Raganorck

[Anoniem]

Het was moeilijk om Echo en Coldrin aleen te laten maar nu waren ze tenminste samen en was er al minder kans dat ze gevangen of vermoord werden....
Dus ik greep Caege's had vast en samen renden we naar Raganorck,het moest niet zo ver liggen,raar dan eignelik dat ze in Raganorck nooit de hutten hebben zien staan,vanop de Tien Torens moest je die dan toch wel gezein hebben?
Maar ja,daar was nu niet veel over na te denken,we moesten hulp in Raganorck halen voor Echo en Coldrin....
(ooc er zijn nog een paar elfen in het woud,misschien kunen die ons helpen?)

[caege]

Caege greep haar hand stevig vast,goed ze was dus akkoord..
Ze renden zeker een half uur door het dichte bos,terwijl caege goed op zijn weg lette.
Hier en daar maakte hij een inkeping in een dode boom om zo zeker de weg terug te vinden.
Vreemd genoeg leek hun terugreis stukken korter dan hun doorreis..

Ze bereikten de stadspoorten en kwamen de hoofdstraat binnen.
"Kom, we moeten hulp vragen,roep wat mensen bijeen!"
Er was geen tijd te verliezen...


ooc: heb al wat in gedachten, (gaat verder in de hoofdstraat gannon)

[Coldrin]

Coldrin keek opgelucht op toen hij Echo, Caege en Faranyell in de gang zag verdwijnen. Hij keek terug naar de massa zwarte wezens die, nu dat Echo en de rest verdwenen was dichterbij kwamen alsof de blokkade opgeheven was.
'En nu tussen ons, Koning van de Onderelfen' riep hij naar Koning Anagastes terwijl hij zijn boog richtte. De spinnewezens kwamen dichterbij. Coldrin liet de pijl los. Deze zoefde met hoge snelheid op Anagastes af. Hij doorboorde de hand waarin de koning de Boog vasthield. Deze schreeuwde en liet de Boog los.
Coldrin liet pijl op pijl volgen, maar de wezens kwamen dichterbij, een kordon van chitinepantser kwam aangesneld. Coldrin wierp de boog op zijn schouder en trok zijn zwaard. Hij sloeg en pareerde de slagen van zijn tegenstanders. Langzaam kon hij zich in de richting van de gevallen Boog bewegen.

Coldrin kon de Boog opnemen en over zijn andere schouder hangen. Koning Anagastes hield zijn bloedende hand vast.
'Dood hem, dood hem.' gilde hij hysterisch. De wezens kwamen dichterbij en sloten Coldrin in. 'Ik zal het zelf wel doen,' gilde Anagestes. Hij staat op, zijn enorme lijf beweegde zich met grote snelheid door de zaal en stormde op Coldrin af. Een groot zwaard hoog boven zijn hoofd geheven.
Coldrin wachtte de koning op. Hij kon de eerste slag afweren, maar de kracht van de koning deed zijn hand bijna het zwaard lossen.
Coldrin herstelde zich, maar niet snel genoeg. Het zwaard van Anagastes sneed door vlees.
Coldrin kon nog opzij springen, maar had een grote, diepe snede in zijn zijde opgelopen.
De koning kwam weer aanzetten. Plots viel er wat glas naar benenden, maar Coldrin had geen tijd om te kijken wat er gebeurde. Hij had al zijn aandacht nodig voor de aanval van de koning. De volgende slag kon hij afweren, maar daarbij liep hij een snee in zijn schouder op.
Coldrin voelde dat hij het niet lang meer zou vol houden. Het leven stroomde uit hem weg met elke druppel bloed die zijn lichaam verliet.
De koning maakt zich op voor de laatste aanval.

Van boven weerklonk plots Echo's stem.
'Uit de weg Coldrin,' riep ze. Coldrin keek omhoog en zag Echo op de luchter zitten, bezig de laatste bevestigingen met de ketting los te maken. Coldrin dook opzij, waarbij hij een paar spinnewezens omver wierp.

Met een donderend geraas viel de luchter naar beneden, recht op de Elfenkoning. De spinnewezens, de vroegere Elfen stonden verbijsterd te kijken. Vanuit de lucht kwam een touw van glas naar beneden.
'Klim omhoog,' roept Echo naar hem.
Coldrin grijpt het touw vast en hijst zich omhoog. Met vermoeide armen klimt hij hoger en hoger totdat hij aan de ketting kwam waar Echo wachtte.
'Had ik niet gezegd weg te gaan? Terug naar Raganorck?'

De spinnewezens waren bekomen van hun schok en begonnen te sissen van woede.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[caege]

OOC: nioet te snel ontsnappen hé,geef ons wat tijd om mensen mee te brengen

heb nu een paar spelers mee dus da lukt wel,tegen morgenavond zijn we daar
enne, happy valentine you two

[Anoniem]

(ooc yep laat nog effe iets gebeuren,anders hebben we die mensen voor nix opgeroepen!)(aya ik heb jullie(Coldrin&Echo)verhalen gelezen in de taverne/en de verblijfplaatsen....mmmhhmh,aardig...echt waar

[Coldrin]

Hellaba, we zitten nog altijd op de ketting. Is die wel bestemd voor twee personen. Stomme vraag, natuurlijk, het kan een luchter houden, maar Coldrin is aan het einde van zijn krachten, kan dus nog altijd naar beneden vallen. Zoals ik eerder al zei, het verhaal beslist zelf hoe het verder gaat.

[Elegia Morfleur]

"En had ik niet gezegd dat ik jou zou beschermen?" kaatste Echo terug. "En bovendien, ik heb niets met Raganorck, ze zouden me uitlachen en wegjagen, als altijd. Eh, zullen we de rest van de discussie misschien buiten voeren?" De spinnen waren inmiddels van de schrik bekomen en beklommen als één zwart laken de muren van de zaal. Hun haakpoten grepen in de uitsteeksels van de muur en razendsnel bewogen ze zich omhoog, als steltige wagens met wijdopengesperde kaken. Tientallen, honderden monsterlijke spinnen krioelden over de muren en vloeren, krijsend om het verlies van hun koning. Krijsend om de afschuwelijkste wraak.

Echo plaatste hand boven hand en trok zichzelf zo hoger en hoger, terug naar het gat in het plafond. Haar lange jurk zat vreselijk in de weg en haar klim hing volledig aan de kracht van haar armen. Maar hoe snel ze ook klom, de spinnen waren sneller. Het glas bood hen weliswaar geen enkele houvast en ze konden er geen stap op verzetten zonder naar beneden te tuimelen, van hun plaatsen op de muren, enkele meters van Coldrin en Echo verwijderd, spogen ze en schoten kleverige draden in hun richting. Echo trok haar dolk.

[Coldrin]

'We moeten voortmaken.' zei Coldrin tegen Echo. Hij voelde zijn krachten weg ebben. Zijn zijde en schouder bloeden nu stevig en het bloed dat naar beneden drupte leek de menigte chitinepantsers op te hitsen. Een kolkende massa stond beneden te sissen en te blazen.
Dan liep er een deel van de groep spinnewezens weg, naar de uitgang, naar de gang waardoor Echo, Caege en Faranyell verdwenen waren, of zouden moeten verdwenen zijn.
'Ga, ik kan het hier niet lang meer volhouden,' zei Coldrin. Zijn handen waren glibberig van zijn bloed. Hij voelde dat hij houwvast ging verliezen. Hij stak Echo haar Boog toe en verloor zijn greep op de ketting.

De val leek eindeloos. Hij zag de grond steeds groter en dichter bij komen. Echo flitste door zijn hoofd. Hij zag haar gezicht voor zich. De grond was er veel te snel. Waarom? flitste het nog door zijn gedachten. Daarna was alles zwart.

De Duisternis kwam hem halen en sloot hem in zijn armen.

[Elegia Morfleur]

"Coldrin!" Echo strekte haar hand uit naar Coldrin, maar glibberig van het bloed glipte hij uit haar greep. Geen moment dacht Echo na wat ze deed en of het verstandig was wat ze deed, ze negeerde ieder woord dat Coldrin tot haar gesproken had en liet zich snel als de wind langs de ketting naar beneden glijden. Ze landde naast Coldrins lichaam dat in een eigenaardige, verkrampte houding op de zandvloer was gevallen, maar had geen tijd om zich over hem of zijn verwondingen te buigen aangezien de spinnen met het vallen van hun slachtoffers, hun kruiproute hadden verlegd. Echo keek angstig om zich heen en toen naar het lichaam van Coldrin. Ze wist dat ze tegen de spinnen geen schijn van kans had, als ze haar zouden omsingelen zoals ze enkele minuten geleden haar en Coldrin hadden omsingeld, dan was ze verloren, want ze ontbeerde rugdekking.

Echo wachtte geen moment, schoof haar boog over Coldrins nek en begon toen aan het lichaam te sjorren. Ze pakte het bij arm en been, bukte en tilde hem toen over haar nek op haar schouders. Dat was geen gemakkelijke opgave en haar tengere gestalte wankelde onder het gewicht van de volwassen man, maar de aanblik van de honderden spinnen die haar richting op krabbelden maakte dat een onnatuurlijke kracht haar spieren voedde. Echo's benen trilden en haar armen hadden moeite om het lichaam op haar schouders op zijn plaats te houden, maar ze slaagde er wonderbaarlijk genoeg in om zich in beweging te zetten. Ze had weinig keus in het wáár ze heen schuifelde, omdat alle gangen, behalve één werden gebarricadeerd door spinnen. Deze ene gang die wel vrij was, was een nauwe opening rechts naast de troon van de door de kroonluchter gevelde Anagastes. Echo had geen idee waar deze gang uit zou komen en of het wel een gang was, maar zoals gezegd, ze had weinig keus.

Wankelend onder Coldrins gewicht bereikte Echo de gang naast de troon, liet het lichaam zachtjes op de grond vallen en sleepte het toen aan beide armen de duisternis in. Het bleek een gang die alsmaar nauwer werd, te nauw, zo bedacht Echo enigszins opgelucht, voor de spinnen. Zo nauw, bedacht ze er minder opgelucht achter aan, dat ze onmogelijk terug zouden kunnen gaan zonder geconfronteerd te worden met de spinnen. En inderdaad, de gang bood bescherming, maar het was evengoed haar eigen val. Echo stond even stil om op adem te komen en ontwaarde toen een deur aan haar linkerhand. Ze gunde zichzelf geen rust en rommelde aan de deur, die als een wonder meegaf en zich opende een ruim vertrek in. Echo sleepte Coldrin naar binnen, smeet de deur achter zich dicht en liet zich op de grond neerzakken. Ze was uitgeput en ze had de kracht niet meer om te bekijken waar ze beland was. Haar enige gedachte was dat ze veilig was... voorlopig althans.

Echo opende haar ogen en boog zich over Coldrin. Bloedvlekken bloeiden als rode klaprozen overal op zijn kleding en toen ze zijn hemd openknoopte, legde ze twee grote snijwonden bloot. Beiden waren reeds gestopt met bloeden, maar zand en vuil hadden de korsten donker gekleurd en waarschijnlijk had Coldrin veel bloed verloren. Te veel bloed. Bovendien was hij meters naar beneden getuimeld en hoewel Echo geen hoofdwonden kon ontwaren, vreesde ze het ergste. Oh, als ze alleen maar buiten waren geweest! Echo had door haar leven in het bos een aardige kennis over kruiden en geneeskrachtige planten opgebouwd. Coldrins wonden moesten ontsmet worden en hij moest drinken; ze voelde zijn hart nog kloppen, maar dat zei niet veel.

"Coldrin," fluisterde Echo. "Coldrin, word wakker asjeblieft..." Ze streek door zijn zilveren haar dat kleverig van bloed en zweet aan zijn voorhoofd plakte en legde haar hoofd op zijn borst, vrezend dat ieder moment het geluid van de hartslag zou vervagen.

[Coldrin]

Langzaam week het duister, donker werd licht. Coldrin knipperde met zijn ogen tegen het felle licht. Hij keek verbaasd rond. Hoe kan ik nu nog leven? Na zo een val?

Je leeft ook niet meer, je bent dood, je leeft enkel in de gedachten van anderen voort en hier in het Keizerrijk van de Dood.

Coldrin draait zich om naar de gestalte die gesproken heeft. Hij merkt dat hij geen zwaard of boog meer droeg, maar een wit gewaad. De persoon die gesproken heeft is een vrouw. Haar lange blonde haren wapperen in de zachte bries die er heerst. Ze draagt een lange rode jurk met een gouden wapenrusting. In haar hand draagt ze een vlammende lans.

In feite leef je nu tussen de wereld van de levenden en die van de Doden. Het is een overgangswereld.

'Hoe geraak ik hier uit weg?' vroeg Coldrin.

Wel, dat is de vraag, is het niet?

Edited by: Coldrin at: 2/14/02 9:12:43 pm

[Elegia Morfleur]

Echo hoorde wat ze vreesde en vreesde wat ze hoorde. Ze richtte haar hoofd op en keek naar Coldrin, zijn verwondingen, zijn halfgeopende ogen die staarden in het verre niets. Ze voelde hoe tranen in haar ogen brandden en langs haar wangen op Coldrins verwonde huid vloeiden en zich mengden met zand en bloed. Echo wist dat ze het onvermijdelijke niet kon tegenhouden, maar toch, het mocht niet, het mocht niet. Die ellendige duisternis mocht alle verdoemde spinnen halen, maar niet Coldrin. Niet Coldrin.

Echo drukte haar lichaam dat schokte van het verdriet en de angst, tegen het zijne en begroef haar hoofd in Coldrins nek, terwijl ze hem stevig omklemde. "Asha'ná saga," fluisterde ze in de taal van de bomen. "Asjeblieft Coldrin, laat me niet alleen." Ze kuste zijn nek, drukte haar boog tegen hen beiden en bad voor een wonder.

[ckeetel]

Opwinding doet de vacht van de oude hond rillen. De kop hangt niet meer gelaten van de schouders, maar is hoog opgericht. Hij staart de richting in, waarvandaan hij jaren geleden kwam. Hij herinnert zich het gevecht aan de zij van zijn meester, met de spinnewezens.
Zijn meester waar hij zo zielsveel van hield, zijn meester met zwaard en boog, samen leken ze onsterfelijk... Het mocht niet zo zijn.

Vol ongeduld wacht Banduin op de groep avonturiers op weg naar het spinne-nest, als ze bij hem zijn, rent hij weer een eind vooruit, met de neus de lucht proevend, de weg verkennend. De spinnewezens zullen niet onverhoeds aan kunnen vallen. Oh, wat verlangt zijn oude strijdershart naar het scheuren van vlees, naar een strijdmakker waarmee hij het krijgsvuur kan delen.

Deze groep zal hij beschermen, iedere vijand die hen aan durft te vallen, zal hij verbrijzelen tussen zijn kaken. Banduin gromt voldaan.

((Hèhè...na jullie achternagehold te hebben in de taveerne en de gulden feniks ben ik eindelijk bij...(ligt het nu aan mijn verbinding of post ik gewoon te traag?) hoe dan ook, nogmaals, Banduin knokt graag mee, of ik er nu ben of niet))

[red]

Lunea zag de grote grijze hond en zijn enthousiasme weerspielgelde in haar. Het leifst zou ze mee rennen naar voren en weer terug. Maar dat instinct lag begraven in haar jeugd. Hmmph, ze kon zich Williams gezichtsuitdrukking al voorstellen. Ze keek even naar haar kameraden. De Scharlaken 5. Ze moest ze levend houden. Ze wist dat ze zichzelf best konden redden, maar zou zichzelf nooit vergeven als een van hen iets overkwam. De hond racete weer voorbij. Ze glimlachte.

[Anoniem]

5OOC VOOR Coldrin en Echo,we zijn effe hierbij gekomen,straks zijn we bij jullie maar er zullen effe verhalen zijn die niet exact op die van jullie aansluiten,effe maar he!)

[Anoniem]

"Ahah,hier zijn jullie dus,waarom hebben jullie ons niet wakker gemaakt?"
Caege en Faranyell waren eindelijk bij de scharlaken 5 aangekomen,nu konden ze eindelijk op pad.

Banduin,de grote hond die ons gevolgd was....het leek wel alsof hij echt wist wat we gingen doen,waarschijnlijk had het geroken,met honden weet je nooit....

Nu zouden we wel tegen die chitines opkunnen,stomme spinnen,waarom moest er nu zoiets gebeuren,daar had ik helemaal niet op gerekend,hatelijk!
En ik wist nog niet eens dat die spinnen zich in het woud bevinden!Raar eigenlijk,dat de andere bomen me daar niets over hebben gezegd,ik bedoel,als je het woud kent gaat alles toch van wind naar wind,zoals in de stad van mond naar mond!

Maar ze brak er haar hoofd niet over,we moesten zo vlug mogelijk vertrekken,Coldrin en Echo waren in gevaar!

"Kom mensen,we gaan dr'voor!"
(en dat voor een dertienjarige )

Edited by: Faranyell at: 2/15/02 10:01:30 am