Raganorck

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Nu moet de boogschutter incasseren...Zijn bouw staat hem niet toe snel uit te wijken, zeker niet nu hij de tegenstander die hem vanachter naderde de niet aandacht kon geven zoals hij zich concentreerde op het ene wezen voor hem waar nu een stalen dood in steekt. Het ding is snel, de klap een schok en hij buigt zich met de schaar van het wezen mee. Een tweede klap volgt en hij weert het af met een arm, staat toe dat het wezen de krachtige scharen in hem zet. Nu het zich aan hem vastgeklemd heeft is het kwetsbaar voor hem, een arm slaat Arnmack om het gepantserde wezen, trekt het naar zich toe. Zijn kracht zet hij nu in de schaal, terwijl hij voelt hoe de getande randen zijn vlees indrukken. Een gekraak weerklinkt, wanneer de arm van de chitine langzaam breekt op de plaats van de gewrichten, het gaat met een bijna belachelijk gemak, de wezens zijn kwetsbaarder dan hij verwachtte, maar de boogschutter houdt niet van het nemen van onnodige risico's en hij begrijpt nu dat de kracht van deze spinachtigen waarschijnlijk zit in de aantallen die hij onder de grond gezien heeft. In een dodelijke omarming breekt hij de nek van zijn tegenstander. Wanneer hij zijn greep ontspant en de chitine stuiptrekkend langs zijn lichaam naar beneden glijdt, lijken de scharen een eigen leven te lijden...
Ondanks dat hun meester er niet meer is, is hun kracht onverminderd, de boogschutter klemt de tanden op elkaar terwijl zijn jachtmes zich tussen de scharnierpunten van die scheurende kaken zet.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het duurt even voordat Biste uit de boom weet te klimmen, maar eenmaal met vier klauwen op de grond galloppeerd ze over het open veld. De spinelf heeft de Ork reeds omklemd, of is het andersom? Biste vecht tegen het instinct om de ork aan te vallen en richt haar aandacht al rennende op het zwartglimmende pantser van de chitine.

De twee wezens lijken één te worden, armen en scharen en poten en benen mengen zich tot een grotesk monster waar zelfs Biste nog geen verhalen over heeft gehoord.

De laatste meters, ze maakt zich klaar voor een sprong, maar het wezen voor haar valt uiteen in een ork die zojuist zijn spinachtige belager heeft gedood.

Vol op de rem moet de Gargouille nu om niet de Ork omver te lopen, het natte gras negeert haar klauwen en ze glijdt een flink stuk door voordat ze tot stilstand komt vlak bij de ork. Té dichtbij de ork blijft haar instinct fluisteren....

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Ineens is het er, het wezen wat hij het Woud in zag vluchten, op het moment dat het jachtmes tussen de scharen steekt en hij zijn arm wil losrukken, doemt het op, dichtbij. En de boogschutter die net uit de strijd is gekomen kan dit niet anders zien als een aanval. Maar hij kent dit vreemde wezen niet wat er eerst uitzag als steen en toen de takken van de vreemde levende boom ontvluchtte, hij weet niet wat voor onbekende krachten het bezit. En met die scharen kan hij nu in het nadeel zijn. Arnmack draait met boog en al weg van deze nieuwe tegenstander, terwijl hij het mes tussen die kaken haalt en een paar meter verder door de knieën zakt, een verdedigende houding aannemend, iedere onverwachte beweging van de nieuwkomer opnemend, met zijn vrije arm het chitine brekend, het doet er nu even niet toe hoe, maar die getande randen moeten van zijn lichaam af, voor het wezen een aanval inzet...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het staal op de boog vangt een druppel licht en zend het naar de ogen van Biste. Ze keert haar hoofd af, maar haar tanden zijn ontbloot bij het ruiken van de ork, zijn geur is nog dichtbij haar. Ze probeert de Orkse taal tevoorschijn te halen uit de kamers van haar geheugen, maar het was een eeuwigheid geleden sinds ze de taal zelf had gesproken. De taal van een vijand was een machtig wapen, maar er zijn wieng die het willen hanteren.

Biste zocht en vond in haar herinneringen de woorden voor 'Bloedwraak' en 'Val aan' en ' Dood de Vliegende Ratten' , maar het woord 'samenwerken' vond ze niet, noch het woord 'vriend'.

Op haar hurken zat ze, haar handenvoor haar in het gras gedrukt, haar hoofd afgewend. Ze stak een klauw uit en keek de ork aan, voorbij de boog en zijn stalen dood, recht in het oog van de ork. Ze zond haar gedachte, het werkte bij de mensen en sosm zelfs een elf of een fee. De eenhoorns luisterden altijd, de nieuwsgierige ezels. Maar waren Orks ook vatbaar voor de subtiele fluisteringen waarmee ze een mens kon sturen?

'Ik ben een Gargouille, mijn volk, mijn clan, is gevangen genomen door Medarion, een paarse magier. Help mij.'

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Terwijl zijn vrije hand met kracht de scharen van zijn lichaam breekt en rukt, strekt het onbekende wezen een arm naar hem uit en lijkt de boogschutter een visioen te zien, dwars door zijn gezichtveld heen breken beelden van meer stenen wezens, vrij en dan vastgeklonken op reusachtige torens, een paars schijnsel en hij begrijpt wat er zich voor zijn ogen afspeeld en wat er van hem gevraagd wordt en door wie. Maar wat er binnen in zijn gedachten afspeeld verhinderd hem in zijn waakzaamheid, het gevoel dat hij geleidelijk controle verliest op wat hij is en wat hij doet, alsof hijzelf op de achtergrond van zijn bestaan wordt gedrongen en alleen dat ene verzoek blijft waaraan voldaan moet worden. Arnmack probeert de realiteit vast te houden, maar het kost hem grote moeite en concentratie, hij is zich niet meer bewust van zijn omgeving. De beelden in zijn hoofd beantwoordt hij in de taal van zijn clan. 'Bloedwraak heb ik gezworen aan de Paarse God, voor de krijgster Lunea, ik ken jouw volk niet, deel hun belangen niet, maar jullie vijand is ook de mijne...ik zal helpen" merkend dat hij zijn wil aan het verliezen is, verlaat een rauwe grom zijn lippen,"maar blijf uit mijn hoofd..."
De ork laat de kruisboog zakken.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Biste voelde de grom meer dan ze hem hoorde en met kracht werd ze mentaal opzij geslingerd, maar de kruisboog ging omlaag en hoewel ze in de orkse taal het woord ' bloedwraak' had gehoord was ze zeker ervan dat hij aan haar zij stond.

De terugslag van de verwerping brengt haar kloppende slapen, even zakt ze neer op het natte gras, ze is niet meer zo veerkrachtig als ze vroeger was, haar lijf was niet gemaakt om alsmaar op de grond rond te lopen, als dan niet op vier klauwen. Ze stond op, langzaam, om de ork niet weer het gevaarte op haar hart te doen richten.

'En nu?' vroeg ze in standaard Raganorckeriaans (?). ' Een teken zou handig zijn!' sprak ze beschuldigend tegen de lucht om zich heen.
' Een paarse gloed ergens vandaan om ons in de juiste richting te wijzen'

Maar de lucht zweeg blauwgrijs.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De twee hoofden draaiden zich gelijkertijd om naar waar het geluid vandaan kwam. Het gegrom dat uit de kelen ontsnapte leek gelijk.

Biste's mismaakte vleugels maakten een onvrijwillige beweging, alsof ze op wilde vliegen. De oude instincten kwamen terug. Biste het beestenvrouwtje verdween en Fernalluimnoght de Gargouille kwam terug uit een grijs verleden. Droomwever....Hersenspinster..... Een snik ontsnapte haar lippen bij de gedachte dat ze Biste al had afgeworpen samen met haar mantels toen ze het woud betrapt.

Ze werd weer ruw in het heden geslingerd door de figuur die nu de openplek betrad. Het was een grote bruien beer in haar ogen, maar er was iets vreemds met hem. Er heerste een kwaad, een ondierlijk iets in hem.....de beer was besmt met een mens.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Te onverwacht verschenen is ook de figuur aan de bosrand voor de boogschutter. Zijn vingers spannen zich om de haan van zijn kruisboog terwijl hij het rode hout weer tegen de schouders zet en een punt van de stalen dood op de mens voor hem richt. De kracht die het wezen op hem losliet, heeft hem zijn controle over zijn omgeving doen verliezen, er is niets meer wat hij vreest dan dat...

Dan vangt Arnmack geluiden op in de lucht. Een eind weg zijn ze nog boven de kruinen van deze oude bomen. Maar hij kan ze duidelijker onderscheiden wanneer ze de open plek naderen. Gealarmeerde kreten van vogels die door iets verstoord zijn en weggevlucht. Het bevalt de ork nog minder. Te druk op dit veld wordt het voor hem, hij buigt zich voorover en trekt de zilveren naald uit het voorhoofd van de tegenstander wiens schedel werd doorboord. Hij richt zich tot het grommende wezen naast hem, "kom..." nog een blik werpt hij op de grote figuur aan de bosrand, dan draait hij zich om en rent het veld af, de zware boog nog steeds in zijn handen, verdwijnt hij in het kreupelhout, de richting op waar de vogels vandaan kwamen.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Maar wat graag was ze de richting ingerend naar waar de beer wees....de stad....

Met een zucht liet ze zich op haar voorpoten vallen en draafde ze de ork achterna.

'Waar gaan we heen?' hijgde ze, de ork had een behoorlijke snelheid en zij was het niet gewend om door de bossen te rennen. Ze struikelde half over wortels en gevallen takken en schuurde langs bomen omdat die te dicht op elkaar stonden. Zelfs in de smalste steegjes van het Duistere District was er meer ruimte.

~Sta stil en geef antwoord~ de insinuatie was al gestuurd voor ze er erg in had. Ze raakte gefrustreerd en lichtelijk in paniek door de claustrofobie die het bos bij haar veroorzaakte.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Weer is daar die allesopeisende gedachte en de ork verliest de greep op de werkelijkheid, in volle vaart treffen zijn schenen een boomwortel waar hij over zou zijn gesprongen als zijn concentratie niet weer zo verstoord was. Nauwelijks kan hij de woedende snauw onderdrukken als hij voluit op het bladerdek gaat. Hij ervoer de ergernissen van het wezen in zijn hoofd, maar de boogschutter meer dan razend. Hij is ziedend over de macht die het wezen even op hem uitoefende en hem weer de controle op zijn omgeving ontnam.

Arnmack is niet van plan zich te laten verrassen, wellicht dat er meer van die veelpotige gedrochten tussen de stammen lopen en dus wil hij weten wat de vogels zo op liet schrikken. Hij stoorde zich aan het wezen wat over de woudvloer heenwalste en nu dit....

Heel langzaam werkt de ork zich overeind, zijn lippen ver over zijn tanden heengetrokken kijkt hij het wezen recht aan, in zijn achterhoofd klinken nog altijd die voetstappen van die ervaren krijgster....maar Lunea is ver hier vandaan...en dit...dit is zoveel anders... Grote moeite kost het hem de neiging te onderdrukken het stenen dier met haar fenomenale klauwen aan te vliegen. Het is echter de tijd noch de plaats voor zo'n uitbarsting, het zou alleen maar de aandacht trekken. Hij wijst van haar naar zijn hoofd en trekt met zijn vinger een streep langs zijn keel...als ze het nog een keer probeert, zeker wanneer hun levens ervan af hangen is zijn geduld op. Hij is een krijger in iedere vezel van zijn lichaam en ziel, afhankelijk van zijn zintuigen en zijn krijgskunsten en de waakzaamheid, controle en concentratie zijn van levensbelang, hij kan en mag dat niet verliezen...

Toch begrijpt hij het wezen, hij kan het haar niet in woorden duidelijk maken, hij spreekt haar taal niet. De boogschutter komt omhoog, neemt de omgeving in zich op, proeft de geuren die de wind aan komt dragen, luistert zorgvuldig naar de geluiden in het Woud.
Dan richt hij zich weer tot het wezen op haar vier klauwen, beduidt haar met een vinger op zijn lippen dat ze stil moet zijn en wijst van haar schouder naar zijn knie, wat zoveel zou kunnen betekenen als naast. Als ze schouder en knie naast elkaar zullen kunnen gaan en zij zijn bewegingen volgt, kan hij het risico verkleinen dat ze ontdekt zullen worden...door wat er zich ook maar hier in de buurt moge bevinden...

Lunea · Dromenvanger Joined: 30 Jun 2002 Posts: 558

((oops, sorry, onder verkeerde login gepost..moet dus red zijn met Biste....sorry))

Met een schuin hoofd kijkt ze de ork aan. Zijn gezicht is vol door angst geboren woede en ze schaamt zich. Het was niet haar bedoeling geweest en ze had ook niet geweten dat hij zo vatbaar was voor haar manipulatie. Waar was ze mee bezig? Als het lot haar pad doorkruisde met dat van dit wezen dan deed hij dat niet voor niets. Met veel moeite gaf ze zich over.... deze ork moest ze vertrouwen, dit is zijn leefomgeving en hij kan haar hier helpen, maar alleen als ze het toelaat.

' Waar gaat de wereld heen, mijn stenen vrienden als ik moet samenwerken met onze grootste vijanden?' fluisterde ze in de richting waarvan ze hoopte dat daar de stad lag.

Zachtjes liep ze naar voren totdat ze pal naast de ork stond, ademend door haar mond, haar neus gekreukeld door de orkengeur die hij uitwasemde. Ze zuchtte diep en keek hem aan terwijl ze met haar hoofd knikte.

'Mijn lot licht in jouw handen sterk-riekende vijand.' sprak ze zacht.

Edited by: Lunea at: 9/21/02 4:25:22 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Als het stenen wezen zich bij hem heeft gevoegd, gaat Arnmack vooruit, langzamer zodat het wezen dat schijnbaar niet vertrouwd is met de eigenschappen van deze omgeving hem makkelijker bij kan houden, hij kiest zijn pad zorgvuldig, zodat hun tocht vrijwel geruisloos zal gaan, de bedekking van de onderbegroeiing volgend.

Dan vangt hij met zijn scherpe oren een geluid op, ongewoon voor het leven hier in de bossen en hij volgt het, het wezen in de gaten houdend en zijn eigen bewegingen aanpassend als ze tussen de stammen lopen. Langzaamaan worden de geluiden kreten. De omgeving lijkt eender te zijn aan die van een eind terug, toen hij de gangen van de chitines verliet. En dan stopt hij, beduidt het stenen dier hetzelfde te doen, de ork zet zich op zijn hurken, want een zweem van een geur die hij herkent bereikt zijn neusgaten. Zijn vingers strijken over het rode hout van zijn boog, om te controleren of zijn wapen schietklaar is. Het gillen gaat door merg en been reikt ver tussen de bomen door. Ver voor hen speelt zich iets af, slecht zichtbaar door de ondergroeiing heen, maar er is beweging te zien. Een mondhoek trekt omhoog, hij meende de Paarse God te ruiken... dan wenkt hij het stenen wezen. Arnmack heeft een bijna heilig ontzag voor de krachten die hij niet begrijpt en hij wil de man niet onderschatten, scherp neemt hij de omgeving in zich op terwijl hij het stenen wezen wenkt, dan begint hij de richting van het geluid te gaan, onder dekking van de onderbegroeiing en zo geruisloos mogelijk, hoewel de wanhopige kreten alles lijken te overstemmen.

((Arnmack -> Barnsteen en Vloeiend Zilver))

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De ork leidde haar door het woud als een hond een blinde, waar hij ging ging zij, zo geruisloos mogelijk. De zachte grond onder haar klauwen hielp, maar het was moeilijker voor haar om haar evenwicht te bewaren zonder zich vast te kunnen zetten in het vertrouwde steen van de stad. Het feit dat haar vleugels slechts stompjes waren op haar rug was een zegen in de wouden. Ze waren hier onhandig geweest. Even sloot ze haar ogen en probeerde voorbij de geur van ork te ruiken.

Hij stond stil, zij ook...... Een geur nestelde zich in haar neusgaten...een geur van 10 jaar geleden, een geur die ze na 10 eeuwen nog zou herkennen.........Medarion!

'Medarion' ontsnapte haar adem fluisterend. de stugge haren in haar nek kwamen overeind, haar huid begon te gloeien. Het stenen beeld veranderde in een levend wezen.

Haar vertouwen was juist geweest, de ork had haar naar hem geleid en nu was het moment daar.

((Biste=> Barnsteen en vloeiend zilver))

Edited by: red at: 9/21/02 9:42:41 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Arnmack gromt onwillekeurig wanneer de aanwezigheid van het geluid hem overvalt, ineens zijn daar de woudgeluiden weer, het ruisen van de wind en de bladeren, de vogels ergens in de kronen van de brede woudreuzen, alleen voor hem lijkt alle geluid te missen, evenals het schreeuwen wat hij daarstraks nog hoorde. Tot zijn grote verbazing lijkt de stilte een scherpe grens te hebben als hij zijn hand over de bosbodem laat gaan, zijn vingers eerst de bladeren hoort breken en daarna ineens niet meer. Voorzichtig strekt de boogschutter zijn lichaam, zijn ogen zoeken het wezen op dat zich nog in de stilte bevind. En datgene verderop, de richting waar het geluid vandaan kwam, maar wat er nu niet meer is. Godenkunsten...dit gebied lijkt wel een speelbal van krachten die hij niet begrijpt. Monsters die vuurspuwen, de Paarse God, stenen dieren die tot leven komen, bewegende bomen en nu deze stilte. Weer zakt de boogschutter door de knieën, hij moet weten hoe groot het gebied is dat door deze raadselachtige kracht is uitgezet...
Ervoor zorgend dat hij nog steeds uit het zichtsveld blijft van datgene tientallen meters verderop, test hij het geluid, al lopende de grenzen definiërend tussen wat hij met zijn oren kan waarnemen en wat plotseling wegvalt. En met iedere pas begint zich een wijde cirkel te vormen...met als schijnbaar centrum de plaats waar eens het huilen vandaan kwam.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Biste probeerde met gebaren de ork duidelijk te maken dat er hulp moest komen. Ze wees naar zichzelf en naar de richting waar de beer had gewezen.

IK bewoog haar mond
NAAR STAD ze wees met haar klauwen langzaam
HULP HALEN het laatste was onmogelijk uit te beelden, maar ze viel op haar kaluwen en draafde van de plaats weg.

Ineens kwam de wereld tot leven, ze was het gebied uit gelopen en het lawaai was oorverdovend. Ze keek achterom naar de ork en probeerde zo goed mogelijk de omgeving in zich op te nemen, zodat ze de weg terug zou vinden.