Raganorck

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Het woud strekt zijn duisternis uit over het kreupelhout en Lunea denkt terug aan de tocht die zij en Arn maakten naar de koele schuilplaats die het woud destijds bood. Daar vond zij haar genezing en haar grote liefde, een nieuwe wereld onder de eeuwenoude stammen.

Nu, hier, onder het gebladerte wist ze dat zij iets anders zou vinden; dood, verdriet en meer pijn dan de fysieke ongemakken die ze nu onderging.

Ze zag in de schemering de menselijke figuur van Thorgal knielen bij wat het lichaam van de Paarse magier moest zijn. En daaroverheen gedrapeerd onmiskenbaar, de golvende spierenmassa van wat eens haar ork was geweest.

Zijn geur vermengd met dood en bloed en een vleugje zwavel dreef zachtjes in de milde avond lucht en drong haar zintuigen binnen. De wereld om haar heen verdween, haar hart stopte met kloppen, haar adem stokte en ze bleef staan aan de rand van de opengeblazen plek. Ze kon niet verder, kon zichzelf niet dwingen de waarheid aan te kijken.

Valiant, Thorgal, Seth zij waren niet meer dan schimmen, hun stemmen uit een ver verleden. Lunea, als een standbeeld met in plaats van groengrijzig mos het roodbruin van aangekoekt bloed, maakte geen deel meer uit van hun wereld, de wereld waarin het lijk van de onverwoestbare ork lag.

Haar knieën begaven het en ze zakte ter aarde, een zachte plof weerklonk toen ze neerkwam op de bosgrond.

Edited by: Lunea at: 2/27/03 2:38:46 pm

Galliminus · Posted: Thu Feb 27, 2003 7:48 pm Post subject: Een pijnlijk weerzien...

Valiant had Lunea ondersteund voor zover zij hulp nodig had. Op het weerzien met de ork viel zij neer naast hem. Valiant's ogen waren enkel op hun broertje gericht. Daar lag hij,...bloed stroomde uit zijn mond en hij ademde zwaar. Door zijn gewaad zag Valiant een van zijn ribben naar buiten steken en zijn gewaden waren inmiddels diep rood van zijn eigen bloed. Half over zijn benen lag de woeste ork. Tegenstrijdige gevoelens gingen door hem heen.
Het liefste wilde hij hem nog een trap nageven maar tegelijk had hij de drang om hem te verzorgen. Wat te doen?

Ondanks zijn emoties hield hij nog steeds de gedachte dat dit wederom een valstrik kon wezen.....de wegen van Medarion waren sluw maar toch voelde hij die drukkende angst jegens hun broertje niet meer.

Valiant keek Torgal aan in de hoop dat hij eerst zou spreken,....Valiant wist niet wat hij zou moeten zeggen tegen Medje. Duizendmaal had hij bedacht wat hij precies zou zeggen wanneer hij oog in oog kwam met Medarion,....maar nu bevroor hij. Zelfs het feit dat medarion indirect verantwoordelijk was voor de dood van hun vader deed Valiant niet ontaarden in een blinde woede. Nee,...hoe Medarion er nu aan toe was was wel degelijk het medelijden waard....Valiant had vaker dan dit op het strijdveld gestaan, al was hij geen veteraan, maar eenieder kon zien dat de verwondingen van Medarion fataal waren, en daarnaast ook onmenselijk pijnlijk.

"Torgal........en nu?", waren de enige woorden die hij uit kon brengen.

Valiant Kraakwater; De Waard.

medarion · Dwaler Joined: 27 Jul 2002 Posts: 4

Medarion hoorde geluiden van strompelende lichamen en een stem die hij maar al te goed kende.....zijn oudste broer Valiant. De schaamte die zijn ziel verscheurde ontnam hem bijna de moed om zijn ogen te openen, maar er moest gepraat worden. Hij voelde dat zijn laatste momenten op deze wereld als een leeglopende zandloper was...veel tijd had hij niet meer.

Diep van binnen was hij blij om zijn broers weer te ontmoeten, beelden van vroeger stroomde aan zijn geestesoog voorbij. Hoe Valiant naar buiten kwam gesneld wanneer hij weer eens ruzie had met de buurjongens en de verschrikte gezichten van die jongens om Valiant te zien. Hoe Torgal hem had geleerd om van papier bootjes te vouwen waarmee zij wedstrijden hielden wanneer het fel geregend had en de goten langs de straat kleine snelstromende riviertjes waren geworden.....

Hij opende zijn ogen en staarde in de gezichten van zijn broers...broers die altijd voor hem op waren gekomen...broers die hij tot voor kort aan Haar wilde offeren...en zijn eigen ziel erbij. De Feeks had hem al die jaren misleid...Ze wilde enkel een nieuw lichaam....een lichaam van de familie die zij eeuwen geleden vervloekt had...

Tranen rolden over Medarions wangen en hij opende eindelijk zijn ogen... De vastberadenheid en de kilte in zijn ogen was totaal verdwenen. Hij had moeite om zijn broers recht aan te kijken...de schaamte weegde te zwaar. De gedachte omtrent hun vader deed hem willen sterven....Met veel moeite bracht hij zijn hand naar een van de zakken in zijn gewaad en haalde er een klein object uit wat inmiddels besmeurt was met bloed. Hij vouwde het open en het bleek een papieren bootje te zijn.... Het bootje waarmee hij had gewonnen van Torgal zoveel jaren geleden...Het bootje wat hij 'De Swift' had genoemd..... Met veel moeite strekte hij zijn arm uit om het bootje aan Torgal te geven.....

"Het spijt me.............Swift vaart nog steeds..en zal mij meenemen naar het hiernamaals.....vergeef me...."

Medarion Kraakwater

Edited by: medarion at: 3/3/03 2:28:02 pm

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

De nacht was gevallen en een zacht schijnsel verlichtte de figuren op de opoen plek en de vele lijken op het slagveld. In dit licht was het bijna vredig.

Lunea zat op haar knieen op de omgewoelde bosgrond haar hand steunde op haar bijl, de andere om haar ribben geklemd. Haar ogen keken nietsziend voor zich uit, ze hoorde niets, ook niet de hese stem van Medarion die een laatste fluistering in de avondlucht zond. Ze proefde niets, niet eens haar eiegn zilte tranen, ze rook niet, voelde niets.

Tot ze dubbel sloeg en haar maaginhoud uitbraakte, vermengt met klodders gestold bloed. Pijn joeg door haar lichaam en de aanblik van het braaksel deed haar maag nogmaals omdraaien. Het braken deed haar lichaam schudden en een dun laagje zweet bedekte haar huid. Even hield het op en zat ze stil.......toen viel ze voorover in haar eigen braaksel en verloor wederom het bewustzijn.

medarion · Dwaler Joined: 27 Jul 2002 Posts: 4

Medarion schrok van de Half-ork en bekeek haar met het zicht van een ware magister,...hij kneep zijn ogen samen en zag hoe kleine licht deeltjes als vuurlvliegjes het lichaam van de Half-Ork verlieten.. Hij zag dat haar lichaam van binnen geheel kapot was. Een schrijnende schaamte kwam over hem.. Hoe kwam het toch dat hij nu wel inzag wat voor leed hij had veroorzaakt? Was het omdat hij zelf stervende was of lag de reden bij een nobel gevoel.. Hij wist het niet.. Nobel was hij nooit geweest, dus dat gevoel zou hij nimmer kunnen herkennen.

"Valiant,........geef..mij haar hand..."
Aarzelend knielde de Waard langs Lunea en een vreemd gevoel van vertrouwen zag Medarion in de ogen van zijn oudste broer verschijnen....
Hij raakte haar hand aan en prevelde iets..... wederom sloeg er een wit licht over van zijn lichaam naar dat van de Half-Ork... Het kroop over haar lichaam en verdween erin... Medarion was op het randje van zijn krachten...
"Jij hebt ...genoeg geleden ...Half-Ork,..het spijt ....me wat ik je heb aangedaan...in de Smidse en hier.... Laat me het goedmaken... Vergiffenis wil ik..niet.. en verdien ik ook niet...Maar ontwaak!"

"Valiant... Torgal.... Het spijt..................."
Medarion hoeste zwaar en scheuten bloed stroomde langs zijn mond en hij hield op met ademen.... Zijn ogen waren wijd open en keken in de richting van zijn broers.. Er kwam een waas over de ogen,..en het bos werd stil....

Medarion Kraakwater

Edited by: medarion at: 3/6/03 3:19:05 pm

Martin · Dwaler Joined: 23 Feb 2003 Posts: 3

Het situatie was beangistigend, er lag een in paars gehulde man op de grond, badend in een plas van bloed. De man die zo gepassioneerd toekeek was duidelijk een man strijd aan zijn wapens te zien. Het wezen naast hem leek verdacht veel op een mens maar ergens wist hij dat dat niet waar kon zijn, de bouw was veel te grof om die van een mens te kunnen zijn. Hij had per toeval deze plek bereikt, niet wetend wat hem te wachten stond, hij was als een vis in onbekend water. Hij wist niets over deze wereld, laat staan wat hier zich afspeelde. De man leek dodelijk gewond en het wezen zag er ook niet oppperbest uit, sinds het op de grond lag en niet bewoog. De in paars gehulde man sprak de man met krijger aan en legde zijn hand op die van het wezen, er gloeide even wat wit licht dat in het lichaam van het wezen leek te verdwijnen. Toen sprak de man niet meer. Het bos werd doodstil. De stilte van de dood viel zwaar op Martin neer en bleef aan de grond genageld staan, bang om te bewegen en zijn aanwezigheid aan de groep te laten merken. Dat was al niet meer nodig, de krijger draaide zich om.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Bij het horen van de stemmen om hem heen begint Arnmack geleidelijk tot zichzelf terug te keren. De strijd was voorbij...en over zijn lippen komt de naam van de ene wie hij denkt verloren te hebben op het slagveld...[i]Lunea[/i].

De pijn die eerst zijn lichaam uiteen leek te rijten is tot zijn verrassing verdwenen. Hij is in staat om zijn handen onder zijn lichaam te plaatsen en zich overeind te richten, langzaam, om de lichtheid in zijn hoofd te overwinnen, zand en geronnen bloed proevend. Dan wordt hij de wezens om hem heen gewaar, en herkenning is er voor Seth... een van de vrienden van Lunea. De rest is hem onbekend en hij gromt diep vanuit zijn keel, niet vertrouwd met de situatie, dit zijn niet zijn strijdmakkers...

Tot zijn ogen vallen op een ander, de man die in de Smidse dood lag te bloeden. En aan diens voeten ligt een lichaam die hij maar al te goed kent... de man opzij, naast de Paarse Magiër geeft hem de ruimte, schreeuwt iets in een taal die hij niet herkent, maar het is niet aan hem gericht en het lijkt de boogschutter niet te interesseren. Het is de geur van bloed en braaksel dat hem razend ongerust maakt...ze leeft... terwijl hij had gekozen voor de weg van de Grote Krijgers en dacht haar verloren te hebben, behoedde iets de krijgster voor een zekere dood...

Het is de vermoeidheid en zijn bloedverlies dat hem parten speelt, het zijn Lunea's vrienden en waarschijnlijk hebben ze haar ook geholpen...maar zijn oude vijanden en hij wil geen risico's nemen nu hij verzwakt is. Wanneer hij bij haar neerknielt verlaat een waarschuwende grom zijn keel, gericht aan de man bij haar in de buurt.

Al dat bloed moet een bron hebben en hij buigt zich over haar heen, de knellende stukken van haar uitrusting losser makend, speurend naar verwondingen, maar zelfs geen schram is te vinden...magie...de hand van de paarse man die hij om die van Lunea zag...hij moet haar gered hebben en hij herinnert zich het geweld van de spinelven, de overmacht waartegen ze vochten waar Lunea al deel van was toen hij haar weervond temidden van de chitines. Hij was bereid Holm voor haar op te geven... een gevoel wat hij nog nooit eerder gekend heeft.
De boogschutter trekt zijn mondhoek omhoog, zijn uitdrukking is bitter, zijn enige doel was de Paarse god geweest en hij had haar daarmee aan de rand van haar dood gebracht... "Ik verdien Holms toorn voor dit..." hij hervalt in het dialect van zijn stam, schor en gebroken, terwijl hij haar ondersteunt en haar hoofd en rug tegen zijn borst laat rusten, de luchtwegen vrijmakend door bloed en braaksel te verwijderen.
"Zet jouw schreden naar de aarde Krijgster...kom terug..."

ckeetel · Posted: Fri Mar 07, 2003 3:56 am Post subject: Kraakwaters

Verrast staart Torgal naar het stuk gevouwen papier tussen Medarions bloederige vingers als die zijn hand naar hem uitstrekt. Niet meer wit is het, maar oud, vergeeld, besmeurd met bloed en modder, de aantekeningen van vader worden enkel zichtbaar als hij het van zijn broertje aanpakt en schoonveegt met zijn donkere duimen. Een papieren herinnering van een paar decennia terug, iets wat hij al lang achter zich gelaten had en wat in vergetelheid raakte in de donkere jaren.

Een grijze dag tijdens de herfstregens en vader die tegen de schouw aanleunde, diep in gedachten verzonken gaf hij stapeltjes papieren aan de vlammen van de haard prijs. Diens ogen op de brandende vellen gericht had hij enkel binnensmonds geantwoord toen Torgal enkele papieren nam en vroeg of hij ze kon gebruiken...
De Swift... de papieren bootjes... twee jongens die langs de goten liepen, evenwijdig aan de stroming en de twee nietige scheepjes die de kolken van de putten trotseerden.
Zijn vingers strijken over de vouwen, niet meer zo scherp en strak als toen, jaren geleden, maar desalniettemin scherp in zijn herinneringen. Het lijkt Medarion menselijker te maken dan het beeld wat hij in al die tijd van zijn jongere broer heeft opgebouwd.
Langzaam beginnen de stukken van de puzzel in elkaar te vallen... de vloek van de Kraakwaters, de feeks die een voorouder dwong tot het maken van de keuze die hen al eeuwen achtervolgt...en wat voor rol hun jongste broertje hierin gespeeld heeft...

"Nee...!" hij buigt zich over het lichaam van de Magister wanneer diens adem stokt, vergeet het lichaam van de ork die overeind komt en langs hem heen gaat naar Lunea. "Medarion, nee... Het was niet jij...het was die feeks, de vloek van de Kraakwaters broertje, al eeuwen zijn er Kraakwaters verdwenen...we weten dit pas, we waren alle drie Haar werktuigen en het lot trof jou om haar wil uit te voeren..." De botenbouwer stelpt het bloeden uit de wonde met een stuk stof van zijn eigen kleding, neemt de Magister bij de schouders en draait hem op zijn zij om de luchtwegen van het bloed vrij te maken, controleert of het hart nog klopt, terwijl hij tranen langs zijn wang voelt glijden, begrijpend hoe onontkoombaar de dood nu is voor hun broer. "Ze vormde jou naar Haar wil, begrijpend dat we samen sterk stonden, dreef Ze de broers uit elkaar...We zaten er met z'n drieën in en we komen er ook met z'n drieën uit. Het maakt niet uit hoe moeilijk één van ons het heeft, je hebt ons achter je broertje, we geven haar de genadeslag. Hou die verdomde reputatie van de Kraakwaters hoog...we schijnen de dood wel eens vaker te tarten... Vecht broer!!...Ik vergeef je"

Hij had nooit gedacht dat hij het over zijn lippen zou krijgen...
"Een genezer...in Enesnaam haal een genezer!"

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 3/7/03 10:09:51 am

Seth · Nachtdwaler Joined: 23 Sep 2002 Posts: 114

In de tussentijd heeft Seth kruipend het terrein rond de boom verkend, op zoek naar wat de natuur te bieden heeft voor zijn metgezellen.
Zijn hersens kraken wanneer hij terug denkt aan de vele lessen die de oude Ramester de ondergrondse groep heeft geboden.
Overleven in de wouden rond de steden was hetgeen wat ervoor heeft gezorgd dat de troepen van de kwade machten hen nooit hebben vernietigd.
Voor dit overleven was kennis nodig, kennis van de omgeving.
Een echte woudmeester is Seth nooit geworden, maar nu hij hier in de aarde rondkruipt en de situatie rond de paarse magister en Lunea gadeslaat, heeft hij daar voor het eerst oprecht spijt van.

Meer dan wat ontsmettingssappen en voedingsstoffen heeft hij niet kunnen vinden.
Wanneer hij Torgal hoort roepen om een genezer, weet hij dat het weleens van zeer korte tijdseenheden af kan hangen of de zwaar gewonden in dit leven weten te blijven.
Misschien kunnen de vloeibare voedingsstoffen enig verschil betekenen op die wezenlijke scheiding tussen leven en dood.

Seth kruipt langzaamaan terug richting de groep.
Hij roept voorzichtig Torgal en vraagt hem het verzamelde sap, liggend in een bed van grote bladeren die hij heeft gevormd in de vorm van een kom, toe te dienen aan de paarse magister.
"Verwacht hier geen wonderen van, mijn beste...maar dit kan hem wat respijt geven".

Wanneer hij het grote lichaam van de ork over Lunea gebogen ziet en merkt dat hij geen mens in de buurt wil doen komen, besluit Seth in een omtrekkende beweging in het gezichtsveld van Arnmack te komen.
Op deze manier zal Seth niet onverwacht naderen en heeft de grote ork tijd om te reageren.
Seth legt het kommetje sap neer, maakt met zijn hoofd een zachte knikbeweging en kruipt weer terug naar de boom waar hij weer tegenaan gaat zitten.
Hij sluit zijn ogen, in plaats van het gebruikelijke zwart worden beelden geprojecteerd tegen het zwarte scherm...beelden van bloed, modder, zweet en pijn.

Het bloed, modder, zweet en pijn vormt een trage rivier...en plots ziet hij daar een bootje op drijven....een papieren bootje.

Uriel · Posted: Fri Mar 07, 2003 10:09 am Post subject: Borgas

Borgas van De Wilde Wouden ->Een vreemd ei

Het lange wildpad kwam uit op een kleine open plek. Een groepje mensen stond om een boom heen, enkele knielden en hij zag een Ork. Die had hij eerder gezien herinnerde hij zich. Allen droegen ze duidelijk de tekenen van strijd. Een van de knielende figuren riep om een genezer en een ander bood hem iets aan. Voorzichtig kwam Borgas dichterbij. Hij wilde hen niet doen schrikken, deze mensen hadden al veel meegemaakt. Toen zag hij wat hen zo bezorgd maakte. Tegen de boom lag een man in paarse gewaden doordrenkt met rood bloed.

"Hmmmm," Bromde hij vanaf zijn plek aan de rand van de open plek, "Ik behoor niet tot de Ene en ben ook geen echte genezer, maar wie weet kan ik wat doen."

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

Hoetsend werd Lunea weer n het bewustzijn gegooid. Alle geuren en kleuren van de wereld kwamen terug als een stortvloed regen. Bloed, gal, dood, zweet, woud, zwavel maar boven alles uit de geur van natte hond.

'Arn' proestte ze. En met dat woord brak haar pantser, haar veilige pantser dat ze zo zurgvuldig had opgebouwd en heel had gehouden. Haar oogleden konden het water niet mee bedwingen en snikkend begroef ze haar hoofd in zijn armen.

Haar bijl losgelaten wierp ze haar eigen armen om hem heen en klemde vast voor zover het hevig snikken dat toe liet.

medarion · Dwaler Joined: 27 Jul 2002 Posts: 4

Zeer vaag zag hij de gestaltes van zijn twee broers verdwijnen... Het leek of zijn zicht zwart-wit werd totdat het geheel duister werd, ondanks dit voelde hij dat zijn ogen nog wijd open stonden. De stem van Torgal hoorde hij in een vreemde metaalachtig klinkende echo,..ergens heel ver weg. Het gaf hem een troostend gevoel om Torgal zo te horen spreken.....van alle personen was hij het die de woorden sprak. Het was wel het laatste wat hij verwachtte.
De nare misselijkmakende lucht van braaksel en bloed verdween ook uit zijn belevingswereld. Hij voelde hoe zijn hart steeds langzamer begon te kloppen... Het liefste stond hij op om zijn beide broers te omhelzen,... maar het enige wat opstond waren enkele tranen, weinig in aantal, die over zijn wangen naar beneden stroomde. Er verscheen een vage glimlach op zijn gelaat,..een glimlach van vrede...

Medarion Kraakwater

Uriel · Posted: Sat Mar 08, 2003 1:10 pm Post subject: Re: Onderweg

Borgas keek het gezelschap vanaf een afstandje aan. Het waren duidelijk allemaal bekenden van elkaar en ze hadden duidelijk iets schokkends met z`n allen meegemaakt. Hij vervloekte zichzelf bijna dat hij hen stoorde. Niemand zat nu te wachten op een bemoeial. Toch, de man onder aan de boom lag zichtbaar zijn laatste adem uit te blazen. Borgas ging alles na wat zijn oude leermeester hem ooit geleerd had, maar vond niets dat de man nu nog zou kunnen helpen. Toen herinnerde hij zich iets wat hij als klein jongetje zijn vader had zien doen. Bij de jacht was een van de jonge knechten van zijn paard gevallen en was ongelukkig op zijn zwaard terecht gekomen. Hij zou gestorven zijn als zijn vader zich niet over de wond gebogen had, er zijn handen op had gelegd en hem op wonderbaarlijke wijze had genezen... "Tja, Bor," had hij gezegd, "het is niet enkel een vloek." Die woorden kaatsten door zijn hoofd en Borgas dacht te begrijpen wat zijn vader gedaan had, hij wist alleen nog niet hoe....

ckeetel · Posted: Sat Mar 08, 2003 2:54 pm Post subject: Genezers

Machteloos moet de botenbouwer toezien hoe Medarion steeds verder wegzinkt...

Hij is getuige geweest van de verandering in Medarion, toen hij Lunea genas...iets wat ondenkbaar was niet zo lang geleden, toen zowel Valiants krachten als de zijne hen werden ontnomen...vervloekt zij die feeks in de diepte en wat zij Medarion heeft aangedaan...
Hij zou met liefde levenskracht van hem aan Medarion willen geven. "Breng me alsjeblieft zo'n vervloekte heler!!!"

Alles wat hij nu doet is met de moed der wanhoop. Hij ondersteunt het hoofd van Medarion, de bladeren die Seth hem aanreikte aan de lippen van de stervende zettend en druppelsgewijs laat hij de vloeistof in de mond glijden...
"Broertje nee...hou vol...hou vol verdomme..."

Torgal Kraakwater

Uriel · Posted: Sat Mar 08, 2003 3:04 pm Post subject: Re: Genezers

Borgas twijfelt nog. Hij had zich bijna omgedraaid en was weer even stil in het bos verdwenen als hij gekomen was, maar hij kon de noodkreet van de man niet negeren. Hij had die dag al een leven genomen, misschien kon hij er nu een teruggeven. Zo was de natuur...

Hij kwam dichterbij. "Hmmm, laat me eens kijken... Ik kan wellicht iets voor hem doen..." De man in de paarse gewaden stond op de drempel van de dood. Dat was voor iedereen duidelijk zichtbaar. Toen keek hij om zich heen. Hij nam de personen om zich heen goed in zich op. Geen van hen leek hem in staat de man lang te dragen, maar Borgas zelf was ook niet geheel onaangeslagen. "Ik ben Borgas."

Zijn gedachten gingen ondertussen naar de woorden van zijn vader. Naar de kracht die diep in hem zat. Weggestopt als een bloedig monster. Hij benaderde het beest in hem omzichtig als een onbekende hond. Hij moest doordringen tot de brute levenskracht van het beest, ja alweer een stapje dichterbij....