Raganorck

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Honingbaard stopte en draaide zich plosteling om. De tak waar hij zojuist op geland was deinsde nog op en neer onder zijn gewicht.

'Stoppen hier het spoor doet. Monster Honingdief met veel klauwsels en pootsels is weg!'

Hij kon de schemering van opluchting in zijn stem niet maskeren en begon te spinnen van opluchting.

Coldrin · Posted: Mon Jun 10, 2002 6:36 pm Post subject: Re: Voorop?

Artuur Bloemblad had de opluchting in Honingbaards stem gehoord.
'Waarom zou een bol klauwen en tanden bang moeten zijn voor het onbekende? Laten we hier zoeken, er moet ergens een spoor zijn.'

Artuur Bloemblad ~ Kabouter

Coldrin · Posted: Fri Jun 14, 2002 8:56 am Post subject: Ondergronds.

'Ik denk dat ik het gevonden heb.' zei Artuur na lang stil zwijgen. 'Kijk hier houden de voetstappen op, maar als je goed kijkt, dan zie je nog een halve stap onder die boom. Er moet dus ergens een geheime gang zitten. Wacht even.'

Artuur liep naar de boom en ging op een tak staan springen.
Plots verschoof de boom geruisloos, een donker gat in de aarde werd zichtbaar. De walm van het wezen werd sterker.

'Het blijkt dus dat ons mysterie hier naar beneden is gegaan. Wij zullen dus moeten volgen.'

Artuur begon de treden af te dalen, steeds dieper de grond in.

Artuur Bloemblad ~ Kabouter

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

'Ach nee, het is nie waar nei, nee nie naar beneden nie.' Honingbaard kon tegenstrubbelen wat hij wilde, maar de kabouter had hem gezegd dat ze naar beneden gingen en de wens van een kabouter deed zijn trillende benen nu naar beneden gaan of hij wilde of niet en hij wilde niet!
'Oppassen met je woorden jij moet Atur, ik nie leuk vin nie het is stinkwereld hier, geen honinggeur en gevaarlijk zijn voor honingbaarden en Arturs!'

Coldrin · Posted: Sat Jun 15, 2002 4:54 pm Post subject: Het is niet ver.

'Het is niet ver. Er zal je niets gebeuren Honingbaard. Kijk daar zie je het einde al.'

Artuur liep verder naar het licht op het einde van de gang.
Plots verdwenen de treden onder hun voeten en poten en werd een gladde afdaling.
Artuur viel en gleed verder naar beneden, steeds dieper het duister in.

'Wie kan ons nu nog tegenhouden,' riep hij naar Honingbaard die, hoopte hij, achter hem was.

Artuur Bloemblad ~ Kabouter

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De hoge frequentie piep die Honingbaard uit stoote was zelfs te hoog voor de oren van Artuur, maar als er vleerbeesten in de buurt waren geweest waren die nu allen doof. Glibberglats gleed Honingbaard achter Artuur aan en begon hem zelfs in te halen een glijdende bal poten en vacht botste tegen de kabouter aan toen de glijbaan zijn einde vond op een rotsige grond.

((OOC:eeehhhh waar is Gwynn?))

Gwynn Gynniom Criefka · Sporenzoeker Joined: 28 Apr 2002 Posts: 14

Gwynn probeerde artuur en honingbaard bij te houden en het lukte ook redelijk, al raakte ze steeds verder van hen verwijderd. Zonder op de omgeving te letten liep ze maar verder en verder. Totdat ze opkeek en de omgeving in zich opnam, waar waren artuur en honingbaard? ze keek rond…geen artuur… geen honingbaard…geen spoor…geen spoor? Waar was het spoor heen? Ze liep een eindje terug en zag hoe het spoor ophield. En nu? Ze besloot nog een eindje terug te lopen maar zag niemand. Hoe moest ze nu in raganorck komen? Waar was ze? De vragen spookten door haar hoofd en ze werd bang. Ze keek omhoog de zon begon al te zakken, het zou niet lang duren voordat het donker werd. Lopen leek de enige oplossing, dus ze liep waarheen wist ze niet, hopelijk de goede kant om of dan tenminste uit het bos…

Coldrin · Posted: Fri Jun 21, 2002 3:24 pm Post subject: In de grote zaal.

((OOC: Hopelijk komt alles goed met Gwynn. Zij heeft besloten om op haar eentje naar Raganorck te gaan. Wij gaan verder.))

De helling werd minder steil en het licht sterker. Langzaam kwam Artuur tot stilstand. Hij wachtte en werd bijna ondersteboven gegleden door Honingbaard.

Langzaam vervolgde hij de gang. Toen ze bij het einde uitkwamen, zag Artuur waar ze zich bevonden.
Ze stonden bijna tegen het plafond van de Grote Zaal.
Beneden hem zag hij kleine figuurtjes een strijd leveren met andere kleine figuren.

Toen werd zijn blik getrokken door acht rode ogen en zes paar harige poten.
En ze kwamen snel dichterbij.

=> De Grote Zaal

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Piepend en met ogen zo groot als schoteltjes keek Honingbaard Artuur aan. Hij rilde van angst, hij had gelijk, dit was geen goede plek om te zijn en de hoeveelheid poten en ogen bevestigde dat. Zijn piep veranderde in een grom en zijn nekharen gingen overeind en vormden een stugge kam op zijn rug. Ergens ver weg beneden ontstonden de geluiden die hier galmend langs het plafond een uitweg zochten, net als Honingbaard.

((=>de Grote Zaal))

Gwynn Gynniom Criefka · Sporenzoeker Joined: 28 Apr 2002 Posts: 14

Ze baande zich een weg tussen de takken en bladeren en zag dat het al meer begon te schemeren. Het kleine beetje zonlicht dat er nog was werd tegengehouden door de vele bladeren boven haar hoofd. Hoe minder licht er binnen viel hoe meer haar afkeer jegens het bos groeide, de bomen zagen er al angstaanjagender uit en de hoop om voor morgen de stad te bereiken had ze allang opgegeven. Evenals de hoop op een nieuwe gids, want behalve de vele insecten en kleine dieren had ze nog geen leven gezien, laat staan iemand die haar de weg kon wijzen. Haar benen werden moe maar ze durfde niet te stoppen met lopen. Het leek we of die bomen fluisterden of was het de wind? Ze voelde zich in ieder geval niet op haar gemak…

ckeetel · Posted: Thu Jul 04, 2002 2:02 pm Post subject: Re: ...

De schaduwen onder de bomen zijn gehuld in een drukkend grijs van het vocht dat vanaf de donkere stammen uitwasemt en zich het mistroostige halflicht van een vallende avond eigen maakt. Zware passen doorbreken het lied van een enkele krekel en een grote donkere gestalte beweegt zich voort door de schaarse onderbegroeiing. Helrode ogen dringen ver door in de grijze sluiers van het einde van een dag, grijs strijkt langs de koppen van hellebeesten waar een ervaren hand ze eens in het staal heeft geslagen dat hem als een tweede huid lijkt te omgeven. De schurende klanken van zijn met ijzer beslagen schreden weerkaatsen tegen de gekloven bast. Werpen de schrille echo's dieper het woud in.
Soms wordt het eeuwigdurende duister onder de grote kruinen doorbroken en bereikt het avondlicht de jongere bomen, struiken en varens die zich om een gevallen woudreus hebben geschaard, dan valt het licht ook op het doffe metalen harnas, op het lichaam van de enorme krijger die een voorbestemd pad lijkt te volgen, ver voor hem uit klinkt het onrustige geritsel en de lichte hoeven van bosdieren die hem ontwijken, wegvluchten voor de grond die dreunt onder grote stalen voeten.