Raganorck

[Arnmack]

Terwijl de boogschutter zijn cirkel om het gebied waarin die merkwaardige stilte hing, voltooit, brengt de wind eerst de geur, dan het geluid mee. Paard en man, het schuiven en rinkelen van plaatstaal en hoeven die de bosgrond indrukken. Maar Arnmack heft zijn boog niet om de naderende zonderling op zijn rijdier te verwelkomen, hij schuilt tussen het gebladerte en de houtwallen rond deze plaats. En gelijk zoeken zijn ogen naar zwakke plekken in de bewapening van de nieuw aangekomene die niet zover van hem af het stiltegebied inrijd om stil te staan en zijn helm af te zetten, om daarna vrijwel gelijk op zijn schreden terug te gaan.
Het zou voor de ork de kans zijn om deze onbekende neer te schieten, maar hij kent de rol niet die de man speelt en hij maakt zich geen illusies, alles wat hij niet kent is tegenstander, zeker voor wat hij is, waar zijn soort en de mensen vrijwel onverzoenlijke vijanden zijn.

Maar zijn zorg lijkt te worden weggenomen als paard en man weggalopperen. Toch zet de ork zijn kruisboog aan zijn schouder en richt op het geluid van de wegstervende hoeven, nog steeds opmerkzaam op wat er zich in zijn omgeving afspeelt, wetende dat het onrustige gedrag van het paard waarschijnlijk een teken was dat het dier hem heeft opgemerkt en niet alleen hem... Arnmack houdt niet van verrassingen, hij zal zijn boog niet weer van zijn schouders halen voor hij zeker weet dat de vreemdeling ver buiten zijn bereik is.

[red]

Biste was geschrokken van het paard en bleef stokstijf staan. ze zag het wit van de ogen van het paard en een been van de ruiter. Dan stond er een boom in haar gezichtsveld en volgde de achterkant van het paard, zijn zwaaidende staart. Hij kon haar ruiken. Ze wist dat ze te ver weg was, maar probeerde het toch en zond haar insinuerende gedachte richting ruiter en paard.

~Draaf verder, het is hier stil, er is niets te zien, draaf weer verder~

Of het door haar kwam of iets anders was onduidelijk, maar paard en ruiter verdwenen weer in het bos. Biste draaide haar hoofd naar Arnmack en zag de glinstering van zijn boog. Ze drufde niet te bewegen, hoewel hij niet op haar richtte wist ze niet hoe de ork zou reageren op een beweging. Ze keek hem aan, maar bleef stilstaan.

Edited by: red at: 10/7/02 9:11:00 pm

[Arnmack]

Alleen wanneer hij de man niet meer kan zien laat de ork het rode wapen dalen, de zilveren naald die hij geladen heeft, naar de grond wijzen, verderop worden zijn scherpe ogen het Wezen gewaar dat hem vanuit haar positie tussen de stammen opneemt. de boogschutter gromt kort, een teken van herkenning maar met een ondertoon van irritatie, het wordt druk hier en hij wil zijn tijd niet verspillen aan andere dingen dan zijn doel...het hoofd van de Paarse Magiër...

Hij zou willen dat hij de taal van het wezen kon spreken, overleggen, zoals hij met zijn broeders zou doen... Het wezen was met een bepaald doel de bossen ingegaan, richting de stad en hield stil toen de man op zijn paard naderde. Hij groet het met een hoofdknik en verdwijnt dan tussen het kreupelhout, wetende hoe groot het gebied nu is dat een aanslag lijkt te doen op zijn zintuigen. Om het gebied heentrekkend zoekt hij een punt waar hij ongezien post kan vatten, een hoog punt zodat hij overzicht heeft en dan vindt hij wat hij zoekt. Een boom die takken draagt met vele bladeren en Arnmack spuugt in zijn eeltige handen, drukt zijn vingers in de bast en schuift omhoog om zich aan de eerste tak op te trekken. Tak na tak volgt tot hij er een vindt die ruim zijn gewicht kan dragen en hij verscholen achter de bladeren uitzicht heeft op het stille gebied voor hem, over de onderbegroeiing en de jonge bomen die hier in de openheid het licht vinden om in te groeien... Hij ziet het altaar niet zover verwijdert van de chitinegangen, de Paarse Man die erbij staat en een kleine gebonden figuur achter hem. Arnmack zou het schot kunnen wagen, maar hij herinnert zich bijzonder levendig het moment in de smidse, toen hij Lunea zwaargewond terugvond...

En Lunea kreeg hem eronder...wat had die Paarse god gedaan om haar zo te verwonden? De boogschutter wil vergelding, maar hij geeft niet toe aan zijn impulsieve gevoelens, in alle rust zoekt hij zijn evenwicht en een goede grip, controleert hij de boog in zijn handen en de stalen naald die hij erop heeft gezet... Terwijl lijken zijn zintuigen niet aflatend gericht te zijn op het gebied om hem heen, op de man die dichtbij het altaar staat, en observeert hem en de elementen in zijn buurt, op zoek naar kwetsbare punten van zijn tegenstander, het beeld wat hij voor zich ziet in zijn geheugen prentend, terwijl hij richt als om te proeven, alsof hij blindelings wil kunnen schieten.

Edited by: Arnmack at: 10/6/02 10:42:12 pm

[red]

Wat voor een hulp ze wilde halen wist ze nog niet en ze vocht tegen de neiging om terug te gallopperen en Medarions keel open te rijten. Ze concentreerde zich en hoopte dat ze de goede kant op ging. Even hield ze halt. Tilde een klauw op van de grond, probeerde de stad te ruiekn of een geluid op te pikken. Maar er waren alleen de gebruikelijke woudse geluiden.

Wacht op me Ork, bad ze in stilte. ik vil je levend en maak een jas van je huid als je mij mijn wraak ontneemt.

[red]

Het lijkt alsof woorden uit een ver verleden naar het heden werden gerukt... Blijf staan monster. Hoe vaak had Biste, destijds Fernalluimnoght, die woorden gehoord. Ze kwamen vaak uit de ongewassen monden van dronkelappen, in de vroege ochtend uren waarin haar volk zich door de straten van Raganorck hadden durven begeven. Zoveel jatren geleden, dezelfde pijn. Onwetende zielen die de beschermers van de stad monsters noemden.

Een eeuwenoude vlam laaide in haar op, aangewakkerd door haar woede jegens Medarion. De beer was los. Haar huid begon langzaamaan weer van kleur te veranderen, van een doods steen groengrijzig naar een gloeiend rood, als gesmolten lava.

Met een ruk draaide de Gargouille zich om en zonder snelheid te verliezen galloppeerde ze recht op haar belager af. Haar rug stomend, rokend in de schemering van het woud.

[red]

Veel tijd om verbaasd te zijn over de moed van de blikken man en zijn paard had ze niet. De klap was overweldigend en lanceerde het opgerolde lichaam van de gargouille door het struikgewas. Ze stopte met rollen toen ze onder een bramenstruik lag, een stuk haar van het paard in haar klauw geklemd.

~ Auwch, niet slim~ waren haar gedachten voordat ze bewustzijn verloor. Haar huid was alle warmte verloren en kleurde wer het stenige grijs dat haar camoufleerde in de stad.

Biste/Fernaluimnoght

[red]

De droom was lieflijk en geruststellend. De grijze stad nog vol kleuren en geuren van vergane tijden. Het geruis van de vleugels van haar volk vulde de lucht. Ze waren talrijk en de stad werd te klein. Die avond zouden ze besluiten wie er de stad zou verlaten om elders toppen van daken te bevolken en andere inwoners te beschermen. De zon scheen op haar vleugels en Rok, haar maat, zweefde naast haar. Hij keek bezorgd, maar niets kon Fer`s humeur bezoedelen. Onder haar de drukte van de bewoners van Raganorck, veilig. Ze landden op een dakgoot en Rok sloeg zijn reusachtige arm om haar heen. Samen keken ze uit over de daken. Hoe mooi kon het leven van een Gargouille zijn?

De werkelijkheid was een klap in haar gezicht. Het water dat in haar mond werd gegoten deed haar beseffen dat ze dorstig was, en hongerig. Een grom van ongenoegen vromde zich in haar keel, hier wilde ze niet zijn. Haar geest vocht tegen het opdringerige bewustzijn dat haar terugtrok naar het heden.

Met een schok stond ze overeind, haar vier klauwen diep in de aarde gestut. Haar ogen nog daas en ver weg, maar haar tanden ontbloot. Ze voelde de schrammen en builen van de botsing met het paard en de bramenstruik. Langzaam wenden haar ogen en rustten uiteindelijk op het wezen voor haar. het was de beer die ze eerder had gezien... de beer die gevangen was in een mensenlijf.

~ stil maar, ik wil je helpen.~ Het was zo normaal voor haar dat ze dieren in nood hielp dat ze de insinuerende gedachten onbewust verstuurde. toen zag ze de waterfles die de beer vasthield en ze gristte hem uit zijn klauwen en dronk met diepe teugen van het water.

[red]

Biste veegde met de rug van haar klauwachtige hand het water van haar kin. Ze had het oogcontact met de beer niet verloren. Het arme beest, gevnagen in zo`n lastig lichaam. Ze had aangeboden te heldpen, maar had geen flauw idee hoe. Ze keek hem met een schuinhoofd aan toen ze vanuit haar ooghoek de blikken man zag bewegen. Ontdaan van zijn paard was hij hulpeloos verloren, maar toch was Biste bedachtzaam. ze stapte voor de beer lags en liep voorzichtig op de gevallen ridder af. Het was een lange tijd geleden dat ze een ridder in harnas had gezien. De blikken monsters waren niet zo populair meer onder de Raganorckse bevolking.

Biste/Fernaluimnoght

[red]

Biste luisterde naar de woorden die de beer en de blikken man wisselden, schaamte maakte zich meester van haar. Het is niet aan een Gargouille om een ridder van zijn paard te ontdoen. Maar toen herinnerde ze zich dat de man háár had aangevallen. Ze liep op het paard af dat een stuk verderop stond te grazen. Zijn neusgaten nog wijd en rood van de schrik richtte hij zijn hoofd op toen Biste naderde. Ze bleef staan en stak haar hand uit, haar ogen naar beneden gericht. Het paard keek haar onbeduidend aan, toen ging hij verder met grazen.

~ Kom~ beval Biste hem, bij paarden was er geen kwestie van vragen.

Op zijn dooie gemak graasde het paard zijn weg naar haar toe, Biste greep ondhandig de teugels en deed het paard schrikken, maar ze had hem vast en leidde hem terug naar zijn meester.

[Uriel]

Adelbert gezicht trekt wit weg. "Geef me m`n zwaard en niet bewegen. Het monster, het staat achter je." Sist hij vanonder zijn helm.

Borgas kijkt de man verbaasd aan. "Monster? Je bedoeld...? Nee dat is geen monster. Een vreemd wezen ja, maar geen monster. Toch?" Borgas draait zich om deze laatste vraag gericht aan het stenen wezen dat hij al een aantal keren eerder in de wouden is tegengekomen. Hij is blij dat er wat anders aan de orde is dan de hoeve. Hij zal deze man in de gaten moeten houden. Hij weet de weg en kan hem wellicht ook de hoeve binnenkrijgen zonder al te veel moeite. Toch doet het hem pijn in zijn hart te weten dat hij moet leunen op zijn vijand. De man die zijn leven practisch verwoest heeft. De man die zijn vader en moeder vermoord heeft en hem zijn erfdeel ontstolen heeft. Deze moordenaar van kinderen en maker van wezen. Dit gedrocht in een stalen pantser. De beer staat op zijn achterpoten en brult en Borgas moet alle wilskracht gebruiken om hem te onderdrukken. HEt lukt hem maar met moeite. Hard knijpt hij in zijn handen totdat de knokkels wit zien.

"Mijn zwaard, geef me mijn zwaard, boer!" Adelbert kan het niet verdragen zonder wapen te zitten met het monster zo dicht bij. Het heeft zijn paard met een of andere magie in zijn macht dat is duidelijk. "Het beest moet dood en wel nu!"

Borgas negeert het bevel. "Wil je je zwaard? Het is aan het stenen beest om te bepalen of je het krijgt of niet, en noem me geen boer." Woedend kijkt Borgas de man in blik aan en slingert het zwaard voor Bistes voeten.

Zijn handen openen en sluiten zich, zijn adem gaat zwaar en zijn hart gaat als een razende tekeer. De arrogante blik van Adelbert zint hem voor geen meter. Deze man dood alles wat hij niet begrijpt. Hij is een gevaar voor alles en iedereen. Borgas voelt zijn huid tintelen en hoort een grom vanuit zijn binnenste zich langzaam een weg naar boven worstelen. Dan zijn daar plots de klauwen weer en de is de beer los. Met een enkele haal van zijn enorme harige poot haalt hij uit naar het hoofd van de man in blik en deze knalt met een doffe klap en het gekraak van scheurend metaal tegen een boom een paar meter verder. De beer doet een paar stappen in de richting van de man en is pas gerust gesteld als hij een spoortje bloed de bosgrond rood ziet kleuren.

Het wonderlijke is dat nu de beer eenmaal zijn woede van jaren op de Chitines gelucht had, Borgas enige controle houdt. Het is niet die allesoverheersende roep om bloed die de beer nu drijft. Het was enkel de woede jegens deze ene man en die is nu bekoeld. De beer draait zich om en brult zijn wraak uit. Zijn kop ten hemel geheven...

[red]

Het paard geschrokken van de plotselinge bewegingen rukt de leidsels uit Biste's klauwen en galloppeerd er weer vandoor. Biste zucht als ze het zwaard dat voor haar voeten was gegooid opraapt. Het lijkt alsof de wereld alleen nog maar uit geweld bestaat.

Ze vraagt zich af wat de beer zo kwaad had gemaakt. Het was niet om het feit dat zij een monster werd genoemd. Het was de menselijke kant van de beer die die boos was op deze man.

Ze wist niet goed wat ze aanmoest met deze twee, ze zou hun hulp hard kunnen gebruiken tegen Medarion, maar waarom zouden deze twee haar helpen, haar strijd met Medarion was alleen van haar en haar volk. En de ork een beetje, alleen hoe die in het verhaal paste was haar nog niet duidelijk.

Met haar handen in haar zij stond ze te kijken naar de halfbeer en de ridder, haar hoofd schuin.

' Er is een monster in dit woud,' sprak ze zacht. ' Niet jij halfbeer, noch jij blikken man, noch ik..' ~Gargouille zonder vleugels~ voegden haar gedachten genadeloos toe.

' Het is een paars monster, een magïër die niets of niemand zal ontzien in zijn zoektocht naar omnipotentie. Ik ben van plan in zijn weg te gaan staan.'

Het waren woorden waar ze lang over na had gedacht en ze had ze willen bewaren voor Medarion zelf, maar ze vlogen uit haar mond na lang wachtten. En het klonk belachelijk.

[ckeetel]

((Van:Taverne>Terugkomst van de strijd))

Zijn gedachten zijn bij Arethe en Ravon, de twee die hem het liefst zijn, die hij boven welke god dan ook stelt, hun geluk en hun toekomst. Ravon mag nimmer de pijn doorstaan die hij zelf over het lot van zijn zoon voelde toen die in Medarion's handen lag en toen hij vreesde zijn broer verloren te hebben, op het veld bij de Smidse. En toch...Valiant had gelijk toen op het kerkhof...Medarion blijft hun broer en er waren eens betere tijden, maar hij kan die goede herinneringen niet meer oproepen zonder al die lichamen te zien op het strijdveld, toen met de orken en nu met die demoon. de lege ogen die verder keken dan een levende ooit kon zien, de dappere mannen en vrouwen van Raganorck en hun geliefden die ze achterlieten...

Het intense rode licht van de zon heeft de hemel inmiddels verlaten en de duisternis onder de hoge bomen wier takken over het pad welven, lijkt de nacht al te zijn vooruitgegaan. De weg die hij moet nemen lijkt hem vreemdgenoeg duidelijk te zijn. een oranje schijnsel is er te zien, een baken in het woud. Dan tussen de varens en de kruinen breekt er in de verte een licht door, wat op een open plek zou kunnen duiden, het baken waar ze op af liepen lijkt een hel vuur te zijn, waarvan de oorsprong ergens achter het kreupelhout moet liggen, lagere begroeiing en de botenbouwer wacht even tot hij naast Valiant loopt, "Wel broer dit is het dan...ik hoop dat we na afloop nog samen een brandewijn kunnen drinken...en de mensen waar we van houden weer in de armen kunnen sluiten, moge de Ene eenieder bijstaan..." Zijn hand legt hij op de schouder van zijn broer, een kort liefdevol gebaar, want woorden schieten hem nu tekort. Voor zich uit denkt hij aan de zijnen, alsof ze hier zijn wil hij ze nog een laatste wens schenken "Arethe..." maar zijn zin wordt afgekapt en een intense stilte is plotseling over hem heengevallen...

((Torgal>Barnsteen &Vloeiend Zilver))

Totrgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 10/19/02 6:51:16 pm

[Galliminus]

((Valiant => Barnsteen en Vloeiend Zilver))

[Seth]

Seth loopt achteraan het gezelschap en leest de opgebouwde spanning af aan de lichaamstaal van degenen die mee de wouden zijn ingetrokken. Hij kent geen van de aanwezigen en is dan ook stil. Des te meer aandacht heeft hij voor de omgeving en haar geluiden...totdat het geluid wegsterft. Plots, heel plots. Alsof zijn oren plots zijn afgedekt, Seth kijkt wat verschrikt om hem heen. Direct denkt hij aan de gebaren die de Orde van Laodissea gebruikt, wanneer zij ongehoord in de strijd met elkaar communiceren. Maar al gauw bedenkt hij dat deze gebaren nu nutteloos zullen zijn..hij is de enige die de betekenissen kent...

((Barnsteen en Vloeiend Zilver))

[red]

Biste zag het bloed, maar het drong langzaam tot haar door. De beer had de man gedood. ~Waarom?~ maar die gedachte was net zo nutteloos als de dood van de man.

Haar aandacht werd weggetrokken door geluiden. Er waren mensen in het Woud. Mensen uit de stad, ze kon het ruiken, de geuren van de stad. Een glimps van metaal vind ze op tussen de bomen en het struikgewas.

' Wij monsters vallen blijkbaar niet op.' sprak ze zacht. De geluiden verdwenen en Biste wist dat ze de cirkel van Medarion waren binnengelopen. Ze zou ze moeten waarschuwen voor het gevaar, maar deze groep wandelaars zouden een goede afleiding voor haar vormen. Medarion zou wellicht lang genoeg bezig zijn zodat zij haar tanden in zijn nek kon zetten. Haar hart begon sneller te kloppen en haar huid kleurde iets warmer, een sprankeling in haar ogen.

Zonder iets te zeggen tegen de beer viel ze op vier klauwen en verdween in de richting van het stiltegebied.

((Biste=> Barnsteen en vloeiend zilver))

Biste/Fernaluimnoght