Raganorck

[Arnmack]

Lange tijd heeft hij niet bewogen, en Arnmack slaat het berevel dichter om zijn lichaam, hij heeft het niet koud, maar het is om zijn spieren warm te houden, nu de avond aan het vallen is en hij geduldig wacht. Ieder moment moet hij de pees van zijn kruisboog kunnen laten gaan. En hij heeft de afgelopen uren vreemde dingen gezien, een boomstam waar zich iets in vormde en wat vervolgens begon te branden zonder dat iemand het had aangestoken, zijn doelwit begon aan een aantal duistere handelingen en bijna had de orkkrijger de stalen dood losgelaten, maar hij weerhield er zichzelf van, bleef naar het vreemde tafereel voor hem staren. Verrast was hij toen de man met de jongen ineens in het niets verdween en hij stond op het punt uit zijn schuilplaats te klimmen toen de paarse god weer verscheen en het wachten weer begon, zijn ontzag voor deze onbekende tegenstander is groot en hij weet te weinig over deze man om gelijk tot actie over te gaan, maar er gebeurde iets anders, iets kwam aanzetten vanaf de wouden, want de paarse magiër richtte zich erop, begon erheen te lopen en ineens zonk de man in elkaar, Arnmack verbaasde zich over de uitdrukking die het lichaam van de man toonde, het gezicht was te ver weg om zijn gelaatstrekken te zien.

Pure angst...wat was er zo afschrikwekkend dat deze god op zijn knieën dwong? De boogschutter ziet de man weer opstaan en om zich heen kijken...een teken van zwakte. Het licht van de boomstam lijkt heller te branden nu de duisternis van de avond zich inzet en even, heel even leek de wind, naast de geur van verbrand hout en mensen ook die van een halfork mee te voeren... Lunea
Weer dat moment in de Smidse toen hij haar vond met het mes in haar rug...de koorts en de blik van de dood in haar ogen, toen hij dacht dat ze de paden van de grote krijgers was gegaan...en deze man zal hetzelfde ondergaan, zoals hij haar getroffen heeft.
Die geur...zijn dit krachten van de paarse man die hem misleiden? De ork gromt. Ogenblikkelijk drukt hij de herinnering aan die impressie naar de achtergrond, zijn tegenstander lijkt afgeleid en hij concentreert zich, waarschijnlijk zullen zijn kansen niet beter worden. "Holm, leidt deze pijl...", de bladeren voor zijn blikveld verschuiven dankzij de wind, maar geleidelijk aan lijken ze niet meer voor hem te bestaan. Alleen het figuurtje voor hem waar het licht van de brandende boomstronk een lange grillige schaduw op de grond werpt. De boogschutter drukt af. De boogpees ontspant met een kort galmende tik en de zilveren naald verlaat het hout. En dan is er niet meer dan een nauwelijks zichtbare schicht, alleen de rode weerschijn van de vlammen werpen een dunne helrode lijn langs het slanke lichaam dat op Medarion afkomt.

Arnmack wacht niet af om te zien of de pijl doel zal bereiken, de vuurballen bij de smidse, al kwamen ze van de Demoon, staan hem nog iets te vers in zijn geheugen gegrift, en terwijl hij zijn kruisboog over de schouders heengooit, reikt hij naar de achterzijde van de stam, want hoewel de bladeren hem enigzins uit het oog houden heeft hij bij deze man weinig vertrouwen in zijn schuilplaats, zeker nu hij de pijl afgeschoten heeft...

Edited by: Arnmack at: 10/21/02 9:36:06 pm

[Arnmack]

Terwijl hij een eind naar beneden klimt, lijkt voor hem de hel los te breken, het geluid dat zolang voor hem afwezig was ranselt zijn trommelvliezen. En dan weerklinkt een bekende kreet en ogenblikkelijk laat hij zichzelf op een tak zakken, grip zoekend en hij drukt de bladeren aan de kant...Lunea. Hij weet wat hij heeft gehoord en hij heeft geen reden om zijn zintuigen niet te vertrouwen. En daar voor hem, waar de grond openbreekt en schrille kreten en het geschuur en kraken van pantsers de oppervlakte bereiken vangt hij een glimp op van de krijgster. De orkkrijger gromt, naar zijn kruisboog grijpend zoekt hij een goed houvast en laad hij vervolgend een nieuwe naald op de boog. Wat ze daar doet, weet hij niet, maar ze heeft Medarion blijkbaar voor hem gevonden en die wezens uit de diepte hebben haar gevonden. Even glanst haar bijl in de vlammen die vanaf de grond de lucht inbraken, hun felrode tongen slingeren kleine brandende stukken naar de sterren. Bij Holm de Berg...Lunea...ze was wel het laatste wat hij verwachtte "pak ze Krijgster..." de boogschutter grijnst, ze zullen aan haar een taaie hebben...

Hij richt de punt op een van haar tegenstanders, maar tot zijn afgrijzen lijken de gedaanten van de halfspinnen overal de grond uit te komen...het zijn er teveel, te massaal en zijn boog zal weinig uitmaken hier...Hij wil haar niet op het slagveld hervinden met ogen die naar de hemel staren, wanneer het pad van de grote krijgers haar ten deel gevallen is. Ze zal iemand naast haar vinden als het aan hem ligt.

Hij daalt verder naar beneden, het rode hout weer over zijn rug gehangen. Struikgewas breekt, op talloze plaatsen onder de vele poten van chitinen. Maar allemaal lijken ze een en hetzelfde doel te hebben: de open plek voor hen. Arnmack weet dat hij haast moet gaan maken, maar hij heeft een nieuw wapen nodig, iets wat effectiever is tegen de spinelven. Wat verderop haalt hij een jonge boom neer, met kracht breekt hij de top van de stam, luisteren naar het strijdgewoel waarvan de geluiden van de chitinen onrustbarend hard toenemen. Een helrode straal brandt op zijn netvlies als hij zijn werk bijna voltooid heeft...vuurballen... Hij weegt het hout, slaat zijn armen er vast omheen, Voor zich uit richt hij de stronk en met een woeste grauw stort hij zich naar voren, door het kreupelhout brekend...

((Arnmack-> Barnsteen en Vloeiend Zilver))

[Uriel]

Borgas was gaan zitten op een steen. Het paard van de ridder stond nog steeds bij zijn dode meester te treuren en Borgas zag het en wist dat hij hier de oorzaak van was. Hij had de man willen doden, dat kon hij niet ontkennen, maar het was de kracht van de beer die het hem mogelijk gemaakt had. Hij had vernietigende krachten en blijkbaar waren ze enigszins te sturen, maar hij kon ze niet controleren en dus moest hij ze wel bedwingen. Dat was de simpele conclusie die hij hieruit trekken kon en voor die conclusie had een man moeten sterven. Een rotzak welliswaar, maar toch...

Plots schudde de aarde onder zijn voeten en strijdkreten klonken van een eindje verder weg. De oren van het strijdpaard gingen recht overeind staan en het hinnikte zachtjes. Met zijn neus duwde het tegen het lichaam van zijn dode meester alsom hem aan te sporen tot het gevecht. Langzaam drong de geur van verbrand hout door tot bij de trieste woudvester. Het wapengekletter deed hem naar zijn bijl grijpen en hij voelde de adrenaline kloppen. Voor hij het wist stond hij overeind, maar zodra hij naar zijn hand keek, zag hij enkel de klauw die het worden zou. Met een zucht hing hij de bijl weer aan zijn riem en hij twijfelde...

[Uriel]

HTML Comments are not allowed

[Uriel]

Het geluid zwol aan en de kreten leken het hoofd van de woudvester te doorboren. Met een pijnlijke grimas drukte hij zijn handen tegen zijn oren aan, totdat hij het niet meer kon verdragen en de beer al te dicht de oppervlakte naderde. Weg van hier moest hij en wel zo snel mogelijk. Op een drafje rende hij naar het strijdpaard dat vroeger van Adelbert geweest was en sprong erop. Het dier werkte tegen en wou niet bij zijn oude meester vandaan, maar Borgas kreeg het in bedwang en gaf het beest de sporen. Weg, draafde hij van de onheilsplek waar het gevecht zich afspeelde, dieper het woud in ging het.

Het draven bekoelde zijn gespannen zenuwen en na een tijdje kwam hij weer een beetje tot zichzelf. Hij liet het paard rustig stappen. Dikke schuimvlokken hingen om de mond van het arme dier dat al lang niet meer gewend was zoveel te draven. Borgas liet het paard de vrije teugel. Hij had geen idee welke kant hij op moest, wellicht dat het paard dat wel had...

Borgas Barnsteen, de Wilde Wouden, ?

Edited by: Uriel at: 11/11/02 3:49:59 pm