Raganorck

[ckeetel]

Ongewoon zijn haar bleke voeten in het halfduister van de lage gang, hoeveel tijd is er verstreken dat elf en mens de rotsachtige grond betraden, onvervormd, vrij in lichaam en geest? Ongewoon vindt ook de schaduw die haar volgt, vertrouwd met elke vorm van de gangen alsof ze ze zelf gegraven heeft. En wat er voor haar ogen voorbijstrompelde, hoort er niet in thuis. Ze volgt het op afstand, met haar poten iedere obstakel ontwijkend die haar zou kunnen verraden. In de echo's van het wezentje voor haar haar eigen poten neerzettend. Hier zijn geen opzichters noch groepsgenoten die het voor zichzelf willen opeisen. Langzaam begint ze de afstand korter te maken, verhult ze haar geluiden niet meer en de kleine werkster schiet op het boselfje af.

Edited by: ckeetel at: 6/3/02 7:52:32 pm

[Coldrin]

'Coldrin? Die naam is mij niet bekend. Jouw naam daarentegen is me wel bekend, Echo. Vertel me, wie is die Coldrin die je noemt.'
Zijn stem was zoet, maar zijn zwaard was nog steeds geheven.

'Wat draag je daar, kleintje? Wat draag je daar?'

Langzaam komt Ni'ldroc nader. Stap voor stap. Nog steeds op zijn hoede.

[ckeetel]

Een korte waarschuwende slag naar voren, schrapend staal langs de harde stenen wand, flinters die even hel oplichten als het oppervlak het doffe staal ontmoet, een metalen hand wil zich om haar middel sluiten en naar achter te dwingen, weg van de Heerser voor hen waar de weekvlezige bijna naartoe lijkt te zweven. Klein en laag is deze gang die hij nu moet betreden om haar terug te trekken, maar zijn opdracht is zoveel belangrijker dan zijn leven, de zoektocht die hem al zo vaak als een vloek naar de paden van de aarde heeft gebracht. Als de Koning dichterbij zal komen, zal hij een volgende beweging maken. "Weekvlezige...mijn antwoord, besef goed wat je doet voor je weer een stap verzet..."

[Coldrin]

'Geef haar terug,' galmde zijn stem door de kleine ruimte.
'Ze behoort jou niet toe, ze hoort bij mij.'
Met een paar vlugge stappen was Ni'ldroc bij de Ogur. Zijn zwaard klemmend onder de keel.
'Kijk uit wat je doet,' siste hij in het wezen zijn oor.

Ookal was de ruimte hier te laag, toch had de Heerser zich zonder moeite snel voortbewogen.

'Vertel me nu kleintje, wat moet je hier? Dit is geen plek voor een Koningin.'
De aandacht van Ni'ldroc verslapte even toen hij naar Echo keek. Het kleine broze wezentje dat tusse twee titanen leek te staan.

[Elegia Morfleur]

Echo nam instinctief haar passen terug toen Ni'ldroc haar naderde. Ze begreep dat sinds de laatste keer dat ze hem gezien had, zijn verandering vervolmaakt was, dat het monsterlijke spinnenwezen de laatste resten van zijn herinnering uit Coldrin's nieuwe lichaam had verdreven. Echo's hart wilde desondanks niet aan haar angst toegeven, hoewel haar verstand haar verder terug de doodlopende tunnel in dreef, terug tegen de blinde muur. Ze omklemde de Boog en sprak tegen Man-Tau, terwijl ze haar ogen geen moment van de Koning liet afdwalen: "Ik ben in de andere Wereld geweest, achter de Poort. Ik kan je niet meer vertellen dan dat mij de riem gegeven werd en jouw naam ermee verbonden werd. Je eigen herinneringen en de kracht van de riem zullen je verder helpen. Meer woorden mogen de Wereld niet verlaten."

Echo glimlachte terwijl ze sprak over het land achter de Poort, maar haar gezichtsuitdrukkingen verstarden toen ze de blik van Ni'ldroc weer kruiste. Langzaam nam ze de Boog van haar rug en terwijl ze het hout met één hand omklemde, ging haar andere hand naar de zilveren pees, de snaar van het instrument dat Coldrin zo lang geleden bespeeld had. Ze twijfelde of ze tot hetzelfde in staat was, onder de aanraking van haar hand had de Boog nog nooit gezongen, maar ze concentreerde zich, concentreerde zich zo op de snaar dat ze de twee wezens die haar tussen hun lichamen inklemde, bijna geheel uit het oog verloor.

Ze raakte de pees met één vinger aan, haakte haar nagel onder de snaar en bracht hem licht in trilling. De noten waren zacht, maar zuiver en ze zette meer kracht, bracht valse klanken ten gehoor, kneep haar ogen samen, concentreerde zich, voelde hoe haar hand trilde. Nieuwe noten weerklonken, zuiverder deze keer en, hoewel met een aarzelende stem en verre van het heldere lied dat Coldrin had weten te raken, begon de Boog te zingen. De klanken weefden draden, watervallen van noten, trilden weifelend in de lucht, braken tegen de grillige muren van de grot en echoden zacht jammerend. Echo liet de Boog zingen voor enkele ogenblikken, legde toen haar vinger op de vibrerende snaar en de muziek stierf langzaam weg. Echo keek op naar Ni'ldroc, terwijl ze de Boog weer over haar borst hing. "Ik ben hier voor jou, Coldrin," fluisterde ze en sprong toen voorwaarts. Haar lichaam vouwde dubbel terwijl ze onder de poten van de monsterspin doorrolde, aan de andere kant van het lijf tot stilstand kwam, overeind krabbelde en het op een lopen zette.

[ckeetel]

Verbazend snel is Koning in deze smalle gang, een ruimte waar hij duidelijk meer vertrouwd is dan de ogurleider. Man-Tau voelt het koude donkere staal van Irichan onder zijn keel drukken, terwijl zijn eigen zwaardhand naar beneden is gericht. Het gezicht van de Koning dichtbij de zijne, rode ogen die tegenover elkaar branden. De ogur blijft staan, vastbesloten, voelt de druk van het blad toenemen, hoe de kling langzaam in zijn vlees begint te snijden. Maar dan krijgt hij het antwoord waar hij op gewacht heeft en waarvoor hij zelfs tegen het Vuur dat hij dient in opstand kwam. En als de laatste noten wegsterven, wordt hij weer zichzelf. Als Echo onder de Heerser doorrolt, draait hij weg van het dodelijke staal, haalt met de zijne uit om het weg te slaan, hard en snel terwijl hij zich terugtrekt, de riem in zijn hand. "De weekvlezige is voor jou Wachter...ik heb mijn antwoord."

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 11:38:01 am

[Coldrin]

Ni'ldroc schrok toen zijn zwaard Irichan plots tollend door de lucht vloog. De ogur verdween snel, als een pluimpje rook in de wind. Ni'ldroc wist niet meer waar de leider gebleven was, maar het kon hem ook niet echt schelen.
Hij zag Echo.

De geluiden die de boog gemaakt hadden, waren raar geweest, bekend, maar toch deden ze hem niets.
Langzaam gleed zijn hand naar het zwaard dat nog steeds donker lag te glanzen.
Zijn hand verstarde.
Het leek alsof zijn lichaam door hevige krampen overvallen werd.
De noten gespeeld door de boog, galmden in zijn binneste, deden hem zeer.
Hij lag kronkelend over de grond te rollen, zich in allerlei bochten te wringen totdat de valse noten kwamen.
Langzaam, maar steeds sneller voelde hij zijn krachten terug komen.
Dan waren daar weer de zuivere klanken.
Jankend greep hij naar zijn lichaam, niet wetend wat er zeer deed. Alles deed pijn.

Zo plots als de klanken begonnen waren, hielden ze op.
Toch leek het alsof er in zijn binneste nog steeds klanken speelden, bespeeld werden door een klein mannetje in zijn hersenen.
Trillend stond Ni'ldroc op, hopend dat zij, Echo zou stoppen met het bespelen van de boog.
Nu leek Echo niet meer op de Koningin die naast hem zou heersen, maar meer op een wreker, een heks.

Langzaam begon hij zich terug te bewegen, verder van Echo vandaan, terug naar de Grote Zaal. Hopend dat Echo hem niet zou volgen.
De gang werd hoger, maar hij was er nog steeds niet, de weg naar de Grote Zaal was nog een eind, maar daar zouden zo nu en dan ook Spinelfen zijn, zijn kleintjes, zijn vechters, zijn lievelingen.

[Elegia Morfleur]

Echo hoorde hoe achter haar de spinnenkoning zich op zijn poten overeind wrikte en ze drukte zich met haar rug tegen de muur toen hij haar voorbijsnelde. Ze durfde geen woord uit te brengen, bang om wat ze bij hem had losgemaakt, triomfantelijk, omdat het monsterlijke gevaarte voor haar vluchtte als een laffe hond.

Ze besloot Coldrin op een afstand te volgen, verborgen in de schaduwen van de grot. Ze twijfelde er niet aan of haar pad zou zou bezaaid zijn met spinelfen in zijn dienst die maar één taak hadden en dat was haar vinden en gevangen nemen. Terwijl ze voortsloop door de gangen, immer het spoor van Coldrin volgend, was ze dus op haar hoede en probeerde geen enkel geluid te maken. Ondertussen vlogen haar gedachten over wat ze nu moest doen. In de Wereld achter de Poort had ze geen enkele aanwijzing gevonden over een eventuele omgekeerde metamorfose en toch geloofde ze, geloofde ze vurig dat het mogelijk moest zijn om Coldrin terug te krijgen. Zijn verandering kon niet compleet zijn, dat was onmogelijk, ergens moest een herinnering zijn, iets, een ding, een scherf, een brokstuk uit het verleden, iets dat niet meeveranderd was in de overgang van man naar monster. Maar hoe vond ze dat en hoe kon ze het gebruiken?

Echo voelde zich plots machteloos tegenover de Spinelfen en tegenover de oude Koningin in het bijzonder. Ze kon nooit in haar eentje volbrengen wat het machtigste wezen van de ondergrondse wereld in haar nadeel had bewerkstelligd. Woedend balde ze haar vuisten. Ze was helemaal alleen en ze had geen idee wat ze moest beginnen.

[Elegia Morfleur]

(( ooc: de komende vier dagen ben ik afwezig. Op dinsdag zal ik de draad weer oppakken ))

[Anoniem]

Ze voelt de ogen tegen de vreemde en onbekende muren spieken,lettend op elke beweging van haar.Het licht voor haar heeft nog steeds de warme en steeds heter wordende gloed voor haar.Zweet verschijnt op haar voorhoofd en druppelt met zoute stromen langzaam naar beneden.

Iets achter haar,iets lenig,vele handen-vele voeten,niet hoorbaar,maar voelbaar.De pijn draait rond in haar wonden als water dat in de diepe gronden van meren kan verdwijnen,steeds dieper,steeds pijnlijker.Het hoofd tolt en ze kan zelf nauwelijks herinderen waar ze naarote gaat,wat haar doel is,waarom ze hier is.Niemand is bij haar die ze kan vertrouwen,niemand is hier waarop ze kan rekenen om door te gaan.
Het wezen achter haar lijkt dichterbij te omen,maar ze durft niet achterom te kijken voor wat het is.Ze kent ze hier maar al te goed,de strijd heeft haar bekend gemaakt met de wezens hier.

Het komt dichterbij,ze voelt het,ze hoort het nu.Een spin is vlug,maar zij kan gewoon niet meer,ze gaat voort op het tempo dat ze nu zelf niet meer kan bijhouden,traag-en ongevoelig voor hetgene dat zich onder haar voeten bevind.

[Coldrin]

Ni'ldroc verdwijnt dieper en dieper in het stenen gangenstelsel. Terug naar de Grote Zaal. Alle Spinelfen die hij tegenkomt, gaan eerbiedig uit de weg als ze hun heerser voorbij zien komen.
Dan ziet hij de Grote Zaal en steekt hij Irichan weg.

=>de Grote Zaal

[ckeetel]

Haar geluiden verbergt ze niet meer, het is niet nodig, het wezen voor haar lijkt verzwakt te zijn, het zal haar niet meer ontsnappen... Voet voor voet zet het de twee poten in de uitgehouwen gang waarin zijzelf zich met acht poten zoveel gemakkelijker in voortbeweegt. Ze meent de vrouw gevonden te hebben waar de Koning zo naarstig naar op zoek is, waarvoor hij iedere spinelvenhart heeft opgeroepen, de trouwe raderen van de machines in de Fabrieken in werking heeft gezet. En voor haar loopt datgene wat de Heerser nodig heeft en het zal hem gebracht worden, het spinelfje schiet naar voren, op het tere lijfje af dat voor haar wegstrompelt. Ze mag het niet beschadigen, haar scharen openen zich op het punt zich voorzichtig om het uitgeputte lichaampje te vouwen.

D --> e kleine spinelf

[Anoniem]

Ze wou zich nog omdraaien om het gevaar te zien,maar niet veel later na dat gedacht voelde ze iets rond haar lichaam.Twee sterke scharen vestigden zich rond het vlees en in de zijde die steeds meer pijn deed sinds het ding rond haar klemde.Tegenstribbelen kostte voor haar een enig hoge moeite en ze liet zich over aan de spinelf.
De geuren waren bekend en ze had vele van hun de dood ingejaagt.

Ze liet de armen vallen over de scharen en de voeten sleepten mee over de kille grond,tussen de poten van de spin.Uitgeput liet ze haar ogen half dichtvallen,slapen kon ze niet,wou ze niet.

[ckeetel]

Haar pad ligt vast, de wind die door de tunnels glijdt brengt fluisteringen mee van haar volk. Woorden in hun taal over de zoektocht, woorden over de Heerser. Ze versnelt haar pas, het lijfje van het boselfje met zich meedragend, zo licht en teer lijkt haar last. Ondanks haar grootte draagt ze het met gemak, het harde werk onder de grond en haar vorm hebben het spinelfje sterk gemaakt, ze is een Bouwer, ook haar aandeel heeft ze geleverd in het maken van de gangen. Zo uitgestrekt is de wereld van de Fabrieken en zo lang ze het zich kan herinneren heeft ze hier rondgedoold, naast haar volk als een radar in een gigantische machine de aarde uithollend en vormend naar Haar wil.

Ze schikt het lichaam in haar klauwen tot ze het draagt. De stenen gangen schieten aan haar voorbij, soms beeldenrijen langs, het enige bewijs dat het volk ooit anders was, hun verlangens houwden in de rotsen toen de Wouden nog in hun herinneringen lagen. Maar de herinneringen verdwenen geleidelijk en de beelden werden nooit afgemaakt en langzaam werden ook deze laatste stenen overleveringen weggehakt door de ijverige nooit rustende handen van de Bouwers.

Ze weet waar ze naar toe gaat....

((Faranyell en de kleine spinelf -> De Grote Zaal))

[De hond met vele namen]

Onrust onder de grond en het schijnt een geur te hebben, zijn gevoelige oren vangen de luchttrillingen van vele poten en vreemde galmende stemmen. Spinelven en bloed, hier is Faranyell iets tegengekomen wat haar elvenvoetstappen uit de gangen heeft doen verdwijnen. Vriend gromt, zachter nu en haast zich, een grotere ijver tonend want het kleine ding is in gevaar. Het bloed echter kan hij nog steeds waarnemen en dat is dan ook het spoor dat hij met grote snelheid in het donker volgt. Totdat geluiden van vele schuivende pantsers eerst echoënd maar dan steeds dichterbij klinken en haast tastbaar voor hem worden, hier kan de grote hond niet ongezien verder, hier waar de spinelven de gangen hebben ingenomen hun schreden naar een bepaald doel richten dat voor hem niet duidelijk is. Maar dan rijzen alle haren omhoog als een vreemde sensatie door de gangen trekt en zijn hart even lijkt over te slaan. De legers staan stil, het ruisen van hun schilden, hun stemmen en hun stappen sterven weg. En als Vriend de achterste nadert gebeurt er niets, geen aanval, geen enkele reactie alsof het standbeelden zijn geworden. Faranyell is belangrijk en nu de spinelven lijken af te wachten schiet hij langs ze heen, de wanden zoekend en de lucht volgend die er doorheen glijdt. Een enkele klauw wordt naar hem uitgehaald, flinke tikken ontvangt hij terwijl hij vlokken vacht verliest met dit roedenlopen. Hij worstelt zich langs de vele lijven en weet dat hij niet kan stoppen. De ruimte om hem achterna te gaan lijken ze niet te bezitten. Maar hun scharen zijn er en ternauwernood weet hij langs de vele poten vandaan te komen.

Weer dat ijzige gevoel dat door hem heentrekt en de massa's spinelven komen weer in beweging, de hond komt klem te zitten tussen de oprukkende werkers. Dan sluit een schaar zich om zijn achterhand, beseffend wat er op het spel staat, worstelt Vriend zich vrij, springt naar voren wanneer achter hem iets rond zijn staart dichtklapt...het dier mag niet stoppen, koste wat kost en als Vriend zich naar de vrijheid afzet, blijft een spinelfklauw achter, en erin rust een stuk van zijn staart...
Een klein offer is het slechts voor zijn leven...

Ruimte voor hem en achter hem marcheren de legers weer...

((Vriend -> De Grote Zaal))