Raganorck

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Het steen van het altaar lijkt de warmte van zijn huid te absorberen, onverzettelijk rust het op zijn zwoegende schouders, waaronder de spieren zich tot het maximale hebben gespannen, zijn longen halen aan om hem de zuurstof te leveren die hij nodig heeft terwijl de strijdgeluiden buiten weg beginnen te vallen onder het kraken van zijn oren.

Voor Lunea...nooit meer zal zij zo worden verraden als toen, dat ene moment in de smidse... het gewicht is inmens en zijn stem rijkt naar Holm, de god die lang geleden hun volk maakte uit stenen. En dan lijkt het alsof de Berggod compassie toont met de krijger en voelt de Boogschutter hoe er langzaam beweging komt in het zware graniet.
Voor Lunea...

Weer brult hij om kracht, naar de Berggod, zijn voeten vaster in de omgewoelde aarde zettend, breed om stabiliteit te creëeren. En dan, onwetend van het vertrek van de Angsten, merkt hij een verandering op in de aanval van de spinelven. Alsof ze zich weer hergroeperen en het kleine gebied hier komen versterken. Hij voelt hoe ze op het altaar beginnen te klimmen, hoe talloze uitgestrekte ledematen het steen hebben vastgegrepen en hem uit balans beginnen te trekken.
Het gewicht van het blok is enorm en hij kan de kracht niet vinden om het onder dit geweld stabiel te houden, als de anderen grotendeels zijn weggevallen, maakt hij geen kans. De pijn doet hem een moment zijn ogen dichtdrukken terwijl hij uit alle macht overeind tracht te blijven.
Zijn degenen waar hij mee vocht overwonnen...de Krijgster...hij wil haar niet weervinden op het slagveld met ogen naar de eeuwige sterren gericht...

Bijna begeven zijn krachten en Arnmack vraagt zich af hoever de spinelven zouden gaan om het altaar te beschermen...De Paarse God... hoever zou hij zichzelf beschermen...het is een gok, maar Arnmack keert zijn gezicht naar de richting waarin hij het laatst de Magiër dacht te zien. Zweet is in zijn ogen gelopen, maar in de vuren meent hij een menselijke vorm in een lang gewaad te ontwaren. Hij heeft geen tijd meer, de kracht van de spinelven doet zich gelden en de Orkkrijger geeft in dit ene moment alles, hij heeft de kracht van de spinelven nodig om de afstand te overbruggen...

Alsof hij de tegenovergestelde kant wil opgaan, biedt hij tegenstand en onmiddelijk voelt hij de spinelven zich verzamelen aan die kant, achter het altaar. Hij verplaatst een been alsof hij toch hun kant wilt uitbreken en nu voelt hij hun verschrikelijke kracht en het gewicht dat tegen het altaar terechtkomt en de krijger geeft mee. Hij probeert zijn evenwicht te bewaren terwijl het blok een zet krijgt en de ork trillende passen richting de gedaante zet. Het laatste stuk laat hij zich naar voren vallen, de achterkant van het blad omhoogdrukkend, het altaar komt in de volle lengte omhoog en de zijde van het blad komt op de man af gekantelt...

Galliminus · Posted: Wed Feb 05, 2003 3:09 pm Post subject: Het altaar

Medarion voelde dat de Overdracht bijna compleet was,...bijna waren zij één. De formule had haast zijn effect bereikt toen hij een andere aanwezigheid voelde opborrelen van diep binnenuit zijn ziel. Hij voelde Haar aanwezigheid en had het idee dat hij de controle over zijn lichaam kwijt begon te raken. 'Wat was dit??'
In zijn ooghoek zag hij enkele spinelfen van het altaar afvallen en het monsterachtige gevaarte kwam zijn kant op gevallen. Hij kon niets doen, de controle over zijn lichaam was hij totaal kwijt. Het was de ork gelukt..het beest was sterker dan een bende op hol geslagen paarden.
Zou dit het einde zijn? Met een van zijn laatste krachtinspanningen wist hij zijn linkerhand omhoog te brengen, tegen de wil in van Haar.
Hij verzamelde zijn laatste overgebleven arcane energie die nog niet aan Haar toebehoorde om een formule uit te spreken...In onverstaanbare woorden riep hij zijn incantatie en een felle lichtflits deed de open plek baden in het licht. Een bol paarse energie kaatste af op het verpletterende stuk graniet en het altaar viel een andere kant op.

De bovenkant van het altaar viel richting een groep rotsen die niet ver van hem aflagen. Twee chitines werden verpletterd onder het altaar,......en de grote bol barnsteen die nu opgloeide als een bezeten zon kwam neer op een scherp uitstekende rots en barsten die wit oplichtte liepen over het altaar....Een enorme lichtflits en een explosie van arcane energie. Alle magie in de omgeving van de open plek werd opgeslokt in het witte licht. Enkele felle speren van licht doordrongen de lichamen van Torgal en Valiant,..hun lichamen schokte met de stoot levenskracht die zij terug kregen. Spinelfen werden ook doorboort met de lichtlansen en hun lichamen veranderde....zij verloren hun scharen en poten,.....en hun lichamen vervormde. De open plek lag nu bezaaid met dode en levende elfen,..mannen, vrouwen en kinderen.

Medarions lichaam werd door de kracht ver weg het bos in geslingerd. Met een doffe knal kwam hij tot stilstand tegen een boom. Hij voelde botten breken in zijn lichaam toen hij de grond raakte,...maar de helse pijn kon zijn glimlach niet onderdrukken. Waarom hij moest lachen was hem een raadsel......maar op de een of andere manier voelde hij zich vrij. Een onheilige schreeuw stierf af in zijn achterhoofd totdat de andere aanwezigheid uit zijn ziel was verdwenen. Eindelijk was hij alleen.

Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 2/5/03 4:44:53 pm

ckeetel · Posted: Wed Feb 05, 2003 4:21 pm Post subject: De finale?

"Vervloekt...Valiant...praat geen onzin, we zouden het voor ieder van ons hebben opgenomen...je weet dat." Tot zijn verbazing ziet hij het bloed op hun huid parelen en de lucht inlekken door een kracht die hij niet kan begrijpen. De lucht lijkt zo dik, te dik om te ademen, strak heeft hij zijn hand in die van Valiant geslagen, achter zijn ogen begint het te schemeren, maar hij ziet hoe het bloed verdwijnt, richting het lichaam van hun broer dat geflankeerd is door de vuren, door strijdende chitines. Langzaam en ongecontroleerd zijn zijn gebaren, iedere logica lijkt van hem weg te glijden, alsof hij een kind is strekt hij een vrije hand uit en probeert het vreemde bloeden op het lichaam van zijn broer tegen te houden.

"Broer...het bloed, je moet weg hier..." Tranen glijden over zijn gezicht, machteloos omdat hij niets meer ziet, omdat hij vreest voor het leven van zijn broer en dat van zijn geliefden, omdat hij gewoon geen kracht meer bezit om Valiant hier weg te halen. "Blijf hier Valiant...in Enesnaam, blijf hier..." De lucht is dik en nauwelijks meer kan hij ademhalen, langzaam beginnen zijn laatste gedachten weg te sijpelen, Ravon, Arethe, hij strijd om zijn longen vol te krijgen. Hij strekt een andere hand uit naar de oplichtende gedaante van hun jongste broer, alsof hij nog iets denkt tegen te houden. Dan lijkt het alsof de aarde begint te rommelen, en is het alsof zijn lichaam door op los geslagen runderen overlopen wordt, bewust wordt hij weer, van zijn wonden, de pijn, de lucht waar zijn longen naar snakken, een licht kwam op hen af, zo intens en snel dat hij zijn ogen niet kon sluiten en waarin hij het lichaam van Medarion weggeslingerd zag worden...

Edited by: ckeetel at: 2/6/03 11:12:13 pm

Galliminus · Posted: Wed Feb 05, 2003 4:59 pm Post subject: Eindelijk rust?

De vuren en schaduwen waren verdwenen, de spinelfen waren niet meer. In hun plaatsen lagen de naakte lichamen van Elfen, dode en levende....Voor het eerst werd het weer donker in het bos...en stil..De rust die er was gekomen leek onwerkelijk..

Valiant kon maar met moeite zijn ogen openen,..er was iets gebeurt..iets wat hij niet kon verklaren..Hij keek naar de open plek en snapte niet wat hij zag. Lichamen van zijn vrienden,..talloze elfen..maar geen Medarion.
Hij kroop naar zijn broer en zakte op zijn rug neer langs hem,..zijn achterhoofd rustend op Torgal's borst....

"Botenbouwer,...hoe voel je je?.......Ik voel me alsof ik als de fundering van de Taveerne gediend heb......Waar zijn onze vrienden,..zijn ze in orde?"
Elfen werden wakker en waren radeloos,..ze lagen temidden van de aaneengereten lichamen van hun soortgenoten..Een algemene paniek bedekte de open plek alsmede een sluier van radeloosheid die er leek te heersen.

Valiant Kraakwater; De Waard.

Edited by: Galliminus at: 2/5/03 6:00:26 pm

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Een schokgolf trekt door het lichaam van de Zoeker, zijn lichaam beweegt enkele seconden wild en ongecontroleerd alvorens hij weer enigszins bij bewustzijn komt.
Om hem heen geschreeuw...zijn gedachten zijn totaal nog niet op orde...geschreeuw, een draak, schuivende pantsers, orks als medestrijders...

ben ik nu weer terug in......nee.......dat kan niet, maar vanwaar al die nieuwe stemmen....?!

Seth probeert zich op te richten, maar stort kreunend weer ineen, de lichamelijke, maar zeker ook mentale, inspanningen hebben hun tol geëist.
Een haast stille schreeuw verlaat zijn lippen: "Help...."

Om hem heen stappen gehavende elfen gedesillusioneerd over het voormalige strijdtoneel...hij hoort ze roepen om personen die hij niet kent. Wanhopig gegil wordt afgewisseld met schokkerig geween.
Naast hem zit een jonge elf gehurkt voor zich uit te staren, Seth probeert oogcontact te vinden, maar de ziel van de elf is nog bezig haar weg terug naar het aardse omhulsel te vinden.

Edited by: Seth at: 2/5/03 6:15:17 pm

Uriel · Posted: Thu Feb 06, 2003 10:12 am Post subject: de waanzinnige vlucht

Beneden in de spinelfen tunnel dringt het Arcane licht moeizaam door. Mirko voelt de samenballing van kracht, maar is niet in staat om ook maar iets te ondernemen, wanhopig klampt hij vast aan dat beeld in zijn hoofd. Een meisje met bruine ogen. Meer weet hij niet meer. Als de vlaag arcaan licht hem bruut beroerd, schokt zijn lichaam en ligt dan weer stil...
Voorzichtig opent hij zijn ogen, maar het baat niet. Hij ziet even weinig als met zijn ogen dicht. Het is stil en dat bevreemd hem. Hij herinnert zich een strijd en... nee alleen een strijd.... Of was er meer?
Hij moet weg van hier. Dat zingt door zijn hele wezen. Vluchten moet hij, want boven de grond is het gevaarlijk en dodelijk. Ieder moment kan de strijd om hem heen weer uitbreken. Stampende poten van wezens uit een nachtmerrie. Mirko schudt zijn hoofd om deze herinnering kwijt te raken. Met pijnlijke ledematen krabbeld hij overeind en loopt hij verder de duistere gangen in. Onderweg hoort hij het wanhopige geroep van elfen die zoeken naar verloren vrienden, maar hij kan ze niet helpen. Hij kan enkel zijn hoofd schudden, want hij spreekt noch verstaat de taal van deze verloren zielen. Moeizaam loopt hij verder, telkens steun zoekend tegen de natte koude aarde om hem heen...

ckeetel · Posted: Fri Feb 07, 2003 10:35 am Post subject: Re: Eindelijk rust?

Is het afgelopen? Wat is er precies gebeurd? Zijn gezicht is naar het slagveld gericht, talloze lichamen ziet hij verspreid over de open plek, geen spoor meer van de verwrongen lichamen van de chitines, in plaats daarvan ziet hij elven, mannen, vrouwen, kinderen, velen gewond en hevig bloedend, hoort hij verwarde stemmen, kreten van pijn, kreten in een taal die hij nooit in Raganorck heeft horen spreken. En het begint tot hem door te dringen dat de kracht waar Medarion deel van uitmaakte wellicht veel verder ging dan hij zich ooit had voor kunnen stellen, nauwelijks kan hij dit bevatten, waren dat de chitinen? Wat voor duistere en vervloekte krachten hebben op zo'n verschrikkelijke manier leven verminkt?...En waar zijn de anderen...

Het duurt even voor de botenbouwer zijn emoties de baas is om te kunnen spreken als hij Valiants stem weer hoort. Hij had overeind willen komen en zijn broer aan zijn borst willen drukken, maar zijn lichaam lijkt een moment dienst te weigeren. Innig streelt hij met zijn hand over de schedel van de waard in ongeloof over het feit dat ze nog leven. "Er moet door de aderen van de Kraakwaters meer lopen dan alleen bloed Valiant...Het doet me bijzonder goed je weer te horen. Ik hoop alleen dat de rest het ook overleefd heeft, we moeten ze zoeken...en Medarion, ik weet niet precies wat ik zag...hij werd weggeslingerd..." Torgal zwijgt even, vermoeid, zijn hand rustend op het borstbeen van de waard, waarom maakt hij zich zorgen over de Magister? "Hij is onze broer, jouw eigen woorden...is er nog genoeg Kraakwaterbloed in je om op te staan?"

Torgal Kraakwater

Galliminus · Posted: Fri Feb 07, 2003 10:51 am Post subject: Re: Eindelijk rust?

Valiant weet met veel moeite rechtop te gaan zitten,..een diepe kreun onsnapt tussen zijn lippen. Hij laat zich zijwaarts vallen om zijn strijdhamer te pakken. Het ferme wapen diende nu als niets anders dan ondersteuning om te gaan staan. Het was niet zozeer de verwondingen die hij had opgelopen die hem minder mobiel maakte,...het was een zeurende pijn in al zijn gewrichten.
Met ongeloof keek hij om zich heen,.....verslagen zielen liepen over de open plek, radeloos en verdwaald. Wat konden zij doen om te helpen...de Elfse tong was een taal die hij niet begreep. Sommigen zaten snikkend bij lichamen die waarschijnlijk dierbaren van hen waren. Het reisgezelschap was met velen geweest maar Valiant kon enkel de man zien liggen die zich Seth noemde en aan de andere kant van de open plek lag de ork die zo moedig had meegevochten. Zou de ork een vriend zijn van Lunea?
"Daar Torgal,...ik zie Seth..kom..misschien leefd hij nog.",..Valiant rijkte Torgal zijn hand toe om hem overeind te helpen.
Samen strompelde zij moeizaam richting het lichaam van Seth...Valiant liep buitenom de Elfen,...eerst wilde hij voor zijn vrienden zorgen voordat hij die confrontatie aan zou gaan.....maar eigenlijk zocht hij liever naar Medarion...misschien leefde hun broertje nog. Valiant wist niet hoe de enorme kracht van Medarion bedwongen was,...het leek er zelfs op of de krachten zich tegen hem hadden gekeerd...
Langzaam bereikte zij de krijger en tot zijn opluchting zag hij de borstkas van hem bewegen...hij ademde nog.
"Seth..........sta op....luiaard...Het is geen tijd om een dutje te doen!",...Valiant keek Torgal aan en gaf een ferme knipoog.

Valiant Kraakwater; De Waard.

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Wanneer de woorden van de waard Seth bereiken, verschuiven zijn mondhoeken zo kwaad als het kan wat naar boven. Er verschijnt zowaar een voorzichtige glimlach op het licht gehavende gezicht van de Zoeker. Enkele ferme schaarklappen hebben zijn gezicht beurs en bebloed achtergelaten.

Er schieten vele gedachten door het brein van Seth, maar het lukt hem niet de gedachten vorm te geven in vragen of opmerkingen richting de gebroeders Kraakwater...langzaamaan probeert Seth overzicht te krijgen over de situatie, maar deze is dermate bevreemdend dat het hem totaal niet lukt.

Het is verwarrend om plots enkel gevolgen van kwaad te zien. Daarstraks kon hij het kwaad nog een gezicht geven...chitines, schaduwen...een maniakale magister...en nu?
en nu? wat nu? en........nu? en......

".............en nu?", het enige wat Seth haast fluisterend uit richting de waard en de botenbouwer.

Galliminus · Posted: Sun Feb 09, 2003 12:28 pm Post subject: Re: Eindelijk rust?

Medarion hoorde stemmen vanaf de openplek,...eigenlijk waren het meer kreten van wanhoop en verdriet...
Hij voelde hoe zijn longen langzaam verdronken in zijn eigen bloed. Met iedere ademhaling werd zijn mond gevuld met de metaalsmaak van zijn eigen bloed, wat langs zijn mondhoeken over zijn gewaad stroomde. Zijn bovenlichaam verscheurde van de pijn met iedere poging van het snakken naar frisse lucht. Het fabeltje was toch waar dat je hele leven aan je voorbij ging op het moment dat je op de drempel stond die je naar het rijk der doden zou brengen. Het einige wat hij zag was duisternis, geweld en het kwaad. Dit alles werd overschaduwd door een emotie die hij enkel had gevoeld toen hij nog maar een kleine jongen was......schaamte. Nu hij hier lag was hij blij dat zijn levensqueeste vernietigt was. Zij had hem al die jaren voor de gek gehouden en bedrogen. Zij wilde van hem geen koning maken,........de Feeks wilde enkel een nieuw lichaam...hoe had hij zo stom kunnen zijn?

Het enige wat hij nu nog echt wilde was zijn broers spreken om zijn spijt te bekennen aan hen.......ook al was het te laat en zouden zij hem nooit meer vergeven. Enkele malen riep hij hun namen, maar het kwam niet verder dan een gefluister wat opgeslokt werd door het bloed in zijn longen...

Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 2/9/03 1:43:10 pm

ckeetel · Posted: Sun Feb 09, 2003 10:48 pm Post subject: Eindelijk rust?

De nachtlucht is vuil en dik in de rook van de vuren die de bosrand in lichterlaaie hadden gezet maar nu enkel dovende rode sintels zijn in het geblakerde kreupelhout, Het licht gloeit na in de vele gezichten, vervult van een onuitwisbaar verdriet, pijn en de uitdrukking van de eeuwigheid in ogen die nimmer meer zullen sluiten, ver weg van de warmte van geliefden die een laatste vaarwel geven, met lippen teder gedrukt op een koude huid.

Het zend hem terug een paar dagen...een tiental jaren geleden, de kou in zijn wond is zich aan het uitstrekken... of is het het bloedverlies, dat hem bijna van zijn benen slaat en hem de beelden brengt die hem in zijn dromen blijven achtervolgen? Het kreunen en de hulpkreten, de zoekenden die namen vragen, maar wier roepen veelal onbeantwoord blijven...
Hoezeer is de strijd in al die jaren bij hem gebleven en heeft hij die zich herinnerd zo levend als de dag van gisteren? Hoe vaak heeft hij zich zorgen gemaakt over het lot van zijn geliefden en waren er nachten dat hij waakte over Ravon en Arethe...hoe lang heeft het geduurd voor hij rust vond en werkelijk kon slapen...
Hij kan niet vergeten wat voor verachting Medarion leek te hebben voor de levens die hij vernietigde, dezelfde verachting waarmee hij Valiant bijna fataal verwondde en Ravon tegen hen gebruikte...Waarom -vervloekt zij de Ene- maakt hij zich zo'n zorgen om die Zwarte Slang? Waarom was er geen voldoening maar slechts een schrijnende leegte nu de Magister verslagen leek...en voelt hij voor hem de last die zoekenden op het slagveld moeten dragen?

Een glimlach verschijnt rond zijn lippen, wanneer hij de opmerking van Valiant opvangt en eenzelfde uitdrukking op het gelaat van de gewonde ziet. Hij weet dat er meer steekt achter de luchtigheid van de waard dan eenieder zou vermoeden die de Taveerne binnentreedt voor de gastvrijheid en wat verstrooïing in een gesprek.
Het zwaard wat hij draagt steekt hij weer terug in de schede, even vertrekt zijn gezicht van de pijn als hij naast Seth op de knieën zakt, met de muis van zijn hand het vuil en het bloed wegvegend van het gelaat van de Zoeker, bezorgd als hij is om de verwarde woorden die de man uitbrengt. Zorgvuldig onderzoekt hij de ledematen, enkele malen naar de uitdrukking op het gezicht van de gewonde kijkend, geen tastbare breuken kan hij vinden, maar het opgezwollen, gekwetste vlees is verraderlijk... en op die huid ziet hij de onregelmatige sporen van meerdere lidtekens, talloze...waar komt een man vandaan die zoveel wonden heeft opgelopen?

"En nu? De vraag is of je op kunt staan...je ziet eruit als het schootleer van de waard na een zware dag in de Taveerne." Harde klappen moet de jonge man ontvangen hebben, wetend dat Valiant een oog in het zeil houdt steekt hij een arm onder de oksel van de Zoeker, slaat één van diens armen om zijn nek en ondersteunt hem in het opstaan. "Laat het tijdig weten als het niet gaat Seth..." De rook hangt nog te laag om een totaal overzicht op de open plek te krijgen, diep in hem maakt hij zich verschrikkelijk ongerust om het lot van Lunea en Mirko waarvan hij geen enkel teken bespeurt...maar eerst en vooral wil hij weten of er een einde is gekomen aan de hel waarin ze zich bevinden..."Ik wil weten of er niet meer verrassingen wachten en de enige die het antwoord daarop heeft is Medarion...we moeten hem eerst vinden."

De botenbouwer heeft in dat ene moment van dat helse licht niet gezien waar het lichaam van de Magister precies terechtkwam...als het ooit ergens terechtgekomen is, de krachten van zijn jongste broer weer voor de geest halend...het moment op het dak toen de Magister in het luchtledige verdween. Zich aanpassend aan het tempo van Seth, begeeft hij zich met Valiant naar de bosrand, de lichamen op de grond ontwijkend, zoekend naar gezichten die hij kent, van Lunea, van Mirko...van Medarion de Zwarte-Magister, hun broer...
Als levende aderen weerkaatsen de takken van de bomen het rode licht dat dooft in de vochtige, dampende woudvloer.

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Licht tevreden met het opstellen van een korte termijn doel laat Seth zich ondersteunen door Torgal.
Terwijl de handen van de botenbouwer doelgericht zijn lichaam verkenden om te controleren voor botbreuken, ziet Seth de bedenkelijke uitdrukkingen op het gezicht van Torgal wanneer hij met zijn vingers langs de oneffenheden in de huid van Seth glijdt. Het is bepaald niet het eerste gevecht waar Seth in zijn leven in verzeild is geraakt, helaas kan hij dat niet ontkennen. Hij verlangt naar een periode waarin hij zijn zwaard voorgoed kan opbergen. Een periode waarin hij zich niet bezig hoeft te houden met hogere belangen dan het geluk van hemzelf en zijn geliefden, maar deze periode lijkt zover weg.
Een voorwaarde voor het aanbreken van zo een periode is toch het vinden van degene die de kwade machten kan ontzetten in zijn land. Diegene die ervoor heeft gezorgd dat zijn gave hem deed tintelen toen hij uitkeek over de grauwe stad van Raganorck.

Seth voelt zich lichtelijk bezwaard wanneer hij wordt geleid en ondersteund door Torgal. Hij is meegegaan als ondersteuning, niet om ondersteund te worden en een last te zijn voor diegenen die hij wilde helpen.

Dan brengt de aanblik van het smeulende veld vol elfen hem bij het moment voordat hij de controle over zijn geest verloor....waar is Gashyr?!
En meteen daaropvolgend: hoe kom ik erbij dat ik een draak heb gezien op het slagveld?!
De laatste vraag wordt vluchtig weggeredeneerd door de invloed die de naargeestige schaduwen hebben uitgeoefend tijdens de strijd, maar de eerste vraag houdt hem wel bezig, terwijl hij ook het veld afspeurt...zich naast de broers voortstrompelend...naar Lunea, de grote ork en de jonge realiteitsbuiger.
Hij besluit, onzeker over wat hij allemaal tijdens de strijd gezien heeft, zijn vraag voor zich te houden en gaat met de broers mee, op zoek naar de verdwenen broer.

Galliminus · Posted: Mon Feb 10, 2003 6:10 pm Post subject: Re: Eindelijk rust?

Valiant werd benaderd door een naakte Elfenvrouw die in een onverstaanbare tong tegen hem begon te schreeuwen en huilend haar vuisten op zijn borst sloeg. Bijna verloor hij zijn evenwicht, maar hij wist de schouders van de vrouw vast te grijpen en schudde even heftig. Hij nam zijn mantel af en sloeg die over haar schouders. De vrouw zakte ineen en begon te snikken. Enkele tranen rolde over Valiant's wangen en hij zocht geestelijke ondersteuning die hij even niet kon krijgen. Zijn broer was bezig met Seth.....Wat konden zij doen voor deze Elfen?
Valiant slaakte een diepe zucht, "Hoe kunnen wij deze wezens helpen,...het is de vloek van de Kraakwaters die hen naar de verdoeminis heeft geholpen,...bij de Ene!"
Valiant keek om zich heen, maar nergens zag hij Lunea...de Ork vrouw die hem vele dagen geleden een bijl in het lijf had gezet. Hij had haar er niet mee geconfronteerd...Hij zag de schaamte in haar ogen wanneer ze hem aankeek. Valiant deed maar net alsof hij niet meer wist wie hem had aangevallen. Evenmin zag hij de jonge Magister.....Het laatste wat hem bijstond was dat Mirko verdwenen was bendeden de grond..Maar het zou ook een waanbeeld geweest kunnen zijn..

"MIRKO!!!!!!!!!!!!!", schreeuwde Valiant door het bos, maar nergens hoorde hij de jonge Magister. "LUNEA!!! WAAR BEN JE?? ANTWOORD!!!".
Geen reactie....maar Valiant gunde hen de tijd...ergens diep van binnen hoopte hij de twee te horen,..of beter: levend terugzien.
Er waren meerdere mensen,..maar Mirko en Lunea stonden hem het dichts naar zijn hart.

Valiant Kraakwater; De Waard.

Edited by: Galliminus at: 2/10/03 7:13:57 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Het laatste wat Lunea had gezien van de ork was niets...helemaal niets. Ze was zo moe, zo vreselijk moe. De spinelven waren overal, ze zag Arn niet meer, hoorde hem niet meer. Maar toen was er een vreselijke kreet geweest, onmiskenbaar vermengd met de diepe grom van haar lievelings ork.
Haar wereld stortte in, haar lijf stortte in, uitgeput gaf het zich over aan de muur van chitines. Ze zeeg neer, haar bijl omklemd denken aan Arnmack en zijn boog die hij weg had geworpen. Ze verloor het bewustzijn nog voor ze de grond raakte, nog voor ze haar ogen had gesloten, nog voor ze werd verzwolgen door de hordes spinelven die hun zwarte spinachtige uiterlijk leken te verliezen en veranderden in de schone weens die ze eens geweest waren.

....

Edited by: Lunea at: 2/12/03 2:10:31 pm

Galliminus · Posted: Wed Feb 12, 2003 3:19 pm Post subject: Re: Eindelijk rust?

Valiant keek om zich heen naar de talloze Elfen die verloren ronddwaalde op de open plek. Hij zag hoe een Elfen man en vrouw elkaar in de armen vliegen....een gellukig weerzien wat overschaduwd werd door een onpijlbaar verdriet wat van de twee afstraalde.
Hij keek langs hen en tussen de Elfen lichamen meende hij de bijl van Lunea te zien die ferm in een boomstronk stak. "Lunea!!!!!", riep hij uit en liep zo snel als zijn benen hem konden dragen richting de bijl. Niet ver van de bijl lag de Half-Ork. Ze had wonden over haar gehele lichaam, maar het was waarschijnlijk pure uitputting geweest die haar van bewustzijn had beroofd. Hij knielde naast haar en nam zijn waterzak van de riem. Hij liet zijn hand onder haar achterhoofd glijden en tilde haar hoofd langzaam op. De waterzak zette hij op haar lippen en goot langzaam wat koel water uit de zak wat langs haar gelaat stroomde.
Met een zekere ernst en en een deel luchtigheid sprak hij tot haar.
"Lunea.....word wakker..Kan je opstaan?...Luister naar me! Je hebt nog een bijl in je middenrif tegoed van mij!",....zo goed en zo kwaad als hij kon probeerde hij een glimlach op zijn gelaat te toveren en hoopte hij dat ze bij bewustzijn zou komen.
De Elfen om hem heen bekeken hem met een radeloze blik in de ogen...Tegelijk voelde hij een zekere spijt dat hij hen niet hielp....maar hij verdrong deze gedachte uit zijn ziel. "....eerst mijn vrienden.", mompelde hij en richtte zich weer op Lunea.

Valiant Kraakwater; De Waard.

Edited by: Galliminus at: 2/12/03 4:21:02 pm