Raganorck

[ckeetel]

De levende ketens om haar en achter haar, waar ze ontspringen uit de duistere hoogte van de zaal, zijn trillend tot stilstand gekomen. Ze lacht om de afvaardiging van de Wouden die zich hebben verwaardigd haar op te zoeken in de Fabrieken en zich hebben vatgebeten in de draden van haar web. En dan proeft ze iets buiten de deuren, haast als in een extase buigt haar hoofd zich achterover de ogen sluitend, de Bewakers hadden haar aandacht bijna van de ruimten buiten afgeleid...maar nu wordt haar geest weer één met de vele wegen onder de aarde. De zuiverheid van het Vuur, de Heerser van de spinelven is weergekeerd van de Wortel en nog een paar wezens wordt ze gewaar in het rijk van de spinelven. Nog steeds geen Koningin maar onmmiskenbaar in de buurt...een mensenvrouw, snel naderend de trillingen van een onvervormde elf en ergens in de diepten een ogur... in deze zaal, haar tweede centrum fluisteren de stenen hun de aanwezigheid in. Dan openen zich haar ogen, barst de grond die eerst beefde en gromde onder de eenhoorns uit elkaar en schieten de ketens die krakend en schurend om elkaar heen rondkolken omhoog, tot een levende fijnmazige muur rondom de eenhoorns gevormd wordt, als een brullende metalen wervelstorm hoger reikt, op weg naar de duisternis waar ze vandaan leken te komen.

"Ni 'ldroc... mijn Wachter, treed binnen." Overstemd door het geluid van de spiralende ketenen, zwaaien de deuren van de Grote Zaal open.

[Coldrin]

Ni'ldroc verwachtte dat de deuren afgesloten zouden zijn. Hij begon zijn kracht te bundelen. Zijn macht bereikte een hoogtepunt toen de deuren plots opengingen.
Hij liet zijn magische kracht los. Een onzichtbare hand sloeg tegen de opengaande deuren. Zo hard dat ze uit hun smeltende hengsels werden gelicht en door de Zaal zeilden.

Ni'ldroc stapte de Grote Zaal binnen, waar levende ketens naar hem leken te kijken alsof ze hem wilden begroeten.
Hij stak Irichan weg. En liep op de Koningin af.

'Het voelt goed om terug te zijn, wat ben je aan het doen?' Vroeg hij.

[ckeetel]

De tocht was lang, maar ze kent de wegen onder de aarde en ze heeft niet stil gestaan om haar kostbare vracht naar de Koning te brengen. Ze ziet nog net hoe Ni'ldroc de deuren van de Grote Zaal zonder al teveel moeite naar binnen blaast en naar binnen gaat. Ze volgt hem met haar last op gepaste afstand, ziet hoe Haar Ogen en Oren haar vermakelijk aankijken als ze ze beiden met groot ontzag begroet en tenslotte met Faranyell voor de Heerser knielt. Ze buigt haar hoofd als ze hem aanroept, haar stem is zeker, zonder een spoor van emotie, zoals alle goede raderen in de Fabrieken betaamt. "Heer, dit sloop rond in uw gangen in de buurt van de spinneheuvel, waar de voormalige Koning zetelde, is dit de vrouw die u zoekt?" Dan legt ze het schijnbare roerloze lichaam van het boselfje voor de voeten van de Heerser.

De kleine Spinelf

[Anoniem]

De koude grond lijkt stil herkenbaar te worden.Ze had lang in de scharen gehangen en was aan het gevoel overgeleverd zodat ze na een tijd niet meer wist waar ze was en wat ze voelde.Maar de verandering was duidelijk.Ze lag met haar hoofd tegen de grond,gebukt onder pijn,maar ze voelde de warmte van de zaal,ze zag licht dat afstak tegen de donkerte van de gangen.Ze voelde de aanwezigheid van goed en kwaad in de ruimte,de aanwezigheid,de geuren van de wouden.Haar ogen waren open,maar er was geen fut meer om het lichaam te bewegen.Stil lag ze op de gronden die leken te grommen,te bewegen,levend te zijn.

Ze ziet zacht een donkere schaduw over haar vallen,een vreemde schaduw,maar toch ook niet.Het leek verward,bekend.

[Massarhe]

Hogerop,steeds meer naar de duisternis toe,slingeren de kettingen naar boven toe.De vrouw had iets gehoord en vlug gereageerd.Er was iemand,ze voelde de aanwezigheid van andere wezens uit de wouden,en iemand die haar trouw was,min of meer toch,bevond zich achter grote sterke deuren.Zijn aanwezigheid bleef niet onopgemerkt voor ons.

Op het moment dat de kettingen uit de grond schoten,vlogen de deuren open en er kwam...iets uit,spinnelijk,maar vele malen groter dan al de andere chitines die hier rondliepen.
Anders...

Er was geen tijd meer geweest om te ontsnappen aan het gerommel van de sterke kettingen.Carpen was buiten zichzelf geraakt en probeerde nu-op goed geluk-de gaten van de wazige mazen groter te krijgen,het staal te laten buigen en breken,omhoog ging niet meer.De kronkelige lijnen draaiden rond en rond zoals het binnenste van een schelp.
Inoël probeerde eveneens hetzelfde op een andere plaats,steeds met meer wilskracht opborrelend uit een innerlijke bron,doorgevend aan mezelf,levend van water,stromend door smalle rivieren,leggend op de krachten die de gevangenis moesten breken.
Maar ze zag iets,niet alleen het gedrocht was binnengekomen,maar eveneens een spinelf,vele malen kleiner dan hem.Ze droeg iets in de sterke scharen.Tenger,bewusteloos,gewond,ze droeg het naar hem en legde het neer aan de voeten.Massarhé kende het wezen,Inorax wou ze nog gaan helpen,maar was blijkbaar te laat geweest.Ze was hier geraakt,niemand was er bij nu,zoals vroeger.

[ckeetel]

"Het woud wil Echo haar kwetsbare vorm laten behouden, Ni'ldroc. De afgezanten van de bovenwereld namen die moeite het mij te vertellen... Eenhoorns... Bewakers van de Oude Stad. Maar ik zie dat je al iets aangeboden wordt..." Ze kijkt naar de spinelf die voor de Heerser knielt, een lichaam in haar scharen dragend en het hem aanbiedt in de veronderstelling dat het de vrouw is waar hij naar zoekt.
De eenhoorns intrigeren haar, niet die twee die proberen de ketenen te verbreken, maar die ene in wie ze de geest van het water proeft... En haar rode ogen branden...Water, dat waar het leven in de Wouden zich mee voedt... Zou het geen ultieme wraak zijn datgene waar het woud op vertrouwt om proberen te vormen? Bewakers zijn zoveel moeilijker...omdat ze zo zuiver zijn geen andere verlangens lijken te hebben dan het beschermen van het Woud... of ligt er toch een verscholen verlangen in deze ene? Vuur en Water zijn elkaars tegenpolen...
"Jij..." haar rode ogen schenken de gedachten van het Vuur alleen aan die ene, "de levens van jouw vrienden zal ik sparen, als die van jou in mijn handen rust zal ik de ketens terugroepen..."

Haar Ogen en Oren

Edited by: ckeetel at: 6/9/02 11:21:37 pm

[Massarhe]

De ogen zijn vuur,de ademende bries die door de levende berg scheurt als gesneden stof.Steeds de stenen en levens uitkervend tot ze uitgemergeld en verast zijn,levenloos.De enorme zaal is warmer,de gloed verlicht nu eveneens het gehemelte van de zalen,waarheen nu de kettingen reiken als touwen die niet anders kunnen dan dit.
Maar haar aandacht blijft gericht op de wezens buiten de cilinder.Het boselfje dat voor de voeten ligt van,zo te zien,een heerser-de heerser zelf-maar de vrouw wekte haar belangstelling op.Zij was diegene die hier de bevelens uitvoerde van de brandende aarde,het wezen waarvoor haar onderdanen op de knieën struikelen als ze voorbij komt.De ogen lichten op,rood zijn ze,een droog en harteloos vlies er overheen getrokken.Haar vingers van de linkerhand strelen,alsof ze verveeld,over de wang en draaien zich rond strengen van het lange haar.Ze keek steeds naar haar,totdat gedachten Massarhé bereikten.Gedachten van het Vuur.Haar vrienden hun 2 levens,voor haar ene?Het aanbod kwam verwacht,maar toch... hoe kon ze weten de Ze de waarheid sprak?

De kettingen waren sterk,maar een schakel zelf was zwakker.Met z'n drieën waren sterker dan Carpen en Inoël alleen.Ze wisten dat hun leven hier zwak hing,vele zwakker dan in de wouden.Onze machten hier hadden een miniem,we waren machtiger in de wouden zelf,zij zijn hier sterker,maar niet in de wouden.Als mijn leven er hier vanaf hing,voor al hetgene dat boven de grotten en gangen leefde,dan.Maar ze kon nu nog niet opgeven,het was gewoon te vlug.

Massarhé's blik wendde af van de vurige ogen en hielp haar vrienden de schakels te breken,wat leek te lukken.Voorheen hadden ze de kettingen terug laten gaan waar ze vanheen kwamen.Het waren diezelfde kettingen,meer,en kwaad.
Haar geduld bleef en ze probeerde de kwade verwensingen te ontwijken die in de oren fluisterden.Door elkaar,maar ze bleef helpen.Evenals haar vrienden,ze hadden dezelfde gevoelens om elkaar te helpen waar het nodig was,om elkaar te steunen,om vrij te zijn en te leven.Om te leven en andere levens te redden en helpen.

Ze sloot de ogen om niets meer van de wereld buiten de gevangenis te kunnen zien,te kunnen concentreren op hetgeen waarmee ze bezig was,op hetgene wat haar taak was~haar bestemming~hetgeen wat er haar werd doorgegeven om het door te vertellen aan de kleineren,aan de goeden,en aan mogelijk de slechten.

Edited by: Massarhe at: 6/10/02 5:32:41 pm

[ckeetel]

Ze ziet hoe de eenhoorn haar buiten probeert te sluiten...een vechter, maar ze heeft niets liever dan dat... "Zo je wilt Bewaker, maar mijn aanbod staat nog steeds...één belofte van jou en de vrienden die je liefhebt gaan vrijuit" Haar stenen lippen fluisteren de oude woorden, trillingen glijden door de kettingen, trager draaien de ketens nu rond de eenhoorns en langzaam hebben ze de onvoorstelbare afstand in de duisternis afgelegd en een schijnbaar onbereikbaar plafond geraakt. Dan beginnen de ketenen vanuit de grond warm te worden, eerst aangenaam, maar geleidelijk in hitte toenemend, de lucht vullend met de verstikkende geur van lichtrood verschroeiend metaal, het vocht van de zaal tegen hun stalen oppervlak wegslaand...hoger trekt het rood rond de gevangen lichamen en in de barsten van de grond is al een helgeel te zien dat verlangend naar de ketenen boven de aarde reikt...

Diep in de spelonken van de aarde voelt ze Haar lichaam genezen, het zal niet lang meer duren eer Ze naar de Fabrieken terug zal kunnen keren...

Haar Ogen en Oren

[Coldrin]

Ni'ldroc bekijkt de kleine Spinelf die na hem de zaal binnen gekomen was. Ze legde een tengere mensenvrouw op de vloer voor zijn voeten en keek hem verwachtingsvol aan.
'Wat wil je dat ik met haar doe? Wie is dat? Ze komt me bekend voor, maar...'
De kleine Spinelf wil antwoorden, maar Ni'ldroc is sneller, zijn hand schiet uit en grijpt het nietige wezen vast.
Wetend dat hij met één hand de keel en de chitine kon breken, hield hij zich in.
Toen herkende hij de gestalte op de grond.

Faranyell? Faranyell!
Er knapte iets in zijn binneste.
Zijn spieren verstrakten, zo ook zijn handspieren, hij zag hoe de ogen begonnen uit te puilen.
'Hoe durf je dat meisje pijn te doen? Hoe durf je?'
Met een snelle beweging wierp hij de Spinelf de ruimte door.

'Laat dat, ze hoort bij ons, waarom wil je je eigen bloed vermoorden? Waarom?'
'Dat is mijn bloed niet. Mijn familie is dood, gedood door jullie.'
Twee stemmen wisselden elkaar af. De ene vriendelijk en bekend, de andere kwaad, ruw en duister.

Ni'ldroc keek omhoog, werd gedwongen omhoog te kijken door de geest van Coldrin.
Hij zag de eenhoorns hangen in de kettingen.
Met een beweging van zijn hand verslapten de kettingen.

'Nu is het genoeg geweest.' Duisternis vulde de Zaal.

[Anoniem]

Nog steeds op de koude vloeren,een grote gestalte achter haar,en de kleinere ervoor,met haar ertussen in.Ze was half wakker,en half verdoofd door de warmte en pijn die hier heersten.Stekende pijnen stroomden door de ontstoken wonde. Waarom had ze die tak niet kunnen ontwijken?Waarom niet?Koude en hitte wisselden elkaar af,kruisend met elkaars wegen,lopend door elkaars pad.

Faranyell zag hoe de smalle behaarde poten van de spinelf voor haar opeens van de grondbodem verdwenen,ze hoorde het stokken van adem boven haar.
Ze begreep het niet,de ene keer voelde Hij aan alsof er niets anders dan al het Kwade in hem huisde,en de andere keer leek hij een van de zachtaardigste mensen hier.

De ketens die Faranyell uit de grond had zien oprijzen en suisend naar de oneindige hoogte van de hal gingen,verslapten enige ogenblikken nadat de spinelf de werkster de ruimte had ingeslingerd.De aanwezigheid van de wouden leek sterker te worden en ze probeerden zich te voedden met alles wat mogelijk leek,Kwaad of Goed.De eenhoorns waren voor haar niet onbekend,ze had ze eerder gezien,maar toch...ze had niet gedacht dat ze hier zouden zijn.

[Massarhe]

De aarde warmde op,ze voelde het,maar negeerde de vrouw met gesloten ogen en deed verder.Maar toch,ze moest het kleine wezentje,boself,in de ogen houden.Het was haar tak om dat te doen.Ze lag daar nog steeds,omgeven door hen-de vrouw,Hij en de kleine spinelf.Maar Zijn reactie op,op het aanbod van de spinelf was vreemd,Massarhe had al eerder iets gevoeld aan hem.

Er was iets met hem,ze leek hem te kennen,ze voelde een aanwezigheid van de wouden in Hem.De aanwezigheid van een wezen dat vroeger door de Wilde Wouden dwaalde zwierf in zijn geest en lichaam.Hield hem dat behouden wat hij vroeger was.Massarhé voelde de toon van Echo in hem,voelde de stappen van haar in deze grotten en gangen.

De schakels die de treden oploopten,warmte met hun meevoerend,verzwakten op een teken van hem.Ik liet me naar benenden vallen,zacht,en kwam op de steeds warmer wordende gronden terecht.Iedere keer als ik mijn been ophefte bleef er op de vloer een afdruk achter die als zuigende modder in de hitte verdween,licht met het meenemend.

Edited by: Massarhe at: 6/11/02 11:41:35 am

[ckeetel]

De kracht van het Vuur lijkt te doven in het stenen lichaam voor haar. Ni'ldroc, de Wachter der Vlammen strijdt met iets dat diep in zijn ziel zich naar boven worstelt. Haar Ogen en Oren doet geen poging in te gaan tegen zijn bevel aan de levende kettingen, het is de Heerser die nu vrijwel haar volle aandacht heeft. Ze ziet hem vervallen in die gevoelens die de weke levens zo eigen is, zwakker worden als dat andere wat ze eruit gebrand dacht te hebben het lichaam begint over te nemen. "Ni'ldroc...hou het Vuur in je levend...toon hem de kracht van een Wachter..."
Dan zwijgt ze, maar haar stem draagt in de Fabrieken, reiken naar de talloze Bouwers die ze eens hebben doen oprijzen uit de Wouden. Hun queeste is van geen belang meer, hun Koning is stervende, het Vuur dat hij is, lijdt onder die andere. Ze doet beroep om hun kracht, om het dovende Vuur bij te staan en het weer te laten branden... Als Ni'ldroc er niet meer in slaagt... zal ze hem moeten doden...

In de duisternis boven de eenhoorns, gehoorzamen de ketenen aan zijn wil, laten het intense duister los, het gewelf waar ze onzichtbaar in verdwijnen. Even is er de rust van hun val, dan raken kettingen schakels, verandert de gevangenis in een donderende verhitte metalen lawine die onder oorverdovend geraas op de lichamen eronder afkomt....

Haar Ogen en Oren

Edited by: ckeetel at: 6/11/02 12:33:36 pm

[Coldrin]

Hij voelt de ketenen naar beneden komen. Met een snelle beweging trok hij het zwaard uit de schede.
Zilver blonk. De kling was zilver geworden, toch waren er nog zwarte vegen zichtbaar.
'Laat toch af,' een zware met haat en woede vervulde stem galmde door de ruimte. 'Je kan niet winnen, je hebt al een keer verloren, nu zal het nog eens gebeuren.'

'Aan alles zal een einde komen, behalve aan het Woud.'
Hij had moeite om recht te blijven staan. Zijn poten wankelden onder zijn lichaam alsof ze te zwak waren om hem te dragen. Ni'ldroc alias Coldrin viel en smakte tegen de grond. Een dreun weergalmde tegen de wanden.
De vergeten kettingen denderden rond hem neer. Ze smolten door de hevige hitte.
Het zilver geworden zwaard viel uit zijn hand en kletterde buiten handbereik.

'Ik geef niet op,' galmde Ni'ldrocs stem door de zaal.
'Ik zeker niet.' Coldrin.

[Anoniem]

Die die achter haar stond was naar voren gesprongen,een zwaard in de vreemde handen.De eenhoorns zaten vast in de neerdonderende warme kettingen.Stemmen,goed en kwaad,galmen door de zaal.

Het zwaard scheen helder door de hal,maar werd opgehouden door de zwarte vegen die er doorheen liepen.Ze kende het zwaard,goed.Vroeger had die iemand het eens laten zien.

De kettingen vielen neer,hij viel,ketens smolten van mekaar af,verdwenen in de hete warme massa die voorheen nog koude grond was.

[ckeetel]

Het gewicht van de ketens en de kracht waarmee ze vallen bedelven de stenen vrouw, verbrijzelen een onderarm en trekken een grote barst over haar bovenlichaam. En als het oorverdovend geweld van de neerstortende ketenen langzaam wegsterft naar de schijnbaar oneindige hoogten van de Grote Zaal, valt ze op haar knieën steekt haar overgebleven hand in de hete brei tussen de breuken waaruit de levende kettingen tevoorschijn kwamen, maar nu deel beginnen uit te maken van de materie die ze eens braken. Haar zilveren haren vallen naar voren wanneer ze drinkt uit de ongewone bron, het bloed van de aarde dat de ketenen nu zijn geworden tot zich neemt. En langzaam ontstaat uit het helrood bloedende gat waar haar schouder eens zat een vuurstroom die langzaam stollend verder kruipt, tot een nieuwe bovenarm is ontstaan, een onderarm, een hand en als laatste de vingers, die haar haren weer achterover werpen, als ze weer opstaat naar het zwaard schrijdt dat van Coldrin is en slechts de enkele sporen van Ni'ldroc draagt. In de gangen buiten de Grote Zaal, klinken aanzwellende geluiden van vele spinelfpassen. Poten die de grond eronder doen trillen onder hun lopen als ze gehoor geven aan haar roep...

"...Ni'ldroc..." ze is een Hoedster van het Vuur en behoort dat element toe, onaangedaan, emotieloos kijkt ze naar de strijdende Heerser. Ze heeft hem gemaakt en het is haar schepping geworden, maar hij is van het Vuur, een Wachter der Vlammen en als hij het Vuur niet meer kan leiden, als gevoelens van een kwetsbare levensvorm hem tenonder laten gaan...
Ze knielt bij het zwaard, strijkt met haar vingertoppen over het zwart dat nog rest op de kling en neemt het in haar handen.

Haar Ogen en Oren

Edited by: ckeetel at: 6/12/02 4:09:33 pm