Raganorck

[Uriel]

Borgas week terug bij de plotse reactie van de vrouw. Hij voelde de aandrang woest te worden en even glinsterden zijn ogen en gromde er iets diep in zijn binnenste toen hij de dolk op zich gericht vond. Maar toen hij zag dat de vrouw er wel erg onhandig mee omging werd hij rustiger.
Stoïcijns veegde hij het water van zijn gezicht en uit zijn baard. Ze had groene ogen die fel glinsterden. Knap en fel als een woudkat, schoot het door hem heen. Toen sloeg ze dubbel en braakte haar maag leeg op de bosgrond. Borgas ging rustig zitten en wachtte tot ze klaar was. Daarna gooide hij de waterzak naast haar neer en zei; "Wilde Wouden, rechtsachter je."

Edited by: Uriel at: 5/27/03 9:50:10 pm

[Syvinna Amaranth]

"W-wilde wouden?" Vroeg Syvinna terwijl dankbaar ze een slok nam uit de water zak. Goden, hoe ver was ze gevlucht? Ze kon zich eerlijk niet eens meer precies herinneren hoelang ze had gereden. En die arme Milas, Sabrion en Sergant Turnak...Ze kon zich nog goed herinneren hoe hun dode lichamen eruit hadden gezien.
"Ben-ben ik ver van het koninkrijk Gerondor?" Vroeg ze.

Syvinna gaf de waterzak terug aan de man voor ze bij het vuur plaatsnam. Haar hele lichaam deed pijn van de val. Ze had honger en was misselijk tegelijk en ze had het gevoel dat ze weken kon slapen. maar dat mocht niet, nog niet. Ze moest eerst hulp vinden. "Wie regeert dit gebied?" Vroeg ze. "En waar kan ik hem of haar vinden?"

Syvinna was wat rustiger gaan ademen. In het gras naast haar zag ze haar dolk liggen. Deze stak ze weer bij zich. "Wie bent u?" Vroeg ze toen ineens, boos op zichzelf dat ze de vraag had overgeslagen.

[Uriel]

Borgas dacht eerst even na alvorens te antwoorden. Hij had nog nooit van Gerondor gehoord dus schudde hij zijn hoofd. "Gerondor ken ik niet. De Nachtstorms zullen nog wel aan de macht in Raganorckstad. Morgen zal ik je de weg wijzen."
Borgas gooide nog wat hout op het vuur.
"Het spijt me van je paard; verbrijzelde knieschijf."

[Syvinna Amaranth]

Syvinna keek op. "Bedankt dat je hem uit zijn leiden hebt verlost." Zei ze simpel. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. De man had zich nog steeds niet voorgesteld. Maar omdat hij haar had verteld dat hij haar koninkrijk helemaal niet kende maande ze zich veilig. Ze besloot zich voor te stellen. "Vergeef mij." Begon ze beleefd. "Deze drukke tijden zorgen dat ik mijn manieren een beetje vergeet. Mijn naam is Syvinna Amaranth, prinses van Gerondor. Tenminste, dat was ik voor mijn ouders vermoord werden. Nu ben ik een vluchteling." Ze beet op haar lip en staarde in het vuur.

“Wie bent u, en waar komt u vandaan?” Vroeg ze daarna. Ze vroeg zich af of hij haar zou geloven. Ze zag er niet echt koninklijk uit met haar geschuurde jurk en har vuile gezicht en handen.

[Uriel]

Borgas keek haar aan. Een prinses en een vluchtelinge. Dat verklaarde het paard en hoe ze hier terecht gekomen was.
"Dacht al dat je van adel was; je handen."
Daarna staarde hij in de vlammen. Waar kwam hij vandaan? Uit het woud ja, maar niet oorspronkelijk. De hoeve dreef op de randen van zijn geheugen als een drogbeeld dat niet wijken wou. Tenslotte besloot hij het maar voorlopig alleen bij zijn voornaam te houden. "Borgas ... en dit woud is mijn thuis." Hij knikte en keek omhoog naar het hoge bladerdek boven hen. Ja, dit woud was zijn thuis... voorlopig.
Daarna porde hij wat in de vlammen, meer om zich een houding te geven dan wat anders. Als hij wat te eten had gehad zou hij haar dat hebben kunnen aanbieden. Ze zou vast honger hebben. Hij keek haar aan. Zoals ze daar zat, met haar haren verward, scheuren in haar kleding en groene ogen die de gloed van het vuur weerspiegelden. Hij voelde zich lomp en onhandig. Niet omdat ze een prinses was, maar omdat zij een vrouw was.

[Syvinna Amaranth]

Syvinna had moeite haar ogen open te houden maar tegelijker tijd durfde ze niet in slaap te vallen. Ze gaapte. Toen Borgas zich voorstelde knikte ze beleefd. "Bedankt dat je me niet hebt achter gelaten hier toen ik van mijn paard viel." Ze gaapte nogmaals. Snel keek ze weer omhoog. Ze had eens van een ridder gehoord dat je niet in het vuur moest staren als je moe was. In plaats daarvan staarde ze de duisternis in. Het duurde echter niet lang voor Syvinna niet meer kon vechten tegen de slaap. Ze had er gewoon de kracht niet voor. Langzaam sloten haar ogen en zakte ze ineen tot ze op de grond lag te slapen.

[Uriel]

Borgas haalde zijn schouders op bij haar bedankje, hij bloosde een beetje onder zijn baard. Al snel sliep Syvinna. Borgas liep er heen en legde zijn jack over haar heen zodat ze niet al te zeer zou afkoelen deze nacht. Daarna ging hij met zijn rug naar het vuur zitten. Als ze op de vlucht was, kon het zijn dat ze achtervolgd werden. Zwijgende luisterde hij naar de geluiden van het woud. Met een hand aarde veegde hij zijn bijl en mes schoon en hij bekeek de wonden die de Chitines hem hadden opgeleverd. Hij genas snel, sneller dan normale mensen. Onder het verband zaten nu enkel nog schrammen, waar scheuren gezeten hadden. Voorzichtig peuterde hij het verband los en smeet het in het vuur. Daarna nam hij zijn mes een een tak die even verderop lag. Geconcentreerd begon hij het hout te snijden. Eerst de grove lijnen, maar allengs de nacht vorderde steeds fijner. Tegen zonsopkomst lag er bijna een hele woudkat in zijn handen; alleen de vormen waren nog wat ruw. Het oranje licht van de zon warmde langzaam het woud weer op en het orkest dat de vogels iedere ochtend gaven vulde de hoge lege ruimtes onder de boomtakken. Dit groene paleis was de woudvester dierbaarder dan welk stenen gebouw dan ook. Wellicht dat hij gewoon hier moest blijven... maar aan de andere kant. De Hoeve zou hem veel over zijn verleden vertellen. Ook dingen die hij misschien niet weten wou, maar dat risico moest hij nemen. Deed hij het niet dan was er geen enkele mogelijkheid dat hij het beest ooit zou controleren, laat staan begrijpen. Het liefste was Borgas alweer op pad gegaan, maar hij kon de vrouw bij het bijna uitgedoofde kampvuur niet alleen laten. Stel dat haar achtervolgers alsnog op de proppen kwamen...

[Elia Sarani]

Langzaam werd Syvinna wakker. Ze opende haar ogen nog nietmaar luisterde naar het geluid van de vogels. Ze voelde de warmte van de ochtend zon en merkte dat ze onder een jak lag. Een moment voelde Syvinna zich veiliger en beter dan de afgelopen dagen. Op de een of andere manier stelde het geluid van de vogels haar gerust. Maar toen drong het tot Syvinna door dat ze nog steeds niet veilig was. En wat zou er van Gerondor worden. Ze opende haar ogen en zag dat Borgas nog steeds hier was. Voorzichtig ging ze recht op zitten. Alles was stijf en pijnlijk van haar val van het paard. "Goedemorgen." Mompelde ze terwijl ze in haar ogen wreef.

[Uriel]

Borgas keek op van zijn houtsnijwerk. "`morgen." mompelde hij in zijn baard. Hij legde de houten woudkat weg en stopte zijn dolk in zijn laars. "Voorzichtig. Je bent gister naar gevallen." Zijn blauwgrijze ogen namen de 'prinses van Geronder' voorzichtig op. Langzaam kwam hij overeind en veegde de houtkrullen van zijn kleding. "Ik zal wat eten halen." Zonder verder nog een woord te zeggen liep hij het woud in. Hij had hier ergens een strik uitgezet vannacht. Met een beetje geluk had hij wat gevangen.

Helaas, leeg. Het enige wat hij vinden kon waren wat bessen en noten. Niet echt een vorstelijk maal, maar wellicht beter dan niets. Hij nam ze mee terug en gaf ze aan Syvinna. "Geen geluk met m`n strik." Zei hij verontschuldigend. Zwijgend nam hij een teug uit de waterzak. Dat was genoeg ontbijt voor hem. Syvinna moest beter eten. Ze had lang gereisd.

[Syvinna Amaranth]

"Dank je." Zei Syvinna glimlachend. Maar toen ze zag dat hij zelf alleen een slok water nam fronste ze. Ze verdeelde het beetje eten wat ze hadden en gaf hem de helft. "Jij moet ook eten." Zei ze vastberaden. Daarna begon ze aan haar eigen ontbijt.

Terwijl ze at viel haar blik ineens op het houtsnijwerk. Ze slaakte een kreetje. "Wat prachtig." Zei ze simpelweg. Syvinna at verder en bedacht zich dat ze nog een ding was vergeten..."Bedankt, dat je zo voor me gezorgd hebt." Zei ze. "Ik ken op dit moment maar weinig mensen die ik kan vertrouwen, maar ik denk dat jij er een van bent."

Toen ze haar ontbijt ophad keek Syvinna Borgas opnieuw aan. "Het spijt me, het is misschien niet beleefd, maar ik moet nu snel vertrekken. Ik wil niet het risico lopen dat ik alsnog ingehaald wordt. Welke richting op is de stad?"

[Uriel]

Zwijgend verstouwde Borgas de paar noten en bessen. Geen tegenspreken aan, die vrouw, bedacht hij glimlachend. Toen ze de woudkat zag en hem complimenteerde wende Borgas zijn gezicht af; hij wou niet dat zij hem zag blozen. Houtsnijden had zijn lege uren gevuld. "`t Is een woudkat." Zei hij simpel. "Ze is voor jou." Hij gaf haar het houtsnijwerk en probeerde om haar niet te hoeven aankijken. Die groene ogen zouden hem verlammen.
Hij was blij dat ze hem zo vertrouwde. Na hun ontbijt stopte hij zijn bijl in zijn gordel en maakte zich op om te vertrekken. "De stad is deze kant op. Ik breng je wel. Al zijn de wouden veiliger dan zo`n smerige stad." Hij wachtte geduldig totdat Syvinna ook zou opstaan en begon toen te lopen. Langzaam, zodat ze hem gemakkelijk zou kunnen bijhouden...

[Syvinna Amaranth]

Syvinna keek verbaasd toen Borgas haar de Woudkat schonk. Ze zei echter niets. Zonder te weten waarom omklemde ze het ding stevig met haar handen alsof het haar dierbaarste bezit was.

Syvinna stond onhandig op en liep achter Borgas aan. haar schoenen waren niet gemaakt om lang te lopen en haar jurk zat haar eigenlijk bij elke stap in de weg.
Ze stopte met lopen en zuchtte. "Wacht even."

Syvinna bedacht zich dat ze er toch al als een zwerver uitzag. Dit jou dan ook niet meer uitmaken....
Ze trok haar schoenen uit en wierp ze weg. Daarna scheurde ze een flinke reep van de onderkant van haar vieze jurk af zodat deze haar niet meer zou hinderen bij het lopen. "Van prinses naar straatschoffie." Mompelde ze. Ze keek op naar Borgas terwijl haar rechter hand de woudkat nog steeds stevig vasthield. "Goed, bedankt voor het wachten." Zei ze terwijl ze weer begon te lopen.

[Uriel]

Borgas keek even verbaasd achterom toen Syvinna haar schoenen uittrok en haar jurk scheurde. Toen glimlachte hij. Practisch dat zeker, maar op blote voeten door het woud was ook niet alles. Hij liep naar de weggesmeten schoenen en het stuk stof toe. "Je laat sporen na. Bovendien kun je voor je schoenen geld vragen en de stof gebruiken als verband." Hij draaide de schoenen in de lap stof en stopte ze allebei bij zich. Daarna ging hij verder richting stad. Af en toe keek hij even naar boven en naar de bomen om te zien of ze nog de goede kant op gingen. Ze schoten aardig op, maar eigenlijk wilde hij niet dat ze ooit zouden aankomen...

Borgas en Syvinna naar de Wilde Wouden; opweg naar de stad

Edited by: Lunea at: 6/8/03 5:50 pm

[Galliminus]

((ooc- wie zijn er nu eigenlijk nog behalve Torgal, Valiant en Medje..en al die elfen?))

Valiant had de gehele tijd stilzwijgend toe zitten kijken en de hand vast gehouden van Medarion. Wat moesten ze nu? Als ze hem mee naar de stad zouden brengen en hij werd gezien,...de mensen zouden hem lynchen! En al deze Elfenwezens...die konden zij ook niet aan hun lot overlaten. Enkelen van de elfen waren het woud al ingelopen..verward en ontdaan. Verschillende malen had Medarion gemompeld om hem hier achter te laten,..hij zou naar elders gaan.. Totdat Valiant er genoeg van had..
"Luister goed broertje,....We zijn je zo lang kwijtgeweest dat ik je nu niet laat gaan.. Je gaat mee naar de stad en we zorgen ervoor dat niemand je zal herkennen...die baard en snor van je kunnen, nee,. die gáán er thuis af!"
Medarion stond op,..en keek uit over het veld...een neerslachtige blik kwam over zijn gelaat.
Valiant keek zijn broer aan: "Nu botenbouwer,..wat doen we, Ik wil eigenlijk terug naar de Taveerne, maar deze verloren zielen hier,..wij kunnen ze onmogelijk helpen. We spreken hun taal niet eens.."

Valiant Kraakwater; De Waard

[ckeetel]

((Behalve Medarion, Valiant en Torgal ook nog Pup... Seth is latent aanwezig Dat was het...))

Op de vraag van zijn broer draait Torgal zich om, hij neemt Medarion en Valiant op. De waard die nog maar net de gevolgen van die dodelijke slag te boven is gekomen en Medarion die op een wonderbaarlijke wijze is teruggekomen op deze wereld.
dan richten zijn ogen zich op de open plek voor hen. Hij verlangt naar Arethe, de botenbouwer wil zijn zoon Ravon aan zijn hart drukken, hen beiden kunnen vertellen dat het over is...


Hij denkt na terwijl hij zijn blikken over het slagveld liet gaan. Zijn stem is mat en schor van de emoties.
"Ik stel voor dat jullie tweëen met Pup teruggaan...naar de Taverne...misschien dat je genoeg Krediet bij het handelsgilde hebt om in het holst van de nacht een kar met lastdieren te regelen. Laat Pup alleen terugkomen om de kar te leiden, dan kunnen we iedereen naar een veiliger plaats brengen, dichterbij dan de stad, maar weg van hier...waar ze kunnen rusten en water en voedsel te vinden is. En misschien dat ze elkaar en zichzelf weten te hervinden..."

Medarion moet weg hier...het mag over zijn, maar ik wil geen verassingen van de feeks in de diepte, die met hem te maken hebben. En voor eens mijn beste broer, blijf verdomme in die Taverne, je bent nog nauwelijks herstelt en Medarion heeft ook zijn tijd nodig...hoe eerder jullie hier weg zijn hoe liever."

Het kostbaarste voor Torgal zijn niet de levens daar op het slagveld, het is wat er thuis op hem wacht en wat er nu achter hem staat. Het zal hem een rotzorg zijn als zijn broer hem tegen zou spreken. Hij loopt met Seth richting de open plek, naar het paard wiens donkere lichaam afsteekt tegen een bleke maan, naar Pup wiens gebogen rug hij ziet, over een ander slachtoffer gebogen.

Hij laat de Zoeker rusten aan de bosrand, leunend tegen een boom. Dan legt hij een hand op de schouder van de jonge stalmeester. "Pup, ga er even tussenuit...neem Medarion en Valiant mee naar de stad, als het mogelijk is zou je ervoor kunnen zorgen dat er een kar mee terugkomt...zodat we degenen die niet meer kunnen lopen kunnen vervoeren...er zijn er teveel om te dragen...als je de tijd vind ga naar de werf en schop mijn twee gezellen wakker en neem ze mee."

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 6/9/03 9:45 pm