Raganorck

[Anoniem]

We stonden stil aan de rand van de zwarte rijen beelden.Voor ons stonden torens,vreemde torens,heuvels bedekt met een goren gras en bossen hoge en dikke lage bomen.Sporen van een fantastisch groot landschap werden verbroken door de fabriek.Yodarax had gezegd ons tot daar te leiden.Het meer van de Feeën was ergens in de omtrek dus.
Opeens vloog de fee weg,liet een rimpeling achter in de wand en kwam dan terug en zei iets over Orken,Ogurs(en al diegenen die daarbij horen)en over Faranyell.Ook haar kende de eenhoorn,ze kende de meeste in dit woud trouwens.

Yodarax zie dat hij naar hen toe ging.Ik,Carpen en Inoël keken naar elkaar,gaven elkaar een knik,"Wij blijven hier.Als Coldrin en Echo te dicht bij het gevaar zitten,waarschijnlijk nu al,kunnen wij toch al enige hulp bieden,ga maar."En met dat verdween Yodarax in het gebladerte.

Ik keek nogmaals naar het beeld.Het zat gebukt door de knieën roerloos naar ons te kijken."We staan er nu voor,het makkelijkst is waarschijnlijk nu gewoon van het pad af te gaan en zien langs waar we er kunnen inkomen."
Ik wendde me tot Biste,"Wat denk jij te doen?Ben je er zker van mee te gaan?Alle hulp is welkom,zelfs al zou de dood ons moet helpen,wat kan voorkomen."

Edited by: Faranyell at: 5/12/02 4:50:55 pm

[red]

Biste knipperde en stond op. Ze liep langs de eenhoorns en van het pad af, ze keek even om naar de drie paardachtigen en zuchtte diep.

Haar stem kwam langzaam door de tijdrimpeling heen:

'Ons lot is met elkaar verweven vijand. Dat zal ik moeten accepteren.'

Verder wachtte ze niet, de hoorndragers zouden volgen, naar wat misschien hun ondergang was. Onder de grond hoorde ze het rommelen van vele poten.

((verder in de ruines van de Fabrieken?))

[Anoniem]

(yep,volgens mij wel...)

De Gargouille stond op me een hoorbare zucht en liep dan naar de wand.Achter de verschenen rimpelingen hoorde je de stem van het beeld zeggen "Ons lot is met elkaar verweven vijand.Dat zal ik moeten accepteren."Dat was duidelijk.
Even later volgden we.

Ik had ergens een opening zien staan waarlangs we binnen zouden kunnen gaan.We liepen het laatste eind van de helling af,langs de laatste bomen en rotsen,langs de zwarte stenen beelden die leken te huilen en verdwenen dan in de opening die met een weide muil naar ons gaapte.

(We'r in!)

[Massarhe]

Ze leidde hen voorzichtig door de takken en struiken heen,steeds om haar heen kijkend om te zien of niemand hen in de gaten hield.Maar de gevaarlijke geluiden waren nog steeds in de gangen,maar lieten zich horen alsof ze nog geen meter voor ons stonden.
Door haar gang heen probeerde ze alle mogelijke obstakels te vermijden waarop ze liet weten dat de anderen dat ook beter konden doen.Enkele bladeren ritselden langs haar flanken,takken bogen en schoten los zodra dat Massarhé er voorbij was.

Ze zag niet precies wie er haar volgde,Carpen en Inoël in elk geval,en ze wist dat één van hun twee Coldrin op zijn rug had liggen.De Gargouille had Echo genomen maar of ze volgde of wachtte op de hond wist ze niet.Ze hoopte dat ze volgden,allemaal,ze hoopte het,want zien kon ze niet.

In de zwakke schijn van de maan zag ze enkele meters van haar weg de lange rijen zwarte beelden staan. Dus het pad kan niet meer ver zijn.Beelden die leken te huilen onder de dwang van een vrouw,maar nu,Nu...
Alsof ze waren bevrijd,alsof ze elk moment uit hun stenen houding konden springen,kijkend naar hun handen,hun voeten,hun lichaam en luidop zouden zeggen "IK BEN VRIJ!"
Ja,al waren ze beelden,vrij zijn ze nu,niet meer onder de dwangarbeid van een vrouw die zich een leidster onder spinnen noemde,maar vluchten moesten ze,vluchten voor diegenen die haar wouden wreken.Vluchten,zoals wij nu moesten doen.Of vechten,vechten alsof het een gewoonte was van doen,van leven.Vechten voor een leven of voor je eigen leven,om het te redden.

[red]

Biste volgde langzaam, het lijfje in haar armen beschermend door met haar rug de zwiepende takken op te vangen. Hond hond meelokkend met zachte woordjes. Hopend dat ze het pad op tijd zouden bereiken en dat het inderdaad een veilige haven zou vormen.

[Anoniem]

Ze zag naast haar heen zwarte beelden voorbijgaan.De voorste eenhoorn keek met belangstelling naar ze,maar zelf zag ze niet wat er aan was.Het enigste waar ze nu aandacht aan kon richten was de weg.De pijn in haar zij hinderde nu nog steeds,evenals die in haar arm.Hoe die wezens in de donkere gangen zo'n goede pijlen mieken begreep ze nog niet goed.Er dwars doorheen...ze siste bij die gedachte.

[Massarhe]

Een zachte rimpeling verscheen voor de ogen die zich bevonden achter haar en ze was verdwenen achter een gordijn waardoorheen niemand kon zien,en waar enkel goede van ziel doorheen konden gaan.
Massarhé vroeg zichzelf nog steeds af waar Yodarax was gebleven,misschien was die kleine fee terug naar het meer gegaan om zijn volk te helpen.Carpen kwam binnen,langzaam kwam zijn hoofd tevoorschijn in de schijn van een mistige zon die op het Feeënpad heerste,de rest van het lichaam dat zich voorheen in de nacht bevond stond nu ook op het pad,samen met dat van Inoël die Coldrin op zijn rug droeg.
Coldrin,nog steeds bewusteloos lag hij daar,met elk een arm over de vleugels.

[Anoniem]

Voor haar ogen verscheen een zachte rimpeling in de donkere lucht.Was dat het Feeënpad?Of waren de eenhoorns ons plotseling vergeten en gingen ze op hun eigen manier verder,"ze uit dat nest halen was onze enige opdracht,verder moeten ze het zelf maar weten" hoorde ze in haar gedachten uit de mond van de eenhoorns vallen.Maar ze mocht niet zo wantrouwig zijn tegenover hen,ze hadden ons in ieder geval wel uit de webben gehaald....en eenhoorns laten geen woorden vallen uit de mond,ze spreken immers in gedachten.
Ze dacht dat ze dichter bij het "pad" kwam,maar telkens wanneer Faranyell dacht dat er een rimpeling zich zou sluiten achter haar had ze het mis.
Maar wanneer ze het had opgegeven,scheen er opeens een wazige zonnestraal in haar gezicht.Huh?Als een zon van haar eigen zo vlug over de evenaar kwam komen zou dit wel de eerste keer zijn geweest.Zo boog haar hoofd naar de grond om aan het plotselinge licht te wennen maar toen zag ze enkele hoeven,zes paar,voor haar staan,of rondom.Dus...het was duidelijk.Waarom moest ze ook wantrouwen in hen hebben geschapen?Waarom...had ze zo weinig vertrouwen in hen,en in haarzelf?Waarom vergat ze dat verleden niet,het leek achter haar te liggen.
Het lag ook achter haar!Wanneer ze omdraaide zag de donkere nacht waarin enkele bekende vormen zich hierheen begaven.Gele ogen gingen op en neer onder een snelle looppas en voor dat liep er een lichaam dat leek gemaakt te zijn van steen.Niet van het steen uit de de grotten waarin webben werden geweefd door spinnen,nijdiger dan de echte.Maar steen als dat dat op de daken staat,waaruit water vloeit als een normale beweging bij regen.

[red]

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.....

Biste's kreet weergalmde tussen de bomen van het woud en weerkaatste van de ingnag van het Feeënpad. Ze zeeg neer op haar knieën alsof de wereld onder haar wegviel. Er is er één gesneuveld...vermoord....verpletterd. Ze kon het voelen de val...even dat gevoel van gewichtsloosheid. Ze herinnerde zich mar al te goed. De wens om je vleugels uit te slaan, de zwaartekracht die trekt, het steen dat je gevangen houdt en tenslotte de genadeloze straatstenen van Raganorck. Ze hoorde de kleine kiezels ratelen en zich verspreiden. Wat eesn herkendbaar was als een hoofd, een arm een romp was nu grint dat de kieren vulde tussen de bestrating. Biste's hart leek uit elkaar te barsten en ze boog dubbel om haar maag. Tranen schoten uit haar ogen als diamanten te lang verstoken van het licht en haar klauwen maakten scheuren in de aarde. Echo lag vergeten op haar schoot.

Neeeeeeeeeeeeeeeeeee...............

Edited by: red at: 7/22/02 10:05:27 pm

[Anoniem]

Ze ziet het stenen lichaam onder een schreeuw in mekaar zakken.Een schreeuw,waarvoor?Echo ligt nog steeds in haar nabijzijn,op de schoot,maar lijkt te zijn vergeten door iets wat de Gargouille's geest innam.Iets dat ooit dicht tegen haar aan had gestaan en nu niet meer.Iets dat voorheen als levend gedachte nog bij haar was,maar nu niet meer.Nu eerder als dode gedachte,voortlevend op een andere wereld op een andere manier.Maar Echo lag daar...
Als van normaal gesproken wou ze gaan helpen,of "iets" gaan doen,maar toen Faranyell wou gaan leek het alsof de muren van het pad haar ervan weerhielden.Ze lieten haar niet de duisternis binnengaan,niet de donkerte van de nacht,de vroegere tijd.Ook niet om iemand te helpen?

Maar daarna zag ze de gele ogen die,trager dan normaal maar nog steeds snel achter het levende stenen beeld dichter kwamen.

Hoe de tijden hier zo vlug gingen begreep ze zelf niet,maar handig kon het misschien wel zijn,voor nu,want het was begrijpelijk dat dit niet zonder enige reden mocht worden gebruikt.

[Anoniem]

"Kom dan Vriend!Kom dan!"het lichaam van de hond gaat steeds moeizamer vooruit in de nacht die langzaam terug lijkt te veranderen in licht.Als die Gargouille nu tenminste zou opstaan zou ze veilig zijn.
Het begon al vrij duidelijk te blijken dat de wezens die zich in de grotten bevonden nu in de opklarende nacht waren en niet meer in de eeuwige donkerte van de gangen en tunnels.
En zijzelf kon niet van het pad af.

[Coldrin]

Zijn lichaam reageerde. Was het wel zijn lichaam?
Hij had geen gedachten van tijd of ruimte. Alles was een zwart waas.
Hij schokte en probeerde recht te komen, maar alles deed pijn. Zijn hand voelde en betastte enkel steen, vochtige steen en plots verdween zijn hand in zijn lichaam. Een diepe wonde.
De pijn? Waar was de pijn? Voelt het zo om dood te zijn?
De laatste keer dat hij de dood gezien had, was ze anders. Misschien was het dit keer voor eeuwig?

Toen pas hoorde hij geluiden. Geluiden van het bos, vogels die tjilpten.
En hij begon te lachen. Coldrin leefde. Totdat een gedachte door hem heen ging.
'Waar is Echo?' vroeg hij aan de zwarte leegheid achter zijn ogen.

[Anoniem]

Ze had haar rug even gekeerd gehouden en keek naar de eenhoorns die Coldrin op de grond neer hadden gelegd,ze moesten wachten op de anderen.Wachten konden ze,hier,maar niet buiten het pad.Maar iets zei haar,iets,om om te draaien.Een zacht dat weerkaatst werd op ijzer of staal,een geluid suisend door de lucht.Als een reactie draaide ze zich om,maar weer belette die muur haar er terug doorheen te gaan.Waarom?Zulk steen mag niet worden gespleten,zeker niet als het machteloos op de grond was neergezoken.Of dacht die ene dat de vrouw die in de Gargouille haar schoot lag als verdediging diende?

Een zwakke schok uit het niets deed haar omkijken,maar de vraag die er daarna werd gesteld door diegene die de schok... Coldrin...opwekte."Echo.",waar,
Ze kon niet het niet verkropt laten,WAAROM moest deze muur nu ook steenvast blijven staan zodat ze d'r niet doorkon.De vreugde in haar dat Coldrin nog leefde kon niet over,maar.Ze sloeg met haar vuisten tegen de onzichtbare muur waarop slechts enkele rimpelingen verschenen wanneer de handen de doorgang tussen tijd raakten. "Achter deze muur."Zei ze,zacht.

[Coldrin]

Een wind van woorden beroerde zijn gedachten, maar net zoals een wind stormachtig kan zijn waren deze woorden ook vervlogen voordat hij ze kon bevatten.
Hij was bang. Vreselijk bang. De duisternis veroorzaakt door zijn blindheid was angstaanjagender dan alles wat hij hiervoor gezien had. Hij lachtte bitter met zichzelf. Juist: gezien heb

Hoe komt het dat ik niet gestorven ben? Wat is er gebeurd? Niemand gaf antwoord op zijn gedachten.
Vervuld van bitterheid schreeuwde hij zijn wanhoop uit.
'Waarom ben ik niet dood?!!? Waar is Echo?!!?'
En weer probeerde hij op te staan, maar iets hield hem tegen, iets dat als een loodzwaar blok zijn benen tegenhield.

[De hond met vele namen]

Net buiten het Feeënpad staat Vriend, radeloos omdat zijn reisgenoten ineens verdwenen lijken te zijn, wanhopig piepend omdat hij Faranyell niet meer kan ruiken, zien of horen en hij de verdwijning niet kan verklaren. Alleen het vreemde wezen dat nu op haar knieën is gezonken en Echo zijn er nog. En dan ineens een andere geur en de haren van de oorlogshond gaan rechtovereind staan, zijn instinct slaat volledig op hol zelfs nog voordat hij de nieuwaangekomene kan aanschouwen, er is iets gruwelijk mis met deze persoon.

Als de grote man zijn wapen zwaait, komt zijn strijdershart in actie...er dreigt gevaar, groot gevaar, er zijn reisgenoten te verdedigen en Vriend wacht niet langer, de enorme wolfshond springt naar voren en vliegt Borgas aan.