Raganorck

Gashyr · Posted: Sun Dec 22, 2002 1:44 pm Post subject: Re: Liefde en wraak

Net als de spinelf een schaar optild om de jonge zoeker een slag toe te brengen komt het uiteinde van een lange staf met kracht tegen het hoofd van de chitine, die daardoor zijwaarts neervalt. Gashyr laat er geen gras over groeien en terwijl hij boven op de spinelf springt plant hij zijn mes in het zachte vlees op de buik van het monster. Dan staat hij op en buigt over Seth en steekt zijn hand uit om hem overeind te helpen. Hij grijnst. "Ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken."

~ met z'n blauwe badeendje

Uriel · Posted: Mon Dec 23, 2002 8:45 am Post subject: Re: Liefde en wraak

Eindelijk hoort hij de slagen van zwaard en strijdhamer. Voorzichtig kijkt hij omhoog. Het is nog maar een paar meter tot bij Torgal en Valiant. Hij schrikt als hij het roodgekleurde hemd van Torgal ziet, maar beseft dan dat hij er zelf waarschijnlijk niet veel beter aan toe zal zijn. Langzaam komt hij overeind als blijkt dat er hier minder Chitines zijn. Al zijn ledematen doen he pijn, maar hij kan gelukkig steunen op het overgebleven deel van zijn staf. Met moeite doet hij de laatste paar stappen.

"H-h-het spijt me." Is het enige dat hij uit kan brengen.

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Wanneer hij de kracht weer heeft bijeengesprokkeld om een stoot voorwaarts te geven met zijn zwaard, wijkt het grootse wezen plots. In plaats van het afzichtelijke schepsel, is een bekende verschijning gekomen......Gashyr?!
Walging slaat om in een gevoel dat welhaast in de buurt komt van blijdschap, ware het niet dat zijn rug pijnsignalen afgeeft en om hen heen het duistere gevaar nog steeds chaos en angst veroorzaakt.
"Gashyr, kun je me overeind helpen? Ik ben bang dat...."
Plots ziet hij een chitine op Gashyr afstormen, een ijselijke gil slakend. Seth's ogen schieten angstig naar de hoek waar het gevaar vandaan komt.

Gashyr · Posted: Thu Dec 26, 2002 2:55 pm Post subject: Re: Liefde en wraak

Gashyr ziet de plotselinge beweging in Seth's ogen. Onmiddelijk zet hij zich met zijn staf af tegen de grond en springt achteruit, maar ondanks de snelle reactie kan hij niet voorkomen dat een schaar zijn zij schampt. Slechts een kleine snee ontstaat in zijn grijze huid, maar toch voelt hij hem branden door zijn hele lichaam, en in zijn blauwe tuniek verschijnt de eerste groeiende rode vlek. Er zullen er nog veel volgen. Als Gashyr weer op de grond staat wipt hij onmiddelijk het uiteinde van zijn staf omhoog tegen de kin van het monster dat voor hem staat. In de paar seconden die het beest nodig heeft om zich te herstellen trekt hij zijn staf naar achterren en stoot hem met al zijn kracht tegen de ribbenkast van het beest, en voelt hoe er iets verbrijzeld onder de punt van zijn wapen. De chitine blaast echter niet de aftocht maar slaat woest met zijn scharen naar hem, en krijgt bovendien versterking van een soortgenoot. Met zwaaien van het lange hout probeert hij achteruitlopend beide monsters bij hem vandaan te houden, als hij plotseling van achteren aangevallen wordt. Een koude schaduw trekt door hem heen, en bevend valt de halfelf op zijn knieën. Voor zich ziet hij niet de grond, maar vuur! vuur dat hij zelf heeft aangericht, verwoeste huizen, schreeuwen van angst en pijn. En dan staan er mensen om hem heen. Honderden mensen, met fakkels en hooivorken, vlegels en knuppels. "Monster! Monster!" schreeuwen ze, terwijl ze langzaam op hem af komen. "NEE! Ik ben geen monster!" wil hij schreeuwen, maar er komt geen geluid uit zijn keel.
Dan word hij plotseling weggesleurd uit de angsbeelden door een vertrouwd doch erg onprettig gevoel, pijn. Eerst in zijn zij. Hij valt om en rolt instictief weg van wat hem in zijn zij raakte. Een van de Chitines was uit zijn angst ontsnapt en had hem een akelige vleeswond toegebracht. De pijn verspreide zich, een stekende pijn liep over zijn rug omhoog, en daarna door zijn armen. Gashyr zag hoe de wereld voor hem veranderde. De grond en de bomen werden donkerder, en de Chitine had een rood-gele gloed over zich. Plotseling besefte hij hoe erg het wezen stonk, hoe indringend de geur van bloed en dood op deze plaats was. Nee, niet nu. Ik ben geen monster. schoot door hem heen. Ondertussen kwam de Chitine weer op hem af. De pijn in zijn lichaam was verdwenen, adrenaline baande zich als een razende een weg door zijn lichaam. Hij rolde weg voor de volgende aanval en stond op. Zijn staf lag drie rollen bij hem vandaan, te ver. Snel greep hij weer naar zijn mes, en beseft hoe armzalig klein het voor het snijden van eten bedoelde metaal was. De Chitine maaide naar zijn benen, maar Gashyr sprong opzij en haalde met een snelle beweging uit naar de keel van het beest. Deze laatste klap werd het monster teveel en het bezweek. De verse Chitine rende verward rondjes, nog steeds onder invloed van de zwarte schaduw die hem teisterde. Snel raapte hij zijn staf weer op, trok Seth voorzichtig overeind en gaf hem zijn staf als steun. Maar de Zoeker keek naar hem alsof hij een geest was, en hij besefte dat hij half verandert moest zijn..

~ met z'n blauwe badeendje

Galliminus · Posted: Sun Dec 29, 2002 9:51 am Post subject: Re: Liefde en wraak

Al die tijd had Medarion zich geconcentreerd op het belangrijkste van deze avond. De vreemdsoortige wezens die de jonge magiër had opgeroepen werkte eerder voor Medarion dan andersom, hij was er bang voor geweest totdat hij erachter kwam dat dit niet de Schaduw wezend uit het Labyrinth waren,..de wezens waarvoor Zij hem zovaak had gewaarschuwd,...zo nu en dan moest hij enkele uithalen van de wezens ontwijken maar het levende schild van chitines hielden de wezens op afstand.

Medarion zag de Ork op het altaar springen,...maar hij was al dichterbij gekomen....Chitines sprongen weg van hem en doken op de Ork die daar zijn altaar ontheiligde. Medarion kwam bij het altaar, maar hield zijn ogen op de massieve Ork....De fysieke kracht van dit wezen was onvoorstelbaar. Medarion nam de kelk met een zilverachtige vloeistof in zijn armen en begon te drinken,.....enkele malen vertoonde hij braakneigingen,...maar tot bijna de laatste druppel kon hij de vloeistof tot zich nemen. Medarion begon zingerig wat incantaties te doen in een oude en bijna vergeten taal. Hij riep om zijn broers,....hij riep om hun begrip in die vreemde taal. Hij voelde hoe Zij dichter tot hem kwam. Hij voelde hoe de circel die er eens was kleiner begon te worden....

Hij zag Valiant die langzaamaan zijn kant werd op gedwongen,...Zijn oudste broer verweerde zich goed, maar zelfs hij moest kunnen inzien dat de chitines hem enkel in de weg liepen en er niet op uit waren om de twee broers te doden...
Op V aliants voorhoofd verschenen rode druppels,...alsof zijn zweet bloed was geworden. De druppels lieten los van zijn gelaat zonder ook maar een spoor achter te laten. De druppels bloed vielen als een horizontale regen richting Medarion en het altaar. Het altaar begon een gloed te krijgen. De Ork was nog steeds in gevecht met de Chitines,..maar de Chitines bleken kinderspel voor deze doorgeslagen wilde.

De eenheid zou snel hier zijn,.......De druppels bloed verdwenen in het altaar en verdwenen in de huid van Medarion...Zijn broers kwamen steeds dichterbij........De tijd was daar.

Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 12/29/02 10:52:49 am

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Een poel van angst, onzekerheid en twijfel, een beeld dat kan worden gebruikt om te omschrijven wat er zich binnen Seth afspeelt.
Een groep schaduwen keert zich naar de Zoeker en stort zich gulzig op zijn lichaam.
Op dat moment komt de bijzondere sensatie weer terug, het onmiskenbare en krachtige gevoel dat over hem kwam toen hij voor de eerste maal over de straten van Raganorck uitkeek.
Toen hij leek te weten zijn verlosser in de veranderlijke stad te vinden.
Het wordt Seth teveel, zijn psyche kan deze last niet dragen, het wordt hem haast zwart voor de ogen, hij strijdt om zicht te behouden op de werkelijkheid, de wrede werkelijkheid vol spinelfen, realiteitsbuigers, orken en....draken?!
Het plotselinge gevoel van walging doet Seth duizelen, vol ongeloof staart de Zoeker naar de gedaante voor hem.
Dan wordt het zwart, in plaats van de chaos....leegte.

Seth valt naar achteren, zijn hand verliest de grip op zijn bebloede zwaard dat naast hem op de aarde rust.
Zijn ogen staan open, en staren haast levenloos naar de sterrenhemel....

Edited by: Seth at: 12/29/02 6:05:49 pm

Uriel · Posted: Sun Dec 29, 2002 5:30 pm Post subject: Re: Liefde en wraak

Verbijsterd en met open mond kijkt Mirko naar het schouwspel. De druppels bloed van Valiants voorhoofd, Medarion bij het altaar, de incantaties in een taal die hij niet verstaat. Het is begonnen, nu pas is het echt begonnen en hij kan niets meer doen. Machteloos staart hij naar zijn handen. Denken moet hij nu, denken Mirko. Er moet een manier zijn, het moet gewoon...

Gashyr · Posted: Sun Dec 29, 2002 6:52 pm Post subject: Bloedstrijd

"Seth?"
Verbijsterd kijkt Gashyr naar de ogen van de man die hij zojuist overeind heeft geholpen. Even vreest hij het ergste, maar hij vind enige opluchting als hij ziet dat de borst van Seth op en neer beweegt. Maar al gauw maakt de opluchting plaats voor een nieuw gevoel. Was dit niet precies wat hij wilde? Een weerloze prooi, niet eens meer in staat om te vluchten. Gashyr aarzelt, als de Draak in hem tegen hem zegt dat het zijn diepste verlangen is om de Zoeker te doden. Maar de Elf houdt hem tegen, en hij schudt de gedachte van zich af. Automatisch grijpt hij naar zijn tas, en zoekt naar het flesje met de rode vloeistof, maar het is er niet. Zijn hart slaat een paar slagen over en wild tast hij de zakken van zijn Tuniek af. Het is weg, het moet nog in zijn mantel zitten. Terwijl hij om zich heen kijkt voert hij een innerlijke strijd. Er zijn meer strijders hier, die tegen de Chitines vechten, als hij het medicijn niet vind lopen ze gevaar. Maar toch.. de verleiding is groot, het is lang geleden sinds hij zijn ware vorm had aangenomen, en zich volledig had gegeven in het geweld.
Bloedvaten worden duidelijk zichbaar onder zijn huid en pulseren in een vreemd ritme, alsof het bloed twee kanten tegelijk op probeert te stromen. In zijn geest keren beelden terug uit de droom, het gezicht van de Elf, het gevleugelde monster, het vierde wandkleed.. Gashyr grijpt naar zijn hoofd en schreeuwt, hoewel het meer op brullen lijkt. Hij wil er niet over nadenken, hij wil het niet zien, hij wil niet bestaan...

~ met z'n blauwe badeendje

ckeetel · Posted: Mon Dec 30, 2002 12:01 pm Post subject: Strijd tegen de Tijd

Wanneer de boogschutter op het altaar gesprongen is, breekt de hel los. Tijd om de boomstam op te heffen wordt hem niet meer gegund, alsof waanzin in hun geesten is geslopen klimmen de chitines omhoog, op het altaar, over elkaar. Hij voelt hun scharen zich om zijn ledematen klemmen, scheurende, trekkende bewegingen makend, talloze poten die hem van het altaar willen neerhalen en Arnmack is verrast. Een wilde grauw verlaat zijn keel als hij zich schrapzet op het granieten blad, vechtend tegen de verschrikkelijke gecombineerde kracht van de chitines. Hun lichamen ontnemen hem het zicht op het slagveld, op de plaatsen van de andere strijders, op de bijldraagster die niet zo veraf zou moeten zijn. Hij voelt het onverzettelijke, harde koude steen onder hem en het dringt tot hem door dat hij met zijn nieuwverworven wapen waarschijnlijk nog geen flinter hiervan af zal kunnen slaan.

Weer beseft hij dat de kracht van de chitines vooral in hun aantallen ligt als hij overeind tracht te blijven. Dan duikt een gestalte op aan de voet van het altaar en Arnmack vangt een blik die hij nog nooit zo dichtbij heeft gezien, maar die hij te goed kent. Hij weet niet hoeveel malen hij dat gezicht in gedachten heeft gezien met het roerloze lichaam van Lunea erbij en hij vreesde haar verloren te hebben....... Hoe erg verlangt de boogschutter ernaar dat moment te wreken...maar hij weet ook dat zijn krachten niet te meten vallen bij die van de man...

Onder het altaar reikt de figuur zich. Een schaal ziet de ork in de handen van de Paarse God...en de man zet de rand ervan aan zijn lippen... dan verdwijnt de gedaante achter de ledematen van de klimmende chitines, voelt Arnmack hoe de kracht verschuift en zijn enkels onder hem weg dreigen te worden getrokken. En onder hem is er geen duisternis meer maar een licht dat uit het steen zelf lijkt te komen, een onheilspellende achtergrond waartegen de contouren van zijn bepantserde tegenstanders scherp en zwart afsteken.

Kracht lijkt er zich in deze brok steen op te laden, iets wat te maken heeft met de paarse man, het voetstuk van de Paarse God lijkt tot leven te komen in dit gebied waar eerst de stilte hing...In hem slaat zijn instinct als een waanzinnige alarm en de orkkrijger kan maar één ding bedenken. Het moet weg van deze verdoemde plek. Weer verlaat een schorre grauw zijn keel, terwijl hij ruimte probeert te scheppen glijden zijn ogen langs de brandende bosrand. En dan valt zijn blik op stukken waar geen spinelven strijden, donkere omgewoelde en ingestorte grond waardoor de wezens naar boven zijn geklommen.

Als het altaar niet op deze plaats kan blijven, dan moet het maar naar beneden...de krochten in die dit geharnaste leger uitbraakten. In de ruimte die hij even krijgt, haalt hij de boog van zijn schouders, slingert het beschadigde wapen, tegen de wind, ver de bosrand in. Als Holm het wil zal hij Lunea wreken en zal hij het rode hout weervinden...
Dan laat hij zich voorover storten, met chtines en al, aan de kant waar de Paarse God de schaal haalde, maar hij de man door de massa heen niet meer ziet. Hij wacht niet op de verraste spinelven wanneer zijn lichaam ineens mee lijkt te geven en hij zich niet meer verzet, maar laat de boomstam los en zoekt de ruimte onder het altaar op waar hij nauwelijks zijn rug onder weet te krijgen. Alles wat hij nu voor ogen heeft is dat ene moment in de smidse, haar gevecht tegen de dood op de heuvel diep in de wouden. En hij brult, om zichzelf op te laden voor deze verschrikkelijke krachttoer. Deels beschermd tegen de aanvallen van de spinelven door het steen, maar weerloos omdat hij niets terug kan doen, drukt hij zijn rug en schouders onder de opening.
Langzaam beginnen de aderen onder zijn huid zich op te zwellen, wordt zijn brullen luider als hij vecht tegen het enorme gewicht en zijn spieren zich steeds verder aanspannen...

Edited by: ckeetel at: 12/30/02 1:16:28 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Haar ork besprong het altaar en de spinelven besprongen hem. Lunea vocht tegen de zwarte zee van chitine pantsers die haar steeds verder wegduwden van het altaar en Arnmack. In haar zij voelde ze steken niet afkomstig van de scharen en vermoeidheid begon haar te overmeesteren. Tussen scharen poten en het zwaaien van haar bijl door zocht ze naar zijn silhouet, soms onvindbaar, soms een baken in de schemering. Haar spieren klaagden bij elke zwaai en haar longen schenen te vechten voor elke ademtocht, maar toen ze Arn`s dierbare boog over haar hoofd zag vliegen gaf wanhoop haar extra kracht en vocht ze harder om bij hem in de buurt te komen hopend dat hij nog niet dood was.

Uriel · Posted: Tue Jan 07, 2003 10:33 am Post subject: Duisternis

Mirko denkt hard na, maar daardoor verliest hij het overzicht op het strijdtoneel. De broers Kraakwater achter hem hoort hij nauwelijks meer en hij heeft geen oog meer voor de Chitines, de schaduwen of de omgewoelde grond. Hij doet een paar passen richting altaar. Plots is daar een grote zwarte schaar die hem vol in het aangezicht treft. Mirko voelt hoe hij langzaam valt en bereidt zich voor op de klap als hij de bosgrond zal raken. Maar de klap blijft uit. Mirko ziet de wanden van een gat om zich heen en beseft te laat dat de klap alsnog komt, alleen later. De lucht wordt uit zijn longen geperst en om hem heen is het duister. Nog een keertje porbeerd hij overeind te krabbelen, maar moet het dan opgeven. Hij moet eerst rusten. Langzaam sleept hij zich naar de zijkant van de duistere Chitinegang waarin hij verdwenen is en sluit zijn ogen. Boven hem hoort hij vaag de geluiden van de strijd, maar al snel hoort hij ook die niet meer...

Uriel · Posted: Tue Jan 07, 2003 10:37 am Post subject: Re: Duisternis

De Angsten zijn doorvoedt van deze strijd. Ze hebben genoeg. Vol zijn ze van de angst die de strijd hen opgeleverd heeft. Sommigen beginnen zelfs een weinig kleur te vertonen. Een doffe kleur rood omlijst hun hoofd. Langzaam verzamelen ze zich een voor een boven het slagveld en kijken enkel nog toe. Het lijkt welhaast aslof ze met elkaar communiceren, want als ze allemaal verzameld zijn vliegen ze uit naar alle kanten en verdwijnen ze in het duister van het woud...

Gashyr · Posted: Fri Jan 31, 2003 8:27 pm Post subject: het monster

De chitine's houden wijselijk afstand terwijl de halfelf met veel pijn vecht tegen de gedaante die hij langzaam aanneemt, totdat één ontzettend moedig of ontzettend dom beest zich los maakt uit de menigte en de aanval inzet. Zijn acht dunne poten verplaatsen zich snel en behendig over de bosgrond, met geheven scharen nadert de spinelf het monster, en even lijkt het er op dat de in zijn eigen geest gevangen strijder aan de glimmende scharen ten prooi zal vallen. Maar plotseling, onder het geluid van scheurende stof wordt de belager door een hard doch bewegelijk lichaamsdeel tegen de grond gesmeten.
De realiteit verschijnt weer voor de ogen van de inmiddels volledig getransformeerde halfdraak. Om hem heen bewegen gele en rode vlekken door een blauwige omgeving. Viertenige klauwen staan stevig in de grond, om zijn log uitziende met grijze schubben bedekte lichaam hangen nog een paar resten stof die ooit een blauwe tuniek waren. Met een voor zijn bouw verbazende snelheid wierp Gashyr zich met een dierlijk gegrom op de spinelf, en met zijn klauwen reet hij het zachte buikvlees open. Daarna wierp hij zijn hoofd in zijn nek en liet een machtige overwinningsbrul horen. Boven hem ziet hij de zwarte schimmen zich verzamelen, en een moment van verstand doorbreekt zijn dierlijke instincten. Hij moet weg hier, hij is een gevaar voor Seth.
Met veel lawaai vlucht hij voor zijn eigen wreedheid weg, het duistere woud in.

((gashyr de Wilde Wouden in))

~ met z'n blauwe badeendje

Edited by: Gashyr at: 2/13/03 10:05:09 pm

Galliminus · Posted: Wed Feb 05, 2003 2:01 am Post subject: De finale?

Medarion kon zich enkel concentreren op de taak die voor hem lag. Op enkele meters afstand van hem zag hij zijn twee broers op de grond vallen. Hun bloed kwam nog steeds richting hem.
Tot zijn grote woede zag hij de wilde ork onder het altaar kruipen en wonder boven wonder kwam er beweging in het altaar. Was deze bruut zo sterk om het het massief granieten altaar op te tillen. Het heilige altaar wat uit de diepste diepten van Haar domein was geschapen?
Medarion kon nu niets anders doen dan de eenheid af te dwingen,..de chitines waren ook niet meer onder zijn controle. Zij werden enkel gevoed door hun eigen bloedlust vanaf het moment dat hij de krachten van het altaar had aangeroepen. Hij kon enkel hopen dat de chitines de beestachtige ork zouden verhinderen met hetgene waar hij in Grashûrah's naam mee bezig was.......

Medarion Kraakwater

Galliminus · Posted: Wed Feb 05, 2003 2:15 am Post subject: Re: De finale?

Valiant keek in de ogen van Torgal en zag bij hem hetgene wat hij nu voelde. Hun bloed kwam uit hun huid naar boven en zweefde in het luchtledige naar Medarion. Met zijn laatste inspanningen beweegde hij zich naar zijn broer. Samen vielen zij neer op de zachte bodem van het bos wat met een deken van stermos bekleed was...
"Het spijt me botenbouwer dat ik je meegesleurd heb in dit alles........vergeef me......."
Op dat moment verloor Valiant zijn bewustzijn en nog enkele keren voordat het geheel duister was voelde hij hoe chitines over hem heen stapte......ze negeerde hem volkomen omdat ze wrsch geen tegenstand meer in hem zagen. Valiant verloor zijn bloed veel sneller dan Torgal,....voordat hij zijn bewustzijn verloor hoorde hij de stem van zijn broer die naast hem lag....Hij voelde hoe Torgal zijn hand vast nam........en dat was het laatste wat hij bewust meemaakte........
In de koortsdroom die hier op volgde zag hij Mathilde die aan haar haren vast werd gehouden door een sardonisch lachende Medarion......Valiant wilde schreeuwen maar kon niet. Dit beeld herhaalde zich keer na keer...

Valiant Kraakwater; De Waard.