Raganorck

[red]

De ene boom was wat breder misschien dan de ander, maar begroeid met hetzelfde mos en dezelfde lichen hing als eeuwenoude feestversiering over de takken. De zelfde bladeren vormden een ondoordringbaar dak boven haar hoofd en ook het struikgewas leek eender. Er was geen enkel hekenningspunt en het groen leek zich mijlenver uit te strekken. Het gegiechel van de feeën die haar hebben doen verdwalen was allang verstomd en Biste zelf kon geen verwensing meer bedenken. Hopeloos verdwaald en toch kon ze niet erg ver zijn van de spinelven legers en hun ondergrondse web. Ze spitste haar oren en probeerde het geluid van de marcherende poten op te vangen. Stilte.

Het woud was groot en zij kon haar eeuwige leven spenderen met het zoeken naar een pad in de wildernis. Een grijshuidige Gargouille zonder vleugels. Een misvormd creatuur in de wouden van perfectie waar alles een doel en een nut had. Zo tegengesteld tussen de altijd veranderende muren en daken van de stad. Een huil ontsnapte haar lippen, een dierlijke kreet van eenzaamheid. Waar was haar volk? Waarom had het leven hen een zo noodlottig lot beschoren. Haar klauwen kromden zich en zonken diep in een naburige boomstam. Weer ontsteeg een jammerlijke huil om gesmoord te worden in het dikke gebladerte. Waarom?

' Geef mij een doel en ik zal teoschieten als de pijl uit zijn boog, laat mij uw instrument zijn. Ik zal doen wat er van mij gevraagd wordt, maar geef mij een doel... terug naar de stad om voor de verloren dieren te zorgen? Terug naar de elven grotten om wraak te nemen op de paarse magier. Mijn versteende broeders en mijzelf van de tinnen werpen. Geef mij een doel.....' fluisterde haar stem hees. Ze wist niet tegen wie ze sprak er waren zoveel goden, maar zelf kende ze er geen.

' Geef mij een doel...laat mij niet langer dwalen..'

[Anoniem]

...Wind waaide door de takken van de grote en oude berk,een achtergrond als van donkerder struiken en bomen;Takken als grote dorre handen,en knokelige vingers die elk moment leken te kunnen breken als een slappe snaar van een muziekinstrument.
Niemand dufde bij hem in de buurt te komen,zijn ogen waren gelegen in diepe zwarte kassen,en als hij ze ooit zou opendoen zou je kijken in donkere holtes en verstard blijven staan.Niemand kwam bij hem...geen enkel "normaal" dier kwam bij hem langs om in de takken te klimmen,geen enkele vogel maakte een nest in de boom of zette zich neer in de takken.
De bomen met bladeren als frisgroen stonden mijlen verder af van hem,enkel droge sparren en dennen stonden rondom hem,stekelig en kragerig als nooit tevoren.
Maar daar stond Zij dan.
Gekromde rug,stenen grijs lichaam,als een verdorde bloem in deze donkere omgeving.En voor hem waren ook die bloemen veel waart.
Stil strekte hij zijn lange verdorde takken uit met daaraan de grote smalle handen.Hij raakte haar zacht aan zodat ze het niet zou voelen,tikte op een schouder,en omklemde dan opeens zijn beide armen rond haar.
Nee.Haar wilde hij niet loslaten...


D --> e oude berk

[red]

Teon ze het tikje op haar schouder voelde, vreesde ze even dat als ze zich omdraaide er een God voor haar zou staan met een doel op een dienblaadje. Toen sloot er een tak om haar arm met een greep die alleen de natuur kon hebben op het steen van haar huid. Ze werd meegetrokken naar een open plek waar de zon de witte stam van een berk bescheen. De zon...het leek zolang gelden dat ze de zon had gezien en even speelde een glimlach om haar lippen. Haar geest leek verlamd en als een onnozele werd ze in een val getrokken.

~Biste~

[Anoniem]

Hallo mooi schepsel.Wat doet zo'n liefdevol wezen in deze wouden?En dan nog bij mij?

De oude berk

Edited by: Faranyell at: 8/12/02 1:18:44 pm

[red]

' Waar is hier, mooie jongen?' antwoorde Biste als in een droom. Het stuifmeel van de lange katjes van zijn takken waaide om haar hoofd en benevelde haar terwijl de greep van zijn wortels en takken haar de adem benam. De zilveren onderzijden van zijn bladeren reflecteerde de zon op haar huid in ronde zachte vlekken. De stad leek zo ver weg....

' De stad lijkt zo ver weg....' mompelde haar stem haar gedachten, of waren het die van de boom. Biste was alle grip op de werkelijkheid aan het verliezen, ze waande zichzelf een bosnimf in de armen van haar geliefde een woudelf spelende met en dwaalgeest..... de werkelijkheid, een Gargouille in handen van de berkeman, leek te vreemd om waar te zijn.

Ze leefde liever de droom, te waar om mooi te zijn.

[red]

Pas op, kijk uit voor de berkeman, de witte hand die je grijpen kan.

Als je gaat wandelen in het woud kijk uit voor de eik en de wilg en de linde
Maar pas het meeste op voor de berkeman, die kan je overal vinden

Pas op, kijk uit voor de berkeman, de witte hand die je grijpen kan.

Zijn vingers lang doen je vergeten en raakt hij je hart zul je niets meer weten. Want zijn witte handen lang en groot lokken je zwevend naar de dood.

Pas op, kijk uit voor de berkeman, de witte hand die je grijpen kan.

Het was een kinderliedje dat zich in haar hoofd afspeelde. Iets dat ze lang geleden had gehoord toen ze in de warmte van de zon op de daken van Raganorck over de spelende kinderen van de stad had gewaakt. Ze hadden liedjes gezongen over al het gevaar dat hun veilige levens bedreigde. De gevaren uit het Wilde Woud; de berkeman, de orken, heksekringen en later over haar, het beestevrouwtje....

Biste wiegde heen en weer in de armen van de berkeman, verloren in herinneringen van gelukkiger tijden. de witte hand trok een streep over haar voorhoofd en deed haar vergeten.

[Anoniem]

Hij zag met zijn oude gezicht haar verzonken gezicht...sluimerend en slapend in droomwerelden.Had hij haar lief?Of niet....Ook hij had het kinderliedje gekend,maar Hij kon niet ontkennen dat het zo was.De berkeman was op zoek naar het hart,vond het,maar liet het met rust.Zocht in haar gedachten,en zag vele dingen die hij misschien liever niet wou weten...'Nu juist wou hij haar vragen of hij kon helpen.Het was daar wel wat laat voor;maar toch probeerde de berkeman het.' "Kan ik je helpen?"vroeg hij met een kragerige en vreemde stem die opkwam uit het onderste van zijn stam,diep beneden.

de berkeman

[Arnmack]

Nog een pijl klemt hij tussen zijn tanden terwijl hij de boog opnieuw spant. Aan de rand van een open plek in het bos is hij gekomen. Vier waren het er die hij uit de spleet zag kruipen terwijl hij tussen de stammen door de kruisboog van zijn rug haalde. Eén heeft hij er al neergelegd, maar er zijn er nog drie die volharden in hun achtervolging. Zijn scherpe oren vangen hun geluiden dieper in het bos op als ze naar hem zoeken. Maar ook iets anders...een kraken als van het breken van takken vóór hem en de boogschutter richt zijn blik op de bron van het geluid, de boog op zijn schouder zettend. Alles wat hij ziet is een geweldige oude boom, wiens knoestige takken zich rond een stenen beeld hebben uitgestrekt. Een vreemd feit op zich al ...een bewegende boom, gefascineerd is hij door de onmogelijkheid ervan. Maar hij laat zich niet lang door het tafereeltje afleiden, blijft op een eerbiedwaardige afstand ervan en concentreert zich weer op zijn achtervolgers die hoorbaar dichterbij komen.

[red]

Of je me kunt helpen? Tranen liepn over haar wangen als regen over een steen.

Antwoord deze vraag voor mij berkeman, beantwoord hem of nem mijn leven...Wat is een Gargouille zonder vleugels? Wat is een Gargouille zonder clan?

Zou ze antwoord krijgen? En als ze antwoord kreeg wat moest ze er dan mee? Biste zag zichzelf versteend, in slaap, dood? in de armen van een boom, een andere onsterfelijke. Voor eeuwig of tot het einde van de wereld.

Ze huilde, zout water liep langs haar stenen huid die langzaam aan verharde. Druppels tranen werden een stroompje, alsof ze het vocht deelde met de boom, alsof ze reeds één waren.

[Anoniem]

Hij wou antwoorden,maar zijn stem leek te stokken in de helft van zijn stammenlichaam.Zou hij nu ook gevoelens krijgen?Het was ook al zo lang geleden dat er hier iemand bij hem was geweest.

Een natte stroom liep over zijn oude handen drong in het houten lichaam dat Hij was.De witte streep op haar voorhoofd vervaagde en verdween uiteindelijk.Hij liet haar los....

...los,en zette haar op de natte,zompige grond neer.De wind ruisde door zijn lichtgroen-zilveren bladeren.

D --> e oude berkeman

[red]

Biste werd losgelaten...losgegooid, zonder antwoord. Ergens midden in een woud lag aan de voet van een berk een halfversteende Gargouille. Tranen strromden over haar gezicht, mar ze wist dat ze verder moest. Op zoek maar weer naar de paarse magier. Op zoek naar een doel in haar lange lange leven.

´PAARSE MAGIER!!!´ schreeude ze tegen de bomen en het mos. ´LAAT MIJN VOLK LOS!!´

Ze raapte zichzelf op uit het gras en knipperde tegen het zonlicht.

[Arnmack]

Terwijl de boogschutter zijdelings en licht door de knieën gezakt een zilveren dood richt op de bewegingen onder de boomkruinen, klinken achter hem kreten, uitroepen in een voor hem onbekende taal. Nog steeds de boog aan de schouders grijpt hij met een vrije hand naar het jachtmes aan zijn gordel. Ineen duikt hij, de brede stam van een boom in de rug, zodat hij niet onverhoeds vanachter aangevallen kan worden, verrast omdat de enige beweging die hij op het veld bespeurde van die vreemde berk kwam. Doodstil zit hij nu en vanuit zijn ooghoeken ziet hij het stenen beeld bewegen wat hij daarstraks in die oude knoestige takken zag. De krachten van de goden moeten hier sterk zijn... Dit is geen plaats om zijn vijanden tegemoet te treden, maar hij moet wel want steeds dichterbij komen de geluiden van die paar chitines, een andere post zoeken is er nu niet meer bij...

Edited by: Arnmack at: 8/25/02 8:03:14 pm

[red]

In de stilte die viel na haar kreet om wraak en verlossing probeerde Biste dat wat over was van haar geestelijke gezondhied bijeen te rapen. Met haar klauwen hield ze haar hoofd vast alsof het een vrucht was op de markt die ze testte voor rijpheid. Het voelde alsof haar hoofd uiteen zou barsten. Er gebeurde teveel. Na 10 jaren als kluizenaar, als beestenvrouwtje geleeft te hebben had ze nu haar oude vijand opgezocht, gevange was ze geweest van de elfspinnen. Een boom had haar omhelsd en nog geen teken van de Paarse magier. Langzaam klopte haar hart minder snel en stopte ook het wanhopig snikken van haar adem.

Een ander ritme nam het over een geruis in het bos een geklapper van scharen welke Biste onmiddelijk herkende. De daken op riep haar instinct, maar er waren hier geen daken. Ze stapte weg van de berk achteruit op zoek naar een plek om te schuilen of een plek waar ze zich kon verdedigen. Even staat ze rechtop te luisteren, dan spurt ze op vier klauwen het bos in en klimt in de eerste stevig boom die ze tegenkomt. Haar klauwen zinken diep in de bast en de geur van bos dringt haar neusgaten binnen. Ze onderdrukt de neiging hem weg te snuiven en balanceert op de tak die ongelijk de daken van Raganorck onder haar gewicht op een neer wipt.

[Arnmack]

Alles lijkt tegelijkertijd de gebeuren, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken het vreemde wezen op het veld in de gaten houdt en het weg ziet schieten het bos in, heeft de eerste chitine de rand van het veld genaderd en hoort hij rechts van zich in de lage begroeiïng de andere twee naderen. Hij heeft dit al talloze malen gedaan en weer nu, richt hij zorgvuldig terwijl de tegenstander ook van een andere kant komt. Eén keer goed raak is een tegenstander minder en hij schiet. Het beest voor hem grijpt naar de strot waar zich zoëven een zilveren dood in geboord heeft, nog heeft hij zijn plaats niet verraden, maakt hij gebruik van de aarzeling in het struikgewas van de twee resterende spinelven en opnieuw legt hij een pijl op zijn boog, zijn jachtmes stevig vast, rent hij het veld op op veilige afstand van die vreemde boom, hier moet hij even vertrouwen op zijn snelheid, de open plek zal hem tenminste dat vrije schootsveld bieden dat hij nodig heeft.

Achter hem hoorde hij wat hij verwachtte...het breken van dunne takken en hun toonloze kreten. Midden op het veld draait de boogschutter zich om en richt terwijl de achtpotige schimmen naderen, hij neemt de tijd, want hij weet het mes in zijn handen, hij kan snel herladen, maar dit keer komen ze allebei aangerend. De tijd om een extra pijl te grijpen heeft hij niet meer. Het wezen merkt het gevaar waarin het zich verkeert en begint een onregelmatige route te nemen terwijl de ander zich verwijdert en van een andere kant nadert. Achter zich hoort hij de poten naderen, vaster drukken zijn vingertoppen in het heft van het mes, maar nog steeds volgen zijn blik en de boog de andere chitine en alleen wanneer hij weet dat hij een goed moment heeft gevonden drukt hij af. Een scherpe tik als de pijl tussen de ogen belandt, Arnmack wacht niet af, want achter hem hoort hij de geluiden van een buigend pantser, de chitine die op het punt staat uit te halen...

[red]

Geluiden uit het struikgewas trekken haar andacht en al gauw ziet Biste een ork zich losmaken uit het groen van het woud.
Spinelven volgen en een gevecht vind plaats. Biste kijkt toe. De gehate ork is doelbewust en lijkt haar een machine te zijn, geen beweging te veel, alles even afgemeten en emotieloos hallt hij de achtpotigen neer.

Haar herinneringen namen haar mee naar de tijd dat zij en de troep Gargouilles door het luchtruim suisden en vochten in strakke formaties tegen de orks die het waagde Raganorck aan te vallen. Lang voordat de Paarse Magier zijn vloek op hen had gelegd. Ze voelde de wind langs haar huid, haar vleugels, nu verbrijzeld, zeilden op de luchtstromen. Ze dansde mee met de ork in het open veld. Een gedachte ontstond....

De chitines waren vijand, dat was duidelijk. De eenhoorns hadden haar naar hen geleid, zij stonden in connectie met de Paarse duivel. De ork vocht tegen de chitines en dus tegen de Paarse Magier!

Het was niet de eerste keer dat het lot haar naar een vijand wees. De lelijke gehoornde ezels, het feeenpad en nu de ork. Was het een verbond van oude vijanden die een gezamelijke vijand zou verslaan. Was dat haar doel, het lot scheen een duidelijke weg voor haar in petto te hebben. Een weg die ze liever niet insloeg......maar het lot was het lot en er was geen ontkomen aan, ze zou contact moeten zoeken met deze ork.

Ze had een conclusie getrokken en een besluit gemaakt. Juist toen de ork besprongen werd door een chitine.....