Raganorck

[red]

(( vanuit de wilde wouden, het feeënpad))


De duisternis verzwolg hen, drie eenhoorns en een Gargoyle. De Fabrieken hadden hun muil geopend en de wezens uit het woud weggenomen. Biste zou zich hier meer thuis moeten voelen tussen het steen. Maar het was een onheilsplek, een plaats die veel had betekend ooit en dat niet los wilde laten. De Fabrieken hadden gevochten tegen het woud en hoewel buiten de stenen terrein moesten geven aan het groen was hierbinnen geen woud te bekennen. Ze warene een andere wereld in gestapt.

Biste's ogen wenden snel aan de duisternis, maar veel te zien was er niet. Ze liepen door een gang die vrij steil naar beneden liep en voor hun uit kronkelde. De lucht was warm en benauwend, vocht droop langs de muren en liet als een slak een glinsterd spoor achter.

Biste liet haar klauw over het steen tasten. Hard, erg hard, niet zoals de muren van Raganorck waar ze gemakkelijk haar klauwen in kon slaan. En het voelde alsof het steen leefde een glibberig monster dat naar hun luisterde en hun geheimen doorbriefde. Huiverend liet ze de wand los. Het liefst was ze ongedraaid en terug gelopen naar het vertrouwde Raganorck om haar dagen te slijten bij haar versteende vrienden op de tinnen van de tien torens. Maar juist voor haar vrienden, haar clan, moest ze verder, samen met de vreselijke eenhoorns, wiens hoeven naar haar inziens veel te veel lawaai maakten op de stene ondergrond

[Anoniem]

Ze zag de Gargouille huiverend de steen loslaten en argend in de duisternis rondkijken.De harde steen voelt nat en glibberig aan en in de verte,heel ver voor ons,hoorde je het 'drip-drop'van steeds vallende druppels.Als er hier ergens licht was geweest,dan was het vals geweest.Zo diep onder deze heuvels...

Takken van zijgangen verdwijnen en komen tevoorschijn in de huilende donkerte.Ik dacht aan de zwarte beelden die vol meewoed hun wacht hielden rondom de vallei.Alles was zo vreselijk donker.Een nacht van de andere wereld,een sluier van een spinnevrouw en de heimwee van een dode verdoemde ziel.De gang lijkt te verbreden,te verhogen,lijkt zich uit te breiden tot een grotere hal,verlicht met hoge vlammende toortsen,ondersteund door hoge pilaren,uitgebeiteld door de jaren en bewerkt door eeuwenoude ijverige handen.Het hoge dansende vuur laat licht ronddwalen in de hal en doet ze breken tegen de vele pilaren,hoge witte pilaren met daarrond een straal van gele en bruine lichamen.Tegen de muren plantten zich de vonken voort,ketsen af,en vallen dovend neer op de grond.

Een oog vestigd zich neer op talloze plaatsen,neerkijkend vanuit een hoogte,zich vasthoudend tegen de wand zonder enige inspanning,of zo lijkt het toch.

[ckeetel]

Hoe verder ze gaan, hoe smaller en lager de gang wordt. Sneller leiden haar voeten haar de tunnel door en de ogurleider moet steeds dieper bukken om haar nog te kunnen volgen, maar hij neemt het zoals het komt en steeds is zijn aandacht gericht op datgene wat ver achter hun aan komt gesneld op vele dreunende poten. Hun eentonige stemmen, geluiden van chitinepantsers die te weinig ruimte vinden tussen het oude stenen vlechtwerk.

Dan verbreedt de tunnel zich weer en ziet hij haar kleine figuurtje aan het eind ervan stilstaan, aarzelend, fluisterend, haar handen die over het steen glijden en dan verdwijnt ze, alsof de wand haar ingeademd heeft en is er stilte, geen voeten meer die de weg van de Wortel gaan, ze heeft gevonden wat ze zocht. Zijn taak is volbracht en de Heer van de Ogurs draait zich om naar waar de gang smaller wordt, met het zwaard in zijn handen hurkt hij voor de kleine doorgang, wacht hij haar antwoord op zijn vraag af evenals de komst van de spinelven. De rode ogen doven en dan is er niets meer van hem te zien in het duister van de tunnel.

[Coldrin]

Ni'ldroc wacht op zijn stenen troon. Een ogurcommandant komt de ruimte binnen en zit de Koning daar zitten. Als een standbeeld, onbeweegelijk, met Irichan aan zijn zijde. Stevig in de hand.
De commandant gaat dieper de ruimte in.
'Heb je haar gevonden?' vraagt Ni'ldroc met een zachte stem die zoet is als suiker, maar scherp als een versgeslepen zwaard.

De commandant maakt een diepe buiging.
'Vergeef me Heer. We hebben haar niet kunnen vinden.'
'ER BESTAAT GEEN VERGIFFENIS.' zegt Hij nu met harde stem.
Irichan zoeft, neemt alle licht op en slaat in de stenen vloer. Een zachte bons en het lichaam van de commandant zakt levensloos naast zijn hoofd ineen.

'ZOEK HAAR!!! VINDT HAAR!!!!! BRENG HAAR!!!!!' roept hij totdat de ruimte gevuld is met zijn stem. Totdat de gang overlopen van zijn gezag. Tot iedereen doordrongen is van zijn Macht.

[red]

'Waarheen?' fluisterde Biste over haar schouder. Ze was rechtdoor gelopen de zijgangen negerend. ze had geen reactie van de eenhoorns gehoord over het door haar gekozen pad. Maar nu splitste de gang zich in tweeen en moesten ze een keus maken. Haar intstinct liet haar jammerlijk in de steek door alleen maar te roepen gevaargevaar en wgehierweghier. Ze negeerde het en probeerde te zoeken naar iets dat haar naar de paarse magier zou leiden. Dat iets waren de eenhoorns.

'Waarheen?' herhaalde ze iets luider.

[Anoniem]

Massarhé hoorde de vraag maar luisterde naar iets dat hen zou kunnen leiden naar de juiste weg.Een enkel vreemd geluid,een geluid van een heerser,of iets heersend,op de spinnen na natuurlijk.Daarna ging ze af op de rechtse gang,leidend door een geluid,één enkel bevel dat hardgalmde door de stenen gangen en zich afketste tegen alles wat zich in de weg bevond.Het was niet zeker of dit de juiste weg was,maar op de een of andere manier,wist ze dat het deze was.

[red]

De oren van de eenhoorn bewogen onrustig heen en weer, alsof ze een eigen leven leidden, onafhankelijk van elkaar en van de rest van het dier. De vierpotige liep lang haar heen en nam de rechterweg. Biste liet de andere twee gehoornden voor en sloot toen weer achteraan en volgde de eenhoorns.

[Anoniem]

Rechtsaf,de gapende ruimte word steeds donkerder.De Gargouille had ons laten voorgaan en sloot de rij af.Zij was zelfverzekerd om tegen de strijd te gaan tegen de Paarse Magiër,evenals wij waren tegen de spinnige Weduwe.Er was niets om op te vertrouwen.Vallende druppels vielen als een tijdloze klok tegen de nu natte harde grond en door hen zwierven de geluiden plagend door.Donkerte,onzichtbaar zijn had nu geen enkele betekenis.Trouwens,ze hadden geweten dat we hier waren.Wij kunen goed en slecht aanvoelen,en ook zij kunnen slecht en goed verstaan.De lichamen werden nat van de kalken druppels,steen werd nat,en de grotten bleven huilen om iets dat miljoenen jaren geleden terug was gebeurd.

[Coldrin]

Korte tijd later kwam een andere Ogur de kleine zaal binnen.
Hij zag de onthoofde commandant liggen, maar besteedde er geen aandacht meer aan.
'Heer, we hebben haar gevonden.' zei hij.
'Wat? Waar? Waar is ze?'
De Ogur aarzelde, maar begon dan toch aarzelend te spreken.
'Ze is niet hier. Er is een Ogur bij haar, die ons tegen houdt. We weten niet wie het is.'

Ni'ldroc moet niet lang nadenken. Met een strenge stem beveelt hij de Ogur om weg te gaan, terug naar de Bovenwereld, waarmee hij alles buiten de Spinelfgrotten bedoelde.
Dan roept hij een Spinelf. Een klein mager wezentje enkel goed om boodschappen weg te brengen. "Zend bericht naar mijn manschappen dat ze de Ogurs weg moeten brengen. Ik ga zelf achter Echo aan. Laat Laron en Pindros komen. Zij gaan met mij mee."
Het kleine wezentje verdwijnt
Met een vloeiende beweging springt hij recht van de troon en trekt Irichan. Laron en Pindros komen met knippende scharen binnen en kijken hem vragend aan.
"Volg me," zegt Ni'ldroc tegen zijn twee beste strijders en tevens zijn persoonlijke oefenobjecten.
Zonder iets te vragen volgen de twee Spinelfen, die opmerkelijk kleiner zijn dan Ni'ldroc, maar groter dan de werkers.

Ni'ldroc loopt voorop en zo rennen ze door gangen, kleine, brede, smalle, grote ruimtes totdat ze bij een grote groep Ogurs kwamen die door Spinelfen weggeleid werden.

Edited by: Coldrin at: 5/22/02 9:18:29 pm

[red]

Het leek een eeuwigheid te duren de labyrinthen van de Fabrieken wentelden en boorden zich door de aarde. Biste's haar plakte op haar schouders en ze hoorde het constante gerommel van honderden voetstappen. Soms zo dichtbij dat ze haar vuisten balde in afwachting van een gevecht, maar dan stierf het gerommel weer af en marcheerden de voetstappen verder weg. Ze begon last te krjgen van haar spieren, niet vaak liep ze zulke grote stukken aaneen. Doorgaans spendeerde ze haar dagen in de torenkamer of op de tinnen van de torens bij haar soortgenoten. De gedachte aan hun gefrustreerde gezichten toen de stad werd aangevallen door de ogurs en orken en zij na vele jaren slaap weer tot leven kwamen om vervolgens geketend aan de torens toe te moeten zien hoe hun stad in gevaar was....Ze beet op haar lip en liep verder de gangen door. De eerst volgende keer dat de stad gevaar zou lopen zou haar volk over de vijand scheren en zij aan zij strijden met het leger van Raganorck. Dat was de belofte die ze zichzelf maakte.

[Anoniem]

Na een schijnbaar eindeloze reis door de holte leek er terug licht in de gangen te komen.Lichtgevende paddestoelen en mossen haalden hun zwakke lichtbron uit de knarsende vlammentoortsen in een nieuwe reusachtige hal.Steeds weer kwamen de hangende en staande pilaren tevoorschijn,maar deze keer leken ze wel werkelijk te zijn omrigd door kennis,door vaardige en snelle handen.Iets,veel iets,schoten vlug over de grond en sisten iets dat haast onverstaanbaar was..." Moeten haer vinden,andersss iss meesster kwaad,mag niet kwaed zsijn...mag niet,anders zal hij onss pijn doen.
Steeds weer zoevende geluiden,kriskras door elkaar,hoog en laag,versterkt door zwaardere marcherende voetstappen.Even,gelijk,getraind....

De zaal was versierd,of werd als een soort van heiligdom bekleed met een enkel beeld.Zwart,zoals de lange huilende zwarte beelden die voor de grotten stonden.

Edited by: Faranyell at: 5/21/02 7:40:37 pm

[red]

Biste kon niet helpen te huiveren. Het leek of de vloer leefde. Het beeld torenhoog stond eenzaam in de hal. De hal die was begroeid met de mossen en paddestoelen of bedekt met het druppende water. En het beeld onaangetast door wat dan ook, hard en koud. wegrennen wilde ze terug naar de vertrouwde stad. Ze was geen avonturier, ze hoorde hier niet. Langzaam trok ze zich terug, lopend op haar lange klauwvormige tenen die zachtjes tikten tegen de stenen vloer. Terug de schaduwen in, daar waar niemand haar zag, weg van de plaats waar vloeren bewogen als een homogene massa.

[Anoniem]

De stenen waren koud,maar de berg was warm.

Het zwarte beeld stond statig en hoog zielloos voorruit te kijken,maar toch met enig leven waarvan je het niet had verwacht.We wisten wat het voorstelde,wie het voorstelde.De onderwereld was hier geen enkele minuten vandaan,mogelijk nog niet enkele seconden.Dezelfde golving van het vrouwelijke lichaam zou weerspiegeld worden in het levend vlees.Het stenen hart van het beeld zou dezelfde neigingen hebben als het echte al kloppend.Diezelfde stuurse en slinkse blik zou zijn...Een beeld,eenzelfde met haar,maar toch anders.Nee,dit was ze niet,dit was niet de plaats waar we moesten zijn zoals het eerst bleek te zijn.Het was te koud,ginder is het te warm,ginder is het.
De ouders van het kind waren vrijwel onbekend,maar oftewel hadden zij haar geteisterd,ofwel zij hun.

De stenen waren koud,maar de berg was warm.
Er was iets dat de koude hier deed verstijven,het iets was bekend,een bekende doordrang.

Edited by: Faranyell at: 5/21/02 9:09:33 pm

[Coldrin]

((OOC: Mijn vorige post heb ik een beetje aangepast. Nu is er enkel nog Ni'ldroc en twee andere Spinelfen die waarschijnlijk niets gaan doen.))

Ni'ldroc begint te lachen als hij Echo ziet. Maar de lach bevriest op zijn gezicht als hij de reusachtige ogur ziet die zijn weg versperd en die tussen hem en Echo in staat.
'GA OPZIJ,' zegt hij met gebiedende stem waardoor losse steentjes van de wanden naar beneden komen.

[red]

Haar hand tegen de natte muur die leek te leven, haar klauwen op de vloer die leek te leven. Haar hart bonsde op het ritme van de galmende marcherende poten.

Levend steen, het was dagelijks dat ze haar hand op de levende beelden van haar soortgenoten op de tinnen had gelegd. Maar dat voelde anders dan het leven dat hier in de fabrieken rondspookte. Het leek onnatuurlijk, dood leven.

Stap voor stap schreed Biste achterwaarts, haar hand aan de muur om haar te leiden. De eenhoorns werden kleiner en kleiner, witte puntjes in de duisternis. Haar doel was paars, een paarse wolk, een paarse lichtflits, iets wat haar zou wijzen naar de paarse magier, opdat ze haar soortgenoten kon bevrijden van hun martelende gevangenis.