Raganorck

[Coldrin]

Met een gemak die hem verwonderde brak hij de armpoot van Urcham, een luid gekraak leerde hem dat ook chitine kon breken. Hij ving een slag van Urchams zwaard op met zijn schild en sloeg terug, zijn zwaard raakte dat van Urcham, vonken tolden in het rond.

[ckeetel]

Zacht schuurt het eeuwenoude hout van de twijg langs het booghout, wanneer hij naar achteren getrokken wordt, als een fluisterend weerzien van twee goede vrienden. Met een zucht springt de geïmproviseerde pijl weg, een korte vrijheid tegemoet.

Het zwaard van de Heerser ketst weer af op het harde schild van de spinogur, de enorme schaar als zwaard gebruikend pareert hij de kling en haalt weer uit naar de half-elf. Wat hij ook doet, hij komt niet door het halve stenen lichaam. En Urcham kookt van binnen, als hij dat lichaam er niet af kan trekken zal hij de poten eraf rukken, stuk voor stuk, beetje bij beetje zal hij dat lichaam verscheuren, zijn kapotte arm reikt uit naar een van de lange, brede staken voor hem, maar breekt volledig als hij hem vast wil grijpen. De pijn die hij voelt is niet meer dan een druppel in een zee van lijden. Gelijk slaat zijn andere klauw uit, maar als hij eindelijk denkt een deel van de Koning vastgegrepen te hebben, trilt de aarde en slaat een levende ketting om zijn lichaam...

Het pad van de pijl is inderdaad onvoorspelbaar...
Zonder zware punt voor de kracht, zonder veren die het gidsen scheert hij rakelings langs het achterlijf van Urcham, ketst omhoog naar een grijnzende muil op de omgang en dringt diep een brandende bek binnen. De stenen wachter lijkt te stuiptrekken als het vuur niet meer tussen zijn kaken spoelt, de aarde ratelt in zijn onbeheerste bewegingen, zijn ketenen scheuren rotsen en vinden een lichaam daarboven... dat van Urcham... De spinogur brult woest als de windingen van heet staal zich om hem heen vastklinken en weer raast zijn klauw op de spin voor hem af, dit keer richting het borststuk, waar de poten aan vast zitten...

Op de grond tussen het lavagesteente liggen de brandende resten van de twijg, een in dof metaal geslagen hand raapt het hete hout op. Draait het tussen de ijzeren vingers, dan lijkt het hout weer te leven en begint het langzaam te rechten en te vervormen...

[Coldrin]

Coldrin voelt de klauwen over de borstplaat schrapen zonder schade aan te richten.
Woede krijgt de overhand, drijft hem.
'Niemand solt met de Koning, Niemand, Heb je dat verstaan Urcham.' Het geluid dat uit de keel van Coldrin komt lijkt op een donderend geraas alsof een lawine naar beneden stort.
Hopelijk is Echo weg geraakt.
Ik heb het je toch gezegd, niemand wint van zichzelf.

Hij grijpt Urcham vast. Als een bankschroef houdt hij de spinogur in zijn ijzeren greep.
Hij mompelt enkele woorden en ijzeren kettingen schieten op vanuit het niets, omwikkelen de spinogur. Langzaam trekken ze strakker. Dan gloeien ze op, blauw, groen, rood, geel, alle kleuren verschijnen op de ketenen. De spinogur loeit van de pijn.
Het wezen dat eens Coldrin was lachte. Een nieuwe lawine van steengruis teisterde de ruimte.

[ckeetel]

Als zijn pijn al ver van het bevatbare ligt, dan brengt de Heerser hem nu ieen levende dood. Hij hoort, ziet en voelt de pijn van een complete ondergrondse wereld, alsof hij uit vele lijdende levende en rottende dode lichamen bestaat. Af en toe lijkt de hel even uit zijn lijf weg te trekken, om daarna op volle kracht terug te keren, hij kon het al niet aan, nu schreeuwt hij alleen nog maar terwijl hij stuiptrekkend de sterke ketenen spant. Zelfs de controle die hij nog had over zijn ledematen wordt er nu uitgemarteld.

In het bloed van de aarde is haar woedende kreet over het verlies van de Boog geluidloos. De rotsen in de immense hal beginnen te trillen, lava drukt zich door de breuken omhoog als Haar lichaam de lange weg terug neemt...

[Coldrin]

Het wezen dat eens Coldrin was, liet Urcham achter in de levende kettingen. Hij stampt de ruimte uit, weet waar hij heen gaat. Hij gaat naar de grote zaal, de zaal waar zijn Koningin op hem wacht.
Niemand staat in mijn weg.

[ckeetel]

Het lichaam van Echo verdwijnt alsof het nooit bestaan heeft, alsof haar voeten deze door vuur gevormde grond nooit betreden hebben. Het verwijnt zonder enig spoor na te laten...noch voor de levenden, nog voor de onlevenden noch voor de...goden.

Om Echo heen lijkt de zaal ineens leeg te zijn, geen geluid is er meer te horen, geen beweging meer te zien. De muilen van de wachters grijnzen nog steeds, maar het bloed van de aarde loopt niet meer door hun muilen heen en hun ogen zijn gedoofd. Zelfs in de breuken van de aarde gloeit geen vloeibaar vuur meer. Alsof deze zaal lang geleden gestorven is...een graf van ooit, of een ontstaansplaats van iets wat nog moet komen...

Een stem klinkt in deze ruimte, een stem die niet door rotsen weerkaatst wordt, zwaar als een vuurstorm die door grote takken raast, onmenselijk, maar niettemin eenvoudig, een stem die voorzichtig de woorden kiest van de mensentaal. "Gegroet weekvlezige, de echo van eens en de Echo van nu..."

Edited by: ckeetel at: 4/15/02 12:50:06 am

[Elegia Morfleur]

Echo draait zich met een ruk om. De plotselinge stilte die haar in zijn vacuüm heeft gesloten, is zo allesoverheersend dat het beangstigend is. Geen voetstappen, geen gerinkel van kettingen, het scheuren van pantsers. Het is stil. Doodsstil.

Als ze haar naam gesproken hoort worden door een stem, heft Echo verbaasd haar hoofd. Het geluid lijkt van overal en nergens te komen, uit alle richtingen en tegelijkertijd uit geen. Er is niemand, geen steen, geen wezen, die de stem lijkt op te eisen en dat maakt Echo des te behoedzamer. Haar Boog heeft ze gekruist over haar borst gehangen en ze omklemt het bewerkte hout met beide handen.

"Wie is daar?"

Haar eigen stem klinkt zo veel nietiger dan degene die tot haar gesproken heeft; het schrale geluid van haar roep wordt in de kale ruimte weerkaatst en weerkaatst tot er niets meer van over is dan een laatste, holle machteloze lettergreep. Echo schrikt er zelf van, doet een stap achteruit en voelt gelijk de stekende pijn van de messcherpe steensplinter die nog immer diep in haar voetzool dringt. Het bloed van de wond heeft zich inmiddels vermengd met zand en vuil en de zwarte, rafelige korsten rond de inham zijn donker gezwollen. Bij een volgende stap naar achteren vertrekt haar gezicht in een grimas van de pijn, maar desondanks gunt ze haar tegenstander geen onbewaakt moment om haar aan te vallen. Echo houdt haar ogen scherp op haar omgeving gericht, om haar as draaiend om geen muur te lang uit het zicht te verliezen en haar rugdekking te verliezen.

[Coldrin]

Het wezen dat eens Coldrin was, stampte de kamer uit, de toegangsopening door, op weg naar de Grote Zaal.

=>Grote Zaal

[ckeetel]

(( Grote zaal...wordt dat een nieuwe draad?))

Het kolkende vuur stijgt de breuken voorbij, tot een helrode, stroperige massa over het zwarte steen vloeit. Uit de diepte, gedragen door de lava klinkt haar woedende kreet, het geluid zwelt aan, verandert het bloed van de aarde in felgele opspattende golven. De rivier heeft haar weg naar boven gevonden, spoelt het vloeibare steen de trillende zaal in. En temidden van omhooggeworpen vuur rijst Zij op. De rotsen slingeren de echo's van Haar stem donderend door de ruimte en vermengt de geluiden met die van het levende bloed van de aarde.

Een moment lang lijkt Ze zelf uit vuur te bestaan, een zon in deze grote hal, een muil van de aarde. Tot donkere vlekken over Haar lichaam razen als Haar huid afkoelt en ze Haar definitieve gedaante aanneemt. Dan zakt ook weer de helrode massa terug de breuken in en komen de rotsen in de zaal tot rust.

Ze is niet heel meer, een deel van haar stenen lichaam is weggeslagen, een strijd heeft Ze geleverd in de diepte en de Boog, die vervloekte Boog had Ze los moeten laten. Nu draagt Ze de zware wonden van een gevecht en straalt het vuur, Haar bloed uit het gebroken steen. Ook Haar stem is beschadigt als ze zich omhoogricht en Haar Koning, de Heerser van Pijn en Vernietiging tot Haar roept...

[ckeetel]

Voetstappen rinkelen over het gestorven zwarte steen en het geluid dat eerst van nergens maar van overal leek te komen concentreert zich, verdicht zich in de ruimte vlak bij Echo. Alsof alle lucht ineens samentrekt, ontstaat er iets, groeit een schaduw op de gedoofde grond. Dichter en dichter, tot het langzaam een groot lichaam vormt, ruim drie meter hoog, waarvandaan twee vuren als ogen branden. Het lichaam van een enorme ogur verschijnt, beslagen met een harnas van dof metaal, waar hellebeesten in afgebeeld zijn, de grote brede ijzeren armen omvatten een zwaard dat net zulke krachtige ogen bezit als zijn meester.

"Buiten deze ruimte zal ik een wie voor jou zijn. Een ogur, het Vuur, een Woudverslinder. Hier ben ik een vader op zoek naar een Vader en heb je niets van mij te vrezen..."

[Elegia Morfleur]

Echo's mond valt open als een reusachtig lichaam als uit het niets voor haar verschijnt. De gestalte is minstens tweemaal haar lengte en vele malen haar sterkte. Uit ontzag en zelfbescherming doet Echo een stap achteruit, waarbij ze opnieuw pijnlijk herinnert wordt aan de zwellende ontsteking in haar voet.

Bij de woorden van de ogur schudt Echo verbaasd haar hoofd. "Ik snap er niets van," prevelt ze. "Niet waar ik ben, waarom ik hier ben, waarvoor ik hier ben. Niet wie jij bent, wat je mij wilt zeggen, wat je van mij wilt. Waar is Coldrin? En waar is dat fluisterende gedrocht uit de lava? Waar zijn wij?" Ze klemt de Boog dichter tegen zich aan. "We moeten hier weg. Versterking halen uit de Wouden. Of zeg me hoe ik dat monster moet verslaan en Coldrin terug kan krijgen." Ze kijkt hem recht in de ogen. "Ik ben niet bang."

Vriend of vijand... Ze vertrouwt de situatie en de figuur nog weinig.

[ckeetel]

Een bosdier lijkt ze, waakzaam, opgejaagd. Zijn vurige ogen volgen haar als ze achteruitstapt en de Boog stevig vasthoudt, zien de ongeschoeide voet en de steen die zich erin heeft vastgewerkt en hij hoort haar de vele vragen op hem afvuren.
Hij schept geen plezier in Echo's onzekerheid, noch in haar pijn. Ondanks het vuur van de aarde en de vernietiging dat in hem woedt, bezit hij geen haat, kan hij begrip opbrengen voor haar gevoelens. Maar hij is wat hij is en hij zal niet anders zijn... een vernietiger.

Hij laat zijn handen op het zwaard rusten. Bedachtzaam, de antwoorden op haar vragen omzettend naar een door mensen gesproken taal.
"...Het fluisterende gedrocht uit de lava... die hier al ronddoolde voor het woud de oude armen uitstrekte, toen het vuur uit de diepte van de aarde in lange tongen door zwarte rotsen aan de oppervlakte brandde. Ze is een wezen gemaakt uit het bloed van de aarde verlangend naar de wereld van vooheen, toen het vuur nog hierboven heerste en er andere wetten golden. Voor de een is ze een godin, de Hoedster van het Vuur van de Aarde, een demoon, een 'gedrocht', Heerseres van Lijden en Vernietiging, voor de ander is ze datgene geweest wat hem het leven heeft gegeven..."
Ze heeft geprobeerd met de Fabrieken het woud te verzengen en het vuur terug te brengen, maar het bos brak haar af. De wortels die verbrandden maakten de grond vruchtbaar en de bomen kwamen terug, keer op keer. Nu rust ze op een van de weinige aderen van de aarde...hatend wat er boven haar groeit, het vuur vernietigd heeft en vreest ze boven alles wat jullie bindt..."

Ze heeft verschrikkelijke wraak genomen op de man die haar stenen hart bond en die verdween, veel heeft ze vergiftigd, op een ding na...dat wat de Boog kan oproepen...de Poort, onbereikbaar voor haar is datgene wat erachter ligt. Maar voor jou, Boogschutster is hij toegankelijk...en ook voor de man Coldrin. Zij wil het vuur van de haat en vernietiging daarachter brengen en Coldrin is haar eerste stap...jij zou de tweede zijn..."

"Wat ik van je vraag is een gunst...ik was een vonk die wegsprong toen de twee krachten van het woud en het vuur met elkaar in botsing kwamen...sindsdien zijn mijn paden van de wereld gegaan en weer teruggekomen...weinig is voor mij zo duister als de weg van mijn onbekende Vader. Ik hoop dat achter de Poort een antwoord ligt, maar ik wil mijn vuur daar niet brengen..."

"Ga door de poort...laat me weten of er iets van Hem daarachter ligt...indien je mij die gunst verleent, mag je er ook een van mij verlangen..."

Edited by: ckeetel at: 4/19/02 11:06:47 am

[Galliminus]

Een lichtspel met een flits van violet....De geur van zwavel...Medarion materialiseerd nabij het grote beeld van Haar. Medarion had zich bovengronds genezen van de wond die de pijl in zijn borst had veroorzaakt. Hij knielt voor haar en begint te spreken,"Het is gelukt Vrouwe,..de stad is waarschijnlijk al vergeten dat zij onze Koningskinderen kwijt zijn....Yigghorshq houd de mieren tegen uit de stad....., hoe kan ik u verder van dienst zijn Uwe Verdorvenheid?" (( ))

Medarion wacht de reactie van zijn Meesteres af en vraagt zich tegelijk af waar de vrouw en de Smid waren.........

Medarion Kraakwater

[ckeetel]

Na Haar terugkeer heeft Ze Haarzelf weer op de stenen vloer neergezet, in de Zaal van het Bloed van de Aarde. Nu hoort ze hem spreken, hoort de naam die hij Haar toedicht en richt Ze zich tot hem.
"Wees niet al te vrijpostig in het geven van namen, mijn Dienaar...mijn vuur heeft een minder strelende tong dan die van jou..."

Te kort is Ze geweest in het helende Bloed van de Aarde. Haar strijd heeft Haar een stuk van Haar stenen lichaam gekost. Maar dat is het minste...
Je hebt een schouwspel gemist liefste, er is een Koning, maar hij kon me geen Koningin geven...ik vraag me af waarom... Ik kan haar noch de Boog waarnemen...onmogelijk...Ze sist het laatste woord, heeft de vrouw de Fabrieken verlaten? Dan had Ze het moeten voelen...
"Ik moet haar hebben...en de Boog, ze zal haar lot ondergaan en het vuur aan de andere kant van de Poort brengen! Vind haar en haar Boog en breng ze voor de nieuwe Koning...ze hoeft niet heel meer te zijn...

Je hebt mij behaagt en mij het lijden van de stad in een bokaal van vlammen aangeboden...liefste, dat alleen al is een beloning waardig...

Haar gedachten gaan naar de Grote Zaal, roepen de elementen van de aarde op en vormen ze om, smeden ze, tot er een levend beeld van haar herschapen is, heel, onbeschadigd, gezeten op de troon die voor haar gemaakt werd, toen de Fabrieken werden opgericht.
Daar wacht het de komst van de nieuwe Koning af...

Edited by: ckeetel at: 4/19/02 9:41:32 pm

[ckeetel]

Ik moet weer terug liefste, terug naar het bloed van de aarde. De Boog is iets om rekening mee te houden... Ze strekt zich, een beweging waarbij brokken steen uit Haar weggeslagen stuk in Haar naar beneden vallen. Ik zal mijn eigen Ogen, Oren en Stem achterlaten, totdat ik weergekeerd ben...

Ah, een bezoeker...de gefaalde krijger wordt opgehaald... Ze werpt een blik op het verwrongen lichaam van Urcham wat tussen de ketenen hangt, Haar tanden ontbloten zich tot een afschuwelijke lach. Dan begint Haar bloed te stijgen, traag en stroperig begint het weer de ledematen van het stenen beeld aan te vullen en de huid te stollen, totdat wat gebroken was weer geheeld is. Het spinnelichaam zinkt naar de grond. Het beeld rijst, vuur en lava druipen uit het ontstane gat wanneer het figuur van een grote vrouw eerst het ene en dan het andere been op de grond zet. Achter haar bewegen de enorme windingen van het slangelijf en een reusachtig lichaam tilt zichzelf de lucht in, het stort in de zwarte vloer waardoor gestolde platen omhoog komen en lava zich uit de breuken drukt. Dieper duikt dit voorwereldlijke wezen de rode rivier in die onder Haar doorloopt, de rivier die in een andere hal door een reusachtige koperen muil onder deze zaal door stroomt.

De grote stenen vrouw staat voor Medarion...