Raganorck

[red]

Het Feeën Pad loopt door het bos,..het is een netwerk van paden die ruimte en tijd overbruggen. De tijd in het bos verstrijkt veel langzamer dan op de paden. Zo verplaatsten de feeën zich door het Wilde Woud. Vanaf de paden ziet het bos er veel vrediger uit,..mooier en puurder. ((m.d.a. Galliminus

Biste had met een tak tegen de ingang staan bonken. Ze moesten haar horen, ze wist dat zij het antwoord hadden. Ze konden in een seconde bij haar zijn en het pad openen, maar het leek een eeuwigheid te duren. ~Stomme irritante ezels denken dat ze bijzonder zijn door een hoorn op hun hoofd~ mopperde ze binnenmonds.

'Heeeee EEEnhoorn... ik weet dat je daar bent...'

Ze hief de tak weer op boven haar hoofd, haar huid grijs tegen al het kwetsbare groen van het bos. Leven gonsde om haar heen, ze haatte het. Ze haatte de bewakers van de oude stad en zij haatten de bewakers van de nieuwe stad, van Raganorck.

[Anoniem]

Ik en Carpen kwamen aan bij het grijze ding dat aan de andere kant van het pad stond.Steeds weer verscheen er een nieuwe rimpeling naast wanneer het met een stok tegen het veld bonkte.
We verminderden onze vaart,maar wanneer we het onze naam hoorden roepen,allesinds,eenhoorn toch al wisten we dat het naar ons zocht.Samen keken we naar het wezen,het kon toch niet?Of wel...
Is dit,het had precies die gelijkenissen.Die grijzige kleur,de uitdrukkingen op het gezicht.Dit kon toch niet een van onze vroegere vijanden zijn.Ik ben ze nauwelijks tegengekomen.In de oude stad waren er enkele die half stukgeslagen bovenop de muren stonden,maar meer niet.Dit konden toch niet de Gargouilles zijn?Steen wakers,stenen harten.

Wat wil je van ons?Riep Carpen opeens."Carpen,je weet dat het geen enig nut heeft hier te roepen.Als het ons nodig heeft,en het is dan nog naar ons gekomen,dan is het minste wat we kunnen doen het in het gezicht kijken zodat dat wezen ons ook recht in het gezicht kan kijken.Alleen,we moeten vlug zijn als we nog bij onze vrienden willen geraken.Het is nu de keuze nemen,o...

Het was duidelijk,voordat ik mijn zin kon afmaken ging Carpen door de wand van het Feeënpad staan,juist in het midden.Ik volgde hem weldra en daarna stonden we met onze hoofden gebogen naar het wezen dat om ons roepte. Waarom heb je ons nodig?[î]Vroeg Carpen nogmaal

[red]

Ze braken door het vlies als eierdooiers uit hun schaal. Biste deed onwillig een stap naar achter en liet de tak uit haar handen vallen. Ze rechtte haar rug en staarde naar de glimmende punten van de hoorns die op haar gericht waren.

'Men noemt mij Biste tegenwoordig' sprak ze hardop, maar vergat dat de eenhoorns in gedachten spraken.

'Ik zoek naar het einde van de vloek die op mijn volk rust, oude vijanden. Het is tijd, ik voel het, zeg mij of jullie het ook voelen en vertel mij waar jullie naartoe gaan. Onze paden zouden wel eens de zelfde richting op kunnen gaan. Ik heb lang gewacht, vertel mij vijanden, er is iets op komst, ja?

Ze tuurde in de veel te heldere ogen van de linker eenhoorn en als in een reactie ging haar klauw naar het litteken op haar buik. Daar had eens de hoorn van zijn soort haar binnengedrongen. Het was geen vrees wat ze voelde, het was respect voor haar eeuwenoude vijand.

[Anoniem]

De vloek was gevallen in een tijd vanwaar ik leefde.Ik wist wat hen was aangedaan.Oude wachters,nu eeuwige stenen wachters,levend op de daken van de Nieuwe Stad.Carpen dacht hetzelfde als hetgene dat in mijn hoofd drong.Ook hij wist er van.Het was al jaren geleden dat de vloek over hen werd uitgesproken.Maar hoe... Hoe komt dat jij er aan bent ontsnapt?,mmmh.

Carpen,het is inderdaad tijd dat ze het weten.De stenen wachters staan nu al jaren over de stad uit te kijken.Niet vrij om een voet te verzetten.Wachtend op een herstelling,een leven.Een leven waarop ze,iedereen,recht op heeft.

Daarna richtte ze zich weer naar de Gargouille."Er is niets op komst.Het is er al.Duizenden jaren leeft Het onder de gronden van de wouden.Duizenden jaren heeft Het zich stilgehouden.En nu is Het terug,om wraak te nemen op diegenen die har rijk hebben genomen en er voor haar een hel van hebben gemaakt.De wouden zijn niet haar eigendom,niemands eigendom,maar...."

Onze paden leiden samen naar hetzelfde doel,naar Haar,en Hem.Tevens diegene die de vloek heeft uitgesproken is een dienaar van Haar.De paarse magiër heeft zich jaren stilgehouden,totdat zijn vrouwe zich nu weer een weg probeert te bakenen naar het Kwaad.

Ik hief het hoofd op,en even later volgde mijn bergenvriend me op,zodat onze hoor niet meer gericht stond naar haar.

Ik weet dat het nog niet eerder is gebeurd dat er iemand die hier een onverwachte en vreemde intrede maakt,ook zomaar het Feeënpad kan binnengeraken.Maar onze vrienden wachten,tevens diegenen die op dezelfde plaats zitten waarin de paarse magiër zijn verblijf zoekt.We moeten nu doorgaan.Ookal heeft het pad de gave die tijd verkort,veel tijd hebben we niet meer.Die heks laat geen seconde voorbijgaan zonder dat ze er iets in doet,dat ons niet zint,het hele woud niet.

Edited by: Faranyell at: 5/9/02 12:34:46 pm

[red]

Rillingen liepen als mieren over haar rug bij het horen van de paarse amgier. Hij was hier...Hij die hen gekluisterd had aan de torens. Zij waren Gargoyles, hun leven in steenwas deel van hun bestaan geworden, maar de paarse magier had hen vervloekt en haar een leven van wachten beschoren. Of ze de vloek te niet kon doen of niet, het was tijd voor wraak.

Haar ogen lichtten groen op de stompjes op haar rug die eens haar vleugels waren geweest sidderden en haar klauwen balden zich tot vuisten. Haar tanden opelkaar geklemd sprak ze: 'Nodig mij uit op het pad...wij zullen samen strijden oude vijanden.'

[Anoniem]

Na dat lieten we eerst de gargoyle op het pad en daarna schoten we er samen zelf doorheen.Het was van dag naar nacht;een plotselinge verandering drong door de wand heen.
De wolken waren al tegen de horizon geslopen en achter ons lag de nacht klaar met tsjierpende krekels en alle geluiden die erbij horen.Op de plaats waar de zon ten onder was gegaan blonk nu nog de oplichtende gestalte van Yodarax en de laatste lichtstralen schenen zwak op het lichaam van Inoël,die met zijn vleugels niet opkon tegen de vele grotere van de nacht.
Samen liepen we richting hen en wanneer we daar waren zei ik tegen Inoël dat dit een van de gargouilles is.Hij begreep meteen waarover het ging maar keek verward naar het wezen en wist niet wat te zeggen.Hij had niet eerder zo'n wezen van dichtbij gezien.In het land waarvan hij kwam waren er minder van die soort.Maar hij had er van gehoord.Het was een van onze oude vijanden,maar hun grote vijand was de paarse magiër.Allen wisten we dat die persoon zich bevond op dezelfde plaats als waar onze woudvrienden Echo en Coldrin zaten.

Yodarax keek af en toe ongeïnteresseerd naar de Gargoyle.Veel moest hij er blijkbaar niet van hebben.

[red]

De uitnodiging was stram, maar voldoende om Biste toe te laten tot de geheimen van het woud. Het pad fluisterde haar dingen toe, de woorden onduidelijk maar desalniettemin verontrustend. Biste zette haar klauwen op de grond en bewoog als een gorilla om de eenhoorns bij te houden. De nacht was gevallen, maar de witte vacht van de paardachtigen weerkaatsten het laatste licht.

Biste verstarde toen ze de vleugels van InOe-el zag. Trots sierden ze zijn rug en hij bewoog ze achteloos heen en weer toen de eenhoorns haar aan hem voorstelde. Jaloezie prikte haar hart en kneep haar keel dicht. Ironie deed de stompjes op haar rug fladderen in een herinnering van haar eigen vleugels. Zo anders dan die van InOe-el, maar zo gelijk in gratie en beweging.

Ze schudde haar hoofd. Er was nu geen tijd voor dit soort gevoelens. Het was tijd voor wraak.

[Anoniem]

Donkerte..
overal rondom ons donkerte.Geen licht meer van een zonnestraal,en de maan leek nauwelijks nog iets te zijn.Een gedacht kwam bij me op,de gedachte van niet meer bij De Oude Stad te zijn.De blauwe boom achterlatend,het Rode Bos waarin hij stond.De hoge,oude Hessing-bergen waarin de grote open vlakte lag,omringd door bomen met een zwaar bladerdak.Vogels die tsjierpend neerstreken op de takken,en de oude vertrouwde grot waarin we steeds sliepen.Dat allemaal,achterlatend.
Het pad leek niet recht door de wouden te lopen,zigzaggend,zoals de stroming van een rivier.Rechts van ons sloegen de wortels op een heuvel tegen mekaar op en vielen dan naar beneden,over het pad heen.Steeds kronkelend door elkaar gevlochten,zelfs begroeid met hangende planten.Je zou niet zeggen dat je steeds dichter komt bij het Kwaad.

Stenen,uitgehouwen stenen van een bouwwerk,lagen stuk,verspreid neer op de aarde,zodat je in de nacht moest weten waar te lopen.Tussen de bomen door toornden hoge muren uit,begroeid met mos en klimplanten.
Het pad loopt naar beneden.Nog steeds gevolgd door de lichtende verschijning van Yodarax volgen we het pad verder in de donkerte.

[red]

De nacht kwam en het landschap kondigde een verandering aan. Biste's ogen werkten goed in het donker, lening hupte ze achter de eenhoorns aan. Ze hield afstand van de fee die als een lichtpuntje voor hen uit fladderde. Ze had genoeg vijanden in het bos.

Het woud had een stad heroverd hier, resten muur lagen als halfbegraven lijken onder mos en bomen. Het leek vredig genoeg vanaf het feeënpad, maar onheil bezwangerde de lucht. En Biste had een vermoeden over wat ze hier aan zouden treffen. Ze hield niet van dingen met meer dan vier poten......

[Anoniem]

Na een tijd kwam de zon terug op,alles ging hier veel vlugger onder invloed van de draaiende tijd.De zon zond sterke stralen uit,door het met nevel bedekte geul.We hadden 's nachts een heel eind gelopen,de gargouille achter ons volgend.Het licht van de fee zwakte af in het licht.De stenen die gisterennacht nauwelijks te zien waren hadden nu een groene kleur met daaronder grijze steen.Hoe verder we gingen,hoe meer er tekenen van een beschaving in het groen verschenen.

Waren er dan nog wezens in de wouden?De enige stenen die ik had gezien waren die van in de vallei voor de Hessing-bergen,en in de Oude Stad waarover we waakten.Ik dacht terug aan het voorval met de rode kat die verscheen in donkere wolken en verdween in de zonskleuren.Ik dacht aan het kwaad dat daar verscheen.
Het woud was zo groot,zo groot,zo veel.

Hoe een wezens zouden zich hier verborgen houden?Of verborgen voor een heel lange tijd.Waarschijnlijk....alleen die spin kon zoiets doen.En ik die had gezworen geen spin meer kwaad te doen,of het web of hun aanhangers.Geloften zijn om er iemand zeker van laten te zijn dat je het meent,tevens om ze te breken,fluisterde iemand me nog in.

Edited by: Faranyell at: 5/12/02 11:06:52 am

[Galliminus]

Yodarax vloog nog steeds voor het gezelschap uit..Na een tijdje kwam hij teruggevlogen naast Biste.."Hé,..ik ken jou wel..", sprak hij in een zeer schelle stem die bijna pijn deed aan je oren,"Jij bent een van die onnatuurlijke stenen gedrochten uit Raganorck,.....ik meen dat je iets bent verloren,..wist je dat al?" Hij wijst naar haar rug waar twee zielige stompjes zitten die eens machtige vleugels waren..Hij lacht sardonisch en vliegt weer voor hen uit...
"Het is overigens druk in het Woud,..er zijn er teveel die hier niet thuishoren,..De Koningin zal hier niet blij mee zijn!"

Yodarax

[red]

Verbaasd was Biste dat het lichtgevende mugje naast haar kwam vliegen. En verbaasder nog dat het feetje zo een schrepe tong had. Ze zette haar klauw tegen haar oor, maar de schelle stem duwde de schertsende woorden naar binnen.
Een gegrom deed haar keel trillen en ze sloeg haar grote klauw uit naar het irritante wezen zonder een pas te verliezen. Uiteraard miste ze het nietige wezen dat weer vrolijk naar voren fladderde.

~Rot bos, rot wezens~dacht Biste en zette haar kiezen op elkaar ~Wacht maar, de dag dat mijn vleugels hun schaduw werpen op de maan komt weer en dan zul je je woorden inslikken, mug.~ Ze wist beter dan de woorden harop te zeggen. Het was zeer pijnlijk en gevaarlijk om door een fee van hun paden verbannen te worden als je er reeds op liep. Maar ze visualiseerde hoe ze de paarlemoeren vleugeltjes van zijn lijf rukte en ze op de hoorn van de eenhoorn prikte. Een grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze braaf het lichtpuntje volgde.

[Anoniem]

"Sssh,Yodarax!"De Gargouille is hier om dezelfde reden als ons.Jaag haar nu niet achter!En daarna keek ik even achterom,naar Biste,en ign dan weer verder.
Hoe verder we kwamen,hoe breder de geul werd,en haast uitliep in een dal,die dan weer spitser werd.Voor ons verscheen,nog steeds in de verte,een zwarte rij,opgesteld in afschikwekkende vormen.Huilend,gevangen in zwarte steen.Ik zag hoe de Gargoyle keek naar hen.Het water liep stromend langs de gezichten en lichamen van de beelden,die de vorm hadden van elfen en mensen.

[Galliminus]

Plotseling stopt Yodarax en hij blijft in de lucht hangen als een libelle. Hij gaat van het pad af en een rimpeling verschijnt. Ze zien hem buiten rondvliegen,..veel langzamer dan daarnet.
Hij circelt naar de kruinen van de bomen en kijkt uit over het woud,..dan komt hij het Feeënpad weer ingevlogen.."Zeg, sinds wanneer is het normaal dat er een horde Ogurs en Orks door het woud dwaalt?",..het is een rethorische vraag en hij verwacht dan ook geen antwoord. "Vreemd,..Ik voel de Karma van Faranyell,...er is iets mis met haar,..of nog erger,..De Horde heeft haar!"

Yodarax gaat nu links het pad af maar het pad gaat met hen mee,..voor zover zijn reisgenoten doorhebben lopen ze nu precies in dezelfde richting terug,..maar de Eenhoorns zullen wel beter weten als dat. "Coldrin de Halfbloed oké,...Maar Echo en Faranyell meenemen gaat te ver,..zij zijn puur,..zij behoren tot mijn volk!"

De groep loopt nu weg van de Eerste Fabriek,...."Ik weet niet wat jullie willen doen maar ik ga Faranyell helpen,..Ik wil jullie wel terug ontmoeten bij de fabriek als je wil....nou? Gaan jullie hier van het pad af om de Feeks te benaderen?"

Yodarax

Edited by: Galliminus at: 5/12/02 3:32:53 pm

[red]

Het was duidelijk dat de fee zich druk maakte over iemand, iemand die met orken en ogurs te maken had. Het scheen dat ze een keuze moets maken tussen die Fabrieken en het karma dinges van een Faranyell, wat dat ook wezen mocht. Biste besloot zich bij de meute aan te sluiten. Het lot wist haar wel te vinden als het tijd was om de paarse magier te doden. Ze ging zitten op haar hurken en keek met een schuin hoofd naar de eenhoorns. Ze bleef stil zitten wachten en leek des te meer op een van de beelden die de tien torens sierden, vleugels of niet. Alleen haar ogen glinsterden als kristallen in een stenen zetting.