Raganorck

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

`Seth`zegt Lunea kort als hij zich bij haar en Arn voegt. Het is een welkom en een introductie ineen. De stortvloed van Spinelven lijkt af te nemen, hun aandacht is verdeelt en ze lijken een gepast respect te hebben ontwikkeld voor rondzwaaiende zwaarden, bijlen en ..boomstammen. Lunea glimlacht..een hele boomstam, niets minder! Haar glimlach wordt een grijns als de dans met de bijl verder gaat, ze deelt de dansvloer met twee partners.

ckeetel · Posted: Wed Nov 06, 2002 9:44 pm Post subject: Torgal

Onrust, duistere klanken uit de monden van hun tegenstanders wier aanwezigheid slechts lijkt uit de reflecties van de vlammen die hun pantser omrandt, kleine helrode lichtpunten tonen zich in de silhouetten, daar waar de ogen in de kassen zouden moeten zitten. En hun schaduwen rijzen en dalen wanneer de onrust groter wordt en vanuit het midden van de zee zich een figuur losmaakt en langzaam boven hun hoofden uitrijst en om hem heen lijkt een aura te hangen, onheilspellend golvend en uitwaaierend, de haren van de man woest uit doen slaand. Boven de hoofden van de spinelven, boven de chaos van hun kreten en het schuiven van hun pantsers, zwelt een geluid aan. In verbijstering kijkt Torgal naar de jonge Magister over wie een onheilspellende verandering lijkt te zijn gekomen. Diens lachen dat boven de strijdende uitgaat en de waanzin lijkt te weerspiegelen van dood en verderf.

Even lijkt het alsof hij Medarion ziet in de zwevende magere gestalte en hij vreest dat dit het werk is van hun jongste broer. Dan breekt de linie van spinelven open en ziet hij Medje bij de bosrand staan en de aanval van een vreemd monster, wat doet denken aan de gedrochten op de daken en de donkere silhouetten die de torens sieren. Maar deze licht rood op in de duisternis, alsof het steen is die is verhit, de klauwen uitgestrekt naar de Zwarte Magister. Wat voor Demonenkrachten zijn hier aan het werk?
En vreemd genoeg ligt de naam van Medarion op zijn lippen, voelt hij een onbedwingbare neiging om hun broer te waarschuwen, maar zijn keel lijkt te worden dichtgeknepen, als zijn blikken naar Mirko gaan en hij weer de slachting herinnert van een paar dagen geleden.

"Vervloekt zij de Ene...wat is hier aan de hand?!" woede voelt hij in zich ontbranden, nimmer wijkend van de rug van zijn broer, ervaart hij weer de onmacht van al die jaren. Het is die woede die hem boven de pijn van zijn wond doet uitstijgen, terwijl zijn kracht aan het wegebben is met het bloed en de stof onder de riem roder en roder wordt, zich uitbreidend langs zijn broekspijp. Rood glanst ook het zweet op zijn bleker wordende gezicht, terwijl hij zijn zwaard neer laat dalen. Op het moment dat een kracht rond de gedaante van Medarion wervelt, weeklinkt een doffe dreun als de lucht rondom de Groot-Magister uiteen gedrukt lijkt te worden en degenen in zijn buurt achteruit werpt. Hij vangt een glimp op van gescheurde kleding en wonden die de klauwen van het onbekende beest in hun jongere broer hebben geslagen.

En wanneer de gelederen van de spinelven zich sluiten rond de gestalte van hun gewonde broer, beseft hij dat ze waarschijnlijk geen betere kans zullen krijgen om in de buurt van Medarion te komen. Doffer wordt de scherpte van de pijn en gevoelloosheid begint begint van zijn middel uit te stralen. Maar het cordon spinelven zijn ze nu dichter genaderd en Torgal heft zijn wapen op om de eerste aan te vallen, wetend dat ergens achter deze chitines hun broer zit. Alles wat hij nu wil is hun broertje te vinden en deze waanzin te eindigen, hoe dan ook. Maar diep in hem klinken Valiants woorden...het is hun broer...en er waren eens goede tijden...

Torgal Kraakwater

Uriel · Posted: Thu Nov 07, 2002 12:47 pm Post subject: Mirko Magnificiusus

De schaduwen dansen, wervelen en worden meer dan enkel illusies. Al Mirko`s angsten worden uit zijn lijf gerukt en maken deel uit van de schaduwen. Angst verleent hen macht en ze zuigen alle angst en alle macht die ze kunnen uit de jonge magister. Het is niet meer Mirko die daar hangt, maar steeds meer een lege huls en de schaduwen hebben een eigen wil ontwikkelt.
Krijsend storten ze zich naar beneden op alles wat levend is. Als een koude ademtocht trekken ze door de zielen van de wezens onder hen en voeden zich met de angst die zich meester maakt van de strijdenden. Woedend zijn ze op de magister die hen geschapen heeft en op de levenden die ze enkel weerspiegelen.
Met een smak komt Mirko terecht op de bosgrond nu de schaduwen hem niet meer nodig hebben en blijft liggen. Uitgeput als hij is en leeggezogen van alle angst die hem overeind hield in dit gevecht. Langzaam biggelen dikke tranen langs zijn wangen als hij de schaduwen ziet en hun woede voelt. Hij probeert ze wanhopig aan zijn wil te doen gehoorzamen, maar hij is te moe en de wezens hebben zich al een te sterke wil eigen gemaakt om nog langer naar de magister te luisteren. Hij heeft het weer eens verknald. Hij ging een kwaad proberen te bedwingen, maar liet een ander kwaad los op de wereld. Hij hoort de bestraffende stem van zijn mentor, de verontwaardige basstem van zijn vader en ziet de teleurgestelde blik van zijn moeder voor zich die hen allemaal misprijzend terecht wijzen zoals ze al zo dikwijls gedaan hebben en ook ditmaal hebben ze volslagen gelijk. Mirko wil nog niet eens denken aan de reacties van de anderen mochten ze hier levend vandaan komen...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze proefde bloed, voor het eerst sinds lange tijd en het ontketende iets in haar. Weg was de zorgzame kant die een hoofdrol had gespeeld in haar leven en terug was de bloeddorst die eens de primaire emotie van haar volk was geweest. Biste was verdwenen, verleden tijd, fernaluimnogth was terug! En zij zou hem tot op zijn bot hebben verscheurd met klauw en tand. Maar een kracht slingerde haar van zijn lichaam af en ze rolde over de bosgrond als een grote gloeiende rode rots tot ze tot stilstand kwam aan de voet van een boom..
De klap had alle lucht uit haar longen geslagen en het duurde even voordat ze de eerste pijnlijke ademtocht kon doen. De schors van de boom stond in haar rug en haar botstelige haren hadden de dode bladeren verzameld. Ze schudde het bos van zich af en zocht naar de gestalte van Medarion. Ze had nog meer dan genoeg woede in zich, maar ze vond de magier niet. Grommend kwam ze overeind en sloop op een groepje spinelven af. Ze kon hem ruiken, rook zijn magie, zijn bloed.

Fernaluimnoght

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

De tijd dat hij van haar was afgezonderd lijkt er nooit te zijn geweest en wanneer hij haar bijl hoort zingen, is dat een toon die de boogschutter in zijn hart sluit. Hun paden hebben elkaar weergevonden en nogmaals loopt zijn weg langs de hare. "Pak ze krijgster..." zijn gezicht trekt zich tot een grimas en hij past zich aan, aan zijn plaats tussen haar en Seth, vanuit zijn ooghoeken een blik op de krijgster werpend...het doet hem goed haar hier te zien. En ze is snel...zoals ze op het dak van de smidse was. Arnmack is taai, maar in het nadeel omdat hij langzamer is, enkel vertrouwend op zijn kracht. De scharen van de chitines leggen zijn gezicht open, rijten door zijn dikke, leerachtige huid. En langzaam begint de massa spinelven hem weer terug te dringen, slippen zijn voeten over het opengelegde mos, hij brult de naam van Holm terwijl hij een laatste krachtstoot geeft, om ruimte te maken zodat hij de jonge stam op kan heffen en op hun hoofden neer kan laten dalen. Dan ineens lijken de chitines te aarzelen, hun rode ogen wijken van de zijne en reiken naar een punt ergens achter hem.

Wanneer er even ruimte is, kijkt ook de boogschutter even achter zich, want iets lijkt niet te zijn zoals het moet zijn...alsof de lucht een vreemde lading met zich meedraagt. En hij ziet tussen de spinelven het lichaam oprijzen dat eerst nog ineengedoken tussen hun voeten lag. En diens waanzinnige lach maakt onrust in de ork los, evenals de intens donkere schaduwen die de man vergezellen, rond hem heen wervelen als ware hij hun meester...

Het is makkelijker nu om de ontzette chitines van zich af te houden en de enige reden waarom hij ook niet uithaalt naar de man die zich in de lucht verheven heeft, is omdat Lunea en Seth doorvechten. Maar het bevalt de boogschutter allerminst, hij houdt niet van verrassingen en deze man moet een nieuwe god zijn die zijn krachten hier aanwendt. En dan stort de onbekende roodharige man ter aarde...

Ogenblikkelijk volgen ook de duistere gedaanten, hun misvormde ledematen gespreid en hun ogen mogelijk nog roder dan het vuur dat weerschijnt in de kassen van de spinelven. Een diepe intense kou scheurt door zijn lichaam wanneer een van hen dwars door hem heen scheurt en hem vol treft. Zijn ene hand om de jonge stam geklampt, zijn andere klauwend naar zijn hartstreek, zinkt de ork, omhult door een inktzwarte duisternis ineen ..."Lunea..." een afschuwelijke leegte trekt door hem heen, niet bij machte controle te krijgen over zijn chaotische gedachten en instincten...wanhopig probeert hij zichzelf te vinden...nooit eerder verloor hij zo de kracht in zichzelf...altijd was hij de rots...de overeindstaande...de strijder die altijd uit zichzelf kon putten en voor hem ziet hij beelden van de krijgster die bedolven wordt onder hun zware klauwen. Hij strekt zijn hand uit, maar voelt alsof het lood is, niet bij machte te bewegen, ziet hij haar sterven in de smidse, ziet hij die ogen weer die verder reikten dan zijn voeten hem ooit zouden kunnen dragen...en de boogschutter grauwt haar naam met een stem die zonder geluid lijkt te zijn...

Edited by: Arnmack at: 11/13/02 3:17:22 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Was dit werkelijk waar ze voor leefde? De geluiden van het slagveld, elke hartslag een moment om te koesteren, de kans om te sterven. Waarom deed ze dit? Haar leven in de waagschaal voor een doel dat haar niet raakte. Maar nu was alles anders, haar leven was kostbaarder sinds ze Arn kende en zijn leven was de reden van haar bestaan. De reden waarom ze hier stond tussen de chitines die steeds weer onbeschermd plekje vonden waar ze haar konden raken. Plotseling klonk een fluistering, een schreeuw in haar oren Lunea . Ze zag hoe haar ork werd aangevallen door een schim, een wolk en ter aarde zeeg. Ineengedoken. Angst vulde haar longen, verdreef alle lucht, vulde in haar brein verdrong elke zinninge gedachte en liet ruimte over alleen voor de angst om Arnmack te verliezen.

De angstwezens cirkelden als gieren boven het strijdveld zoekend naar de hoogste concentratie angst, onvermengd met de evenveel aanwezige adrenaline en hoop. Plots lichtte tussen hun slachtoffers een lichaam op dat volledig gevuld leek met angst. Een wanhopige angst, onvermengd en puur, het straalde als een baken in de nacht.

Het pad naar Arn leek eindeloos, bemuurd door chitines. Een hand stak uit boven hun zwarte ruggen, de huid bespetterd met bloed. Donkere wolken verzamelden zich boven haar, gillende gedaanten die gezamenlijk een duikvlucht maakten, duikelend om elkaar heen als meeuwen die zich stortten op een stukje brood.

Lunea reikte naar de hand, stortte zich door massa scharen en poten heen en vond haar Arn. Greep hem met al de kracht die ze bezat, omhelsde hem terwijl de angst wezens zich op haar stortten.

(( OOC: Wat gebeurt er met de angsten als Lunea`s angst plotseling verdwijnt en plaatsmaakt voor opluchting of adrenaline???))

Uriel · Posted: Fri Nov 15, 2002 8:36 am Post subject: Re: Angst

Moeizaam werkt de jonge magier zich weer half overeind. De Spinelven lijken zich enigszins te hebben teruggetrokken en er is weer wat ruimte om adem te halen. Zijn hele wezen doet pijn en boven hem hoort hij de schaduwen die hij op deze wereld heeft losgelaten. Gillend duiken er een paar recht op hem af en Mirko wordt heen en weer geslingerd tussen angst en verdriet. Wat heeft hij gedaan? Dacht hij nou werkelijk dat hij hier wel iets goeds kon bereiken? Alles wat hij ooit gedaan heeft is catestrofaal ge-eindigd. Hoe kon hij dan geloven dat hij iets waardevols kon bijdragen? Hij heeft enkel meer kwaad veroorzaakt dan goed gedaan met zijn getover. De Kraakwaters waren beter af geweest als hij zich nooit in hun leven gemengd had.
De Angsten sollen met de jonge magier zoals de wind kon spelen met een doek aan de waslijn en ondertussen blijven de tranen langs zijn wangen lopen. Het was de duisternis die zich langzaam meester maakte van Mirko. Een voor een werden alle lichtpunten in zijn leven gedoofd. Eerst zijn eerste hond, Mirko zag hem verpletterd worden onder de karrenwielen van een bierwagen, dan zijn moeder en zijn net geboren zusje die allebei het kraambed niet hadden overleefd en vervolgens zijn vriend die zwaar gewond raakte bij een ontploffing in het laboratorium, de rij leek eindeloos en Mirko zag ze allemaal sterven door zijn eigen onhandigheid en onoplettendheid. Maar er was een klein vlammetje in zijn hart dat stand hield en koppig de duisternis in zijn hart verdreef; Danya. Een verbeten trek kwam om de mond van de jonge man. Mirko kreunde en beet op zijn tanden. Langzaam kwam hij verder omhoog en de Angsten weken terug. Mirko`s ogen blikkerden en steunend op zijn staf kwam hij overeind. Hij ademde zwaar en zijn shirt was doordrenkt met zweet en bloed. Zijn mantel hing in rafels om zijn magere schouders, maar hij stond. Uitgeput als hij was, was er een naam die op zijn lippen lag en hem voortdreef. "Danya," fluisterde hij, "ik zal terug komen."

((ooc: Mirko`s karakterprofiel is aangepast))

Edited by: Uriel at: 11/24/02 10:02:53 pm

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Mechanisch zijn de bewegingen geworden van de strijder in de donkere mantel. Als een geleerde heelmeester snijdt de Zoeker met zijn gevechtsgereedschap door de zwakke punten in het chitinepantser...haast alsof hij hiervoor leeft, alsof hij voor dit moment op deze wrede wereld is geplaatst. Misschien is het de bloedsamenstelling, de adrenaline...misschien is hij een instrument van een kracht die boven hem uitgaat. Hij weet het niet, hij vraagt het zichzelf niet eens af...hij vraagt zich niets af, dit is een moment van helderheid...of beter gezegd...dit was een moment van helderheid, want op dat moment, juist wanneer een van de schaduwwezens hem passeert, glijdt zijn arm door een deel van de angstzoekers.
De slagbeweging bevriest in de lucht, Seth kijkt naar zijn arm.
Het lijkt te misten om hem heen...een dikke, ondoordringbare mist. Hij hoort gillen, ijzingwekkende schreeuwen die door zijn ziel snijden, hij is weer terug in....
Nee Seth, nee!! Ze hebben je nodig, niet weer falen...
In het korte ogenblik van angst en falen draaide het schaduwwezen zich om en laat zijn rode ogen vallen op de strijder, die zich niet bewust is van het wezen en zijn invloed. Dan keert het wezen zich naar de plaats waar zijn metgezellen...of zijn het meer concurrenten?...zich hebben verzameld, rond Lunea en de grote orkstrijder.
De hakbeweging wordt afgemaakt...een chitinekop komt na een korte rol in een hoop bladeren tot stilstand...een kleine schaduw lijkt weg te glijden van de kop wier gelaat doodsangst uitstraalt, de angst voor iets wat het wezen uiteindelijk gevonden heeft op dit strijdveld.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Weg zou hij het moment in de smidse van zich af willen schuiven, de boogschutter weet dat dat een beeld is uit een recent verleden, toen Lunea een mes tussen haar schouders kreeg en hij voor het eerst voelde voor de krijgster, meer nog dan hij toen had willen toegeven. Verder weg van hem glijdt de strijd van nu en ziet hij alleen nog haar roerloze lichaam van toen, ineengestort op de brokstukken van de hoeve. Haar schouders die hij naar zich toedraait en de uitdrukking die hij in haar gezicht herkent, zoals in zovele waarvan hij de namen genoemd heeft en afscheid van heeft genomen. Hard strijdt de orkkrijger tegen de verschrikkelijke angst om haar te verliezen, want hij weet het gevecht met de spinelven nog buiten de wereld waarin hij nu is verzonken, als hij de controle niet over zichzelf herwint, dan zal hij haar alsnog verliezen. Maar hoe meer hij zich er vanaf probeert te zetten om zijn zelfbeheersing te hervinden, hoe reëler dat moment voor hem wordt.

Hij kan de keuze te maken om niet meer te voelen voor de strijders waar hij mee optrekt, om zijn hart niet meer te verliezen aan de krijgster die hij ontmoette tijdens de orkenslag voor de poorten van Raganorck. De onverschilligheid die hem altijd ongevoelig maakte voor de dood die hij zo vaak in de ogen van zijn vrienden en geliefden zag, die hem deed leven voor de veldslagen. Maar die hem eveneens sterk maakt in deze strijd. Een verschrikkelijke keuze en weer brult hij met geluidloze stem haar naam, waar hij de krijgster onder die talloze lichamen ziet verdwijnen terwijl hij zijn armen niet kan uitstrekken om haar te helpen, om haar uit hun klauwen te rukken. Nooit meer wil hij een geliefde verliezen op het slagveld en treuren om een lichaam waarvan de dode ogen de wereld niet meer waarnemen. Hij koestert haar en datgene wat ze hem geschonken heeft, maar om Lunea hieruit te halen zal hij haar moeten verliezen...

Hij kiest...

Op het moment dat het beeld van de smidse oplost, voelt hij haar hand in de zijne en haar armen die zich om zijn borst slaan. Diep graven zijn vingers in haar rode haren wanneer hij haar liefdevol tegen zich aandrukt en Lunea afhoudt van de slagen van de chitines, de krijgster beschermend tegen hun zware dichtklappende scharen die zijn vlees openleggen. Een ogenblik sluiten zijn ogen zich, als om dit moment vast te houden, als een laatste tastbare herinnering aan de warmte die ze hem heeft laten ervaren en waar hij nu afscheid van neemt. Maar dan openen zijn ogen weer en koel en berekenend slaat hij onder zijn zware wenkbrouwen de lichamen van de chitines gade, slag na slag voelt hij hard op zijn rug, waar de boogschutter onder de spieren steken van gebroken ribben voelt. Een hand maakt hij los van de krijgster en hij reikt naar de uiteinde van de jonge stam. "ik ga wat ruimte maken halfork...wees voorbereid, ze zijn nog lang niet klaar met ons..."

Dan trekt hij het hout naar zich toe, werpt met een grauw zijn lichaam omhoog terwijl hij het hout van zich afstoot. Er is wat af te maken....de zwarte magister, de paarse god die haar verwondde in de smidse...Medarion.

Edited by: Arnmack at: 12/10/02 2:06:48 pm

ckeetel · Posted: Fri Dec 13, 2002 10:05 am Post subject: Het cordon

Medarion...Medarion, de naam wordt een echo in zijn hoofd terwijl hij uithaalt naar de zware schilden voor hem, naar de spinelven, wiens massa donkerder en ondoordringbaarder lijkt. Een gevoelloosheid ontstaat uit de pijn die hem in zijn greep begint te krijgen, het straalt uit vanuit de wond waar hij geraakt is. Zijn eigen bloed en zweet die zijn kleren doordrenken en in zijn ogen loopt. Geleidelijk beginnen de contouren van de spinelven te vervagen, amorfe figuren worden het, waar zijn zwaard tegen schampt of tegenin hakt. Maar het bloeden is gestelpt en niet langer stroomt het warme levensvocht tussen zijn vingers door.

Ergens daarachter, in die massa chitines die het terugzinkende lichaam van de jonge magiër leken op te vangen in hun verscheurende klauwen, moet de rest van degenen zijn die zo belangeloos het voor de Kraakwaters wilde opnemen. Een sprank van hoop in de ogen van de botenbouwer, wanneer hij net boven die hoofden de herstelde bijl van Lunea ziet zwaaien en daar iets vandaan het zwaard van Seth. Ongerustheid omdat hij de bijl niet terug naar boven ziet komen, noch een glimp meer op kan vangen van Mirko. Duistere schaduwen werpen zich op de aanwezigen, daar waar de roodharige magister kortgeleden nog in de lucht hing. Schaduwen die geen tastbaar lichaam lijken te dragen, maar een intense pijn lijken te bezorgen aan degenen die ze raken.
Hun jongste broer heeft vooruitgezien en deze val gezet. Mirko en Lunea lijken ten prooi gevallen te zijn aan deze door Medarion aangeroepen gedrochten. de Zwarte Magister bleek te sterk en hoe lang zou Seth het nu tegen die massa kunnen uithouden nu de anderen zijn weggevallen?Hij kan alleen maar hopen dat ze het nog hebben overleefd.

Torgal ziet de verwarring die onstaat in de gelederen van de spinelven, wanneer de schaduwen zich op hun volk storten. Hij hoort het kraken van pantsers achter hem. Valiant en zijn strijdhamer? Hij doet het voor zijn geliefden en om deze hel te eindigen. En hij jaagt het scherpe ijzer in de kwetsbare plekken van hun ledematen, gebruik makend van de afleiding die geboden wordt nu hun krachten zich niet op één en dezelfde plek kunnen bundelen. Hard slaan ook de chtines terug en een klauw treft zijn gezicht een tweede keer, even lijken alle zintuigen te doven en de botenbouwer beantwoordt de slag bijna instinctief met zijn zwaard, om een tweede aanval te blokken. Warm en heet schrijnt te pijn op die kant van zijn gezicht. Als langzaam het zicht terugkeert en hij met het zwaard blindelings blijft uithalen om te voorkomen dat er dichterbij komen, merkt hij dat er geen lichamen meer raakt. En dat de geluiden van het gevecht achter hem klinken. Het cordon is doorbroken...

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Liefde en wraak... het hele slagveld draaide daarom. Liefde en wraak. ...

Arn greep haar en zji greep hem en Lunea`s angst verdween, hij leefde nog... liefde en wraak. Arnmack rees op en greep de boomstam. Wraak en liefde stuurde hem.

Plotseling leek Lunea`s wereld te verdwijnen. Ze had een afstand gevoeld in hun omhelsing, een vreemde gewaarwording. Zoveel liefde dat het onmogelijk was, zoveel liefde dat hem op deze wraakactie stuurde en dan? Wat was er dan over voor hun?

Het gekraak dat de lucht vulde was niet alleen afkomstig van de boomstam die een cirkel om haar heen vrij maakte van spinnen. Niet alleen takken en chitines braken, maar ook haar hart toen zij naar Arnmacks gespierde rug staarde, zijn krachtige schouderbladen bewogen onder de beschadigde huid. Hij leek honderd mijl van haar verwijderd. `Arn`fluisterde ze onhoorbaar. Liefde en wraak, konden zij los van elkaar bestaan?

Een zware klap op haar schouder haalde haar terug van waar ze was geweest, een spinelf had de boomstam overleefd en stond te wachtten op haar bijl. Wraak!

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

De druk van gebroken botten in zijn torso werkt door in zijn spieren wanneer hij de stam naar zich toehaalt, waarvan de bast niet meer glad is maar versplinterd, iedere keer wanneer een spinelf zijn scharen uitstrekt naar het rondslingerende hout. De weeïge smaak van zijn eigen bloed in proeft hij in zijn mond, hij slikt het door, proeft ook het hare, dagen geleden in de regen, dieper in de Wouden. Met iedere klap dringt hij die herinnering verder in de achtergrond, met iedere grauw dooft zijn pijn, de strijd is als een drank en hij drinkt om te vergeten, iedere naam die hij ooit genoemd heeft, ieder lichaam dat hij ooit op het slagveld heeft vastgehouden...en nu Lunea...de krijgster die erin slaagde die herinneringen weer levend te maken...warmte bracht in de gebroken rots. De boogschutter legt kracht in iedere slag, berekenend, hard.

En boven de hoofden ziet hij de schaduwen duiken, hun ijle lichamen zichtbaar in het vuur dat de oude boomstronk verteert, hout en mos dat tot kool vergaat en kruipt in de dode lichamen van chitines, het vlees schroeit onder hun harde pantsers, pantsers die ook breken onder een scherpe bijl, een soepel lichaam dat het wapen leidt, vlak achter hem, terwijl de stinkende geur van broeiende ingewanden zijn neus bereikt.

Hij stoot de balk naar voren, scharen en poten treffend, om meer ruimte te winnen zodat hij uit kan halen en ruimte kan geven aan de anderen achter hem. En dan ineens een glimp van twee zich verderop bevindende vechtenden die een doel lijken te hebben. hun weg breken door de gelederen van de chtines, hun lichamen omrandt door het licht van het vuur. Slechts kort was het beeld want voor hem beweegt de massa weer waar kreten uit komen, die gillen om één of andere doodsangst te bezweren, veroorzaakt door die vreemde zwarte demonen waarvan hij de omhelzing een moment heeft mogen ervaren. De massa golft heen en weer, paniek, verrassing en afschuwelijke angst die ze uiteendrijft en weer aan elkaar doet klinken. De boogschutter maakt gebruikt van het vacuüm dat ontstaat, stoot door als de lichamen uiteenvluchten wanneer er weer zo'n donkere schaduw boven hun hoofden dreigt. Houdt stand als de massa samentrekt en hun klauwen naar hun vieren uitstrekt. En dan zijn er pantsers voor hen, die ongewoon fel tegenstand geven, alsof ze iets hebben om te verdedigen... Steen daarachter, bruinrood steen...de orkkrijger beseft wat het is...het altaar... Bij Holm...het zal niet langer het voetstuk van de paarse god zijn... De boogschutter zet zich af, maakt zich los uit de bescherming van de strijdenden, zet het uiteinde van de stam in de keel van het lichaam voor hem en drukt het bovenop het altaarblad...

Uriel · Posted: Tue Dec 17, 2002 11:50 pm Post subject: Re: Liefde en wraak

Even staat Mirko maar. Even krijgt hij de kans om zich heen te zien. Hij ziet de Orkkrijger met de boomstam zwoegen, ziet Lunea`s bijl als een razende hakken en ziet de schaduwachtige gedaante van Seth als een danser de Chitines aan zijn zwaardpunt de dood in leiden. Hij hoort gekraak achter zich en hij draait zich met een ruk om. Hij ziet een Chitine zich voor zijn neus opheffen. Mirko laat zich op de grond vallen waarvan hij zojuist weer zo moeilijk overeind geklauterd was. De Chitine dendert over hem heen, maar wordt vervolgens teruggesmeten door een overweldigende klap van een boomstam. Alle spieren doen Mirko pijn als hij voorzichtig tussen zijn handen doorgluurt.

Hij is net buiten grootste concentraties strijdenden terecht gekomen. De Chitines zien hem waarschijnlijk voor dood aan of hebben grotere zorgen dan een bebloede jonge man die ongewapend op de bosgrond ligt en zelfs de Angsten lijken zich weinig meer van Mirko aan te trekken. Ze hebben een andere, rijkere bron gevonden. Tussen de spinnenpoten door ziet Mirko de broers Kraakwater strijden en hij realiseert zich dat hij hun 'troefkaart' was. Eerder hun Joker schiet het door hem heen, terwijl een der Angsten recht op hem af scheert.
Mirko schudt zijn hoofd, maar opnieuw overvalt hem de leegte terwijl hij daar op de bosgrond ligt. Hij rilt, maar hervind snel weer dat ene lichtpunt in zijn leven; Danya en hij zucht.

Weer gluurt hij door zijn handen, maar hij ziet de Kraakwater broers niet meer. Hij kan hier niet blijven liggen, hij moet zorgen er klaar voor te zijn als ze hem nodig hebben. Bij de Ene, hij zal dit overleven en naar Danya terug gaan al moest hij in haar armen sterven. Kreunend kruipt Mirko langzaam in de richting van waar hij de Kraakwaters het laatst gezien heeft. In de korte periodes dat er weinig Chitines zijn kruipt hij sneller vooruit, maar zodra hij een van de wezens denkt te zien drukt hij zich muisstil tegen de bosgrond aan. Hopend dat de wezens hem met rust laten zolang ze andere zorgen hebben. Nog twee keer wordt hij geraakt door spinnenpoten en nog tot drie keer toe overvalt hem de duisternis, maar hij sleept zich voorwaarts naar zijn doel puttend uit een wilskracht waarvan hij het bestaan nooit vermoed had. Hij houdt krampachtig vast aan het meisje met de mooie bruine ogen dat zonder dat ze het weet zijn reddende engel is...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze werden een welgeoliede machine die zich een weg door de gelederen van de spinelven baande. Lunea dook soms onder de stam door terwijl hij een spinelf uit haar pad zwaaide en beschermde Arn's flank. Ze bukte weer als de stam terug kwam en dook achter de ork langs naar zijn andere zijde. Ze rook zijn zweet en bleod vermengd met haar eigen en de spinnen leken in een langzamere wereld te leven dan zij. De angsten kwamen af en toe gillend naar beneden, maar vonden bij de koele berekende rots geen angst. En Lunea vreesde alleen voor het gevoel dat ze miste en verwelkomde de leegte die de angsten bij hun passeren in haar achterlieten.

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Wanneer Seth voor een ogenblik tijd en ruimte krijgt om te zien waar zijn strijdmakkers zich bevinden, ziet hij dat één van de broers door is gebroken...geen idee hebbend van de kracht van degene die de situatie letterlijk en figuurlijk heeft doen ontvlammen stormt de Zoeker naar voren....
dan wordt hij hard in de rug geraakt. Een scheut pure pijn schiet door zijn hele lijf terwijl hij met een doffe klap op de grond komt.
Hij draait zich om, zwaard naar boven gericht en ziet daar een enorme chitine, met een breed glimmend pantser.