Raganorck

[red]

Lunea`s woorden waren op, er was niets meer te zeggen. Ze was Arn dankbaar voor zijn verhaal, voor een stukje geschiedenis uit zijn leven dat duideijk maakte wie hij was. Ze had geen vragen meer aan Holm of welke god dan ook waarom het was zoals het is. Het leven werpt je dingen toe en je moet je ermee redden.

Ze kuste Arnmack op zijn neus en liet hem los voordat die kus meer werd want er was een andere honger die gestild moest worden. Het jachtmes sneed hongerig door het lichtroze vlees. De korst was knapperig en zoet van de honing. Het sappige stuk vlees doordrenkt van de kruiden gaf ze aan de ork. De waterige blik op zijn gezicht deed haar bijna toegeven aan de andere honger. Zijn wangen doorstreept met de paden van zijn tranen, zijn ogen glansden van het vocht. Hij leek een kind, onschuldig en nieuw voor de wereld. Kwetsbaar....er zou hem niets meer overkomen beloofde ze zichzelf en draaide zich om om ook een lap vlees voor zichzelf af te snijden. Het vocht van het zwijn liep langs haar elleboog en haar maag brulde hoorbaar en ze negeerde haar kloppende kaak toen ze haar tanden in het vlees zette. Jammer genoeg hadden ze geen kroes drank bij de hand.

Edited by: red at: 6/29/02 2:40:56 pm

[Arnmack]

Achteloos veegt hij de zilte sporen van zijn gezicht. Herinneringen...ze maken je kwetsbaar, maar ze hebben hem gemaakt tot wat hij is, alleen het tonen van zijn verdriet is hij niet gewend, dat zijn gevoelens aan de oppervlakte komen. Hij gromt zacht over het onvermogen zichzelf voor dat ene moment onder controle te houden. In de strijd en zelfs in een ogurkamp had het wat uit kunnen maken... ook de absentie van het schijnbaar altijd aanwezige gevaar is onwennig. Maar de wereld om hem heen is iets wat hij nooit van zich af zal kunnen schudden, noch de ogurhorden en wat ze voor hem betekenden. Diep in hem rust een haast melancholisch verlangen naar de vuren, de stemmen en de geluiden van wapens. Toch glijdt er een glimlach over zijn gelaat wanneer hij nog haar kus voelt terwijl de boog weer over zijn knieën ligt, een hand over de zilveren naald heengeslagen.

Eenvoudig zijn de wensen van de boogschutter, maar de smaak van het vlees lijkt de geur ruimschoots te overtreffen, dit is een ervaring apart voor een ork die eten niet meer beschouwde dan iets wat je simpelweg tot je neemt, Met wantrouwen had hij eerst haar handelingen gevolgd, zoveel kostbaar voedsel dat ze zomaar aan de vlammen leek toe te vertrouwen. Nu begrijpt hij waarom. Een goedkeuring grommend eet hij alsof hij weken geleden een laatste maalijd gehad heeft.

In zijn gedachten ziet hij zijn pad voor zich liggen, wanneer hij voldaan is en nog wat hout op het vuur gooit. Haar vlammende haren tegen de inktzwarte schaduwen van de heuvel spreken hun eigen lied tegen het knisperende hout achter hem, het vuur dat zijn geest warmt en hij slaat het op in zijn hart. De haren van haar wangen strijkend, zet hij zich bij haar op zijn hurken. "Ik heb een keuze gemaakt, krijgster, mijn pad dat ik moet gaan... Als we bij de smidse zijn, heb ik nog iets af te maken. Een strijd die ik moet leveren. Mijn reis gaat van daar naar het noorden, op zoek naar de god van het paarse vuur, of op het minst één van de plaatsen waar hij zich op zou kunnen houden, ik zou je graag naast me willen, maar jouw vrienden zitten in de stad...jouw leven, of een gedeelte daarvan..."

[Lunea]

Gelukkig en voldaan grijnzend knaagt ze aan haar vlees, haar ogen speuren over zijn gestalte, zijn diepe genoegelijke grom resoneert in haar ribbenkast. Ze glundert bij het zien van zijn onmiskenbare goedkeuring, het zwijn krijgt steeds minder vlees om zijn botten. In stilte genieten ze van zijn onvrijwillige opoffering. Totdat......................Arn's woorden komen harder aan dan de kaakslag.

'Nee..' stameld ze verbaasd, 'Nee..'

~Ga niet weg, riskeer je leven niet voor een domme wraak, ik kan niet zonder je, vergeet de vijf, ik ga mee.~

'Nee....mijn leven is bij jou.'

Maar ze was bang, wist ze nu.. Hun tijd hier in het woud was gestolen, Arn zou zich aansluiten bij de Ogurhorden, zijn thuis. En zij zou zich weer in de vijf moeten schikken. Maar hoezeer ze ook benieuwd was naar hoe het met haar scharlaken vrienden ging, ze kon Arn niet alleen laten gaan.

Ze stelde zich het leven voor bij de horden, zou ze het kunnen, de continuë staat van paraatheid, nooit meer lachen, nooit meer zingen in bad? Ze zou het doen voor Arnmack als hij het haar zou vragen...nee, hij zou het niet eens hoeven vragen, ze zou hem volgen waar het pad ook heen leidde.

Naast haar in het gras lag één van de dobbelstenen van Nogk, ze raapte hem op en vond er nog één. Ze lagen als ogen die haar aanstaarden in haar handpalm.

Edited by: Lunea at: 7/1/02 6:35:15 am

[Arnmack]

De boogschutter staat op, hij hoorde haar ontstelde woorden en er flitst een beeld door zijn hoofd heen, ketenen ziet hij in gedachten, maar het laatste wat hij wil is de rivier stoppen in haar stroom, haar vrienden is ze bereid voor hem achter te laten...hij vraagt zich af of hij haar niet haar vrijheid zal ontnemen op het pad dat hij gekozen heeft, haar betrekken bij een strijd die niet de hare is, enkel en alleen omdat hij haar naast zich wil hebben, omdat er iets was dat hij niet verloor op het pad van de krijgers. Is dat een offer van een leven waard wanneer hij haar zal verliezen in zijn strijd van morgen of overmorgen?Om de warmte vast te houden die ze hem geschonken heeft? Hij neemt zijn mantel van de een rots, droog is berehuid geworden en verwarmd door het vuur is het een aangename deken voor de nacht. Hij trekt de vacht om haar schouders heen. "Morgen bereiken we de stad...en als Holm het wil vinden we ook jouw bijl." Zijn ogen vallen op de dobbelstenen van Nogk die ze in haar handen houdt. Speelstenen...het lot. Hij laat zich achterover zakken, controleert het mechanisme van zijn boog en legt hem over zijn borst heen, zijn handen eroverheen geslagen. Het lot, zij kiest haar weg, maar jaagt hij haar nu niet de ijzers van boeien in? Zo weinig weet hij van haar leven. Hij strekt een arm naar haar uit, trekt haar naar zich toe. "Ik ben een dwaas..." fluistert hij, "denk er over na...morgen zijn we pas bij de stad."

[Lunea]

Steeds weer laat hij haar de keuze, iets wat ze niet gewend is. En terwijl hij haar naar zich toetrekt onder de berevacht waar zij zijn warme huid moet delen met de boog krijgt ze het gevoel dat hij haar wegduwt. Onopvallend telkens weer geeft hij haar de keuze om bij hem weg te gaan, maar op dezelfde manier houdt hij haar vast. Ze sluit haar ogen en hoort het kloppen van zijn hart, maar de slaap komt niet. Morgen is er de stad, de confrontatie met de 'echte wereld'. Lunea slaat haar ogen open, ze kan niet slapen, mag niet slapen, dit zou alles een droom kunnen zijn.

Dichter kruipt ze tegen Arn aan en vaster sluit ze haar armen om hem heen. Zijn donkere haren lijken op te lossen in de sluier van de nacht, maar zolang ze zijn hart voelt kloppen weet Lunea dat hij niet geheel zal oplossen in het zwart. Ze staart naar het dovende vuur.....alles lijkt te eindigen. Maar als het hier eindigt, wat voor nieuws begint er dan?

Morgen......

[Arnmack]

Voor hij in die korte slaap valt die hij gewend is wendt hij zijn blik naar de vele lichtpunten van de grote strijd in het hemelspansel. Hoeveel namen hebben de lichten al niet gekregen, iedere ster is een verloren makker in een naamloos graf. Hoeveel zouden er ook van haar ertussen staan? Ze heeft zich dicht tegen hem aan genesteld en hij houdt haar vast in zijn armen. Zelfs de pal van zijn boog heeft hij nu losgelaten voor haar, kostbaarder is datgene wat tegen hem aan ligt, zacht, regelmatig ademend. "Jij wordt mijn ondergang..." grijnst hij terwijl hij de woorden in haar haren fluistert, beseffend dat hij de boog onberoerd laat, maar dat het wapen nog steeds binnen handbereik ligt.

"Hoe haal ik je naar beneden!!??" Wanhopig zijn ogen op de hemel richtend is hij getuige van het opstijgen van een ster, een nieuwe flikkering in de duisternis terwijl de leegte van een slagveld hem omgeeft, alleen doden liggen er, zoveel doden wiens ledematen gedeeltelijk weggezonken zijn in de modder en plassen van de omgewoelde grond. Hij zoekt naar haar, koude lichamen omkerend, maar alleen onbekende gebroken ogen en verminkte gezichten staren hem aan. De zwarte grond kleeft aan hem, doen zijn voeten tot hoog boven de enkels wegzinken op zijn speurtocht naar een dode tussen de doden, het zijn er teveel, zover als de mist het toelaat ziet hij de stakerige vormen van lansen, pijlen en zwaarden in de grond steken. Geen enkele van zijn verloren gegane geliefde. Weer brult hij naar de hemel waarvan de hoeveelheid reflecties de lichamen op de grond lijken te evenaren. Een lachen hoort hij hoog boven hem, een afschuwelijk door merg en been heendringend leedvermaak, het plezier van de god van het paarse vuur over zijn strijd. "Lunea!!!!" Zijn boog richt hij op het geluid boven hem en hij drukt af. Weg schiet de glanzende dood, omhoog valt de fijne lijn de duisternis in en dan is er een plotselinge vallende stilte. Geen lachen, geen leedvermaak en de boogschutter zinkt uitgeput op zijn knieën. "Halfbloed..." fluistert hij wanneer hij in de modder een lichaam ziet waarvan het rode haar nog gedeeltelijk zichtbaar is, vuil en donker geworden in de zachte aarde. "Nee..." hij had haar willen vinden, maar haar levenloze lichaam slaat hem hard...had hij haar wel willen vinden? "Vriendin..." hij draait haar lichaam om, kijkt in nieuwe gebroken ogen en hij drukt haar koude lichaam tegen zich aan, haar hoofd tegen zijn schouder, hij houdt haar vast terwijl hij weet dat hij haar al heeft verloren, iets prikt hem, iets scherps zit in de weg en dan ziet hij een naald, een scherpe metalen pijl, zijn pijl in haar borststreek steken. Een boosaardig lachen weeft zich om hem heen, een kwaadaardig plezier om zijn gebroken ziel en Arnmack brult zijn pijn uit.

De ork schiet overeind, een teergrijs licht van een nieuwe ochtend geeft de heuvel kleur.

[Lunea]

Hij was in slaap gevallen, het had een tijd geduurt, maar zijn ademhaling was rustiger en dieper geworden en lunea had liggen luisteren terwijl ze tegen hem aanlag te piekeren over wat morgen zou brengen.

De ochtend kwam grijs en Lunea werd wakker door Arn's stem en schokkerige bewegingen. Hij riep haar naam, maar voor ze kon antwoorden greep hij haar vast en drukte haar tegen zich aan. Lunea probeert zich los te wringen, maar de ork is te sterk. 'Arn, wordt wakker.' piept ze door de kieren van zijn armen die als staalkabels om haar heen liggen. Dan een schreeuw en ze wordt opzij geslingerd, valt met haar hoofd langs de rots die hun bed was deze nacht.

'Ook goeiemorgen.' mompelt ze tussen haar tanden door. zijn huid glanst van het klamme zweet dat zijn droom hem bezorgde. Haar hand aait hem voorzichtig door zijn haar.

'Het is voorbij, je bent wakker nu.' Haar woorden zacht en laag, haar bewegingen voorzichtig alsof hij een wild dier is. Snuivend zijn adem en zijn ogen zijn groot en wild als hij haar aankijkt en haar weer grijpt om haar tegen zich aan te drukken, kort en krachtig. Dan houdt hij haar bij haar schouders vast en kijkt haar aan.

'Restje zwijn en thee?' vraagt Lunea hem quasi nonchalant en ze staat op, want zelf heeft ze wel behoefte aan een ontbijt. 'Wat heb je gedroomd, dat je worstelde met een beer? Je kneep me bijna fijn.' Lunea legde een luchtige toon in haar stem, want de angst die in Arnmack's ogen lach was te griezelig. Wat kon een ork die zoveel gezien had zo bang maken?

[Arnmack]

"Bij Holm...je bent er nog..." nog steeds moet hij moeite doen om te beseffen in welke wereld hij is beland, het grijze licht van de ochtend lijkt teveel op dat van het slagveld waar hij zich enige momenten geleden nog in leek te bevinden, tussen de doden en knielend in de modder met het levenloze lichaam van de halfbloed in zijn armen, nog steeds staart hij naar haar wanneer ze opstaat en naar het zwijn loopt. "Ik dacht dat ik je weer kwijt was, een ster, een slagveld...de paarse god...ik hield je in mijn armen...dood...en mijn pijl, op jou... Bij Holm...Mijn boog!" Hij reikt naar het rode hout, een machteloze grauw ontsnapt zijn keel wanneer de zilveren naald niet op zijn plaats zit en de pees die gespannen zou horen te staan los is gekomen. Verbijstert staart hij naar RoodHout, dan schiet hij overeind, grijpt Lunea bij haar schouders, maar niets lijkt haar te mankeren..."je leeft nog..." fluistert hij weer zijn armen om haar heen slaand tilt hij haar op, drukt haar lichaam tegen zich aan, hoort een kloppend hart en voelt door de tuniek haar levende warme huid. Voorzichtig laat hij haar uit zijn handen glijden tot ze weer vaste grond onder haar voeten vindt. Zijn vingertoppen graven zich in de wilde rode strengen en de boogschutter drukt zijn voorhoofd tegen de hare. "Zijn lachen is alles wat mij nog bijstaat, toen ik jou in de smidse in de ogen keek...er was geen beer," Arnmack trekt een mondhoek op, licht geamuseerd, "alleen lichamen krijgster, een onafzienbaar veld vol lichamen, evenveel als er sterren zijn , ik schoot mijn pijl op het geluid van zijn lachen af, ik trof een krijger die ik zocht op het slagveld...jou...ik heb in mijn slaap mijn boog gegrepen en afgeschoten..." Teder glijden zijn vingers langs de lijnen van haar kaken. "Ik had je kunnen raken...het had niet mogen gebeuren..."

De ork richt zich weer overeind, "eten, ja...ik lust nog wel een stuk van dat woudvarken."

[Lunea]

Lunea voelde zijn armen om haar heen en vreesde weer even de ferme grip die hij in zijn slaap op haar had gehad. Haar voeten kwamen los van de grond toen hij haar weer optilde, ze hield er niet van om opgetild te worden, maar voordat ze kon tegensputteren had Arnmack haar alweer laten zakken. Hij leek nog te dromen, zijn ogen waren ver weg op het slagveld uit zijn slaap.

'Het was maar een droom Arn.' sprak ze geruststellend.
~Of is dit een droom en was dat de werkelijkheid?~ ...vulden haar gedachten aan. ' Ik leef nog en je hebt me niet geraakt.'

Ze hapte speels naar zijn vingers toen die over haar kaaklijn gleden. Maar toen hij zijnmond dichter bij de hare bracht propte ze er gauw een stuk varken in. Glimlachend begon ze ook zelf te eten, de laatste resten van het karkas schrapend. Wat er nog aan vlees achterbleef was voor de raven en elfen om over te ruziëen. Het provisorisch opgeslagen kamp was even snel weer afgebroken en voordat Lunea zich zorgen kon maken over het feit dat ze het dromerige woud verlieten waren ze op pad naar Raganorck. Terug naar de stad...

[Arnmack]

Dezelfde weg terug, maar het doel is minder zwaar. Op deze weg had hij Lunea naar de krijgersgenezing gebracht en ze verkoos de wegen van de wereld boven die van de sterren. Nu moet er een andere krijger gevonden worden, een krijger met een stalen blad tussen de puinhopen van de smidse. Het gevoel is vreemd dat hij de stad dit keer niet als vijand zal benaderen, maar ook niet als vriend. Raganorck ligt nog een eind vooruit en toch ligt hier al in de wouden de essentie ervan. Geuren van mensen, houtvesters en jagers, lieden die dieper de bossen in trekken om hun kost te verdienen en niet alleen dat, maar de wind staat nu ook goed en brengt de stad met zich mee. De boogschutter wordt voorzichtiger naarmate ze het slagveld dichter naderen, soms blijft hij staan om geluiden, sporen en essenties te verifiëren. Hier in deze omgeving blijft hij op zijn hoede, mensen zijn nog altijd tegenstanders en zolang zijn paden en die van hen elkaar niet kruisen, kan er geconcentreerd worden op één doel. En hij hoopt dat het wapen nog te vinden is. Het kan lang duren voor een krijger aan een nieuwe gewend is.

Minder hoog worden de bomen hier, meer open plekken zijn er, daar waar houthakkers ruimte hebben gecreëerd voor jonge aanplant. Hier groeien ook de varens, de kleinere struiken en ander groen. De boogschutter richt een blik op Lunea wanneer licht aan het einder tussen de stammen breekt en ze de bosrand naderen, even gaat hij op zijn hurken zitten, maar afgezien van een enkeling die over het veld heentrekt en een paar ossenwagens veel verder weg bij de poort, is het gebied verlaten.

((Arnmack & Lunea -> Smidse "Den Hamer" -> De Stadswal))

[Lunea]

De geuren van de stad dansden door het bos en vermengde zich met die van de naaldboomvruchten en de muffe geur van mos en molm. Het leek Lunea's reuk sterker te maken en ze rook pas echt de geuren van het woud nu ze vermengd waren met die van de stad. Haar voorhoofd fronsde zich, maar ze volgde Arnmack richting Raganorck.

Ze leken twee schichtige wilde dieren die de stad naderden, op zoek naar een karkas, resten achtergebleven op het slagveld dat nu de welkomspoort was naar de grijze heuvels van de stad. Hun oren maakten kleine bewegingen om elk verdacht geluid te kunnen opvangen. De bewegingen bedachtzaam en voorzichtig. Wat lokte hen naar deze plek... een missie..een belofte....

((daar gaan we...naar de smidse))