Raganorck

ckeetel · Posted: Sat May 11, 2002 9:39 pm Post subject: Vlees

De boogschutter kijkt op haar neer, de warmte is voor een moment weer teruggekeerd, hij strekt zijn arm uit, legt zijn hand aan de zijkant van haar gezicht, streelt langzaam het water weg dat langs haar kaken stroomt, om een dieprood spoor na te laten van het bloed wat aan zijn vingers zit. "Je kwam terug toen ik dacht dat je een ander pad had genomen..." zegt hij zacht terwijl hij zijn hand terugtrekt, "...je bent mij niets verschuldigd vriendin, het was jouw kracht die jouw terugbracht naar de wegen van de wereld..." Arnmack staart gedachteloos naar het rood aan zijn vingers, dat lichter wordt in het wassende hemelwater.

Zijn ogen reiken naar boven, naar de donkergrijze lucht die onheilspellend gromt, naar de onrust in de kronen van de woudreuzen. Dan zoekt hij de luwte van de heuvel op, onder de schaduw van een grote zwarte wortel laat hij zich op de grond zakken terwijl hij Lunea wenkt. Een eind van hen vandaan baadt het woud in een bleek licht, een striem wit slaat in levend hout, verzengt het. De eerste harde regenvlagen geselen de bladeren, breken door het groene dak naar beneden dat uiteengedrukt wordt door een ziedende wind die onder helse striemen takken en bladeren afscheurt. Water stroomt breed langs de wortel naar beneden, de boogschutter strekt de armen, wast bloed en zand van zijn handen en vult de lege veldfles bij. En eindelijk begint hij aan het eten waar hij het zolang zonder mee heeft moeten doen.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea dwong haar hoofd stil te blijven toen zijn hand langs haar wang streek. Ze voelde het ruwe eelt, daar waar een boogschutter het nodig heeft. Ze onderdrukte een huivering, maar haar lijf schokte toen de bliksem insloeg.

Ongemerkt hadden haar ogen zich gesloten. Nog steeds voelde ze zijn hand tegen haar gezicht, terwijl ze keek hoe hij zijn handen waste in de regen voelde ze zijn hand op haar wang en zelfs toen hij begon te eten voelde ze zijn hand.

Ze streek haar wang langs haar schouder en schudde zichzelf wakker. Ze ging naast hem zitten en knabbelde verder aan het rode vlees. ~Ik ben hem niets verschuldigd.....~ Lunea proefde de gedachte tussen het vlees. ~Ik ben hem niets verschuldigd, maar wil hem wel iets geven.~

Voorzichtig, maar zo achteloos mogelijk legde ze een hand op zijn schouder. Om uit te proberen. om te voelen, om zichzelf te bewijzen dat ze geen angst hoefde te voelen voor deze man. Ze keek naar haar hand op zijn schouderplaten en liet hem wegglijden, bracht haar hand terug naar het stuk vlees en at verder alsof er niets gebeurt was.

Edited by: red at: 5/12/02 2:00:54 pm

ckeetel · Posted: Tue May 14, 2002 7:59 pm Post subject: Stenen

Zijn honger is rauw, maar de boogschutter neemt de tijd voor het boomkonijn, kauwt rustig en langzaam, het zal misschien het enige zijn dat ze op hun reis tegen zullen komen. Hij voelt gewicht op de leren platen, haar hand, haar geur dichtbij en het is weer verdwenen.
Hij werpt een blik naast zich. Maar ze lijkt onbewogen. Rustiger en aandachtiger dan daarstraks ziet hij haar het vlees eten. Hij vraagt zich af of zijn zintuigen hem bedrogen hebben. Of zijn gevoelens met hem gespeeld hebben, hem uitgedaagd hebben en hem iets getoond hebben van de onrust in zijn hart...

Het geluid van het water dat langs de zwarte wortel naar beneden stroomt en het pad om de heuvel zacht en modderig maakt lijkt aan kracht in te boeten, het zal niet lang meer duren voor de storm elders een nieuw veld gevonden heeft om slag te leveren.
Hij de kruisboog op zijn knieën, controleert de bewegende, scharnierende delen ervan. Het mechanisme is soepel, maar de handeling is tot een ritueel verworden, een moment van rust na een strijd waarin hij opnieuw het hout kan nakijken, de metalen onderdelen invetten. Zoals hij alle uitrustingsstukken zou verzorgen...voorbereid tot in perfectie, een oorlogsmachine.

Haar rode haar draagt geen zilver meer, maar is donker geworden, druppels water hebben het bloedspoor doortrokken wat hij op haar wang heeft achtergelaten. Nat is ze en Arnmack moet denken aan het moment dat ze haar zakken leeghaalde, dat wat ze eruit haalde en haar gezicht daarna. Hij lacht even, wil een opmerking maken. Maar dan klemmen zijn kaken weer op elkaar en hij gromt, onverwacht raken de herinneringen hem weer en ziet hij die pijn in haar ogen op de heuvel. Pijn die hij ook eens in andere ogen heeft gezien. Pijn die hij bracht...letterlijk, in de vorm van een metalen dood.
Ruw zet hij de veldfles naast Lunea, verlaat de schaduw onder de hemel, de kruisboog weer om zijn schouders slaand. De regen spoelt de modder van zijn lichaam, maar niet zijn gedachten weg.

Dehan, de ork wordt tussen zijn gevoelens heen en weer geslingerd. Terwijl de bliksem verder weg kraakt, staat de boogschutter in de regen en glijden zijn vingers over de speelstenen van Nogk... het lot, Holm, draagt hij in zijn handen. Dan herinnert hij zich hoe ze tegenover Dachhelm een streep trok met haar bijl, haar vragen onderweg, de gretigheid waarmee ze het vlees doorslikte en er bijna in stikte en hij grijnst, de halfbloed is één groot doorweekt raadsel...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Jaloers keek Lunea vanuit haar ooghoek naar de boog van Arnmack. Niet omdat zij haar wapen kwijt was, maar omdat het de ongecompliceerde liefde van Arnmack kon ontvangen.
~Zot~ spraklen haar gedachten haar toe, ~jaloers op een kruisboog~ Maar ze wist dat zijn gedachten elders waren en schrik sloeg om haar hart en kneep het fijn. Misschien had hij een vrouw ergens, kinderen. Wat deed ze hier met hem, welke gedachten had ze gehad? Zij was Lunea, een eenzame halfbloed, vrijgezel voor het leven. Daarom had ze zich bij Will's scharlaken aangesloten, niet voor het avontuur, maar voor de veiligheid. Woedend op zichzelf schoten de woorden uit haar mond voordat haar gedachten erover na hadden kunnen denken.

'Je vrouw en kinderen, denk je aan ze?'

Hij was gaan staan en keek voor zich uit, maar ze zag de spanning in zijn schouders. Ze had spijt van haar vraag.

'Sorry, het gaat me niets aan.'

Ze wierp de laatste botten van het boomkonijn in het struikgewas en veegde haar mond aan haar mouw af. Resoluut stond ze op, maar toen ze stond wist ze niet wat ze doen ging. Ze was zo nieuwsgierig naar hem. Het was zo kort geleden dat ze overvallen werden door een bende orks, dat ze oog in oog stond met haar moedersvolk en vrede had gemaaktmet haar vaders'.

Ze wist niet hoe ze verder moest en bleef daar staan in de regen in het woud.

'Ik moet weg' sprak ze hoofdschuddend, ' Ik moet....eh nou ja, je weet wel en...bedankt.'

Ze stak haar hand naar hem uit en keek naar haar voeten. Ze snapte er niets meer van en als ze iets niet snapte ging ze ervandoor, hoeveel pijn dat ook deed.

ckeetel · Posted: Thu May 16, 2002 12:03 am Post subject: Re: Stenen en regen

Verbijsterd staart hij naar de krijgster voor hem, nog steeds overdonderd door haar vraag...
Vrouw?...Kinderen??... Een verschrikkelijke pijn raast in zijn ziel, dooft zijn gevoelens en een ziedende kou verschijnt op zijn gezicht wanneer hij haar uitgestoken hand ziet waar regen vanaf springt. Langzaam glijden zijn ogen naar die van haar, maar ze ontwijkt hem, blikt naar de grond.
"Vrouw...kinderen...is dat een wrede grap?" En dan is er enkel nog woede, hebben zijn handen haar bij het maliënkolder gegrepen, tilt hij haar van haar voeten en brengt haar gezicht dicht bij het zijne. "Waar denk je dat ik vandaan kom, krijgster...een orkdorp??" de boogschutter grauwt, "Een vredige nederzetting waar tijd is voor zulke banden?? Dat is er niet waar ik vandaan kom... Er zijn inderdaad vrouwen geweest...en misschien hebben er wel kinderen rondgelopen, maar waren de paden van hun leven te kort voor mij om hen te ontmoeten...of hen te leren kennen."

"Wat je hart ligt, kan het volgende moment van je weggenomen worden. Levens spoelen weg alsof het water is. Er is geen tijd voor banden bij de Horden. Vrouw... kinderen...?" bitter is zijn stem, "waar ik aan denk zijn slechts herinneringen die op een slagveld liggen...nieuwe lichten temidden van talloze in een nachtelijk duister. Zo gemakkelijk laat ik je niet gaan halfbloed..."
Dreiging ligt er in die woorden, maar de woede is verdwenen en er rest enkel pijn wanneer hij zijn armen om haar slaat, zijn handen in haar maliënkolder graaft alsof hij nooit meer los wil laten.

Edited by: ckeetel at: 5/16/02 1:49:34 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het leek een eeuwigheid te duren. maar ze hield haar blik op de grond en haar hand voor zich uit en even dacht ze dat hij haar de hand zou schudden en dat het lot hun paden scheidde. Ze schrok dan ook hevig toen de grond vanonder haar voeten verdween en ze in haar malien hing als een lappenpop. Arnmacks hete adem blies de woorden tegen haar gezicht, maar herkenning haalde het gif eruit. Verlies heet het pad van de strijder en pijn heet de liefde die hij voelt.

Ze had hem uitgedaagd, een reactie van hem gevraagd, iets dat de kloof die tussen hen was ontstaan kon dichten. Het was gelukt. Lunea glimlachte toen hij haar in zijn armen nam en haar ribbenkast verpletterde. Haar voeten vonden weer grond in zijn omhelzing en ze wachtte geen seconde. Haar rechtervoet haakte ze achter de zijne en ze bracht haar gewicht naar links en daarmee de ork uit zijn evenwicht. Hij leek zich te herstellen, maar Lunea hield hem vast en liet zich vallen. Hij had geen schijn van kans, al zijn kracht kon hem niet redden van haar grip en de zwaartekracht. Het hielp dat zijn vingers verstrengeld waren met haar malien en haar. De aarde trok hen naar zich toe en de regen duwde hen naar de groene helling. De wereld vertraagde totdat hun lichamen de grond raakten.

Samen rolden ze over het natte gras, Lunea's lach schaterde door de bossen. Toen ze eindelijk tot stilstand kwamen had ze zijn handen in de hare vastgepind tegen de grond naast zijn oren en zat ze op hem, haar knieen naast zijn borstkas.

'Ik houd er niet van om opgetild te worden, Ork.'

Voor het eerst sinds de gesel durfde ze hem in de ogen te kijken zonder vrees voor wat ze daar zou vinden.

Edited by: red at: 5/17/02 6:48:08 am

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Instinctief wil de boogschutter nog een voet naar achter zetten, vecht om nog overeind te blijven, maar dan valt de aarde onder de hem weg, ontneemt ze hem moeiteloos de grond waarop hij staat en wordt de rots door de storm geveld. Hard drukt het rode hout in zijn rug wanneer de wereld rond hen heen draait. Boven de regenvlagen klinkt haar lachen uit als Arnmack zichzelf weervindt op het natte gras van de heuvel, de kruisboog naast hem en de krijgster bovenop hem, haar lichaam warm op zijn borst, benen stevig in zijn zij gedrukt, een donkere schim tegen het vallende water. Ze heeft de waker overrompelt en nu ligt hij hier als de eerste de beste beginneling.

Haar ogen lijken te gloeien en in de schaduwen van haar gezicht hoort hij haar woorden. De ork gromt, "Daag een krijger niet uit, je had weg moeten rennen toen je de kans had, halfbloed...", Arnmack laat niet los, verstevigt de greep van hun handen alleen maar, drukt de vingers toe en langzaam begint hij zijn armen te spreiden, dwingt haar steeds verder naar beneden, tot haar lichaam op de zijne rust, hij haar zachte ademen in zijn gezicht en de natte strengen van haar rode haar langs zijn kaken kan voelen strijken. De regen slaat een fijne damp tegen haar warme huid de lucht in. De boogschutter grijnst, gevaarlijk zacht is zijn stem "...nu, krijgster, ben je de wachter te dicht genaderd... had je nog laatste woorden aan de wereld voor ik je alsnog verslind?"

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea besefte dat ze geluk had gehad. ze had een goed moment gekozen om de Ork neer te halen, ze had hem verrast. Maar nu voelde ze hoe zijn ijzeren grip haar handen vasthielden en haar armen uit elkaar trok. Ze trok terug, balde haar spieren, maar de kracht moest uit haar rug komen. Hij was te sterk en haar gezicht werd naar de zijne getrokken. Lunea was verbaasd over zijn kracht, niet vaak was zij overmeesterd door alleen kracht. Ze had echter nooit haar kracht aan die van een ork gemeten. ~Deze gaat niet snel stuk~bedacht ze.

Arnamcks slagtanden schitterden toen hij grijnsde en fluisterend zijn ulitmatum stelde. Ze streek haar tong langs de hare welke stompjes waren vergeleken met de zijne. Zijn mond was zo dichtbij de hare, zijn ogen keken dwars door haar heen haar ziel binnen.

'Wordt niet te eigenwijs Kiezelsteen, je zou je verslikken als je mij verslindt.' Nog dichterbij kwam ze met haar gezicht en ademde de woorden in zijn oor. Haar voeten legde ze op zijn maagstreek. Toen likte ze zijn wang en plaatste haar hoofd op de grond naast de zijne, met haar voeten zette ze af, en zo maakte ze een koprol die haar op haar rug deed belanden, haar hoofd naast de zijne, de handen inelkaar geslagen beiden onwillig los te laten. Ze hoopte dat ze op zijn minst de lucht uit zijn lijf had gedrukt, want haar schouder deden zeer van de ongewone draai die ze hadden moeten maken.

Lunea draaide haar hoofd en nam Arnmack's oor tussen haar tanden, langzaam sloot ze haar kaken om het kraakbeen.
'Je moew jezelf afvrafen wie wie verflindt. Hef jij nog laatffste woorwen?' sprak ze tussen haar tanden door in zijn rood aanlopende oor.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Zo is ze er, zo is ze weg, haar voeten in zijn maag, haar schouder op zijn borst, een schaduw die over hem heen wentelt en een plagende lik op zijn wang. En op haar plaats alleen nog maar grijze lucht en vallend water. Rood haar dat over zijn gezicht spoelt en dan die zeurende pijn in zijn oor, het oor dat warmer wordt en begint te gloeien onder de druk van haar scherpe tanden. Haar woorden die langs zijn nek strijken. De boogschutter staart naar de lucht, regen slaat zijn gezicht, maar koelt het oor niet af dat brandt tussen haar klemmende kaken. Hij kan het haar niet nadoen, die behendigheid bezit hij niet, zijn spieren zouden hem alleen maar in de weg zitten. In een man tot man gevecht was het vaak alleen maar incasseren tot hij kon uitdelen, rustig afwachtend tot de ander een fout maakte...en dan had hij aan één vuistslag genoeg. Kracht is waar hij uit bestaat, hij is sterk, maar lenig... nee. Even doet hij nog een poging, probeert hij haar over zich heen te trekken, dan zinken haar tanden dieper in het kraakbeen en denkt hij haar, tussen de tanden door, zachtjes te horen lachen. Ze heeft hem. En hij bewondert de eenvoud van de wijze waarop hij verslagen is.
"Hm...laatffste woorwen heb ik wel...laat het je smaken halfbloed, er zijn er niet veel geweest die een hap hebben kunnen nemen uit de Kiezelsteen."

Zijn vingers ontspannen zich om de hare, dan laten ze langzaam los.

Edited by: Arnmack at: 5/19/02 11:11:47 am

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze had niet gedacht dat ze van hem zou winnen. Maar nog verbaasder was ze over het feit dat ze het zo belangrijk had gevonden om te winnen. Nu ze hem had, wist ze eigenlijk niet goed wat ze met hem moest, het waren altijd de mannen geweest die het initiatief namen. Zijn vingers ontspanden zich en het bloed stroomde terug in de hare. Ze liet zijn oor los maar begroef haar gezicht in zijn zwarte lokken. Natte hond. De geur was haar inmiddels zo dierbaar.
Ze rolde haar natte lijf om en wachtte op zijn armen. Alleen de regen omhelsde haar.

'Ik heb honger' fluisterde ze in zijn haar, 'Waar zal ik eens beginnen?'

Edited by: red at: 5/19/02 7:22:33 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Zijn armen liggen ontspannen boven hem en hij sluit zijn ogen als hij haar gezicht in zijn haren voelt, door de wilde donkere strengen heen haar lippen voelt glijden, de warme strelende adem die ze verlaat, een fluistering die zijn oren beroert. Hij draait zijn hoofd naar haar toe en leest verlegenheid in de uitdrukking op haar gezicht, onzekerheid in de houding van haar lichaam. Arnmack glimlacht, warmte stoot door zijn hart, spreidt zich door zijn borst en zich lui uitstrekkend, vouwen zijn handen zich rond haar bovenarmen, trekt hij haar naar zich toe terwijl hij zich half opricht. Glijden zijn vingers door haar warrige donkerrode haar, dieper gravend tot hij het achter haar hoofd in een vuist samentrekt. Zacht grommend drukken zijn tanden in haar schouders, proeft hij de regen erop, het milde zout van haar huid. Hees is het antwoord van een man die op haar neerkijkt en de wereld om zich heen in haar ogen dreigt te verliezen, "te lang gewacht..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Zijn tanden in haar schouder maakte iets wakker in Lunea, iets wat te lang had geslapen. Hebberig rilde ze en greep naar de Ork. Scherp haalde ze adem door haar neus en zocht haar mond naar zijn zachte vlees. Riempjes van zijn harnas werden doelbewust losgemaakt, alsof het haar eigen was. Haar handen voelde wat ze dagenlang had bekeken. De stalen spieren, de getekende huid en de warmte...ditmaal niet veroorzaakt door de koorts van een wond. Deze warmte kwam door het vullen van een leegte.

De grond onder hen was nat, maar warm, de regen striemde hun naakte huid. Vanuit het woud klonk het geroep van een bronstig hert dat zich vermengde met hun gegrom. Zij waren van het woud en het woud was van hen. Jarenlange honger werd gestild.

Haar gretige lippen zoenden zijn mond, maar bleven haken achter één van zijn vlijmscherpe slagtanden. Bloed liep langs zijn kin en de hare.

'Au' sprak ze zacht voor het eerst van haar leven. Een bloederige glimlach op haar gezicht.

Edited by: red at: 5/19/02 10:46:08 pm

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Hoe lang is het geleden dat hij een lichaam zo heeft vastgehouden en bemind? Ze is mooi hoe ze zich uitstrekt, haar spieren die zich spannen onder zijn aanraking, hoe ze leeft onder zijn vingertoppen wanneer hij langzaam de maliën omhoogschuift en haar warme huid proeft in het spoor ervan. En toch voelt hij verdriet bij iedere streling. Kan hij geen leven zien zonder de dood erbij te denken. Een zoveelste schaduw op het slagveld en iedere keer kan de laatste zijn. Hij neemt de tijd onder de ranselende sluiers van de hemel, voor haar. Als niets anders rest dan haar lichtpunt in het nachtelijk duister, heeft hij deze herinnering nog...

Toch, onwillekeurig strekt zijn uit uit naar de kruisboog als ze hem dreigt te beroven van datgene wat hem nog op de aarde houdt, maar ze richt zich overeind, haar mond die zich tegen zijn huid zet, haar tanden die zacht in zijn vlees drukken en hij verliest zijn laatste houvast, het rode hout dat ze hem dwingt los te laten.
Het zwarte Woud wordt een donkere mist achter de ogen van de boogschutter, de waker die uit alle macht controle probeert te krijgen, maar slechts bij vlagen iets van de donkere stammen om hen heen waarneemt, ondanks zijn pogingen, is alleen zij er, tastbaarder dan al die schaduwen, reëler is het lichaam wat hij in zijn armen houdt dan alle gevaren onder de bomen.

De geur van bloed in zijn neusgaten wanneer haar halfgeopende lippen langs zijn tanden gaan, haar hoofd licht achteroverbuigend en haar schouders naar zich toe trekkend drinkt hij het uit het kuiltje van haar hals waar het rood samen met de regen zich in vermengt heeft, dichter klemt hij haar tegen zich aan naarmate de bron minder geeft en volgt hij de rode lijnen langs haar keel, strijkt zacht een wijsvinger over de wond, een blik van bezorgdheid, "...probeerde je de scherpe kanten van een steen te slijpen vriendin?" een mondhoek die omhoog glijdt, dan kust hij haar, raken zijn vingertoppen de zachte welvingen van haar lichaam, voelt hij de warme vochtige huid van haar buik die rijst en daalt, verdwijnen zijn handen tussen de schaduwen van haar benen. Haar heupen tegen zich aantrekkend vindt hij haar, gromt onder haar nagels die ineens diepe sporen in zijn rug trekken. Zwaarder wordt zijn ademen en de boogschutter voelt zich wegglijden, hij moet lucht naar binnen trekken om het bloed te voeden wat steeds sneller en heviger in zijn aderen pompt, om meer vragend, een impuls oproepend, bij ieder beweging die ze opwekt een nieuwe intense rauwe honger zijn lichaam injagend en langzaam drijft ze alle redelijkheid uit hem...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De rots...zijn lijf was hard en koud geweest als wintergesteente, maar met het verwijderen van elk deel van zijn harnas was hij warmer geworden, alsof zij de zon was die het gesteente verwarmde. Zachter ook werd hij, de steen begroeid met mos. Ze nam hem alles af, zelfs Roodhout, zijn laatste zekerheid, vinger voor vinger liet hij los. Ik ben jouw wapen nu Ork, en jij de mijne. Lunea beeldhouwde de Rots en ze liep graag het risico zich te snijden aan zijn scherpe kantjes.

Arnmack wist al haar zwakke plekken en tot haar eigen verbazing liet ze alle alertheid varen. Zijn mond op haar huid, het diepe gegrom deed zijn borstkas vibreren. En ze drukte haar lijf tegen hem aan, vragend om meer, verlangend naar meer. Ze hoefde zich niet in te houden, geen angst dat ze hem fysiek pijn zou doen. Haar nagels dan weer hard in zijn rug gedrukt en dan weer zachtjes tracerend de tekens in zijn huid en de littekens die diverse wapens achtergelaten hebben. ~Deze gaat niet snel stuk.~ dacht ze weer.

Ze zoog het wondje op haar lip tegen haar tanden aan en boog voorover. Voorzichtig nam ze het zachte gedeelte van zijn onderlip tussen haar hoektanden, snel en hard beet ze en proefde zijn bloed op haar tong. Haar handen op zijn borst drukte ze zich op. Triomfantelijk lachend keek ze naar hem, zijn ogen waren halfgesloten en door de kiertjes scheen zijn ziel. Zijn lip kleurde langzaam rood, glinsterend omsingelde het bloed zijn slagtanden, een druppel vormde zich in zijn mondhoek. Haar vinger ving de druppel en bracht die naar haar lippen. Ze kon niet helpen te denken aan het bloed dat William en Amadea hadden uitgewisseld. Dit was beter. Dit was echter.

'Van nu af aan bloeden wij samen Rots, Wachter, Boogschutter. Als jij sterft zal ik volgen.' Ze greep zijn jachtmes vanonder de puinhopen kleding en harnas. Ze reikte naar Roodhout en legde hem binnen handbereik van Arn.

Haar woorden waren dramatisch, haar brein verlamd door genot, maar ze meende het, op dat moment, zwevend in de euforie, zwevend in zijn armen. Ze legde haar hoofd in de holte van zijn arm en hoorde zijn hart kloppen, terwijl de regen uitgeput stopte.

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Een ogenblik lang ziet hij de storm over zich heenbuigen, zijn wereld verduisterend. Een adem die licht over zijn mond streelt, een korte felle pijn wanneer haar tanden zijn lippen breken, zijn bloed en dat van haar, wegglijdend tegen zijn gehemelte, een warme metalen sensatie achterlatend. Kort stoot zijn adem uit de longen, wervelt de geur van hun bloed naar buiten en hij proeft het weer als hij nieuwe lucht naar binnen zuigt. Het bedekt zijn zintuigen, zelfs haar lichaam dat oprijst is niet meer dan flarden licht achter zijn halfgesloten ogen. Dan is het enige wat hij nog hoort het wilde kloppen van zijn hart, sneller dan hij kan geven. Het enige wat hij voelt dat wat ze teweeg heeft gebracht, de verlossende pijn van zijn honger en heeft ze de rots ook moeiteloos de grond ontnomen, waarop hij was omvergeworpen.

De wereld ontvouwt zich weer voor Arnmack als een sluier die tegelijkertijd met de regen is opgetrokken. Een warm hijgend lichaam op de zijne, haar hoofd meedeinend op zijn ademen, het rode haar waarvan de strengen bij iedere beweging langs zijn schouder strijken en vochtige, glanzende sporen nalaten in een grijze middagzon. Losjes hebben zijn armen zich om haar heen geslagen, glijden zijn vingers zacht over de lijnen van haar rug, voelt de kracht waarmee ze lucht tot haar neemt.
Bij Holm, hij heeft haar lief... laat haar pad langer zijn, laat haar voeten haar verder dragen. Het lot is het lot, hij zal het nemen zoals het komt, maar hij wil haar niet weervinden als een lichaam op het slagveld, zoveel koude huid is door zijn vingers heengegleden, niet alleen geliefden, maar ook broeders en zovelen waren het waar hij niet eens afscheid van heeft kunnen nemen, op andere plaatsen, slechts terugkerend in verhalen, in zijn herinneringen.
Het hart dat toen verkilde en zo koud werd, dat hij er een warm kloppend hart mee stillegde...
Dicht tegen hem aan rust het enige dat hem klein kreeg, even soepel is hij geknakt als een grasspriet onder een orkenvoet. Hij vindt zijn kruisboog, tilt het rode hout overeind. De waker heeft weer grond onder zijn voeten. Arnmack drukt zijn voorhoofd in haar wilde haren. "Lu...als jouw bloed vloeit zal ook de mijne vloeien."