Raganorck

[De hond met vele namen]

Een schaduw is bij het vuur opgestaan, Vriend staat stil. De kruiden beginnen de pijn nu echt te verdoven, de hond heeft de indruk dat hij zich in een soort schemerwereld bevindt en ergens aan die rechterkant komt iets groots en donkers op hem af lopen. Het dringt langzaam tot hem door dat die schaduw niet in orde is, hij kan het ruiken, hij kan het voelen, traag zet hij zijn poten neer, het hutje in het oog houdend, de tong ver uit de bek, de borst rijzend en dalend, hij moet weer rennen, als zijn leven hem lief is.... het boselfje redt het wel, haar bomen, haar land. Maar hij wil haar nog terugzien...en de vrienden die hij zo lang uit het oog verloren is.
Iets zwiept rakelings langs zijn vacht als hij zich afzet, nu hij alle vier de poten op de grond zet en er geen pijn meer is, loopt hij, enkel het silhouet met het ingezakte dak in gedachten. Hij proeft bloed achter in zijn keel, maar hij rent, dreunende voetstappen achter hem, een luchtvlaag over hem heen als hij uitwijkt en bijna zijn evenwicht verliest onder de stijfgeworden poot die zijn gewicht nauwelijks kan dragen. Dichterbij komt het geluid en hij kan een ademen horen, dan stort hij zich in de duisternis van de bouwval, slaat met zijn kop tegen een harde wand en valt...hier had de opening moeten zijn, hij kan hem ruiken, maar waar? Dan een grote hand die hem bij zijn achterhand grijpt, een verschrikkelijke kracht die zijn botten bijna breken wanneer hij langzaam de lucht ingetild wordt...

[Anoniem]

Ze zat op een tak,hogerop,je zou zoekend naar boven moeten turen om haar te kunnen zien,niet wetend waar ze zat.Zelf wist ze preices waar ze was,deze plaats kwam haar overduidelijk bekend voor,het gevecht met de chitines waaraan ze enkele ogenblikken ook nog aan had gedacht,maar het zag er zo verlaten uit,zo alleen.Ze voelde de kwade aanwezigheid in haar buurt.Ze voelde dat Vriend,Voeter,of hoe hij ook heette,niet in orde was.Niemand waarschijnlijk,vooral Coldrin en Echo niet.Daarom liet hij me gaan.

In de verte rijzen hoge bergtoppen op,op de voorgrond lichten enkele stukken glas zwak op in het schijnsel van enkele sterren.Enkele dieren krijsten dingen,over liefde,over kwaad,terwijl ze daar nog steeds op de tak zat.Ze wist dat hij haar zo zou gevonden hebben,maar had ze op de grond gesprongen had hij haar zeker gezien.

Uit haar riem haalde ze de drie dolken,gekregen van Coldrin,de smid,nu zou ze ze zeker kunnen gebruiken.Proberend zo weingi mogelijk bladeen te laten ritselen,draaide Faranyell zich om en keek naar de ogur die haar nauwlettend in de ogen probeerde te houden. Klein was ze dan misschien wel,ze had vroeger nood gehad aan echte vriendschap,maar nu-ze beet op haar tanden en knarste ze tegen elkaar- nu had ze vrienden,en ze zou er niet niets voor terug doen....
Haar arm verhefte zich in de lucht en de eerste dolk vloog in de richting van de ogur,barstend uit woede die was ontstaan door hetgeen wat zij hadden aangericht,steeds had het zich blijven opkroppen,en nu liet het zich los als een woedend beest dat zichzelf niet meer in bedwang kan houden.

[ckeetel]

Even is er niets te merken van leven tussen de bladeren, geen schaduwstreep, geen geritsel van het groen, geen schuiven over een boomtak. En dan is er die fijne flits, een straaltje licht dat van de hoogten onder de kruinen naar de bijldrager reikt. Dachhelm blikt kort naar zijn schouder, een scherp glanzend stukje is te zien waar het lemmet , ondanks de harde leerachtige huid en gedragen door een felle wil, zich vrijwel geheel in zijn vlees heeft geboord, Coldrins mesjes zijn van goede kwaliteit. Achteloos trekt de ogur het metaal eruit. Het wapen zou misschien niet groter zijn dan zijn duimnagel en het valt roodgekleurd op de grond. Dan haalt hij zijn arm naar achter, de mug heeft zich verraden met die steek en hij slingert het blok hout met grote kracht de bomen in...

Edited by: ckeetel at: 5/24/02 7:54:39 pm

[Anoniem]

Ze had zich verraden,de dolk was raak,maar bleek geen enkel effect te hebben gehad op hem.Hij slingerde eveneens zijn arm en nog geen seconde later komt er met een grote kracht een groot stuk hout op haar af.Even probeerde ze het nog te ontwijken,maar het trefte doel.Had ze de tak proberen te ontwijken,viel ze op de grond,deed ze dat niet trof de tak haar zowieso en zou ze ook vallen.Het was te laat gereageerd.

Het stuk hout raakte haar zij en ze viel versuft van de tak.De lichte druk van de bladeren en takken in de boom waren niets vergeleken met de grond.Ze probeerde nog op te staan,maar de pijn stak in het vlees en het rode bloed dat er doorheen sijpelde.Met haar hand probeerde ze de glibberige wond toe te drukken en op te staan.Met een hand in de zij en een op de grond keek ze naar hem.Nu leek de ogur nog groter.Als een grote zwarte gedaante stak hij af tegen het nu nog zwakke schijnsel van de vuren in de verte,de donkere paarsblauwe gloed die door de bomen scheen en de geluiden van rumeur en stilte in het kamp verderop.

Ze probeerde een uitweg te vinden,naar hem toe lopen ging in elk geval niet(veel te groot voor haar),en achter haar stonden er alleen in de verte nog bomen waarin ze zich kon verschuilen.Ze zou dan een hels eind moeten lopen wat ze niet zou halen,hij zou haar zo ingehaald hebben,als een hongerige wolf die tot alles in staat is.Het enigste dat als een schuilplaats voor haar kon dienen was de gebroken glazen koepel.Maar ze herindderde hoe diep dat die was geweest,hoe Coldrin er aan toe was geweest wanneer hij van een minder hoge diepte was gevallen.Ze wist hoe de anderen touwen hadden gehangen om hen naar boven te hijsen,maar zelfs de lianen in de bomen kon ze nu niet meer te pakken krijgen.

Ze stond kreunend op,vervloekte de pijn in haar zijde en rende weg,ze wist niet meer naar waar toe.Naar de bomen in de verte,of naar de koepel die bezaaid was met gebroken glas.Het enigste dat ze nu wou weten is of er hulp zou kunnen opdagen.

[ckeetel]

Als een afgestorven blad valt het kleine lijfje van zijn prooi naar beneden, achter haar landt de tak op de bosbodem. En dan beweegt het toch nog, hijst het zichzelf overeind, wankelend op die twee dunne pootjes en hij ziet haar naar hem kijken...nog steeds vechtlust? De ogur grijnst, hij waardeert een mug die vol blijft houden... Het lijkt te nog bij te moeten komen van de klap, de geur van bloed bereikt hem, doet hem weer aan zijn honger herinneren, het stuk vlees wat bij het kampvuur op hem wacht en dan neemt hij enkele grote passen, strekt zijn hand naar het boselfje uit...

[Anoniem]

Ze voelt hoe de hand zich in haar nabijheid brengt,maar ze is al opgesprongen en rent weg.Weg,niet wetend naar waartoe,in de koepel springen zou waanzin zijn,pure waanzin.Ze rent er rakelings langs heen,een rare begroeiing had zich nu over het gebroken glas gevestigd en liet een vreemde gloed achter.In de verte was het bos en de nacht die voorheen zo lang leek te duren verdwenen met een hoge moeite.Ze rent naar het bos,steeds dichterbij,de stekende pijn in haar zijde meenemend.Nu weet ze hoe Vriend zich moest hebben gevoeld,hij had het slechter,hopelijk was hij niet in moeilijkheden geraakt.Maar ze moest nu niet aan iemand anders denken.Ze had er een reden voor,ze moest op die plaats zien te geraken.De plaats waarheen Coldrin en Echo waren gevoerd.
Een boom lijkt langs haar heen te gaan en waait met een troosteloze moeite in de ochtendwinden.Meerdere bomen verschijnen,samen met de opkomende gebruikelijke mist.Ze hoopte dat dit hem even zou ophouden,al was ze daar niet zeker van geweest.Met hem kon je waarschijnlijk nooit zeker zijn.
Ze voelde hoe er rotsen zich uit de bodem begonnen te steken als scherpe nagels en punten.Ze ziet door de nu lichte mist en een groen gebladerte een donkere plek,donkerder dan alle andere.Ze rent er rechtstreeks naartoe,op het moment wist ze niets anders meer te doen dan dit.De bladeren slaan met buigende takken tegen haar hoofd.Ze weet dat ze binnen is,een donkerte vangt haar,maar ze loopt door,had er nog niet aan gedacht dat er misschien ook een einde zou kunnen gekomen zijn aan deze tunnel.Maar opeens besluipt het haar.Ze draait zich om,hijgend van vermoeiing,het zweet op haar voorhoofd,de zware voetstappen die achter haar denderen en ziet dat de donkerte zich over een vele langere afstand verspreid dan dat ze had gedacht.
Haar vaart verminderd ondanks dat ze gevolgd word en gaat over in schuifelende stappen.Ze kijkt om zich heen,boven haar bevind zich de gebroken koepel waarover een vaag ochtendlicht schijnt,bevangen met geel en rood.Die rode kleuren,dezelfde geuren die hier hangen.Ze herkent het hier zonder moeite,ookal was ze er vorige keer niet binnen geweest.Alles kwam zo bekend voor nu.Ze had van boven de zaal gezien met vele in-en uitgangen.Hoge en lage deuren.Maar op de een of andere manier wist ze dat ze daar niet binnen moest gaan.Een spinneweb heeft altijd wel een uitweg.Langzaam verdwijnt de zaal terug achter haar rug.De gang word voor een moment terug donker.Verse aarde word hier vermengt met de geuren van dood en verderf.Hoge en kwade geuren.Langzaam schuifelt ze verder,steunend met een hand tegen de wand,de andere nog steeds in de zijde,totdat ze bemerkt dat de gang verbreed.Enkele toortsen branden met een lage vlam flikkerend op en neer en verlichten een poort.Een koperen poort.

(gaat verder in de ruines van de eerste fabriek)

Edited by: Faranyell at: 5/25/02 6:03:10 pm

[De hond met vele namen]

Door de schemerwereld van zijn verdoving ziet Vriend de grond onder zich verdwijnen. Maar zijn wil om te leven is sterk en ondanks dat de omgeving verschrikkelijk traag haar dimensies aan hem toont. Beseft hij wat er gebeurt, in wat voor benarde positie hij zit als ogurgeur langs zijn neusholte strijkt. Als in een reflex draait hij zijn grote grijze lijf om, slingert zijn nek naar achteren, zinken zijn kaken in kleding en taaie ogurhuid. Hij bijt door, uit alle macht trekt hij als een wild dier aan het vlees waar hij zijn tanden in heeft gezet. Bloed begint hij te proeven...de geur van de strijd en Vriend wordt een hond zonder naam, de gedachten aan zijn vrienden vervagen. Hier is hij op zichzelf, hier werd hij voor gemaakt. En de harde huid begint te scheuren. Een geweldige druk op zijn kop als een grote hand zich om zijn schedel spant en de vingers toedrukt, de oorlogshond laat niet los, zelfs als de wereld aan hem voorbij begint te glijden, als de bossen verdwijnen en een duisternis opdoemt, bijt hij door. Maar voordat het donker hem toedekt, wordt de lucht uit zijn longen gedrukt, verliest hij de greep en komt onzacht op de aarde terecht.
Wat er ook gebeurd is, hij is losgelaten. De klap van de val werkt door, alle richtinggevoel is hij kwijt, maar Vriend die weer langzaam tot zichzelf komt, beseft dat hij een tweede kans nooit zal krijgen, alles wat hij heeft is de geur van de spinelftunnel om op af te gaan en hij kruipt zo hard als zijn hijgende lijf het toestaat, langs de wand waar hij eerst tegenaan klapte, verder, en dan verdwijnt de aarde onder hem en valt hij, rolt hij een helling af, een eeuwigheid lijkt zijn val te duren, rakelings langs wanden en losse stenen, tot hij eindelijk stilligt. De sterren zijn verdwenen, boven hem spant zich de koepel van de spinneheuvel.

Edited by: De hond met vele namen at: 5/28/02 12:02:24 pm

[ckeetel]

Grommend licht Dachhelm het ingezakte dak van de hut op dat half over het gat is terechtgekomen. De ingang is veel te smal voor hem, de prooi had uitgeput geleken, meer dood dan levend. En nu is het aan hem ontkomen. Lang staat de ogur niet bij het verlies stil. De hond en het boselfje waren niet het enige die van het verborgen pad geplukt zijn, een paar wilde zwijnen hebben ze gevangen, konijnen en reeën die bezweken door een uitputtende vlucht, bovendien heeft ToRunn jagers de Wouden ingestuurd, om de vele hongerige magen tevreden te stellen. De mannen kunen lang zonder eten, maar een hongerige soldaat is geen goede soldaat en nu geeft hij ze de kans weer op krachten te komen.

Edited by: ckeetel at: 6/1/02 2:51:27 pm

[De hond met vele namen]

Uitgeput ligt Vriend op de harde vochtige bodem onder de koepel. Er zijn geen spinelven hier, geen levende althans, slechts geuren van dode. Zwak te ondescheiden in het zachtblauwe licht van de nacht die vrij door het gebroken glas heenvalt, zijn enkele roerloze vormen van hun lichamen, dof is hun pantser geworden. Donkere gaten zijn het in de schijnwereld die hij onder de verdoving beleeft. Vreemde zachte trekkingen voelt hij in zijn wond, geen pijn, alsof hij al iets vrijer kan ademen, alsof een klem die al die tijd om zijn hart en longen gezeten heeft zich begint te verwijden. Zijn kop legt hij over een voorpoot en hij sluit de ogen, zich aan het gevoel overgevend.

[red]

((OOC: skeet ik heb dhmdvn even verplaats naar de spinelfenzaal met de gebroken koepel. Sorry van het Gm-en, je mag me bijten, gr.))

[De hond met vele namen]

(( Prima gr
De hond met vele namen -> de spinelfzaal met de gebroken koepel ))

[Arnmack]

Hoe lang de ork al gelopen heeft, weet hij niet, de misten die boven deze geul hangen, de vochtige wortels, struiken en kruinen die er overheen welven, bieden weinig zicht op de luchten buiten. Zijn tred is een monotone cadans geworden, tijden geleden lijkt het dat zijn looppas veranderde in rennen. En het eindeloze ritme brengt hem in trance, de geluiden van zijn voetstappen op de harde aangestampte grond lijken weggefiltert te worden want alles wat hij hoort is het ruisen van bladeren boven hem, flauwe echo's van geritsel, wanneer een wild dier een heenweg zoekt tussen de groene planten. Wat hij volgt is het spoor van de ogurs, van Dachhelm en ToRunn die op terugtocht zijn. Dan schiet hij omhoog, de walkant op, trekt zich op langs de wortels, hier is de troep het woud ingegaan. Arnmack wordt aanmerkelijk voorzichtiger hier, kort rustend tegen een stam om uit de trance te komen, neemt hij een slok uit het drinkleer, neemt de omgeving op, om vervolgens het spoor weer verder te volgen.

Het kamp is verlaten enkel zwartgeblakerde stukken gras geven aan waar vuren eens gebrand moeten hebben, ToRunn's leger is terug naar de basis. Arnmack verkend het kamp en ergens dichtbij een begroide heuvel laat hij zich op de hurken zakken. Geuren van een hond, tot zijn verbazing en daar dichtbij iets wat hij net op kan vangen, maar onderdeel lijkt van de geuren van het woud en hij herinnert zich weer dat vreemde wezentje dat hij bij de smidse in de bosrand zag...voedsel voor de ogurs...

De hond is blijkbaar naar een van die vervallen hutjes gelopen, het elfje is de heuvel op gegaan, De boogschutter begrijpt het niet, ogurs laten hun prooi nooit zomaar vrijwillig gaan, of was de betreffende ogur te vol van vertrouwen over zichzelf...Dachhelm...waarom ook niet. Hij volgt haar spoor de heuvel op en dan een sterkere geur, al is het oud, geronnen bloed... Dachhelm en het elfje. Hij buigt zich voorover en raapt iets van de bosvloer op, wrijft modder en bladdelen van het ding af...Dachhelms bloed...het wezentje moet zich verdedigd hebben, met een werpmes? De ork grijnst.
Op de heuvel houdt hij kort pauze, gunt zichzelf een uur slaap, voor hij verder gaat en het spoor van het elfje tot aan de tunnel volgt. Eerst heeft hij nog Dchung verzameld, hetzelfde spul waarmee ze de mensen in de smidse uitrookten. Dan gaat hij de tunnel in...

((Arnmack -> De Spinelvenzaal met de gebroken Koepel))

Edited by: Arnmack at: 7/18/02 11:19:06 am