Raganorck

Uriel · Posted: Tue Oct 29, 2002 11:52 am Post subject: Mirko Magnificiusus

"IGNIFAXIÜS!!!"

De spreuk schalt Mirko in de oren en de vlammenstraal van Medarion schiet rakelings over zijn hoofd. Even dreigt hij de zo kostbare concentratie te verliezen als zijn hoed door de luchtverplaatsing wordt weggeblazen en zijn haren verschroeit raken. De onzichtbaarheid is direct verbroken. Het was een te belastenden spreuk om in stand te houden. De schaduwen flakkerden even en Mirko moet al zijn energie aanspreken om ze te behouden.

Lunea`s lichtmantel is het volgende dat hij opoffert. Hij heeft de krachten elders nodig. Harder schreeuwen de schaduwen als ze zich naar beneden op de Chitines storten. Kwetsbaar en duidelijk zichtbaar staat hij in het centrum van de draaikolk. Chitines heffen hun scharen als ze de roodharige magister zien verschijnen. Al dat Mirko kan doen om zich te verdedigen is de schaduwen sturen. Hij krijgt een verbeten trek om zijn mond. Deze magie kost hem veel, heel veel kracht en dat is duidelijk te zien. Hij heeft geen idee hoe lang hij dit kan volhouden. Hopelijk is Medarion even uitgeput als de finale aanbreekt al heeft Mirko daar weinig hoop op. Hij zou zich moeten sparen, maar de schaduwen nu opgeven zou gelijk staan aan zelfmoord en dus houdt hij vol. Hopend dat een van de anderen hem de Chitines van het lijf kan houden.

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Haar bijl weet de weg als vanouds en het schijnt dat zij de chitines angst inboezemd. Verbeten gaat ze door in het ritme van de strijd, niet wetend waar of hoe die eindigen zal. Er is alleen het moment, het vechten tegen de spinelfen gaat vanzelf, maar het vechten tegen vermoeidheid en pijn is het ware gevecht. Adrenaline is haar strijdmakker in deze en toch nog toe laat het haar niet in de steek. Ineens lijkt de terughoudendheid van de chitines verdwenen hoewel ze haar bijl nog steeds met voorzichtigheid benaderen.

Een schaar maakt zich los uit de zwarte omgeving, scheert langs haar gezicht en trekt een bloederig spoor langs haar oor en door haar rode haar. ~Dat gaat zeer doen, later.~ vertelden haar gedachten haar, maar veel tijd om erbij stil te staan had ze niet. Vanuit een ooghoek zag ze terwijl haar bijl een poot afhakte, dat een aantal van `haar`chitines op weg waren naar Mirko.

Ze sprong op de glibberige rug van een dode spinelf en wist gebruik te maken van de verkregen hoogte, een volgende sprong en een klief van haar wapen, bracht haar dichterbij Mirko en zijn belagers. Even waren er geen klepperende scharen om haar heen en ze zag een een stukje groen bos en blauwe lucht, maar het moment was van korte duur en al gauw bestond haar wereld weer uit de zwarte bepantseringen en rood bloed. Het scheen dat ze erin zou verdwijnen, verdrinken in een zee van spinelfen.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De grond reet open en de ingewanden van de aarde kwamen naar boven in de vorm van de spinelfen die Biste al eerder had mogen ontmoeten. Ze wachtte nog even, de stompjes op haar rug klapperend van ongeduld, haar huid steeds roder gloeiend. Voor haar stond Medarion, de brenger van de vloek die haar clan nu al tien jaar gevangen hield in steen.

Ze wachtte, waarop wist ze nog niet, maar het moment zou komen.....

Biste/ Fernalluimnoght

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

De eerste slag schampt langs het gladde donkere pantser, maar terwijl Seth inwendig de lichaamsbouw van de belager vervloekt, zet hij de energie van de afgeketste slag om in een nieuwe stoot die ervoor zorgt dat een belangrijk aanhechtingspunt van het borstpantser wordt verbroken.
Er komt een stuk grauw vlees bloot te liggen dat enkele secondes later wordt overgoten door het bloed wat eronder zich een weg baant, door een welgeplaatste steek met het zwaard van de Zoeker.
Het lichaam van de spinelf stort op het gebladerte en waar de brandende arm neerkomt vatten de dorre bladeren vlam.
Waar hij de chitine vandaan zag komen, ziet hij plots de roodharige jongeman staan, temidden van een beangstigend grote groep spinelfen. Hij ziet Lunea al tegemoet snellen, terwijl ze in haar vaart rake klappen uitdeelt met haar wapen.
Seth reikt onder zijn mantel en haalt twee van zijn dierbare 'kleintjes' tevoorschijn. Deze worden onmiddelijk door Seth op reis gestuurd wanneer hij ziet dat een spinelf op Mirko afkomt, zijn vervaarlijke scharen omhoog geheven. Een van de wapens komt terecht in een stam achter de spinelf...de ander glijdt door het afzichtelijke gelaat van de aanstormende spinelf en zorgt ervoor dat deze schokkend tussen de bladeren, de takken en het krioelende ongedierte terecht komt dat al snakt naar het voedsel dat deze strijd hen zal leveren.

Edited by: Seth at: 10/30/02 7:06:19 pm

ckeetel · Posted: Thu Oct 31, 2002 7:09 pm Post subject: Torgal

Het is in die beweging wanneer hij de dode spinelf vast heeft en naarvoren drukt terwijl hij zijn zwaard eruit terug wil trekken, dat hij nog een keer geraakt wordt, dan verdwijnt zijn aanvaller onder het kadaver van de neergestoken chitine, achterover, het krocht afsluitend waaruit het verscheen en Torgal zakt naar de grond. "Gun me wat tijd broer..." Het is alsof iemand een moker zijn ingewanden heeft ingedrukt en hij drukt een hand op de wond, een rode vlek breid zich uit op zijn kleding, langzaam dringt het tussen de vingers door die witwordend zijn huid indrukken, in een poging de pijn te bezweren en de wondranden dicht te drukken. De tijd wordt niet door de chitines gegund en een nieuwe haalt uit terwijl daarachter een tweede nadert, ternauwernood kan Torgal zijn zwaard opheffen om de slag af te weren, maar een volgende scheert rakelings langs zijn schouder en dan stort de grond voor hem, rond het gat gedeeltelijk in. Een paar spinelven meenemend en hem meer tijd geeft...

Hij schuift de riem omhoog, haalt hem aan om het bloeden te stelpen, het is niet alleen daarom, het leer zal hem ook de stevigheid bieden om overeind te komen en te blijven...
Hij drukt zich omhoog op zijn zwaard terwijl het zweet van zijn gezicht gutst. Zwart is de massa van bewegende pantsers, waar het rood van de laaiende boomstronk in reflecteerd en niet alleen dat... er is een andere bron van vuur, vlammen en contouren van brandende ledematen van chitines verderop op de open plek. De ingestorte vloer voor hem beweegt weer, het is een zwarte massa die naar boven komt kruipen, twee nieuwe spinelven die zich hersteld hebben en terugkomen, geflankeerd door anderen die om het gat heen naderen. Ze zullen de vloek verbreken...Nog steeds zijn vrije hand om de riem heengeklemd met vingertoppen die zich in zijn huid gegraven hebbenen klemt hij zijn kaken op elkaar."Ik ben er weer broer...niks gemist hoop ik..."

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 10/31/02 8:50:22 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Al haar aandacht had Lunea nodig om de spinelfen van haar lijf te houden en te vaak drong er een scherp iets door haar verdediging heen. De zwarte zee bulderde om haar heen en beukte op haar alsof ze een eenzame rots was in de branding. Maar boven het geraas van de zwarte golven uit hoorde ze een kreet die van maar 1 iemand afkomstig kon zijn. Haar rots, haar Arn.

Vreugde en opluchting verwarmde haar, maar haar aandacht verslapte en haar ritme was verbroken. De zee greep zijn kans en overspoelde haar. Haar benen werden onderuit gehaald en ze verdween tussen de vele poten op de grond. Reflexmatig krulde ze op to een bal, vertrouwend op haar malien, en probeerde weg te rollen, maar overal om haar heen waren de poten van de chitines, als bliksemslagen uit de lucht komen.

Haar ribben werden blauw geslagen en Lunea zwoegde voor elke hap zuurstof, alsmaar rollend, zoeken naar een stukje ruimte om overeind te kunnen komen en haar bijl weer de vrijheid te kunnen geven.

Uriel · Posted: Fri Nov 01, 2002 10:21 am Post subject: Mirko

Mirko ziet de golf Spinelfen op zich af komen en kan niets doen. Donderend stort het geweld zich bovenop hem. In een reflex houdt hij zich doodstil en krult hij zich zo ver mogelijk op. Hij ziet enkel de zwarte stampende poten en hoort enkel het gedreun dat deze voortbrengen. Hij kijkt niet meer waar hij de schaduwen stuurt. Doelloos hangen ze in de lucht en beginnen langzaam te vervagen nu Mirko`s aandacht er niet meer bij is. Moe en uitgeput kan hij maar aan een ding denken. Hij moet en zal overleven. Hij moet terug naar haar, naar Danya en haar bruine ogen. Hij heeft het haar beloofd. Spinelfenpoten beuken zijn rug beurs en Mirko moet zich inhouden om niet te schreeuwen van de pijn. Het waren er teveel en ze lieten zich niet zo makkelijk afschrikken door de schaduwen. Zijn plan had niet mogen baten, maar de strijd was nog niet over. De spinelfen waren er nog. De hel was nog niet voorbij, sterker nog, deze zou nu pas beginnen. Nu zou Medarion niet meer lang op zich laten wachten en hij zou winnen. Verbitterd probeerd Mirko overeind te komen, maar iedere poging wordt teniet gedaan door een stomp van een poot of een maai met een klauw. Blijven liggen is de enige optie en hopen dat er niet al te veel op het flodderige hoopje felle kleuren let dat zich op de bosgrond heeft opgerold...

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Rennend naar de plek waar hij voor het laatst Mirko en Lunea zag staan, ziet hij een horde chitines de plaats omsingelen. Ze laten een onophoudelijke regen van slagen neerdalen op de plek waar de twee zich bevinden. Juist wanneer Seth zich wil mengen in het strijdgewoel, krijgt hij een ferme stoot van achteren waardoor hij over de bosvloer naar voren schuift, tussen de talloze poten van de spinelfen.
Deze lijken hem niet op te merken, volledig opgaand in hun blinde razernij. Stevig omklemt hij zijn zwaard, wanneer hij kort de tijd neemt om zich voor te bereiden op een actie...
Welke actie? Wat kan er nu nog voor tactische beslissing worden genomen? Ben gewend om volgens strak gedefinieerde aanvalsplannen te werken...dit...dit is gekkenwerk!!
Seth komt overeind en zwaait om hem heen, het zwaard steeds stevig vast met zijn beide handen. Om de verdediging maalt hij al een tijdje niet meer, hij is alleen nog maar bezig met zoveel mogelijk schade aanrichten onder de zwarte aanvalsgolf om hem heen.
Dan vindt hij op de bosbodem Lunea en Mirko.
"Standhouden!!", roept Seth ze toe, terwijl hij zelf maar al te goed beseft dat de situatie uitzichtloos lijkt. De klappen met de scharen gaan zeer spoedig hun tol eisen wanneer er niet snel iets gebeurt...

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Hun scharen glijden open, een enkeling bijt zich vast in het ruwe oppervlak van de stam, maar de kracht van zijn aanloop doet zich gelden, over een breedte van om en nabij de drie meter worden de spinelven achterover gedrukt en een paar verliezen er hun evenwicht, maar er is nauwelijks ruimte om te vallen en zij die er niet in slagen overeind te komen, worden onder de voet gelopen. De boogschutter is recht in de krioelende massa doorgestoten. even meende hij Medarion te zien, zijn handen bewegingen makend voor weer een van die vreemde rituelen. En hij dacht levende schaduwen te zien, wezens van een intens duister boven de koppen van de spinelven. Naarstig zoeken zijn ogen naar de rode haren en de bijl van de krijgster die hij daarstraks zag. Lunea niet hier...niet nu... Hij kantelt de boomstam, overeind, omdat hij zijdelings even niet de ruimte heeft. Met brute kracht, zijn schouders eronderzettend en voorover leunend laat hij het hout boven op de chitines terechtkomen, één stort ogenblikkelijk ter aarde, twee anderen willen zich weer omhoogwerken maar worden door de poten van de omstanders tegen de bemoste vlakte gedrukt, de grond openwoelend wanneer hun kreten overgaan in gereutel.

Harde slagen voelt hij op zijn leren pantser, scharen die zich erin vastzetten en em omlaag willen trekken. De orkkrijger haalt de boomstam naar zich toe, draait de uiteinden hard om, richting zijn aanvallers. "Lunea!!" Arnmack brult radeloos haar naam, vrezend dat ze al is gevallen en zijn geest die gehard is, gewend aan al die dode krijgers, lijdt.
Medarion... dit zijn zijn werktuigen... En weer lijkt het erop dat de paarse god zijn krachten aan het opbouwen is voor iets nieuws. En dan, niet ver van hem af, een vreemde stem die iets schreeuwt in een onbekende taal. En wanneer het hout de tegenstander voor hem neerhaalt, ziet hij daarachter een menselijke figuur in een donkere mantel en een zwaard een weg banen naar twee ineengedoken gedaanten...

Maar hij heeft niet de tijd te kijken wie het zijn, hij moet vertrouwen op die mens die zich met zijn zwaard tegen de chitines verweerd. Het betekent rugdekking want nog steeds zijn ze rondom hen in grote aantallen, weer dreunt de balk op een schedel van een spinelf en drukt hij een paar anderen aan de kant. Hij ruikt zijn eigen bloed, vermengt met dat van de chitines.

De vreemdeling in zijn bruine mantel biedt hem iets meer ruimte hier en de orkkrijger draait de balk overdwars, zijn armen er onder geschoven en zijn stem smeekt Holm om een zegen voor het komende moment. Hier komt het aan op pure kracht en de ork schuift zijn handen onder de balk, buigt zijn rug en houdt de chitines tegen, de gedaanten op de grond de ruimte gevend. "Krijgster! Overeind!" De spieren trekken zich samen onder zijn huid. Een wilde grauw ontsnapt zijn lippen wanneer hij centimeter voor centimeter de spinelven onder een regen van slagen aan zijn kant achteruit begint te dwingen...

Galliminus · Posted: Sat Nov 02, 2002 7:06 pm Post subject: Re: Arnmack

Valiant probeert iedere keer zijn positie te herstellen,..de twee gebroeders moesten rug tegen rug blijven staan,..zoals hun vader hen altijd geleerd had.. Even verloor hij zijn rugdekking omdat Torgal geraakt werd,...Valiant had veel moeite om al de chitines van hem af te slaan nu de chitines die voorheen met Torgal bezig waren hem nu in de rug konden aanvallen. Die momenten zwaaide Valiant als een waanzinnige met de strijdhamer in het rond om ruimte te maken zodat Torgal weer op kon staan. Hij raakte bijna geen enkele chitine, maar de krengen bleven op afstand. Hij was al enkele malen geraakt maar het zware lederen schort redde ook weer nu zijn vege lijf. De wonden die wel doorkwamen begonnen te prikken en te branden door het zweet wat er inkroop.

"Torgal!!! Hoe komen wij bij Medje als deze golf van pantsers maar niet stopt,...de anderen zullen hem doden!! We moeten losbreken en richting de open plek gaan....volg mij!"

Langzaam deed Valiant enkele stappen zijwaards richting de open plek zonder los te raken van de rug die aan zijn broer toebehoorde..

Valiant Kraakwater; De Waard.

ckeetel · Posted: Sun Nov 03, 2002 10:33 am Post subject: Re: Arnmack

Medarion...ze zijn de anderen uit het zicht verloren, Torgal vraagt zich af hoe het met hen is, want de donkere bewegende silhouetten van de hoeveelheid spinelven ontnemen hem ieder zicht. Hun broertje redden...er was een tijd dat hij het misschien blindelings voor hem op zou hebben genomen, maar die tijd ligt ver achter hem en in die plaats zijn herinneringen gekomen, vragen waarmee hij zit en talloze gebeurtenissen in het verleden, waarbij de laatste slag en de ontvoering van Ravon nog te vers in zijn geheugen liggen. Wit trekt zijn gezicht weg terwijl de vingers van zijn vrije hand zich nog dieper de huid rond de wond ingraven. Het is alsof hij daar voelt wat hij al lang in zijn geest meedraagt.

Voet voor voet, zijn rug tegen dat van zijn broer, volgt hij diens bewegingen, hij vertrouwt volledig op de bescherming die ze elkaar bieden zodat hij zich kan concentreren op aanvallen voor hem en in de flanken, dekking gevend wanneer Valiant met zijn hamer uithaalt, uithalend wanneer de tegenstanders hem de kans bieden en langzaam weet hij de nadelen van zijn wapen om te keren in zijn voordeel nu hij de zwakke plekken van de spinelven door begint te krijgen. Dan scheert een schaar rakelings langs zijn gezicht, een korte droge klik wanneer zijn neusbot breekt en een stekende hitte trekt door zijn gezicht. "Wel...de goede oude tijden zijn weer aangebroken broer..." Torgal's mondhoek trekt zich even omhoog in een van pijn vertrokken glimlach wanneer hij het bloed uit zijn neus vermengt met zweet proeft.

En dan tussen de chitines door, aan de rand van deze hel, ziet hij een door vuur beschenen figuur, de grillige lichten van de zich voedende vlammen van de laaiende boomstronk doen kleding en het gezicht spookachtig oplichten en leven, en Torgal ziet de geconcentreerde rituele bewegingen die de handen van hun jongere broer maken. Het beeld is er even, dan verdwijnt het achter de donkere, door vlammen omrande silhouetten van spinelven.
Achter zijn rug klinkt een dof breken wanneer de hamer van Valiant een spinelf raakt.
"Medarion...!" Bovenop de ledematen van een gevallen chitine stapt hij, onder zijn voeten kraakt het schild, het stinkende bloed van de tegenstanders bedekken beide broers. Zijn ogen niet van de spinelven afhoudend schreeuwt hij over zijn schouder naar Valiant. "Medarion is bezig met iets...geen tweede Demoon Valiant...hij moet gestopt worden!" Hij weet niet wat Medje van plan is, maar het zal niet iets zijn wat hen ten goede zal komen, als hun jongste broer weet te voltooien wat hij van plan is, dan zijn ze heel waarschijnlijk verloren...

In hem strijden verschillende gevoelens om voorrang, de vraag of Medarion nu koste wat kost verslagen moet worden...of gespaard...het is en blijft hun broer, wat hij ook gedaan heeft...

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 11/3/02 11:43:45 am

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Al rollend verzamelde ze een laag met bloed vermengde aarde om zich heen, zwart als de spinelven zelf, gecamoufleerd in de modderige grond. Even kreeg ze een onderbuik van een chitine boven haar en ze duwde het blad van haar bijl in het zachte vlees, warm vocht spoot over haar heen en ze sloot haar ogen. Toen ze ze weer opende lag de chitine op haar, een geraas en gepep van de wezens en daar was de blauwe lucht. Ze greep de kans en vloog overeind, frisse lucht inademend ondanks haar protesterende ribben.

' Hallo Arn, waar bleef je nou?!'

Lunea grijnsde. Ze was ongeloofelijk blij om zijn ogen te zien, sprankelend met leven. Veel tijd om met hem te praten had ze niet, chitines omsingelden hen weer.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Niet meer dan een schim was hij, zijn gestalte afstekend tegen de vuurzee die aan zijn handen ontsproot. Haar klauwen één voor één zuinig plaatsend, incalculeren de sprong die ze zou moeten maken om op zijn rug terecht te komen. Ze visualiseerde haar klauwen in zijn zij en haar tanden in zijn hals, de kloppende ader het zwijgen op te leggen en een einde makend aan de marteling die haar leven was.

Poot voor poot sloop ze dichterbij, geruisloos, haar ogen gericht op haar doel, adrenaline vloeide door haar aderen, haar grijze huid rood gekleurd en licht stomend in de koudere omgeving. Ze leek te gloeien in de schemering en rook, het gaf niets, ze was dichtbij genoeg, een scherpe afzet zou haar brengen bij haar bestemming.

' MEDARRRRRRRRRRRRRRRRRRRIOOoooon!' haar kreet schalde door het woud, de tijd leek te vertragen, haar lichaam zweefde, klauwen glanzend, tanden ontbloot. Wraak.

Galliminus · Posted: Mon Nov 04, 2002 2:36 pm Post subject: Re: Biste

Medarion was te erg bezig met de Schaduw wezens,...Uit de diepste punten van het Limbo riep hij arcane krachten op om de wezens te verbannen,...maar het was allemaal tevergeefs... Zijn vlammenstralen leken totaal geen effect te hebben. Ook wannee hij probeerde om delen van deze realiteit te verplaatsen naar het Limbo gebeurde er niets. Hij voelde hoe de zuurstof en alle stofdeeltjes verdwenen uit deze wereld maar de schaduwwezens op diezelfde plaatsen bleven ongedeerd. Hij zag de jonge magister verdwijnen in een vortex van arcane energie.. De magister kwam langzaam los van de grond temidden van de vortex. De chaos van Schaduwwezens zweefden als waanzinnige gestaltes rond de magister... Langzaam maar zeker begon Medarion te begrijpen wat hier gaande was.. Het verbaasde hem zowieso dat de schaduwwezens hem niet aanvielen..... Het moesten Illusies zijn.. Een sardonische glimlach verscheen op zijn gelaat.. 'Slim,...heel slim...eindelijk een waardige tegenstander', dacht hij bijna hardop.

Toen hoorde hij een doorpriemende brul links van hem, hij draaide zijn lichaam en zag zijn twee broers dichterbij komen door de zee van spinelfen. Een schaduw in zijn ooghoek. Een gigantisch grote gestalte kwam zijn richting opgesnelt in een ferme sprong. Medarion bundelde zijn infernale krachten om dit wezen uit de lucht te slaan,...Hij voelt de energie samenkomen in zijn vuist en paarse vlammen verlichten zijn vuist. Plotseling valt zijn oog op een gedaante aan de bosrand...Een schimmig figuur met zijn krachtige armen over elkaar. "Vader!!!", schreeuwde hij ,..maar het was te laat,..die enkele secondes van afleiding waren hem bijna fataal geworden.... Hij voelde zijn kleding uit elkaar gereten worden en enkele stroken diepe wonden ontstonden op zijn lijf... Hij tuimelde bijna achterover door de kracht van de aanval....Hij keek in de ogen van een wezen wat hij tien jaar eerder ook had gezien....
Een onstervelijke woede vulde zijn hart,...zijn ogen leken vuur te spuiten.. Een windverplaatsing rond zijn lichaam,..bladeren en zand schoot weg rondom zijn voeten..Een paarse flits kwam uit zijn lichaam met een enorme kracht,..eenieder die te dicht bij hem stond leek een klap van een moker te krijgen voor een kortstondig moment... Meadrion liep naar achteren en rond hem heen ontstond er een cluster van spinelfen die hem beschermde voor elk toenaderend gevaar... Hij moest genezen ,..en snel!

Medarion Kraakwater

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Terwijl hij verwoed bezig blijft met het afweren van de poten en scharen en grauw chitinevlees ontbloot en openrijt ziet hij in zijn ooghoek een groepje spinelfen opzijvallen als een grote orkkrijger dichtbij komt, zwaaiende met een stam.
Een eerste reactie van angst wordt opgevolgd door opluchting wanneer hij bemerkt dat deze krijger hen zal ondersteunen. Een besmeurde Lunea bevestigt deze gedachte door de vreemdeling te begroeten. Nu kunnen ze ruimte scheppen. Wanneer Seth zich omdraait om te zien waar de roodharige knul zich bevindt deinst hij achteruit en laat hij voor een kort ogenblik zijn verdediging zakken. Bedolven door bloeddorstige spinelven wordt hij niet, doordat deze misschien nog meer angst hebben van wat er zich rond de jonge magister afspeelt. De zwevende magister, omgeven door een vortex van pure realiteitsvervormende materie heeft een immense uitwerking op de hordes chitines.
Seth draait zich naar de twee dichtstbijzijnde metgezellen in deze strijd en maakt ze duidelijk dat ze nu gebruik moeten maken van de waanzin die over de spinelfen is gekomen.
Wat er met de jonge meester van spreuken gebeurt beangstigt hem enorm, hij heeft geen idee of de toestand waarin hij zich bevindt er een is die bewust opgewekt. Geen idee of het dood zal brengen en zo ja, voor wie....hij weet alleen dat hij op dit moment gebruik moet maken van de geschapen kans en begint in te hakken op de massa spinelfen voor hem die krioelen als insecten, ingesloten door een bosbrand.