Raganorck

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

De duisternis was compleet en droomloos. Een deken van afwezigheid had zich over Lunea verspreid en die liet ze zich niet wegnemen. Een stem prikte en porde aan de grens van har bewustzijn, ze negeerde het. En trok de deken verder over zich heen, dieper de duisternis in, weg van de pijn die haar verkampte spieren door haar lichaam stuurden, weg van de veel ergere pijn die haar hart zou doen breken.

Uriel · Posted: Thu Feb 13, 2003 12:53 pm Post subject: De Waanzinnige vlucht

Een man strompelde door de duisternis. Af en toe meende hij nog elfen te zien, maar de vermoeidheid kon hem evengoed drogbeelden voor toveren. Eindelijk zag hij schuin naar boven daglicht. Hij twijfelde even, herinnerde zich gevaar dat gepaard ging met daglicht, maar hij kreeg het koud en wilde de zon op zijn ledematen voelen. Hij werkte zich door de nauwe gang die naar het licht leidde en bereikte eindelijk met veel moeite de uitgang.

Nu pas zag hij dat hij onder de schrammen en blauwe plekken zat en dat zijn kleding niet veel meer was dan rafels en hing in rafels om zijn magere lijf. Schichtig keek hij om zich heen, zittend op zijn hurken. Toen rende hij zo goed en zo kwaad als het ging het woud in. Takken striemden lang zijn armen, benen en gezicht, maar hij moest hier vandaan.

Plotseling stuitte hij op een open plek. Vanuit de bosjes zag hij een man tegen een boom ineengezakt liggen. Bloed druppelde langs het gezicht van de man in de schaduw van de boom. De vluchteling kon het gezicht niet goed onderscheiden, maar er overviel hem een gevoel van groot gevaar. Verschrikt draaide hij zich om en rende weer weg van de open plek, verder het woud in, weg van het gevaar.

((Mirko de Wilde Wouden in))

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Eerst is er het licht en dan niets meer...

De brekende ogen tegenover de zijne zijn die van een elf en beiden staren naar elkaar, zonder een beeld vast te houden, zonder herinneringen aan een eeuwenoude vijandschap. Terwijl de elf de dood begint te aanvaarden en een mystieke kracht haar armen om het stervende kind heenslaat en wegdraagt, ademt Arnmack puur op instinct, wordt het bloed nog door zijn lichaam gepompt, omdat zijn god Holm overleven betekent, omdat overleven dragen betekent...het dragen van alle pijn die één is met het Pad van een Krijger. De boogschutter ademt omdat hij het Pad accepteert en alles wat erbij zal komen...

De ogen die bloed tranen draaien langzaam weg van die van de stervende elf, brede eeltige vingers graven diep in het opengehaalde sterrenmos, steun zoekend om het lichaam overeind te krijgen, hoest de ork, rustend op zijn voorhoofd, bloed op dat het groen tussen zijn vingers donker kleurt.
Nog steeds heersen schemerduister en de pijn in hem en beseft hij nauwelijks meer waar hij zich bevindt en waarom het lichaamsvocht wat hij proeft maar blijft komen. Een drang overheerst om op te staan, om weer aarde onder zijn voeten te voelen, omdat de Weg van de Grote Krijgers voor hem ligt als hij zich zou overgeven aan het intense verlangen om te rusten.

Iets hindert hem in zijn bewegingen, de ruwe vingertoppen voelen grote stukken splinters die diep in zijn vlees gedrongen zijn, dan sluiten de vingers zich traag en automatisch om het uiteinde van iets dat dwars door zijn zij heen steekt. Barnsteen...vlijmscherp... de warme roodbruine kleur is niet van de steen zelf maar van het bloed wat hij verloren heeft en wat glanst in het waterige bleekgele licht van een opkomende zon. Zijn vingers omklemmen het stuk nog steeds wanneer hij ineenzakt en zijn blikken zich afwenden van de laatste dovende sterren.
Rauw en schor is zijn kreet als hij de punt uit zijn lichaam trekt, het bloed uit zijn mond spugend, laat hij het dampende stuk mineraal op de mosgrond vallen.

Een donkerrood spoor laat de boogschutter achter, grip zoekend op de omgewoelde bodem, lijkt hij zich alleen op instinct vooruit te slepen, in hem rust een naam, een herinnering van een gezicht, een gevoel waar hij naar op zoek is. Een verlangen die te zien, meer dan wat dan ook...

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Gaatjes en scheurtjes veroorzaakt door het gezeur van pijn en de stem braken haar bewusteloosheid op. Ze kneep haar ogen toe in een laatste poging bewusteloos te blijven. Het mocht niet baten, ze proefde water, fris maar vermengd met bloed en modder. Ze voelde een aanwezigheid, maar richtte zich eerst op het verbijten van de pijn die al haar aandacht vroeg. Schrammen, builen, kneuzigen, doodvermoeide en verzuurde spieren, de oude wond in haar rug brandde.

Langzaam haalde ze adem een diepe teug, geuren van het slagveld, zweet bloed en bier....

Ze opende haar ogen en keek in die van de waard, ogen die teveel hadden gezien, dingen hadden gezien die ze niet wilden zien. De vage glimlach op zijn gezicht was beangstigend, was ze dan toch zwaarder gewond?

`Valiant...` haar stem hees, ze schraapte haar keel en ging rechtop zitten.
`Arn?.. de ork?` ze probeerde de wanhoop uit haar vragende stem en hart te houden en wendde haar blik af. Dode elven omringden haar, witte ledematen lagen over haar schoot.

Galliminus · Posted: Sat Feb 15, 2003 8:35 pm Post subject: Instinct

Valiant was blij om Lunea bij bewustzijn te zien, maar zij was er slechter aan toe dan dat hij in de eerste instantie dacht. Nu hij haar beter bekeek zag hij vele blauwe tot paarse vlekken over haar lichaam. Iets wat een van de klerken van de Toren der Heling interne bloedingen had genoemd, schade aan de organen. Valiant kon wonden verbinden en botbreuken behandelen..maar hier wist hij geen raad mee.

"Lunea,..ik heb de ork nog niet gezien..wat enkel een goed teken is..als ik hem niet heb gezien heb ik dus ook niet zijn lichaam gezien....misschien dwaald hij hier nog ergens rond. Het bee....euhmzz..sorry.. De man heeft dapper meegevochten en we hebben veel aan hem te danken... Durf ons niet te verlaten alvorens je hem teruggevonden hebt Lunea!!! Waag het niet!"

Valiant keek richting Torgal en Seth... Een ernstige gelaatsuitdrukking zouden zij kunnen aflezen op zijn gezicht. Het ging niet goed met Lunea.
Even werd het stil in het woud en Valiant durfde te zweren dat iemand zijn naam riep...en zo ook de naam van Torgal.
Verschrikt keek hij in de richting van de verre bosrand en keek hij terug naar Valiant. De interactie tussen de twee broers had geen woorden nodig... Zij wisten allebei wie hun naam riep.........................

Valiant Kraakwater; De Waard.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Een fluistering ging over het slagveld en liet een stilte achter zich vallen.

Eenieder die nog leefde hield zijn adem in. Lunea greep Valiants schouder in de hoop dat zij zich overeind kon trekken...en houden. Ze moest het weten, ze moest zoeken. Haar ribben protesteerden hevig, maar niet heviger dan andere plaatsen in haar lichaam.

De fluistering die menigeen ontzet had had Lunea een sprankje hoop gegeven.. een vreemde redenatie, maar iets waar ze zich aan vast kon klampen... Zolang Medarioon nog leefde, zou Anmack nog leven. Hij had tenslotte gezworen de Paarse God te zien sterven.

Haar vinger groeven dieper in de schouder van de waard. Haar andere hand zette de kop van haar bijl op de grond.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Niet zo ver van hem vandaan strekken de takken van de onderbegroeiing naar het licht dat op de open plek het bos in reikt. Maar nog steeds hangt er een schemerduister onder de bomen wier schaduwen het lichaam van de boogschutter omhullen wanneer hij, een lang, donker spoor achterlatend, het eerste kreupelhout in gaat. Hij hoest, laat zijn hoofd een moment rusten terwijl bloed en speeksel op bladeren lekken, het donkerrode vocht langs de nerven glijdt en de zwarte woudgrond intrekt.

Ergens diep in hem rust nog steeds haar naam, maar ijler worden de beelden van zijn gedachten en vermoeidheid en kou trekken door zijn lichaam. De kou is niet onaangenaam, want het verdoofd de immense pijn die hij moet dragen, zijn lichaam smeekt te rusten en zich eraan over te geven, weg te glijden in de schaduwen van de woudreuzen die tallozen hebben zien komen en gaan en onveranderlijk bleven, terwijl de resten rotten ver onder hun bladerkronen en net zo zwart werden als de aarde waar de eeuwenoude wortels zich haast peillos diep in uitstrekken.

Arnmack is Holm, de essentie van het leven, de pijn die erbij komt en eveneens diep in hem, krachtiger dan de langzaam wegstervende beelden, weet hij dat hij niet kan rusten, niet zolang zijn arm nog kan strekken, zijn vingers zich in het mos graven en hij de kracht heeft zich vooruit te trekken. Weer stokt zijn adem, maar het krachteloze hoesten dat volgt is niet de zijne en de geur die hem bereikt, een warme weeïge essentie, is niet zijn bloed dat stroomt.

Het is enkele meters van hem vandaan dat een profiel zichtbaar wordt van een man die alle moeite lijkt te hebben om nog adem te kunnen halen. Hoe ijl de gedachten van de boogschutter ook geworden zijn...hij herinnert zich de geur en het gezicht...op zijn pad als hij zoekt naar de ene die de rots brak, de krijgster die hij liefheeft, maar waarvan hij de naam nu niet meer vind, omdat ze op het slagveld moet liggen...zoals die vele anderen wier gezichten naar de hemel staarden...

Als hij de man nadert, weet hij dat hij Holm zal opgeven, de kracht om te overleven, zijn weg zal die van de Krijgers zijn, waar hij haar zal weervinden... de ene die hij liefheeft, zijn eigen pad zal hier eindigen...met de paarse magiër. Een schorre hese grauw ontsnapt aan zijn lippen als zijn vingers zich om een barnstenen punt in zijn lichaam vouwen en hij het eruit trekt, zijn vlees scheurend. Terwijl hij zich opheft en voelt hoe zijn krachten zijn lichaam verlaten en de kou naar zijn armen reikt, heft hij de glanzende, bloedende splinter omhoog...

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

~Een samenloop van omstandigheden... dat was het leven, niet meer, niet minder. Een eindeloze reeks toevalligheden waar zij niets aan kon veranderen.~

Waarom deze gedachte juist nu bij Lunea opkwam kon ze niet verklaren. Zijn naam lag continu op haar lippen, maar ze durfde hem niet uit te spreken, vrezend dat haar hart haar zou verraden en zou breken. Hij was weg, had haar verlaten en zij moest zichzelf dwingen om op zoek te gaan naar het omhulsel dat hij hier had achtergelaten. Ze moest zichzelf dwingen om op zoek te gaan tussen de vele andere lege ogen die naar de hemel staarden. Ze moest zichzelf dwingen om op te staan en niet hier ter plekke in huilen uit te barsten.

Lunea hees zichzelf overeind een kreun onderdrukkend en de ogen van Valiant ontwijkend. Ook hij had een dierbare verloren deze dag, de vuile magier Medarion was zijn broer, gedood door haar geliefde Arnmack. Het leek alsof liefde altijd gepaart ging met pijn.

Juist op het moment dat Lunea opstond en zich omdraaide om over het slagveld te turen zag zij een glinstering. Het laatste licht van de zon had een doelwit gevonden en een lichtflits gestuurd die even snel weer verdween.

Met een ruk keek ze Valiant aan en las onmiddelijk in zijn gelaat dat de lichtflits uit de richting was gekomen vanwaar hij voor het laatst zijn broertje had gezien. Haar ene arm op haar bijlsteel, de andere omklemde haar pijnlijke ribben en zij.

Voorzichtig baande ze zich een weg langs de lichamen van de elven, niet durfend te hopen, niet durfend te wanhopen, steeds sneller in de richting van het object dat de zonnestralen had gevangen.

Edited by: Lunea at: 2/22/03 6:49:07 pm

Galliminus · Posted: Sat Feb 22, 2003 3:41 pm Post subject: gevangen zonnestralen

Hoestend en soms bijna stikkend in zijn eigen bloed zag hij de grote ork op zich afkomen... Het beest was zelf ook stervende, maar het kon met zijn laatste lichaamskracht het nog opbrengen om zijn karwei af te maken. Toen het beest nabij was keek Medarion omhoog en zag de blinde woede in het gelaat van het beest. Hij stond klaar om toe te slaan en de scherf glinsterde even in de zonnestralen die door de kruinen van de bomen naar beneden gleden.

Een glimlach verscheen op zijn gelaat en hij raakte met zijn hand het onderbeen van het beest aan. Een vonk witte energie sprong over en werkte zich langs het lichaam van de Ork omhoog. Op de plaatsen waar wonden zaten beten de witte vonken zich in de wond totdat die genezen waren...Het bloed stopte met stromen en stolde,...er bleven enkel littekens over.
" Ik ben geen God, beest...maar ik heb wel de beslissing genomen dat jij verder zal leven. Je kan me nu doden maar ik zal weldra toch sterven...help me liever mijn broers te vinden.......misschien kan ik nog wat goeds doen voordat ik in de vurige hellen der verdoemenis zal verdwijnen....zoek ze..Vind Valiant en Torgal,...als er iemand de eer moet hebben om mij te doden zijn zij het wel.....begrijp je me?...Woesteling.."

Medarion liet zijn hoofd weer zakken en verwachtte eigenlijk de laatste slag van de Ork...."Het spijt me broertjes,..ik had jullie nog graag gesproken..", mompelde hij en hij sloot zijn ogen.

Medarion Kraakwater

Martin · Dwaler Joined: 23 Feb 2003 Posts: 3

Je hebt jezelf weer flink in de nesten gewerkt, Martin, dacht hij. Hij kwam hard neer op het tapijt van bladeren dat op de grond lag.*Uuuuugh* kreunde hij, en bleef even versuft liggen door de kracht van de poort waardoor hij net was doorgekomen. HIj krabbelde overeind, de spierpijn gecreeerd door deze actie werd door hem genegeerd. Hij had wel erger meegemaakt. Om zich heen kijkend, zag hij dat er bos was zover het oog reikte, het zou niet gemakkelijk worden de bewoonde wereld terug te vinden, laat staan mensen. Acteloos klopte hij aarde van zijn lange, leren jas, die al vele avonturen had doorstaan. Zijn trouwe boog en twee katanas had hij op zijn rug. Martin keek omhoog naar de lucht, maar vooral naar de zon om te weten waar het westen lag. Niet dat het veel hiel natuurlijk, want het dikke gebladerte blokkeerde het weinige zonlicht dat er was. Voorderest had hij ook geen idee in welke richting hij zou moeten gaan, een boom bood uitkomst als verkennings toren. Martin klauterde de boom in, zijn spieren nog altijd weigerend door de harde neerkomst. Al gauw had Martin de top van de boom bereikt en keek zijn ogen uit. Er doemde eeen gigantisch kasteel op in de verte, waarschijnlijk het noorden, met een nogal militaire architectuur. Een gigantische vesting. Hij zuchtte, de vesting was ver weg en het zou hem veel tijd kosten om het te bereiken, en hij had ook niet veel eten bij zich. Hij klom naar beneden, en begon de lange tocht naar het ksteel.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Wanneer de boogschutter zich opricht en een trance hem in bezit begint te nemen omdat de pijn boven het bevatbare uitstijgt, de splinter glanzend en bloedend boven zijn hoofd geheven is terwijl zijn blikken gericht zijn op dat ene gezicht wat sinds de smidse in zijn herinneringen gebrand is, voelt hij een vreemde pijn langs zijn been omhoogklimmen. Door de trance heen voelt hij hoe de kou zijn lichaam uitgedreven wordt.

Of de paarse God zijn tong spreekt, of niet... hij vangt de woorden niet meer op, ondanks die nieuwe vreemde pijn geeft hij al zijn kracht voor de laatste steek, het gelaat van deze man vermengt zich met dat van de krijgster op het moment dat hij in de smidse haar gezicht in zijn handen nam en het naar zich toedraaide...en de dood in haar zag.
Er ligt geen angst in de ogen van de gewonde...maar iets wat lijkt op acceptatie. Uit de toon van diens woorden lijkt geen haat te spreken, maar gelatenheid. Maar de Orkkrijger heeft geen mededogen met de gewonde. Eénmaal heeft hij genade geschonken...en zelfs dat was met de zilveren dood... Met evenveel gevoel nam hij de levens van andere krijgers...onschuldige dorpelingen...kinderen...op bevel.

Hij is hier alleen maar voor één doel...haar wreken...
Terwijl zijn lichaam de nieuwe kracht probeert te bevatten die door zijn lichaam glijdt, daalt de barnstenen splinter met kracht neer...naast het hoofd van de Grootmagister ploegen zijn vingers de donkere aarde. Maar Arnmack beseft niet meer dat de bloedwraak onvolbracht is en dat hij gemist heeft.
Hij ziet alleen Lunea voor zich terwijl hij langzaam opzijvalt en het laatste bloed ophoest wat zijn helende ingewanden opgeven.Hij komt tot het besef dat de weg van de Krijgers voor hem afgesloten is. En dat hij haar naam zal noemen en de pijn van haar dood met zich mee zal nemen...

ckeetel · Posted: Wed Feb 26, 2003 12:25 am Post subject: Re: Bloedwraak

Torgal ziet de bezorgde uitdrukking op het gezicht van Valiant als de waard naar Lunea's verwondingen heeft gekeken. Lang heeft hij hun vrienden op het veld niet kunnen zien, wat ze hebben moeten ondergaan weet hij niet. De botenbouwer maakt zich ongerust over de huurlinge, maar de Ene zij dank...ze heft de proef overleefd... twee zijn er nu...maar hij mist nog een derde, Mirko. Het laatste wat hij van de roodharige jongeman heeft gezien was zijn lichaam dat boven dat van de chitines uitsteeg en de vreemde duistere schaduwen die hem vergezelden en uitvlogen, paniek veroorzaakten onder de gelederen van de spinelven.

Een onbestemd gevoel bekroop hem toen dat dat Medarions werk was...en geen spoor lijkt er nu meer te zijn van de jonge magister. Wat is er allemaal gebeurd in de tijd dat ze probeerden bij Medarion te komen? Hij werpt een blik opzij naar de Zoeker die ook zijn deel heeft gehad, getuige de vele verwondingen over zijn lichaam.

Dan lijkt zijn adem een moment te stokken als haast nauwelijks hoorbaar een fluistering hem bereikt. Nauwelijks hoorbaar vanwege de treurenden en de gewonden om hen heen, tussen het kraken van de laatste gloeiende sintels en hij draait zijn hoofd om naar die van Valiant en ziet dat hij hetzelfde gehoord heeft. Dan haalt hij zijn zwaard uit de schede, slaat een andere arm onder de oksel van Seth even aarzelend of hij de gewonde Zoeker mee zal nemen...

Hoewel het fluisteren een krachteloze kreet om hulp leek, vertrouwd hij hier zelfs niet op hun jongste broertje, hij weet niet of hij Seth in gevaar zal brengen als hij hem mee zal nemen... maar als Medarion hun kwaad zou willen doen had hij het waarschijnlijk al lang gedaan...
Een korte schittering raakt zijn netvlies, ergens tussen die brede stammen, waar ook het geluid vandaan leek te komen. Lunea's vastberaden blik, doet hem de knoop doorhakken. Haar zintuigen zijn waarschijnlijk veel beter dan die van hun en ze zoeken een weg tussen het kreupelhout, dat schaarser wordt naarmate de schaduwen van de grote bomen intenser worden. Hij ondersteunt Seth, wanneer de Zoeker het nodig heeft, wanneer de bodem te onregelmatig is voor hem om op te lopen en zo nu en dan richt hij zich op Valiant en Lunea, laat de afstand nooit groter worden dan een paar passen.

Zwaar onregelmatig ademen klinkt niet ver van hun vandaan en lijkt de duisternis onder de bomen zich op een plaats te verdichten en ontwaart de botenbouwer twee lichamen op de grond, één van een grote ork en zijn hand klemt zich vaster om de schede van zijn kortzwaard...maar het wezen lijkt nauwelijks meer te leven, de ander van een man die hij maar al tegoed kent, het bleke gezicht bespat met zand en bloed...Medarion.

Torgal Kraakwater

ckeetel · ((mz)) *Edited by: ckeetel at: 2/26/03 2:09:27 am*

((mz))

Edited by: ckeetel at: 2/26/03 2:09:27 am

ckeetel · Posted: Wed Feb 26, 2003 1:08 am Post subject: Zwartrok

Achter hem hoort hij Valiant en Lunea, de klap van de enorme kracht die hij op de open plek heeft ervaren, heeft takken en stammen beschadigd en de woudgrond ligt hier bezaaid met versplinterd hout, wat de het lopen bemoeilijkte. Torgal richt zich op Seth om te zien of de man de tocht enigzins doorstaan heeft, dan verzoekt hij hem rust te zoeken tegen een vermolmde omgevallen stam. Hij wil dat de Zoeker de tijd neemt om bij te komen, want diens vele verwondingen baren hem zorgen. En hij begint zich af te vragen hoe de tocht terug naar de stad moet worden ondernomen...Met zoveel gewonden...

Dan roept hij de naam van Valiant terwijl hij waakzaam met het zwaard in de hand de liggende, naar adem snakkende gedaante op de grond nadert en bij hem neerknielt. Iets heel diep in hem schreeuwt om zijn broertje te helpen. Maar hij kan zijn zwaard niet laten zakken...zelfs niet nu hij in die ogen kijkt en ziet hoe Medarion vecht om zijn leven....langzaam voelt hij hoe zijn keel zich toeknijpt als hij eerst diens samentrekkende lichaam onderzoekt op wat hij bij zich heeft en dat terzijde legt, buiten handbereik van zijn broertje... voorwerpen, vreemde stoffen... alles waar hij het idee van heeft dat een Magister ze zou kunnen gebruiken...een gevoelloze handeling, maar Torgal heeft teveel meegemaakt om zelfs nu in Medarion te geloven...

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 2/26/03 2:35:12 am

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Met een knik en een voorzichtige glimlach die door de pijnlijke gezichtsuitdrukkingen breekt bedankt Seth Torgal voor de ondersteuning die hij tot dantoe heeft geboden.
Hij gebruikt het lange zwaard om steun te zoeken in de bosbodem, terwijl hij naar de vermolmde boom stapt. Hij zet zijn rug tegen de boom en glijdt tergend langzaam naar beneden.

Naast hem ziet hij een bekende plant en zijn ogen beginnen wat te glinsteren. Hij pakt een aantal bladeren, wrijft deze fijn en spuugt in zijn handen om vocht toe te voegen. Dan begint het groene spulletje wat te schuimen. Seth begint het natuurlijke ontsmettingsmiddel over een aantal van zijn wonden te wrijven, terwijl hij zijn best doet om de intense pijn te verbijten.
De steel van deze plant bevat vele voedingsstoffen.
De Zoeker breekt een aantal stelen af en zuigt het merg uit. Het smaakt verschrikkelijk, maar het zal hem helpen in de tocht terug naar de ommuurde stad.