Raganorck

[Coldrin]

Coldrin ziet hoe de Ork op zijn knieën valt, een hele klus met het wapenarsenaal dat hij om heeft. Hij begint onduidelijke woorden te prevelen.
'Sorry man, ik kan je hier niet laten.' Met een snelle beweging laat hij zijn zwaard neerkomen. De Ork zakt in elkaar.
Coldrin vervolgt zijn weg, van boom tot boom sluipend, in schaduwen verbergend, over de grond kronkelend als een slang, zijn vijanden belagend.

[ckeetel]

De ork struint ongehinderd door haar gewicht door struik en onkruid. een arm om haar lichaam geklemd, de ander houdt de kruisboog vast. Hij houd geen pauze, daar is de beek waar ze doorheen zijn gegaan, met één sprong is hij aan de overkant, maar dan springt iets groots en grijs op hem af. Instinctief haalt de ork uit met zijn kruisboog, maar dat maakt zijn belager alleen maar woester. Het is Voeter die op zijn terugtocht de verkenner zag en nu zijn kaken sluit net boven de boog, om de arm van de ork. Als Echo er niet was geweest was hij hem naar de keel gevlogen, nu prbeert hij hem naar de grond te trekken.

De ogen van de boogschutter vallen op de borstwond van de hond, wiens tanden nu door zijn vlees snijden. Hij laat het roerloze lichaam van zijn schouder zakken, dan grijpt hij met zijn vrije hand naar het letsel van het dier. Voeter wordt gek van de pijn die de grijnzende man bij hem veroorzaakt. Hij maalt niet meer om zijn wond maar valt de man in blinde woede aan. Over de grond rollen ze, een bijtende en trekkende kluwen. Beschermend slaat de ork een arm voor zijn keel als de tanden van het dier erin dreigen te zinken. Op het moment dat Voeter wil doorbijten, lijkt het bos te dreunen en wordt hij hoog aan zijn nekvel opgetild. De ork beeft, voor hem staat Dachhelm...

De leider blijft naar de ork kijken terwijl een andere ogur zich over het lichaam van de vrouw buigt. "Ze leeft nog, maar ze is beschadigd". "Verzorg haar en bind 'r en wees voorzichtig met die boog""
Dachhelm draait zich naar de grauwende Voeter in zijn vuist. "Wel...hij kan je bloed toch al drinken..." Hij slingert de hond bovenop de ork.

Gelach weerklinkt als een kreet wegsterft onder het geluid van krakende botten. Echo wordt met zorg over de schouders van een ogur gebonden. "Wees heel zuinig met 'r" zegt Dachhelm hem en zijn uitdrukking spreekt boekdelen.
Dan vervolgt de groep zijn weg, Voeter ligt aan de waterkant, weggemaaid door Dachhelm en weer de volle last van zijn wond dragend.

[Galliminus]

Wederom verschijnt er vanuit de duisternis een eenzame gestalte. Hij loopt op Dachelm af met een afkeurende blik in zijn ogen.
"Idioten!..Jullie prioriteiten liggen bij het besluipen van de stad en niet bij het spelen met elfen en honden...We hebben een afspraak in de stad. Als ik dit niet gade had geslagen was de missie nu al tevergeefs geweest! Zij zijn niet de enigen, er lopen hier nog meer obstakels rond."

De Man heft zijn staf en paars licht radieert uit de top,..de Ogur en de Ork worden omgeven door het paarse licht en het bos lijkt te verdwijnen. "Vertel je leider maar wat er gebeurt is,..vertel hem van jullie onvermogen......en dood haar,..ze zal enkel een last vormen..Het is de wil van Haar",...De stem verdwijnt en plotseling staan zij midden in het kamp,..terug bij af. Het kamp wat vele mijlen verwijdert is van de plek waar zij net stonden. De vrouw hangt nog steeds over de schouders van de ork. De Magister is nergens meer te zien, verdwenen in het niets.

Edited by: Galliminus at: 3/19/02 1:49:25 am

[Chrystal]

Zeer stil was evelyn genaderd tot ze kon zien vanwaar het geluid kwam. In de verte zag ze hoe Echo werd weggedragen en hoe de hond als een vod werd opgetild.
Ze moest nog dichter komen om een pijl te kunnen schieten zonder daarbij de 2 vrienden te raken.
Plots zag ze een nieuwe gedaante opduiken, maar de bomen verhinderden het zicht en ze kon niet duidelijk zien wie het was. Geen ork, dat was duidelijk.
Ze hoorde hen praten, maar verstond niets. De wind zat verkeerd en de woorden werden de andere kant opgedragen.
Voorzichtig deed ze nog een paar geluidloze passen en mikte. Haar pijl vertrok en schoot recht op de grootste ork af. Toen verscheen er een vreemd paars licht en waren ze weg. De pijl raakte een boom.
Van het groepje dat er daar even nog stond was niemand meer te zien.
Evelyn versnelde haar pas en liep nu naar de plaats waar ze hadden gestaan. Maar ze leken als in rook opgegaan. Er bleven enkel nog wat bloedsporen achter.
Vlug keek ze rond om te zien waar ze waren gebleven, maar er stonden alleen bomen. Het bos was weer stil.
Of toch niet. Ze hoorde Lunea haar naam roepen.
"Hier ben ik !" antwoordde ze.

Edited by: Chrystal at: 3/19/02 11:21:14 am

[ckeetel]

Dachhelm staart naar de plek waar net nog zijn krijger met Echo en de dode ork zich bevonden.
Hij gromt. In de eerste instantie was het inderdaad de bedoeling van Haar geweest om de vrouw te doden en die ander. En de stad te vermorzelen. Daarvoor had Ze de hulp ingeroepen van Man-Tau. Dachhelm had dat ook veel liever gezien, niet verscholen en afwachtend, maar aanvallend, de rijkdommen van de stad plunderend.

Op het laatste moment veranderde Ze Haar plan, Ze wilde lijden zien. Ze bekonkelde iets in de eeuwige schemering van Haar rijk. Ze had plannen met de twee die ze nu moeten halen en met de stad. Maar er is niets verloren, de vrouw is zeker gesteld, nu de andere nog.

Hij vraagt zich af of Haar Dienaar van haar nieuwe plannen afweet, of hij eigen aan het maken is, maar politiek is niet zijn zaak. Dan brult hij een bevel tegen zijn mannen, ze hebben nog een opdracht te vervullen. Zware voeten komen in beweging, marcheren verder, achter hun trekt de paarse gloed op en slaat onopgemerkt een pijl in een boom.

((Echo, dode ork en ogur -> Aankomst van de ogurhorden))

Edited by: ckeetel at: 3/19/02 12:35:33 pm

[Coldrin]

Coldrin ligt onder een andere plant, hij ziet de paarse gloed verdwijnen, Echo en de orken verdwijnen. Echo lag verdoofd in de armen van een ork.
Echo, galmde het door zijn hoofd, Echo, waar ben je? Als Coldrin niet op de grond had gelegen, was hij in elkaar gezakt van wanhoop.

Hij moest terug in de smidse geraken, zich uitrusten en dan het bos doorzoeken, alleen of met de hulp van anderen. De stad moest ook gewaarschuwd worden zodat reizigers niet in de armen van die gedrochten lopen.

Dan zag hij de hond liggen, een hoopje ellende aan de voet van een boom. Enkel het zachte trekken van spieren lieten zien dat het dier nog leefde.
Coldrin schoof naar Voeter toe.
'Stil zijn jongen,' fluisterde hij in een van de oren.
Hij nam de hond in zijn armen, er niet op lettend dat zijn kleding met bloed besmeurd werd. Het zou niet de laatste keer zijn, wist hij.

Voorzichtig begon hij door het bos terug naar de smidse te lopen, gebruik makend van alle truken en kunsten die hij kende om onzichtbaar te blijven.

(=> naar de smidse bij de stadswallen)

[ckeetel]

"Bezoekers ", snuift een ork. Dachhelm geeft een teken. Zwaarden en bijlen worden getrokken, kruisbogen gespannen. De groep verspreidt zich tussen de bomen. Langzaam, om zich heen spiedend gaan ze richting de bosrand, naar de smidse.

[Galliminus]

Hoog in een boom zat een raaf, zijn veren hadden een diep zwarte glans en zijn kop stak trots omhoog. Enkel van zeer dichtbij zou het opvallen dat er een eigenaardige paarse fonkeling in zijn kleine kraalvormige ogen speelde. Hij zag Coldrin bemeden hem langs lopen. De man dacht dat niemand hem zou zien,...Het was hem bijna gelukt maar de geur van wapenvet en geslagen staal omving zijn lichaam. Een lucht die niet thuishoorde in de wouden. De raaf vloog hoog op de lucht in en volgde de man naar de stadswallen.

[Jackal]

Het spoor van Chrystal viel voor een groot deel samen met die van de orks, wat erg nadelig voor Davira uit zou kunnen pakken. Uit pure nieuwsgierigheid zou ze het spoor te lang kunnen volgen. Onderweg zag ze pijlen liggen, elfenpijlen en dode orks, maar verder niks. ~Er is dus gevochten..Echo!~ Ze rende verder, achter de orks aan. Totdat ze Lunea hoorde roepen en ze erachter kwam dat het waanzin was om zo door te gaan.

Even later komt ze geruisloos tevoorschijn uit de omgeving en groet ze Red en Chrystal.

[ckeetel]

De ork zakt op zijn knieën en ruikt de grond. "Hier is iets kortgeleden die kant op gegaan", wijst achter zich, verder het bos in en ontleedt de geuren "vers, een halfork, niet van ons...mensen..."
Dachhelm kijkt de richting in: "Ze zullen terugkomen, hou de achterhoede in de gaten. We gaan verder we moeten de halfelf hebben, als je zijn spoor vindt laat het me weten. We naderen de stad nu, de geur wordt sterker." Een deel van hun tegenstanders bevindt zich achter hun, kennelijk zijn de groepen om elkaar heengelopen. Ze zullen de smidse vanuit de zijkant moeten naderen, uit de wind. Zodat ze overzicht hebben op wat nog uit het woud moet komen en wat ze nog tegen moeten komen.

(( -> De Stadswal -> De Smidse))

Edited by: ckeetel at: 3/20/02 1:38:06 am

[red]

Lunea hoorde crystal nauwelijks, maar liep gauw in de richting naar waar het vandaan kwam. Op de grond waren voetstappen, groot en klein. Ze knielde neer, ze was geen spoorzoeker, maar dit was eenvoudig. De kleinere afdrukken waren van mesen of half-elven, en de grotere waren van orks, maar er was meer. Ze zette haar voet naast één van de grootste. Ze kon haar andere voet erbij zetten. Dit was onmiskenbaar.............Ogurs! Een lichte rilling liep over haar rug en haar Orkbloed stolde in haar aderen toen de herinneringen weer boven kwamen.

~ Ze was nog jong geweest, zo jong toen ze haar vader had gesmeekt om een tijdje bij haar Orkse familie te mogen zijn. Hij had haar zelf naar een orkdorp gebracht. Het viel haar zwaar een halfling te zijn, onder de mensen was ze groot en log en onhandig, en ze leerde al gauw dat ze onder de Orks werd verafschuwt vanwege haar gemengde bloed, hier was ze klein en zwak en minderwaardig.
Het was op een stille zomeravond. Ze had in de deuropening gestaan de huidenflap opzij geduwt zodat ze kon zien waarom het orkdorp plotseling in tumult was geraakt. De oranje gloed van de brandende hutten verlichtte haar gezicht. Gegil en geschreeuw volgde. Ze had de Ork taal nog niet volledig onder de knie. 'Wat gebeurt er had ze gevraagd?' Op hetzelfde moment was er een kasteel van een Ogur voor haar en duwde haar hardhandig opzij.

'UIT DE WEG WORM'

Dat had ze maar al te goed verstaan! Woest stond ze op en met een onorkse sprong belandde ze op de rug van de Ogur met een mes in haar vuist. Ze zocht naar een kier in zijn harnas terwijl ze rondgeslingerd werd door de bewegingen van de Ogur. Ze verloor haar grip en raakte weer hard de grond. De lelijke tronie van het kasteel boog over haar....Zwart.

Toen de jonge Lunea weer wakker werd was het dorp leeg, er was geen Ork in de wijde omgeving te bekennen, zelfs geen lijk. Alles deed haar pijn, het voelde alsof er een olifant over haar heen was gelopen. Tranen rolde over haar wangen en zachtjes prevelde ze 'papa' terwijl ze haar weg terug naar huis zocht.~

Lunea schudde haar hoofd, alsof ze de herinnering eruit kon schudden. Voor haar stonden Davira en Evelyn vragend naar haar te kijken. Ze volgde haar teamgenoten terug naar de smidse, maar haar nekharen stonden overeind en haar hand was wit om het gevest van haar bijl.

((-> stadswal, smidse))

Edited by: red at: 3/20/02 8:03:07 am

[Chrystal]

Evelyn had de pijl uit de boom getrokken. Ze had min of meer verwacht dat het niet zou lukken of dat de pijl op zijn minst te erg beschadigd zou zijn om te recupereren, maar het viel reuze mee.
De pijl had blijkbaar geen schade geleden.
Ze begreep nog steeds niet goed waar de groep zo plotseling heen was gegaan.
Coldrin had de hond opgetild en liep ermee terug naar zijn huis.
Evelyn, Davira en Lunea volgden hem op een paar meter.