Raganorck

[Massarhe]

Nog steeds lag de nacht als een deken over het pad,maar sterren die als plotseling verschenen waren,waren nu ook als plotseling verdwenen.Als het tenminste sterren waren geweest...de Feeën hadden immers dit pad gemaakt,waarom zouden ze er dan ook niet in leven!Het woud dat rondom leefde leek ondertussen dichter tegen de avond zijn te gekomen.
Het was een vreemde ervaring,op de paden te mogen komen van de Feeën,gevangen tussen twee tijden die alle verschillend waren.De één al wat trager dan de andere.Misschien achtten de feeën zich zo ook onsterfelijk,om te leven in de paden waarin de tijd vlugger gaat dan een normale dag in de wereld rond hen?
Massarhé hoopte maar dat ze op tijd waren om hen te redden van de val die ze hadden meegemaakt.Zelf kon ze iets doen,maar niet veel meer dan de mensen in sprookjes en verhalen vertelden...vroeger.Ze had graag gewild dat ze zo'n kracht had,meer dan dat ze ooit had gedacht.Maar ja,dat had ze nu eenmaal niet.

[Massarhe]

Weer was de zon opgekomen op het vreemde pad.In de wouden naast hen kwam de avond over de kruinen van de bomen en sloeg de duisternis het zestal gade,maar zonder toe te slaan.Waarschijnlijk zouden ze dan ook bij de duisternis aankomen.Niet erg...
Spijtig dat het pad niet reikte tot de stad zelf,het zou veel makkelijker zijn geweest voor de berijders.Maar ze konden gerust zijn dat ze er zouden geraken.

[Massarhe]

Het pad leek te eindigen.Iets verder van hen af vervaagde de nacht die nog steeds op het pad was in de voormiddag van de wouden eromheen.We gingen er doorheen,een rilling omsloot de in-of uitgang en daarna waren we in de wouden zelf.
Ik keek om me heen.Vanaf hier moest het niet meer ver zijn om de stad te bereiken.'Toch nog goed bedacht van de feeën.'
We gingen rechtdoor;Heel in de verte zag je enkele torens tussen de bomen doorsteken,al was het moeilijk om ze te kunnen onderscheiden.Een warm licht scheen op de donkere dakpannen van de torens.Maar slechts in de verte...

(gaat met Coldrin,Echo en Faranyell naar "De woudzomen")