Raganorck

[Galliminus]

Medarion is getuige van dit alles en vraagt zich af wat er mis is gegaan,..waren de Koningskinderen niet hier? Hij voelt de hete gloed van de lava langs zijn lichaam dansen. Wild zweten was niet te onderdrukken in deze ruimte. In principe was zijn missie volbracht of Zij moest nog iets wensen van hem. Hij knielt nog eenmaal voor het grote stenen beeld en draaide zich om. Hij had nog enkele dingen te doen,..gedachtes speelde door zijn hoofd,..Hij had Valiant voor dood achtergelaten,..Nu was Torgal aan de beurt.. "Uwe Hoogheid,..als U mij wil excuseren?...Of heeft U nog plannen met Uw nederige dienaar?"

Medarion Kraakwater

[ckeetel]

"Doe wat je behaagt liefste, ik zal me bij de Koning voegen... Echo komt nog wel, Echo en haar Boog. Zij zal zelf wel naar de Heerser toekomen, ze heeft hem nodig... Hoe kwetsbaar is de liefde...zo teer, zo makkelijk te manipuleren... Vermaak je Dienaar en hou me op de hoogte."

De stenen vrouw komt in beweging, ongevoelig voor de hitte loop ze door het vloeibare vuur dat weer in de breuken tot rust is gekomen. De gigantische stenen deur zwaait open, gehoorzamend aan haar wil. De grijze spinelfwachters stappen naar de kant, twee volgen haar op haar weg naar de Grote Hal, daar waar de Koning op haar wacht.

In de Muil de hal die ze net verlaten heeft, zinkt het font terug het vuur in, de ketenen ontspannen zich, glijden weg van het lichaam van Urcham. De vervormde ogur valt terug op de aarde, de klap doet het chitinepantser splijten.

(( -> De Grote Zaal))

[ckeetel]

De spinelven stappen weer opzij wanneer de bezoeker zich aandient, de grote stenen deuren draaien langzaam open en de Heer van de ogurs betreedt de grote hal, de Muil. Een roodachtige waas schijnt over het doffe metaal van zijn harnas, als de vuren in de hal er hun licht op werpen. Een ogenblik lang rusten zijn gloeiende ogen op het centrum van de hal.

Ze heeft hem geroepen, gevraagd om een soldaat te beoordelen die gefaald had in zijn opdracht, één van de mannen die verkozen waren om een missie te volbrengen. Hij heeft belangrijker zaken die zijn aandacht opeisen en deze man was ToRunn's verantwoordelijkheid, zijn kommandant die nu met zijn mannen in het gebied van Raganorck hun kamp hebben opgeslagen. Toch stond ze erop dat hij persoonlijk zou komen en hij heeft de lange weg hiernaartoe aanvaardt. Maar als hij een blik op de stuiptrekkende Urcham richt en ziet wat hij is geworden, weet hij dat er niets voor hem te beoordelen valt. Zelfs de dood lijkt vriendelijker dan wat de manschap nu is en heeft ondergaan...

[Elegia Morfleur]

((ooc: waar is die Grote Zaal toch?))

"De Poort?" Echo is op slag haar pijn en achterdocht vergeten en staart naar het wezen, zoveel groter en grimmiger dan zij, met ogen glanzend van verbazing. "Je bedoelt dat het werkelijk bestaat? Het Koninkrijk? Coldrin," verduidelijkt ze, gedachteloos de Boog strelend, "Coldrin vertelde me het verhaal van het Verloren Koninkrijk. Hij noemde mij, de drager van de Boog, de koningin. We gingen op weg om het te zoeken, maar onze weg leidde ons wat het Koninkrijk betrof, geen stap verder. En toch was het al die tijd zo dichtbij... Hoe..."

Echo schudt haar hoofd. Ze hoeft niet te vragen hoe ze er komt, ze weet het. Alsof de wind een door stof vervaagde inscriptie heeft gezuiverd, zo sijpelen gedachten, woorden en beelden haar geest binnen. Een vergeten droom, een ongrijpbare herinnering... of misschien is het enkel een bevlieging, een betovering van het stenen wezen, de gitzwarte duisternis, het verlies en de illusies die haar langzaam waanzinnig maken. Het maakt niet uit. Ze kan geen kant op. De enige weg die er is, leidt niet terug maar vooruit en of haar handelen het resultaat van wijsheid of krankzinnigheid is, kan haar niet schelen.

De Poort. De Versteende Wortel. Echo kijkt op naar de Vernietiger. "Een gunst voor een gunst, ik zal de Poort zoeken, maar jij moet me helpen. Jij kent de Fabrieken vast beter dan ik. Ik zoek de plaats waar de sterkste wortel van het Woud dwars door de aarde, door de vernietigingen, het verzengende vuur en Haar haat is heengedrongen. Er moet één zo'n wortel, de kiem van de sterkste reus van het Woud, in de Fabrieken zijn. De Versteende Wortel, Li'kether Falmoor. Je moet me er brengen. Het is de enige weg."

Edited by: Elegia Morfleur at: 4/27/02 4:34:28 pm

[Elegia Morfleur]

(( ooc: ahem, excuses voor de vraag, mijn oog heeft net het antwoord ontdekt ))

[ckeetel]

"Er ligt meer in jou verscholen dan je vermoed weekvlezige, de Poort en de wereld daarachter bestaan...net als de Versteende Wortel, er is een plaats in de Fabrieken waar hij ze doorkruist en ik zal je er brengen...zo zij het, Li'kether Falmoor dwars door de vernietiging en de haat...mijn gunst aan jou."

Na het wegsterven van die woorden is het stil in de zwarte zaal, zwijgen de rotsen en de grijnzende koppen op de omgang. Vocht dat op de stenen rustte laat zich in een teer wit de lucht in glijden, van wand tot wand in een grillige lijn een fijnmazig net van stoom wevend, damp dat woester wordt, hoger danst en het onschuldige wit afwerpt wanneer het het rood van heter wordende gesteente daaronder weerkaatst. Heller wordt het rood, vuriger en dan breekt het bloed van de aarde erdoorheen. De gloeiende barst begint de ruimte in tweeën te delen als een reusachtige muil de geharnaste reus tussen de rode kaken lijkt te vangen en zijn lichaam langzaam in de stroperige massa weg doet zinken.
De grote ogur rijkt tussen de vlammen van de brandende stenen een hand uit naar de kleine gestalte voor hem. "Dwars door het verzengende vuur, Echo van de Wouden, een Vernietiger zal je vergezellen op de weg naar een Maker... kom, haar haat zal je hier niet treffen."

Edited by: ckeetel at: 4/29/02 3:15:24 pm

[Elegia Morfleur]

Voor Echo's voeten doet een enorme kracht de stenen vloer in tweeën splijten en de afgrond die ontstaat tussen de twee brekende muren is van duizelingwekkende diepte. Echo houdt een moment haar adem in; het schouwspel boezemt haar tegelijkertijd angst en verwondering in en zolang de twee gevoelens om voorrang strijden, blijft ze als versteend aan de rand staan.

Ze gunt zichzelf echter weinig tijd om te aarzelen, ze moet naar de Poort en proberen een einde te maken aan dit alles. De laatste gedachte aan Coldrin snijdt als een splinter van glas in haar hart en daarbij voelt ze de haat jegens het mismaakte gedrocht, die hen dit alles heeft aangedaan, binnen in zich fel oplaaien. De monsterlijke spinnenkoningin die zich verbeeldt een wereld naar haar hand te kunnen zetten, levens van anderen te kunnen leven. Dat afzichtelijke wezen dat haar geluk en liefde wenst te breken. Het zal haar niet lukken. Echo beseft dat de moed die haar voortdrijft niet de moed is van een doorgewinterde avonturier, maar die van een dwaze verliefde. En zij doen de meest wonderlijke dingen.

Echo hangt de Boog over haar borst en legt haar twee kleine handen in die van de ogur.

[Coldrin]

Ni'ldroc dwaalde door de fabrieken, door de donkere gangen gewrocht door duizende spinelfen in de vroege tijden. Langzaam gaat hij voort, hij loopt voorbij kamers en zalen, gangen en holen. Hij komt voorbij de grote ruimtes waar de Lotus gekweekt wordt, even blijft hij staan, maar gaat dan door. Verder in de fabrieken dringend, op zoek naar de poort, op zoek naar Echo. Zijn Echo, zijn Koningin.

[ckeetel]

Stil is het in de talloze ondergrondse tunnels van de Fabrieken, geen lucht lijkt er meer door de fundamenten te wervelen, geen steen verschuift, alleen de waterdruppels van de regens boven die een pad van jaren hebben gevolgd en hun eigen wegen groeven in de harde rotsen, hebben geluid, breken vrij van plafonds. Een nietig moment in hun lange bestaan bereiken ze de graad van zuivere perfectie. Tere ronde vormen reizen door de duisternis naar beneden, ongezien, onopgemerkt slaat schoonheid stuk op steen.

Een stem klinkt door de rotsen van de fundamenten, scherp en hard als het materiaal waar het tegen weerkaatst wordt, een adem die leven geeft aan de longen van de fabrieken, door iedere gang, in iedere hal en zaal, trilt de lucht met de echo's die Haar stem veroorzaken en verder dragen.

Zie hier mijn volk de nieuwe Heerser, de Brenger van de Nacht draagt hij aan zijn zijde, Irichàn zal zijn naam zijn. In de handen van de Wachter der Vlammen zal hij rusten en zijn naam is Ni'ldroc. Aanschouw mijn volk, jullie nieuwe Heerser... Ni'ldroc...

Fluisteringen doen de ruimten weer herleven, schuivende pantsers, woorden die geen bovengronds wezen ooit heeft gehoord, van lippen die in deze vorm het licht zelden hebben gezien. Perfectie reist door de Fabrieken en voor hem uit roeren hun vele bouwers zich. Het zijn hun emotieloze stemmen die zijn komen aankondigen, de wanden kleden waar hij langstrekt, de grond bedekken die hij treedt. Stemmen die veel worden en hun nieuwe Koning bezingen. Als machines treden de spinelven aan, aanschouwen de schoonheid van een Wachter van het Vuur, buigen hun hoofden en zinken door hun knieën als hij voorbijgaat.

Vier grote grijze spinelfwachters maken zich los uit de schaduwen van de gangen, escorteren de nieuwe Koning, nimmer wijkend van zijn zijde. Achter hem volgen vele zwarte spinelfstrijders die toestromen en aansluiten, zijn naam voor zich uit roepen, hun poten in het nieuwe ritme zettend. Een klankloze melodie die wordt overgenomen door de wezens uit de aders van de wouden. Hun stemmen beginnen de fundamenten te dragen, het klappen van de scharen vult de luchten, begeleidt iedere poot die hij neerzet, iedere trilling van de aarde als hij met zijn leger door de Fabrieken trekt...

Jij bent, mijn Koning, Ni'ldroc, Wachter der Vlammen. Aanschouw mijn volk, wat nu ook jou toebehoort. Schep jouw Koningin, een nieuwe Heerseres van Vernietiging en leidt het Vuur naar jullie Nieuwe rijk... Dan zal het weer zijn zoals in de jonge dagen, de aarde zal weer branden...

[Coldrin]

Ni'ldroc staat in de kleine zaal. Zijn grote zaal, een exacte kopie van de Grote Zaal, er hangen alleen geen kettingen aan de wanden of aan het plafond. In de plaats hangen touwen en aan de overkant van een stenen troon brandt een groot haardvuur.

Ni'ldroc staat recht, op de verhoging voor zijn troon, een tijdelijke troon. Zijn machtige krachtige stem dreunt door de zaal. Keer op keer op de aanwezigen beukend.
'De tijd is gekomen voor allen om zich achter mij te scharen. Mij te gehoorzamen, de weg naar de overwinning ligt open.
LAAT ONS GAAN!' riep hij. Ni'ldroc slaat met zijn gepantserde vuist op de stenen leuning waardoor er stukjes steen afbreken.
Met kalmere stem vervolgt hij: 'Voordat het zover is, moet ik eerst een nieuwe koningin hebben. Zoek Echo voor mij, zoek haar en breng haar naar mij.'

Ni'ldroc trekt zijn zwaard en heft het in de lucht.
'Ga nu kleintjes, zoek en vind, breng haar naar mij. GA NU en moge de duistere kracht van Irichan jullie geluk schenken.'
Het zwaard leek donker te worden toen het zijn naam hoorde.
Van zwart verandert het naar roetzwart waarop het verandert naar de oneindige duisternis van de hemel.
'GA NU EN BRENG HAAR!!!'

[Elegia Morfleur]

Echo voelde hoe de ogur haar handen in de zijne sloot en haar zacht, maar dwingend in zijn richting leidde, dichter naar de gapende afgrond. Ze verzette zich niet, hoewel haar voeten slechts met schuifelende passen de afstand tussen vaste grond en diepte overbrugde. Duizelingwekkend was de put voor haar en even sloeg paniek haar om het hart, maar op hetzelfde moment trok de ogur haar naar zich toe, trok haar uit haar balans op de rand van de afgrond, zodat de hele wereld eerst in langzame beelden en toen in angstwekkende versnelling met haar mee naar voren tuimelde. Dieper, dieper de diepte in, aan alle kanten schoten wanden langs haar heen en Echo sloot haar ogen, omklemde de armen die haar omklemde en verwachtte ieder moment de onzachte aanraking met de stenen aarde, die haar ruw haar snelheid zou ontnemen. Maar er gebeurde niets.

Toen het trillen van haar lichaam als gevolg van de doodsangst van de vrije val minder was geworden, opende Echo haar ogen, maar van alle kanten omsloot duisternis haar. Het duister was zo verblindend en Echo zo verdoofd dat ze nauwelijks kon zeggen of ze nog steeds voortbewogen of inmiddels al tot stilstand waren gekomen. Vlekken van alle kleuren en grootte dansten in haar blikveld en ze schudde haar hoofd, maar het duurde nog enkele minuten voor de duizelingen verdwenen. Het tuimelen van haar gedachten ging zelfs in stilstand, want ze bewogen niet langer, onafgebroken door en Echo schudde haar hoofd opnieuw.

De ogur was opgestaan, Echo opende en sloot haar ogen een paar maal en keek om zich heen. De mosachtige begroeiing van de stenen wanden baadde de ruimte waar ze beland waren in een flauw blauw licht, als kleine oplaaiende kandelaars. Het vertrek was van onregelmatig ronde vorm, overkoepeld door een laag dak, een vreemde gewaarwording na de ontzaglijke afmetingen van de ruimtes van de Fabrieken die ze tot nu had bezocht. Langs de wanden druppelde ragfijne watervalletjes van water, het leken kettingen geregen van glinsterende parels in het zwakke licht van de blauwe mossen, die als slangen van het plafond over de wanden van de grot kropen.

Echo volgde het voorbeeld van de ogur en ging staan. Het verbaasde haar dat ze de wond als gevolg van de splinter in haar voet niet langer voelde, toen ze een blik over haar schouder wierp zag ze zelfs dat de wond verdwenen was.

[ckeetel]

Het lichaam van Urcham haalt hortend en stotend adem onder de pijnen die deze verwrongen vorm met zich meebrangt en waarin de Heerser een nieuw lijden heeft gebracht. De spinogur leeft buiten zichzelf, ver weg van de realiteit van de zintuigen. Het enige dat hij waarneemt, het enige wat hem omvat is een zinderend rood, een helrood dat zijn hele spectrum beslaat, en voor hem bestaat er niets anders dan die rood.

Maar dan begint er zich een vorm uit los te maken, donker wordend, verdichtend voor zijn ogen en een berg nadert hem, een gigantisch figuur, waarvandaan zich twee ledematen strekken, het universum van zijn pijn overpannen en doven. Het rood lost op en een genadevol duister omringt Urcham, als hij zijn naam hoort uitspreken en hij de wereld onder de wouden verlaat. Een laatste adem verlaat het getergde lichaam, gevormd door rauwe fluisterende lippen wordt het een woord ... Holm...

Leiden en Lijden is één...de gevoelens achter het masker die de Heer van de Ogurs even aflegde, blijven verborgen in de verlatenheid van de muil, misschien voor een enkeling slechts onthult het iets, is een andere aanwezigheid getuige van een flits van medeleven in de gelaatstrekken van een Vernietiger. Maar zijn gezicht is weer hard als Man-Tau het zwaard weer terugtrekt waarmee hij een krijger de rust heeft geschonken. Hij heeft geoordeeld en hij verlaat de hal, gaat door de velden met de vele witte bloemen en verdwijnt dan, alsof met een volgende voetstap zijn lichaam deze plaats en tijd nooit doorkruist heeft.

...

Zijn voeten raken de grond en het machtige lichaam zinkt diep door de knieën als het de klap opvangt op de vochtige mosachtige bodem. De grote ogur werpt een blik op de weekvlezige wiens kleine handen zich in zijn metalen huid hebben willen graven. Dan gaan zijn ogen naar de steen tussen zijn vingers...genezing die geen pijn brengt... hij weet niet waarom die krachten behoren tot het Vuur dat hij in zich draagt. Waarom een Vernietiger zou moeten voelen voor levens die kwetsbaarder zijn dan hij is. Waarom hij vreugde noch verdriet beleeft aan het scheppen of het verwoesten, maar slechts naar die ene onbekende verlangt, naar antwoorden op zovele oude vragen.

Zijn grote handen sluiten zich om haar ranke lichaam. Zo voorzichtig als zijn kracht het toelaat, maakt hij haar los, één vinger had haar vele malen kunnen dragen, maar het zijn twee ijzeren handen die haar op het mos leggen. Dan staat hij op. "Hier, Echo van de Wouden, zullen we de wortel vinden zoals hij zich gevormd heeft, zijn we in de wereld zoals hij nu is en spreekt er geen vader meer, maar een krijger."

[Elegia Morfleur]

Echo haalde diep adem, terwijl ze de omgeving in zich opnam. Het klateren van het parelwater en haar eigen ademhaling waren de enige geluiden die de bijna betoverende stilte van het zacht blauw verlichte vertrek verstoorden. De zware bruidssluiers van krullende mossen bedekten alle muren en Echo bemerkte slechts één opening in het ronde vertrek. Het was een duistere, boogvormige tunnel die rechts naast haar uitmondde in de kamer; de opening was omkranst met takken die doorbogen onder het gewicht van de blauwe mossen. Echo voelde dat haar hart sneller begon te kloppen terwijl ze de opening bekeek, de Wortel... de Wortel was vlakbij.

Als gehypnotiseerd liep ze nader, strekte haar hand om haar vingers langs de broze takken van het mos te laten glijden en verwonderde zich over de zachtheid van het gewas tussen al het kille steen. Instinctief wist ze dat ze slechts deze tunnel door moest om de Versteende Wortel te bereiken, de mysterieuze Poort, de toegang tot het verborgen Koninkrijk, haar Koninkrijk? Dat leek onbelangrijk, belangrijker was het dat ze hier ongetwijfeld een band zou treffen met haar verleden. Een verklaring voor de raadselen van het verleden.

Terwijl haar vingers over het mos gingen, werd Echo plots het lichte trillen van de grond onder haar voeten gewaar, de huivering die in monotone dreunen door de wanden van het vertrek ging. Ze keek geschrokken om naar de Vernietiger terwijl het regelmatige gedreun intenser werd... het waren voetstappen... tientallen, honderden voetstappen, misschien wel een veelvoud van dat aantal, voortmarcherend in eenzelfde ritme. "Coldrin," fluisterde Echo en haar hart kromp ineen, een pijnscheut ging door haar borst. Ze had hem in de steek gelaten, achtergelaten in het gezelschap van het wraakzuchtige wezen, de oermoeder van de haat die onder de grond van de aarde broeide. Deze had hem in één van de hare veranderd en Coldrin had haar gemaand tot haar vlucht. Coldrin. Er was gebeurd wat de Vernietiger voorspelt had en Coldrin zocht haar, haar, Echo, honderden voortdenderende voetstappen zochten haar.

Echo sloeg haar hand voor haar mond terwijl ze terugdeinsde voor de poort naar de Poort, gevangen in een nieuwe golf van paniek en twijfel. Coldrin. Ze kon zich niet voorstellen dat het Wezen er in geslaagd was hem geheel te veranderen en ze wilde hem redden, ze wilde hem zo graag redden. Moest ze vluchten? Moest ze zich naar hem laten voeren? Teruggaan terwijl ze al zo ver gekomen was? Proberen met hem te praten? Het kon niet waar zijn dat hij alles vergeten was, dat hij liefde had ingeruild voor haat, ze kende hem toch? Kon ze hem niet overtuigen, een scherf van zijn liefhebbende hart tussen de drang om te vernietigen, raken? Ze wilde zo graag geloven dat ze daartoe in staat zou zijn, maar het voortjagende ritme van de voetstappen deed haar iets anders beseffen. Maar toch, ze hield zo veel van hem, hield zo veel van hem dat haar hart het uitschreeuwde van de pijn... voelde hij niet hetzelfde?

Echo keek van de omkransing van mos naar de ogur, van de ogur naar de boog. Ze sloot haar ogen, hoorde de voetstappen, beet op haar lip en ging toen de duisternis binnen.

[ckeetel]

Achter haar luistert de ogur naar de stem van de trillende aarde, met het zwaard in zijn handen buigt hij onder de mossen door, de doorgang is laag voor hem en hij moet zijn lichaam licht buigen om door te kunnen lopen. Grillig weerkaatst het plafond de rode lichten in zijn wapen, misschien was er ooit een woud geweest hier, in een tijdperk zo lang geleden dat de aarde het geleidelijk in haar schoot begraven had. Takken en wortels hebben zich ineengestrengeld, vormen de wanden en het plafond van deze tunnel, voordat hun kwetsbare lijnen konden verdwijnen etste het steen ze, nam ze op als verkilde herinneringen van een vergeten wereld, monumenten die een nieuwe hemel kleedden ver onder de grond. Op sommige structuren heeft het geduldige water haar laatste groet achtergelaten aan de levens van weleer. In nissen en verwijdingen hebben zich kristallen tegen de vormen afgezet en ook hier heeft het blauwe mos een nieuwe huid geschonken onder haar vele strengen.

De Koning heeft de Fabrieken weer doen leven, voor het eerst wordt het geluid van de vallende druppels overstemd door schurende pantsers, wordt de lichtblauwe gloed aan het begin van de tunnel verduistert door vele lichamen, leeft de lucht onder hun toonloze stemmen.
De weekvlezige is vlug, maar nog sneller zijn de poten van het volk onder de aarde, alsof ze door de Heerser zelf achterna gezeten worden. Als de gang wat verbreedt staat de grote ogur stil, draait zich om en dan botsen de Bouwers en de Vernietiger. Klinkt het kraken van chitinepantsers onder zijn geweldige handen, slaan hun scharen tevergeefs tegen zijn metalen harnas. Fanatiek is de voorhoede van de spinelven, als de laatste over zijn gevallen kameraden klimt en het zwaard van de ogur vindt, dreunt een nieuw ritme in de verte, zwaar en volhardend in aantallen.

Man-Tau vervolgt zijn weg, met grote passen het figuurtje voor hem inhalend. Even lijken de rode lichten in zijn ogen te doven.
"Weekvlezige...hij heeft je gekroond tot het kloppende hart van de Fabrieken, neem mijn raad aan...mijn enige...laat het voor de man Coldrin nooit stoppen met kloppen...geef niet op."

[Elegia Morfleur]

Echo beet op haar lip, de ogur las haar gedachten gemakkelijker van haar gezicht dan ze wilde, maar het waren zijn woorden die haar in haar beslissing deden volharden: ze moest naar de Wortel. Ze knikte vluchtig en vervolgde toen haar weg, vluchtend voor de naderende horde spinnen, de monsterlijke dienaren gestuurd door Coldrin. Maar zo eenvoudig zou hij haar niet te pakken krijgen; als hij haar tot de zijne wilde maken dan zouden de kruipende haakpoten hem niet ver brengen. Ze twijfelde er niet aan dat een tiental van de spinelven sterker zou zijn dan zij, maar zij had het voordeel van haar lengte en snelheid: in de tunnel waar de muren sneller dan haar pas naar elkaar bogen, zouden zij maar met moeite vooruit kunnen komen.

Echo had het gevoel dat ze een eeuwigheid door de duisternis rende, maar haar vermoeidheid en angstig kloppend hart maakte dat ze nauwelijks het protest van haar spieren gewaar was. Als verdoofd ging ze voort, het ritme van haar naakte voeten op de stenen vloer weerkaatste tegen de wanden van de gang die haar dieper, dieper onder aarde voerde en almaar nauwer werd. Ondanks het feit dat ze wist dat ze een grote voorsprong op de spinelven had, overviel het schrikwekkende gevoel dat ze in de gaten gehouden werd haar. Alsof de ogen van de Koning in haar rug brandde, dwars door de vele lagen van de aarde boorde en haar volgde. Ze probeerde de gedachte van zich af te zeggen. Ze moest mijlen van de plaats vandaan zijn waar Coldrin in zijn huidige vorm zetelde, ze was veilig.

Na lange tijd, het was onmogelijk te zeggen of minuten, uren of dagen waren verstreken sinds ze de Blauwe Zaal had verlaten, merkte Echo dat de muren van de tunnel langzaam begonnen te wijken, maar toen de gang plots afboog naar links, hield ze geschrokken haar pas in. De weg liep dood. Echo draaide zich om, maar er was niets dan duisternis. Ze draaide zich terug en staarde op de blinde muur.

Was ze dan werkelijk geleid door waanzin? Verslagenheid en teleurstelling welde in haar op, terwijl ze haar ogen samenkneep en in het halfduister om zich heen keek. Ze kon niet terug. Het kon toch niet waar zijn dat...? Echo liep op de muur toe en tastte deze met haar vingers af. Ze was te trots om zo snel haar nederlaag toe te geven en bovendien wist ze dat de gedachten in haar hoofd geen waanideeën waren geweest. De Versteende Wortel moest hier zijn, de Poort. Het moest, het moest. Ze kon niet terug, ze moest vooruit, door!

Plots bemerkte ze een kleine uitholling ter hoogte van haar navel, een plaats waar de steen iets terugweek onder haar vingers in een halve cirkel. Echo knielde en tastte de contouren van de scheur af en zag toen iets wonderbaarlijks. In de opening voor haar, de nis die nauwelijks twee handbreedten groot was, stond een plant. Zwart geblakerd als verschroeid door de zon, maar taai en trots als een woestijngewas spreidde het versteende plantje zijn hartvormige bladeren naar de denkbeeldige zon. Zijn wortels bedekte bijna de hele ondergrond, gekronkeld in en over elkaar, een vlechtwerk van honderden gekromde vingers leek het, onverwoestbaar en sterk. "De Versteende Wortel," fluisterde Echo. Ze kon nauwelijks de trilling in haar stem onderdrukken en greep als in een reflex naar haar Boog, waarop er iets vreemds gebeurde. De steen onder haar handen begon te smelten als zwart ijs, werd vloeibaar als een gordijn van water. Echo stond op en deed een stap achteruit, haalde toen diep adem en strekte haar handen uit. De toppen van haar vingers raakten de oppervlakte van vloeibaar steen, dat warm en koud tegelijk maar niet onbehaaglijk voelde... en gingen er dwars doorheen.

Ze was niet bang meer, angst werd verruild voor nieuwsgierigheid, ze werd door het zwarte gordijn getrokken door handen die haar lichaam omsloten en gelokt door stemmen die haar naam zongen. Ze verdween in de duisternis.