Raganorck

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ze sloeg met haar vuisten tegen de onzichtbare muur zoals ze voorheen had blijven doen,en dan opeens...de golvingen die verschenen wanneer iets de muur aanraakten gingen in hun centrum vliegensvlug open , De opening tussen twee verschillende tijden...
Als verschrikt viel ze er dwars doorheen en zag dat Vriend een vreemde aanviel.Faranyell lag versuft op de grond.Van erg dichtbij hoorde ze de kreten en jellen van de chitines en orken komen.Ze stond op,rende naar de Gargouille die ineengehurkt op de grond was neergezoken,naar de hond Vriend en de vreemde.Het boselfje nam de bewusteloze Echo uit de armen van De Gargouille,waarvan ze trouwens nog steeds de naam niet wist en liet de vreemde man en de hond weten dat ze haar moesten volgen.Met haar voet gaf ze een zachte tik tegen het steenachtige lichaam van de waterspuwer,maar ze kon niet wachten op een reactie.
Daarna draaide ze zich om en rende naar het pad met de vooruitlopende tijd.Het Feeënpad,zoals de eenhoorns haar had hadden laten weten via hun gedachtengang.
Een rimpeling verscheen in de lucht,werd groter,en verdween daarna langzaam.

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

Nog steeds met alle haren overeind staat Vriend tegenover de vreemde. Heel zijn instinct vraagt erom hem te verscheuren, maar dan ineens uit het niets, verschijnt Faranyell. Diep in zijn hart is de hond opgetogen, maar het dier draait om Borgas heen en positioneert zich grauwend tussen het vertrekkende woudelfje en de man in. Achter hem weet hij zich haar geur, maar dan ineens is ook die weer verdwenen, alsof ze er nooit geweest is...

En verderop hoort hij de bekende geluiden van de schuivende pantsers, ziet hij vanuit zijn ooghoeken de donkere gedaanten van de chitines oprijzen, geen Faranyell...geen vrienden, alleen het stenen wezen en de vreemdeling met het wapen die hij kan onderscheiden...

De grijze hond is verward...de lokatie van zijn reisgenoten is duister voor hem. Maar één ding weet hij...de chitines zijn het grootste gevaar voor ze...als de spinelfen hier komen is het einde zoek, hij kent de kracht van hun legers...hij heeft ze van te dichtbij gezien... Vriend draait zich om, er is maar één optie...hij moet de chitines afleiden... door de begroeiing breekt hij, hun legers tegemoet, zijn schijnaanval wordt begroet met zwaarden, hij weet dat een gevecht nutteloos is, maar hij kan ze wegleiden, dieper het woud in...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

(even tussendoor...borgas:Echo,een vrouw(v),zat tussen de gargouille geklemd,het woudelfje Faranyell heeft haar al meegegritst naar het feeënpad.Coldrin,de halfelf(m) IS al op het feeënpad...als je wilt volgen,moet je naar de plats gaan waar "de rimpelingen groter werden en verdwenen)

Coldrin · Posted: Sat Aug 03, 2002 7:05 pm Post subject: Geluiden

Plots hoort Coldrin geluiden. Hij draait zijn hoofd om iets te proberen ontwaren. Te vergeefs. Zijn zicht is niet terug en hij weet dat het ook niet terug zal komen. Toch niet snel.
De geluiden doen zijn hart verkillen. Staal dat getrokken wordt. Onmiskenbaar. Een geluid gehoord door velen en gevreesd door nog meer.
Zijn hand glijd naar de plek waar zijn zwaard zou moeten zijn. Maar door deze bewegen valt hij van de verhoging waarop hij gelegen had. Het lijkt alsof vleugels langs hem heen strijken, maar hij meent dat het verbeelding is.
Coldrin komt met zo een harde smak op de grond terecht dat alle lucht uit zijn longen wordt gedrukt.
Piepend haalt hij terug adem, maar dan zijn de geluiden verdwenen.
Coldrin begint zachtjes te wenen. Tranen lopen over zijn vuile gezicht, sporen trekkend over zijn wangen.
Ben ik nu echt gek aan het worden?

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ze glijd door de waterachtige muur,die toch niet nat is,met Echo meetrekkend.Het leek Faranyell meer moeite te kosten dan dat de hond Echo ooit ad gedragen.
Ze zag Coldrin neervallen en wanneer hij de grond raakte leek de luchtwind uit hem worden te geperst.Maar ze bracht haar naar hem.
Toen het boselfje dichterbij kwam zag ze de vuile tranen op het gezicht van de smid.Zijn ogen waren vreemd,zou hij dan niets kunnen zien?Maar daar liet ze het niet bij.Ze trok Echo iets dichter en legde haar voor Coldrin,en legde zijn hand op haar... "Echo...Echo is hier."

Coldrin · Posted: Sun Aug 04, 2002 4:29 pm Post subject: Echo

Hij hoorde zachte woorden, vriendelijke woorden van een bekende. Sussende woorden die zijn hart beroerden. Stormige woorden die zijn hart in vlam zetten. Nooit had hij gedacht dat een woord zoveel emotie bij hem kon los weken.
'Echo,' herhaalde hij. Hij voelde hoe zijn hand opgetild werd en op Echo's lippen gelegd werd. Zachtjes streelde hij haar met zijn hand. Hij haalde de haren uit haar gezicht weg.
Zijn pijn was hij vergeten, het bloed dat nog steeds uit zijn wond sijpelde negeerde hij.
Echo, zijn liefde voor het leven, letterlijk en figuurlijk.

'Waarom beweegt ze niet? Wat is er mis met haar?' vroeg hij aan de bekende onbekende.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Biste's hart stopte met kloppen, haar klauw verankerd in de zachte grond versteende, de tranen die aan haar oogleden ontsprongen bikkelden als kiezelstenen naast haar voeten daar waar Echo in haar schoot had gelegen.

Haar lichaam versteend, haar ziel vereend met degene die vermoord was. Geworpen van zijn thuis op de tinnen van de torens van Raganorck, verbrijzeld op diens straten. Zo ver weg en zo dichtbij. Biste was op de verkeerde plaats, ze had in de stad moeten blijven. Haar ogen waren leeg, haar gedachten ver weg op een plaats waar zij niet lang kon blijven een plaats waar de gargouilles met elkaar konden spreken en elkaar konden aanraken.

Ga terug....Fernalluimnoght... ga terug in je lijf van levend steen en wreek ons. Vergeet de gevallen beelden, zij zij nu vrij. Onthoud de paarse magier die ons doodde in steen en ons liet leven in limbo....Ga terug....

Het beeld dat zolang had stilgezeten in het m,idden van het wilde woud kwam plotseling weer tot leven Alsof de tijd bevroren was geweest. Verbaasd keek ze om zich heen.........

Massarhe · Verloren en Vergeten Joined: 26 May 2002 Posts: 26

Veel tijd was er niet meer.OOkal waren ze hier veilig voor de wraak van de chitines en orken,en anderen die bij hen aanwezig zouden kunnen zijn,de wraak die in de paarse magier zat zou hen weldra wel hier ontdekken..of kunnen ontdekken...en als er voor hem ook maar een kans open lag om het Feeënpad binnen te kunnen dringen zou hij dat wel doen.Massarhé liet de anderen weten,ook diegenen die zich buiten de muur bevonden en toch bij hen bevonden,dat ze weg moesten.Verder van de grotten,tot aan de zomen van het woud waar Raganorck kruist.

De Nieuwe Stad,Raganorck...nog nooit had ze deze stad gezien;Alleen vanuit een oude verlaten grot in de verte onder de ochtendmist.Maar het maakte niet,ze meosten hier weg...Coldrin en Echo,het boselfje,de hond...en ook de man die over een gave leek te bezitten waarop andere wezens niet kunnen vertrouwen.Al diegenen die hierbij betrokken waren geraakt moesten veilig zijn.Waar ze dan ook mochten zitten....

Ik draaide me om.Carpen en Inoël hadden het al begrepen...de gevleugelde eenhoorn nam Echo op zijn rug,Carpen nam Coldrin.Ik,Massarhé,keek naar het boselfje.Ook zij was gewond geraakt,en niet weinig,maar ze leek er beter aan toe dan de anderen. "Wil je lopen of zitten?"

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Lopen ging in ieder geval trager.Als antwoord klom ze op de rug van de laatste eenhoorn.Met haar armen hield ze zich vast aan de nek en manen...

Coldrin · Posted: Fri Aug 09, 2002 3:46 pm Post subject: Re: verder

Er gebeurden plotseling veel dingen rondom hem, maar Coldrin verloor weer het bewustzijn. Zijn bezorgdheid om Echo verdween terwijl hij in een diep zwart gat leek te vallen.

((OOC: naar waar gaan we?))

Massarhe · Verloren en Vergeten Joined: 26 May 2002 Posts: 26

(we gaan tot ongeveer de woudzoom,dicht bij Raganorck.Vanaf daar zou je nog ongeveer 2 dagen te voet naar de stad moeten geraken,maar het gaat natuurlijk ook te eenhoorn

)

Massarhe · Verloren en Vergeten Joined: 26 May 2002 Posts: 26

De klaarlichte dag verdween onder het gegalloppeer van de eenhoorns met hun berijders.Sluiers van de nachtmantel kwamen vlugger dan verwacht en sloegen hun armen over het pad.Maar ze vonden hun weg,enkel boven hen was de hemel zwart en donkerpaars,gevuld met sterren.Naast hen stond nog steeds het woud met de vele bomen waardoor de zon scheen.Niemand had ooit geweten hoe de Feeën zo'n pad hadden kunnen opbouwen,sneller dan de tijden buiten de grenzen waar het zich bevond.Maar de snellere tijd had toch een voordeel,voor al diegenen die haast hadden,om welke reden dan ook.Je verliest zo vlug de tijd uit het oog dat je haast je bestemming zou voorbijlopen.Maar ze lette er op dat ze dat niet zou doen.Dicht bij de zomen van het woud,daar moesten ze zijn.
Een hele tijd had Massarhé gezwegen onder hun tocht,de halfelf,maar toch nog steeds van zuivere geest,leek weer te zijn gevallen in de put waarvan de bodem en wanden zwart...en donker zijn.Maar zelf kon hij niet zien of voelen wanneer de bodem nabij was,het enigste wat hij kon doen was hopen dat touwen van bovenaf hem zouden helpen,en dat zijn draad niet zou breken...
Waar was trouwens de man gebleven met dat raadsel in zich?Was hij met de hond meegegaan,of was hij teruggelopen zonder aan zijn buit te denken.Nee,hij zag er niet uit alsof hij zou vluchten,zeker niet als een andere hen zou afleiden.
Iets rilde in haar als ze dacht aan de vervormde lichamen en zielen van de elfen die onder het dal leefden,iets,maar niet de stenen vrouw had hen een lichaam gegeven waarin ze strijdden en zo ook hun geest hadden gedood.Iets...maar niet Zij.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Langzaam maar zeker viel de wereld weer op zijn plaats, de geuren en kleuren waren die van het woud en niet van de stad. Langzaam maar zeker kwam in Biste het besef bovendrijven dat er een einde zou komen aan de lijdensweg van haar volk. Een goed of een slecht einde, dat lag open, maar zeker een einde. Het was een opluchting voor haar. Bij ieder beeld, bij iedere Gargouille die door een storm of door mensenhanden beschadigd was had ze meegevoeld, de pijn, maar ook de opluchting te sterven.

Ze was vastberaden, ze zou de overgeblevenen bervrijden van hun stenen gevangenis. Op welke manier dan ook.

Ze had lang gestaan op de plek voor het feeenpad en kwam pas in beweging toen ze het suizen van een zwaard hoorde. De spinelven waren haar dicht genaderd en haar plan werd op de proef gesteld. Ze ontweek het zwaard maar net en rolde door de rimpeling die de ingang van het pad vormde. Ze wachtte niet om te kijken of de spinnen zouden volgen, maar volgde het pad, haar rechterklauw langs de rimpelende muur.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het pad had haar niet ver van Raganorck moeten brengen, maar al veel te vroeg voelde ze de lichte resistentie van een uit-of ingang. Ze duwde zichzelf erdoorhen en nam de omgeving op.....bomen...struikgewas... voornamelijk woud zonder een punt van herkenning. Ze had een verkeerde afslag genomen blijkbaar. Ze draaide zich om om terug op het pad te geraken, maar hoe ze ook zocht, ze kon het niet vinden. Vanuit de kieren van het woud klonk gegiegel en gelach.

'Erg grappig woudwezens, als ik jullie te pakken krijg ruk ik jullie vleugels van jullie lijfjes!!' Biste voelde zich iets beter door de eenvoudige gedachte van andere vleugellozen.

'Rot feeën ik heb hier tijd noch ziin voor!' mompelde ze terwijl ze zich begon te realiseren dat ze hopeloos verdwaald was.

((Biste=> Verdwaald))

Massarhe · Verloren en Vergeten Joined: 26 May 2002 Posts: 26

Even leken de wanden van het pad te trillen,een zwakke golf verspreidde zich over de muren,alsof er iemand het pad was binnengekomen.Niet lang daarna verscheen er nog een rimpeling,groter dan de andere voorheen,dus hetgene dat nu het pad was binnengekomen,of was buitengegaan,was dichter bij hen geweest.Maar ook die verdween snel,sneller dan zij liepen.Ze hadden nog een dag te gaan,maar wat was een dag op dit pad?"Niet veel...helemaal niet veel"

Edited by: Massarhe at: 8/11/02 4:21:12 pm