Raganorck

[Coldrin]

De chitines die zichzelf liever Spinelfen noemen, waren nog geschokt door het verlies van hun koning dat ze niet direct reageerden toen een groep gewapende mensen hun korf binnen viel.
De chitines beschikken over een grote groepsgeest. Ze hebben een georganiseerd leger en werkers. Zoals mieren. Het hoofd van het leger was generaal Pirrallios. Hij was een grijze Spinelf die al vele gevechten had overleefd.

Pirrallios keek toe hoe de mensen door een eerste rij van werkers braken. De werkers hadden zich hevig geweerd, daar was hij van verschoten. Plots zag de generaal de hond. Die hond? Ken ik die hond ergens van? vroeg hij zich af. Natuurlijk niet, waar zou ik die hond ergens van moeten kennen.
Hij keek even achterom waar een groepje van zijn keiharde vechters rond de twee indringers stonden die de koning gedood hadden. Zij zouden een langzame dood sterven.

Pirrallios' aandacht vestigde zich terug op de groep mensen voor zich. Hij stond op een verhoog en overzag het geweld.
'Eerste compagnie, voorwaarts mars,' beval hij. Een groep van twintig Spinelfen met zwaardere chitinepantsers dan de werkers ging op de groep mensen af. De generaal lachtte inwendig. Dat houden ze nooit niet uit en mochten ze toch erin slagen om dat te overleven, ach hij had nog manschappen genoeg. Ongeveer tweehonderd chitines stonden te wachten op hun kans.
Generaal Pirrallios begon te lachen en zijn gelach werd overgenomen door de gelederen die achter hem stonden. Een oorverdovend gebrul deed de wanden trillen. Het glas rinkelde, de vloer daverde.

Generaal Pirrallios; aanvoerder van het Eerste Spinelfenleger.

((OOCC: Ik zou het ook niet weten hoe je Coldrin moet redden. Wees creatief zou ik zeggen. ))

[ckeetel]

Rechtvoor is licht, een glimp van een grote zaal, de geluiden van chitinepantsers die tegenelkaar aanschuiven, even staat de hond hijgend stil, zijn geest mag misschien in een pijnstillende trance zijn, het lichaam draagt nog steeds de wonde. Schommelend van de ene naar de andere kant volgt hij de nauwe lage gang ....
de stem van zijn meester drijft hem verder...naar die grote ruimte

Edited by: ckeetel at: 2/15/02 9:44:34 pm

[red]

Lunea hakte om zich heen als een halfmenselijke vleesmolen. de wonden die haar werden aangedaan voelde ze niet. Ze zag alleen poten, heel veel poten. God wat haatte ze de spinachtigen. De rillingen liepen over haar rug. Ze wisselde van arm, de bijl suisde. De wanden trilden. Waar ging die hond heen?

Ze wierp een snelle blik naar William. 'Dek de aftocht' had hij gezegd, maar waar gingen ze heen?.

zzzzzzzzzzzzzzzwwwwwwwwwoef.
De bijl zoefde rakelings langs Evelyns hoofd en doorkliefde de chitine die het op haar gemunt had. Fluitend trok het wapen verder door de gelederen. Lunea's rechterhand zocht een werpdolk. Er waren er geen meer. Haar arm begon te trillen van vermoeidheid. Weer arm wisselen. De chitines bewogen als een golvende zwarte zee. Ze zocht om een tweede wapen, een zwaard, een stok. Een spinnepoot! Rechts haar bijl, links de poot. Hak mep, hak mep, hak mep, ging het ritme.

'Waarheen Will? Waarheen?'

[Chrystal]

De muren, de vloer, de hele grot begon te trillen en te daveren.
"Wat ... ?"
Het kabaal komt vanuit de richting waarin de hond is vertrokken. Er komt ook een zwak licht uit die richting, maar het geluid voorspelt niet veel goeds.
De kadans lijkt wel dat van een leger.
Een leger ?? De hond !!!
"Hier jongen !" Ze floot tussen haar tanden in een poging het dier terug te roepen.

[Jackal]

Davira knikte naar William, er moest ten slotte ook iemand achterblijven om de achterblijvers te beschermen. "Gaat het Faranyell?" Vraagt Davira, ondertussen bekijkt ze nog eens goed de omgeving en ziet de zwakke punten en sterke strategische punten. "We gaan een klein stukje verderop zitten." Deelt ze mee als ze op een wat meer beschutte plek wil gaan zitten, waar ze ook meer overzicht heeft. Ondertussen kijkt ze ook naar wie er nog meer achtergebleven zijn.

[Coldrin]

Voeten stampten op de grond. Stofwolken stegen op. De spinelfen zwaaiden hun scharen in het rond en openden ze. KLIK, KLAK, KLIK, KLAK, telkens weer klikken ze angstaanjagend terwijl ze dichter bij de mensen kwamen.

De chitines begonnen te zingen. Hun gezang vulde de hele zaal.
Wij zijn de zwarte vrees, niemand kan ons weerstaan.
We vechten en we doden, we zullen ieder verslaan.
Lachend knippen scharen door huid en door been.
We lopen en we vechten ons door alles heen.
Wee hem die ons bedreigt.
Wee hem die naar ons neigt.
We zullen hem verteren,
Zijn bloed consumeren.
Het leven van de vijand is ons niets waard.

Loop nu heen, verslagen zult gij zijn op het laatst
Loop nu heen, ga terug vanwaar je kwam met grote haast.
Wij zullen je verpletteren, je beenderen zullen bleken
in de gele zon. Je huid zullen we weken
in het bloed dat uit je komt.
We zullen je verslaan.
We zullen je verslaan.
Je kan niet meer wegkomen.
Het is met je gedaan.
het is met je gedaan.

Lied der Verdoemden

[red]

Het lied deed de wanden trillen. Hoopvol keek Lunea in de richting waar de hond was gegaan. Ze wist dat Evelyn het dier niet zo snel in de steek zou laten, zelf voelde ze er ook niet veel voor om een dappere strijder de rug toe te keren.

(hak mep, hak mep, hak mep, hak mep)

Het leek of het donkerder werd in de gang, was het Amadea's licht dat doofde of nam iets anders het licht weg.

Ineens waren de spinelfen verdwenen. De gang was leeg op het geluid van marcherende poten na. Het lied dreunde op het ritme mee. Hijgend stond Lunea te wachten op wat er gebeuren zou, vermoeide armen hingen naast haar lichaam. Ze liet de tot pulp geslagen spinnepoot uit haar hand vallen. de plof was onhoorbaar.

[Elegia Morfleur]

Plots werd Echo met een schok wakker. Ze voelde de grond onder zich licht trillen, maar dat kon onmogelijk de oorzaak zijn. Nee, het was een flits geweest, een schicht van helder licht dat door de duisternis van haar dromen was geschoten. En toen hoorde ze het onder zich, onder haar vingertoppen... het dof kloppen van een hart.

Echo schoot overeind, alsof ze haar vingers aan vuur had gebrand. "Echo..." Ze zag de ogen terugdraaien, terug uit het wit van de oneindigheid naar de beelden van de werkelijkheid, en zijn borst rijzen en dalen met zijn ademhaling. "Coldrin," fluisterde Echo. "Coldrin!" Ze boog verder over hem naar voren, zijn hoofd geklemd tussen haar trillende handen, tot ze zijn ademhaling op haar lippen kon voelen. "Coldrin!"

[ckeetel]

Hij hoort een afgrijselijk gelach door de ruimt schallen. Hard word hij terug de werkelijkheid in geworpen.... hij kent het.... Op die fatale dag, toen zijn meester viel, heeft hij het ook gehoord. Die grijze spin. Banduin herinnert zich dat ze elkaar uit het oog verloren...voor het eerst niet zij aan zij, maar alleen vochten. Dat gelach toen zijn meester geraakt werd door het wapen van het monster, toen ze samen ontsnapten. Uit de wond kwam een smerige stank en zijn meester stierf een afschuwelijke dood.

Dat gelach terwijl het onding stond tussen zijn gelederen als een spin in een web... als een spin in een web...dat was het...hij zou afmaken wat zijn meester begonnen was...Haal de spin weg zodat hij het web niet meer kan bespelen, zodat de draden stilvallen...

Het geluid komt deze kant op...hij stuurt alles hierheen.... denkt Banduin. Met een ongewone helderheid krijgt hij een ingeving, hij duikt een dwarsgang in...Als de grote hond kon grijnzen deed hij het...

[William]

Will beseft dat ze hier geen kans hadden.
"Lunea, ren hierheen,neem die hond mee,en zorg dat je hier buiten bent."
Hij berekende de snelheid van de Chitines, die gingen in hun marcherende toestand niet zo rap gelukkig.
"Caege, naar buiten,Evelyne,jij ook..."
Hij kwam bij amadea staan.
"Lief, gebruik je magie, wacht tot ze buiten zijn en haal dan die tunnel naar beneden !!"
Ze knikte en riep haar bovennatuurlijke krachten op..

"Allemaal naar buiten..Evelyn, zeg Jackal zich klaar te houden met haar boog mochten er eventuele chitines doorkomen.."

Hij bleef tot de laatste minuut om Crimson te beschermen terwijl die haar ding deed..

[Anoniem]

Faranyell keek Davira eens aan en stemde toen in om op die beschutte plek te gaan zitten,het was er in elk geval veiliger....
Maar ze was niet in een van haar beste humeuren,ze was meegegaan om Colrin en Echo te redden en nu....eigenlijk had ze het niet echt verwacht,maar ze begreep wel waarom Caege het deed,voor haar,het is heel waarschijnlijk.

(ooc zijn er nog achterblijvers ofzo?)

[ckeetel]

Hij moet snel zijn, zijn strijdmakkers zullen tegen zo'n grote overmacht niet lang standhouden, maar misschien lang genoeg, lang genoeg voor hem. Voor het eerst is hij stil en voorzichtig.
de grijze spin heeft zijn prooi en denkt de laatste opstand neer te slaan. Zo hard als hij kan rent hij de gangen door, de lucht opnemend, niet meer dezelfde fout maken als daarstraks...

Lang lijkt het te duren, gang na gang. Soms kruipend door kleine holen, dan wringend door spleten. Dichterbij klinkt de stem van de grijze spin, Hij kan 'm al ruiken...
....Snel, snel, voor zijn vrienden het onderspit delven....

De geur is sterk in deze gang, leidt iets omhoog. De gloed van de ruimte breekt het halfduister, dan is hij er, met de rug naar hem toe staat hij groot en stakig op zijn grijze poten, dirigeert zijn legers naar de overkant...

Kort is de afstand die Banduin af moet leggen, al zijn kracht verzamelend, met haat die zijn ogen lijkt te doen ontbranden springt hij de generaal in de nek.

[caege]

"Goed idee" riep Caege, er was immers nog een weg langs buiten via de koepel,en hier hadden ze de chitines meteen een zware slag toegebracht.
Hij rendde naar buiten en keek of hij Faranyell zag.
"Alles okee meisje?" riep hij haar toe.

[Anoniem]

Faranyell keek eens naar Davira,Caege riep haar,niet te geloven,waarom was Caege nu buiten?

Als antwoord liep ze ,eerst keek ze even voorzichtig rond,geen gevaar,en liep ze op Caege toe....

"Wat is er Caege,waar zijn Coldrin en Echo,en de rest van Scharlaken 5?"
Davira stond nu ook bij ons...

[William]

William liet snel Red passeren,terwijl hij nog een klap gaf aan een chitine.
Ze had de hond nie mee,die was blijkbaar te ver af.
Snel gaf hij met een pare rake zwaardslagen de chitines iets om over na te denken.
Hij keek even snel naar Amadea,die was duidelijk in concentratie.
Hij zag dat het moment aangebroken was,hij sprong voorbij haar,de tunnel uitgang tegemoet.
met een donderend geraas liet amadea krachtige golven van energie uit haar handen los.Even trilde de grond,er ontstonden scheuren in de tunnelgang en met een donderend geraas kwam het plafond naar beneden de opmars van de chitines stoppend,voor eens en altijd..

Amadea was op haar knieen gezakt.
william keerde terug en nam haar in zijn armen,haar voorzichtig meevoerend naar buiten..

"Is er nog een manier om in die zaal te komen ?"riep hij naar Caege.
Die knikte.
"Goed!" Hij had nog een idee die de spinnenmensen niet leuk gingen vinden,maar zijn eerste zorg was nu Amadea...