Raganorck

[Coldrin]

Coldrin neemt zijn boog van zijn schouder en zet een pijl klaar om af te schieten. Langzaam kruipt hij naar voren, vanwaar hij een goed uitzicht heeft over de zaal. Hij voelt de anderen zachtjes met hem meeschuiven.

Dan zag hij plots Echo, als een klein en nietig mensje stond zij voor de Grote spinachtige. Van alle kanten werd de naam van deze spinachtige gescandeert terwijl hij de boog in de lucht houdt. 'Koning Anagastes, Koning Anagastes,' klinkt het telkens weer. De andere kleinere wezens dansen rond de troon als een snel bewegende waterval van armen en benen.
Echo staat voor de koning die haar haar boog toesteekt.
Wat krijgen we nu, denkt Coldrin.
Dan hoort hij de woorden die de koning spreekt. 'Speel de boog Echo, laat ons het licht zien, speel de boog.'

Coldrin ziet hoe Echo de koning met haar knie op de kaak raakt en hoe ze wil vluchten. Het ritme van de dans die de andere spinnewezens op voeren, wordt sneller. Een golvende beweging spoelt naar de plek waar Echo heen wil lopen, de uitgang. Ze wordt door de wezens in gesloten. Rond en rond dansen de wezens rondom haar.

'Kun je met een boog werken?' vraagt Coldrin aan Caege terwijl hij zijn boog en pijlen aan hem afgeeft. Blijf hier, mocht er iets mislopen, schiet dan een pijl door de koning. In de verwarring die er dan zal heersen kunnen we misschien ontsnappen. Maar ik hoop dat er geen bloedvergieten aan te pas komt.' Voor ze verdere vragen kunnen stellen, kruipt Coldrin de gang uit, de zaal in. Het schemerlicht in. Hij gaat rechtop staan.

'Zo Koning, je wil dat de boog voor je speelt, dat de boog je licht brengt. Weet je nog wat de boog bracht de laatste keer dat ze speelde? Ellende, honger, dood,' Coldrins stem galmt door de zaal en lijkt versterkt te worden als ze de muren raakt en terugkaatst. 'Ja, mijn koning, jij bent één van de oude Elfen, de Elfen die hun eigen ondergang hebben bewerkstelligd. Waarschijnlijk ben je Erai'i, hij die opdracht gegeven heeft tot de bouw van de boog. Maar die vergeten is hoe hij werkt. Je leeft onder de grond nu en noemt je Anagestes. Nu wil je het licht zien omdat je denkt dat dat je terug de macht zal geven die je eens had.' Codrin loopt dieper de zaal in. Bijna tot tegen de troon van de Koning.
'Wel, mijn koning,' zegt hij sarcastisch. 'Ik zal je het licht van de boog tonen. Ja, ik, een half-elf, een bastaard die verbannen is uit de Elfenwouden. Zijn gezicht getekend door een litteken, aangebracht door een Elfenzwaard. Het brandt nog altijd. Als je wil weten waarom Echo de boog niet kon laten spelen, hier heb je mijn antwoord. Echo is de Koningin van het Licht, zij weet nog niet wat de woorden zijn om de boog te laten zingen. Daarvoor moest zij eerst enkele testen afleggen. Die heeft ze met glans doorstaan. Maar voordat zij de woorden kon leren, heeft u haar ontvoerd.' Zijn vinger wijst beschuldigend naar Koning Erai'i, nu Koning Anagestes.

'En enkel zij die het licht in hun hart hebben gesloten kunnen de boog laten zingen. Dus denk maar niet dat jij de boog kan laten zingen. Wil je hem eens horen zingen? Wil je het licht zien?' Coldrin spreekt voort zonder te stoppen. Hij gaat rechter staan.
'Fyliona, Kratsnord, mignardes ed balerimo.' de woorden vloeien uit zijn mond, de klanken zweefden omhoog. Toen begon Coldrin te zingen. De geluiden reizen en dalen, worden hoger en dan weer lager. Allen in de zaal werden betoverd door de klanken die Coldrin zingt. Dan begint de Boog mee te zingen. Het geluid van de boog is als kristal, puur en mooi.
Dan beweegt de Boog, ze zweeft op haar eigen klanken door de lucht en straalt een licht uit, dat aller harten verwarmd. Langzaam verdwijnen de klanken uit de lucht. Nog even galmen ze in de grote zaal.

'Zo koning, je hebt je licht gezien, de klanken gehoord, ben je nu terug de machtige koning van vroeger? Ben je nu anders?' vraagt Coldrin.

Edited by: Coldrin at: 2/13/02 5:10:47 pm

[caege]

Caege slikt even als hij de Coldrin zomaar in de groep monsters ziet stappen.
Deze kerel had lef,misschien wat teveel lef.het lag er duidelijk op dat deze man meer koesterde voor echo dan enkel het delen van een avontuur.
Hij hield met zijn vingertoppen de pijl op de pees,wachtend op een verkeerd woord of daad van de spinnemensen.
Dit leek niet goed te gaan.
toen hoorde hij de zag van Coldrin en even dreef hij weg op de muziek,zijn aandacht wat verslappend.

[Anoniem]

mmh,nog nooit had Faranyell zo'n koele maar inmens mooie stem gehoord die je vanbinnen verwarmd.Prachtig,ook zij dreef even mee op de muziek.
Maar ze schudde haar hoofd even om haar aandacht terug bij het gebeuren tussen Coldrin en de spinnemensen gade te slaan...ze vond het,net als Caege wonderbaarlijk dat Coldrin dit kon,zomaar tussen die "rare" wezens stappen,en blijkbaar zonder angst...

Maar ik vroeg me opeens af,wie is Coldrin eigenlijk,dat hij de Boog kan laten zingen en een licht in die donkere ruimte kan laten komen....Wie was hij?Dat bleef maar door haar hoofd suizen.
En Echo dan! Faranyell had nooit gedacht dat ze was meegegaan met 2 bijzondere mensen,het zou haar eigenlijk niet meer verbazen als het er 3 waren....

Maar ze stond nog steeds klaar,met de dolk van Caege in haar handen,hopend hem niet te hoeven gebruiken...

[Elegia Morfleur]

Echo keek verrast op toen Coldrin het woord nam. Ze maakte van de afleiding gebruik om een aantal passen in zijn richting te rennen, maar werd al snel tegengehouden door harige poten die zich om haar benen en armen strikten, zodat ze struikelde en voorover tegen de harde stenen vloer sloeg. Ze probeerde zich los te worstelen vanonder de greep van een spin die haar tegen de vloer gedrukt hield en die even verslapte toen Coldrin begon te zingen. Echo voelde haar hart wild in haar borst bonzen toen ze die stem hoorde... en haar pogingen om te ontsnappen verslappen.

Anagastes, de reusachtig elven spin, siste woedend toen Coldrin zijn naam noemde en de geschiedenis van de Boog. "Dood, ellende, verderf!" krijste hij. "Grijp die verrader, die bastaard, die halfelf met zijn zilveren stem! Zingen zal hij, zingen voor de Boog! Hij zal zingen en dood, ellende en verderf naar mijn hand zetten! Dat zal mijn macht doen herstellen. Grijp hem!"

Op dat moment wist Echo weg te rollen van onder de greep van de spin. "Coldrin!" schreeuwde ze. "Coldrin!"

[caege]

Caege lostte zijn pijl,mikkend op het hoofd van de spinnenmenselfkoningdinges.
Het schot mistte en sloeg in naast zijn hoofd.
Caege vloekte en begon een nieuwe pijl uit de koker te halen en aan te leggen..
Hij zag dat Echo echter in groter gevaar was en meteen schoot hij de dichtsbijzijnde spinnekop een pijl in de borst zodat ze een seconde of twee van problemen vrijwaard was.

[Coldrin]

Alles vertraagde. Coldrin zag de pijl die Caege afschoot naast het hoofd van de Elfenkoning inslaan. Hijzelf trok zijn zwaard Zilverslag. Het siste toen het uit de schede werd getrokken. Een zilverkleurig licht schitterde door de zaal toen het zwaard het licht van de luchter weerkaatste.
Coldrin had geen tijd om te zien waar de anderen zich bevonden. Het was nu ieder voor zich. Hij worstelde zich een weg door de krioelende massa handen en voeten die zich in alle mogelijke bochten wrongen om hem te grijpen. Hij wurmde zich in de richting waar hij Echo het laatst had gezien.

Zijn zwaard schoot uit en raakte chitinepantsers, slijm plakte vast aan de kling terwijl hij door de massa kliefde. Plots zag hij de zwarte haren van Echo. Coldrin zwaaide het zwaard rond en werkte zich naar Echo toe.
'Pak aan,' zei hij nadat hij een greep in zijn laars had gedaan en zijn dolk had genomen.
Rug aan rug stonden ze in een kring van bewegende lichamen. Als er ook maar één een stap dichterbij zette, dan kreeg dat spinnewezen een snede, een bloedende wonde.
'Caege, Faranyell, waar zitten jullie ergens?' riep Coldrin.

[Elegia Morfleur]

Echo sprong overeind en overzag haar deel van de cirkel, waarachter een massa van zwarte lichamen krioelde. Ze was nu bewapend en ze was gewend geraakt aan de lengte van haar gewaad, zodat deze haar niet meer in haar bewegingen belemmerde, maar desondanks was ze er niet gerust op. Klauwen haalden naar haar uit en ze probeerde aanvallen af te slaan met de bewegingen van haar dolk en haar gegrom, maar de misvormde elven waren sterk in het voordeel vanwege hun meerderheid. Echo omklemde de dolk en hoorde boven het gekrijs van de menigte, het bulderende, onmenselijke stemgeluid van Anagastes. "Grrrijp ze! Grrrijp ze!"

[Anoniem]

Faranyell zag meteen het gevaar waarin de 2 verkeerden en als antwoord op Coldrin rende ze uit waanzin met haar dolk op een goede werpafstand en smeet de dolk in de dichstbijzijnde spin....raak!Nu moest ze nog de dolk vlug zien terug te krijgen dus ze rende er zo vlug mogelijk naartoe,wat ze ondertussen wel gewoon was,lopen...
Wanneer ze de dolk terug in haar bezit had riep ze naar Caege om nog een pijl af te vuren,diegene die zo recht mogelijk voor hem stond...
Uit waanzin riep ze: "Gij zult hen niet krijgen!Waarom hé!Waarom?Om hen als verdrietige vogels in een kooi te laten zingen?Dat zal nooit lukken!Ik ken het gevoel van opgesloten te zitten en dat laat ik deze 2 mensen zeker niet aandoen!

[caege]

Caege bleef schot na schot een chitine neerhalen,maar voor elke gevallene kwa mer een andere in de plaats, ze arriveerden rapper dan dat hij een pijl kon opleggen.
Hij besefte dat hij geen keuze had of zijn kompanen zaten in de val.
In een snelle beweging gooide hij de boog naar achter ,naar Faranyell.
Met een woeste schrteeuw stortte hij zich in de groep,wild met zijn zwaard hakkend en zwaaiend en zo een doorgang vormend tot bij de cirkel.
De chitines weken kwetterend achteruit bij het zien van al dit geweld.
"Kom!! hier weg , nu !!!" schreeuwde hij naar Echo en Coldrin..


"OOC: ben offline tot morgenochtend,speel gerust met Caege verder,hij helpt waar hij kan. see ya !

[Coldrin]

Coldrin keek verbaasd toen de muur van zwarte pantsers week en Caege te voorschijn kwam, voldaan grijnzend, ondertussen nog een paar Spinnewezens afslaand.
'Waar is de boog?' vroeg Coldrin aan Caege. Dan zag hij dat Faranyell de boog vast hield, niet goed wetend hoe hem te gebruiken. Ze zwaaide met de kleine dolk in het rond.

Coldrin volgde Caege en Echo naar Faranyell. Ze stonden terug bij de toegang tot de zaal.
'Ga, ga nu terug. Ga terug naar Raganorck. Loop zo snel je kan, zeg hen wat we hier gevonden hebben.'
Hij zag dat de anderen met vragende blikken naar hem keken.
'Geef me mijn boog en pijlen even.' zei hij tegen Faranyell waarop hij zijn boog terugkreeg. Hij stak zijn zwaard in de schede. Rondom hen stonden nog steeds de Spinnewezens, maar het leek alsof ze door een onzichtbare barriere tegen gehouden werden. De koning stond nog steeds in het midden van de troon.

Coldrin kijkt de anderen aan. 'Onthoud wat ik zeg. Ren nu die gang in, kijk niet meer om. Ik moet die boog gaan halen. Het is te belangrijk, denk eens in wat hij ermee zou kunnen doen als hij de macht kan omvormen zodat hij hem wel kan gebruiken.' De tranen stonden hem in zijn ogen toen hij dacht dat het weer een afscheid van Echo zou betekenen.
'Ga, ga nu, ren!' zegt hij met een van emotie doorscheurde stem.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Anoniem]

Twijfels overspoelden mij,zou ik hem wel in de steek laten?Ik wed gewoon dat de anderen er ook zo over dachten....
Maar ik deed alvast wat hij vroeg en ging de gang in...maar ik zou zeker op hem wachten,altijd gelovend dat hij er zich uit zou redden en de Boog in handen zou krijgen.
Het was waar,wat zou er wel niet mee ebeuren als die spinnekop er een enorme macht uit kon halen,daar had hij gelijk in....

Voor de eerste keer kreeg ik tranen in mijn ogen,een gevoel dat ik nog nooit had gehad.Ik kon ze niet onderdrukken...maar ik bleef rennen,wetend dat hij ons ooit zou volgen...

[Coldrin]

Coldrin keek Faranyell even na toen ze in de gang verdween. Hij keek nog naar Echo en Caege. Misschien de laatste keer dat hij hen zag en richtte dan zijn aandacht terug op de massa bewegende lijven en ledematen.

((OOCC: morgen ben ik heel de dag afwezig, pas 's avonds kan ik terug posten))

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Anoniem]

Faranyell keek nog eens achterom terwijl tranen haar gezicht overspoelden,ze zag nog geen Echo en ook geen Caege,zouden ze volgen?Of waren ze niet zo vlug geweest en bleven toch bij Coldrin,ze wist op dat moment niet echt wat te doen.
Als ze naar Raganorck zou gaan en vertellen wat er gebeurt is zou volgens haar niemand haar geloven,ze was onbekend in de stad,13 jaar,en een Wood Elf....en wie gelooft er nu meteen een kind?
Raganorck....ze was er zelfs nog niet binnen geweest,zou ze wel durven?
Ze had veel twijfels....

Opeens kon ze niet meer leven met de eenzaamheid die haar vroeger altijd omringde.Nadat ze Caege en Coldrin had ontmoet,en even Echo had gezien,kon ze niet meer zonder hen....
De dagen waarop ze vrolijk was in De Wilde Wouden waren imeers de dagen waarop ze de voorbijwandelende reizigers eens iets lapte....de anderen dagen voelde ze zich zo eenzaam als de weg die een slak op haar dagen nog moet afleggen...vreselijk was dat!

Even ging ze op de grond zitten,ze kon het rumoer van de spinnen en Coldrin nog horen,de slagen van het staal,de kreten....het bloed stolde in haar aderen,het leek alsof har hoofd uiteenbarstte!
Tranen liepen nog steeds over haar wangen....en opeens bemerkte ze dat ze de dolk van Caege nog vast had,in al die rumoer was ze die helemaal vergeten.....
nog een beetje hoop voor haar,als Caege en Echo niet achterna zouden komen,had ze toch nog een aandenken aan een iemand van de groep waarmee ze een tijd had meegegaan.....

[Elegia Morfleur]

Echo keek geschrokken om naar Coldrin toen hij begon te roepen dat ze terug moesten gaan naar Raganorck. Ze zag Caege en het kleine meisje dat hij bij zich had de zaal verlaten en stond als aan de grond genageld. Ze keek naar Coldrin, naar de uitgang, de dwingende blik in zijn ogen, de weg naar buiten. Ze deed een stap bij hem vandaag, nam die toen weer terug en keerde zich naar hem om. "Coldrin," fluisterde ze toen. "Ik laat je niet in de steek". En weg was ze.

"Dit kunnen we niet maken!" riep Echo toen ze Caege en het meisje had bereikt en zich bij hen voegde, veilig in de gang. "We kunnen hem daar niet achterlaten." Ze dacht koortsachtig na terwijl ze in cirkels door de gang liep. Hoe? Plotseling herinnerde ze zich de enorme kroonluchter die vervaarlijk boven de zaal had gezwaaid toen ze oog in oog met Anagastes had gestaan. De kroonluchter die met een metalen ketting in het zwartglazen plafond greep. "Natuurlijk!" riep Echo uit. "Waar glas is is een weg!" En ze gebaarde de andere twee om met haar mee te komen.

Op goed geluk vond ze de weg naar buiten, terug door de gangen, het gat in de hut. Al snel begreep Echo hoe het dorp in elkaar zat; het was een verzameling lemen huisjes gebouwd rondom een kolossale oude boom, wiens kronkelige wortels over de ronde, heuvelachtige welving golfden waar de boom op was geplant. Een heuvel... dat moest het koepelplafond van de onderliggende zaal zijn. Echo rende naar de boom en klom op één van de wortels. "Wat ik dacht!" zei ze. "Dit is geen zand heuvel, dit is glas!" En ze klopte met haar hand op de harde, gladde grond tussen de wortels, zwart glas. Maar hoe kwamen ze hier ooit doorheen?

Echo keek om zich heen en rende de eerste de beste hut in. Ze nam niet de tijd om een bijl te zoeken, maar nam genoegen met een stoelpoot die ze van de zitting losbrak. Toen ze weer weg wilde rennen, viel haar oog op lange, glinsterende draden die over het plafond waren gespannen als het web van een spin. Het was het web van een spin, besefte ze, terwijl ze haar hand naar de draden strekte en er een ferme ruk aan gaf. Tot haar verbazing hield ze even later het uiteinde van de glinsterende draad in haar hand, toen ze weer trok, vielen er meer naar beneden. Echo raapte de langste draad op die ze kon vinden, het was kleverig, maar zo stevig als touw, wond het om haar schouder en rende terug naar de boom. Met alle kracht die ze in haar tengere lichaam bezat, hief ze de stoelpoot en liet deze hard neerkomen op het zwarte glas. Eerst gebeurde er niets, maar toen ze een tweede keer sloeg, brak het plafond krakend in duizenden stukken. Echo wachtte geen moment, klom op een boomwortel en liet zich naar beneden zakken, tot ze tientallen meters bengelde boven de vloer van de zaal. Onder zich zag ze de kroonluchter en naast zich de ijzeren ketting waar ze naar op zoek was. Echo zwaaide met haar benen om vaart te krijgen, liet toen los en terwijl ze in vrije val naar beneden tuimelde, greep ze de ketting.

[caege]

caege knikte toen hij de bevelen van Coldrin kreeg, het was duidelijk dat hij wat van plan was en hij respecteerde zijn wens.Hij rende naar buiten en toen hij zag dat Echo niet volgdde wachtte hij even om haar an te sporen,ze wou blijkbaar nog iets zeggen tot Coldrin,maar het gevaar was te groot.
Hij wou net de tunnel weer induiken om haar achterna te komen toen hij zag dat ze er toch aan kwam.
Hij rende naar Farnayell,Echo op zijn hielen.
ze bleven lopen door de gangen tot echo hen plots naar buiten leidde,recht naar een lemen dorp.
Hij keek vertwijfeld toe hoe Echo met de bijl op het glas in begon te hakken.
"Wat nu?" vroeg hij aan faranyell,alsof die er iets van verstond.
"Coldrin heeft ond gevraagd terug te keren en hulp te gaan halen,echo," riep hij haar nog na,maar hop daar ging ze al in wilde afdaling naar beneden..
Hij twijfelde, Echo achtern,of het bevel uitvoeren.
Hij keek eens naar Faranyll,dit was maar een kind !
Als hij haar naar de stad bracht kon hij haar meteen ook veilig stellen.Misschien was Coldrin reeds dood?
Hij ging hulp halen,dat was ales wat hij nu kon doen,achter Echo aanduiken was zelfmoord.
"Faranyell,kom,we gaan terug naar de stad,hulp gaan halen!!"Hij stak zijn hand uit om de hare te grijpen.