Raganorck

[ckeetel]

De Gesel van Holm scheidt de krijgers van de strijders, de Gesel biedt een pad, één pad slechts om over te lopen. Het pad dat boven die van de aarde uitstijgt, naar de strijd die zo ver weg gestreden wordt dat alleen de blikkeringen en de vonken van wapens als kleine punten te zien zijn. De Gesel is ongevoelig voor pijn, voor een gebed, of een smeekbede. De Gesel maakt geen onderscheidt in degenen die hem moeten ondergaan. Het lot ligt uiteindelijk in de krijger zelf, in de kracht die hem weer terug kan brengen.

Arnmack ziet hoe haar geest langzaam aan het wegglippen is, maar hij wil zijn blik nog niet naar de sterren richten, noch de touwen al losmaken waarmee ze gebonden is. Hij zit naast de kuil, de ellebogen op zijn knieën gezet, zijn voorhoofd rust op vuisten die hij met kracht gesloten heeft, evenals zijn ogen. Voor hem is een lichaam dat langzaam tot rust aan het komen is. Maar de boogschutter kan niet berusten in het lot waar de krijgster voor gekozen lijkt te hebben. "Lunea..." zijn stem is schor... Zo bitter is de smaak van dit verlies, zo kort heeft hij het geluk kunnen vasthouden en weer zijn daar die herinneringen, een glanzende dood die wegschiet... Het lichaam waar de pijl in zinkt, zo diep, zo dodelijk, zoveel strijders die van hem weggleden terwijl alles wat bij hem bleef de strijd was, totdat hij vergetelheid zocht in de strijd...

De ork strekt een arm uit, neemt een gebonden hand in de zijne en sluit er zijn vingers omheen. Steeds langzamer kloppen haar polsen, de spieren zijn opgehouden met trekken en hij verliest haar, voelt haar zich van hem verwijderen, hoe de warmte van de aarde door haar wegsijpelt... Hij geloofde in haar, gelooft nog steeds in haar... Maar haar weg is hier niet meer, zijn stem kan haar niet bereiken... De hand waarmee hij haar vasthoudt trilt...Hij knijpt zijn vingers toe, hard. Dan laat hij los, staat op en richt zijn blik naar de hemel, het is het lot, maar het lot is haast ondragelijk... en hij brult zjin longen leeg tegen de nacht, machteloos. Alsof zijn stem de sterren zullen bereiken, alsof de strijdenden daar zich iets van zijn kreet aan zullen trekken... Zo ver weg is ze, zo ver weg is hij, zo nietig.

[red]

Ze had losgelaten. Eenvoudig.

Nu op weg naar een bestaan zonder pijn, nooit meer pijn. Een plaats waar niet alleen haar lichaam geen pijn zou voelen, maar waar ook haar ziel pijnloos verder kon. Ze zou haar vader weer zien, een mens, de enige mens die had geprobeerd Ork te worden, voor haar. Lunea had haar ogen gesloten voor haar mensenbloed en daarmee voor haar vader. Hoe had ze hem zoveel pijn kunnen doen? Hoe had hij haar zoveel pijn kunnen doen door te sterven? Door los te laten.

Ze was op weg naar hem, om met hem te leven in het hiernamaals, zijn zachte stem te horen. De enige die echt van haar gehouden had ongeacht haar bloed. Op de achtergrond voelde ze hoe haar aardse omhulsel de grond raakte, hoe de zwarte aarde haar omhelsde, hoe pijn door haar lichaam trok als een verzengende slang. Hoe kon Arnmack haar dit aandoen? Ze balde haar vuisten en wilde hem slaan, maar hij was te ver weg. Het was zijn eigen schuld dat ze dood zou gaan, dat ze naar het einde van de tunnel ging......

Deur.. een dichte deur. Ze kon niet verder, achter de deur het eeuwige en het licht. Ze herkende de deur, het donkere hout met koper beslagen, het grote slot. Ze had hem zelf gesloten een besluit dat een eeuwigheid geleden was gemaakt, diezelfde avond.

Lunea zakte ineen, schudde haar hoofd, niet terug naar de pijn van het leven en niet vooruit naar de dood.

'VAAADERRR!!!!, WAT VRAAG JE VAN ME?' een snik ontsnapte Lunea en die snik werd een mensen-meisje van een jaar of vier. We vragen niets van je wat je niet kan Lu. Sluit niet langer je ogen voor wat een deel van je is. Erken je falen en toon moed. Erken mij. Tranen liepen over het gezicht van het meisje. Haar jurk gescheurd en bemodderd, een kind van de aarde. Haar haar rood en dansend als vlammen, een kind van vuur. Sluit de ene niet uit, daarmee verloochen je jezelf. Jij bent mij zowel als Ork Lu. Ik ben niet je zwakke kant, die heb je getoont door mij buiten te sluiten. Omhels dat wat je bent, halfbloed.

Het meisje strekte haar witte armpjes voor zich uit en Lunea zag in het mensje de kracht van haar zwakte, de moed van haar overgave. Beschaamd keerde ze zich af. Ze was laf geweest, ze had een deel van zichzelf ontkent, de makkelijke weg gekozen. Hier stond haar herkansing. Met tranen in haar ogen omhelsde ze het meisje, het lijfje absurd klein in haar orkse armen. Ze sloot haar ogen en huilde op de schouders van zichzelf, van haar menselijke kant. Ze glimlachte bitter toen ze de ironie zag van haar bestaan. Een Orks ritueel had haar verenigd met de mens. Het meisje verdween in haar.

Ze keek terug op haar lichaam in de zwarte aarde. 'Let op wereld ik kom terug.' Ze erkende de angst die ze voelde voor de pijn die op haar wachtte in het lichaam. Het gat in haar ziel was gedicht, nu tijd voor het gat in haar lijf.

Ze keek om naar de deur die ze dicht had geslagen om zichzelf te behoedden. Loslaten was te makkelijk. Ze greep terug de draad die haar leven was en zou niet loslaten.



De bomen bogen zich over het lijf in de aarde en de Ork ernaast. Oorverdovende stilte totdat de Ork zijn longen opent aan het nachtelijke bos en het lijf in de aarde begint te kronkelen, het probeert te ontsnappen aan pijn, het rukt aan de touwen en staken. Tanden boren door het leer in de mond, bloed pompt furieus. Tranen ontsnappen aan gesloten ogen en vlees springt van gepijnigde botten. Het gebladerte trilt, de aarde huivert.

Arn? een zucht in de wind.

Edited by: red at: 4/27/02 4:33:48 pm

[ckeetel]

Arn?
Het fluisterende geluid strijkt als een bries door hem heen, hij lijkt het niet te horen, zo licht en zacht en zo afgesloten is hij van de wereld. Vlak onder de top van de heuvel ligt hij, verslagen, in zichzelf gekeerd, niet zo ver van hem vandaan rust haar lichaam op de zwarte aarde, de krijgster wiens leven tussen zijn vingers glipte. Hij heeft geschreeuwd om haar, om hun, om die ene, om de velen... Tegen de nachtelijke hemel heeft hij zijn machteloosheid geuit, tegen de flonkeringen ver boven hem. Het veranderde niets, maar hij verwachte ook niets...wat kun je het lot nog vragen? De sterren straalden nog altijd en nu is hij getuige van hun heengaan, van de eeuwige strijd die de nacht levert met de dag, een strijd zonder overwinnaars, zonder verliezers, steeds in andere kleur gevat.

Arn?
Waarom hoort hij haar nog, ziet hij de kleur van haar rode haar in zijn boog verschijnen als het oranje licht van de ochtend over de heuvel strijkt? In zijn hoofd malen beelden van strijd, ijzer op ijzer, bloed en metaal en door die beelden spreekt ze, hoort hij haar stem, zo echt, zo ver van die van deze oorlog vandaan... Hij richt zich op om te luisteren, kijkt naar haar lichaam in die zwarte kuil, ziet het vocht op haar huid glanzen...
"Lunea?" Langzaam dringt het tot hem door dat de stem geen schim was in zijn herinneringen, maar een echte bron had, hier, dicht bij hem.
Hij drukt zich overeind en in één stap is hij bij haar. Knielt naast haar neer, haar ogen volgen hem halfgesloten, in haar keel ziet hij haar hart kloppen, het bloed door de aderen pompen... Ze leeft. Ze leeft... ze is teruggekomen. De brandende koorts is weg uit haar ogen, heeft de klauwen uit haar getrokken. Ze heeft de kracht gevonden om weer terug te keren van het pad van de Gesel.
Zacht glijden zijn vingers langs haar gezicht, vegen het zweet van haar huid. "Vriendin..." zijn stem is gebroken, "je blijft me verbazen..."
Dan draait hij de palen de grond uit en begint hij de koorden los te maken die haar lichaam gebonden houden. Bij Holm... ze heeft de proef overleeft, de proef waar zovelen een andere weg kiezen, maar zij koos voor de paden van de wereld, hier, waar ook zijn voeten de aarde raken. de paden die de krijgers gaan, zichzelf overwinnend, hun bloed aan de aarde schenkend.
Haar rug... niets meer, de wond is verdwenen, alleen de huid kan hij voelen met een litteken en de spierlaag daaronder.

Hij tilt haar op, legt even zijn gezicht tegen het rode haar en richt zijn blik naar boven. Gedeeltelijk in zijn mantel gewikkeld draagt Arnmack Lunea in zijn armen wanneer hij naar de top van de heuvel klimt, langzaam ontvouwt zich een uitzicht boven de kruinen van de oude bomen.

Een wereld is zichtbaar, een aarde die opnieuw herschapen wordt in het licht van een opgaande zon.
"Kijk krijgster", zegt de boogschutter zacht "dat heb je gewonnen..."

[red]

Haar lichaam lag stil in de aarde en kracht sijpelde terug haar lijf binnen om de pijn te verdrijven. Ze spuwde het stukgebeten lederen vod uit haar mond en wilde opstaan, ze lag vastgebonden. Er zat beweging in de staken, maar ze bezat nog niet genoeg kracht om zichzelf los te trekken.

'Arn?'
Haar stem liet haar in de steek, slechts een gefluistert verliet haar lippen. Het leek een eeuwigheid te duren voor hij kwam. De lucht boven haar kleurde de duizend kleuren van de ochtend. Zijn gezicht bedekte de laatste moedige sterren die de zon toeliet. Ze streek haar bevrijde hand over zijn wang terwijl hij haar optilde zag ze zijn zilte tranen.

'Kijk krijgster, dat heb je gewonnen' had hij gezegd terwijl hij uitkeek over het landschap van de ochtend, maar Lunea keek naar hem toen ze antwoorde. 'Ja.'
In zijn gezicht lijnen van vermoeidheid en verdriet, maar ook opluchting.

'Waar was je?' vroeg ze hem plotseling. Arnmack zette haar neer op het bedauwde gras. Lunea trok hem mee naar beneden en sloeg de mantel om zijn schouders toen ze tegen elkaar aan leunden. De opgaande zon gaf schuchter haar warmte aan de twee figuren op de heuvel. Het woud opende een nieuwe dag.

Edited by: red at: 4/29/02 7:43:15 pm

[ckeetel]

Donker steekt haar lichaam af tegen het jonge licht van de ochtend. Een levend lichaam in een wereld die ontwaakt, hier op te top van de heuvel is ze bij hem, niet bij de schitteringen van de strijdenden zo oneindig ver boven hen, maar onder de oranje sluiers van de dageraad, onder de sterren die verbleken.
De warmte van de opgaande zon nestelt zich in zijn ziel, warmt een geest die zo gewend was aan verliezen. Het enige wat bij hem bleef, wat deel van hem uit ging maken, was de strijd en hij gaf zich aan de strijd. Nu heeft de ochtend een krijgster teruggebracht, raakt hij een leven dat hij dacht verloren te hebben. Hij streelt de holten van haar knieën, voelt hoe ruw zijn huid is tegen dat van haar.

"Ik heb strijders zien sterven, vriendin, aan de striemen van de Gesel en ik zag je gaan... jouw voeten leken het pad naar de sterren te verkiezen, je bij de krijgers voegend die hun eeuwige strijd ver boven de wereld leveren... Ik dacht dat de wegen zich scheidden, dat je me zou ontglippen... Moge Holm mij....", de ork zwijgt even, sluit de ogen. "Je was al die tijd hier..."

Moe voelt hij zich, uitgeput en gelukkig. Dagen heeft hij niet geslapen sinds hij met Dachhelm wegtrok uit het kamp van ToRunn. Zijn wonden zijn geheeld, maar geest en lichaam hebben lang geen rust meer gehad. Hij buigt zich achterover. Blauw begint de lucht te kleuren, een kleur die zich ook in zijn hoofd vastzet. Samen met de geur van vochtig bosgras en bedauwd mos begint het zijn zintuigen toe te dekken. "Je hebt de aarde nooit verlaten, vriendin, jouw pad loopt nog naast de mijne..." Hij koestert het licht dat haar lichaam hem toewerpt, laat het met het blauw van zijn geest verweven, een grote hand streelt haar zacht, verstrooid over haar rug langs haar schouderbladen. Arnmack grijnst als hij door zijn vermoeidheid heen een brandende gloed door zijn lichaam voelt razen. "Jij bent een Gesel vriendin...wil je bij een verslagen krijger rusten?"

[red]

Lunea hoorde zijn woorden, zijn angsten, zijn verdriet. Zij was niet de enige geweest die die nacht afscheid had genomen van overleden vrienden en familie. Maar nu onder de mantel, zijn huid tegen de hare zag zij lust in zijn ogen, dezelfde lust die ze in menig man had gezien. Mannen die ze van zich af had geslagen. Mannen die hadden gezegd 'wie wil er nou een ork vrouw, neem wat je krijgen kan.' Mannen die roken naar mede en bier en donkere stegen. Afschuw vulde haar hart, was dit wat Arnmack wilde als beloning voor haar genezing? Was dat waarom hij haar hiernaartoe had gebracht? Om haar te martelen en vervolgens te gebruiken.

Ze rukte zijn hand weg van haar schouderbladen en wilde iets zeggen, maar ze had geen woorden meer. Te vaak hadden mannen haar willen gebruiken, haar geaaid met mooie woorden en beloften en vieze plakkerige handen.

Lunea keek in Arnmack's ogen, diepdonkerblauw, zwartomrand. Te vaak.....maar nog nooit een man die ze zo liefhad......nog nooit een ork.....

[ckeetel]

Haar schaduw draait zich weg van zijn hand. Voelt ze zich in de steek gelaten? Hij was er niet toen ze riep, toen ze de paden van de wereld verkoos en hij blind de lucht in staarde, met zijn stem de hemel probeerde te scheuren, een nieuwe lichtpunt meende te zien, een reflectie van een nieuwe krijger tegen het zwart van de nacht. Hij had zich van haar afgekeerd, had haar in de steek gelaten, terwijl ze zo dichtbij stond en hem aanriep... En dan kijkt hij, liggend op het vochtige mos, in een ander gezicht dat door het blauw heen naar voren dringt, zit er een andere krijgster op haar plaats in volle wapenuitrusting. Van de sterren lijkt haar stem te komen, van de reflecties die het daglicht heeft overtrokken. "Wil je een zwaard tussen je ribben Arnmack de Rots?" Déhan, mompelt hij, een flits achter zijn oogleden en de krijgster uit het verleden gaat over in de krijgster van nu.

Langzaam, terwijl de mist in zijn hoofd zwaarder en ondoorzichtiger wordt, komt de boogschutter overeind. Zijn hand grijpt naar de kruisboog, sluit zich krachtig om het rode hout. Rustend tegen zijn borst, geeft het grote wapen een nauwelijks hoorbare klik als hij hem spant. De metalen dood, een zilverkleurige pijl draait hij tussen zijn vingers rond, licht raakt hij de punt aan, zet de naald op de boog vast. De gloed van de zon onthult meer van het silhouet van Lunea, van haar gelaatstrekken en ineens voelt hij heftige striemen door zijn ziel heentrekken als hij de uitdrukking meent te zien die er op ligt... verachting?...

"Ik heb je gekwetst", gromt hij. De boogschutter vervloekt de slaap die hem overmant. Hij heeft haar geslagen, hij weet niet hoe, maar hij heeft haar vol in het gezicht van haar ziel geraakt, hard...heel hard. Zijn keel schroeit dicht als hij haar ogen probeert te lezen. De kou die ze ineens lijkt uit te stralen doet hem pijn, scheurt de rots van binnenuit. Liever voelt hij haar vuisten dan die blik. Liever nog heeft hij een zwaard tussen zijn ribben...
Bij Holm, zelden zijn zijn gevoelens zo doorelkaar geschud als de afgelopen tijd met haar. Hij legt zijn jachtmes bij haar, dan gaat hij weer achterover liggen, de ogen sluitend, de boog schietklaar in zijn armen. In de schaduwen van zijn slaap ziet hij nog altijd haar blik. "Ik heb iets gebroken wat ik heel had moeten laten...Lunea, hoe heb ik je pijn gedaan?"

Edited by: ckeetel at: 4/30/02 3:16:09 am

[red]

Hoe kunnen twee zielen elkaar zoveel pijn doen en tegelijkertijd zoveel van elkaar houden. Het spijt me, wilde ze zeggen, ik zat fout. En het is jouw schuld niet het zijn de reflecties van het verleden. Maar haar lippen bleven stil en zijn warme lijf liep bij haar weg en spande Rood Hout. Zijn jachtmes landde in de grond bij haar voeten. Waarom was hij zo respectvol, zo redelijk, waarom had hij haar niet gewoon genomen. Dan kon ze zeggen dat hij de schurk was, de slechterik, dan kon ze hem haten. Ze was ongewapend en hij ongetwijfeld sterker, hij zou zijn mes niet nodig hebben, het koude metaal aan haar keel. Ze was zo jong geweest, ze had niet eens geweten dat ze sterker was dan de man die haar een mes tegen haar keel had gezet en tegen de muur van de steeg had genomen.

Ja, Arnmack had iets gebroken, de muur die ze zo zorgvuldig om haar emoties had gebouwd. De muur die ze had verpakt in een goedlachs humeur en grapjes. Een muur die in de jaren alleen maar hoger was geworden was nu weg. En Lunea herkende zichzelf niet meer, voelde zich naakt en onbeschermd. Ze had niets meer…….haar muur, haar bijl, de Vijf. Alles was weg. En nu ook de warme blik van Arnmacks ogen. Ze had alles weggegooid. Dom. Met haar gebalde vuist sloeg ze tegen haar voorhoofd. Domme ork, dom mensenkind.

De diepe ademhaling naast haar vertelde Lunea dat Arnmack sliep. Uitgeput en hoewel hij zijn boog omklemde vertrouwde hij haar, het mes bij haar voeten zou sneller in zijn hart zitten dan de zilveren naald in de hare. Vertrouwen….meer pijn dan dit kon hij haar niet doen, telkens weer verwachtte ze verraad van hem telkens weer hoopte ze dat hij zou beamen wat ze verwachtte van mannen en telkens weer bewees ze hem dat liefde bestond. Waarom had hij haar niet gewoon genomen, dan had zij niet zijn ziel gekwetst, maar zijn lijf. Dan had ze hem geslagen met haar vuisten en gebeten als het moest, dan had ze hem kunnen haten en haar muur kunnen behouden. Dan had hij bewezen dat het zo was met mannen en altijd zo zou blijven.

Maar hij was naast haar in slaap gevallen. Vertrouwen…… Ze rolde haar lijf tegen de zijne aan, sloeg de mantel om zijn koude huid en sloot haar ogen en haar hand om het jachtmes.

‘Je had me moeten nemen Ork, dat was makkelijker geweest, nu moet ik leren geven en vertrouwen.’

Edited by: red at: 5/2/02 9:51:29 pm

[ckeetel]

De middagzon heeft nog maar net het zenit bereikt als de boogschutter onder de schaduw van zijn hand de ogen opent, kort was zijn slaap, droomloos, maar meer heeft hij niet nodig. De werkelijkheid dringt langzaam tot hem door, net als de warmte van een lichaam dat tegen hem aanrust. Lunea... bij hem? Hij herinnert zich haar blik, de uitdrukking op haar gezicht toen ze in het tegenlicht van de ochtend haar schaduw op hem wierp. Langzaam haalt hij de vingers van de pal van zijn boog en en strekt ze. Hij had haar niet willen kwetsen, maar hij begint te begrijpen waarom. Hij kijkt naar haar, naar de bewegingen van haar ademen. De gesloten ogen, haar hoofd diep onder de vacht weggedoken een hand om zijn jachtmes heengeklemd. Voorzichtig schuift hij de deken tegen haar aan. Dan staat hij op.

Hij heeft haar gekwetst, meer nog dan hij besefte. De kou springt weer door de kieren van de rots zijn ziel binnen. Wat ze hem gaf was meer dan hij verdiende, Arnmack de krijger op de heuvel. En zij verdiende zo oneindig veel meer dan wat hij was. Hij is blind geweest, blind als de kei waar hij met zijn voorhoofd tegenaan drukt, ijziger dan de spleten waar zijn vingers zich in vastgraven. "Gebruik dat mes als je wakker wordt, krijgster...", bitter is zijn stem, "...en zelfs dat is teveel eer..."

Het water van de beek heeft ze schoongewassen, de stalen ringen van haar maliën schitteren hard in de zon, als hij het bundeltje kleren naast haar legt. Dan zet hij zich op een kei een eindje van haar vandaan, rustend op de knie leunt het rode hout van de kruisboog tegen zijn schouder aan. Zijn blikken gaan over de groene glooingen van de heuvel, boven de kruinen van de woudreuzen uit, naar de grijze horizon daarachter. Leeg voelt hij zich, koud, zelfs de stralen van de zon zijn er voor hem niet meer. Arnmack is hij geworden, een opgerichte steen, een waker. Hij zal er zijn, tot ze wakker zal worden.

[red]

Vanonder de vacht keken haar ogen langs de keurig opgestapelde kleding naar zijn silhouet tegen de metalen lucht. De kruinen van het wilde woud als een lijn op de achtergrond. Terwijl de zon langs de lucht kroop lichtte zij verschillende delen van Arnmack op. Zijn arm omhelsde de zachte gloed van de boog. Zijn voet solide op de grond. Zijn ogen verweg als zijn ziel. Zijn haren los en ongebonden. Hoelang had hij daar gezeten en hoe lang was zij al wakker? Ze durfde niet te bewegen, hield haar ademhaling laag en rustig. Alleen haar ogen bewogen. Als een konijn in zijn hol lag ze op de heuvel.

Hij had het niet verdient. Hij had haar leven gered. Kon ze maar opstaan en weglopen. Negeren dat dit gebeurde. Alles achter zich laten. Maar haar hart bonkte in haar gesloten keel bij de gedachte. Ze kon niet meer zonder hem. Ze was aan hem verbonden. Ze wilde niet gebonden zijn, dat leverde alleen maar pijn op. Maar het was zo en ze zou het moeten accepteren. Ze zou wakker moeten worden. Haar ogen gingen van zijn tenen naar zijn knieen en via Roodhout naar zijn schouders, via zijn nek naar zijn kin, mond, slagtanden neus en....

Hij keek haar recht aan, ze schrok, zijn ogen boorden dwars door haar heen. Ogen van spijt, waarvoor? Ogen van afstand, waarom? Ogen van een steen, kwetsbaar voor het ijs dat in de kieren kruipt en hem openbreekt.

'Ik.....' begon Lunea, maar ze wist niets te zeggen en trok haar kleding aan. ~Ik doe hier iets fout~ spraken haar gedachten nutteloos.

[ckeetel]

Arnmack draait zich van haar af als ze opstaat. Zijn ogen staren weer in de verte, vangen de kruinen van de bomen en de bleke heldere lucht daarboven waarin zich donkere vormen beginnen af te tekenen, een schaduw trekt over het woud, ondoorzichtige grijze sluiers over de groene toppen slepend, korte, helwitte lijnen springen naar het donkergroen beneden , geuren van een storm draagt de scherpe koude bries met zich mee, de veranderlijke wind tegen een roerloze steen...altijd wakend, nimmer rustend.

Het geritsel van bosgras achter zich, haar zachte ademhaling dringt nauwelijks hoorbaar door het schuiven van talloze metalen ringen heen. Met gesloten ogen luistert hij ernaar, zo anders dan de geluiden van de strijd zijn ze, de klanken die hij zo goed kent zoals hij zijn boog kent, de luchten die de pijlen dragen, de geur van bloed als ze doel hebben getroffen. Weet hij nog hoe het is om lief te hebben, als hij de strijd heeft leren koesteren? Een geoliede oorlogsmachine is hij, een stalen naald draagt hij op de plaats van zijn hart. Déhan noemde hem met recht een Rots, hard, ongevoelig. Zoveel levens heeft hij vernietigd. Lunea...hoe anders zou het zijn gelopen als het vuur de smidse niet uiteen had gereten. Als haar vrienden één voor één de deur hadden moeten verlaten... dan hadden ze tegenover elkaar gestaan, de gebroken rots en de wind... Hij had haar bewonderd... Zou hij hebben geschoten? Ja...
Ze is als de ongebonden wind over een heuvel, een storm die door de breuken van zijn ziel raast...en tegelijkertijd breekt op de rots die hij is. Liefhebben...Hij buigt het hoofd.

"We gaan een verdwenen vriend ophalen bij de smidse...jouw bijl, hou mijn mes bij je vriendin, tot hij weer in jouw handen zal rusten." Zijn kaken klemmen zich strak op elkaar, grimmig is zijn blik bij de herinnering aan de momenten in de smidse en haar reis hierheen, toen ze streed voor haar leven, toen de koorts en de pijn in haar ogen brandden.
...Daarna...paarse vriend, zal ik jou vinden...

De boogschutter richt zich op, slaat de boog over de leren schouderplaten, terwijl hij op haar toeloopt, zijn mantel van het gras tilt en hem haar aanreikt."Hier", kortaf met een blik op haar maliën knikt hij naar de donkere schaduwen in de verte. Dan ziet hij haar, zijn ogen verzachten zich... zo verloren lijkt ze, weer die pijn in haar ogen? Hij glimlacht, "Vriendin, ik eet je niet op... Ben je er klaar voor?"

Edited by: ckeetel at: 5/5/02 10:13:47 am

[red]

Doe je maliën om Lunea, bescherm je weke hart met metaal nu je muur verbrokkeld is. Klem je kaken op elkaar en strijd verder. Vraag om wraak, vraag om woede, maar nooit om liefde. Was het een koortsdroom geweest? Ze had hem gezien in de rivier niet een Rots, maar een liefdevolle partner.

Ze had hem weggejaagd zoals een storm de wolken probeert te kussen, maar ze voor zich uit blaast. Het leek een eeuwigheid geleden, zijn armen die haar van de grond tilden, zijn adem in haar nek. Woedend op zichzelf greep ze haar rode bos haar bijeen en legde er een knoop in. Ze greep de mantel die hij haar voor hield en slingerde die om haar schouder.

'Vriendin ik eet je niet op.... Ben je er klaar voor?' vroeg Arnmack.

'Klaar' sprak ze kort. Als hij niet wilde hoefde het van haar ook niet. ~At je me maar op~ riepen haar gedachten haar toe en een grijns speelde om haar lippen, maar ze weigerde te spelen. ~Wie met rotsen speelt, kan verwachten haar hoofd te stoten.~

En toch....hij ging met haar mee, gelukkig....

[red]

Op een afstandje volgde ze hem, zijn gestalte verdween soms achter een boom of een struik of een bocht in het onzichtbare pad dat hij volgde. Het woud leek stiller te zijn geworden dan op de heenweg. Bladeren en takken lieten druppels vocht op de mantel vallen. Lunea duwde haar neus in de vacht om haar schouders...het rook naar hem. Waarom kwelde ze zichzelf zo? Waarom kon ze haar hart niet opengooien en hem toelaten? Het antwoord was eenvoudig, het antwoord van een krijger die teveel geliefden had zien sterven. Ze had het antwoord gezien in zijn ogen.

Hij was weer even uit haar gezichtveld, zijn rug verdween achter een heuvel toen hij eromheen liep. Even bleef Lunea staan, alleen in het woud, ze rolde haar schouders. Geen pijn meer en voelde haar polsen waar de touwen haar hadden gebeten. Slechts een herinnering. Was het wel gebeurd, had ze hem wel ontmoet? Het was alles een droom geweest, de vernietiging van de smidse, de paarse magier, Amadea's mes in haar rug, Arnmack.....Ze was alleen in het woud.

Vanuit haar starende ooghoek ziet ze zijn gestalte weer vanachter de heuvel komen, hij wenkt haar.

[ckeetel]

Het ruisen van de grote bladerkronen is langzaam toegenomen, de wind voert een kille, vochtige lucht aan en boven hen is de lucht niet blauw meer, maar een zwaar drukkend grijs. De boogschutter luistert naar de taal van het bos, de duisternis tussen de bomen wiens bladeren het hemelwater filteren, naar de passen die ze neemt als ze een obstakel over moet of wanneer de bladeren haar lopen dempt, een echo in zijn ziel is het en hij neemt het in zich op zoals hij haar in zijn armen had willen houden, de krijgster die ontwaakte op de heuvel en de mantel om hem heensloeg in het licht van haar ochtend. Ruw en hard is de rots, maar zacht zijn de fluisteringen van haar geluiden, strelingen die kerven in het steen.

Iets springt weg ver boven hun bovenin, een schaduw donkerder dan de van de bomen in het gelige licht van het naderende onweer. Behoedzaam gaat hij naar voren, de grote boog van zijn rug afnemend, met de ogen de takken en bladeren bovenin afzoekend. Hoewel hij vooruit kijkt, blijft de wereld achter hem niet verborgen, evenzeer ligt zijn kracht in reuk, gehoor en gevoel als in zijn scherpe ogen. Hij verruilt de metalen dood voor een eenvoudiger pijl met een houten schacht. Zacht klikt het rode hout wanneer een nieuwe naald opgezet wordt. De onregelmatige bosvloer, leidt hem om een heuvel heen, mossen hebben een nieuwe wereld geschapen rond een gevallen woudreus wiens grote wortels bomen lijken in het schaduwgroen. Het ruisen overstemt de droge klik en het geluid van een klein vallend lichaam.

Een metalen dood siert het rode hout weer, als hij de boog over zijn schouders slaat. Eten... het is lang geleden dat hij een laatste maaltijd had en voor haar waarschijnlijk ook, hij deelt het karkas van de grote eekhoorn met zijn handen in tweeën als ze weer bij hem is. Even vergeet hij het stuk vlees in zijn handen als hij het haar wil aanreiken... de Wind heeft regen meegebracht...Druppels water glanzen zilverachtig op haar haar, glijden langs haar kin naar beneden, liggen donker op zijn mantel die ze om zich heen heeft geslagen. Hij zou haar iets willen zeggen, maar de boogschutter blijft zonder woorden, alleen een weemoedige glimlach breekt even door. Dan steekt hij haar een bloederige homp toe.

[red]

Bloed drupte op het groene mos, verdund door de regen. Haar maag gromde om het vlees. Ze pakte de halve eekhoorn aan en beantwoorde zijn weemoedige glimlach met eenzelfde. Ze wilde neerhurken, maar herinnerde zich een stuk koek welke ze in haar zak had gestopt en stond weer op. Ze duwde haar vrije hand diep in de zak en trok een vies gezicht. Haar vingers kwamen terug besmeurd met een mengeling van kruimels en pluis en zand. Ze schudde de natte derrie van haar hand en keek de ork verontschuldigend aan voordat ze haar tanden in het rode vlees zette.

'Dank je' zei ze met volle mond. Ze had het niet gepland, maar de woorden ontsnapten haar mond terwijl ze kauwde. 'Ik ben je mijn leven verschuldigd.' voegden haar verradelijke lippen toe. Het was alsof haar mond overstroomde nu ze hem vulde met eten. Er was geen plaats meer voor onuitgesproken woorden. Lunea slikte snel en stikte zowat in de homp vlees. Ze keek naar de grond. Durfde niet zijn ogen te ontmoeten.

~Was ik nog maar gewond, toen was het makkelijker~ dacht Lunea. Maar ze wist dat het een zotte gedachte was. Toch hield ze vast aan de koortsige tijd dat ze zo dichtbij hem was geweest.