Raganorck

[Elegia Morfleur]

Echo's ogen schieten door het vertrek, langs de muren, de vloeren, het silhouet van het Beest dat het grootste deel van de ruimte in beslag neemt. Steeds weer gaan haar ogen echter terug naar Coldrin... het ding dat Coldrin niet meer en wel is. Zijn woorden klinken door haar hoofd. De Boog... De Boog... De kettingen rond haar polsen en enkels rinkelen, haar vingers tintelen, maar er is geen enkele manier waarop Echo de Boog kan bereiken, hem spannen en richten. Echo schudt haar hoofd, haar Boog, haar Boog! Enkel Coldrin kan hem bespelen en enkel zij kan hem richten. Coldrin! Echo vervloekt haar boeien en het Beest en haar hart krimpt ineen bij het horen van Coldrin's kreten in haar gedachten. Hou vol, fluistert ze, hoewel ze beseft dat het oneerlijk is iemand te vragen zich tegen een marteling als deze te verzetten. Het is zo onmogelijk. En zij zo machteloos. Asjeblieft, Coldrin, hou vol... Ik hou van je Coldrin, hou vol...

[ckeetel]

Het moment is daar, de Koningin verlaat de ogur die ze omgevormd heeft en keert terug naar de zwarte kom waar de lava nu in begint te stijgen, rondwoelend kogels van vuur de lucht inspuwt, vragend om datgene wat het lot van de half-elf zal bezegelen. Dat wat hij net gevoeld heeft is slechts een afspiegeling wat hem te wachten staat, zijn lijden is nog maar net begonnen...
Ze zal hem sterker maken dan de Koningen voor hem, ze zal hem in tegenstelling tot hen smeden met het vuur, hij zal bijna gelijk staan aan de wezens uit Haar wereld, een wereld die niet meer is, tenzij in duistere door vuur verlichte streken en vergeten diepe spelonken van de aarde.
En zo zal ze ook de vrouw maken, met haar innerlijke kracht zal ze wellicht sterker groeien, sterker dan Haarzelf...
Zijn liefde voor vernietiging zal net zo groot zijn als zijn liefde nu voor deze vrouw. Hij zal verschrikkelijk zijn, meedogenloos en datgene wat achter de poort ligt, die poort op die vervloekte plek in het centrum aller Fabrieken, vernietigen en met zijn nieuwe sterke Koningin overheersen...het vuur zal weer zijn zoals het hoort te zijn...

Liefje, ik heb geen hart...

Witte Lotus draagt ze in Haar handen. De oude taal van het vuur spreekt ze, donderend rollen Haar tonen tegen de rotsen van de hal, lava glijdt over haar stenen lippen, stroperig stort het in het font. De wanden beginnen te beven. De monsters die de omgang sierden, de zwartstenen lijven met hun grijnzende muilen beginnen te ontwaken. Lava traant uit hun ogen en hun scherpe lachende kaken verwijden zich. Ter hoogte van de half-elf trekken ze zich terug de rotsen in, op vier na, hen behoren de levende kettingen toe die de smid dragen. Kettingen zoals ook Zij ze heeft.
De grond breekt onder het lichaam van de gevangen man en acht beesten richten zich eruit op, zetten hun met vuur bloedende kaken in zijn zijden, branden hun gloeiende tanden diep in zijn kwetsbare vlees.

De vloeistof in de kettingen begint weer te lopen, de metalen wormen in zijn lichaam graven weer verder, op zoek naar de grootste levensader....zijn hart. Langzaam glijdt het zwart door de pompende ketenen zijn lichaam in, het bloed van de aarde dat zijn kwetsbare vlees wegzindert, verpulvert en omzet in vloeibare steen. Ze houdt hem levend...en bij bewustzijn. Zijn huid begint van binnenuit weg te branden, druppels vuur druipen uit de vele sissende wonden.

Dan komt het helrode van Haar bloed. Haar bloed dat verhardt, het vloeibare steen vangt in een ondoordringbaar harnas. Het bloed dat alle emoties van warmte en liefde verwringt, kapotmaakt, ze omzet in pure passie voor vernietiging en lijden en zijn haat voor alles dat leeft en compassie voelt, voedt. Het bloed dat smeedt, begint, vermengt met de zojuist uitgesproken woorden van vuur, zijn lichaam te vervormen.

Hongerig drinken de muilen van de Acht zijn verbrande lichaam en Haar bloed, ze strekken zich en vormen langzaam vier paar stevige, grote, gelede poten. Over het achterlichaam leggen zich brede zwartgepunte schalen. Bovenop het enorme spinnenlichaam rijst het halve stenen lichaam van de half-elf, uit zijn oogkassen beginnen dieprode lichten te gloeien. Door het gezicht ligt een diepe groef, waar eens zijn litteken zat. Alleen zijn haar kan Ze niet veranderen, het haar dat met een zilveren gloed over zijn schouders valt.

Helwit zijn de schakels als uit Haar handen de bloembladeren van de Witte Lotus hun essentie verliezen aan de lava en sterven. Helwit glijdt het het nieuwe, verschrikkelijke lichaam binnen. Dit is de dood, de stof die alle hoop vernietigt, die alle haat en passie versterkt, verlangen doet naar meer...oneindig veel meer lijden...en waanbeelden biedt als ideeën voor nieuw leed...

De ketenen dragen nu de Nieuwe Koning, en in Zijn hoofd stelt ze hem Haar vraag,
wat voel je nu voor deze mens...Echo...

Edited by: ckeetel at: 4/8/02 2:04:15 am

[Coldrin]

Rode punten branden in zijn kassen als kolen. Het is raar om vier poten en twee armen gewaar te worden. Coldrin kijkt rond, de geest in het lichaam dat eens Coldrin geweest was kijkt rond en ziet zijn eigen lichaam. Zijn bovenlichaam, naakt op het lijf van een spinelf, chitinepantser. Zijn zilveren haar, het enige dat herinnert aan vroeger.

De stem van de Koningin dringt zijn gedachten binnen.
Wie ben ik mijn liefste? Wie ben ik? Wat is mijn naam?
Ik hou van haar, ik hou van Echo!
Van jou, mijn lief, van jou, ik ben van jou. Geef me witte Lotus, ik smacht er naar.
De ketenen die het wezen wat eens Coldrin was vasthouden, spannen strak, breken en hangen nog aan de vier poten en de twee armen vast.

Waggelend, niet gewoon zo te lopen gaat hij naar Echo toe, naar de plek waar zij in haar ketenen hangt, tranen over haar gezicht. Een grijns splijt zijn gezicht open. Angstaanjagend scherpe tanden onthullend, niet die van een mens. Zijn adem een geur van de dood verspreidend.
Echo, ik hou van jou, wat je ook mag denken, ik hou van jou. Blijf dit denken.
Dom wicht, denk je dat je door te wenen alles kan veranderen, er verandert niets, je kan niets meer doen. Ook jij wordt zoals ik, het is fijn Echo, laat het gebeuren, je weet niet wat je mist.
Het wezen heft een hand met een keten en slaat Echo in haar gezicht. Bloed welt op. Het brengt Coldrins gezicht dichter bij dat van Echo. Een gevorkte tong komt naar buiten en likt het bloed op.
Mijn Echo, ik hou van je, zal altijd van je blijven houden, luister niet naar het andere wezen in mij. Ik walg van het ding, maar op een andere manier is het ook een deel van mij dat opzij geschoven is geweest.
Nee, dit is wat ik altijd geweest ben, ik was zo, ben zo, zal altijd zo zijn, niemand kan mij veranderen. Wat moet ik doen mijn Koningin?

[ckeetel]

Zie je liefje....hij is wat hij hoort te zijn...Heer van vernietiging en lijden. Jouw stervende liefde. Wat vindt je nu van hem, zit er nog iets in behalve vuur? Is er nog zachtheid in zijn ogen? Put je nog troost uit de aanraking van zijn stenen huid?...Liefde... Ze lacht om het woord.

Er was er ooit één die dacht een hart in mij te zien...aandoenlijk...Hij kwam vanuit de wouden en stak zijn vervloekte hand naar me uit in het vuur. En ik beantwoordde het het gebaar, ging naast hem, als een van de zijnen en aanschouwde het verachtelijke kwetsbare leven in de massa die jullie bossen noemen. Hij verdween en ik ontwaakte en ik zag dat het vuur van de wereld stierf en dat het woud bezit genomen had van dode grond...ik herschiep mijzelf, nam wraak op alles wat hij liefhad, schonk het leven in de wouden beelden van een Nieuwe Wereld en ze schiepen hun eigen vernietiging....de Fabrieken.Haar ogen branden fel, Toen wrochte ik leven uit ander leven, maakte van scheppers vernietigers, liet hun handen graven en bouwen, maar zelfs daarin verwerkten de dwazen hun oude verlangen naar de wereld boven...stenen bomen...

Haat liefje, haat is alles wat ik wil zien, in jou, in hem. Haat komt voort uit vernietiging, vernietiging komt voort uit vuur en de wet van het vuur zal wederom heersen...jij zal van geen betekenis meer zijn...evenals datgene wat achter de poort ligt, de poort van de Boog

Ze staat achter de Nieuwe Heer van pijn en vernietiging en legt haar handen op zijn stenen schouders. Ze is sterk, een Koningin waardig, ze is voor jou, maak van haar jouw Koningin...mijn Koning...dit moment is van jou alleen

Genoeg kracht heeft hij gekregen om ook Haar te veranderen, de woorden van het vuur zitten in hem, beveler van mineralen en metalen. Veel van Haar bloed heeft ze aan de nieuwe Koning geschonken en de aarde moet Haar kracht hernieuwen. Ze keert terug naar de windsels van het slangelijf waar ze de Boog gesmoord heeft gehouden.
Ooit zullen ook deze nieuwe heersers het pad kennen door het Bloed van de aarde en met de boog zinkt ze weg, wordt één met de gloeiende barsten in de zaal en verdwijnt naar ongenaamde regionen van nimmer zwijgend vuur. Straks zal Ze ze leiden naar de plaats van de poort...

Dan bulderen de fundamenten in een verschrikkelijk trillen van pijn en wordt het weer stil.
In een poel van lava vlakbij Echo, komen de tere vormen van de Boog bovendrijven, onaangetast door de gloeiende stroop. Ze heeft de Boog los moeten laten, nu geeft de aarde het terug...

Edited by: ckeetel at: 4/8/02 9:37:20 pm

[Coldrin]

Liefste, weet dat ik altijd van je zou blijven houden, altijd, wat zij ook zeggen mag.
Nu is het tijd voor pijn, het lijden, het vernietigen, de bloederige wraak voor mijn lijden.

De zachte uitdrukking die eerst op Coldrins vroegere gezicht gelegen had, was verdwenen en had plaats gemaakt voor een stenen uitdrukking van woede.
Kettingen kronkelden zich rond de armen en benen van Echo.
Steeds vaster en vaster, om dan plots los te laten. Als levensloze slangen vielen ze op de grond.

Vlucht Echo, vlucht, neem de boog mee en vecht je een weg naar buiten, vlucht. Nu!!! Ik weet niet hoelang ik hem nog in bedwang kan houden. Vlucht!

Er heerste een tweestrijd in Coldrins hoofd. Het wezen en Coldrins geest streden om de overhand, maar Coldrin was zienderogen aan het verliezen.

Je komt hier nooit levend vandaan, je wordt mijn koningin.

Edited by: Coldrin at: 4/8/02 7:36:08 pm

[Elegia Morfleur]

De slag in het gezicht heeft Echo doen duizelen; een schaafwond die van haar wenkbrauw diep in haar wang snijdt, is het spoor dat Coldrins uithaal achterlaat. De bijtende pijn maakt plaats voor het warme druppelen van bloed langs haar kin in haar nek. Een moment welt er blinde angst in haar op, dan hoort ze Coldrins stem en haar bloed mengt zich met haar tranen. Het volgende moment is ze van grote hoogte naar beneden getuimeld en ligt als een weggesmeten lappenpop bewegingsloos op de stenen vloer. De verdoving van de val duurt echter maar even: de drang om te overleven, de angst omdat ze weet wie ze nu als haar vijanden heeft, wint het van elke verlamming, van de pijn, van de vermoeidheid.

Echo duikt naar voren en steekt haar hand uit naar de Boog in de kokende massa. Ze brandt haar handen en uit een kreet van schrik. Haar pijlen... Nergens... Ze moet hier weg... Ze kan Coldrin niet achterlaten... Ze moet weg! Niet zonder Coldrin! Niet langer twijfelen. Echo zet het op een lopen, haar Boog dicht tegen haar borst gedrukt, haar lange zwarte haren wapperen achter haar als een duistere nacht.

[ckeetel]

Een gemartelde blik ziet het fijne figuurtje van de vrouw wegrennen en de enorme halfspinogur trekt waanzinnig aan zijn ketenen. De geest van de ogur leeft voorbij de grens van de pijn die hij kan bevatten, de schakels beginnen onder de kracht die hij uitoefent uit te rekken en te vervormen. Alles wat hij wil is vernietiging, vernietiging die zijn pijn msschien zal doven. Zijn hoofd slaat achterover en dan breken ook zijn ketenen. Zwaar dreunt de aarde die zijn gewicht opvangt, dan rijst het lichaam omhoog en raast het naar voren, Echo achterna.

Buiten het waarneembare aanschouwen twee paar ogen de verwrongen lichaam en geest van wat eens Coldrin was , zien Echo's vlucht, aanschouwen de waanzin van Urcham. De rode lichten doven

[Coldrin]

Ik moet winnen, ik kan niet anders, voor Echo, denken aan de mooie momenten.

Vanuit zijn ooghoeken ziet hij een spinogur achter Echo aan lopen, Het wezen dat eens Coldrin was, zet een paar stappen en valt dan neer, levenloos op de grond.

Nee, je kan me niet verslaan, ik ben jou, en jij bent mij, wij zijn één. Je kan me dit niet aandoen.
Let op en zie wat ik doe.
Beelden schoten door zijn hoofd, herinneringen, de beste tijden, de mooiste beelden van het verleden, geluiden uit verloren gewaande tijden, geuren die terug kwamen. Zijn woede werd verminderd en verdween, verdween uit zijn hoofd.
NEEEEEEEeeeeeee.....!!!!!

[ckeetel]

Ook al is de wegvluchtende vrouw voorbestemd voor de Nieuwe Koning, Urcham reageert op haar als een kat op een muis, zich onbewust van de Heerser die in zichzelf strijd, zich onbewust van het gevaar waar hij zich in bevindt als hij de Koning zijn Gemalin wilt ontnemen.
het enige wat hem drijft is zijn grote scharen om dat ranke lijfje slaan en doormidden breken, hij stoot een schorre kreet van verlangen uit als hij haar dichterbij ziet..

[Coldrin]

De strijd was beslist, de geest van Coldrin had gewonnen, voorlopig toch, totdat wraak, woede weer de kop op steekt.
Zijn lichaam is nog steeds dat van een halve spinelf. Waarschijnlijk hebben ze enkel zijn elfse kant kunnen veranderen en zijn menselijke kant niet.
Dat betekent dan ook dat Ogurs van elfen afstammen. Dat is iets waar er nog eens over nagedacht moet worden.

Dan ziet hij de spinogur die Echo achterna zit.
Woede wou de kop weer opsteken, maar Coldrin verandert het in liefde, liefde voor Echo.
Hij doet enkele wankele stappen totdat hij zijn poten gewoon is. In de hoek van de ruimte ziet hij Zilverslag staan en ziet hij zijn schild liggen. Met voorzichtige stapjes loopt hij die hoek uit en neemt zwaard en schild op.

Als hij het vertrouwde gevest in zijn hand voelt, slaakt hij een kreet. Een dierlijke kreet, recht uit het chitinegedeelte van zijn lichaam.
'URCHAM!' De naam komt in hem op zoals een gedachte in zijn hoofd zou opkomen.
Hij laat zijn dierlijke instincten de vrije loop, behalve de woede en kan nu sneller over en door de ruimte lopen.

[Elegia Morfleur]

Echo kijkt niet links en rechts maar rent voort, voort door de ruimte. Het plafond echter torent zo hoog boven haar uit en de wanden van de muur omsluiten zo'n enorme ruimte, dat ze nauwelijks het gevoel heeft dat ze vooruit komt. En ieder moment verwacht ze een nieuwe, monsterlijke gestalte te zien verschijnen, een opengesperde muil, gloeiende ogen. Voorovergebogen snelt Echo voort; haar sandalen is ze tijdens haar val eerder al verloren en haar blote voeten schrapen langs ruwe steen, huid wordt opengereten door de onregelmatige vloer. Maar ze voelt niets. De Boog heeft ze nog steeds dicht tegen zich aangeklemd. Weg! Weg!

Dan voelt ze iets, hoort ze vlak achter zich het diepe, hijgende geadem van iets, iemand, heet brandend in haar nek. Ze voelt klauwen die schrijlings langs haar armen, benen en heupen schieten. Iets zit haar op de hielen, iets dat vele malen groter en sterker is dan zij. Echo versnelt haar pas, het voelt of haar benen haar lichaam voorbij rennen en ze heeft nauwelijks controle meer over haar bewegingen.

Plots wordt er iets om haar middel geslagen en wordt Echo moeiteloos van het pad geveegd. Ze zweeft even door de lucht, voelt hoe haar lichaam in de greep tegen het lichaam van de ogur wordt getrokken en begint dan in het wilde weg om zich heen te slaan. URCHAM! Met een smak beland Echo op de grond, krabbelt overeind en wil haar vlucht vervolgen, maar een stekende pijn in haar rechtervoet belemmert haar de voortgang. Echo werpt een vlugge blik naar beneden, maar ziet alleen maar bloed.

[ckeetel]

Wanhoop...pijn, hij ziet haar voor zich schieten als een druppel kwikzilver tussen steen. En hij wil dat de druppel uiteenspat. Zodat het verscheurend vuur in hem gedoofd wordt. Links en rechts slaan zijn zware klauwen naast haar lichaam, zo dichtbij...en iedere keer ontkomt ze. Het maakt hem woedend, het voedt zijn waanzin, maakt hem blind voor alles om hem heen. Alles wat hij ziet is haar zwarte haar met de kleur van gestolde lava en haar lichaam dat zich van hem vandaan beweegt. Weer schiet zijn klauw naar haar toe en deze keer voelt hij het zachte vlees ertussen. Tussen zijn gepantserde scharen beweegt ze als hij haar naar zich toe haalt en eindelijk zal hij het genoegen hebben, het gekmakende ding uiteen te rukken en de zinderende vlammen die hem vanbinnenuit opvreten te doven.

Maar dan is er iets achter hem wat zijn aandacht opeist, hem deze verlossing niet gunt, hij verliest zijn prooi, draait zich om en ziet de spin achter hem, een groter lichaam, meer stukken om er vanaf te rukken en zonder enige aarzeling werpt hij zich voluit op het nieuwe lichaam. Zijn scharen proberen het te omsluiten, het te vernietigen...vernietigen...


(( There's always a girl that falls down and twists her ankle on behalf of de little ice-cream cone. And there's always a little revolver that they're going to shoot de monster with ~ Frank Zappa ))

[Coldrin]

Toen Urcham op Coldrin afsprong, namen zijn reflexen het over, hij wou zich opzij gooien zoals hij vroeger deed, maar vergat dat er nu een spinnelijf aan zijn lichaam zat.
De klauwen van Urcham schraapten over het spinnelijf.

Toen het wezen weer onvast op zijn poten stond, draaide Coldrin zijn hele lichaam en lijf naar Urcham om. Het zwaard en schild, zijn vroegere lichaam leken klein naast het immense lijf dat aan hem vasthing, dat groter was dan Urcham, maar hem ook in zijn bewegingen belemmerden.

Coldrin wachtte af. Als Urchams klauwen niet door de chitine geraakten, dan zou zijn zwaard er zeker niet door geraken.
Langzaam cirkelden ze rond elkaar.

You are carrying de faith of us all, little one.
-Boromir

[ckeetel]

De huid van de Heerser, gesmeed uit vuur en steen is hard, alsof Urcham tegen een rotsmuur aanbeukt. Als zijn schaar onder de arm van de Koning doorschiet, klemt de elleboog van de Koning de bepantserde ledemaat in zijn zij en kraakt het chitine van de ogur met gemak. Het zwaard waar hij langs maait, richting het lichaam van de half-elf ketst zonder enige schade toe te brengen af op zijn donkere schild. De grote spin draait om de Koning heen. Het vuur vreet...vreet aan de ogur en hij ziet het lichaam voor hem in de rode ogen, een lichaam met stenen ledematen dat een kracht bezit, die hem even doet aarzelen. Maar aarzelen is pijn en de pijn moet weg, het lichaam voor hem moet kapot...hoe dan ook...nu.

Niet meer wachten, het vuur vaagt zijn denken weg, hij is alleen met zijn lijden, lijden dat hem beroofd heeft van zijn ogur-zijn, het laat zijn ogen gloeien en hij geeft alles voor zijn laatste aanval...

De rode ogen volgen het duel, het dodelijke spel op de tong van de muil, de strijdring van de pijn.

[Elegia Morfleur]

(( I get de message ))

Als Echo zich omdraait, ziet ze de ogur die haar even tevoor aanviel in zijn volle glorie, in gevecht met de halve spinelf, Coldrin. Het is vreemd dat ondanks Coldrins verandering zij hem bijna geheel ziet zoals ze hem herinnert; zonder de monsterlijke vermomming hem aangedaan door de Koningin. Het is Coldrin. Hoe dan ook. Echo's ogen volgen het pad van de stenen van de vloer langs de pilaren die het plafond stutten. Ze twijfelt er niet aan of dit is een gevecht op leven en dood. De scherpe steen die diep in het eelt van haar voetzool is gedrongen, deert haar niet. Ze zal Coldrin beschermen. Als elf of als spin.

Plots valt haar oog op een lange, ranke stok, half verborgen in de donkere schaduwen van een grillig rotsblok. Echo bukt en weegt het hout in haar hand en slijpt, met een paar bewegingen langs de muur van de ondergrondse zaal, de tak tot een punt. Met een half oog houdt ze het gevecht in de gaten, probeert te vergeten wat ze ziet en zich alleen te concentreren op de weg die haar geïmproviseerde pijl moet afleggen: recht, recht tussen de ogen van de ogur. Echo's handen trillen en zonder een pijl van het juiste gewicht en de juiste lengte is de baan die het wapen zal afleggen onvoorspelbaar. Maar ze twijfelt niet langer... spant... richt... en laat los.