Raganorck

[Elegia Morfleur]

Nadat de deur achter de vreemde spinnige man was dichtgeslagen, wachtte Echo enige minuten in het duister. De man had een kaars achtergelaten op de tafel, maar het flauwe schijnsel dat deze door het vertrek wierp was nauwelijks genoeg om een hand voor ogen te zien. Echo sloot haar ogen en dacht aan Coldrin. Coldrin met het zilveren haar en zijn oceaanogen die fonkelende sterren door haar hart had geblazen. Coldrin en Caege, ze zouden haar waarschijnlijk nooit terugvinden. Ze wist zelf niet eens waar ze was.

Echo duwde de deken van zich af en stond op. Ze voelde zich onbeschermd en nietig, koud en eenzaam. De watervallen van zwart haar golfden over de welvingen van haar onbedekte huid, die eigenaardig bleek oplichtte in de gloed van de kaarsvlam. Echo naderde de tafel met geluidloze stappen en zag toen wat de man voor haar had achtergelaten. Een bord met een homp brood en... kleren.

Echo tilde het kledingsstuk van de stoel, het was een japon van een zachte, maar zware stof met de kleur van de nachthemel. Toen ze het ding bewoog in het licht, leken er in de stof sterren te doven en op te lichten. Hoewel de jurk zou maken dat ze in haar bewegingen belemmerd werd, verkoos Echo de kleding voor haar naaktheid en stapte in het kledingsstuk. De stof sloot nauw, te nauw voor wat ze gewend was, om Echo's heupen en liet haar schouders bloot, maar als ze dan toch een vijand in de ogen moest zien, dan deed ze dat liever gekleed.

[Coldrin]

De Boog zingt nog altijd in zijn hoofd, terwijl Coldrin over het smalle pad gaat. Het spoor dat de Boog heeft achtergelaten gaat omhoog. Hoger en hoger. Coldrin kon zich niet herinneren dat er een berg in het Woud was. Maar ja, alles verandert.
Zijn gedachten keerden terug naar Raganorck en natuurlijk Echo. Hij is woedend omdat hij niet weet wat er met haar gebeurd is. Als er ook maar iemand haar een haar gekrenkt heeft...

Hij verloor alle tijd en wist nog steeds niet of iemand hem gevolgd had.
De Boog zingt nog steeds, maar het lijkt alsof het geluid niet enkel en alleen in zijn gedachten is. Het lijkt alsof hij het nu ook echt kan horen. Plots schiet er iets te binnen.
'Plat en uit het zicht blijven,' zegt hij stil toen hij zich realiseerde dat ze in de buurt van de Boog en hopelijk ook Echo kwamen. De Boog reageerde op hem door de klank openlijk te verstrooien, maar hiermee werden ook de ontvoerders van Echo gewaarschuwd.
Coldrin duikt in een dicht struikgewas en houdt zich stil. Hij wacht af wat gebeuren zal.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Anoniem]

Evenals Coldrin verscholen in het struikgewas,ging ik mij ook verschuilen...
Ik had er geen flauw idee van,wat had hij opeens gehoord,of gevoeld....?
Het leek alsof de Boog van Echo iets had gegeven,een sein ofzo?Maar hij zou er wel meer van weten.....
Dus ik ging zo stil mogelijk plat liggen zoals hij had gezegd.

Maar waar zat Caege nu?
Misschien was hij ons inderdaad gevolgd en had hij ook de waarschuwing van Coldrin gehoord en ging zich verschuilen....
Dat is dan wel heel goed gedaan,dacht ik!

Edited by: Faranyell at: 2/12/02 5:11:13 am

[caege]

Caege schudde zijn hoofd toen Coldrin hem de 100 goudstukken aanbood.
De tocht was een makkie geweest,hij had niet het eergevoel dat hij de beloning verdiend had.
Dus hij besloot hen te volgen.
Hij bleef bij Coldrin en faranyell en vervoegde zich ook in het struikgewas toen zij dit deden.

[Elegia Morfleur]

Echo was zo moe dat ze, opgerold tegen de zandstenen muur als een kat, weer in slaap was gedommeld. Het was enkele uren later dat ze plotseling wakker schrok van de schraperige, zware ademhaling van drie figuren die over haar heen gebogen stonden. Ze kon een gil onderdrukken, maar ternauwernood, want de drie wezens stonden zo dicht bij haar dat meer detail werd geopenbaard aan Echo dan ze behoefte aan had. De drie mannen hadden, net als de man die eerder het vertrek betreden had, knokige lichamen. Het vel dat strak over hun hoekige, lange botten was gespannen, was bedekt met kleverige haren die wortelden in het gerimpelde vlees als dode grassprieten. Lang, dun en gebogen waren de gestalten en iedere beweging die ze maakten, veroorzaakten een akelig gekraak. De gezichten waren nog steeds in duisternis gehuld, maar Echo zag zes ogen groengeel oplichten en naar haar staren. "Echo," lispelden drie schrille, zachte stemmen, en herhaalden dat ene woord zo vaak dat de lucht gevuld werd met die ene naam, uitgestoot in akelige zuchten.

Eén van de mannen strekte een benige hand naar haar uit, maar voor de lange, gekromde vingers haar aanraakte, sprong Echo overeind en begon te grommen. De drie wezens deinsden even achteruit bij het zien van de jonge vrouw die plotseling leek te zijn veranderd in een wilde boskat, die naar hen blies met ontblote tanden. Het was paniek en woede dat Echo dreef; ze had dan wel geen wapens, maar ze had haar lichaamskracht, haar snelheid en lenigheid en ze voelde zich alles behalve hulpeloos of vleugellam. Echo gromde opnieuw, kromde haar rug waardoor ze nog kleiner leek en haalde uit met haar klauwen. Ze dreef de drie mannen op die manier naar de tegenoverliggende muur, maar voor ze die bereikten leken de wezens te beseffen wat er gaande was en dat ze zich in een hoek lieten drijven door één iemand, een vrouw nog wel, terwijl zij met zijn driëen waren. Onmiddellijk begonnen ze de tegenaanval en dreven Echo terug in haar hoek. De drie wezens uitten afgrijselijke krijsen, die Echo ineen deden krimpen omdat ze recht door haar botten leken te scheuren. Hun benige vingers schoten in haar richting, wonden om haar nek, in haar haar, om haar middel en benen, tot Echo weer met haar rug tegen de muur stond. Echo kon hun gezichten niet onderscheiden, maar ze wist dat ze naar haar grijnsden.

[Coldrin]

Toen er niets leek te gebeuren op het geluid dat de Boog had gemaakt, sluipt Coldrin naar voren. Hij kijkt om en ziet dat zowel Faranyell als Caege hem gevolgd zijn. Diep in zijn binneste had hij niets anders verwacht.

Hij duwt de bladeren weg en krijgt een goed zicht op de vlakte beneden zich. Een grote rivier stort zich van de rotsen naar beneden met een donderend geraas. In de schaduw van de hoge rotsen staan een tiental hutjes, niet veel meer dan stof en wat harde leem. Vanuit de hutjes lopen donkere gestalten in de schaduwen rond.
Coldrin ziet bij een van de hutten een soort van wachter staan. En bij een andere staat de boog.
We weten nu wel waar Echo zit, maar nog niet hoe we er geraken. Hij kijkt nog eens van zijn hoge punt naar beneden. Dat wordt een klim, gonst het in zijn hoofd.
'Weet er iemand een andere snelle afdaling naar beneden?' vraagt hij aan Caege en Faranyell. 'Anders wordt het klimmen geblazen.'

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Anoniem]

Emh,je kan langs die bomenrij gaan...ze hebben geloof ik wel grote wortels en je kan ze als een trap beschouwen...
Je bent ook een beetje beschermd tegen de blikken van die wezens bij de hutten.
Maar er kan gerust ginder bij die bomen iemand rondlopen,ik weet niet of het er wel veilig genoeg is.
Maar het is het proberen waard he?

[Elegia Morfleur]

"Echo..." Een moment later hadden de spinachtige wezens Echo's handen op haar rug gebonden en duwden ze haar voor zich uit de ondergrondse gevangenis uit een donkere gang in. Als ze gewild had, had ze het nu op een lopen kunnen zetten, maar geboeid en bewaakt door de fluorescerende ogen van nieuwe knokige wezens die zich om haar verdrongen en in haar richting grepen met hun klauwen, zou dat niet de meest doordachte ontsnappingspoging zijn geweest. Bovendien had ze er nog steeds geen idee van wat deze wezens van haar wilden en waarom ze juist haar uit de rivier hadden gesleept, haar hadden gekleed en gevoed en haar naam eerbiedig fluisterden alsof ze een heilige godin was.

De gang boog af naar links en plotseling stond Echo in een enorme, schemerige zaal. Het koepelachtige plafond torende vele meters boven haar uit en het dak werd gestut door een aantal pilaren die het meeste weghadden van zwarte kronkelige boomstammen. In het midden van het plafond wiegde zacht een enorme kroonluchter aan een ijzeren ketting. Het ding was versierd met honderden kaarsen die, verdeeld over een aantal gestapelde lagen in een piramide-achtige structuur, flauw flakkerden en de enige lichtbron vormden in de schemerige zaal. Echo zag dat de zaal wemelde van de spin-mensen, krioelend over de vloeren en de muren en rond de verhoging tegen de muur vóór haar, waar het grootste wezen van allen op een troon zetelde. In het geroezemoes dat de zaal vulde, herkende Echo het akelige opgewonden gekrijs van de wezens en het herhaaldelijk geroep van haar naam. Alle kreten verstomde echter toen het beest op de troon zich verhief.

"De Boog!" riep hij en het volgende moment werd Echo's Boog door drie spinnenmannen de zaal binnen gedragen.

[caege]

"Euh.." Caege kijkt Coldrin eens vertwijfeld aan.
Hij was hier nog nooit geweest en had geen enkele woudervaring.
Het feit dat zijn metgezel zijn mening vroeg stond hem wel aan maar het was een nutteloze vraag,hij was mee om hen te begeleidden,niet om de weg te tonen..
Doch,toch vol goede wil probeerde hij een pad te ointdekken,doch het viel hem niet direct op.

"Weet jij iets?" vroeg hij aan Faranyell.

[Anoniem]

(ooc slimmeke,ik heb al iets gezegd)
Ik zou die bomen ginder toch nemen hoor,ik geloof dat het er iets veiliger is,en je blijft grotendeels uit het zicht....en de wortels vormen zoals ik al zei een soort van trap....het enigste wat ik hoop is dat er geen berken staan,daar moet je voor oppassen...want de aanraking van hun hand kan die van de dood zijn,als er geen staan onthou je het maar....
Wat denk je Coldrin,zouden we het wagen?
En jij Caege?

[Coldrin]

'Die bomenwortels worden het. Bij gebrek aan iets beters.' Codrin loopt op de bomenrij toe en kijkt of er een of ander personage staat. Niemand te zien. Hij begint aan de afdaling. Het is zoals zij gezegd had, zoals een trap afwandelen.
Al snel staan ze op de begane grond een meter of vijftig van de hutten vandaan.
Coldrin kijkt nog eens rond en ziet dat de boog verdwenen is evenals de wachter voor de ene hut.
*Wat is hier gaande* denkt hij.
'We moeten naar die hutten toe gaan.' zegt hij en gaat hen voor. Langzaam kwamen ze dichter bij de hutten. Alle wezens die er eerder rondgelopen hadden, zijn verdwenen. Het lijkt alsof het dorp volslagen verlaten is.
Coldrin loopt naar een van de hutten en kijkt binnen.
Een houten deksel ligt naast een opening in de grond. Een zwart gat gaapt hem aan.

'Hierin,' zegt hij, omdat Coldrin meent dat Echo daarlangs is weggevoerd.
Hij laat zich in het gat zakken en moet op handen en knieën door de smalle gang kruipen. Er is geen licht te bespeuren. Zijn boog schraapt tegen de bovenkant van de tunnel aan en laat stukken aarde op zijn hoofd vallen.
Al snel zijn zijn ogen aan het duister gewent en kan hij kleine verschillen onderscheiden.

De gang wordt breder en hoger zodat Coldrin rechtop kan gaan lopen. Meerdere gangen komen in deze gang uit, van alle kanten. Ze volgen de gang totdat ze in de verte een lichtschijnsel ontwaren. Zachtjes, zo min mogelijk geluid makend slopen ze voort totdat ze aan een bocht in de gang kwamen. Achter de bocht was het licht beduidend sterker. Maar in mensentermen toch nog steeds zwak. Coldrin steekt zijn hoofd de hoek om en wat hij ziet laat zijn mond openvallen.

Een groot spinachtig zwart wezen zit op een verhoging in de zaal. Rondom het ding liepen allemaal kleinere spinachtigen, veel kleiner dan het grote ding dat een soort van leider is. De zaal is hoog, het lijkt een bos onder de grond.
Coldrin trekt zijn hoofd terug en kijkt de anderen aan. Ze bekijken hem vreemd omdat hij zo naar de ruimte gekeken heeft.
'Kijk zelf, maar wees voorzichtig.' zegt hij tegen hen.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[caege]

Caege volgt de anderen zo stil mogelijk.
Hij voelde dat er actie ging komen,dat was zeker.
Voorzichtig ook de tunnel in volgend trok hij zijn wapen,zijn werpmes zat nog los.
Hij nam plaats achjter Coldrin en bekeek de spinnemens.
Dit zag er niet goed uit..Hij ging blijkbaar toch nog zijn goud verdienen..

"Jy beslist,ik steun je" fluistert hij zo zacht mogelijk tot Coldrin.

[Anoniem]

mmmmmh,alleraardigste wezens lijken dat..ehemh.
Maar ik heb geen wapen om me te beschermen,hetgeen wat ik gewoon ben is gewoon weglopen dus...heeft er iemand nog iets extra mee?Ik ben niet van plan om weg te lopen als een bange vos.

[caege]

Caege overhandigde Faranyell zijn werpdolk,heft naar voor.
"Hier, en bezorg me hem terug als dit voor bij is."
Meer wou hij niet zeggen want hij wou hun positie niet verraden voor de spin.

Zijn spieren waren gespannen: klaar voor een bevel van Coldrin.

[Elegia Morfleur]

"De Boog!" klonk het opnieuw en Echo kreeg een ferme duw in haar rug. Ze struikelde voorwaarts tot ze enkele meters voor het rijzige wezen stond. "Echo uit het Woud," klonk het vanuit schorre diepten. "Echo van het Licht. Gevoerd naar het Hof van Anagastes met de Boog." De gesliste zinnen van de koning, Echo nam aan dat het de koning was, of in ieder geval de heerser over de rest van de spinnenzooi, werden enthousiast door de menigte overgenomen. De kreten en krijsen zwollen aan tot Echo dacht dat het plafond zou splijten. Koning Anagastes maande de massa tot stilte, nam de Boog over van een dienaar en woog het ding in zijn hand; in zijn reusachtige vingers had het wapen het meeste weg van een luciferhoutje. Toen strekte hij zijn arm en hield Echo de boog voor, een vrij nutteloos gebaar in ogenschouw nemende dat de jonge jageres geboeid voor de koning stond.

"Speel, Echo," lispelde Anagastes. "Wij hebben gehoord dat de Boog wonderlijke verhalen kan vertellen. Dat hij licht brengt. Breng ons het licht, Echo."
Er viel een stilte. Echo schudde haar hoofd. "Zonder pijlen kan ik de Boog niet spelen," zei ze. "En met geboeide handen kan ik de Boog niet hanteren."
Koning Anagastes overdacht de woorden, kwam na enige tijd tot de geniale inval dat het niet al te slim was om een geoefende schutteres pijlen aan te reiken en te ontboeien en grijnsde. " Speel de Boog, laat hem zingen," zei hij, dwingender ditmaal. "Speel de Boog!"
"Ik kan de Boog niet bespelen," antwoordde Echo eerlijk. Het was waar, voordat Coldrin hem had vastgehouden, had de Boog nooit enig geluid gemaakt.
"Lieg niet."
"Ik spreek de waarheid!"
Anagastes deed twee stappen in Echo's richting, zodat zijn gestalte dreigend boven haar uittorende. Hij boog zich naar voren, zodat zijn afschuwelijke gezicht nauwelijks een halve meter van haar verwijderd was. Echo wendde haar blikken af, maar Anagastes klemde haar kaken tussen zijn harde vingers en draaide haar hoofd naar zich toe. "Ik geef je nog één kans, Echo Schaduwstaart," fluisterde hij. "We zullen je horen spelen, goedschiks of kwaadschiks. Speel... de... Boog!"

Echo wierp de koning een koele blik terug en hief toen onverwachts haar been, zodat haar knie de borstelige kaak van Anagastes raakte. Ze maakte van de verbazing die dit teweegbracht in de menigte gebruik door zich om te draaien en zette het op een lopen. Onderwijl worstelde ze met haar handen om deze te bevrijden uit de greep van het touw, maar rennende had ze weinig succes. Toen ze halverwege de zaal was, was ook de spinnen menigte uit de verdoving van de verbazing ontwaakt en voor ze een uitgang kon bereiken, werd Echo omsingeld door tientallen oplichtende ogen die haar van alle kanten insloten.