Raganorck

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Hij voelt dat er iets met haar is, maar hij weet er net niet een vinger op te drukken. Iets te hard behandelt ze het hout voor het vuur, kort en droog breken de takken in haar handen die zich strak om de bast vouwen. Zulke uitgebreide dingen met voedsel is hij niet gewend en hij bekijkt haar handelingen met belangstelling, maar ook met groeiende zorg...worden de raten straks op het vuur gegooid? Hij neemt haar op terwijl hij zich met de rug tegen een rots aanzet. De steen die even warm lijkt als het licht dat over haar gezicht speelt en even hard als de uitdrukking erop. Het toont waar ze van gemaakt is... taaie stof....zelfs voor hem en hij grijnst inwendig om haar stugge blik. Het is een mooi schouwspel en het flakkeren van het vuur lijkt het alleen maar te versterken. De boogschutter heeft honger maar hij kan wachten... Het licht achter haar begint af te nemen wanneer de schemering inzet, het vocht dat de lucht zwaar maakt, slaat koud tegen het gras en de stenen. Zijn ogen rukken zich van haar los, hij luistert naar de geluiden onder het opzettende halfduister, proeft de geuren die hem gebracht worden... die van het gebraden voedsel negerend, maar niet vergetend.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Met veel te veel energie rukt ze haar gedroogde kleding van de rotsen. Zijn rustende houding maakt haar alleen maar woedender. Waar kwam dit gevoel vandaan? Ze wist wat het was, maar ontkende het....angst......machteloosheid......

De laatste keer dat ze een beest had geroosterd was voor een feestmaal voor haar vader geweest. Samen waren ze gaan jagen, hadden een hert neergeschoten en haar vader had haar geinstrueerd in het klaarmaken van hun prooi. Dat was de avond geweest voordat hij.....

De geur van het braadsel deed niet alleen haar maag grommen, maar ook samentrekken bij de herinnering. Ze zag Arn achterover geleund tegen de rots en was zo bang dat ook hij er de volgende ochtend niet meer zou zijn...en dat zij machteloos moest accepteren dat ze alweer een geliefde aan Holm schonk.

Ze liep het bos in...haar stevige pas werd al gauw een drafje en het drafje een sprint... ze rende de lucht uit haar longen en besloot nooit meer op te houden met rennen.....

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Met grote passen en haar kleding dicht tegen haar lichaam aangedrukt beent ze langs hem heen. Arnmack laat het wapen naast zich zakken en draait zich om, haar nakijkend wanneer ze begint te rennen, het halfduister binnentredend, achter de brede zwarte stammen verdwijnt de laatste glans van haar rode haar. Alleen de geluiden van haar snelverwijderende voetstappen hoort hij nog, geen rust lijkt ze te willen nemen. De boogschutter richt zich overeind. Wat is er in Holmsnaam met haar aan de hand, zal hij haar uit laten razen? Maar dan beseft hij in wat voor staat ze vertrok...en geen behoorlijke wapens heeft. Hoofdschuddend hangt hij de kruisboog over zijn schouders...net zo snel als een stormwind schijnen haar stemmingen te keren, iets spookt rond in haar gedachten, iets wat er tegenover hem kennelijk niet uit kon komen en waarvoor ze zich zo onbezonnen in het Woud begaf. Ondanks de onrust en de die hij voelt, haast hij zich niet, iets zegt hem dat ze het er waarschijnlijk beter uit kan hollen en zolang hij die zachte geluiden van haar nog in de verte hoort, laat hij haar lopen. Links en rechts glijden zijn blikken de duisternis onder de bomen in wanneer hij haar achterna gaat, altijd beducht op een onverwachte confrontatie. "Je hebt wat uit te leggen krijgster, als ik je vind..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Hijgend leunde ze met haar armen op haar knieen en zoog grote teugen lucht naar binnen. Ze was uitgeraasd. De storm was gaan liggen...~Waar maak ik me druk om? Kan ik nou nooit eens ergens van genieten? Moet ik echt alles moeilijk maken?~
Ze was diep het woud in gerend en de duistenis sloot zich om haar heen. Ze had ineens vreselijke honger en dacht aan het zwijn dat boven het vuur hing...het was tijd om het te bestrijken met de honing en Arn zou nog met haar dobbelen. ~Zie je hoe eenvoudig het leven kan zijn als je niet aan morgen denkt.~ sprak Lunea zichzelf toe. Haar ademhaling was weer redelijk normaal en ze draaide zich om zodat ze de weg terug nar hat kamp kon vinden. Zelfs in het donker was het niet moeilijk haar spoor te volgens, ze was niet bepaald voorzichtig geweest. ~Arme Arn, wat zal hij wel niet van me denken...hij was een rots, solide, eenvoudig. Niet wispleturig als zij was, hoe lang zou ze nog tegen hem kunnen beuken zonder dat hij er schade onder leed?~ Dit was een vraag die ze zichzelf liever niet wilde stellen. Ze was vel te bang om hem te verliezen.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Hij zoekt met zijn ogen de hare in de donkere schaduwen van het nu met bleekrood omkranste gezicht als hij haar halverwege op hem af ziet komen, vermoeid, hijgend stoot ze de lucht uit haar longen. En dan staat ze voor hem. Ver achter hem brandt het vuur waarin het woudzwijn zijn vet aan het verliezen is en hij kan de geur ervan zelfs hier al ruiken, maar het vlees is van geen belang nu, alleen zij... Wat gaat er in haar om dat ze het kamp zo plotseling verliet...er had haar wel iets kunnen overkomen. Hij trekt de lippen over de tanden, gromt ingehouden. Bij haar tuniek zou hij haar willen grijpen en haar vragen wat haar bezielde zich zo roekeloos het woud in te begeven. "waarom..." het is de ongerustheid die spreekt, toch is er een diep in hem het besef dat de Horden er voor hem niet meer zijn, dat er nu geen missie is en dat het enige gevaar nu wellicht de onrust in hem is, over haar. Ze maakt geen deel uit van een eenheid en er zijn geen doelen waar aan voldaan moet worden, noch is er haast of een reden om verborgen te blijven. Voor het eerst sinds lange tijd heeft hij rust gevonden in zijn krijgershart, en zijn blik verzacht, "vertel me wat er aan de hand is vriendin...ik luister..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Even schrok ze lichtjes toen ze zijn silhouet voor zich zag opdoemen. Ze was alleen in het woud, zonder wapens....niet meer, Arnmack was haar gevolgd. Alsof ze niet voor zichzelf kon zorgen....irritatie kroop weer terug.

'Niets' sprak ze harder dan ze bedoelt had toen ze langs hem heen beende. Het leek alsof de plek op haar rug begon te brandden toen ze hem haar rug toekeerde. 'Waarom vraag je het niet aan Holm!' zei ze terwijl ze doorliep in de richting van het kleine lichtpuntje dat hun vuur moest zijn. 'Hij is het die ons samen heeft gebracht....vraag hem wat zijn bedoeling is...ik kan niet meer....

....en jij ook niet!' Met en ruk draaide ze zich om en haar vinger wees beschuldigend naar hem.

Haar leven was zo eenvoudig geweest, halfork vechtmachine, wijs haar de vijand en ze gaat. Eten, slapen en met de Vijf verder trekken naar de volgende stad om daar een probleem op te lossen. Lunea had al lang de hoop opgegeven om Von Rashnoff te vinden en wraak op hem te verhalen, ze geloofde niet in wraak. Maar de vijf was bekend geworden, als een goedzittend malien, of een veelgebruikt wapen. En nu, nu was ze in de rug gestoken door Amadea en geheeld door een god die ze niet kende die haar tevens de liefde van haar leven had gegeven..waarom...om hem vervolgens weg te halen!

Dat kon niet missen, hij was een strijder, ze zag hem weer zitten in de smidse, halfverkoold, de schijf in zijn knie, de ogen gesloten. Hij vecht ot hij er bij neervalt en er zal een dag komen dat hij niet meer opstaat. Die dag zou ook Lunea fataal worden. Waarom zou ze zichzelf niet heel veel pijn besparen?

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Op de tocht naar het kampvuur in de verte draait ze zich om en richt haar vinger op zijn borst. Die vinger had een pijl kunnen zijn, haar arm een kruisboog, haar bittere woorden de kracht die het afschieten en even hard heeft het doelgetroffen.
Die herinneringen aan die vele gezichten... En nu weer... Ik kan niet meer? Proeft hij iets van dezelfde pijn die hij draagt? En waarom niet... het pad van de krijgers, bloed is niet het enige wat vergoten wordt...

Met de voeten op de aarde voelt hij zich deel worden van het eeuwenoude leger dat geen leiding kent noch een plaats nodig heeft om naartoe te gaan, geen wetenschap lijkt te bezitten van de individuen om hen heen, ieder met hun eigen gedachten, verschillend in hun dromen en toch eender in hun verlangens. Voor hem toont zich een spiegel in de duisternis van het bataljon. Zwarte haren hebben plaatsgemaakt voor rode en de boog die hij bij zich heeft, wordt het laatste woord dat haar lippen verlaat. Maar meer nog dan wat ze hem in het gezicht slingert, trekt hij zich de pijn aan waarmee ze uitgesproken worden."Ik sta nog overeind vriendin...omdat ik niks anders kan, maar Holms antwoord aan mij wil ik je wel tonen..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Weer doet ze hem pijn, ze ziet het in zijn ogen, maar toch blijft hij, vragend om meer?

`Ork, ik zie in jouw ogen de velen die je hebt verloren, zoveel meer dan ik en ik kan niet weer iemand verliezen...... Zul jij altijd blijven staan? Hoevaak zal jij Holm iemand laten meenemen? Ik ben half mens, Rots, mijn gevoel bruist door mijn lijf als een onhoudbare rivier en heeft de neiging mij mee te sleuren.`

Ze liep dichter naar hem toe, maar stopte op een armslengte afstand. Het woud leek zich om hen heen te sluiten, de geur van gebraden vlees leek de lucht te vullen.

` Ik kan niet meer......zonder jouw, maar de verloren broeders en geliefden in jouw ogen wakkeren de herinneringen aan mijn pijn aan. Wij zullen elkaars ondergang zijn.` ze herhaalde zijn eigen woorden.

Tranen spiegelden de duisternis in haar ogen, maar ze bleef hem recht aankijken. Nooit zou ze huilen om een pijlwond of een mes in haar rug, een fysieke wond zou slechts een litteken worden. Maar de wond die het verlies van een geliefde achterliet, bleef etteren en zweren. Het was beter alleen te zijn...............zoals het was, alleen binnen de Scharlaken 5.

Maar er was geen weg terug. Lunea vroeg zich af waar ze de keuze had gemaakt voor de moeilijke weg. Was het gister geweest toen ze hem onderuit had gehaald? Of toen Arn haar had gevraagd of ze de krijgersgenezing wilde? Was het het moment in de smidse toen ze Davira had gevraagd hem te genezen? Misschien al veel eerder, toen ze dacht dat de Vijf dood waren en hij zich over haar heen had gebogen, of nog eerder dan dat? De orkenaanval, Nogk en Urnf?
Haar leven was overhoop gehaald op het moment dat ze de smidse was binnengelopen...op uitnodiging van Coldrin die ze gered hadden van de elfspinnen, omdat ze Raganorck binnen waren gekomen op zoek naar Von Rashnoff.?...zo kon ze terugrekenen tot het begin van tijden.

Het woud was stil geworden nu de schemering voorbij was en ook de krekels slapen gingen. Het zou niet lang duren tot de nachtwezens ontwaakten en het woud tot leven wekten met hun geluiden. Twee figuren stonden als standbeelden tegenoverelkaar, grondmist speelde om hun voeten en was het enige dat bewoog. In de verte knapperde een vuur en ontlokte een overweldigende geur aan het karkas van een zwijn. Druppels vet sisten in de stilte.

Edited by: red at: 6/19/02 6:39:32 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Ik ben half mens, Rots, mijn gevoel bruist door mijn lijf als een onhoudbare rivier en heeft de neiging mij mee te sleuren.

"De rivier..." Arnmack glimlacht, al gaan die woorden gepaard met bitterheid. "zou het zijn dat je gedoemd bent rond te zwerven, krijgster...en nooit rust mag vinden...nooit mag blijven in de wereld zoals ze is? Zou het zijn dat ik gedoemd ben om overeind te staan in de wereld zoals ze is en haar rondom mij zie vervallen? Ik weet niet wat voor wrange bedoelingen Holm had toen hij ons tegenover elkaar neerzette...alleen zijn antwoord aan mij..." Een moment lang is er weer de oude onverschilligheid, het mathematische van de strijd dat hem in bezit neemt, dat wat hij was vlak voordat Dehan stierf... met recht een Rots. Voor hem staat een wezen van vlees en bloed en hij analyseert het even gevoelloos en gemakkelijk als dat van een andere krijgster toen. Dan haalt hij uit, gericht, de vuist landt vol op haar kaak en hij ziet haar achteroverslaan. De gebalde vuist ontspant. "Dat was zijn antwoord Lunea..." De boogschutter zet zich bij haar op een knie, strijkt met zorg haar rode haren uit haar gezicht, "...hij gaf het iedere keer wanneer ik dacht dat ik je verloren had... iedere keer vond ik je weer rechtop. En kortgeleden vond ik je in mijn armen...ik leef van dag tot dag, nooit wetend of ik het zal overleven of wat ik zal overhouden aan het eind van een zonnewenteling. Ik leef van ieder klein geluk naar de volgende...een maaltijd, een dobbelspel met vrienden of een opgestoken pijp met een steen in de rug. Jij bent meer dan dat...als er een ondergang is, dan wens ik alleen jou nog in gedachten te hebben..."

Een arm schuift hij onder haar rug en knieën en dan tilt hij haar op, het kampvuur in de verte wordt groter naarmate hj dichterbij komt, een schimmig spel spelen de vlammen rond het karkas waar vetdruppels hel uiteenbarsten als de tongen ze doen ontbranden. Hij laat haar met de rug tegen een rots rusten en voorzichtig dept hij haar wang met een in water gedrenkte lap. "Als je weer bijkomt, mag je terugslaan..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Zijn vuist kwam dichter en dichterbij, tot de huidplooien en de haren een surrealistisch landschap vormden en toen, een fel wit licht, met roze en paarse cirkels die voor haar ogen dansden. Ze voelde de grond niet toen haar lichaam neerkwam, woedend was ze. Ziedend! En hij waagde haar op te tillen, alweer! Ze hoorde de woorden die hij sprak maar ze was te kwaad om ze te ontcijferen. Ze was zelfs te kwaad om te beseffen dat ze bewusteloos was.

'AAaahhhh je bent tegen de muur gelopen.' sprak een diepe stem tegen haar. Ze herkende de stem, het was de stem van de smid die ze haar naar haar bijl had gewezen.

~Wie ben je.~ vroeg ze stug terug.

' ach eindelijk stel je eens een eenvoudige vraag! Ik, halfbloed, ben de broer van Holm, mijn naam is RoT'h.'

~ik droom!~

'Ik dacht dat jij het verschil wel wist tussen dromen en bewusteloos zijn! Je hebt de gesel van Holm gehad en nu ook nog zijn antwoord. Wij goden spreken duidelijke taal, Roodhaar, wanneer ben je van plan te gaan luisteren? Waar wacht je op, nog meer pijn, want dat kan geregeld worden!'

De enorme gedaante hief zijn arm op en liet Lu de reusachtige hamer zien zo groot als een paard. Toen veranderde RoT'h in Arnmack die sprak met de stem van de god.

Dit is geen pijn, dit is leven. Jullie paden hebben elkaar gekruisd dat is niet meer te veranderen, er zijn nog vele wegen in jouw leven en nog veel meer kruisingen. Stel geen moeilijke vragen waar je het antwoord toch niet op zult krijgen. Volg je weg Lunea Halfork.....

De contouren van Arn's beeltenis hervormden zich in dat van de smid der goden, Lunea sloot haar ogen voor het heldere licht dat hij uitstraalde.

.....we hebben hem met veel zorg aangelegd, doe jezelf een plezier en bewandel hem zoals alleen jij dat kan.

De stem verdween in een fluistering, een zucht van de wind en Arn's woorden werden duidelijk..... .iedere keer vond ik je weer rechtop......ik leef van dag tot dag...van ieder klein geluk naar de volgende......als er een ondergang is, dan wens ik alleen jou nog in gedachten te hebben...Als je weer bijkomt, mag je terugslaan........

Lunea wilde maar wat graag op zijn aanbod ingaan....

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Arnmack weet niet eens of Holm wel om de honderden, duizenden wegen geeft die bewandeld worden. Alleen dat hijzelf iedere steen, iedere zandkorrel onder zijn voetzolen koestert, het geeft hem het gevoel vooruit te komen... En toch, toch vraagt hij de God van de Krijgerspaden om deze ene te sparen, deze ene voor hem... het pad is het pad en wellicht gaat zijn bede verloren in de liederen van de krijgers die ten strijde trekken, zoals hij er een is en zij, de felle roodharige strijdster tegen de rots... Maar toch, een zegening vragen die hij voorheen nooit gevraagd heeft... of zou voor het die ene moeten zijn, Dehan...zo lang geleden... toen zijn hart nog kil was en versteend...

"Krijgster...je moet weten waarmee je te maken hebt...ik ken geen orkdorp, mijn enige thuishaven is...was het ogurleger. Vrijheid sprak alleen uit de verhalen van de clan-oudsten en van de orken die ik ontmoette, zoals Nogk en Urnf... Ik ben geboren en getogen in de Horden en een krijger in ieder opzicht, een oorlogsmachine in ieder vezel van mijn ziel...en alles, alles wat je erbij kunt bedenken... " De boogschutter reikt naar de staak waarop het zwijn zijn vet verliest, draait hem om. Verdeelt de brandende brokken onder het spit. Dan staat hij op, zijn blik op de bosrand gericht een hand op het rode hout, niet wetend of hij het verhaal aan zichzelf vertelt of aan Lunea achter hem. "Alles krijgster... ouderen, mannen, vrouwen en kinderen uit orkdorpen... ogurs zijn niet de enigen die op ze hebben gejaagd...er zijn vele orken die alleen de Horden kennen of erin gegroeid zijn, met iedere wreedheid die erin voorkomt. Sommigen vanuit de vrijheid, velen omdat geboorte dat bepaald heeft...en ik ben er zo een. Ik heb geliefden gekend en ik heb ze allen verloren, mijn hart werd wreder en killer tot die ene kwam...Dehan...en toen jij..." Arnmack kent de orkachtergrond...van de clanoudsten en van die ene ster ver boven hem, één van de vele is ze geworden en haar strijd op het slagveld van de hemel ziet hij, als een toeschouwer, waar hij ook Lunea eens in meende te herkennen...

"Dehan brak mij en jij wierp mij uiteindelijk om... ik wil je een verhaal vertellen, het verhaal van Dehan, clan-oudste en krijgster, tot ze stierf door een zilveren dood...dat wat ik werkelijk was, voor ik brak en omvergeworpen werd."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea voelde de warme rots tegen haar rug duwen en leunde gemoedelijk terug. De stem van Arn schetste beelden in haar gedachten. De ruige horden die over de wallen waren gestormt, was dat een thuis? Beelden wisselden elkaar af zich aanpassend aan de informatie die zijn verhaal haar gaf. Langzaam ontspanden haar gebalde vuisten zich en opende ze haar ogen. Ze durfde niets te zeggen bang dat Arn zou schrikken en zich weer zou zluiten voor haar. Eindelijk zag ze zijn ziel en zijn ontstaansgeschiedenis. Onbewegelijk keek ze door haar wimpers heen zonder iets te zien. Alleen de plaatjes in haar gedachte aangewakkerd door zijn stem.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Weer wordt het koud om zijn hart wanneer hij denkt aan de paden die hij bewandelde binnen de Horden. De last die hij draagt is te groot om spijt te hebben, de kennis ervan heeft hem niet anders gemaakt, hij kan niet ontkennen wat hijzelf is, alleen zijn wereldbeeld heeft het veranderd. De omgeving neemt hij in zich op, dat ene punt in de verte waar hij had willen zijn nu hij oude bekende geluiden achter zich hoort wanneer de herinneringen en zijn oude leven hem in beginnen te halen. Zijn ogen zien de wereld om hem heen wegvallen en de wereld zoals ze eens was rijst om hem heen op. De ogen sluitend ruikt hij weer het bloed en zweet, de geur van van verbrand staal, de beelden van strijd en oorlog waarvan hij niet meer weet hoeveel hij er heeft meegemaakt, evenmin als de dag en het jaar van zijn geboorte hem bekend zijn... is hij jong? Is hij oud? Terwijl hij door zijn knieën zakt en op de boog leunt, voelt hij zich het laatste.

"Er werden nederzettingen geplunderd, om manschappen, om slaven, om eten... De ogurhorden zijn groot, oorlogen en strijd eisen veel van een leger dat discipline verlangt en gehoorzaamheid. In dit gebied lagen een aantal... doelen, verzet was hevig want vluchtelingen uit verschillende dorpen hadden elkaar gevonden en zich georganiseerd. Speciale troepen werden ingezet om leiders, aanvoerroutes en kampen te zoeken, te vinden en te vernietigen. Veel levens zijn door mijn handen gegleden toen, geen wroeging, geen gevoel bij welk leven dan ook, jong of oud... dikwijls een mes gebruikend om pijlen uit te sparen. Veel herinneringen bezit ik, maar ik vertel je alleen deze ene...

We bleven constant in beweging en op een avond voegden we ons bij een andere eenheid. Een orkvrouw in wapenrusting zat geketend een eind van het lage vuur vandaan. Opmerkelijk, omdat de opdracht was geen gevangenen te nemen, ze kosten onderhoud, vertragen de troepenbewegingen en vormen een kwetsbaar punt omdat ze de lokatie kunnen verraden. Vers vlees en vermaak...Dehan was oorlogsbuit en er werd verder geen woord vuil aan gemaakt. De ogurs hadden iets belangrijks in handen gekregen en ze beseften het terdege, er zouden zelfs pogingen ondernomen worden om haar te bevrijden. Ze was een clan-oudste, een krijgster in de kracht van haar leven. Intelligent en gevaarlijk, maar met haar in handen zou het verzet zich bloot geven en de ogurs lieten geen gelegenheid voorbijgaan om de aanvallen uit te lokken. Ze vernederden haar, vermaakten zich met haar, gaven haar wapens gemaakt van hout om zichzelf te verdedigen. En op een nacht gaven ze haar aan mij. Zij had geen enkele betekenis voor mij, ik had teveel gedood en dood zien gaan om nog waarde te hechten aan een leven. Maar die nacht kreeg ze een stem, vroeg aan mij of ik de paden van de clans vergeten was toen ik weer opstond en mijn riem omgordde. Ik haalde mijn schouders op, draaide mij om terwijl ik de zwarte nacht in keek en een pijp stopte om te roken. Ik sloeg eerst geen acht op wat ze me vetelde, maar haar woorden weefden samen met de rook herinneringen aan mijn clan-oudsten, de enigen die nog een leven buiten de Horden hadden ervaren, al waren zij toen jong geweest. Ze vertelde, ik luisterde en het bleef niet bij die ene nacht. Wanneer ik wachtliep, wanneer ik weer terugkwam van een zoektocht, zelfs wanneer ik het bloed nog van mijn handen veegde luisterde ik naar haar. En ik begon te beseffen dat ik voor een wezen begon te voelen, we hebben elkaar liefgehad...voor zover ik het toen kon opbrengen...er zijn zeldzame momenten waarop ik nog haar adem over mij heen voel strijken. Ik negeerde die gevoelens, ze maken je kwetsbaar. In Holm's naam...waarom nam ze die moeite? Ik had haar geschonden..."

"De laatste keer dat ik haar in de ketenen zag was op een vroege ochtend, in een verloren moment maakte ze een strijdersvlecht voor mij terwijl ik mijn boog schoonmaakte, ik heb niet meer achteromgekeken toen ik het kamp verliet. Later bij terugkomst hoorde ik wat er gebeurd was. Dehan had een echt zwaard in handen gekregen en ze had het gebruikt, de sleutels van haar boeien waren haar in handen gevallen en ze kon ontsnappen. Wij werden er gelijk op uitgestuurd, met het bevel haar levend te vangen, wraakzuchtig waren de ogurs, nu de krijgster van één van hen de dood had veroorzaakt. En ze mocht het verzet niet bereiken. De bossen werden uitgekamd en ik zag haar. Ik kende het bevel en richtte om te verwonden. Toen ik bij haar kwam lag ze op de grond, het bevel negerend richtte ik de boog op haar en drukte af terwijl achter mij de andere jagers kwamen... Hard en gevoelloos trof de tweede naald doel en mijn gevoelens waren hetzelfde...al weet ik nog steeds niet waarom ik het bevel negeerde. ...Ze lachte Lunea...alsof ze gewonnen had, Ze stierf in mijn armen, toen ik besefte wat voor doel ik behalve haar had getroffen... mezelf..."

Een grote hand veegt datgene weg wat hij langs zijn wang voelt glijden. Het moment dat hij brak, het moment waarop alle doden en levenden weer waarde kregen, al veranderde ze hem niet. Voor het eerst sinds lange tijd heeft hij zijn hart weer verloren, maar is hij bereid ook dat andere onder ogen te zien. Er zijn vele paden en nu loopt de zijne naast dat van haar. De pijn die een verloren hart met zich meebrengt zal hij dragen...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Roerloos had ze geluisterd naar zijn verhaal en was ze met hem mee gegaan naar de bikkelharde ogurhorden, de kampen in al zijn geuren en kleuren trokken aan haar voorbij. De Orkvrouw Dehan voor wie ze niets anders kon voelen dan bewondering en ergens een sprankje jalouzie, niet om wat zij met Arn had, maar om wie ze was, een sterke stoere orkvrouw, die in hem, de strijder, wachter, rots, een levend wezen vond met eigen gedachten. Zij was het geweest die hem had doen beseffen dat hij de orders ook kon negeren, dus ergens was zij het geweest die hen tezamen had gebracht aangezien Arn een order negeerde toen hij haar hielp bij de smidse. Holm weefde vreemde paden, het leek Lunea een kluwen te zijn die alleen met kennis van de toekomst ontrafeld kon worden.

Lunea zag de traan glinsteren en over zijn wang wandelen, een lichte beweging maakte ze, maar durfde niet haar arm over zijn schouders te leggen, zou hij breken? Ze voelde de warmte van haar pijnlijke kaak door haar wang trekken...

'Met het onstaan van licht werd ook duisternis geboren, bij elke geboorte herinneren wij de dood, tussen elke hartslag is er stilte. Allen door nat te regenen kun je genieten van een droog moment. En alleen door strijd vinden we vrede. De scherpte van een wapen doet ons beseffen hoe kostbaar leven is.
En alleen de liefde brengt de pijn die het hart splijt zonder het volledig te vernietigen...'

Lunea sprak de eeuwenoude woorden die een Ork-sjamaan eens had gesproken bij een begravenis tijdens haar korte verblijf in een orkdorp. De laatste regel voegde ze zelf toe terwijl ze opstond en de honing over het zwijn smeerde. Een doelbewuste handeling opgeroepen door de kilte die ook door haar heentrok. Een kilte die was onstaan door het besef dat men altijd moest blijven leven met die pijn er was geen ontkomen aan. Een kilte die onstond door de acceptatie van dat feit. Een kilte die verdween toen ze Arnmack als een kind in haar armen nam en heen en weer wiegde.

Edited by: red at: 6/29/02 2:36:51 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Hij had Dehan op de met lang gras begroeide vlakte neergelegd toen haar ogen naar de hemel staarden en hij was niet meer gebleven, hij hoefde niet te weten wat de ogurs met haar lichaam zouden doen nu de wraak hen door de vingers was geglipt. Na die nacht kwamen andere opdrachten en andere veldslagen, vrienden die hij verloor en vijanden wiens dood hij hun bracht, met een zilveren naald, het koude staal van een jachtmes, of met zijn handen. Zijn leven was hetzelfde, maar zijn gedachten waren anders. En deze ene veranderde alles, alles wat eerst deel van hem uitmaakte heeft hij verloren, maar deze schonk hem veel, keerde zijn pad... Holm heeft de rots in de eeuwig veranderende stromingen van een groot water gezet.

Hij voelt haar handen op haar schouders, langzaam wordt hij achterovergetrokken en is er geen wil meer om overeind te blijven, zelfs de kruisboog zinkt uit zijn handen wanneer zijn hoofd tegen haar schouders rust. Zacht streelt een duim haar arm die om hem heen is geslagen. Vermoeidheid neemt hem over nu de wereld zoals hij is zich weer aan hem toont en een haast waanzinnigmakende geur van gebraden zwijn zijn honger streelt. Maar haar omhelzing schenkt hem de vergetelheid en troost voor de broeiende herinneringen in zijn ziel. "Mooie gesproken krijgster..." in zijn hese stem ligt verbazing...misschien omdat wat ze zei zo raak was. Even vraagt hij zich af wat er schuilt onder de tuniek, die warme huid, waar dat hart van gemaakt is dat daaronder klopt en waar die wijze woorden vandaan leken te komen, onder het wilde, vlammende rode haar dat striemt in de nacht. "Ik kan het aan krijgster, je bezit mijn hart al... ik kan weinig anders."