Raganorck

[Anoniem]

Ik had een rare droom.Ik liep weer op een plaats maar deze keer een onbekende,even mooi als ze in het echt zou bestaan.Maar deze keer had ze toch nog iets van vandaag mee....het onweerde.Ik was aan lopen om de bliksem te ontwijken maar veel baatte het niet.
Ik werd geraakt en viel neer op de grond.Ik bleef voor een poos liggen maar na een tijd gebeurde er iets.Een licht in alle kleuren straalde om mij heen.Het joeg de bliksem steeds meer aan.Ik zag alles gebeuren in mijn droom,het was raar om mijzelf zo iets aan te laten doen...Traag,net op de beweging van drastische muziek veranderde ik,ik transformeerde in een ander lichaam.Mijn voorbenen werden lange armen,mijn achterbenen bleven zoals ze waren.Mijn hoofd kreeg een menselijke trek,maar het bleef de lange vorm hebben van een eenhoorn,tevens de hoorn bleef.Het was net alof ik steeds wou springen maar ik kwam niet vooruit.Mijn armen stonden zo dat het net was alof ik naar iets wou grijpen.als ik op 4 bene zou staan zou ik volledig schuin staan,als een hyena.Mijn manen bedekten mijn lichaam langs alle kanten en ik viel ineen.
Nooit zou ik kunnen overleven in dit lichaam.Waarom zou ik dat dan in mijn dromen wel kunnen?....

Edited by: Faranyell at: 3/4/02 10:31:45 pm

[Anoniem]

Ik wist dat ik wakkers was,dat mijn 2 vrienden steeds weer met hun hoofden tegen me duwden om me wakker te krijgen.Ik wou niet wakker worden!Vandaag moesten ik en aarde weer terug naar De Oude Stad,ik haatte die plaats.Later misschien niet meer,maar het is toch normaal dat wanneer er een saaie plaats is,je die na een tijd gewoon niet meer wilt zien.De ouderen zeggen dat ik niet zo vervelend moet doen,maar ik durf te zeggen dat zij vroeger net als mij waren geweest....maar ik stond toch maar op.Veel ging er vlug niet aan veranderen,veel zouden zij er ook niet aan veranderen....
Ik keek nog eens voor een laatste keer,voor mijn lange week in de stad,naar de zonsopgang.Zo kon je ze niet in De Wilde Wouden zien.Mistig wel,maar niet met zoveel licht als dat je dat hier kan zien.

De gevleugelde eenhoorn besloot ook maar om terug te keren naar de plaats waar hij hoorde.Wanneer wij hier terugkwamen zou hij ook terugkomen.Dat beloofde hij aan ons.

We klopten alle-3 met onze lichamen tegen elkaar om vaarwel te zeggen,voor een beperkte tijd toch.
We draaiden ons om.De gevleugelde naar de andere kant van de bergen en wij naar het diepe dal in De Wilde Wouden.

We daalden de berg af en hoe dieper we gingen,hoe meer bomen we tegenkwamen,en hoe meer wezens die er in schuilden.Niet altijd zag je ze,maar voor wezens zoals ons,die je niet overal tegenkomt,verstopten ze zich niet.Sommigen waren net de bomen zelf,andere kon je er wel van onderscheiden,maar toch hadden ze enig verband ermee.

De witte bloempjes die men in het mensenrijk bosanemoontjes noemde waren er hier nu overvloedig aanwezig,evenals de aronskelken,de bluebells en nog andere....onder elk zou je kunnen zeggen dat er een wezentje onderzat,slecht of goed...er zat er wel een onder.Soms waren ze net zo klein als de stuifmeelkorrels zelf dat je ze gewoon niet zag zitten,maar andersom ging natuurlijk ook....

Langs een kant hoorde je af een toe een flirt van boselfen muziek.Toch nog iets dat me ophumeurde,want hoe dichter dat we bij De Oude Stad kwamen,hoe minder zin ik had om verder te gaan.Het eerste wat ik op dit moment zou willen is op de grond gaan liggen en in slaap vallen onder de geuren van de bosbloemen en de muziek van de elfen.
Maar ja,veel denken was daar niet aan.
Hoe vlugger we konden beginnen,hoe vlugger we terug naar die plaats in de bergen konden gaan....

[Anoniem]

In de Oude Stad....artsit unknown
____________________________________________________
Bijna waren ik en de aarde aangekomen bij De Oude Stad,steeds verwijderde de muziek van de elfen ons,en steeds dichter kwam de geur van oude stenen en mos.

Soms zag je ergens in de buurten van de stad geraamtes liggen.Tja,een stad zonder mensen zou volgens mij niet bestaan.Wie heeft ze anders gebouwd?
Op het moment schenen de stralen van de zon door de dennnebomen en dat gaf een rode gloed af.Dat zou ook een reden kunnen zijn vanwege de naam van Het Rode Bos.
Maar ja,het kon vanalles zijn.....
Er veranderde altijd wel iets dat een nieuwe mogelijkheid zou kunnen maken naar de naam van dit bos.

Ik ging naar de tempel van De OUde Stad om te vragen welke ronde ik dit keer moest maken.De Wind zei me dat het dezelfde route was als die van de vorige keer.Ik dankte hem in mijzelf omdat dat de route was waarlangs mijn lievelingsboom stond.De blauwe boom zoals ik hem noemde.Elke keer zong de boom net met de anderen.Andere keren was hij weer zo stil als golven die geen wind hebben om op te drijven.

Ik begon aan mijn route,het was niet zo'n lange,maar wel steesds dezelfde.Rond en rond De Oude Stad.Soms kruisten de paden van die van mij en mijn bergenvriend elkaar.Soms bleven we dan even staan bij elkaar,maar gingen we weer vlug verder met onze toer.

Een slang glipperde vlug langs mijn voeten weg.even schrok ik,maar daarna realiseerde ik mij dat ik niet bang moest zijn voor een slang.Waarvoor ben ik anders opgeleid tot bewaker van De Oude Stad?Om bang te zijn voor slangen?Nee....

Ik hinderde mij er niet verder aan en vervolgde mijn steeds dezelfde weg.Maar de wel verschillende wind die de kruinen van de bomen deed bewegen maakte eruit dat ik niet steeds dezelfde bomen passeerde....

Edited by: Faranyell at: 3/10/02 2:15:12 pm

[Anoniem]

De slaapplaats in De Oude Stad was gewoon in de tempels en de ruines onder de hemel.Ik was moe van deze dag en ging vermoeid neerliggen.
Mijn hoofd deed nog altijd wat zeer van de klap bij de waterval.Gelukkig kon je de blauwe plek bij mij niet zien zitten,anders zouden ze misschien zeggen dat ik er nog een 2de hoorn bijkreeg.De kleine rakkers....
Na een tijdje kwam de andere eenhoorn bij me liggen.Net als mij was hij ook vermoeid van de dag.

De maan rees op naar de donkerblauwe hemel.Het was nu volle maan,en af en toe hoorde je vogels schreeuwen.Sommige sterren gaven een zwak licht,anderen,vooral de planeten,hadden een sterker licht dat schitterde.
Zou je je omdraaien,dan kijk je naar hetgene wat je ziet.Hetgeen dat aan de andere kant staat zie je op dat moment niet,en andersom.
Ik sloot mijn ogen en zag mijn andere wereld.Een vlucht naar een andere plaats,beter dan diegene waarvan ik nu in het midden lig.

Wat zie je?Zegt een stem plotseling tegen mij.Ik draaide mij vlug om en zag een oude man staan in een donkerbruine kapmantel.Ik draaide mij terug om en zag een wereld vol met water,veel water,oneindig ver.Op dat eiland lagen kleine eilandjes bezaaid die net een weerspiegeling waren van de sterrenhemel daar juist boven.Zoveel eilandjes waren het.Het waren rotsachtige eilandjes bedekt met planten en vreemde slanke bomen met een ronde kruin.Sommige eilandjes hadden een smalle hangbrug die elkaar verbonden.Andere hadden waarschijnlijk lichte boten gehad.
Af en toe zag je een vis uit het water opspringen,dan weer met velen.Er vlogen witte vogels boven het grote water,die in het water vlogen en er terug uitkwamen als....als kleine lichtpuntjes?Ik schudde mijn hoofd,alles leek hier op een moment net werkelijkheid en opeens gebeurde dit!
Ik keek naar de man die ondertussen zijn kap van zijn hoofd had gedaan.Hij had lang bruinblond haar en wilde ogen.Zijn haar wapperde in de lichte zeewind,net als mijn manen en staart.Hij vertelde me dat dit de elfeneilanden waren.Lang geleden rees er op deze plaats een continent op uit de zee.Maar door de toorn van een kwade god die het niet met de elfen kon hebben vanwege hun geduld voor alles.Hij verwoesste het continent en alles wat er overbleef waren deze eilandjes.Maar ze zijn nu de bron van de lente.Er is daar geen leeftijd,er zijn geen grenzen.Waar de zee vrij is zwemmen de vissen door de resten van een gezonken land.De bossen leefden nog onder water en de bloemen stonden nog in volle bloei.De kwade god had verloren....

De lucht gonsde van de vuurvliegjes die oprezen uit de zee.Sommige kwamen naar me toe gevlogen.Eerst deinsde ik een beetje achteruit maar vlug zag ik al dat er niets was om bang van te zijn.Als je ze goed bekeek zag je dat het net wezens waren als ik.Oud als de aarde,jong als de wind.Het waren de wezens die op de eilandjes leefden.Elfen.Ze waren natuurlijk niet allemaal net zo klein als deze,nee,anderen hadden de grootte van een jonge loot en anderen die van een hele boom.Opeens bedacht ik dat deze man die mij vroeg wat dit was,niet zomaar een man was.Hoe zou hij hier gekomen zijn?Niet iedereen kan hier zomaar binnen.Ik draaide mij nogmaals om om te vragen wie hij was,maar ik zag hem niet meer bij me staan.Blijkbaar was hij zelf verdwenen,net zoals hij gekomen was.

[Anoniem]

Nog steeds was ik nu in mijn slaap,maar er stonden geen dromen voor me.Alles was donker,de wind die waaide,de golven van de zee.Geen enkel lichtje meer van de elfen,geen gefladder meer van de vleugels.alles was donker.Af en toe hoorde je het geklop van paardehoeven.De geluiden kwamen terug maar steeds andere.Door elkaar,schreeuwen,slagen van gebroken staal.IJzer door lichaam,lachaam naar de donkerte van de dood.De donkerte,daar was ik nu.Dat kon toch niet?Ik sliep.Dit is een droom.Vlammen dreunden langs alle kanten op me af,ruiters die de vlammen van vuur bereden sloegen me,ze keken me aan met de doolloze blikken.Alles hier was donker,ik draaide me steeds om om een uitweg te zoeken.Ik ben water,water kan vuur blussen.Alleen is het vuur dan niet verdwenen,maar....ik ook!Een wit licht sprong op,bleef hangen en kwam met een ongelooflijke snelheid op me af.Ik steigerde van angst,maar het licht was sneller dan ik en nam me mee....

[Anoniem]

Ik schrok wakker.Een felle lichtstraal had me doen opwaken uit mijn nachtmerrie.Gelukkig,ik zou in mijn droom gewoon van schrik doodvallen.Maar dat was niet gebeurd,ik was wakker nu.
Zweetdruppels vielen van mijn lichaam af.Daarom ging ik naar het dichstbijzijnde water.Het water bij mjn lievelingsboom.

Nog steeds was die plaats doordrongen met een blauwe kleur.Maar nu donkerder dan in het midden van de dag omdat de zon er nog niet rechtstreeks op scheen.Kleine stofjes en insectjes vlogen in de zonnestralen rond.In het Rode Bos weerklonken vogels met hun zang.Korte heldere tonen,die tesamen een lang lied vormden.De ene vogel beantwoordde de andere,en de ander de ene.De kikkers in de poel lieten af en toe een "kwak" horen en de sprinkhanen sjierpten om de beurten om een partner te vinden....alleen dit was een plaats waar ik me op mijn gemak voelde,en bij mijn vriend natuurlijk....

Straks moest ik terug mijn ronde doen,maar ja,hoe vlugger dat ik gedaan had,hoe vlugger dat ik weg kon.
Ik liet de poel in de steek.Het was te zeggen,ik kwam er nog wel voorbij maar ik kon er voor vandaag niet meer op mijn gemak zitten....

[Anoniem]

zelf getekend!
____________________________________________________
In de dag van gisteren was er niet veel gebeurd.De wind waaide in de bomen en de takken zwiepten tegen elkaar.Het gras waarin de wilde purperen bloemen bloeiden roken geurig.Nog steeds had deze plaats niets weg van het paradijs van de goden bij de bergen.

Ik wandelde rond de ruines van De Oude Stad om ze te bewaken,er was niets onrustig te zien.Maar het Rode Bos had zijn geheimen....
Ik voelde onheil komen.Mijn pas versnelde iets en liep uit tot een ge-galloppeer.Ik kwam bij mijn vriend van de aarde terecht en die had ook het gevoel dat er iets niet in orde was.
Tussen de geluiden van het wiegend gras was er een flits van een boosaardig grassprietje.Maar je zag het meteen zitten...Uit de tempels klonk er een slag van vallend metaal en uit de aarde rees er opeens een grote lichtflits boven naar de hemel.Een groot oranje/rood beest,het leek wel een grote kat of zo,stond dreigend voor ons...en blijkbaar had het maar één vleugel..de andere was er af gebeten of gescheurd zo te zien.
Hij stond met zijn mond vol scherpe tanden naar ons te loeren.Donkerblauwe wolken hingen boven de frisgroene kruinen van de bomen die heen-en-weer begonnen te zwaaien,evenals de staart van het wezen.
Hij zakte licht door zijn voorpoten om een sprong te nemen.Mijn vriend had het direct door en sprong net voor mij op het moment dat de kat naar mij sprong.Maar,hoe hoger de kat sprong,hoe meer je de bomen achter hem kon zien.Ze vervaagde.Toen ze bijna bij ons was zag je alleen nog de blikkerende tanden en de lichtende ogen.Tenslotte was hij verdwenen.
We keken naar elkaar,aarde en water,en wisten niet wat we tegen elkaar moesten zeggen.Niemand zou ons zo direct geloven.Het gebeurde ook niet vaak dat er zomaar een geest van een vroeger bestaand dier opsprong uit de ruines.
Misschien was het alleen maar een test van meester lucht,dan had ik er wel flink de schrik van te pakken....

We bleven nog een tijd staan.Niet wetend of dat beest op dit moment gewoon onzichtbaar was en ons nog kon zien,maar niet andersom.
Na een tijd kon je terug de geur van allemaal frisse groene grassen ruiken,en de lucht bleek weer zomerblauw te zijn.

We gingen naar de andere eenhoorns en vroegen aan hen of ze iets speciaals hadden gezien.Het antwoord dat we kregen was:"Niets.Zelfs geen wolkje aan de lucht."....

Edited by: Faranyell at: 3/9/02 2:09:06 pm

[Anoniem]

Die gebeurtenis van gisteren viel dicht tegen de avond,het zou kunnen dat het beest de kleur van de avond had en verdween,juist op het ogenblik dat de zon onder de horizon ging...juist op tijd dus.

Deze dag ging nogal rustig voorbij.Er viel wat regen en even moest ik daarvoor schuilen,even maar.Ook de bloemen schuilden.Ik had niets tegen regen,nogal stom dat ik eigenlijk ging schuilen.Ik ben water!Vlug rende ik terug uit mijn schuilplaats naar buiten en begon te dansen en te zingen.
Het was lang geleden dat er nog regen was gevallen.Het waren net zoete druppels om me te laven.

Ik lachte en opeens kwam het ook bij me op dat het bijna tijd was om terug te gaan naar de bergen,en mijn lachen verzonk in het schateren.

Je hoorde de kikkers kwaken,de eenden snateren,in de plassen,vijvers en poelen.Sommige blaadjes waaiden van de bomen af,bleven even in de lucht ronddwarrelen,en vielen dan neer op de grond waar ze werden meegevoerd door een smal waterstroompje...
Alles gebeurde hier op z'n tijd....bijna alles.Sommige wachters wouden persé een gevecht uitlokken om te zien wie de sterkte is.Meestal kwam er geen van beiden als winnaar uit het gevecht.Ze botsten zo vaak met hun hoofden tegen elkaar dat ze d'r misselijk van werden.De een bleef voortdoen tot de andere het opgaf,maar ook andersom.
Meestal bekeken ze elkaar dan eens met een boze blik en dan gingen ze van elkaar weg.Meestal hadden de gryphoenen last met elkaar....

Na de regen had het hele woud een nieuwe frisse regengeur.Alles was nat en de waterdieren genoten er van.
Ik haalde eens diep adem en wandelde nog even op m'n gemak door de bossen.Als het vuur niet teqen water kon,dan mocht ik ook wel even een rustige pauze nemen.
Daarna ging ik terug verder met mijn route langs de steeds verandende plekken.

Tegen de avond,wanneer mijn dagtaak erop zat,ging ik terug op de open plaats liggen in het midden van De Oude Stad,onder de blote sterrenhemel.
Hier en daar waren er nog wel wat overschotten van kleine regenwolkjes,maar het ging een droge nacht zijn.
Even lag ik nog te kijken naar de sterren,"Hoelang zouden die al bestaan?",dacht ik bij mezelf.Iets later kwam mijn vriend bij me liggen.Het was deze avond te laat geworden om nog naar de bergen te vertrekken.Morgen zouden we er naartoe gaan.
Iets later sliepen we in....

[Anoniem]

Het was vroeg in de ochtend enik weke mijn vriend enthousiast...het was de dag dat we weer naar de bergen zouden gaan en onze gevleugelde vriend zouden ontmoetten.
Vlug stond hij op en rende samen met mij De Oude Stad uit.
Het was nog donker en er stonden zelfs nog enkele sterren.
De bloemen waren nog gesloten en de wind waaide lichtjes en liet een zachte koude langs onze lichamen rillen.Even huiverde ik,maar vlug wendde ik me weer op de weg die voor ons lag.

Ooh,ik had zo'n zin om te zingen nu,ik draaide even met mijn hoofd onder het lopen en keek naar mijn vriend.Ook in zijn ogen kon je zien dat hij verlangde naar de bergen.
Kleine vuurvliegjes dwarrelden langs de bomen,door de kruinen,weerspiegeld in het water zodat er precies dubbel zoveel vlogen.
Mijn zin om te zingen werd waar en al zingend liep ik voort.Het maakte volgens mij de weg korter zonder het te merken.
Ook de aarde begon te zingen,evenals de eerste vogels die in de hoge en lage takken zaten van de bomen.

Mijn gezang werd gestokt door een nieuwe boom,een wit/bruine slanke stam,slanke frisse groene blaadjes die aan de takken hingen en witte kleine bloempjes die er in hingen.Nog nooit had ik deze boom opgemerkt.Hij kon er toch niet zomaar gekomen zijn.Althans,dat vermoedde ik.In deze wouden kon je nooit iets opmerken of het is al verdwenen.De bloempjes vielen neer en lieten kleine bloempjes ontwaken in de zachte grond.De blaadjes werden meegevoerd door de wind,en de stam verdween langzaam terug in de grond.Dit was bijna hetzelfde als die droom die ik overlaatst had gehad.
Werkelijkheid maar ook weer niet!
En ik zette mijn tocht verder.

Stilaan werd het middag en er kwamen steeds meer heuvels en je kon al de berglucht ruiken.Alles was hier zo anders.De bergbloemen hadden een zachte geur en als je er van dichtbij aan rook kon je de geur voor een lange tijd bijhouden.
Ik keek eens naar de lucht.Er waren een paar wolken,vooral rond de berg,maar dat was vaker.Op sommige plaatsen zag je de regen neervallen op de Aarde.Waarom wou de Aarde alles tot zich hebben?Zelfs het water moeten de wolken aan hem afstaan.Veel problemen had ik er niet mee.Mijn vriend was van de Aarde afkomstig en daarmee zou ik geen problemen mee willen hebben....Hoe kan ik hem zomaar laten weggaan?Zonder dat hij een spoor zou achterlaten.Dan zou ik al de schuld op mij nemen om hem terug te krijgen.Hij is een van de enigen die ik vertrouw en die ik lief heb.Misschien weet hij dat al,maar zeggen heb ik dat nog niet tegen hem gedaan.Maar kijk nu nog eens naar mij en ik ben weer in de wolken die rond de bergen hangen.Op dit moment is er alleen maar een lege plek....
Tegen alle goden,hem zou ik nooit vergeten,na alles wat hi voor me heeft gedaan.Nee!Nooit....

We kwamen op het open veld aan.Onze vriend zagen we nog niet direct.Maar misschien zag hij ons ook niet.Ik liet een luide hinnik achter.Misschien was hij hier maar zag hij ons inderdaad niet.Ik ging naar het beekje dat aan het veld stroomde.Weer keek ik er in en weer zag ik mijn spiegelbeeld.Ik wou dezelfde vraag stellen als voordien,maar ik zou al kunnen raden wat voor antwoord ik zou krijgen.

De wind waaide door mijn manen en er kwamen enkele blaadjes in vast te zitten.Ik probeerde ze er uit te schudden mar ik stopte ermee toen onze vriend van over de bergen naar ons kwam toegevlogen.Ah,ik was zo verheugd om hem terug te zien.Dit was nog maar de 2e keer maar toch leek het alsof ik hem al langer kende....

[Anoniem]

Mijn 2 vrienden waren met elkaar aan het praten over hetgenen wat ze hadden meegemaakt en ik luisterde naar hun.
Het leek eveneens alsof ze elkaar in geen eeuwen hadden gezien.Oh ja,hier was het vele beter.

Een scherpe wind waaide vlug door mijn lichaam en opeens hoorde ik een afgrijselijke schreeuw!Wat was dat?Ik steigerde van angst.Mijn vrienden keken op.Hadden zij het niet gehoord?Ik kon toch niet de enigste zijn?Dat kon toch niet?Nog nooit had ik zo'n schreeuw gehoord.Het was hier niet ver vandaan.Wie zou dat zijn.Het was geen wezen dat door een boom werd gegrepen.Nee,die gingen geruisloos tewerk.Ik voelde dat er iets was gebeurd.Lang geleden was dit misschien ook gebeurd.De feeën hadden iemand....dit zouden ze alleen doen als het slechte iemand van hun soort verwondde of bedreigdde....ik had het nog nooit gehoord.
Mijn 2 vrienden keken naar me."Wat zou ze gehoord hebben?"hadden ze misschien gedacht....
Waarschijnlijk zouden ze me niet zo vlug geloven.Als ik het hoorde,maar de andere 2 niet....

Ik deed mijn ogen even toe terwijl ik mijn hoofd naar de grond afboog,en liet een diepe zucht vallen.Waarom moest dit nu juist op deze dag vallen?Oh nee,niet nog een vraag!
De waterval,daar wou ik nu,op dit moment,naar toe gaan.
Mijn lichaam wendde zich vanzelf naar die weg en volgen zou ik.Alles leek vanbinnen donker te zijn.Zelfs de lucht gaf me gelijk.In de lucht heersten nu de donkerblauwe wolken.
Ik wou op de grond stampen en dat de leegte terug gevuld werd met bomen,water,blaadjes.Zelfs vragen....maar nog het liefst de antwoorden.Maar misschien was het daarvoor nog te vlug.

Bij de waterval legde ik me neer.De druppels vielen op mijn lichaam.Dat ik nat werd hinderde me niet.Diep in de wouden hoorde je een brul van de leeuwen."Hoe zou het zijn in De Nieuwe Stad?"
En ik viel in slaap....

[Anoniem]

Mijn slaap was maar van korte tijd.Steeds bleef ik met de schreeuw in mijn hoofd zitten.Ik ging naar het water om me wat af te koelen.Mijn 2 vrienden waren me na een tijd toch achterna gekomen.Het was goed vanhun dat ze me even hadden alleen gelaten.Alles leek zo donker,nog steeds was mijn gehoegen één grote dorre boom,verlaten in de winter.
Heel mijn leven was aan flarden geschoten door al die vragen die in mijn hoofd opgepropt zitten....
Alles was zo donker...alleen dromen brachten er wat meer in.

Het werd al stil donker en de laatste vogels floten hun laatste lied in de lichte schaduwen.De havik ving zijn laatste prooi,en de zon zijn laatse schaduw.
We gingen terug naar de bergen,naar de grot.
Deze dag was niet volmaakt geweest,en het was mijn schuld.

Mijn ogen deden zeer,ik had heel die tijd mijn tranen opgehouden,maar nu liet ik ze vloeien.Zelfs de regen liet hier haar last neervallen als een geschenk aan de aarde.Veel had ik niet te bieden...mijn tranen waren voor...voor niemand.

Mijn 2 vrienden kwamen bij me liggen.Ik draaide mijn hoofd opdat ze me niet zouden zien huilen.Het enigste wat ik te boven zou komen is een trap naar de blauwe boom,een plek waar ik wenste te zijn,maar er nooit zonder enige hulp zou kunnen geraken.Ik probeerde te stoppen met huilen,maar het bleef in mijn keel steken.Ik probeerde niet al te veel aandacht te trekken.
Ik schudde nog eens met mijn manen om de blaadjes er uit te halen,en er viel een kleine bloem voor mijn neus,op de grond.
Je kon de geur nog fris ruiken.
Terwijl de laatste snikken door mijn keel liepen lachte ik in mijzelf.Dat zo'n klein bloempje me helemaal kon opbeuren,vond ik ongelofelijk.Alles wat ik nu nodig had was dit dingetje...
Ik legde mijn hoofd op de bladeren neer,met mijn neus in de richting van het bloempje,en mijn rug leunde ik tegen de rug van mijn bergenvriend.

Voor een laatste keer schudde ik mijn manen zodat deze over de rotsvloer gingen liggen.Ik sliep vlug in.
3 vrienden in een kleine grot en een bloempje...een klein bloempje.

[Anoniem]

Het werd ochtend en de regenwolken waren overgewaaid.De regen was deels de grot binnengekomen.
Het bloempje dat voor me lag had nu een minder sterke geur dan de avond voorheen.Krachten die in het bloempje huisden hadden een deel van hun aan mij afgestaan.Of zo leek het toch.
Ik stond op en ging op het platformpje staan.De donkere wolken waren ver van de bergen af eb hun overige last viel neer in de wouden.
Maar hier was er een lichtblauwe hemel met kleine schapewolkjes.In de hoogte vloog er een groep vogels rondjes met elkaar.Een keer een grote cirkel,andere keren een kleinere.

De geuren van de bloemen vermengden zich met een geur van lichte dauwdruppels.
Vader zon stond bijna in het midden van haar baan.Hadden we dan zolang geslapen?Blijkbaar wel....

Ik wekte mijn 2 vrienden om geen minuut van de dag meer te missen.Ze stonden vlug op en samen gingen we de berg af tot we aan het kleine stroompje kwamen dat zich bevond in de grote grasvlakte.Even bleef ik staan op een klein heuveltje en toen rende ik naar beneden,recht naar het water....

Het water spatte uiteen toen ik erin sprong.Alles werd nat wat zich in de nabijheid bevond van mij.Mijn 2 vrienden dus ook.

Oh ja,dit was ik bijna vergeten.Mijn bergenvriend heet Carpen en diegene die we waren tegengekomen,de vliegende,heet Inoël.

Mijn leven begon hier precies opnieuw.Na de dag hiervoor leek het wel zo te zijn....
Fris water om me heen,evenals mijn 2 vrienden,Carpen en Inoël.Leven deed ik,en geen vragen zaten in mijn weg....

[Anoniem]

Na een helse spetpartij van bijna een halve dag gingen we uit het water.Alleen Inoël had niet veel zin om in het water te komen omdat hij dan met loodzware vleugels moest rondzeulen....dus we namen het hem niet kwalijk.

Het begon stilaan terug donker te worden en de eerste sterren kwamen op.Lichtje na lichtje in die grote blauw-paarse hemel.We moesten vlug terug naar de grot gaan want vandaag zou er geen maan zijn.En zou er een maan geweest zijn,veel licht zou ze niet kunnen gegeven hebben omdat ze dan achter de wolken zou zitten.Veel maakte het dus niet uit....

We hadden nog wel even de tijd om naar de grot van de bergen te gaan.Naar de zachte blaadjes....
Ik was blij dat ik nog eens het water ben in gegaan,fris water in elk geval.De blauwe boom in het Rode Bos was ook omringt door water,maar niet zo fris.En de tranen waarin ik mij gisteren bevond was niet hetgene waarin ik zou willen verdrinken.

Ik keek nog eens naar Carpen.Ik zou mijzelf kunnen verwonden omwille van hem,opnieuw en opnieuw.Maar mijn liefde voor hem gaat niet weg,ze blijft steeds terugkomen.
De koppigheid van mijn verwonding bijeen genomen is ongeloofbaar.Ik ben niet in staat om te slapen vanwege jou....
Het maakt niet hoeveel keren het zich herhaald.Het herleefd opnieuw en opnieuw,omdat het liefde is.

Een korte zucht kwam uit mijn mond.Ik zei Carpen zijn naam in "mijzelf",het was te zeggen dat ik het eigenlijk niet wist,want hij draaide zich om en keek naar mij.Ik draaide vlug mijn hoofd maar mijn ogen bleven op hetzelfde punt gevestigd.Op hem.
Je kon waarschijnlijk zien dat ik lachte,niet luidkeels,maar toch zichtbaar....
Zou ik mijn lach verstopt zou houden,zou ik mijzelf irrtireren.Dus verstoppen deed ik hem niet.

We waren aangekomen bij de kleine grot.Het kleine bloempje lag er nog steeds.Klein en geurig.Ik schudde de bladeren terug fatsoenlijk en ging daarna liggen.Het mos dat aan de wanden van de grot groeide liet een kleine bosgeur achter en al vlug viel ik,tevreden over deze dag,in slaap.

Of ik zou dromen wist ik niet,maar dat ik morgen gelukkidg zou wakker worden,dat wist ik wel!

[Anoniem]

En dromen deed ik. Ik bevond mij in...ja!Waar bevond ik mij.Overal om mij heen waren er kleine lichtpuntjes.Sommige flikkerden,andere bleven zo stil staan als een verschrokken spin.Als ik boven me keek zag ik een groot spinnenweb waardoor kleurige lichtbollen met een oplichtende staart door vlogen.Onder me bevonden zich bomen die met hun kruinen door de wind waaiden.Je zag vogels opvliegen en richting hemel naar boven vliegen.Af en toe zag je hoge torens boven de bossen uitsteken.Kleine kinderen zag ik ondergestopt onder warme dekens.Honden hielden de wacht en katten slopen door de straten op zoek naar eten.Je kon alles zien vanaf hier.Maar alles wou ik niet zien.Als je al die ellende zou zien....en daarin bevinden zich dan goede dromen,tussen al de slechte.Dat kon toch niet?Ik draaide me om en nog steeds gingen de kleurrijke lichtbollen door het web.Mijn benen bewogen,niet tegen mijn zin,want van die ellende wou ik weg.Ik wou goede dromen hebben.Nog een keer keek ik om en daarna stapte ik door het web....

[Anoniem]

De dromen die ik daarna kreeg waren alleen maar goede dromen.Het web waardoor ik was gegaan was blijkbaar een soort van slechte-dromenvanger.De goede erdoor,de slechte bleven er in vasthangen.Hier bleef leven leven,dingen gingen dood maar de ziel bleef ronddwalen zolang als hij of zij wou.

de plaats waarin ik me bevond had ik nog nooit eerder gezien.Nee,nog nooit.Geen enkele berg,geen enkele heuvel,geen boom,niets....maar er leek iets in te zitten.Ook al was het maar een klein grassprietje geweest,ik voelde me hier thuis.Thuis als nergens anders.

Voor me stond water,alleeen maar water.Zo ver ik maar kon zien.Ook hier zwom leven in de oceaan,maar vloog er ook leven boven het water.Overal leek er hier leven te zijn.Geen enkele plaats waar zich de ware dood bevond.Vervloekte dood...dood zonder leven te hebben gehad.
Nee,dat kon je hier niet vinden.

Rozen op de ene plaats,krokussen op de andere.Een hoop bomen op de ene heuvel,eentje op een andere.Wezens van een soort bij elkaar,en zo ver ik kon zien was ik de enige in mijn soort.Zo ver ik kon zien,enig in mijn soort,dat kon ik toch niet zijn?

Muziek van een of ander wezen klonk in mijn oren,zachte muziek.Aanlokkelijk,ik werd er zo naartoe getrokken.Net als mijn vriend Inoël leek het alsof ik vloog,zonder vleugels,op de muziek van het geheimzinnige wezen.
Ik was er bijna,bijna bij de bron van de muziek....

Er floot iets in mijn oren.Wanneer ik mijn ogen open deed zag ik dat er een klein vogeltje de grot was ingevlogen en dicht in mijn nabijheid aan zijn zangkunst begon.
Een zachte zonnestraal scheen de grot binnen,Leven scheen de grot binnen,mijn droom was nog niet gebeurd,maar het was een verschijnsel van wat zou gebeuren....