Raganorck

ckeetel · Posted: Fri Apr 25, 2003 7:37 am Post subject: Borgas

Torgal beseft dat Borgas ondanks de ergenis die door zijn woorden lijkt te klinken gelijk heeft...wie weet wat die vervloekte feeks in de diepte nog voor onaangename verrassingen heeft? Het gevecht met de spinelven heeft haar tol geëist van vrijwel alle aanwezigen, een tweede proef zullen ze waarschijnlijk niet doorstaan. Dit is noch de plaats noch de tijd voor een reunie of om de gewonden te laten rusten.

"Borgas ik neem je woorden aan, maar we zijn niet alleen..." Torgal zoekt tussen de strijders naar een ander gezicht. Lunea verdween tussen de bomen van het woud en niet lang daarna volgde de ork. Hij heeft geen tijd gehad de halfork te bedanken voor wat ze gedaan heeft, maar hij hoopt haar ooit weer te zien. De Kraakwaters staan bij deze strijders in het krijt.
En dan mist hij er nog één...Mirko, die verdoemde potsenmaker, die iets duisters onderging in de strijd en waar hij zich nu ernstige zorgen over maakt, hem hebben ze nog niet gevonden...werk van Haar?
En dan de elven, die talloze ontheemde gewonden en doden...enkel slachtoffers.

"We hadden nog iemand, een roodharige man, een magiër en we zijn niet alleen, hierachter liggen nog tientalle..." zijn woorden stokken, want vanaf het slagveld klinkt tussen enkele echo's van ijle stemmen en kreten door, het briesen van een paard in de nacht.

"Wacht hier" Torgal neemt het pad terug naar de open plek om polshoogte te nemen. Hij weet dat hij niet veel waard zal zijn in een strijd, maar desondanks klemt hij het gevest van zijn zwaard vast in zijn hand als hij de pijn verbijtend zijn weg zoekt tussen de afgerukte takken en het kreupelhout, niet van plan om zijn broers of de strijders achter hem op te geven aan een kunst van Haar.

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 4/25/03 10:17:37 am

Uriel · Posted: Fri Apr 25, 2003 1:51 pm Post subject: Re: Borgas

Borgas haalt zijn schouders op. "Geen roodharige man gezien." Hij leunt op de steel van zijn bijl en wacht terwijl Torgal op het geluid van een briesend paard af gaat. Vanaf de zijkant neemt hij het tafereel in ogenschouw. Langzaam voelt hij zijn krachten terugkeren. De gevechten van vandaag en het op een ongewone manier aanwenden van het beest hebben zijn tol ge-eist, maar eindelijk voelt hij zich weer een beetje mens in plaats van beest nu hij denkt dat hij zojuist een leven heeft gered.

ckeetel · Posted: Tue Apr 29, 2003 10:53 am Post subject: Pup

Een vreemd onwerkelijk tafereel ontvouwt zich voor zijn ogen, de vochtige aarde doordrenkt met bloed heeft een ragfijne mist over de omgewoelde, opengereten aarde gelegd. Terwijl de rook van de dovende sintels traag de lucht inglijdt, valt het licht van de laatste gloeiende brokken over het slagveld, waar spookachtige bleke lichamen ronddwalen en het kermen van de gewonden en stervenden door merg en been gaat.

En tenmidden van de open plek rijzen de zwarte contouren van een fors paard dat snuift wanneer het de Botenbouwer ziet. Aan de voet van het paard zit een figuur voorovergebogen. Torgal kan het niet goed zien, maar in de rode gloed meent hij een uniform te herkennen van iemand in dienst van vrouwe Ophelia.

Hij nadert omzichtig de punt van zijn zwaard naar beneden gericht
terwijl zijn ogen over de wanhopigen glijden, hun handen die zich naar hem uitstrekken en iets smeken in een onbekende taal. Iedere stap die hij zet lijkt zwaarder te worden, het is niet alleen de zuigende modder, maar ook het leed en het verdriet en de wanhoop in de gezichten. Alsof de aanblik haast tastbaar rust op deze plaats, de grond en de lucht ermee doordringt, alsof hun lijden deze plaats voorgoed tekent...

Waneer hij dichterbijkomt ziet hij waarover de figuur zich heeft gebogen, een grote hand die de lange smalle vingers van een stervende vasthouden, hij blijft staan om de jongen niet te laten schrikken. En hij klemt zijn kaken op elkaar, terwijl zijn blik grimmig wordt. "Het zijn er veel...we hebben hulp nodig...wie ben jij, zijn er meer van de Vrouwe in de bossen?"

Torgal Kraakwater

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Stil starend naar het wezen wiens essentie deze wereld had verlaten, merkte hij niet dat zijn paard Dondervoet terug was gekomen. Ook had hij de man met het getrokken zwaard niet aan horen komen en hij schrok toen hij diens stem hoorde.

Voorzichtig legde hij de hand van de elf op diens borst en stond op, zijn been windsels doorweekt van modder. Hij veegde een streng haar uit zijn gezicht en liet een modderig spoor achter op zijn huid.

Hij herkende de man die voor hem stond, het duurde even voordat hij hem kon plaatsen, de veilig wereld van Raganorck leek heel ver weg. Ook de werkplaats van de botenbouwer waar hij van jongs af aan al elk half jaar een potje teer haalde voor de hoeven van de paarden.

` p..de stalmeester... `zijn stem een hese fluistering. `Alleen ik, niemand anders... zoveel doden`

Hoewel hij reeds de leefdtijd van een man had bereikt was dit wel erg veel voor de jongen, met uitzondering van zijn avontuur met de ridder in de riolen had hij vrij weing meegemaakt buiten de muren van de stad.

ckeetel · Posted: Tue Apr 29, 2003 1:04 pm Post subject: De stalmeester

"Pup..." in ongeloof steekt de botenbouwer het zwaard weer terug in de schede. Loopt naar de jongen toe, sluit zijn bruine handen om diens brede bovenarmen, als om te voelen of het hem werkelijk is. Hij ziet diens bleke gezicht en het roodglanzende zweet op de huid van Dondervoet. "Wat je hier doet is me een raadsel...maar jullie beiden komen als geroepen..." zacht knijpt hij in de schouders van de man tegenover hem. "Ik weet het...het zijn er zoveel, maar we kunnen diegenen helpen die de slag overleefd hebben, ze moeten van deze vervloekte plek vandaan, naar de stad waar ze geholpen kunnen worden...wacht..."

Torgal draait zich om naar de bosrand, plaatst zijn handen rond zijn mond en brult "Het is in orde!"

Dan richt hij zich weer tot Pup. "Er is een verschrikkelijke strijd geleverd hier, maar het is niet de tijd om het uit te leggen...we moeten een manier vinden om eenieder die niet meer in staat is te lopen, naar de stad te vervoeren...alleen...hoe..."

Torgal Kraakwater

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Pup had altijd ontzag gehad voor de botenbouwer, de grote norse man uit zijn verleden was inmiddels een stuk kleiner. Het leek een eeuwigheid geleden toen hij nog gewoon staljongen was. Een blonde knul op zoek naar avontuur was uitgegroeid tot een man die gevonden werd door avontuur, of hij nu wilde of niet.

' Hoeveel zijn ut er, heer Kraakwater?' sprak hij beduusd. Voorzichtig pakte hij dondervoets leidsel en vervloekte zichzelf dat hij de merries had laten gaan.

Uriel · Posted: Wed Apr 30, 2003 10:15 am Post subject: Borgas

"Het is in orde!"

De stem schalde over het slagveld, nauwelijks gehinderd door het kermen van de elfen. Borgas overdacht de woorden en besloot dat ze op zich een soort zwarte humor in zich droegen. Het is in orde... Nuja, dan zal het wel zo zijn. Zijn gezicht stond onbewogen. Hij had geen idee welke slag hier geleverd was en dat was zijn zaak ook niet. Hij had er weinig behoefte aan betrokken te raken bij meer dan hij aankon. Belangrijk was dat deze lui ergens veilig terecht konden voordat de duisternis hen inhaalde.

ckeetel · Posted: Sun May 04, 2003 12:23 pm Post subject: De stalmeester

De botenbouwer kijkt naar de verlegen man naast hem, waarvan het uniform te klein lijkt, hij wil naar Balderick vragen, de oude Stalmeester, maar ergens in hem denkt hij het antwoord te kennen. "Noem me Torgal Pup, gewoon Torgal, dat is goed genoeg..." Dan glijden zijn ogen over het de open plaats waar voorheen de vuren hoog brandden en de chaos van de strijd weerklonk. "Het zijn er veel...we moeten diegenen die sterk genoeg zijn en zich al buigen over de gewonden helpen. Degenen die te zwak zijn zullen eerst op een reis voorbereid moeten worden...We zullen de doden aan de kant moeten leggen."

Zijn gezicht betrekt ,"vervloekt zij die feeks...we vochten tegen ze, tegen onze bloedeigen broer..."
Hij ziet het bleke gezicht van de stalmeester, een jonge man nog en het lichaam waar de stalmeester zich zoëven nog overheengebogen had om de stervende bij te staan...als je een tengere man ziet met rode haren, waarschuw me," dan zachter, "als het te zwaar wordt Pup, haal even adem...ik ga de anderen halen."

Torgal Kraakwater

Jiriki · Verloren en Vergeten Joined: 14 Dec 2002 Posts: 29

(In de zak van borgas)

Nu het beestje in het ei niks meer voelde kwam het langzaam weer tot rust. Een ding was hem duidelijk geworden het zou nooi meer rustig zijn buiten zijn huisje.

Eerst dat gebots daarna de kou en nu dit, zijn blood was sneller gaan stromen. Een vreemde tinteling voerde door zijn lichaam heen, dit gevoel was angstaanjagend maar toch ook vertouwd. Het waarschuwde hem voor iets, iets wat niet gezien of gehoord kon worden,... Een kracht, een kracht die simpelweg was...

Verontrustend, dat was het.

Uriel · Posted: Sat May 10, 2003 3:27 pm Post subject: Borgas

Borgas wachtte geduldig tot Torgal terugkwam. Hij bekeek het troepje. Was dat alles wat ze in het geweer hadden gebracht tegen spinelfen? Hij bewonderde hun moed en hoofdschudde bij hun dwaasheid. Het was nog een geluk dat ze het er min of meer levend van af gebracht hadden. Ze moesten wel onder een gelukkig gesternte geboren zijn. Voorzichtig gleed zijn hand over een snee onder zijn jack. Een snee van een schaar van een van de spinelfen die hij, nee die het beest vermorzeld had. Zijn vingers raakten iets hards in zijn jaszak. Even kon hij zich niet herinneren wat het was, toen herinnerde hij zich het ei. Hij haalde het tevoorschijn en bekeek het even in het licht van de zon. Door de schaal heen kon hij in het felle licht vaag een kleine gestalte onderscheiden. Het zat opgepropt tegen de schaal aan. Het zou niet lang meer duren of het kwam uit, wat het dan ook was. Snel stopte hij het weer terug; het mocht niet te veel afkoelen.

ckeetel · Posted: Fri May 23, 2003 8:52 pm Post subject: Re: De Elven

De botenbouwer voegt zich bij de rest, zijn broers, Seth en Borgas. Lunea is weg evenals de ork en Mirko wordt nog steeds vermist... Hij kan er nauwelijks bij dat de roodharige jongeman het slachtoffer is geworden van de spinelven. Hij zou het gevoel hebben de magister de dood in te hebben gejaagd.

"We hebben hulp nodig... de voorzienigheid heeft ons een paar sterke armen gestuurd, Pup, de staljongen (of is het stalmeester?) van de Vrouwe is nu bij de elven, met een paard..." Hij richt zich op zijn jongste broer, die hij heeft vergeven, de reünie voelt bijna als vanouds...bijna. Het heeft tijd nodig, jarenlange haat en achterdocht verdwijnen niet in één keer.

Wanneer ze in Raganorck zijn...misschien kan Medarion als hij wil, terug naar zijn oude plaats in de Raad...als de Raad het hem kan vergeven, de Groot-Magister zal het niet makkelijk krijgen, de verantwoording die hij af moet leggen is groot. De Waard is nooit gestopt met in zijn jongste broer geloven en ze zullen Medarion bijstaan wanneer hij het nodig heeft...

"Medarion, als je weet waar de feeks uit de diepten deze zielen weg heeft gerukt...zou het ons kunnen helpen...nu moeten we ervoor zorgen dat degenen die het overleefd hebben sterk genoeg zijn om naar veiliger oorden te vertrekken, weg van deze vervloekte plaats."

Thorgal ondersteunt Seth weer, terwijl Valiant Medarion onder zijn hoede neemt. "Borgas...ik weet niet hoe ik je moet bedanken, als je iets nodig hebt...mijn naam is Torgal Kraakwater, ik ben botenbouwer in Raganorck, je bent welkom op mijn werf bij de Tien Torens..."

Dan draait hij zich om en vertrekt met Seth richting het open veld.

Torgal Kraakwater

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Pup had even zijn ogen dichtgedaan om te ontsnappen aan de gruwelijkheden van het slagveld, maar de stilte gevuld met het gekermd vaan de laatste stervenden was gruwelijker dan beelden. Dondervoet stond onrustig naast hem te wachten.

Pup was blij dat hij kon helpen, maar vocht tegen de wens om op Don's rug te klimmen en terug te rijden naar de veilige warmte van de stallen. De botenbouwer was verdwenen in de duisternis van de wouden. Hier op de open plek had de maan de kans om de wereld enigszins te verlichten , maar onder de bomen was het donkerder dan Pup ooit had meegemaakt. In de stad was er altijd licht, er brandde altijd een kaars of een fakkel in het kasteel. Hier leek de wereld anders, badend in koud blauw licht.

Syvinna Amaranth · Posted: Sat May 24, 2003 5:53 pm Post subject: ..........

Onder het kille maanlicht klonk het geluid van hoefgetrappel. Een zwart paard ree dover de velden alsof het vluchtte voor zijn leven. Zover het paard wist was dat ook zo… ongerust keek het even om naar zijn berijder die uitgeput en moe met haar vuisten zijn manen vast greep. Ze moest vechten om te blijven zitten. Niet omdat het paard zo wild rende, maar omdat ze zo moe en verzwakt was.

Syvinna knipperde met haar ogen die pijn deden van de wind die op haar afkwam toen het paard verder galoppeerde. Ze hield zijn zwarte manen zo stevig vast dat haar handen er wit van werden. Drie dagen reed ze nu al. Drie dagen en nachten. Weinig rust, amper voedsel. Ze vluchtte voor haar leven en durfde niet te gokken dat ze al veilig was. Veel was er niet overgebleven van wat ze een week geleden nog was geweest. Een week? Het leek een eeuw. Ze vocht om overeind te blijven zitten. Ze durfde niet te denken aan de honger en de wanhoop.

Het paard galoppeerde door het woud en kwam ineens uit bij een open plek. Het struikelde….. Syvinna werd voorover van her paard afgeworpen toen deze door het struikelen zijn been brak en zelf voorover viel. Ze voelde zichzelf op de grond terecht komen…..en toen was er niet meer. Alleen de duisternis…..

Uriel · Posted: Mon May 26, 2003 6:01 pm Post subject: Een ruiter in de nacht.

Borgas knikt enkel bij Torgal`s woorden. Hij zou het onthouden. Een vriend in de stad was nooit weg, zeker omdat hij er nog nooit geweest was. Wie weet waar zijn zoektocht naar de Hoeve hem nog zou brengen of wat hij daar aan zou treffen. Hij keek het gezelschap na toen ze verdwenen tussen de bomen. Zij zouden wel thuis komen, en hijzelf? Hijzelf uiteindelijk ook.

Hij zuchtte en nam zijn bijl op zijn schouder. Toen hij ook de plek wou verlaten hoorde hij hoefgetrappel van een paard. Een luid gehinnik van het dier werd gevolgd door het breken van takken en een doffe klap tegen de bosgrond. Borgas haalde zijn schouders op. Blijkbaar had de voorzienigheid hem weer wat op zijn pad gestuurd. Even twijfelde hij, maar hij kon de geluiden die het paard maakte niet negeren. Het dier had overduidelijk veel pijn.

Toen hij aankwam probeerde het alweer op te staan, maar een van zijn benen was gebroken. Vlug keurde Borgas het dier. Zelfs al zou de breuk helen dan nog zou het paard nooit meer kunnen galopperen, meer dan stappen zou er niet in zitten; de knieschijf was verbrijzeld. Het was een pikzwart paard en het zag er waarlijk koninklijk uit. Borgas twijfelde. Hij vond het zonde om het dier af te maken, maar de wanhopige strijd van het paard en de pijn die het leed, waren duidelijk aan de wijdopengesperde ogen en briesende neusgaten af te lezen. Het was over voor het dier. Borgas pakte zijn bijl zuchtte even en haalde toen in een felle haal uit naar de hals van het beest. Het kon niet veel meer gevoeld hebben. Het bloed van het paard kleurde de bosgrond rood en het spartelde nog even. Toen lag het stil.

Nu pas zag Borgas de figuur die bewusteloos op de bosgrond lag. Met grote passen liep hij erop af en knielde naast haar neer. Het was een jonge vrouw met lang blond haar. Haar ogen waren dicht en haar fijne handen verrieden een adelijke afkomst. Snel en vakkundig zocht Borgas naar wonden, maar behalve een paar blauwe plekken leek ze in orde te zijn. Het leek nog het meeste op een combinatie van vermoeidheid en een flinke smak tegen de grond. Hij legde haar wat comfortabeler neer. Verplaatsen leek niet verstandig en hij zou ook niet weten waarheen. Hij besloot de nacht dan maar hier door te brengen. Er zat weinig anders op. Hij maakte een vuur en nam de bewusteloze figuur op de bosgrond nauwkeurig op. Daarna haalde hij zijn schouders op en goot wat water in haar mond. Hij vroeg zich af waar hij nu weer in verzeild was geraakt.

Edited by: Uriel at: 5/26/03 8:25:04 pm

Syvinna Amaranth · Posted: Tue May 27, 2003 5:14 pm Post subject: .....

Langzaam kwam Syvinna bij bewustzijn. Er werd water in haar mond gegoten...Het eerste wat bij Syvinna opkwam was dat ze haar gevonden hadden. Ze was erbij. Nou niet zonder een gevecht. Syvinna schoot overeind en spuwde het water uit in het gezicht van haar belager. Daarna trok ze haar dolk die ze onder haar jurk verborgen had en hield deze onhandig voor haar terwijl ze overiend krabbelde.

Het gezicht van haar belager werdt even wazig voor haar ogen en toen weer scherp. Ze kende deze man niet! Wie het ook was, het was niet een van de soldaten die ahcter haar aan waren gestuurd....of misschien was er al een nieuwe groep gestuurd? Voor dat Syvinna daar over na kon denken, of zelf maar iets kon vragen voelde ze een vlaag van misselijkheid opkomen. Ze liet haar dolk vallen en liet daarna zich zelf op de grond vallen waar ze de inhoud van haar maag naar buiten gooide.

Kreunend keek Syvinna op. Ze probeerde haar dolk weer te pakken maar ze kon het verdomde ding niet vinden. Ze keek de man aan. "W-waar ben ik?" Vroeg ze.