Raganorck

[Anoniem]

De levendigheid,hun eigen kracht en wil van de kettingen laten zich met zo'n kracht neervallen dat de lichamen die zich eronder en eromheen werden bedolven door hete schakels.
De ogen sloten wanneer enkele van de kettingen die voorheen nog de gevanenis voor de eenhoorns vormden,deze kant opvielen.

Pijn liet de huid verbranden en liet vele rode lijnen achter op het lichaam.Een der kettingen lag dwars over haar.Schakels over de rug werden donkerder van kleur,schakels op de grond die werd verwarmt door een brandende rivier waarin vuur stroomde,smolten weg als levens die te dicht bij de zon stonden.

[Coldrin]

Ni'ldroc is verdrongen, Coldrin heeft bezit genomen van het lichaam van de Koning. Toch sluimert hij nog ergens in zijn binneste zoals Coldrin sluimerde.
Hij probeerde met zijn hand het zwaard te nemen, maar de stenen vrouw was sneller.
Ze staat recht en houdt het zilveren elfenzwaard in haar handen. Het doet haar niets, het verbrand niet haar handen of maakt ze blind zoals ze in verhalen plachten te vertellen, nee, de Koningin mag het zwaard vastnemen.
Coldrin kijkt toe hoe ze op hem afkomt. Zijn eigen zwaard, Zilverslag in haar hand. Hij wacht op zijn dood. Wacht op de verlossing van Ni'ldroc.

[Elegia Morfleur]

"Neee!"

Echo's kreet klinkt schril door de holle ruimte. Ze is de Koning het hele eind gevolgd vanaf een afstand en verborgen achter een uitstekende rotspunt in de grillige muur van de onderaardse kamer heeft ze het tafereel aangezien. Ze gelooft nauwelijks wat ze ziet, omklemd haar boog en de stenen om niet haar evenwicht te verliezen. Het is nu of nooit... Ze tilt de Boog van haar schouder.

[ckeetel]

Ze hebben haar Koning gedood en weer is een Heerser stervende door toedoen van die zwakke levensvormen uit de Wouden, waarom... Waar halen ze die krachten vandaan tegen het Vuur te vechten? Hoe heeft Ni'ldroc het af kunnen leggen tegen de geest van zoiets....teers? Iets wat nog zelfs door het Vuur heen de handen kan uitstrekken en reiken naar de oppervlakte...zoals zij reikt naar de oppervlakte. Maar Haar Vuur, het bloed van de aarde is de gravende kracht van de wortels nooit meer te boven gekomen. Zij moest wegtrekken omdat het stierf en onder de Fabrieken rust de laatste ader die ze kent...dicht onder de oppervlakte, in die andere zaal, waar Ze Ni'ldroc schiep en waar Haar lichaam nog kan leven. Zoveel kracht heeft ze in deze ene gestopt en ook hij moet het afleggen. Ze voelt geen verdriet om het sterven van de Heerser, het dichtstbijzijnde wat haar gevoelens haar kunnen brengen is haat jegens datgene wat hem ten val bracht. Woorden die Echo haar toewierp tijdens zijn verandering snijden haar nu en voor het eerst sluipt een spoor van twijfel in haar stenen hart....is het mogelijk? Die gevoelens die die breekbare wezens voor elkaar voelen sterker dan die van het Vuur?

Achter haar hoort ze een kreet en ze herkent de stem van het figuurtje dat eens in Haar web hing, zo fel, zo vol vechtlust. Twijfel slaat om in vrees, ze vreest de gevoelens van de vrouw en wat ze is. En ze vreest de gevoelens van de geest voor haar, de half-elf Coldrin en de mens Echo, het zijn de wortels van hun liefde die weer het Vuur dreigen te doden... Ze draait zich om, ziet het figuurtje en dat wat ze nu in haar handen neemt.

"Nee..." sist ze tussen haar tanden, nooit zal Ni'ldroc de pijn van een kwetsbaar lichaam hoeven voelen...nooit. Ze kent de kwetsbare plekken van haar schepping, de eigenschappen van het steen en het pantser dat hij draagt, ze weet wat ze moet raken, Coldrin zal sterven door zijn eigen licht, het zwaard dat van zilver lijkt te zijn geworden, zijn kracht die zich in het blad toont en ook Irichan vrijwel heeft verdrongen.
De kling flitst door de lucht...

Haar Ogen en Oren

[Elegia Morfleur]

Echo ziet de blik van het monster van Coldrin in haar richting glijden en weer voelt ze de vreselijke haat van die ogen diep in zich boren. Ze huivert, voelt de spanning als gevolg van twee tegensprekende intenties die zich tussen hen optrekt als een ondoordringbare muur van staal. Twee verlangens, twee levens botsen en de vonken ketsen af tegen het pantser van de ander; een moment lang is de overmacht van de kant van de Koningin zo overweldigend dat Echo enkel kan staren, dan vangen haar ogen het beeld van Coldrin weer en haalt ze diep adem, staat op.

Haar blik schiet van links naar rechts, zoekend naar een stuk hout, een splinter, iets wat ze met haar Boog op het beest kan afvuren, maar het geluk dat eerder aan haar zijde vocht, laat haar nu danig in de steek. Links, rechts van haar lopen de vloeren van de grot over in muren zonder ergens bedekt te zijn met iets anders dan kiezels. Geen hout, geen overblijfsel van iets levends, niets, niets dat bruikbaar kan zijn, niets dat de Boog kan dienen. Echo bukt, haar gedachten tuimelen koortsachtig door haar hoofd, terwijl het monster voor haar heen en weer paradeert, Coldrin naderend, die op het moment niet de kracht en snelheid heeft om haar uit de weg te gaan. Echo schudt haar hoofd, kijkt van de Boog naar de twee enorme wezens voor zich - concentreer je, denk, Echo, denk na - en ziet tot haar schrik dat de Koningin het heft van Coldrins zwaard heeft omvat en hoog boven zich door de lucht laat slingeren.

Het volgende gebaar dat Echo maakt is een impuls, een reactie zonder voorbedachte rade, puur instinct, wanhoop. Met alle kracht die haar weekvlezige armen bezit, omklemt ze de Boog, heft deze boven haar hoofd en slingert hem met de spitse punten op de kop van de Koningin gericht, van zich weg, recht op het monster af.

[ckeetel]

Nooit zal Ni'ldroc die kwetsbare gevoelens delen...nooit zal het Vuur lijden onder een leven van bloed en vlees... Het zilver van het zwaard schiet aan haar voorbij, het beoordeelt niet, het wordt gedreven. Voor haar staat het scherp even stil, een nabeeld van een volmaakte beweging, alsof de tijd ervan weggetrokken is, de wereld een sokkel wordt, een omlijsting rond het dodelijke wapen... alleen maar die brede glanzende streep waarin ze zichzelf ziet, de zwarte vegen op Zilverslag die haar gedaante vormen en achter haar, tegen de grillige rotswand een aanwezigheid, groter dan het duister van haar weerschijn op het ijzer, krachtiger stralend dan het Vuur wat ze in zich draagt. Tonen de vuren in de zaal haar iets wat werkelijk bestaat? Of zijn het misschien innerlijke weerspiegelingen van de nieuwverworven vrees in haar eigen ziel...
De tijd zwijgt, maar nauwelijks waarneembaar ademt een naderende melodie tonen in de ledigheid...

Haar schaduw op het staal barst en het zwaard schiet aan haar voorbij wanneer de aanwezigheid van de tijd de vrouw weer terugtrekt en de punt van de Boog onder haar schouderbladen doorbreekt. Het mineraal van haar huid scheurt, verbrokkelt onder een dissonante melodie die het hout dwars door haar heen leiden. Zilverslags pad buigt zich, onbewust of het steen, pantser of vloer raakt laat ze de greep los, klauwend grijpen haar handen naar het booghout onder haar hoofd bedekt met vloeibaar vuur wat door haar keel naar buiten lekt en lange gloeiende draden naar de grond toe spint. Haar geluidloze schreeuw doen de raderen van de Fabrieken zwijgen, alleen in de aarde rusten nog de herinneringen van hun schreden.

In haar lichaam steekt de Boog en ineens beseft ze wat voor wapen ze in zich draagt, wat voor vernietiging er in haar huist...
nu waren het nog valse tonen die het in haar huid deden dringen...
langzaam glijden haar ogen naar het lichaam wat eens de Heerser was, Coldrin...voordat hij...

Haar stenen handen vinden Zilverslag, " Nooit!!!" weer flitst het staal...

Haar Ogen en Oren

Edited by: ckeetel at: 6/14/02 9:08:51 am

[Coldrin]

De flitsende kling kwam omlaag, stopte en viel naast hem.
Coldrin keek omhoog met ogen vol berusting.
Toen voelde hij warmte, iets heet dat over zijn lichaam druipte.
Het vuur van de Koningin. Haar bloed, haar kracht sijpelde schijnbaar weg.

Maar dan zag hij haar gezicht weer. Van haat vervuld.
Coldrin wist dat hij ging sterven, toch wou hij niet. Nu niet meer, hij had Echo gezien en dat had hem kracht gegeven.
Zijn poten, de poten van Ni'ldroc bewogen spastisch als een laatste doodsstuip.

De zilveren kling kwam weer naar beneden. Een goud licht omlijste het, rode druppels gesmolten magma liepen naar beneden over het scherp.
Hij probeerde een laatste wanhoopsdaad.
'Mijn Koningin, waarom wil je me doden?' imiteerde hij de stem van Ni'ldroc, de Gevreesde.
'Heb ik niet gedaan wat je vroeg? Je nieuwe Koningin staat hier nu in de ruimte.'

Het glinsterende lemmer kwam dichter.

[Elegia Morfleur]

Echo ziet de trillende Boog uit het lichaam van de Koningin steken en aarzelt niet langer. Van de grond raapt ze een steen die zo scherp is dat hij diep in haar hand snijdt, scherp genoeg om haar te verdedigen nu ze haar wapen kwijt is. Ze verlaat haar schuilplaats, rent, kijkt om zich heen naar de muren die haar omcirkelen en kiest er op goed geluk één uit. In gedachten stippelt ze een pad uit langs de wand, gebruik makend van de uitstekende stenen die haar tot houvast kunnen dienen en dan klimt ze langs die weg omhoog.

Het gaat moeizaam en langzaam, dit klimmen langs een pad dat gemaakt is voor de haakpoten van de spinelfen en de diepte beneden haar maakt Echo duizelig. Weekvlezig, er is geen betere omschrijving voor een mens, denkt ze bitter. De mens is slechts een mengelmoes van verzwakte kwaliteiten die andere soorten doet uitblinken, mieren in hun kracht, roofdieren in hun snelheid, vogels in hun bouw. Wat beheerst de mens? Verstand? Echo werpt een nieuwe blik naar beneden en weet dat dat niet waar is. Verstand is het laatste dat haar nu drijft.

Bungelend, een vier, vijf meter boven de grond neemt Echo haar steen tussen haar tanden en laat zich los. Als ze nu haar doel mist en de grond raakt kan ze het vergeten en uit alle macht probeert ze de baan van haar vrije val te verleggen. En dan landt ze met een klap op de rug van de Koningin en grijpt zich vast in haar harige, schubbige pantser als een vlo.

[Massarhe]

De wonden waren pijnlijk,ze hadden zich van de zware slag van de kettingen kunnen ontwijken,maar toch vielen enkele van de losgekomen schakels neer op de lichamen van de eenhoorns.De wondden die ze toebrachten waren heet,en vurig rood.Het was pijnlijk voor me om te lijden onder een aanval,een nederlaag,van het vuur.Het was vreemd,vreemd om het mee te maken.
Versuft stapte ik weg van de plaats waar de kettingen wegsmolten in de warme grond en zag toen een vrouw.Niet de vrouw,het stenen standbeeld,deze kende ze.Echo.Het kind van de wouden,ze was niet onbekend voor ons,helemaal niet.
Carpen en Inoël stonden dicht naast me en keken,bijna grijnzend,naar de stenen vrouw die het niet kon het zilveren zwaard te laten neervallen.Echo had Coldrin,de spinelf,weergezien,en deed nu alles om de vrouw onschadelijk te maken die hem dit had aangedaan.

[ckeetel]

"Dwaas! Je bent de stem van het Vuur niet waardig!" Vuur en gebroken brokken van haar huid glijden stroperig langs haar stenen lippen als ze het woord naar hem toespuugt. "Je ontnam me mijn Koning en mijn Wachter, je ontnam het Vuur een vuur, ik begrijp niet hoe je het voor elkaar gekregen hebt, maar het doet er niet toe... jouw bloed zal deze zaal verlichten, ik zal je jouw Vuur tonen zoals je had moeten zijn, zoals zij had moeten zijn en het zal me behagen je langzaam te zien sterven..." Zo verschrikkelijk is haar haat nu voor Coldrin, dat ze iedere andere aanwezigheid in de zaal negeert, het ongevoelige steen neemt het lichaam van de jageres niet waar dat zich nu aan haar vastklampt, de stervende Koning voor haar, moet een verschrikkelijk lot bespaard blijven en meer nog...het wapen in haar, die zilveren snaar moet voor altijd zwijgen...

Haar hand begeleidt de punt van het zilveren zwaard wanneer ze met een verschrikkelijke kracht zijn zij breekt en dan drukt Zilverslag zich door de wonde, langzaam begint het staal in zijn helrode bloed weg te zinken, het uit het gat drukkend, ze vangt het op in haar hand als het langs zijn lichaam stroomt en drinkt hetzelfde vuur wat ze in hem heeft gebracht.
De barst in haar keel begint zich rond de punt van de Boog te sluiten.

Haar Ogen en Oren

[Coldrin]

Een zilveren vlam, zijn eigen zwaard verwondde hem. Zijn bloed stroomde en het leek alsof het niet wou ophouden met stromen.
Coldrin hield zich vast aan de woede, de haat voor de spinelf, ook al was het een stenen beeld dat voor hem stond. Hij voelde de vlammende pijn, maar negeerde die. Langzaam richtte hij zich op en keek in de vurig rode ogen van de Koningin.
Hij begon te lachen terwijl het bloed uit hem stroomde naar de grond toe.

'Weet je wat steen kan splijten, kan uiteen laten vallen in kleine stukken waardoor er niets meer overblijft?' vroeg hij haar met een grijns. Hij hoestte even waardoor wat speeksel met bloed naar buiten kwam.
'Buiten een goede stevige hamer?'
De woorden kwamen moeilijker, maar toch vond hij de kracht om door te zetten.
'De aarde zelf. De wind. Regen. Het weer. Laat bomen wortelen op een steen en ze zullen hem versmachten. Laat de wind huilen om een rots en hij zal breken. Laat regen vallen op een steenlaag en als het vriest dan zal de steen zachtjes beginnen breken.' De woorden kwamen als een zondvloed.
Coldrin wachtte even. Een kort moment waarin hij geen pijn voelde.

'Als ik de Macht had om de magie op te roepen, dan zou je er niet meer staan.'
Hij hoestte een rode slijm op. Zijn tanden zaten onder het bloed.
'Je hebt geluk dat ik zo een magie niet machtig ben.'
Weer bleef het stil. Alle geluiden waren verdwenen. Hij kon het druppelen horen van zijn bloed op de grond.
'Maar ik kan je wel vervloeken en hopen dat iemand anders het voor mij doet.'

Hij wachtte op de reactie van het stenen beeld.

[Elegia Morfleur]

Meters boven de grond wordt Echo gelijk de bewegingen van het Monster heen en weer geslingerd als een papieren bootje op de deining van de oceaan. Ze klemt zich wanhopig vast in de huid van haar prooi, maar de krachten die bij iedere nieuwe beweging op haar armen drukken, maken dat ze geen aanval kan inzetten zonder te riskeren van de rug van het Monster geworpen te worden. Echo knijpt haar ogen samen, drukt zich dichter tegen de schubbige, schilferige huid, terwijl ze probeert zich dichter naar de kop te worstelen. De steen heeft ze nog steeds tussen haar tanden geklemd en bloed druppelt langs haar kin in haar nek. Ze proeft steen, voelt niets dan steen, haar handen grijpen wanhopig hoger en hoger in de huid van steen waar ze tegenop probeert te klimmen.

[Massarhe]

(het is duidelijk dat ik en de 2 andere eenhoorns hier iets aan de fenomenen van het weer kunen veranderen,maarreuh,ik wacht in feite een beetje op de paarse magiër (met zijn magiën),maar waar hangt die ergens uit?)

Massarhe hoorde de gevallen (..?-)elf grijnzend tegen de rode ogen praten die zich plaatsten in het stenen beeld dat zich bevond op de even rode aarde.
Het was zo duidelijk wat hij vertelde,het kwam er zo vlug en alsof hij het al duizenden keren had verteld uit,zo vlug als het rode bloed dat in de gronden een weg probeerde te zoeken naar de warme magmastromen die op hun beurt kouder waren dan de haat en verachting van de stenen vrouw.
Maar de machten van de het water,de regens die uit de tijdloze lucht vallen hadden hier geen kracht.De aarde had een hol gegraven in zijn binnenste,beveiligd tegen de regen die op de huid van de grotten,de huid die was blootgesteld aan de veranderende lucht,bossen en natte wouden liet ontstaan.
Eenhoorns waren enkel wachters of bewakers van de wouden,ze waren afgezanten of leerlingen van de elementen in het heelhal,maar niet de meesters.De wouden waren nog steeds meester over hun.

[ckeetel]

Zijn snerende uitspraken lijken haar koud te laten, het zijn zijn laatste woorden die de onrust in haar wakker maken..vervloeken en hopen dat iemand anders het voor hem doet? Weer reikt haar aandacht naar iedere draad in haar web, iedere gang, iedere zaal onder de Fabrieken en ze proeft de aanwezigheid van wat hij had kunnen bedoelen...te dichtbij... Zij zit op haar rug... Te lang heeft hij haar bezig gehouden en de wetenschap daarvan lijkt in die uitdagende blik te liggen waarmee hij haar aankijkt. "Maak je geen zorgen over haar liefje, je zult ruimschoots de tijd krijgen haar heen te zien gaan...zelfs het Woud komt jullie niet meer te hulp, zelfs de Bewakers lijken hun kracht berloren te hebben..." een stenen hand glijdt langs zijn kaaklijn, "Je had een machtig Heerser kunnen worden, het volk van de spinelven lag aan je voeten Ni'ldroc...maar het Vuur is nooit rouwig, jouw lichaam kan het nog steeds dienen...als voedsel. Sterf langzaam Coldrin..." Geen woorden meer, lang genoeg heeft ze haar tijd verspilt aan zo'n tere levensvorm. Met kracht stoot ze het met bloed bevlekte zwaard zijn lichaam in. Rood heeft zich tussen haar vingers afgezet, rood waar iedere spoor van het Vuur uitgedreven lijkt te zijn.

"Nu wij liefje..." Ze richt zich overeind...

Haar Ogen en Oren

Edited by: ckeetel at: 6/17/02 4:08:07 pm

[Coldrin]

Een kreet weergalmde en rees naar de onpeilbare hoogten van de zaal toen het zwaard diep in het vlees binnendrong.
Coldrin schokte. Meer bloed kwam uit zijn mond gelopen.
Toch stonden zijn ogen nog helder. Alle gevoel was uit zijn lichaam verdwenen. Hij wist niet meer waar het zwaard toegeslagen had.

'Waarom zou ik Heerser over je volk moeten zijn? Waarom zouden zij zich aan mijn voeten moeten werpen? Waar zijn de Elfen van weleer gebleven?'
Coldrin raapte alle kracht bij elkaar.

'Zilver waren hun haren, goud hunner ogen. Levendig waren hun harten en vriendelijk hun woorden.
Ze leefden vrij, zonder angst, onderworpenheid. De koning regeerde niet als koning, maar als spreekbuis voor zijn volk.
Waar zijn zij gebleven?
Jij met je harteloze spinelfen, noem jij jezelf nog een volk. Je bevindt je al onder de grond, enkel zou de toegang tot de bovenwereld afgesloten moeten worden. Dan pas zou je zijn wat je bent. Levend dood.'

Coldrin klauwde zijn handen, voelde zijn krachten snel wegvloeien als water op droge grond. Langzaam probeerde hij nog iets. Hopelijk was er nog genoeg kracht van Ni'ldroc in hem.

'Ketenen van Vuur, luister naar mij. Gehoorzaam mij en mij alleen, neem van niemand anders bevelen aan, niet meer. Ga nu.' Hij maakte een beweging met zijn geklauwde hand.

De ketenen richten zich op alsof ze evenveel kracht hadden als Coldrin, langzaam maar zeker gingen ze sneller.
Op het stenen beeld af.
De ketenen verstrengelden zich in een ijzeren wurggreep rond de polsen van het beeld.

'Maar bovenal waren ze listig.'