Raganorck

Martin · Dwaler Joined: 23 Feb 2003 Posts: 3

Ze mrkten hem niet op, Magie? Onwetendheid? Hij wist het niet, maar een ding wist hij wel. Hij kon hier niet blijven staan. Tobbend over hun helpen en misschien gevangen worden genomen en weggaan, koos hij weggaan. Een andere keuze had hij niet. Hij stapte terug in de schaduwen van het bos, en leek ermee te versmelten. Hij liet geen spoor achter.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

(( <= WW~Sporen in het duister ))

Pup spoorde Dondervoet aan en brak door de bossage. De wind draaide plotseling en bracht een geur van rottend vlees in zijn neus, onmiddelijk werden de paarden onrustig en Pup voelde zich ook niet op zijn gemak toen hij voor zich een deken van lijken zag.

Onder de voet van Don zag hij het starende gezicht van een elf, lijkbleek in het maanlicht. Pup steeg af en met de paarden aan de hadn liep hij het slagveld over. De stilte was onnoemelijk. Hij zag wat elven rond lopen en wilde helpen, maar zij leken bang te zijn, groot van angst waren hun ogen, wit als sneeuw hun huid, kwetsbaar als kinderen hun uiterlijk. Een rilling liep over zijn rug, maar hij liep verder in de richting vanwaar de stemmen klonken......

ckeetel · Posted: Mon Mar 17, 2003 2:38 pm Post subject: Genezers

Al zijn aandacht is nu op Medarion gericht en hi, de afschuw voor alles wat gebeurd is heeft zit diep, de slag van tien jaar geleden, die van een paar dagen terug en de verwrongen lichamen die elven bleken te zijn, maar hij begrijpt nu de werkelijke drijvende kracht die zijn broer in haar macht had. Nu moet hij toezien hoe de dood in het lichaam begint te trekken en hun broertje onder hun ogen aan het wegglijden is. Een dood die onoverkomelijk lijkt, ver buiten het bereik van iedereen hier. Als de man die naar hem toekomt verteld dat hij Medarion kan helpen en zich bekendmaakt, kijkt de botenbouwer verwilderd op, hij moet de woorden even tot zich laten doordringen, hij heeft deze man nimmer gezien, maar er valt niets meer te verliezen...Hij wenkt de man naast hem. "Borgas, zeg me wat je nodig hebt, snelheid is geboden, zijn naam is Medarion en hij is stervende."

Hij richt zijn blikken weer op hun jongste broer, zich machteloos voelend en de woede jegens Haar bouwt zich weer op, "waarom Valiant..."
In zijn hand ligt nog steeds het papieren bootje, in reflex veegt hij over het vuil dat het nog deels bedekt, waaronder meer woorden zichtbaar beginnen te worden in het stevige handschrift van vader.

Torgal Kraakwater

Uriel · Posted: Tue Mar 18, 2003 11:13 am Post subject: Re: Genezers

"Hou me vast. Het zou uit de hand kunnen lopen. Dit heb ik nog niet eerder gedaan."

Borgas knielde naast de man die stervende was. Vlug greep hij naar zijn jachtmes in zijn laars en trok een brede bloedige streep over zijn linkerhand palm. Het staal beet in zijn vlees en Brogas voelde hoe het beest zich roerde. Het was ontwaakt. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd toen hij probeerde om het beest in hem te begeleiden. Dit maal niet naar brute vernietiging, maar naar de bron van het leven. Even leek de woede de overhand te krijgen en Borgas zijn lijf schokte van de ingehouden spanning en een halfdierlijke brul ontsnapte aan zijn longen. Toen herkreeg de woudvester langzaam de controle. Hij begon het te begrijpen, maar of het nog op tijd was. Ondertussen vertroebelde het zweet zijn gezichtsvermogen en hij moest zijn ogen tot spleetjes knijpen om nog iets te kunnen zien.

Hij strekte allebei zijn handen uit en legden ze op de grote wond van de man die ze Medarion noemden. Zijn eigen bloed vermengde zich met dat van de stervende, maar de kleding van de magister was al zo doordrenkt van bloed dat het geeneens opviel. Langzaam begonnen zijn handen een groenig licht te geven. Het was nauwelijks zichtbaar voor diegenen die er niet op letten. Borgas was te zeer in gedachten om het te zien. Hij wou deze man niet laten sterven. Kon niet nog een dode op z`n geweten hebben vandaag. Deze man zou leven. Het moest gewoon. Het groenige licht werd sterker. Verbaasd keek Borgas naar zijn handen. Zou het dan toch werken? Op dat moment nam de lichtintensiteit snel af. Vlug herstelde hij zijn concentratie; vastberadener dan voorheen...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Pup voelde de spanning van de paarden als een strakgetrokken touw dat elk moment kon breken. Dondervoet was nog enigszins te kalmeren met een hand op zijn hals en een gefluisterd woord, maar de merries drentelden tegenelkaar aan zo dicht mogelijk bij Dondervoets staart. De geur van dood en verderf hing over het veld en werd door de paarden met grote neusgaten opgesnoven. Pup staarde naar de witte lijken van de elven en de paar levenden die als geesten over het slagveld wandelden.

Pup naderde het groepje wezens vescholen door de duisternis, alleen hun stemmen verrieden de lokatie. Plots klonk er een ingehouden brul en dat was de druppel voor de paarden. De merries steigerden en trokken het touw uit Pup`s handen. De jonge stalmeester liet los, brand blaren voorkomend. Ook Dondervoet brak los en de drie draafden zo goed dat kon over het veld terug richting veilige stal.

Pup huiverde. De paarden opgeslokt door het zwart van de nacht en de bossage van het woud. Hij kon twee dingen doen, de paarden achterna naar huis, of op het gebrul aflopen... Vertwijfeld stond de jongen in het kleine beetje maanlicht te wachten tot hij een beslissing zou nemen

Edited by: Lunea at: 3/18/03 9:37:58 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Lunea voelde zich weer het kleine meisje in haar vaders armen, huilend niet om de schaafplek op haar knie, maar omdat niemand met haar wilde spelen, een jong halforkje zich niet bewust van haar kracht weggejaagd door de bezorgde ouders van andere kinderen.
De woorden gesproken door die ouders waren de eerste schakels van haar pantser geweest, niet het leer en metaal dat haar vlees beschermde tegen staal en ijzer, maar het pantser dat haar hart beschermde voor de woorden die haar dieper konden verwonden.
De moord op haar vader was de voltooïng geweest, naadloos als een tweede huid had Lunea het niet eens gemerkt. Haar gevoelens jegens William, de leider van de Vijf, en de vrouwen van de Scharlaken, waren altijd gefilterd geweest door dit pantser.

Maar Arn... zijn liefde had scheurtjes gemaakt, piepkleine haar fractuurs, onzichtbaar, zelfs voor haarzelf. Zijn dood zou het pantser weer verstevigd hebben, het verlies een extra laag, als litteken weefsel over een wond. Maar nu hij niet dood was gebleken was het pantser gebroken als de schaal van een eitje en toonde Lunea open en bloot.
Wat was er nu nog van Lunea over? Wie was zij zonder haar tweede huid? En zou Arn diegene lief kunnen hebben? Haar hart vulde zich met schaamte, zo snel en zo veel dat het overliep.

Met waterige ogen keek ze de ork aan en besloot dat ze het niet kon, ze kon niet zijn ogen lezen uit vrees wat ze daar zou vinden. Ze wrong zich los uit zijn omhelsing en duikelde struikelend het bos in, vluchtend in de duisternis van de nacht. Haar gebroken maliën reflecteerde de bleke blauwe maan voordat ze opgeslokt werd door de wildheid van het Woud.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Hij koestert het schokkende lichaam van de krijgster in zijn armen, liefdevol glijden eeltige vingers door de vuil geworden rode haren, geruststellende woorden in de taal van zijn clan zijn voor haar alleen bestemd, haar hoofd dat tegen zijn borst rust. De geur van chitinebloed vermengt zich met die van haar tranen waar hij de oorzaak niet van kent, maar waarvan hij aanvoelt dat het verdriet ergens heel diep in haar zit.

De boogschutter zou willen dat hij haar pijn met een enkel woord weg kon nemen, hij ervaart met zijn vingertoppen haar door strijd getekende huid als hij haar tranen van haar gezicht veegt.Dan richt ze haar ogen op hem en wat hij daarin denkt te zien doet hem wensen naar een tweede strijd, haar verdriet die een stoffelijke vijand is, één waartegen hij het op kan nemen en wat hij gewend is, maar niet het gevecht waar ze nu alleen voor lijkt te staan. Een moment later wordt haar lichaam deel van de schaduwen onder de bomen en resten alleen nog de sporen van haar verdriet die lijnen hebben getrokken door het zand op zijn huid.

Even rust zijn hoofd in zijn handen, maar dan richt Arnmack zich overeind, de mensen hier is hij iets verschuldigd voor haar leven. Zijn gevoelens voor haar gaan dieper zelfs dan de kracht van Holm. Maar hij is een leven van strijd naar strijd gewend, levend van dag tot dag, reizend met de herinneringen en de pijn aan gevallen broeders en zusters. Hij kan niet leven zonder de strijd, maar hij kan ook niet leven met de gedachte dat hij eens ook haar zal vinden met de ogen omhoog gericht en haar voeten die de wegen van de Grote Krijgers betreden hebben. Toch wil hij haar niet zo laten gaan...

Dan richt hij zijn schreden naar waar hij haar het laatst dacht te zien en verdwijnt eveneens tussen de hoge stammen...

((-> Sporen in het Duister))

Edited by: Arnmack at: 3/25/03 7:49:11 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Lunea=> Sporen in het duister.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De angst die de paarden voelden tijdens de rauwe kreet begon Pup's gezonde verstand te overmeesteren. Hoewel de paarden al een goed eind op weg waren naar de stallen van Raganorck was hun gevoel van onrust bij Pup gebleven.

De jonge stalmeester deed een stap naar voren en voelde plots een kille hand om zijn enkel. Vrijwel meteen was hij verlamd van schrik, durfde niet om te kijken. Zijn ademhaling zwaar. Nog nooit was hij zo bang geweest. Een fluistering klonk achter hem...'help me'

Help me... bij de Ene help me, weerklonk het in zijn herinnering, de stem van de moeder die hij nooit gekend had, maar de stem die hij al zovele malen in zijn dromen had gehoord. ' Help me Balderick, ik kan me geen twee zoons veroorloven, hij heeft een goed thuis bij jouw en je vrouw...ik vertrouw je.' Nooit had Balderick zijn moeder in zijn aanwezigheid vervloekt, maar soms verstopt op de hooizolder had de jonge Pup Balderick mompelend zijn moeder horen verwijten dat Bladericks vrouw was gestorven die winter en dat zijn moeder van de aardbodem was verdwenen.

'Help me....'

Edited by: red at: 3/26/03 2:03:48 pm

medarion · Dwaler Joined: 27 Jul 2002 Posts: 4

((OOC- Is pup nu te zien voor de personen rond de boom?..Ik ga ervanuit dat het nog niet zover is.))

Medarion voelde zijn bewustzijn wegstromen... Het was een fijn gevoel.. De pijn was weg en voor het eerst sinds tijden voelde hij een innerlijke rust. Maar plotseling kwam het koude weer terug...het ophoesten van bloed. Medarion begon te schudden,..en al stuiptrekkend werd hij teruggehaald naar het leven. De personen die voor hem stonden en zaten waren een grote waas, maar achter hen zag hij een fel licht waarin hij Vader zag staan. De oude Kraakwater had een glimlach op zijn gelaat en fluisterde hem wat toe.. Hij kon het niet goed verstaan maar duidelijk was dat hij hem vergiffenis schonk..

Het bloed verdween uit zijn longen en langzaam voelde hij zijn kracht terugkomen.... niet zijn gehele kracht.. het duistere in hem bleef achter in de schemering waarin hij zojuist verbleef. Hij voelde zich mentaal zwak, maar fysiek voelde hij zich optimaal.. De duistere zaden waren uit zijn ziel geslagen.. De magie van Haar was verdwenen.....

Hij opende zijn ogen....en keek zijn broers aan...

Medarion Kraakwater

Edited by: medarion at: 3/26/03 3:45:05 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

((Pup is omdat het donker is niet zichtbaar en te ver om duidelijk hoorbaar te zijn, een schreeuw ofzo zouden ze oppikken, maar ik stel me voor dat er wel wat meer gekerm klinkt vanaf het slagveld.))

Uriel · Posted: Thu Mar 27, 2003 2:17 pm Post subject: Borgas

Borgas zijn handen tintelden. Het werkte, verdomme het werkte, ging het door hem heen. Dat wat hij gedacht had dat enkel een vloek was, was meer.
Toen Medarion zich herstelde, er fysiek beter uitzag, was Borgas uitgeput. Hijgend haalde hij zijn hand van de wond en veegde hij met een mouw zijn voorhoofd af. Zijn bebloede hand die hij zelf had opengehaald vertoonde enkel nog een langgerekt litteken over de handpalm toen hij het bloed afveegde aan zijn broek.

"We moeten lopen. Het woud is geen fijne plek `s nachts."

Borgas orienteerde zich even. Het duizelde hem een beetje toen hij opstond, maar na een paar seconden herkreeg hij zijn balans. Hij begon te lopen. Terug naar huis maar. Eerder dan verwacht, maar een veiligere plek wist hij niet. De Hoeve zou moeten wachten...

((Borgas naar Borgas` woudvesters woning))

Edited by: Uriel at: 4/4/03 6:10:38 pm

ckeetel · Posted: Fri Apr 04, 2003 11:03 am Post subject: Borgas

Gedurende al de tijd dat Borgas over Medarion gebogen zat, de blik intens geconcentreerd op de wonden van de Groot-Magister, was Torgal niet van diens zijde geweken, hij stond klaar om de vreemdeling bij te staan toen die het moeilijk kreeg, maar de man had zichzelf weer onder controle. Dichterbij dan hem lief was zag hij nu de werking van magie en het vervulde hem met afschuw, toen hij de gapende wond in Medarions zijde langzaam dicht zag trekken, maar weer bleek dat het vertrouwen juist was, op het moment dat hij vreesde dat het te laat was, de naam van de Ene vertrapte tussen zijn tanden door, toen Medarion zijn ogen opende en hen aankeek.

Borgas stond op, en Torgal staart in ongeloof over de plaats waar de wond zat, alsof hij niet kan geloven dat het hun broertje is die hier werkelijk ligt. Hij schreeuwt de Woudvester achterna, "Borgas wacht!", hij zou 'm de hand willen drukken, hem zijn dankbaarheid willen tonen, al weet hij niet hoe. Maar de man is al ver weg. Nu buigt hij zich over Medarion, slaat een hand in de zijne, zoekt naar woorden terwijl een onuitspreekbare vreugde hem in bezit neemt. Hij drukt zijn broer aan zijn borst "vervloekte Zwartrok...welkom thuis broertje, welkom thuis...hoe voel je je...er is nog iemand die je wil zien..." zijn blikken gaan naar Valiant, hij weet dat de twee tegenover elkaar hebben gestaan in de strijd en dat Medarion zijn bloedeigen broer levensgevaarlijk verwondde..."Valiant?..."

Torgal Kraakwater

Uriel · Posted: Thu Apr 17, 2003 11:34 am Post subject: Borgas

De woudvester draaide zich nog een keertje om. "Komen jullie nu nog of moet ik die halfdooie ook nog voor jullie dragen ook!" Zijn stem baste oneerbiedig door de stilte van het woud, maar het kon hem niet schelen. Dit hield hem van zijn eigen zoektocht maar was noodzakelijk. Hoe eerder ze op weg gingen, hoe eerder iedereen weer opgelapt was en hoe eerder iedereen weer naar zijn eigen huis kon. Huis, bij het woord zag Borgas zijn eigen kleine woning voor zich aan de rand van het meertje. Een ander huis had hij wel gekend, maar dat verdrong hij. Dat was iets van later orde.

Borgas naar de Wilde Wouden; Borgas' woudvester woning.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Zijn hart klopte in zijn keel, maar Pup wist net genoeg moed te verzamelen om zich om te draaien en het wezen wat zijn enkel met een koude hand had gegrepen aan te kijken.

Aan zijn voeten lag een elf, zijn huid onnatuurlijk bleek. Met grote zwarte ogen keek hij Pup aan, een smekende blik. Een straaltje bloed liep langs zijn wang en uit zijn neus. Pup knielde naast hem neer en zag hoe een grote wond zijn middenrif in tweeen deelde.

Misselijkheid welde in hem op en hij proefde de gal in zijn mond. Haastig richtte hij zijn blik op iets anders.

' Laat me niet alleen sterven.' sprak de elf hees kleine druppels bloed vergezelden de woorden over de drempels van zijn lippen.

Pup nam zijn hand in de zijne en kon niet meer doen dan naast de elf wachten op de dood. De nacht leek net een beetje donkerder te zijn geworden.