Raganorck

[Anoniem]

Leven stond voor me en niets anders stond achter me,uitzondering op Carpen en Inoël natuurlijk.Het duurde gelukkig nog wel even dat we hier konden blijven.Gelukkig....

Het was iets frisser dan gisteren maar dat deed er niet toe,nog steeds is het fantastische dag om mee te beginnen.
Ik ging naar het "trapje" gevormd door wortels van boomstammen,langs daar gingen we meestal naar beneden.
Behalve Inoël dan,als die kon vliegen,dan deed die dat ook.
Alle spinnenwebben die ik zag hangen deden me denken aan mijn droom,de spinnen vangen de hinderde insecten en de anderen gaan er meestal zonder hinder door.Vanaf nu zou ik die spinnenwebben als iets moois beschouwen en ze niet meer van de bomen wegvegen met mijn staart.
Oh nee,nu niet meer.

Ik begon aan mijn nieuwe dag.Eerst groetten we de bomen die we tegenkwamen,wat we gewoonlijk deden.We moesten eerst door een heel bos wandelen voordat we bij de witte ruines kwamen die in de buurt stonden van het grote veld.
In de ruines leek het alsof er nog steeds kinderen speelden met een bloemenkrans op hun kleine hoofdjes.Sommigen hadden een kleine knuffel vast,ruw gemaakt,maar met eerbied behandeld door kinderhandjes.We wisten dat dit tafereel lang geleden echt kon gebeurd zijn,maar nu kon je ze alleen nog maar zien als je in ze geloofde.

Mensen moesten in ons geloven om ons als een eenhoorn te zien,wij moeten in mensen geloven om hun krachten te weten.
Wij zijn meer dan je kan zien,leven stellen we voor,en om dat te zien moet je een eeuwig leven hebben dat je alleen kan verkrijgen door een eeuwige liefde,door de dood gescheiden,eeuwig trouw.Leven blijft leven,maar gedoemde dood gaat dood.Als je er zelf om vraagt,en als je er zelf voor hebt gehandeld....

Mijn droom bleek hier nu waar te zijn.Alles wat ik dacht en zag kwam in mijn droom voor,behalve de muziek,die ontbrak nog.
Veel was er eigenlijk niet voor nodig om de muziek te horen.als je alles hier zag,dan betekende dat dat je erin geloofde.Het engiste wat ik nu moest doen,was in de muziek geloven.Maar dat zou niet zomaar komen.Je kan niet zomaar direct in iets geloven,zonder er even over te hebben nagedacht wat dat eigenlijk inhoud,wat dat zou kunnen zijn.

Ik ging gewoon verder.Als ik er gewoon over dacht en er niet mijn hoofd over zou breken,dan zou de muziek toch wel komen volgens mij.Als je er te vlug over denkt dan krijg je niets,helemaal niets.
Net als al mijn vragen.Nooit krijg ik er een antwoord op omdat ik zo ongeduldig ben.Die keer dat ik er aan dacht om geduld te oefenen,heb ik zelf zitten denken.Veel antwoord kwam er niet bij te pas maar alles staat nu veel duidelijker voor me.

En daarna besefte ik dat Carpen voor me stond.Ik stond waarschijnlijk weer dromerig voor me uit te staren en ik zou niet geweten hebben hoelang hij daar nu al naar mij stond te zien.Ik draaide mijn hoofd naar een kant zodat het leek alsof ik iets had gezien.Maar veel kwam er niet van terecht,mijn ogen draaiden steeds weer naar hem toe....

[Anoniem]

Steeds probeerde ik mijn hoofd te draaien maar het gaf steeds weer een herhaling.Hoe kan ik je laten weten dat ik meer ben dan deze wouden zelf,voor jou wil ik alles zijn.Reik naar me uit en je zult weten dat ik geen dromer ben,zonder te weten wat ik denk.Want ik denk alleen maar aan jou.Leven kan niet zondr een ziel,en ik zou zo graag jou zieleleven zijn.Ook al was het maar voor even.
Laat me tot jou komen,zo dicht als ik maar wil zijn,dicht genoeg voor mij.Zodat ik je hart sneller kan voelen kloppen.En blijf daar als ik fluister,zacht als de winden met hun tingelende muziek.Hoe ik jouw rustige ogen in mij kan houden,en hoe jij ze soms op mij richt....
Wist je ooit...Oh,wist je het maar ooit....

Ik hoorde de muziek opkomen,even zacht als in mijn droom,en hoger vloog ik,hoger dan ik ooit zou kunnen,hoger dan water kan geraken.Zachte muziek,hoger met de klank naar de sterren,hoger naar de maan.Liefdevol sloegen de klanken van de ene kant naar de andere.Soms vlugger dan ze elkaar konden bijhouden,soms zo traag dat ze moeite hadden om niet terug vlug te gaan spelen met elkaar.
Zouden Carpen en Inoël de muziek ook horen?Hopelijk van wel,anders zouden ze misschien mijn vrolijkheid niet helemaal kunnen verklaren.Maar veel moeite hadden ze er niet mee.

Alles was hier ook zo mooi.Het is gewoon niet te geloven.Witte harde kalkstenen overwoekerd met slingerende klimplanten over alles heen.Over het ene altaar boog een slanke stam van een dunne berkeboom.Aan de andere kant van de tempel stond er een klein tafereel uitgehouwen in de stenen waaruit het gebouw werd gemaakt.Vlugge dansers schoten door het groene gras,fraaie vogels vlogen kriskras door elkaar.Het was een wild tafereel,maar je kon er op zien dat het leven hier al tijden lang heel vredig is.Ook al zijn de mensen nu vertrokken naar andere delen van de wouden en bossen.Leven is er hier nog altijd.

Mijn droom kreeg hier zijn volle werkelijkheid.Al het kwade werd in een soort van net gevangen,en het goede slipte er zonder moeilijkheden doorheen.
Alles was hier zo echt!

....

[Anoniem]

Zo echt,zo levensecht,zoveel dingen die ik nog niet gezien had maar eigenlijk toch nog wel,het was vreemd om op een plaats te zijn waar je al wel en al niet bent geweest...zo vreemd.Mijn vrienden Carpen en Inoël begrepen niet veel van mijn situatie,maar er van genieten deden ze wel.Stel je voor dat je met eenhoorn zit te dansen die een belachelijk gezicht trek van:'Ik wil niet,ik heb geen zin meer,alles is hier zo saai.'
Jaja,ze genoten ervan,en dat maakte deze dag tot een dag die je nooit zou willen vergeten,nooit vergeten.

Vliegende zielen nog steeds op zoek naar wat ze nog moeten vinden,maar nooit hebben gevonden in hun leven,nu hun eeuwige leven,alles was zo echt.
Niet te geloven dat een droom werkelijkheid kan worden,alleen wanneer je er in gelooft.

Oude steden met magie,oude levens,oude magie,levende magie!Levende steden....

[Anoniem]

Het was snikheet vandaag,zweten deden we verschrikkelijk.Inoël,Carpen en ik,Massarhé,gingen zo vrolijk als we maar konden zijn naar het bergbeekje dat door de Hessing-bergen stroomde.

Opeens voelde ik dat er iets verkeerd was,ik wou stil staan om te voelen wat het was,maar ik merkte op dat ik bleef doorlopen om het juist niet te kunnen voelen!
Misschien was het ook beter,als ik hetgene terug meemaakte als de vorige keer,werd ik er helemaal kapot van,ik zou het dan niet meer kunnen verdragen.Helemaal niet meer....
Ik liep,en liep,en liep.Inoël en Carpen volgden,het leek precies alsof zij ook iets voelden dat er iets mis was in de wouden.
Er gebeurde wel vaker iets in de wouden,maar zo erg dat het door je ziel sneed,nee,zo erg was het nog niet geweest.
Later merkte ik opeens op dat we helemaal niet naar het beekje gingen,we gingen recht naar de plaats van de ongelukkigheid.
NEE!Ik mag niet,nee!Weg hier,er klopt hier iets niet,ik mag hier niet zijn,het mag niet!Er klopte iets niiet,wrede stank vloog door de lucht,hele wrede,alles werd hier donker,alles wat nog licht was...dit was het wrede van wat ik in mijn droom had gezien,hetgene dat ik niet kon aankijken en het afwendde.en nu sleur ik mijn 2 vrienden er mee in.NEE!Ik moet hier weg,het moet gewoon...al zou ik mezelf tegen alles gooien,in de handen vallen van dit wilde ik echt niet...

Weg,weg,hier wil ik niet zijn....nee....niet hier.Ik draaide me om en zag dat Inoël en Carpen hetzelfde gevoel hadden als ik.Angst.Ik zou durven wedden dat dit nooit zou gebeurd zijn in De Oude Stad.Nee,niemand zou het willen overleven,ze zouden liever dood gaan,dan hier te blijven....

Ooh,geef me hulp,dit hou ik niet meer uit,alles word hier zo donker,donkerder dan het voorval in De Oude Stad.Vele donkerder.

[Anoniem]

(ik ga nu het verhaal splitsen,een stuk ga ik hier verder laten gaan,en een ander laat ik meespelen in een andere topic,tevens in de wilde wouden,bij de oghur honden en al de rest die er bij hoort)

[Anoniem]

Ik moet teruggaan,voor mijzelf en voor de anderen,ik moest gewoon,hier kon ik niet blijven,niet hier....ergens anders.Overal maar niet hier.
Ik moest me met een ongeloofelijke kracht dwingen om te kunnen om te draaien,ongelofelijk hoe sterk die drang was om die stank binnen te gaan.Wie wilt er hier nu zijn?alleen door een grote ongelukkigheid zou je hierin kunnen verzeild raken.Iets anders zou ik niet kunnen bedenken.

Met een pijnlijke sleur draaide ik me om en riep mijn vrienden mee die tevens in de ban waren van hetgene dat ze nooit zouden willen zien,en nooit zouden willen tegenkomen.Misschien is het beter zo,misschien is het beter.
Hopelijk hield carpen er niets van over,ik maakte me zo ongerust over hem,ik zou niet kunnen leven zonder hem,zoals hij iemand kan opbeuren is ongeloofelijk.Maar ik spreek natuurlijk niet alleen over hem.Inoël en al de anderen die ik ken zijn aardig,grappig,leuk,en eeuwig bevriend.Alles wat je van een vriend zou kunnen wensen.En alles wat ik wenste van hun,dat had ik al,soms zonder het te weten,soms wist ik het al jaren,zonder er enig idee van te hebben.

We waren terug uit het bereik van de aantrekkingskracht van het stinkende kamp.Raar,wat zou daar nu geweest zijn?
Het is beter zo,hopelijk gebeurt er zoiets niet meer,de 2e keer dat ik zoiets meemaak,en hopelijk ook de laatste.Zoiets zou ik echt niet meer mee willen maken.

Je hoorde het klateren van het beekje stil terug aanvloeien,steeds beter te horen en steeds beter te ruiken.Wat deed het goed om hier te zijn,weg van al die miserie.Al die zorgen moeten weg,"hopelijk verdwijn ik dan niet!"dacht ik nog bij mezelf....

Het werd stil terug donker,tja,vreemd is dat nu niet,maar het was raar dat zo'n lange dag was geweest,veel te lang.Raar dat je leven zo vlug kan veranderen,gewoon in één klap is het door elkaar gehaald.Mijn droom was volledige werkelijkheid,dacht ik toen ik nog bij de ruines was,maar het was pas werkelijkheid na de muziek en de vreugde.Het wrede,de ongelukkigheid,de armoede,de ellendigheid,had ik niet willen zien in mijn dromen,ik keerde het de rug toe zonder te weten dat het me in de werkelijkheid plotseling in de rug kon springen.Het is raar om te denken dat je leven gewoon doorgaat,normaal,zoals altijd,maar er is iets veranderd,er is veel te veel veranderd.

De wouden veranderen voortdurend,daarom staan ze bekend,maar de wind,het leven,de verhalen.Alles veranderd zo vlug.Het gaat van mond tot mond en er veranderd een woord.Het gaat van geest tot geest,van ziel tot ziel,van leven tot leven.En dat alles veranderd mee,alles veranderd naar je eigen doen en zeggen.En dat kwam ik te weten na deze ervaring...

[Anoniem]

(er zal nu een verhaal komen dat niet echt aansluit op het vorige,de vorige post leek mij een goed einde te zijn,dus ik ging een verhaal maken,het zou een beetje kunnen aansluiten maar er komen misschien meer personages bij,enz....)

[Anoniem]

(het verhaal zal niet worden geslpitst,veel te moeilijk ginder )

Ver weg van dat onheil.Brrrr,'t was echt om de kriebels te krijgen ginder.Verschrikkelijke stank,ik zou echt niet weten wat te doen als ik daarin zou verzeild geraken.Ik ben wel onzichtbaar voor de meesten,nu toch,de onzuiveren.Maar bij hen wist ik het niet meer.Waarom lan een leven zo verschrikkelijk vlug veranderen,in een paar luttele seconden?Waarom heb ik dat gevoel van die aantrekkingskracht nog nooit eerder gehad?Waarom?Waarom?Waarom!

Onze hoeven,en zijn vleugels begaven zich terug naar de Hessing-bergen,maar of het nu nacht was,of dag,slapen zou ik toch niet meer kunnen na vandaag.En als ik zou slapen,dan nog liefst hier.Hier,in het zachte gras,aan de voet van de berg waarin zich de grot bevond,met het kleine bloempje.....
Ja hier,aan de voet van Koning Eik,het staat bekend dat wanneer je onder zijn hoede slaapt,in een totaal andere wereld terecht komt.En dat is nu het liefste wat ik zou willen.even weg zijn van dit land...slapen in een ander land,ver van deze zorgen weg.

[Anoniem]

Ik werd wakker onder de hoede van een deel zonnestralen die door het zware bladerdak van Koning Eik schenen.Het frisse gras waarop we lagen was bedekt met dauwdruppels,evenals de spinnewebben die ik nu beschouwde als slechte-dromenvangers en ze nooit meer iets kwaad deed.
Net zoals de ouderen al zeiden,je kan meer te weten komen wanneer je ouder word,maar je kinderlijke kennis gaat vlugger verloren dan je denkt,wanneer je niet oppast kan je je dromen ook nog verliezen.Oppassen deed ik nu vaker nu ik zie dat,hoe ouder ik word,ik vele meer dingen tegenkom waarvan ik,toen ik jonger was,nooit geweten had wat dat het zou kunnen geweest zijn.Maar dan begin je meer aan die dingen te denken en verlies je de scherpzinnigheid van een kind,een simpele oplossing waarop een ouder nooit zou kunnen komen,of moeilijk.

[Galliminus]

Vanuit de boomtoppen komt een klein lichtje naar beneden gedwarreld,....het land op de neus van de eenhoorn...Om het goed te bekijken moet er bijna scheel gekeken worden..

Het is een mannetje niet groter dan twee centimeters. Vanaf zijn hoofd zit zijn lichaam geheel onder de tatoeages,...hij is kaal en hij heeft een dikke 'bierbuik',..waarschijnlijk teveel nectar gedronken...Zijn dunne vleugels lijken op die van een libelle...

In een schelle stem begint hij te spreken:

"Zeg,..als jij de bewaker bent van het Woud mag je best eens wat gaan ondernemen! De oude Feeks van de Eerste Fabriek is terug....zij is op Echo en Coldrin uit.....Als die twee Haar Adelijke echtpaar worden is het eind van het Woud en Raganorck nabij......Als je wil ga ik wel mee,...Ik ben namelijk gestuurd door Eliphandara de Feeën Koningin..Je kent het verhaal van de boog hopelijk toch wel?.......Echo heeft je hulp nodig"

Yodarox de Boodschapper,..een Fee

Edited by: Galliminus at: 4/20/02 8:28:50 pm

[Anoniem]

(danst in het rond omdat er eindelijk iemand in dit verhaal is gesprongen,zaaaaaalig)

Ik lag nog wat neer in de slapende houding totdat ik meende een bewegend lichtje te zien neerdwarrelen vanuit de boombladeren.Eerst leek het nog een vliegje te zijn dat meestal met meerderen zat te dansen in de zonnestralen,maar daarna kwam het tot me in dat het een der feeën was.Het landde in het midden van haar neus zodat ze haar ogen helemaal naar het midden moest draaien om te zien wie het was.Het scheen haar oude vriend Yodarox te zijn.
Ik wou hem eerst nog een vriendelijke groet geven,maar voordat ik dat kon doen zei hij mij dat Echo en coldrin gevangen waren door,die spin van de eerste fabriek.

Massarhé stond direct op haar benen zodat ze bijna met haar hoofd tegen een tak stootte."Wat!"Echo,de echo die hier vroeger vaker rondzwerfde?Is ze gevangen door die spin!Dus dat was het die hele tijd!Daarom kon ik niet weg van die vreselijke plaats die me aantrok.Wie Coldrin is weet ik niet,maar als zij de onschuldigen zijn dan moeten we hen direct uit die harige klauwen halen van het Vuur.

Ik zou nooit kunnen toelaten dat die Feeks de eigenares word van de wouden en de stad,De Nieuwe Stad zoals ik ze noemde,Raganorck.Ik wekte mijn 2 vrienden Inoël en Carpen door met mijn voorhoofd tegen hun zij te slaan.Word wakker!Echo is in gevaar.Het hele woud is in gevaar.Als we niet vlug iets doen zijn ze verloren.

"We kunnen dan eenhoorns zijn,het is haast onmogelijk dat wij samen met de elfen hen kunnen overwinnen.Er zijn er zeker toch nog anderen?"

Maar het zou me een eer zijn als jij onze gids bent tot ginder,ik en mijn 2 vrienden hier hebben al een "voorgevoel" gekregen van wat er zich ginder afspeelt,maar ik het vermoeden dat jullie eveneens onrecht is aangegaan bij de meren waar jullie wonen.De laatste tijd heb ik steeds minder gehoord van jullie.Nu is wel duidelijk aan het worden.Sinds dat die feeks is teruggekeerd uit de onderwereld is er veel verloren gegaan.

[Galliminus]

Yodarax's vleugeltjes beginnen te bewegen, zo snel dat een menselijk oog het niet meer kan volgen. Hij vliegt een eindje omhoog en er klinkt een zacht ploffend geluid..Kleine lichtjes vallen als herfstbladeren naar beneden op de neus van de Eenhoorn. Yodarax is een klein bolletje licht geworden. Hij vliegt even rond de Eenhoorn heen en schiet plotseling een paar meters vooruit. "Volg mij, ik weet de kortste route,..we gaan via het Feeën Pad, we hebben geen tijd te verliezen." Hij vliegt richting een grote struik en verdwijnt,..er is een rimpeling te zien in de lucht op de plaats waar hij verdween,..alsof er een steen in water word gegooid. Een fractie van een seconde later steekt hij zijn hoofdje naar buiten.."Komen jullie nog?,..misschien vinden we nog wel hulp onderweg..."

Het Feeën Pad loopt door het bos,..het is een netwerk van paden die ruimte en tijd overbruggen. De tijd in het bos verstrijkt veel langzamer dan op de paden. Zo verplaatsten de feeën zich door het Wilde Woud. Vanaf de paden ziet het bos er veel vrediger uit,..mooier en puurder.

Yodarax, de Boodschapper...een Fee

[Anoniem]

De fee schoot vooruit en enkele ogenblikken later wees een kleine lichtbol ons de weg.Het bracht mij,Inoël en Carpen op een weg waarvan ik nog nooit een poot op had gezet.Waarom leek het alsof de tijd hier vele keren trager vlugger ging?En het gevoel dat het woud er vele anders uit zag,veel groener en voller,puurder,kwam ook over me.

Samen galoppeerden we over het Feeënpad,geleid door een lichtje als dat van een grote vuurvlieg.
"Ik hoop dat we nog iemand tegenkomen."

de tijd leek hier inderdaad anders voorbij te gaan,vele vlugger.Als we zo bleven doorrennen,dan kwamen we er binnen enkele ogenbliken nog aan.

[Anoniem]

"Waar gaan we nu precies naar toe?"Het lijkt me het beste als we niet zomaar in de armen van die woestelingen lopen.Ook al kunnen ze me niet zien,dacht Massarhé er nog bij.

Enkele wolken dreven over de ruimte van het FeeënPad.Hier was het avond en aan de andere kant,ik kon er niet bijkomen maar nog geen avond.
Met Yodarax als gids liepen we verder in de richting die de vormen van de wolken aanwezen.Lange donkere slierten met een afwisseling van witte flitsen van de zon.De lucht had nog steeds de lichtblauwe kleur maar op het begin,het einde,van het pad kwam de donkere sluier van de nachtvrouwe als een deken over de lucht liggen,en verenigden zich met de donkere wolken.

Yodarax leek feller op te lichten in de duisternis,zodat het makkelijker scheen om hem te volgen.

Een rilling liep langs de tijdwallen van het Pad.Dus het was iets dat er niet door kon,of het er moeilijk mee had.Even dacht ik het nog om het aan de anderen te zeggen,maar het leek me nu beter om verder te lopen,dan terug te keren.

[Anoniem]

Misschien....ik hield me in.Yodarax had me voorheen nog gezegd dat we voorheen misschien nog hulp konden tegenkomen.Misschien kon dit hulp zijn voor ons.
Ik draaide me om en keek naar de kant van de donkere nachtsluier.Alles leek zoals het moest zijn aan de andere kant van het pad.Rustig,kalme bomen met ruisende bladeren.Dieren die door het woud ritselen en vogels die fluitend wegvliegen uit de bomen.Af en toe zag je iets bewegen in de struiken,een hert dat opsprong uit een bosje,een konijn met loerende ogen,een draakje dat waggelend over de grond kroop.Maar er was iets dat op het pad wou geraken,of er tegen was gelopen.Geen dier,maar toch ook weer wel.Tussen het donkere groen van de planten waren flitsen van grijs en kleuren die er niet hoorden.Als steen,levende steen.Het was een vorm die zich bewoog,maar niet als een dier.
"Ik zie iets."Zei ze tegen de anderen.Weer draaide ik me om,"Misschien is het iemand die ons kan helpen."Het is niet zo ver weg van ons,als we vlug zijn vinden we het terug."
Misschien heb je gelijk dat het iemand is die ons zou kunnen helpen om Echo te helpen,en Coldrin.We kunnen het erop wagen,he Yodarax?En werd beantwoord door een schouderophaal."Mmmh,Inoël,wil jij bij Yodarax blijven?Dan gaan ik en Carpen eens kijken wat het zou kunnen zijn.