Raganorck

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Rillingen liepen over haar lijf als een leger mieren terwijl de opwinding en de bijbehorende adrenaline haar lijf verliet. Haar huid werd kippevel en ze kroop dichter tegen Arnmack aan, maar de aarde stal haar warmte. Ze wilde blijven liggen tot het einde van de wereld werd ingeluid. Alleen met hem, de wereld met al zijn problemen en gevechten bestond niet meer. Nog dichter kroop ze tegen hem aan en sloot haar ogen. Haar hand botste tegen Roodhout aan, haar enige concurrent, ze traceerde de tekeningen in het hout, gladgewreven door zijn liefkozing. Zou haar huid ook zo worden, de littekens gladgestreken door zijn handen?

Ze zuchtte toen de optrekkende kou haar dwong op te staan. Haar doorweekte kleding zag er niet uitnodigend uit, maar ze hees zich in haar tuniek en liep het bos in op zoek naar takken die de regenbui had gespaard. Regelmatig draaide ze zich om zoekend naar zijn gestalte op de plek waar ze hem had achtergelaten, angstig om verlaten te worden. Hij had haar bevrijd van haar verleden, maar gelijkertijd de ketens van het heden om haar hart gelegd.

De takken die ze vond waren niet droog, maar minder nat dan de rest. Een handvol bessen nam ze mee terug voor Arnmack, haar eigen tong reeds roodgekleurd door de vruchtjes. De gelukzalige glimlach op haar gezicht was onuitwisbaar, haar ogen volgde elke beweging die hij maakte en lust tolde in haar maag. Elke beweging die hij maakte riep haar. Tussen de rotsen stookte ze het rokerige vuur op en legde de overige kleding stukken te drogen nadat ze ze had uitgewrongen. De tuniek die ze aanhad gooide ze, met zichzelf er nog in, ook over een Rots, eentje die haar meer warmte gaf dan welk vuur dan ook.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Tussen de zwarte stammen van de bomen verdwijnt ze, de ogen van de boogschutter volgen haar zolang ze kunnen, dan richt zijn blik zich weer op de hemel boven hem waar hij nog steeds haar donkerrode haren in kan zien als de grijze zon aan kracht wint en de wouden lichter worden. Nog steeds vallen de druppels onder het groene dak, maar verliezen de verzadigde bladeren hun laatste water aan de wereld eronder, een vertraagd einde aan de regen gevend. Arnmack richt zich langzaam overeind nu zijn lichaam langzaam tot rust komt en de warmte die hem volledig doortrok zich weer samenbalt in zijn hart.

Zijn ogen nog steeds op de bosrand gericht, gordt hij de riem van zijn broek om. Tussen de rotsen aan de voet van deze heuvel heeft de regen een kuil gevuld, op zijn knieën schept de boogschutter wat van het frisse water, warmte is niet het enige wat ze hem heeft gegeven, maar ook dorst en hij drinkt, spoelt het zweet van zijn armen, laat zijn verhitte huid afkoelen. Zachte zompige voetstappen in doorweekte bosbodem als ze weer terugkomt, over grote wortels heenstappend, een bos takken bij hem neerwerpend wanneer hij gras en zand van het rode hout aan het verwijderen is. Een moment later staart hij in haar ogen, de zachte druk van haar vingertoppen voelend die zijn hand van de boog lichten en zijn vingers openvouwen. Kleine ronde vormen van rode bessen tegen zijn gegroefde huid weerspiegelen in haar irissen. Zijn hart lijkt een paar tellen over te slaan en alleen wanneer ze ze zich weer omdraait merkt hij dat ook zijn ademhaling even gestokt is.

Zelfs als het vuur brandt is zijn hand nog niet leeg. Moes dreigen de bessen te worden, als ze zich bovenop hem werpt. Arnmack gromt, graaft zijn gezicht in haar buik, legt de boog plat op de rots en slaat zijn armen om haar koude lichaam, warme adem en scherpe tanden de stof van haar tuniek injagend, "je maakt me gek vriendin...". Met de warmte van het vuur iachter haar, beschut door de rotsen eromheen, zakt hij langzaam met haar naar de grond, een rechterarm heft zich nog omhoog, tast naar de kruisboog, trekt het rode hout naast zich naar beneden. Op zijn schoot heeft hij haar nu, zijn knieën in haar rug, haar benen in zijn zij. Even denkt hij haar blik weer over zijn boog te zien gaan. Zijn vingers leggen zich om haar kin, teder glijdt zijn duim over haar wang, wanneer hij haar dwingt hem aan te kijken. "Ik kan de wereld om me heen niet vergeten Lunea, al heb je me aardig op weg gebracht, Holm heeft maar één pad gegeven om over te lopen en ik wil je niet verliezen, Rood Hout is er ook voor jou..."
Grijnzend laat hij een vingertop over het sneetje in haar lip glijden, proeft het bloed van de zijne die onder de spanning van zijn lippen weer openspringt "...en kennelijk zijn wij al een gevaar voor onszelf... wil je er eentje?" de grijns verbreedt zich, als hij haar een hand met een verpulpte rode massa voorhoudt.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

'Eentje?' vraagt ze hem steels, terwijl ze lachend naar de rode massa in zijn hand kijkt. Zijn grote vingers hebben de bessen onherkenbaar gemaakt. Het sap loopt tussen zijn vingers door en drupt van de rug van zijn hand op haar dijbeen. Ze neemt zijn hand in de hare en bestudeert hoe het sap in de vele groeven en kiertjes blijft steken. Dan likt ze voorzichtig het sap tussen zijn vingers weg, haar ogen strak gericht op de zijne. Stilte omhelst het tedere gebaar en ze bemerkt het sneller kloppen van hun harten. Dan op het moment dat hij het meest ontspannen is duwt ze de hand met de bessen purrie in zijn gezicht en leunt schaterend achterover tegen zijn knieën.

Lunea versoberde snel van haar lachbui. 'Je hebt gelijk, bloedbroeder, wij zijn een gevaar voor onszelf, voor elkaar. De wereld is vergeten, maar gaat nog wel door. Ik heb nog vrienden die ik zou beschermen. Er is nog wraak te nemen voor Nogk en Unrf. Maar het enige waar ik aan kan denken ben jij.'

Ze sloot haar ogen en zag de Rots in haar geestesoog zo ze hem voor het eerst zag, over haar heengebogen, zijn zwarte haren gebonden in de naap van zijn nek, omgeven door een aura van het scherpe zonlicht dat scheen die dag, de dag van de strijd om de smidse. Hoeveel jaren was dat geleden?

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Arnmack licht een mondhoek op, strijkt met zijn vingers de bessen van zijn kaken die Lunea zijn gezicht heeft ingeduwd, proeft ze met zijn vingertoppen. "De wereld gaat door...Ik herinner me een lach toen jij viel met een mes in je rug en ik verlang de schedel van degene die zich ten koste van jou vermaakte...de paarse god..." Zijn lippen trekken zich grommend over zijn tanden bij de beelden van haar toen... Zijn handen tot vuisten klemmend wanneer hij ze schoonmaakt met een pluk vochtig gras. Het vuur schenkt haar rode haar een diepe warme gloed, laat de strengen omhoogkrullen en aan de vlammen drogen, evenals haar tuniek waar hij zijn vingers nu overheen laat glijden, iedere warme draad over haar schouderbladen onder zijn eelt koesterend. "Ik zou je in me willen begraven als ik het kon... ik wil je niet verliezen krijgster...maar ik zou jouw onverwachte kanten missen..." hij zwijgt even, in gedachten de lijnen aanrakend die het sap op haar dijbeen heeft achtergelaten, langzaam buigt hij zich voorover, een hand onder haar knie schuivend, zoet en zilt smaakt haar huid, zacht strijken zijn vingers over de lijnen tot ze verdwenen zijn. Dit te moeten kwijtraken...hij klemt de kaken op elkaar,
"Wie aan jou komt, komt aan mij..."

De ork richt zich weer overeind. De paarse magiër kwam aan haar en zelden heeft hij de dood zo machteloos in de ogen gekeken als in haar ogen toen. Arnmack heeft nog een rekening te vereffenen.

"Ik wilde je nog iets geven..." de boogschutter tast in een leren buidel aan zijn riem. "Hier...misschien herken je ze, van jouw vriend en een van de mijne...lotsstenen worden ze genoemd, of speelstenen. We speelden om goud, om oorlogsbuit of gewoon om de tijd te doden. Nogk had een goede hand. En een snelle ook." Arnmack lacht, "...er zijn heel wat discussies geweest die met de vuist beslecht werden, niet in de laatste plaats door mijzelf, Nogk wist het lot naar zijn hand zetten, valsspelen waar je met je onwetende neus recht bovenop zat. ik mocht 'm graag evenals Urnf, de klappen mochten soms hard aankomen, maar we wisten tenminste wat we aan elkaar hadden in de strijd. Ik ben een slechte valsspeler, speelstenen gooien zelden iets wat ik wil, maar ik kan je wel eens een spelletje leren...hoewel, misschien had Nogk het niet van een vreemde..." Arnmack kijkt haar onderzoekend aan.

Edited by: Arnmack at: 6/2/02 5:46:37 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Haar wangen kleurden rood bij het horen van zijn woorden, ze boog haar hoofd en leit de uiting van liefde over zich heen komen. Wat moest ze met deze woorden. Ze wilde ze retourneren, want het scheen dat hij ze uit haar mond haalde. Ze beet haar lip. Ze kon zich een leven zonder hem niet voorstellen.

De stenen lagen als herinneringen in zijn hand, de kleine zwarte oogjes staarden haar aan. Vaak had ze ze zien rollen over de tafel van een herberg, maar nooit had ze zelf durfen gooien. Ze vertrouwde blindelings op haar geluk, maar hield er niet van om het uit te dagen. Toch knikte ze naar Arnmack. Hij had de orkenbroeders veel beter gekend dan zij, maar hun ijzeren vuisten had ze maar al te goed gekend. Te vaak had zij ze als meisje uitgedaagd en tegenelkaar op gestook om vervolgens gedrieën door het zand te rollen, een kluwen van vuisten, haar en tanden.

' Laten we spelen...' glimlachte ze.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

"Nu? Je klinkt erg zeker van jezelf...hm...waarom heb ik het idee dat ik straks uitgekleed wordt..." de boogschutter pakt een van zijn schouderstukken en zet dat tussen hen in, tikt er op om te voelen of het stabiel ligt en even glijden zijn waakzame ogen over het landschap, de rotsen, de ruimten tussen de bomen. "Goed...Umboch...een simpel spelletje, iedere pasgeborene kan het...één is het laagste wat gegooid kan worden, een zes het hoogste. Maximaal drie keer mag je achter elkaar met drie stenen werpen.
Drie keer één is het laagste wat je in een worp kan krijgen. Als je in drie worpen iedere keer drie enen gooit heeft Holm iets af te straffen," Arnmack lacht, "deze ork voor je, heeft Umboch wel eens op zo'n onzalige manier verloren..."
De uitdager is altijd degene die begint met gooien, als de uitdager al na twee worpen ziet dat hij een gunstige hand heeft kan hij van de tegenstander eisen in hetzelfde aantal worpen een hogere uitkomst te krijgen, haalt de uitgedaagde dat niet, dan heeft hij verloren...is de uitkomst gelijk, dan begint het potje opnieuw."

"Wel krijgster jij wilde graag spelen...jij bent mijn uitdager...ik wil wel een inzet, als je wil."
Zijn hand vangt de rode gloed in haar haar als hij zijn vingers er even doorheen laat glijden, "...een rode lok om bij me te houden en," een sardonische lach verschijnt op zijn gelaat,"...het recht om je ongestraft met je hoofd in die plas water te dopen, die bessen smaakten me iets te goed vriendin." De boogschutter legt de dobbelstenen op het leer.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Haar mond viel open in een schertsende uitdrukking van belediging dat hij zo een schaamteloze prijs durfde te vragen. Ze sloot haar kaken en leunde naar voren, haar armen om haar borsten geslagen en omhoog duwend, ontbloote ze haar hals.

'Weet je zeker dat dat je prijs is?' sprak ze uitdagend en in dezelfde adem:' Nee, je hebt gekozen, nu te laat om te veranderen!' ze zat weer rechtop en herschikte met een kuis gebaar haar tuniek. 'Rode lokken heb ik genoeg en ik heb me vanochtend nog niet gewassen, het zou mij goed uitkomen om te verliezen.'

Toch stal ze een angstige blik richting de koude plas water en visualiseerde zichzelf bungelend aan haar benen, overgeleverd aan de kracht van Arn's armen. Het beeld leidde haar af, een muis liep rondjes over haar maagwand bij de gedachte aan zijn gespannen armspieren, de glimlach van plezier om zijn mond, en de glans van de inspanning op zijn huid. Haar hand gleed vanaf zijn schouder over zijn arm naar zijn hand en verwijderde die van de stenen.

Een plotseling geluid vanuit het struikgewas deed beiden opspringen, een flits van roodhout en de boog stond aan zijn schouder, het jachtmes lag in haar hand, ze voelde zich naakt zonder het solide gewicht van haar bijl, maar veilig naast de Rots. Beiden hielden hun adem in......

Op zijn dooie gemak brak een zwijn door de muur van netels en fluitkruid heen. vertseend bleef hij staan toen hij de twee in het oog kreeg. Even stond de tijd stil, éénmaal klopte Lunea's hart en het zwijn draaide zich in één beweging om en verdween weer. Arn en Lu keken elkaar aan, maar ze wisten al wat de ander dacht en ze zetten de achtervolging in.

Edited by: red at: 6/4/02 8:35:51 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Weer is de boogschutter compleet in haar ban, als ze hem de inzet toont die hij had kunnen vragen... Haar hand die zich om de zijne sluit en de ork laat de dobbelstenen op het leer. Dan wekt de wereld hem ruw, is hij opgestaan heeft hij de boog aan zijn schouders gezet. Dat wat zo onverwacht zijn realiteit in rende is geen gevaar... een borstelige donkergrijze huid heeft zich door de begroeiing heengewerkt. De boogschutter denkt aan de eekhoorn die hij deelde met Lunea en de bessen...zonder woorden voelt hij de honger naast hem en die van hemzelf. Het schuwe dier heeft zich razendsnel omgedraaid, maar de twee jagers zijn vastbesloten, Arnmack heeft de kruisboog weer omhooggericht. Verwijdert zich van zijn jachtgenote, een omtrekkende beweging makend, al zijn zintuigen gespitst op het wild en op de krijgster aan de andere kant, breekt hij door de planten heen, als hij snel is kan hij het dier af laten buigen...Lunea's richting op...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De snelheid van Arnmack herinnnerde haar aan het feit dat zij slechts een halfork was, met slechts de helft van hun legendarische uithoudingsvermogen. Lunea hield een rustigere pas maar verloor het zwijn niet uit het oog. Af en toe hoorde ze rechts voor zich een brekende tak onder Arns voeten en wist dat hij het zwijn haar kant op zou jagen, dan was het haar taak de snelle bewegingen van het zwijn te volgen en de hoorns te ontwijken. Langzaam zag ze hoe de prooi af begon te wijken, het leek of Arnmack hem had ingehaald en nu achter het zwijn liep. Met een vloeiende beweging draaide ze het mes om in haar hand en legde haar duim op de knop van het gevest. Zo zou ze een goede grip krijgen op de stugge huid van het dier. Dichterbij en dichterbij kwam het geluid van het zwijn, zijn angstige snuiven, zijn dreunende hoeven. Haar hart vond het ritme van de jacht en de tijd vertraagde, het zwijn liep naast haar, ze kon het wit van zijn ogen zien , versnelde haar pas gelijk aan de zijne, volgde elke beweging die het dier maakte en dook op het ruwe lijf. Het mes drong door in de rechterflank en even duikelden Lunea en het beest overelkaar heen in een draaikolk van bladeren en mos. Lunea verloor haar grip op het mes toen het zwijn zijn poten weer onder zijn lijf vond en haar met al zijn kracht afschudde. Lunea lag op de zachte bosgrond en richtte haar hoofd op. Het staartje van hun avondeten leek haar vrolijk gedag te wuiven onder de wankelende gang van het zwijn

Zwwwwwwwwwwwwwwwoeffffffffffffffff klonk het vlak langs haar oor. Ze hoefde zich niet om te draaien om te weten waar het geluid vandaan kwam.

ckeetel · Posted: Wed Jun 05, 2002 10:20 pm Post subject: De jacht

Nu schieten heeft nog niet veel zin, vlak bij de open plek waar de onderbegroeiing nog licht van de zon kan ontvangen, hoort hij het zwijn slechts lopen, parallel aan dat geluid zet hij zijn eigen stappen, hij rent hard, berekent iedere volgende stap, zodat hij over de verraderlijke, met bladeren bedekte bosbodem geen tijd zal verliezen door te vallen. Schuin, ver achter hem hoort hij Lunea rennen in het spoor van het zwijn, haar voetstappen die gedempter klinken door de zachte aarde en hij merkt dat hij het zwijn voorbij gaat en dat de groene planten bruiner worden en beginnen te wijken. Hier onder de hoge kruinen komt het zonlicht nauwelijks, langzaam begint de ork af te buigen, dwingt het schuwe zwijn hetzelfde te doen, een halve cirkel beschrijvend en dan weet hij dat Lunea aan de andere kant het dier op zal wachten, harder gaat hij, het wild sneller opjagend om plotseling te stoppen en zijn boog te schouderen, volgt het grijs dat zich van hem verwijdert, maar hij heeft een beter blikveld nu en hij wacht, ziet voor hem hoe een schim naast het woudvarken rent, iedere beweging van het wild soepel volgend, prooi en jager die één worden om dan in de schaduwen samen te smelten, hij hoort een schrille kreet van het dier als Lunea hem geraakt heeft, het doffe bonzen als de lichamen hard de bosgrond raken en elkaar meeslepen, Arnmack blijft richten, concentreert zich op dat ene schot...tot het moment daar is...het zwijn dat onvast op zijn poten staat, het geeft hem tijd... de boogschutter drukt af...

De metalen naald weerkaatst het donkere gewelf van de bomen, onzichtbaar wordt het zwart in zwart en dan dringt het diep de nek in van het grijze lichaam, achter de kop. Het dier zakt in elkaar, komt dan op zijn zij terecht, de poten malen de zwarte grond om, maar Arnmack weet dat het is afgelopen. Ook als hij niet geschoten zou hebben zou het dier onder de steek die Lunea hem toebracht waarschijnlijk bezweken zijn, was het niet hier, dan wel binnen een paar honderd meter. De boog over zijn schouder geslagen, loopt hij naar de liggende figuur daarvoor, draait haar op de rug terwijl hij een been over haar heenzet, zich ontspannen over haar heenbuigend, "...volgens mij heb ik er twee geschoten...een goede dag voor een hongerige jager", Arnmack lacht, werpt een blik op het zwijn, "Gaat het krijgster? Je hebt hem goed geraakt... en recht op het eerste bloed nu het nog warm is... "

Arnmack, kruisboogschutter

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 12:22:51 am

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

'Mooi schot.' sprak Lunea buiten adem, het halve bos zat in haar haar en tuniek en er prikte een tak in haar rug. 'Deze prooi is van ons beiden boogschutter en ik ben meer geïnteresseerd in het vlees dan in het bloed, gebraden dit keer.' Ze stak haar hand uit en trok zichzelf overeind aan zijn broekriem.

'We hebben extra brandhout nodig en misschien wat kruiden?' Het water liep haar in de mond bij de gedachte aan het gebraden zwijn. Ze haalde het jachtmes uit de flank van het spartelende zwijn en veegde het schoon met wat mos.

Edited by: red at: 6/6/02 6:47:14 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

"Je bent heel wat van plan krijgster...gebraden met kruiden? Meestal kom ik niet verder dan rauw vlees, wortels en bessen... ik ben benieuwd." Arnmack trekt de stalen naald met een korte ruk uit de nek van het dier, slingert het over zijn schouders. "Als je me vertelt wat je aan kruiden nodig hebt, wil ik het wel uit het woud gaan halen...samen met nieuw brandhout."

De boogschutter klopt het dode dier gemoedelijk op de brede kop, terwijl hij weer terug naar het kampvuur begint te lopen, "broeder zwijn, ik hoop dat je net zo goed op de maag ligt als in de nek..." De ork weet niet wat ze precies met vlees en planten wil, als het aan hem gelegen had, had hij er nu al een flink stuk vanaf gerukt, in tegenstelling tot andere eenheden bij de ogurhorden werd hen heel weinig tijd met eten gegund en vuur had vrijwel geen andere meerwaarde dan in dienst staan van de strijd. Hij werpt een blik op haar wanneer hij het dier bij het smeulende hout van zijn rug laat glijden, alsof hij haar gedachten probeert te lezen...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Met veel te veel gemak slingerde Arn het loodzware dier op zijn schouders. Nog steeds moest Lunea, die een groot deel van haar leven onder de mensen had doorgebracht, wennen aan het gemakkelijke krachtsvertoon van de Ork.

'Overschat mijn kookkunst niet.' De poten van het zwijn sloingerden op het ritme van Arn's passen. Hier en daar raapte ze wat brandhout op en wierp het bij het gloeiende kool van haar eerste vuur.

'Meer brandhout, fenil en muntkruid en honing als je het kunt vinden.'

Haar geleende jachtmes trok een lijn over de buik van het dier en al gauw was het karkas ontdaan van zijn ingewanden. ze sneed een stuk vlees af en gooide het Arnmack toe.

'Voor onderweg.' ze had zijn beteuterde blik gezien toen hij zich niet gelijk op de prooi had kunnen storten.

Ze bond het overblijfsel aan zijn achterpoten aan een stevige tak. Zelfs zonder zijn ingewanden woog het veel en de tak boog sierlijk door onder het gewicht.

'Ik heb honger Arn, die kruiden vinden zichzelf niet.' Hij had naar haar staan kijken, ze voelde zijn blik op haar rug. Waar stond hij aan te denken? Een herinnering uit het verleden? Geruisloos was hij het bos in verdwenen, alleen zijn gesmak verried ziijn vertrek.

Lunea begon de huis van het vlees te scheidden, een kawei dat ze met haar handen deed en al gauw droeg ze mouwen van bloed. De huid met een gat van haar dolk en een gat van Arn's pijl legde ze over een rots. Het zou geen zachte goedgeconserveerde huid worden zoals de leerlooier ze maakte. Maar het zou warm genoeg zijn om de schouders of als slaaphuid als de ruige rugborstels afgesleten waren.

Onhandig met twee takken verplaatste ze de kolen van het vuur naar een plek onder het karkas , ze hing ook de voorpoten aan de tak en hield die wat lager bij het vuur dat nu zachtjesknetterend at van het nieuwe brandhout. Toen herinnerde ze zich dat Davira altijd kookte met brandnetels als vulling. Die zou ze zelf moeten plukken, ze haatte het prikkerige kruid. er was een techniek om ze te plukken zonder gestoken te worden, maar die had ze nooit kunnen bemeesteren. Weer miste ze haar bijl. Ze nam het mes en een handschoen en liep langs het struikgewas op zoek naar de netels.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Arnmack vangt het vlees dat hij toegeworpen krijgt en de woorden die ermee gepaard gaan. Hij zet zijn tanden in het stuk wanneer hij zich omdraait en de schaduwen onder de kruinen betreedt. Hoe zwaar zou het zwijn zijn...een goede110 steen?
Hij schudt zijn hoofd terwijl hij even wantrouwig achterom kijkt. 110 steen...hoe verbrand gaat het worden? Kruiden en hout zullen geen groot probleem zijn, het is de honing die hij moet vinden...

Hij weet niet hoe lang hij precies onderweg is geweest. Het laatste wat hij nog moest vinden was een bijennest. de zon heeft haar pad al bijna vervolmaakt wanneer hij de geur van honing hem bereikt en hij haar bron vindt als een vreemde wrat uit de holte van een boom stekend. De boogschutter doet het rustig aan, bijenangels zijn niet kinderachtig als ze je in grote getale worden toebedeeld...

Voor Lunea werpt hij de in bladeren verpakte honingraten. Met de behulp van Dchung heeft hij ze verkregen, hetzelfde spul waarmee de mensen in de smidse werden uitgerookt, verdoofde de bijen... "Hier..." hij gromt, ondanks de rook heeft hij niet kunnen voorkomen dat hij gestoken werd. Brandhout legt hij tegen de rotsen aan, evenals de kruiden waarom ze gevraagd had. Hij strekt zich uit bij het vuur, hongeriger dan hij al was, en de verlokkelijke geur die het vlees nu verspreidt maakt er niet makkelijker op. Langzaam spant hij zijn boog, legt het rode hout op zijn borst en kijkt haar aan, "ik ben benieuwd..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Met haar arm half verdwenen in de buikholte van het zwijn keek ze naar de ork die grommend de honing aan haar voeten wierp. Een aantal builen sierden zijn huid, maar ze was blij met de honing. Ze wreef de kruiden fijn met een steen op de rots en probeerde haar jeukende arm te vergeten. ~ Ik had hem ook moeten vragen de netels te plukken~ bedacht ze sadistisch. Ze kon zijn mokkende uitdrukking niet waarderen en botvierde haar irritatie op de takken brandhout die ze in stukken brak en op het vuur legde. Het zwijn begon zalig te ruiken en haar maag begon te knorren en haar armen jeukten toch echt. Haar voorhoofd fronsde zich. Langzaam veranderde ze in een donderwolk, zwaar van regen, rommelend in de verte. Ze was geen kok, maar ook geen barbaar die alles wat ze voor haar neus kreeg verorberde, was hij vergeten dat ze slechts half ork was? Was hij vergeten dat zij het zwijn had gedood? (Zij vergat voor het gemak even dat Roodhout het genadeschot had gegeven.) En nu terwijl zij zich uitslooft om een keurig maal te bereidden zat hij te mokken als een klein kind! Hoe haalde hij zich het in zijn hoofd, dat was haar taak geweest binnen de Vijf! Knokken en eten en mokken als er een van de twee niet was. Ze irriteerde zich zelfs aan haar eigen irritatie....Ze was een tikkende tijdbom van frustratie.