Raganorck

[Elegia Morfleur]

"De stad?" Echo was op een stuk steen vlak bij Coldrin gaan zitten en was met een paar soepele bewegingen de drie haasjes aan het ontvellen. Het was een redelijk luguber gezicht, maar Echo deed het met een handigheid die verraadde dat ze dit met dagelijkse regelmaat deed en dat het tot een bevrediging van een levensbehoefte diende en geen wrede slachtpartij betrof. Echo had honger. "Wat moeten we in de stad?" Ze schudde haar hoofd. "Het hangt er natuurlijk vanaf of en hoe snel Coldrin geneest en of hij onze zoektocht wil voortzetten, maar anders voel ik er weinig voor om terug te gaan naar Raganorck."

[Coldrin]

Coldrin opende zijn ogen. Hij wist niet hoe lang hij afwezig was geweest, hoe lang hij in de droomtoestand geweest was. Hij voelde zich al wat beter, de pijn in zijn hoofd was er nog altijd, maar nu eerder kloppend dan schreeuwend. Hij keek rond en zag de anderen rond een klein vuurtje zitten, het was al avond. De hoeveelste avond na het gebeurde?

Coldrin probeere rechtop te gaan zitten, maar kreunde van de pijn die dit teweeg bracht. Hij besloot dan maar te blijven liggen, hij sloot zijn ogen, maar kon niet in slaap geraken.

[William]

William hoorde de woorden van Echo.
"Wel,als jullie verkiezen hier te blijven in dit bos dan is dat natuurlijk jullie volste recht.
Wij hebben ons deel gedaan denk ik,wij keren terug naar Raganorck voor herbevoorrading en herstelling."
Hij was verwonderd over het snelle verdwijnen n van het kleine mannetje,maar zolang het geen kwaad deed was er geen reden om het op te jagen.
"Meisjes?" Hij keek zijn groep eens vragend aan of ze akkoord waren deze mensen te verlaten..

[Elegia Morfleur]

Echo glimlachte. "Bedankt voor jullie hulp," zei ze, terwijl ze met de rug van haar bebloede hand langs haar voorhoofd streek. "Zonder jullie hadden we de chitines niet aangekund. Ik nodig jullie uit voor het eten, maar als jullie voor het donker terug in de stad willen zijn, dan bestaat mijn dank voor nu alleen uit woorden. Als ik iets voor jullie terug kan doen..."

Ze keek over haar schouder naar Caege en het kleine elvenmeisje. "Blijven jullie hier of gaan jullie terug naar Raganorck?" vroeg ze, terwijl ze opstond en het hazenvlees aan dunne takken begon te spiesen. Ze veegde haar rode handen af aan haar jurk en draaide zich verheugd om toen ze Coldrin geluid hoorde maken.

Echo hurkte naast Coldrin neer. "Alles komt goed," fluisterde ze, pakte zijn hand en kneep er bemoedigend in.

[Anoniem]

Emh,Caege,eigenlijk blijf ik liever hier in de wouden,gedeenltelijk omdat ik hier ook thuishoor.
Toen ik in de stad was voelde ik mij ook niet zo goed....

Je mag kiezen maar ik blijf liever hier,en ik ben ook vertrouwd met het woud....
Ik kan nog altijd helpen met het verzorgen voor Coldrin,ik ben ook vertrouwd met de kruiden en planten die hier groeien...sommige hebben een echte helende kracht in hen lichaam,en daar moet het mee lukken.

[caege]

"Ik blijf nog wel even," knikte caege, de warmte van het vuur en de belofte van een maaltijd spraken hem wel aan.
Hij kwam naast Faranyell zitten.
"Hoe lang weet ik nog niet,maar toch de komende uren.."
Hij maakte zich het wat gemakkelijk.
De uren actie en spanning hadden hun tol geeist..
Hij keek even naar William en de dames,hij zou het neit erg vinden als één van die lieve dames zich naast hem zou nestelen,er was immers iets stimulerends in het gedrag van Coldrin en Echo en hij merkte dat hij ook verlangde naar wat vrouwelijk gezlschap..
Maar het leek alsof de groep zo zou vertrekken dus hij verbande de mogelijkheid uit zijn gedachten..

[ckeetel]

Pas heel laat dringt het tot Banduin door dat vreemde geuren en geluiden zich tussen die van het gezelschap gemengd hebben, van wezens die hij niet kent. Even schrikt hij op, de kop gaat lichtjes omhoog. Hij wil waarschuwen, maar de lucht komt ongelukkig naar boven, het wordt een hoest...dat doet zeer...met haast krachteloze grom geeft hij uiting aan zijn irritatie...

[Anoniem]

Mmmmmh,wat is er Banduin?
Heb je iets geroken of zo?

[ckeetel]

Ruikt hij daar het kleine meisje?....Ze is vlakbij....en ook zij draagt de geur van de vreemdelingen...Haar stem is rustig. Geen geluiden van strijd. Dan is het in orde...
Hij ruikt een kampvuur en vers vlees. Het brengt hem zoete herinneringen aan vroeger, met zijn meester en metgezellen, bijkomend van een gevecht....

[caege]

"Is vast dat lekkere konijn hier,het beest heeft vast honger."
Hij trok een stuk af en smeet het naar de hond,vlak bij zijn muil.
"Zouden we ons kamp niet beter verder oplslaan? een eind van dit chitinehol?"

[Coldrin]

Coldrin voelde de kneep in zijn hand. Hij had geen zin om de hand los te laten, hij wist aan wie ze toebehoorde. De vrouw met de lange losse zwarte haren. Hij herinnert zich wat hij haar beloofd had. Hij zou haar een koninkrijk bezorgen, maar na wat hij gezien had, geloofde hij niet dat hij dat kon. De Boog behoorde haar toe, zij was de konining van de Boog, maar haar koninkrijk zou bestaan in de harten van de mensen en niet in het echt. Coldrin vroeg zich af hoe hij haar dat moest vertellen. Hij wist niet hoe ze zou reageren.

Hij vroeg zich ook af of de zoektocht wel voortgezet moest worden. Als hij zijn dode zuster moest geloven, dan zou het een hopeloze zaak worden. Wie had dat nog eens gezegd? Bardogon, die ouwe Bardogon, dat kleine dikke ventje. Waar zou die nu ergens zitten?
Nee, zoals het er naar uitzag, waren de vroegere Elfen, de Spinnewezens, de Spinelfen zoals ze zichzelf noemden. Zij zullen zich nu wel rustig houden als er al over waren. Waren er eigenlijk dingen gevonden in het hol van de Chitines? Hebben ze spullen gevonden?

Coldrin zat met een aantal vragen, maar hij wist de antwoorden niet. Hij hoopte dat iemand hem de antwoorden zou geven.

[ckeetel]

Een plof, de geur van vlees dichtbij overvalt hem een beetje. Als hij hier nog op z'n vier poten had gestaan, was hij er met hart en ziel voor gegaan. Maar de pijn verpest zijn eetlust, doet zijn maag protesteren. Hij verschuift de grote kop, likt hijgend wat bloed en vleesvocht en legt dan vermoeid zijn kin op de konijnebout.

[Jackal]

In de kleine pauze die er viel na alle bezigheden kijkt Davira in haar tas en bemerkt dat ze nog vrij weinig kruiden overheeft. Ze volgt haar neus en gaat op zoek naar nieuwe kruiden, ze is nu toch in een bos. ~Deze..hier kan ik er nog wel een paar van plukken. Hmm, die moeten straks nog bewerkt worden..die zal ik ook maar menemen. Aha! deze zijn zeldzaam..~ en zo ging ze een tijdje door. Dan hoort ze William roepen en ze loopt terug.
Davira stapt vlak naast Faranyell weer uit de duisternis, ze hoopte dat het meisje niet al te veel zou schrikken. "Hier, als je blijft om Coldrin te verzorgen, neem dan deze kruiden aan. Als je er nog vragen over hebt, wees dan alsjeblieft niet bang om ze te stellen. Deze kruiden zijn sterk, maar als je niet weet hoe je ze moet gebruiken kunnen ze veel schade aanrichten."

[Elegia Morfleur]

Echo stond op en liep naar het vuur. Ze scheurde een stuk vlees van het spit en raapte een houten drinkkom op die er naast lag en aan niemand in het bijzonder scheen toe te behoren. Ze schepte wat water uit het stroompje water dat ze eerder ontdekt had en liep terug naar Coldrin, die vlak bij het vuur onder de schaduwen van een hoge boom lag. Ze probeerde hem wat rechter op te laten zitten en te laten drinken, terwijl ze zelf op het vrij taaie stuk vlees kauwde. Nog steeds bemerkte ze dat hij pijn had bij het bewegen, maar het gevaar voor zijn leven was geweken.

Echo glimlachte vermoeid. "Ik vreesde werkelijk dat ik je zou verliezen," fluisterde ze. "Maar het gevaar is geweken. Er zijn mensen uit de stad gekomen die de spinelven hebben verslagen en ons uit de grot hebben gered. Caege blijft bij ons. En het elvenmeisje ook."

[William]

"Wel wij zouden er beter vandoor gaan," liet william weten.
Hij ontknoopte zijn veldfles en gaf hem aan Coldrin.
"Hier,wat wijn, wat is een feestje zonder wijn en je knapt er vast wat van op.Ik vul we lweer bij in de herberg zo dadelijk."
Hij keek eens naar de andere van het team of ze wel klaar waren..