Raganorck

ckeetel · Posted: Thu Jul 04, 2002 2:49 pm Post subject: De riem

Metalen vingers strijken langs de dikke harde huid waar een diepe voor in is getrokken, donker kleverig bloed zet zich af op de stalen vingertoppen, de scherpe druk die Irichan op zijn keel uitoefende heeft een kwetsbaar spoor nagelaten, maar de reus voelt de wond nauwelijks, alleen de geur van het levensvocht geeft aan dat hij dicht bij zijn einde was geweest wanneer hij was blijven staan, wanneer de Heerser niet afgeleid zou zijn. Het zal helen met de tijd, snel, zoals ieder teken in zijn huid, sporen van strijd die een reliëf van lijnen op zijn lichaam geworden zijn. Zijn belofte aan de weekvlezige heeft hij ingelost en zij de hare. Wat er nog restte aan gevoelens verdwijnt weer volledig, hij is weer wat hij was voor hij Echo naar de Wortel bracht, voor hij de Muil binnenging om te zien hoe Zij Haar werk wilde voltooien, hoe Coldrin Ni'ldroc werd.

De riem bergt hij op, het antwoord dat hij van Echo kreeg, maar niet compleet was...de riem en zijn herinneringen...maar die zijn er enkel van vernietiging...
De ogurleider verdwijnt in de verlaten duisternis van de spinelftunnels...

Man-Tau

((Man-Tau -> Op weg naar Raganorck))

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

De oude hond moet even rusten, hele einden hebben ze in de soms haast verstikkende duisternis van de spinelftunnels afgelegd en al die tijd heeft hij het lichaam van Echo tussen zijn kaken gedragen, maar hij begint bloed te proeven en beseft dat hij vanaf de laatste uithalen van de chitines zijn greep niet meer heeft ontspannen en zijn tanden zijn in het vlees van de jageres gezonken. Hij laat haar hijgend los, dicht bij de rotsachtige wand van de gang. Achter zich hoort hij de zachte, omzichtige voetstappen van de anderen en nog verder daarachter de nauwelijks hoorbare maar naderende geluiden van de chitines met de ijzeren klanken van hun zwaarden en schilden. In het donker begroet hij Faranyell die nadert, neemt de vreemdeling op achter haar, dan buigt hij zich voorover en tilt hij Echo voorzichtig op tussen zijn kaken. Verder gaat de tocht weer, Vriend heeft enkel aandacht voor de luchtstromingen, voor de geuren van de eenhoorns die hier hun hoeven eens hebben gezet, het gewicht tussen zijn kiezen en de schreden die hij neemt, de tikkende nagels die hem wegbrengen van de verschrikkingen achter hun. Eerst is er de vrije, zuivere essentie van woudgeur, een mager grijs licht dat het onregelmatige steen in de rotswand belicht. Dan wordt de uitgang zichtbaar een grijze vlek, maar voor ogen die alleen maar gewend zijn aan het donker een helle zon. Een geul met aan weerszijde zwarte beelden is alles wat de hond ziet, verblindt door het licht, afgaand op de geur van vochtig hout en gras, sleurt hij het lichaam eruit. Op de bosbodem legt hij het neer en uitgeput laat hij zich door zijn poten zakken. Ze zijn buiten.

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Fijne stralen licht laten zich door de openingen van de gangen dringen totdat ze samen één worden.Een en dezelfde straal die een verblindende slag geeft wanneer ze uit de donkere tunnels komen.Faranyell gaat naast de uitgeputte hond en Echo zitten die hij voorheen in de hele tunnel had gedragen.Het beest was weermaals gewond geraakt.Ze wou in slaap vallen in de ruige vacht van de hond maar mocht niet,mocht niet van haarzelf.De geluiden die uit de mond van de vogels hoog in de bomen kwamen werden verstoord door de klaagzangen van de woedde die zich liet horen in de gangen diep onder de grond.Het hoorde niet in de wouden thuis en had er nooit mogen zijn.Enkele eenhoorns kwamen achter ons uit de tunnel met een last dragend op hun ruggen.Langzaam kwamen ze in het licht en lieten het lichaam van Coldrin neerzakken in de lange grassen voor de gapende opening.Achter hen kwam er een derde eenhoorn uit de donkere gang.Een donkergroene heuvel bestaande uit de schaduwen die de zware hoge bomen lieten neervallen lag recht voor ons.Het leek een betere schuilplaats,net als de vorige slag,verscholen in de bomen uitkijkend op een enige uitgang.

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

Een laatste keer sleept Vriend het lichaam van Echo de met bomen begroeide heuvel op, de eenhoorns en het boselfje achterna. Want achter hun klinken de naderende doffe kreten van het chitineleger dat he nachterna is gekomen, weldra zullen ze de uitgang bereiken en uitzwermen over de vlakte op zoek naar de vluchtelingen die voor hen uit de gangen doorgingen. Te inspannend was het voor het hondehart en Vriend rust dichtbij de top van de heuvel terwijl in hem de lucht in zijn borstkas uitelkaar lijkt te willen spatten. Zijn ogen richt hij op de geul met de beelden en ditmaal is er geen fel licht dat zijn blikveld hindert. Uit dat donkere gat zijn ze gekomen en uit dat zwart klinkt nu dreigend dichtbij het schuren van chitinepantsers...
Vriend gromt, licht de lippen ver over de tanden terwijl alle haren rechtovereind gaan staan. Hier zitten ze nog verborgen, maar de spinachtigen zullen gaan zoeken, kwetsbaar zijn zijn vrienden nu en uitgeput...wat als ze gevonden zullen worden?

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ze leek hetzelfde gevoel te hebben als de hond.Zijn gedrag dat toonbaar werd door diepe grommen en rechtopstaande haren verried het, "Wat als we werden gezien,werden gevonden?"Iedereen was uitgeput,Coldrin leek geen kans meer te hebben om te ontsnappen en Faranyell wist dat echo niet zonder hem kon.
Ze zat met haar knieën in kleermakerszit te kijken naar de gang waaruit ze waren gekomen,wachtend op de geluiden van schurende en scherpende spinnepantsters.Niet wachtend op de dood maar op de geluiden,al zou ze kunnen weglopen,wegvluchten als alle bange wezels in deze wouden,deze ker niet meer.Ze wist van de miserie die ze had gekend voorheen.
Faranyell dacht aan de Vijf en lachte bij de gedachte van William omringd door de vier vrouwen Amadea,Davira,Lunea en Evelyn.Waar zouden ze zijn.De aanblik van Caege kwam eveneens op in haar gedachten.Weermaals.

Ze keek naar boven.Een donkerte begon neer te vallen over het dal waarin ze zich bevonden maar geen enkele ster of planeet sierde de hemel.De maan was enkel nog een smalle schijf,nauwelijks zichtbaar in de blauwte.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De hond had hen naar buiten geleid, maar Biste zag zijn flanken op en neer gaan met een snelheid die niet natuurlijk was. Toen de hond eindelijk zijn op sleeptouw genomen vrachtje losliet, twijfelde ze geen moment. Vliegensvlug raapte ze het vrouwtje op, de hond gromde maar het was Biste niet duidelijk of dat om haar actie was of om het naderende onheil.

'Eenhoorns...was dat Feeënpad hier niet in de buurt...kunnen we daar niet schuilen?'

Ze hoopte dat dit vreemde gezelschap permissie had om het pad te betreden.

Edited by: red at: 7/17/02 10:35:12 pm

Massarhe · Verloren en Vergeten Joined: 26 May 2002 Posts: 26

Massarhe had de gedachtengang van de Gargouille gehoord.Het Feeënpad,inderdaad.Het was een veilige plek voor ons allen.Maar voor Hoelang?De tijden waren anders,gingen vlugger dan normaal,en tijd kan veel uitmaken in levens.Massarhé hoopte dat er vlug hulp zou komen.Na enige tijd zou men weten dat ze daar zouden zitten.Maar ze kon nu niet langer wachten.De tijden waren ginder veiliger voor ons.

Massarhé liet de anderen weten om haar te volgen en lvug leidde ze diegenen die haar wouden volgen naar het pad.
Het lag niet ver van hier vandaan,maar ze hoopte dat niemand hen zou ontdekken voordat de wrekende chitines en andere krijgers de grotten uitstormden.

(gaat naar de draad "het feeënpad)

Edited by: Massarhe at: 7/21/02 4:05:24 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

(ik veronderstel dat diegenen die de eenhoorn willen volgen naar de draad "het feeënpad" gaan...)

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

((ik kom eraan hoor))

Biste boog zich naar de hond en met inachtnemeing van een veilige afstand fluisterde ze hem toe.

'Kom jongen...een klein stukje nog maar en dan zijn we veilig, dan kun je rusten.'

Ze zond hem een beeld van een haardvuur met een schapenvacht ervoor, daar reageerde dieren beter op dan welke insinuatie die ze met woorden kon brengen. Haar dubbelleven als beestenvrouwtje had haar veel geleerd. Het had haar geleerd dat Gargouille niet superieur waren aan mensen ook al hadden zij de gave om hun gedachten te spiegelen op die van hun. Ze keek naar de eenhoorns.... dezelfde wezens als zij. Zo lang leefden ze, zoveel kennis bezaten ze, maar toch leefden ze niet in de tijdelijke wereld, maar erbuiten.

Af en toe draaide ze zich om om te kijken of de hond nog volgde.

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Faranyell zag de drie eenhoorns verdwijnen,één met Coldrin op zijn rug.Een van hen had iets gezonden van een Feeënpad,ze wist niet wat het was,maar veronderstelde dat het veilig zou zijn.De Gargouille had Echo in haar armen genomen en deze stond nu dicht bij de hond,in een enkele weg gaf het Faranyell niet zo'n geruststellend gevoel dat ze dit deed,maar op een andere wel,dat ze ze kon vertrouwen.

Nog even stond ze stil bij Vriend maar daarna dacht ze terug aan zijn bedreiging bij de vuren en orken.Ze wist dat hij in staat was om het te doen en niet vlug daarna ging ze achter de eenhoorns aan.

Tussen de takken en op de bladeren die over de grond verspreid lagen hoorde ze achter zich iets licht volgen.Vreemde ogen waren dicht tegen haar,maar ze wist dat ze deze kon "vertrouwen".Daarachter zag ze de gele ogen van de hond...volgen.

Een tak vloog over haar hoofd heen,als die eenhoorns voor haar nu misschien nog wat voorzichtig waren dan zou ze er zeker van zijn dat er geen gewonden vielen op weg naar de schuilplaats.

(gaat naar,ja zeker,het feeënpad)

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

De absentie van een dag en een nacht-ritme, maakt dat de tijd lijkt te vervormen, hij weet niet hoelang hij zich nu al in deze krochten onder de aarde bevindt, maar donker en licht mist hij niet, hij zou hier in de gangen en holen net zo thuis zijn als hierboven. De plaats lijkt gedrenkt in de geuren van de chitines, soms zwakker in de schijnbaar oudere gangen en een enkele keer zelfs helemaal afwezig. Maar in het donkere hol dat hij kort onderzocht, zijn sporen aanwezig van iets waarvan zijn gevoel hem zegt dat hij het beter niet tegen kan komen...

Hij heeft de bewoners ook al gezien, de levende vormen van de kadavers die hij in de ruimte met de glazen koepel vond, hij ontweek ze, de stille nissen en gangen opzoekend daar waar gevaar voor ontdekking was. Geen teken van de Paarse god... geen enkele, soms denkt hij inderdaad diens geur op te pikken, maar even snel en raadselachtig is het weer verdwenen...

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Licht in de duistere gangen...op zijn hurken bekijkt Arnmack de breuken in het stenen omspansel...hier in de duisternis heeft een voor hem onbekende begroeiing een bron gevonden om op te leven, verlangend reiken de vele grijsgroene strengen naar de oppevlakte en tussen hun wortels klinkt het vallen van helder water. Vreemde beelden van een langvegeten cultuur hebben ze bedekt, slechts op bepaalde plaatsen breekt een donker hoofd of arm door de planten heen. Maar hun aanblik doet de ork niets, de schoonheid van deze verdronken beelden zijn aan hem niet besteed, water is wat hij zoekt en hij vult zijn drinkleer bij. Weer neemt hij hier een paar uur rust, een lichte slaap om zijn energie te verzamelen. De gangen zijn hier gevuld met de geur van buiten, niet alleen door de gapende openingen boven komt het binnen, maar ook de luchtverplaatsing in de tunnel brengt lucht uit de Wouden mee. Dat niet alleen hij hoort...of beter...hij voelt beweging in de vloer...onrust onder de grond, een bewegende massa vele tientallen meters voor hem...

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Ook achter zich weet hij de geluiden van de naderende spinelfen. Even rust zijn hand op het rode hout, de kruisboog die hij geladen op zijn rug meevoert, maar hier in deze ruimte tegen de bewoners van deze gangen zal de vluchtige stalen dood geen zin hebben. Misschien kan hij er één of twee meenemen, maar hun aantallen zullen hem overspoelen. Hij tast door de begroeiing heen op zoek naar oneffenheden in de muur waarlangs hij zich aan kan optrekken en zijn vingertoppen vinden verweerd, gehouwen steen.

Aan zijn vingers trekt hij zich op, zijn voeten op uitsteeksels zettend, het schuren van de pantsers klinkt stukken dichterbij en Arnmack kan een vreemde taal onderscheiden waarmee de wezens met elkaar lijken te communiceren. De echo's van hun stemmen raken hard en scherp de rand van de aardbreuken boven hem waar hij zijn vingers op geplaatst heeft, hij weet dat hij nu haast moet gaan maken, omdat meters onder hem de eerste poten het ruwe steen betreden, maar hoewel de rotsen scherp zijn, groeien er algen door de hoge luchtvochtigheid en het steen is gevaarlijk glad, de ork moet zijn tijd nemen om uit deze val te komen, als hij nu misgrijpt is het een goede val naar beneden, recht in de scharen van die ondergrondse wezens...

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Alleen aan zijn vingers hangt hij nu, grip is er op dit overhangend stuk niet meer voor zijn zolen en onder zich hoort hij de wezens voorbijgaan. Maar dan is er onrust en merkt hij aan hun geluiden dat ze hem gezien hebben. Hij wacht ze niet af, voorzichtig begint hij zich op te trekken, geconcentreerd op het houvast dat de vingertoppen op het gladde steen hebben. Half buiten de spleet verliest hij ineens het oppervlak onder zijn handen en in een reflex haalt hij uit naar de grond verder van hem vandaan, een blik onder hem werpend, ziet hij dat de wezens een efficiënte manier gevonden hebben om de gladde steen te omzeilen. Bovenop elkaar klimmend vormen ze een toren tegen de vochtige wand en ze zijn stukken sneller dan hij...

Zijn wanhoopsdaad lukt en de ork trekt zijn lichaam snel buiten de spleet, om nog net één van die klauwen langs zijn been te voelen glijden...
Hij neemt de boog van zijn rug, houdt het zware ding als een slaghout in zijn handen en slaat de chitine die nu uit de aarde kruipt, terug het gat in. De boogschutter blijft niet wachten op de volgende. Hij heeft nu een klein voordeel gewonnen en als hij snel is zullen ze hem misschien niet tussen de bomen zien verdwijnen...

((Arnmack -> Verdwaald))