Raganorck

[Galliminus]

Het standbeeld heft het hoofd en kijkt naar de Ogurs en Medarion, haar onmenselijke blik doet vermoeden dat ze ergens verschrikt van is. Er is iets gebeurt waar enkel zij iets vanaf weet. Haar ogen gloeien op als onheilige vuren."De tijd is daar,..Dachelm faalt mij niet,...GA....GA....En steun zijn vlucht!!!!...Ga NU!!!" Paars licht omgeeft de Ogurs en Medarion. De energie brand op Echo's gelaat en verdwijnt pas wanneer de Ogurs en de Magister zijn verdwenen. Voor een kortstondig moment voelt Echo de drang om te ontsnappen,..ze is vrij! Ze word niet meer vastgehouden en het gif is uitgewerkt! Voordat het idee überhaubt in haar op zou komen klinkt er een eigenaardig geluid onder haar,..de grond begint te trillen.

Kettingen die langs het standbeeld hingen van Haar slaan zich langs Haar lichaam de grond in. De weg die zij nemen doen de aarde schudden. Aan de voeten van Echo komen de immense kettingen uit de grond.....Vijf kettingen slaan om haar lichaam,..haar polsen,..haar enkels,..en haar nek. De lettingen trekken haar naar de grond en zij ligt op de koude vloer van de Eerste Fabriek,...roerloos,...en alleen.
"Zo meisje,.....Ik weet wat en wie jij bent,..Ik ken jou beter dan dat jij jezelf ooit zou leren kennen....Ik heb je nodig....",...haar woorden die gericht waren tot Echo worden gevolgd door een sadistische lach die overal rond haar heen lijkt te weerklinken....De Fabriek lacht.

((Medarion en de Ogurs gaan naar De Smidse Draad))

[ckeetel]

Het geluid van haar stem mag in de ruimte wegsterven, maar een essentie ervan, nagelt zich vast in ieder gevoelig hart.

Dan voelt ze zijn pijn, de pijn van haar Dienaar na de inslag. Tegen de achterkant van haar stenen oogleden ziet Ze hem liggen. Ze voelt zijn wonden, hoort hem zichzelf helen en ervaart zijn haat. Haar mond krult in een afschuwelijke glimlach. Ze hoeft maar een vinger naar Hem uit te steken. Maar de woede voedt hem, maakt hem sterk en het voelt...plezierig.

Toch even...ze roept zijn hart op en ziet het kloppen, paars in de duisternis. In gedachten strekt ze Haar handen ernaar uit, prevelt oude woorden, haar kracht geeft ze in het genot van lijden en zo geeft Ze het hem. Haar vingers dringen door het paarse licht, Ze drukt haar vingers zachtjes toe. Niet te ver, Ze straft hem niet. Ze geniet van zijn lijden en zo geeft Ze Haar kracht aan hem, via haar vingers stroomt het in het paarse hart. Dan ontspant Haar greep zich en Ze laat hem los.

De man Codrin is naar Haar onderweg en Haar Dienaar zal Haar niet teleurstellen.

Ze neemt de boog bij het hout uit de plunjezak van de ogur. Dus dit zou het ding zijn wat de armzalige Koning heeft laten maken? "Dwaas!", sist ze door haar tanden. Was het waar? Zou de snaar van dit wapen een haarstreng van Hem kunnen zijn? De Vader van Woudvolkeren? Beelden van langeleden bereiken Haar, beelden waar Ze niet aan herinnerd wil worden.

Een zingende boog, hoe elf-achtig...

En de Koning had datgene er mee willen oproepen, dat voor Haar onbereikbaar was...Waarom met welk doel? Had hij gehoopt datgene ermee terug te winnen wat zij hem ontnomen heeft? Of had hij een eigen wil gekregen en eigen plannen gemaakt?
Nu is het hier in Haar handen en o, ja, ze zal het gebruiken. Maar eerst wil ze zijn dood wreken, de dood die hem gebracht werd door twee nietige stervelingen...

Wraak en haat zijn het voedsel voor haar stenen hart...

Edited by: ckeetel at: 3/26/02 3:54:38 pm

[ckeetel]

Een wind zo zacht als een ademtocht glijdt langs de talloze stekjes in de ondergrondse velden. Het geluid weerkaatst tegen de immense stenen bomen en de bogen tegen de rotswand. Het wordt versterkt in de gangen eindeloos, alsof een reusachtig wezen voor de eerste keer ademhaalt. Het is het geluid van het strekken van bladeren en stelen en het uitklappen van duizenden tere bloemen. Eindelijk is datgene waar de jonge planten zo naar snakten, het enige wat hen kon laten ontwaken, aangekomen.

De grond beweegt onder de vele wortels die verder reiken op zoek naar kostbaar water.
Hun levensadem is zelfs in Haar kamer merkbaar, het doet de snaar van de boog, die ze in Haar handen houdt trillen, Haar stenen hand smoort het lied wat ontstaat door het draad tegen het booghout aan te drukken.
Het is begonnen...

Edited by: ckeetel at: 3/26/02 2:42:20 pm

[Elegia Morfleur]

Op de grond gehouden door vijf kettingen die in haar huid snijden in hun roestige omhelzing, sluit Echo haar ogen. Hoewel nog steeds niet zichtbaar geïmponeerd of geschokt door wat het vrouwelijke monster haar toesist, weet Echo dat de Koningin gelijk heeft. Ze kent zichzelf niet. Ze weet niet waar ze vandaan komt, wie of wat ze is. Waarom ze geboren is met een tong die een taal spreekt die niemand verstaat. Hoe ze aan de boog is gekomen. Wie haar heeft voortgebracht. Tot nu toe heeft ze geen lichamelijke afwijkingen bij zichzelf kunnen opmerken die haar tot een deel van een volk, een stad, een land zou doen behoren. Niemand ontmoet die haar heeft herkent als verloren gewaand deel van een familie, een stam.

Wie ben je als je niet weet waar je thuishoort? Tussen eeuwenoude bomen die verstaan maar nooit antwoorden, die hebben gezien, maar nooit onthullen? Zo iemand is een niemand. Een koningin van een verborgen rijk, zoals Coldrin haar had toevertrouwd. Een verhaal om haar gerust te stellen, had ze zich later gerealiseerd. Een droombeeld, net als dat ze zich lang geleden zulke beelden van haar ouders had gevormd en gekoesterd. Geen waarheden, maar verbanden op bloedende wonden die op geen enkele andere manier gestelpt konden worden. Verhalen om onbekende feiten te vervangen. Verhalen... Ze was niemand.

Echo tuurde naar het grillige plafond van de onderaardse gevangenis. Geduld. Afwachten.

(( ckeetel, wil je omtrent Echo's verleden, afkomst, bezit van de boog, blablabla niet te veel vastleggen? Ik heb nog werkelijk geen idee wat Echo wél is, maar hoe meer ik over het karakter schrijf, hoe meer er zich een beeld begint te vormen. Speculaties en suggesties zijn daarentegen wel okee ))

[ckeetel]

((sorry...loop te hard van stapel, ik zal het bij speculaties houden, ik werk het even bij ))

[ckeetel]

((De draad met de Koningin gaat verder -> De Ruines van de Eerste Fabriek))

Edited by: ckeetel at: 6/2/02 2:50:02 pm

[ckeetel]

Het geschuur van een schier eindeloze reeks ketens verstoort het leven in de Wouden. Vermoeide voeten, geklonken aan andere voeten duwen met stof bedekte lichamen voort gebukt onder zware lasten. Monotoom zijn hun bewegingen, uitdrukkingsloos hun gezichten waar zweet en bloed het grijs op hun huid wegwassen. Diep in de kassen liggen ogen die hun glans verloren hebben, weerkaatsen dof de platgetreden bodem. Het kraken van een zweep bij een aarzelende voet, een krachteloze schorre kreet van een man, als niet op tijd aangesloten wordt in de rij van mensen die grote brokken steen op baren dragen. Ongewoon fel schijnt de zon tegen de stammen aan wanneer de colonne de bosrand bereikt en de vlakte betreedt. Hier lijken de bomen weggevaagd te zijn, alleen de wind betreurt met een spookachtig huilen de omgewoelde graven van hun oude wortels. Eens rezen hier talloze stammen omhoog breed en oud geworden onder vele zonsopgangen, in enkele dagen hebben meedogenloze handen ze neergehaald, gespleten en in stukken gehakt en zijn hun oude takken voedsel geworden voor de grote vuren wiens tongen ver de hemel in reiken en in wiens licht de tijdelijke werkplaatsen tot diep in de nacht hun materialen leveren. Verder gaat de reis van de geketenden. Langs verschroeiende vlammen en geblakerd hout, kaalgevroten skeletten van hen die niet verder konden, op dit pad van verdoemden hun last verloren en hun leven. Hun grauwe botten tonen weinig verschil met de sterk vermagerde gevangenen die hun toekomstige dood passeren, hun voortgang wordt door zwarte kraaien met interesse gevolgd, gezeteld op hun macabere takken voorspellen ze een naamloze ondergang met hun gekras.

De wind huilt, rukt aan de haveloze kleding en dan doemen in de verte de donkere silhouetten op van wachttorens, donkere palissaden, waarvan de scherpe punten gehard zijn in het vuur, delen van de enorme wal zijn al vervangen door steen. Dichterbij wordt de tred langzamer, kraken de zwepen harder, haalt de kat met negen staarten kleding open, striemt een onbeschermde huid. Rauwe kreten dringen nauwelijks door tot de afgestompte mannen, waarvan de geesten langgeleden al uit hun lichamen geranseld zijn, wiens zielen door hun goden voorgoed in de steek gelaten lijken. Onder een luid gekraak draaien de geweldige poorten open, verwelkomen de uitgeputte groep met hun stenen, Haar betaling. Een glimp is te zien van iets dat binnen de muren begint op te rijzen, de eerste rudimentaire vormen gesteund door houten stellages. Als de laatste gevangene binnen is sluit de pallisade haar muil. En binnen de omheining klinkt het schijnbaar nooit aflatende doffe geluid van ijzer in hout, van ijzer op mineraal.