Raganorck

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Terwijl hij wacht op bewegingen die duiden op overgaan tot actie, overpeinst Seth de manier waarop hij de groep ten dienste kan zijn. Misschien komt hij het beste tot zijn recht als 'tweede linie'. Iemand die kan zorgen voor een bepaalde mate van rugdekking, hoe klein deze ook kan zijn tegenover de magier.
Hij controleert de kleine, vlijmscherpe werpmessen in de compartimenten van zijn riem...misschien kunnen 'de kleintjes' de actie van een afstand ondersteunen. Gebrek aan geluid kan in het tegendeel van de magier werken. Wanneer afstandswapens niet met het blote oog kunnen worden waargenomen, is bijna alle zintuigelijke waarneming van de projectielen verdwenen, zo in de stilte. Alleen de tastzin blijft over, maar deze treedt in werking wanneer het voor het slachtoffer te laat is...wanneer het bloed en bot tevoorschijn komen....Seth hoopt alleen niet dat deze magier over al te sterke gaven beschikt die met het lezen van gedachten te maken hebben...

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Lunea slaat de gebarenwisseling tussen Torgal en Mirko gade. Ze ziet hoe zij beiden veranderen, hun emoties wegstoppen in een hoekje waar ze later uit kunnen putten. Ze herkent het, het is hun strijders gezicht. Een gezicht dat iedereen heeft.

Mirko is er klaar voor. Lunea hoopte dat het inderdaad Medarion was die de oorzaak was van dit stiltegebied. Het kon bijna niet anders. Voor zover ze begreep zouden Torgal en Valiant de eerste confrontatie aangaan met als troefkaart Mirko. De rest, Seth en zij, vormden de achterhoede, de laatste aanval.

Resoluut wees ze naar Seth en toen naar een positie in het bos. Ze zouden zo goed het kon met zijn tweeën de plek omcirkelen. Ze waren tenslotte in de meerderheid............hoopte ze.

Ze sloop ze, volkomen onnodig in de stilte, naar haar plaats, oogcontact houdend met de anderen.

Edited by: Lunea at: 10/23/02 3:12:58 pm

ckeetel · Posted: Tue Oct 22, 2002 7:40 pm Post subject: ooc

((Lunea, Seth, Mirko, Valiant en Torgal...5 dus

))

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Seth bemerkt dat de broeders Kraakwater en de rossige jongeman voorop zullen gaan.
Het is moeilijk te ontdekken wat de kracht van de jongeman is in deze strijd.
Een wapen is niet duidelijk te bemerken...zou hij ook een magister zijn misschien??
In zijn ene hand neemt de Zoeker een van de 'kleintjes', terwijl hij van achter zijn rug zijn lange zwaard tevoorschijn haalt. Hij houdt het zwaard laag boven de vloer van de wouden, zodat een glinstering de positie niet zou kunnen weggeven. Hij houdt oogcontact met Lunea om de acties als achterhoede op elkaar af te stemmen wanneer nodig, wanneer ze naar een plaats in het bos wijst, sluipt Seth daarheen en wacht af....

Edited by: Seth at: 10/23/02 3:28:33 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Het was duidelijk dat deze Seth zich vaker in de strijd had begeven. Iets van haar oude teamgevoel kreeg ze terug. Ze telde de mensen.... vijf. Een nieuwe Scharlaken Vijf? Nee, die tijd was voorbij. Ze probeerde voorbij het struikgewas te kijken of ze een flard van iets of iemand kon oppikken, maar de enige beweging die ze zag kwamen van het groepje en het vuur.

Uriel · Posted: Thu Oct 24, 2002 7:34 am Post subject: Re: Afwachten

Langzaam begint Mirko de stroom te doorzien. Medarion is goed, heel erg goed, maar er zijn altijd kleine gaatjes waarin een illusionist ruimte heeft om zijn eigen golfjes te maken. Zijn handen begeleiden de spreuk die hij nu enkel in zijn hoofd zegt. Hardop zou beter geweest zijn, maar dat was nu geen optie. Langzaam wordt de magie geweven en de voorbereidingen getroffen zodat hij straks enkel nog maar het dunne vlies van de waarneming hoeft te doorbreken. Hij hoopt echter wel dat Medarion niet al te lang meer op zich laat wachten. Deze mate van concentratie kan hij niet lang opbrengen en als het nog veel langer duurt zal hij helemaal opnieuw moeten beginnen. Zweet parelt al op zijn voorhoofd en hij moet met zijn ogen knipperen om te voorkomen dat het hem verblind.
Mirko merkte niet hoe Lunea eenieder een plaats wees. Hij heeft zijn eigen positie gekozen. Hier in de stilte waar hij het vuur kan zien. Als Torgal naar voren gaat, zal hij volgen. Hopelijk over het hoofd gezien door Medarion. Een directe confrontatie zou Mirko nooit overleven.

Galliminus · Posted: Thu Oct 24, 2002 2:21 pm Post subject: Re: Afwachten

Medarion voelde aan dat er verschillende wezens zijn circel binnen waren gekomen,....twee van die zielen branden als blauwe vlammen en hij zag ze al vanaf een ruime afstand heknield op de grond zitten,...Zijn oudere broers waren hier. Hij maakte een handgebaar en de circel van stilte viel weg. Hij wist niet wie zijn broers hadden megenomen maar op het moment voelde hij enkele personen naast hen. Het zou er niet toe doen,...want Zij zou hem steunen in deze strijd. De grond begon te trillen en hij hoorde hoe Chitines naar boven kwamen door de stugge grond. Hij deed een stap naar achter en genoot van het gevoel wat hij ervaarde.
Hij werd spontaan uit zijn roes geholpen toen er een korte kruisboogpijl tussen zijn voeten terrecht kwam,...hij keek woest in het rond....De pijl kwam in ieder geval niet uit de richting waar zijn broers zaten...De bastaards hadden verscholen metgezellen,..maar het zou er niet toe doen...De talloze Chitines zouden afrekenen met eenieder binnen de circel.....

Medarion Kraakwater, Zwarte Magister van Haar.

Valiant zag hoe Mirko zich klaarmaakte om een spreuk te doen toen hij plotseling het geritsel van de bladeren onder zijn voeten weer hoorde. Hij stond op en zijn ferme grip rond de strijdhamer van zijn vader deed zijn vingers rood worden. Hij knikte naar zijn broertje en liep richting de open plek waar de boomstronk nog steeds in vlammen was gehuld."Het is tijd broertje,...Medje weet dat wij er zijn....Het word tijd dat we iets doen aan zijn arrogantie."
Nadat hij deze woorden sprak leek het alsof de grond begon te schudden en rond hen heen openbaarde zich gaten in de grond. vanuit die gaten kwamen zwarte glanzende poten tevoorschijn die een mismaakt lichaam droegen. "CHITINES!!!,...samen blijven!! Val aan!!!"

Valiant Kraakwater; De Waard.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze hoefde de schreeuw van Valiant niet af te wachten, de bewgende grond, het geluid van klapperende scharen.....chitines.

~Gaan we weer!~ dacht Lunea terwijl ze met een oerkreet op de zwarte pantsers afstormde.

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

Even plotseling als ze verdween, komt het geluid weer terug. De geluiden van een trillende bosbodem, het knarsen en schuren van pantsers en de schreeuwen van Valiant en Lunea worden door zeer welkome geluidsgolven Seth's oren binnengedragen.
Het zijn dezelfde wezens die ik op mijn weg naar Raganorck heb getroffen en bevochten. Mijn wonden beginnen al lichte pijnsignalen af te geven om de snijkracht van de zware scharen in herinnering te brengen.

Wanneer hij zich een kwartslag draait om te zien waar Lunea zich bevindt, ziet hij razensnel een schaar op zijn hoofd afkomen. Licht buigt de Zoeker achterover, zodat de schaar vlak over zijn gelaat scheert. De Chitine is uit balans door haar hevige zwaai gericht op zijn hoofd en Seth maakt hiervan gebruik door achter het monster te komen en het met een ferme trap met zijn stevige laars tegen de woudvloer te werken.
Met een sprong belandt Seth, zijn zwaard met de punt naar beneden gericht, op de rug van de misvormde vechtmachine. Het geluid van scheurend pantser verdwijnt in de kakafonie van strijdgeluiden op de plek die hiervoor nog verstoken was van enige vorm van geluid.
Wanneer hij zich snel weer omdraait om overzicht te krijgen over het strijdveld, voelt hij een warme vloeistof over zijn wang naar zijn bovenlip glijden. De onmiskenbare smaak van bloed wordt herkend in zijn mond. Zijn linkerhand tast razensnel over zijn gelaat om de bron van het weggevloeide vocht te achterhalen. Het monster heeft hem licht geraakt, net boven zijn wenkbrauw.
Wanneer hij wegloopt van de schijnbaar gevelde chitine, hoort hij achter hem gekraak en voor hij het weet maait het voor dood achtergelaten monster Seth neer door met de stompe kant van de klauw zijn voeten te raken.
Met een schreeuw valt Seth in het gebladerte, met zijn gezicht naar de chitine. Beiden weten ze dat ze zo snel mogelijk weer op moeten staan, de adrenaline giert door het lijf van de man uit Laodissea....

Edited by: Seth at: 10/24/02 10:07:23 pm

ckeetel · Posted: Thu Oct 24, 2002 8:46 pm Post subject: Chitines

Weer zijn zijn gedachten een moment bij de verschrikkingen die Medarion op het dak tegenover de Taveerne had opgeroepen. En wat zijn deze nieuwe.... Vervormde lichamen gebaard door de aardekrochten zelf, verminkt als een vervloeking van van wat ze eens waren, zich een weg uit haar ingewanden klauwend en gravend en hun lege ogen op hen gericht? "Waarom?!!!" Als hij met het scherp van zijn zwaard slaat voelt hij hoe het staal tegen het harde pantser van zijn tegenstander afglijdt, hij vervloekt de Ene, hij had zijn hamer moeten halen die zo gemakkelijk die schilden had gekraakt en opengebroken. Een van de monsters die boven de aarde uitrijst en Torgal zet zijn voet bovenop de schaar van de chitine, met kracht zodat de ledemaat breekt, haalt uit met zijn andere voet naar de kop van de spinelf terwijl hij met het plat van het zwaard de andere klauw afweert, als hij de klauw heeft weggeslagen en er ruimte is gekomen voor zijn zwaard, klinkt het kraken van dunner schild wanneer kop en romp gescheiden worden. Maar het dode onding lijkt nog te leven, het beweegt wanneer een tweede daaronder het kadaver omhoogdrukt en daarachter, waar het zand en de plaggen gras bewegen ziet hij nieuwe scharen lichamen boven de grond trekken...

Hij zou zich om willen draaien, om te kijken hoe het met iedereen is, of iedereen er is, maar een volgende creatuur maakt weer zijn opwachting, met zijn rug bijna tegen Valiant aan, zodat ze beiden rugdekking hebben drukt hij het staal weer naar voren...

Torgal Kraakwater

ckeetel · Posted: Thu Oct 24, 2002 9:50 pm Post subject: Chitines: Lunea

((post alvast voor je Lu...ik weet niet precies wanneer jouw LARP weekend begint))

Ze ademt de lucht van de Wouden in, haar longen vullend, om dan de krijgskreet nogmaals uit te stoten, het geluid tegen de ruwe huid van de bomen slingerend, tot het ijl en ver weg nagalmt in de duisternis. Het geeft haar kracht, de strijdroes, als de pijn van de wonden er weinig toe lijken te doen, wanneer ze boven haar lichaam staat en één wordt met haar wapen, haar bijl. Wanneer haar geest boven de verwarrende geluiden en de bewegingen van de chitines uitstijgt en iedere beweging berekenend wordt. De twee chitines voor haar lijken naar achter te schuiven, alsof ze haar om de één of andere reden proberen te ontwijken, diep klieft de snede van het ijzer door de onderbuik van de eerste, het is het gewicht van de bijl die het schild scheurt en haar wil dat het metaal in het vlees van de spinelf drijft. En de strijdster wordt dodelijk wanneer ze dit eerste bloed ruikt wat langs de bijl en de steel naar beneden glijdt en haar vingers liefkoost, haar werk afmakend wanneer de kop die erbij hoort in tweeën wordt gekliefd.

En terwijl de donkere contouren de aarde openbreken, voelt ze iets haar benen omklemmen onder haar, ze glimlacht wanneer ze zich achterover laat vallen, over het hoofd van haar nieuwe tegenstander heen terwijl de tanden van de scharen harder klemmen en door het leer haar benen binnendringen. Een knie zet ze tegen de achterkant van de schouders van de chitine en ze drukt het scherp van de snede tussen de kaken, "eet dit" bijt ze het tussen de tanden toe en ze drukt het bijlblad door de schedel heen...

Lunea

Uriel · Posted: Fri Oct 25, 2002 8:05 am Post subject: Mirko

Mirko ziet de rest om zich heen vechten tegen de monsterlijke wezens uit de aarde. Hopeloos staat hij hier aan de zijlijn. Dit is niet zijn gevecht, hier kan hij slechts een ondersteunende rol spelen. Wanhopig gaat hij de mogelijkheden die zijn magie hem biedt na, maar telkens als hij denkt een idee te hebben weet hij ook dat hij zijn krachten sparen moet. Hij moet sterk blijven voor de confrontatie met Medarion later. Hij ziet Seth op de woudbodem vallen, ziet scharen in de onderbenen van Lunea grijpen, ziet hoe Torgal als een razende tekeer gaat. Dit was alles Medarions plan, schiet het door Mirko heen. Ze spelen zijn spel en hij maakt de regels. Hij zou willen schreeuwen, maar ieder direct contact met zijn omgeving zou hem verraden en weer zichtbaar maken.
Vervloekte Medarion, denkt Mirko. De Chitines ontwijkend rent hij naar het midden van de cirkel. Een keer moet hij een willekeurig zwaaiende schaar ontwijken en opzij springen als de bosgrond onder zijn voeten omhoog komt en de zoveelste Chitines zijn weg omhooggraait. Hoe lang houden ze dit vol? Mirko weet het niet. De strijd is hard, maar ze zijn maar met weinigen tegen zoveel Chitines. Het is tijd voor een van zijn kunststukjes. Hiervoor was hij toch meegekomen? Medarion moest maar even wachten. Als ze dit niet overleefden was alle hoop toch al verloren. Mirko begint langzaam rondjes te draaien en met zijn handen de oneindige stroom magie te vormen. Tussen zijn handen ontstaan langzaam zwart rondwervelenden schaduwen als hij zich de zwarte schaduw in herinnering haalt die hem in het Duister District had ongevallen. "Saaiah, saaiah, saaiah!" Zachtjes is de fluistering in de zwarte mini-draaikolk. Onverstaanbaar door het strijdgewoel. Mirko`s gezicht glanst van het zweet nu hij zo een zwaar beroep doet op zijn magie...

Galliminus · Posted: Sun Oct 27, 2002 7:34 pm Post subject: Re: Mirko

Langs de zachte grond van dode boomstronken en dalingen in het met mos beklede landschap kwamen talloze Chitines naar boven,..zij kwamen naar het bos via gangen die al eeuwen verscholen lagen onder de Wilde Wouden. Hun vijanden waren duidelijk,.....Medarion keek toe vanaf een veilige afstand totdat hij vanuit de wouden om hen heen vreemdsoortige stemmen hoorde. Kon dit werkelijk zo zijn??? Hadden zijn broers de steun van het meester van het Labyrinth? Hij zag Valiant en Torgal verderop in de bosrand,..zwaar vechtend met de slaven van Haar. Nee,..onmogelijk!! De stemmen die hij hoorde leken vervormd maar toch leek het alsof zij de naam riepen van Haar tegenhanger... Kort hierop zag hij ook de schaduw-wezens.. Medarion werd even radeloos.. wat moest hij hier tegen doen? Hiervoor had Zij hem niet gewaarschuwd! "IGNIFAXIÜS!!!", riep hij volmondig en een vlammenstraal schoot weg uit zijn rechterhand,... De vlammenstraal schoot langs de schaduw-wezens maar het leek hen niet te deren. Medarion deed enkele stappen naar achteren en begon zich langzaam maar vastberaden voor te bereiden op een machtiger spreuk,.. een spreuk die hij maar eenmaal eerder had gedaan,..Diezelfde spreuk had ook bijna zijn eigen leven gekost destijds. Hij hoopte enkel dat hij tot in de Spheren kon rijken voordat de volgelingen van de Meester van het Labyrinth hem bereikt hadden...

Medarion Kraakwater

Valiant stond met zijn rug tegen de rug van Torgal,...Een positie waarin zij al ontelbare malen meer hadden gestaan. Zij kende elkaars bewegingen als geen ander. Ondanks de wrede druk op hun schouders kon Valiant zijn eeuwige glimlach niet onderdrukken. "Hier staan we weer broertje,..en deze maal staan we er echt! De Kraakwaters zullen zegevieren en ik heb het niet over Medarion! Hij zal deze generatie niet klein krijgen,..wij zullen de circel doorbreken....MEDARION!!!!!!!!!!!"
Een Chitine dook op vanuit het niets en in een blinde beweging haalde Valiant uit met zijn Vaders strijdhamer,..Hij hoorde het pantser kraken en scheuren,..een vies goed spoot over de twee broers terwijl een inmiddels dode Chitine naast hen neer viel. De Lotgenoten in dit Woud waren in de minderheid tegenover het geweld van de Chitines,..Valiant keek even te lang naar de Chitine die hij zojuist neersloeg toen hij een priemende pijn voelde in zijn zijde.. Een van de Chitines had hem geschampt en keek hem met een venijnig grijnzend gelaat aan... Valiant zakte even op zijn knieën en riep uit naar Torgal. "Broer!! Jouw rechter flank!!" Ondertussen hield Valiant de strijdhamer ferm vast,...het voelde alsof het een oppermachtig wapen was,...het was verreweg van magisch.. Hun vader heeft nooit magie nodig gehad om zijn vijanden te verslaan,..Dit wapen was het perfecte wapen en had geen magie nodig,..het was immers van hun vader geweest...

Valiant Kraakwater; De Waard.

ckeetel · Posted: Sun Oct 27, 2002 9:13 pm Post subject: Mirko

Het voelt als vanouds dit vechten, het enige wat hij mist is zijn eigen strijdhamer, want de kracht en de scherpte in het zwaard lijkt bedriegelijk, te vaak naar zijn zin schampt het af tegen de gladde schilden van de chitines, te kostbaar is de tijd die hij verliest wanneer het scherp van de snede het doel weer heeft gemist. Het is het meesterschap van zijn broer die die tijd goed lijkt te maken, hij aarzelt ook geen moment wanneer Valiant hem toeschreeuwt en door de knieën gaat om hem de ruimte te gunnen, de botenbouwer draait naar rechts voluit met de punt van zijn zwaard onder de schouder van het gedrocht die naar zijn broer reikt.

Diep zinkt het staal in het kwetsbare vlees onder het gewricht van diens ledemaat, het grijnzende gelaat voorgoed verstillend, maar als Valiant weer overeind komt en Torgal zijn zwaard terug wil trekken, wat hem tijd kost, wordt hij recht voor hem in zijn buik geraakt. De klap is hard en voor even lijkt het gevoel op die plaats uit zijn lichaam geslagen, in dat kortdurende moment tilt hij in een grote krachtinspanning de spinelf met zwaard en al op om hem tegen zijn plotseling opgedoken vijand te slingeren.

Torgal Kraakwater

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

De klauwen van de chitine maaien vervaarlijk voor haar uit. Wanneer Seth de schokkerige bewegingen rond de middel van het monster waarneemt, bemerkt hij dat het kraken van het ruggepantser het gedrocht heeft verlamd. De chitine klauwt met zijn armen een weg over de bosbodem naar de Zoeker, terwijl het een hoog, oorverdovend geschreeuw laat horen.
De adrenaline die in een hoog tempo door het lijf van Seth wordt gepompt wordt omgezet in een actie...hij werkt zich omhoog en springt over de klauwen van de chitine om zijn zwaard in de schedel van de spinelf te plaatsen.
Wanneer Seth zich omdraait ziet hij de silhouetten van talloze chitines, scherp afgetekend tegen een plotselinge golf van vlammen die tussen de chitines en strijders doortrekt.
Een chitine wier klauw vlam heeft gevat stormt op Seth af, alsof het hoopt de vlam te kunnen blussen met het bloed van de Zoeker.