Raganorck

[ckeetel]

De grijze vacht rilt, zijn grote hart stampt, drukt bloed door zijn lichaam heen wat niet vloeibaar meer schijnt maar stroperiger, dikker en trager lijkt te worden. En door zijn halfopen ogen ziet hij het pad onder zich wegglijden, kleine voeten die hem dragen, hoort hij haar hart wat klopt als een waanzinnige. De grond klopt, de geul klopt, achter hen een dof regelmatig bonzen, naderend door de mist, steeds dichterbij.

Het kleine vriendinnetje wat hij had moeten beschermen, zorgt nu voor hem. Nu voor eens had hij gewild dat hij het boselfje weer uit het oog had verloren, dat haar kleine voeten haar verder hadden gedragen, dat haar lachen in het struikgewas boven had geklonken, weg van de dreiging. Dan dreunt de grond, een enorme voet zet zich naast hen en voor Vriend het weet word hij met Faranyell de lucht ingetrokken, boven de mist uit ziet hij de hemel op zich afkomen en wordt hij onder een arm vastgeklemd terwijl een grote hand zich om het boselfje vouwt.
De ogurs hebben hen ingehaald en Dachhelm heeft de twee van het pad af gegrist. Verder dreunt het leger van ToRunn, sneller dan Faranyell en Vriend daarstraks liepen. Stof voor zich uitwerpend, terwijl de hemel boven hen begint te verduisteren.

[Anoniem]

Angst komt te boven,nu meer dan ooit.Het geluid is te dicht.Het bonzen is zwaarder dan alles nu.
Ze kijkt om en ziet nog het zware gezicht van iets,en word daarna de lucht in getrokken,me met de zwaarte.
Haar voeten grenzen niet meer aan de grond,en haar handen niet meer aan die van Vriend.Een arm omklemd haar lichaam en haar amen vallen slap naar beneden.

[ckeetel]

De nacht is diepzwart, net zo donker als grote lichamen die de geul doorkruisen, lager worden de wallen hier, grote en knoestiger de bomen, wiens gedraaide takken naar de passanten lijken te willen reiken, bochtige knieën uit de aarde lijken te tillen en in die houding vastgevroren zijn.
ToRunn gaat over de wal en achter hem zijn manschappen. De reuzen breken door het kreupelhout, kleine bomen moeten het ontgelden als ze zich een weg banen naar een open vlakte waar in het licht van vele sterren de omtrekken van kleine verwaarloosde hutten zijn te zien. Een heuvel ligt in het midden daarvan. Woudreuzen hebben hun oude takken over een koepel erbovenop gebogen, een gat is geslagen in de enorme glazen halve bol en splinters schitteren als sterren tussen de vele dode bladeren.

Hier houdt de veteraan halt, wachten worden uitgezet en dan reiken talloze vlammen naar de hemel. Dachhelm werpt zijn vangst vlakbij een kampvuur aan de voet van de heuvel, spookachtig speelt het gele licht tegen de vele verwrongen takken zonder de duisternis achter het kreupelhout te kunnen raken. Dachhelm legt zijn bijl neer, trekt zijn mes terwijl hij zijn prooien grommend opneemt "hm...er zit niet veel vlees aan...maar goed...eten is eten..."
Als hij zijn hand uitstrekt buldert ver van hen een rauw bevel, de kommandant wil de bijldrager spreken en de ogur draait zich van het vuur af, verwijdert zich van de twee figuurtjes...

[Anoniem]

De nacht was heengevallen en we werden neergesmeten op een open plaats onder de open sterrenhemel.Een knetterend en laaiend vuur brand hard en laat zijn schijnsel neervallen tegen alles wat zich in de buurt ervan bevind.De hobbelige tocht had haast de vermoeidheid uit me geslagen,maar Vriend leek er alleen maar erger aan toe te zijn.
Lichtende gensters springen op van het oranje-rode vuur en vallen neer op de droge grond.
Haar rug lag oncomfortabel tegen een helling en het hoofd bonzde weer.

Ik hoorde hem iets zeggen over eten,hopelijk had ik het verkeerd verstaan,en daarna verdween het van ons.
Ik verloste me van mijn ongemakkelijke positie en ging dichter tegen Vriend aan zitten.Mijn hoofd draaide in het rond om te zien of niemand iets opmerkte~de wachters hadden zich gezet op de beste plaatsen en hielden alles in het oog wat er ook maar gevaarlijk leek voor hen.Gelukkig leken we voor hen alleen een uitgeputte elf en een verwonde hond~dus ze lieten ons voor niets.
Ik haalde een zakje tevoorschijn en nam daaruit enkele gedroogde planten uit.Ik hoopte dat ze iets konden doen tegen de wonde van hem en drukte ze tussen het verband.(niet op de wonde...)Veel meer kon ik niet doen.

[ckeetel]

Hij beleeft de reis nog, zijn lichaam die tegen dat van de ogur slaat, de wereld die steeds minder helder werd en zich steeds meer in de duisternis ging afspelen. En het boselfje dat wederom buiten het waarneembare verdween... Nog steeds dreunt zijn lichaam, maar er is rust nu en een aangename warmte die een flakkerend licht over de grote grijze kop werpt. Een gewicht voelt hij tegen zich aandrukken, een andere warmte, menselijker en een bekende geur raakt zijn gevoelige neus. Vrolijk slaat zijn staart op de grond. Dankbaar is hij voor de pijn die minder wordt als de kruiden die ze tussen het verband stopt beginnen te werken. Zover de pijn en zijn kracht het toelaten legt hij zich om haar heen, beschermend, haar uit het zicht van de ogurs brengend. Hij maakt geen zorgen over zichzelf, maar over haar... Het elfje moet weg hier...en snel, waarom is ze hier nog, deze plaats die naar onheil riekt? Ze zullen haar kwaad doen... Hij kijkt haar aan met zijn gele ogen, jankt machteloos, hij kan niet praten, hij kan niet vertellen dat ze op moet staan en wegrennen, dat er dan tenminste een van de vrienden over is om de anderen te zoeken, dan is de reis niet voor niets geweest. In zijn ogen legt hij hij zijn woorden... ga... ren.... maak dat je wegkomt klein ding...

Als ze zijn woorden niet zal begrijpen, als ze bij hem blijft zal hij iets moeten doen wat hij niet wil doen... maar ze moet weg hier, ze moet blijven leven en dat is hem meer waard dan wat dan ook.

ToRunn is klaar met zijn overleg met Dachhelm. De bijldrager draait zich om, naar het kampvuur in de verte waar zijn eten op hem wacht. Hij slaat zich op de maag en grijnst, dan begint hij het kamp te doorkruisen...

[Anoniem]

Ze voelt hoe de hond over haar kruipt om haar te beschermen,hoe hij met strenge ogen naar haar kijkt alsof hij iets wilt zeggen,hoe hij zacht gromt,en dan ziet ze in de verte de man staan die hen had opgetild en over de weg had meegesleurd.De vlammen wakkerden steeds hoger op terwijl hij zich terug naar onze richting draaide en terug naar hier kwam met een vervaarlijke grijns op het gezicht gesneden.Gensters vliegen in de verte omhoog en vallen omlaag.Een valt neer op haar arm en laat een brandende vuurwonde achter.Ze weet waarom de hond met zo'n ogen naar haar kijkt,dat ze nu moet weggaan,dat het nu nog gaat.Maar ze k

[Anoniem]

Ze voelt hoe de hond over haar kruipt om haar te beschermen,hoe hij met strenge ogen naar haar kijkt alsof hij iets wilt zeggen,hoe hij zacht gromt,en dan ziet ze in de verte de man staan die hen had opgetild en over de weg had meegesleurd.De vlammen wakkerden steeds hoger op terwijl hij zich terug naar onze richting draaide en terug naar hier kwam met een vervaarlijke grijns op het gezicht gesneden.Gensters vliegen in de verte omhoog en vallen omlaag.Een valt neer op haar arm en laat een brandende vuurwonde achter.Ze weet waarom de hond met zo'n ogen naar haar kijkt,dat ze nu moet weggaan,dat het nu nog gaat.Maar ze kan gewoon niet,ze kan hem niet achterlaten.
Het licht breid zich uit voor haar ogen,haatl haar armen onder de hond vandaan en zet zich af tegen de grond.Ze staat recht,de heuvel ligt achter haar.Ze hoopt zo hard dat...hopelijk.Ze houdt haar hand vast aan een verdord stuk gras,kijkt nog een keer om en klimt dan op de heuvel.

[ckeetel]

Vriend ziet haar gaan, de duisternis van het kreupelhout in. De oren gespitst, zacht slaat zijn staart tegen de grond. Even denkt hij nog een flits van licht van haar te zien, maar dan is ook dat verdwenen.
Ze is weg, uit hun handen, tussen de bomen op de heuvel verdwenen waar haar voetstap lichter is dan de hunne, haar wereld. Nu bekommert hij zich om zichzelf, probeert zich op zijn poten te hijsen. Langzaam, trillend, drukt hij zijn achterpoten omhoog. Om dan vervolgens zich op zijn voorpoten te zetten. De pijn is verdoofd, maar de schade die de grijze hond heeft opgelopen, hindert hem in zijn ademen. Een ogenblik lang staat hij stil, de grote kop naar de grond gericht, de oren in de nek.
Achter hem nadert een geur die hij maar al te goed kent en die hij zeker niet wilt ontmoeten. Met zijn neus proeft hij de lucht. Er waren gangen hier...hij weet het, toen hij in een hinderlaag liep in één van hen. Hij kent de essenties van de spinelftunnels... en daar een eind verderop in de richting van een verlaten hutje meent hij er een te ruiken. Achter hem hoort hij een korte woedende grauw, Dachhelm heeft iets de heuvel op zien springen en voor hem zietde ogur een andere prooi zichzelf overeind worstelen, die heeft hij zo, het beest is uitgeput. Maar die ander...de aarde trilt onder zijn grote passen, als hij naar de heuvel gaat en zijn lichaam door de lage begroeiing ervan breekt.

[ckeetel]

Met een grote hand leunt de ogur tegen een boom aan, hij is door de lage begroeing heengebroken, nu tuurt hij in de duisternis van de bomen, verderop ziet hij lichtjes verraderlijk bewegen, maar hij weet dat het glas is, het gebroken glas van de enorme koepel die de zaal van de spinneheuvel overspant. Langzaam strijkt hij met zijn andere hand langs zijn kaken. Hier ergens moet ze verdwenen zijn... Vanuit hier kan hij het vuur zien en de grijze hond die er nog steeds staat, krachten verzamelend om overeind te blijven. Hij trekt zijn lippen op als hij de lucht in de omgeving in zich opneemt...maar enkel bosgeur kan ruiken...
Zachte ogurvloeken grommend, beweegt hij zich voort, luisterend naar ieder geluid dat zijn prooi zou kunnen verraden...hij zal eten vanavond, hond, of een mager boselfje...vlees is vlees...

[Anoniem]

Hoog zit ze,als de adelaar in zijn nest tegen de rotswand.Verborgen tussen vele bladeren die kietelen in de nak.Ze kijkt met afschuw naar hem,volgt zijn bewegingen,ziet hoe de grote hand zich naar de vloekende kaken brengt.Ziet hij hij zijn oren spitst op elk geluid dat van haar afkomstig zou kunnen zijn.Maar ze houdt zich zo stil als de grote blauwe vogels in de ondiepe meren en kijkt naar hem;evenals naar Vriend.De hond probeert met de grootste moeite op te staan,trillend op de poten,als een donkere silhouet tegen de hoog oprijzende vlammen.

De ogur loopt haar richting uit,richting de boom waarin ze zich bevindt~Faranyell's kijkt achter haar~In de verte ziet ze de maan het licht laten neervallen op iets wat glas lijkt te zijn.Ze laat haar ogen wennen aan de donkerte en blijft steeds in die richting kijken totdat ze ziet wat het is.Deze plaats kwam haar al zo bekend voor,de spinneheuvel.Het gevecht met de chitines,de spinnen die voorheen nog iets geweest waren en met elkaar levend,niet van elkaar levend!

Ja,dit was de spinneheuvel.In de verte ziet ze de hoge bomen hun takken en bladeren nog net zo in de hoogte steken als voorheen.Ze herinndert het gevecht met de spinnen in de regen die was opgewekt door een van de 5.De gedachten kwamen terug,hoe we samen Coldrin en Echo uit de koepel trokken en wat nu opnieuw zou moeten gebeuren. Het is nu geen geheim meer dat zij belangrijk zijn,misschien is het geen geheim geweest maar toch wist niemand er van.

Edited by: Faranyell at: 5/19/02 8:42:41 am

[De hond met vele namen]

Vriend hoort Dachhelm door de laaggroei heengaan, soms stil, dan bereikt een nieuw kraken zijn gevoelige oren weer. Onwillekeurig gromt hij, klapt met zijn kaken naar de wond die hem zo in de weg zit... als hij een hele hond was, was hij de ogur aangevlogen. Maar hij is niet heel, hij moet vertrouwen op haar behendigheid en de geheimzinnige manier waarop ze soms snel uit het oog verdwijnen kan. Toch kan de hond het niet helpen, in zijn gedachten hoort hij de botten van de ogur kraken.
De hut lijkt nu ver verwijdert van hem, met een poot die hij niet kan gebruiken en een lijf dat om zuurstof schreeuwt die zijn beschadigde longen nauwelijks kunnen leveren, hinkt hij poot voor poot richting het donkere silhouet voor hem. Achter hem rijten de geluiden op de heuvel zijn hart. Iedere stap brengt hem iets verder, maar doet hem steeds meer pijn... als ze maar kan ontsnappen.
Uit zijn ooghoeken ziet hij iets bij een ander kampvuur opstaan, voelt hij andere ogen in zijn vacht branden...

[Anoniem]

Vanuit de hoogte ziet ze hoe de grote grijze hond zich,al hinkend,naar de Ogur begeeft,de tanden op mekaar,bijtend naar zijn nog steeds hinderende wonde.
Hij had haar laten gaan om de anderen te gaan zoeken,dat er nog iemand overbleef.Hier probeerde hij alleen zijn oud instinct terug boven te halen,de oorlogshond zat nog steeds in hem,dat kon je zien.
Als ze hier bleef zitten zou er niets van komen.Voorzichtig draaide ze zich om op de dunne maar stevige tak waarop ze zat en vroeg zich af welke plaats het beste zou zijn om aan de overzijde van een andere hoge stam neer te komen.De bomen stonden hier dicht tegen elkaar en de takken waren in mekaar gestrengeld als gevlochten riet.Voorzichtig kroop ze in een andere tak,steeds verder verwijderend van de vuren.

[ckeetel]

Dachhelm draait zich langzaam om, hij heeft iets gehoord, zó licht, dat het deel uit lijkt te maken van het eeuwige ruisen van het woud... maar de ogur werd niet voor niets gekozen voor de missie om de weekvlezigen Echo en Coldrin te halen. Hij is één van de beste die voor ToRunn beschikbaar was en zijn zintuigen zijn scherp, als dat van een verkenner. Ogenblikkelijk loopt hij naar voren, met zijn voeten takken ontwijkend die zouden kunnen kraken dan speurt hij met zijn ogen de bladeren af hoger, op zoek naar de bron van het geluid ziet hij haar, zijn prooi op een dunne tak. Haast niet meer dan een schaduwstreep onder de kronen van de bomen, buiten zijn bereik. Van de grond neemt hij een korte zware tak, volgt het boselfje geduldig, wiens lichaam soms achter het groen verdwijnt. Het hout stevig in zijn handen, een geschikt moment zoekend om haar van de tak te gooien.

[Anoniem]

Ze springt van tak tot tak,zich bewust van het gevaar dat haar achtervolgt.Ze voelt hij hij haar achtervolgt,sluipend als de rode vossen en stil als de veldmuizen.(alhoewel hij van geen beiden het uiterlijk heeft,umh)Geen enkel kledingstuk van hem maakt een geluid,maar ze weet toch dat hij er is.De bladeren ritselen onder de snelle bewegingen.Ze komt steeds dichter bij de opening,de open plek waarin de gebroken glazen koepel staat.

[ckeetel]

Glazen scherven verstrooien het licht van de maan, hier is de koepel en Dachhelm staat stil als hij even geen beweging meer kan bespeuren, het hout in zijn handen wegend, wacht hij op beweging onder de bladeren, tot ze zich zal verraden en hij strekt zijn arm lichtjes, afwachtend, klaar om te werpen. Zijn andere hand raakt de stam aan, glijdt langs de ruwe bast omhoog, de boom is te dik om met blote handen om te trekken, hij had zijn bijl nu goed kunnen gebruiken, maar die ligt nog bij het kampvuur, bij die andere prooi. En misschien is het beter terug te keren en zich tevreden te stellen met één stuk vlees. Toch wacht hij nog even...