Raganorck

[Anoniem]

Eindelijk had Faranyell het ritme gevonden net als de hond,werpen,voorzichtig terug gaan halen en terug werpen...
Ze kreeg al een voorproever van wat er in de Glazen Berg zou gebeuren...zoveel chitines had ze toen nog nooit gezien,het waren er heel wat meer dan nu....

Lap!Daar lag er nog een,Balduin kreeg hem wel verder klein.
Het bloed liep langs har gezicht,het was grotendeels van de chitines afkomstig maar af en toe kreeg ze zelf toch nog een klap van de klauwen....

"Hmmmh,die spinnen zijn precies toch niet zo lomp als ze dr uitzien!"
Ze moest springen,en hop!Ze zat op de rug van een van die spinnen,hoe moest ze anders,anders zat die spin op haar rug(awtch,zou vele pijnlijker zijn)en stak het mes in zijn hoofd,hij wou echt niet opgeven!
Hij draaide als een razende gek rond en sleurde me van de ene kant naar de andere...totdat ik eraf vloog....

Ik kwam met een harde klap op de grond neer en bleef even verdwaasd liggen...maar ik moest opstaan om in leven te blijven....

Ze bleven maar komen,het was net alsof die spinnen zich om de minuut voortplantten,als dit zo zou voortgaan zou het nog lang duren voordat ze hieruit gered waren!

[Galliminus]

(( OOC: Die chitenes zijn wel watjes,..jullie raken geen van allen echt gewond!...op Coldrin na dan misschien))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 2:06:52 pm

[Coldrin]

Coldrin loopt door de vallei, het gras buigt opzij. Hij loopt en loopt. Alle gevoel voor tijd en afstand vergetend. Het was mooi hier, een echt paradijs.

Een bergwand doemt op en reist de hemel in. In de wand zitten drie poorten. Een van de poorten is niet versierd. De andere heeft vlammen en doodskoppen, beenderen van wezens hangen hier aan vast. De derde poort bestaat uit bladeren en twijgen. Ze is gemaakt van gras en bloemen.
'Zo hier sta ik dus voor de poorten. Zij zei dat het er maar twee waren, het zijn er drie. De dood is leugenachtig. Wie zegt dat dood wel bestaat. Ik leef nog altijd.' Coldrin spreekt luidop, maar niemand antwoordt.

[caege]

Caege had bewondering voor de manier waarop de scharlaken 5 de chitines het onderspit deden delven,William was duidelijk een goed strateeg.
Het duurde dan ook niet lang voor ze op de vlucht sloegen...


OOc lees maar eens het monstrous manual G,dan weet je dat ze eigenlijk nie zo sterk zijn,zeker niet in daglicht in de bossen, en tegen 7 strijders en een wardog moet je heus wel met meer komen he.
Coldrin zat alleen tussen velen van hen dus...
Trouwens ik had wel verwacht om je alter ego met zijn strijdhamer mee te zien komen,maar ach,er zou es wat met hem kunnen gebeuren hé

[Galliminus]

((OOC: lol.......Die gaat eerdaags een klopjacht openen op een zekere bloedzuigende Ondode,....en hij heeft verantwoordelijkheden jegens zijn vrouw Mathilde,..en hij is de Waard van de Taverne.> Monsters Manual,..D&D?...nee bedankt!...ik zal m'n off-topic gezwam maar laten, en jullie verder laten spelen> T'is wel een kuwle verhaallijn hóór!,..begrijp me AUB niet verkeerd!))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 2:45:54 pm

[William]

Evelyn liet haar zwaard vlug en hard op de chitines neerkomen. Het zag er naar uit dat dit gevecht snel over zou zijn, want de meeste van de beesten lagen al te trekkepoten door toedoen van de 5.
Een spinnachtige poot kwam gevaarlijk dichtbij, ze draaide zich om en met één slag hakte ze het van het
lichaam af.
Wiliam maakte de klus af door het lijf te doorboren.
Toen gingen ze ervandoor..
"Iedereen okee?" riep hij terwijl zijn ogen zochten naar Dariva,die wat genezende kruiden kende.


OOC: rashnoff is ours !! van zodra de pic klaar is zetten we onze background erop.

[Anoniem]

Mmmmmmh,ja eindelijk,eindelijk hadden ze die stomme chitines overwonnen!
Nu moesten we de hele bende overwinnen,lijkt een onmogelijke opdracht maar we zullen ze wel kapot krijgen!

[Coldrin]

Coldrin zat daar met zijn hoofd in zijn handen voor de drie poorten. Hij wist niet wat hij moest doen. Als hij een verkeerde poort koos, dan zou hij zeker in het hiernamaals of iets vele ergers terecht komen.

Terwijl hij zat te denken hoorde hij voetstappen achter zich. Hij draaide zich om en zag een jonge vrouw van rond de zeventien lentes. Hij herkende haar.
'Zus? Wat doe jij hier?' vroeg hij haar.
'Coldrin? Ben jij dat? Nee, dat kan niet, je kan niet dood zijn. Dat mag niet.'
'Hoe komt het dat jij hier bent?'
Zijn zus keek hem aan. Haar ogen zaten vol tranen.
'In feite ben jij daar half de schuldige van.'
'Ik, ik heb je niet meer gezien sinds je klein was.'
'Ken je het verhaal van de Boog Coldrin? Daar heeft het alles mee te maken. Weet je toen jij verbannen werd omdat je een half-elf was, waren er nog geen fabrieken bij ons in het bos. Later zijn die er gekomen.'
Coldrin knikte dat hij het verhaal kende. 'Maar ik kan me niets van een bos herinneren. Bedoel je dat ik oorspronkelijk uit de Wilde Wouden kom?'
'Ja Coldrin, je was weggestuurd en Erai'i liet de boog maken die ons allen verwoestte. Ik kon ontsnappen. Moeder en Vader niet. Daarna kwamen de overlevenden terug te samen op de plek waar eerst de fabriek stond. We graafden holen omdat we bang waren om ons te vertonen. We veranderden.'
'Jij was ook een van die spinnewezens, een van die chitines? Je gaat me toch niet vertellen dat ik jou gedood heb?' Coldrin keek haar verbijsterd aan. Hij had zijn zus terug gevonden, maar waar? Op welke plek?
Wat zou ze nog meer te zeggen hebben?

((OOCC: later vervolg, moet eerst nog vlug ergens heen rennen. Sorry mensen.))

[caege]

Caege kwam naar William toe,er zat een kras op zijn arm van een spin of één van hun gesponnen wapens,hij wist het niet,maar het deed wel verrekte zeer.

"We hebbe nze !" juichtte hij luidkeels maar plots drong een besef tot hem door.
"Damn!,ze zijn wel gaan lopen! Straks zijn ze voorbereid op onze komst en geraken we er nooit door,we moeten erachter aan!"
Hij keek even naar Faranyell, "Alles okee kleintje?"

[Anoniem]

Jaja,het gaat.Terwijl er een grote snee op haar gezicht stond,maar daar trok ze haar er zich niet zoveel van aan...ze keek eens naar Caege en de Scharlaken 5,iedereen had zich er blijkbaar goed van af gebracht...goed!

Maar,zoals Caege al zei,nu moesten we echt wel vlug zijn,die overgebleven chitines konden de anderen waarschuwen,waarschijnlijk gingen ze dat ook doen.....

Dus we liepen met z'n allen zo vlug als we konden,als de wind die een zucht met zich meedraagd,als de dood die ons achtervolgt,als het leven dat we gingen brengen en uitroeien....

[Crimson Amadea]

Amadea had geprobeert die jone meid zoveel mogelijk te beschermen terwijl ze zelf ook wat klappen had uitgedeeld met haar zwaard, wat vocht die jonge meid fel zeg.

Echter na het gevecht voelde ze zich wat zwak, ze moest zich voeden en snel, er was nu echter geen tijd en het mocht niet uitkomen. Na het gevecht, probeer je honger terug te drijven dacht ze, eerst bevrijden we die personen daarna... daarna zou ze doen wat ze moest doen.

Terwijl ze haar zwaard terug stak in de schede keek ze naar de rest, gelukkig geen zwaar gewonden. Ze had zelf een paar schrammen opgelopen en ze had een felle pijn gevoeld in haar rechterarm. Echter toen ze het zo onopvallend mogelijk poogde te controleren zag ze dat wonde al langzaam zich aan het sluiten was, dit zou haar honger echter alleen maar groter maken.
De groep chitines die nu op hun afgekomen waren was redlijk klein geweest en dit konden ze nog wel weerstaan. Zou er echter een grote groep komen dan zou ze haar magie moeten gebruiken. Opkijkend naar de lucht zag ze dat het al bewolkt was, als ze dat nu eens zou langzaam zou versterken tot een kleine storm.. ze zouden dan de bliksem omlaag kunnen roepen en een heleboel van die beesten kunnen uitnemen mocht de tijd daarzijn.

"Het gaat stormen...." waarschuwde ze de rest terwijl ze de breedgerande hoed wat beter op haar hoofd drukte. Vervolgens begon ze zich tee concentreren. Langzaam zou er een storm ontstaan, een kleine storm weliswaar, maar genoeg.

(ooc: Helaas zal ik tot maandag offline zijn, migs kun jij voor mij schrijven?)

[William]

William liet Dariva snel het pad volgen dat de chitines genomen hadden zodat ze bij hun schuilplaats zouden aankomen.
Hij kwam even naar Amadea..
"Hou vol"fluisterde hij,onhoorbaar voor de anderen..
"vannacht"
Hij wist hoe ze zich moest voelen.

ooc; komt in orde mandy,your humble servant as always

[Coldrin]

Coldrin keek zijn zus aan. In zijn ogen stond ongeloof te lezen.
'Wie heeft je dan gedood?' vroeg hij.
'Een groep mensen die je kwamen helpen vanuit Raganorck. Maar voor mij maakt het niet veel meer uit. Ik ben zo gelukkiger. Ze loopt naar de poort zonder tekens. De bruine poort. Ze opent de poort, deze zwaait soepel open.
'Wacht,' roept Coldrin, 'waarom ga je niet met mij mee terug?'
'Ik kan niet meer terug Coldrin, ik heb mijn geluk hier gevonden.'
'Laat me dan met je meegaan,' roept Coldrin.
'Nee, dat kan ik niet toestaan. Je moet je hart volgen Coldrin. Volg je hart.'
De deur viel met een zware bons dicht achter haar. De rust keerde terug.

Coldrin stond op. Je moet je hart volgen, galmde het in zijn hoofd. Hij liep naar de poort waardoor zijn zus was verdwenen en raakte deze aan. Hij raakte de bruine houten poort aan, maar voelde niets, geen enkel gevoel beroerde zijn hart. Coldrin liep naar de volgende poort. De groene poort van bladeren en bloemen. Weer raakte hij de poort aan en weer voelde hij niets. De derde poort was de rode poort. De vurige poort. Hij legde zijn hand op de poort.
Hij voelde niets.

Coldrin wou zijn hand juist terug trekken toen hij een stem hoorde in zijn gedachten, in zijn hart, in zijn lichaam. De stem leek hem helemaal te bezitten. Het leek de stem van Echo.
'Kom Coldrin, kom terug, laat me hier niet alleen.' leek de stem te zeggen.

Coldrins hand vatte zich rond de knop van de poort. Hij bekeek de poort nog eens. De rode poort. Er waren gouden vlammen op getekend. Aan de randen bevonden zich duivels, wezens van vuur, wezens van duisternis. Mensen die in het vagevuur vielen, leken te roepen, te gillen terwijl hun zielen verteerden. Dit kan niet de juiste deur zijn, dacht Coldrin. Echo bevindt zich daar niet. Toch opende hij de poort en deed een stap en nog een, tot hij niet meer kon stoppen en begon te lopen. Achter hem viel de poort terug dicht. Het was een onheilspellend geluid dat door de schemerige gang donderde.

De gang was smal en in de verte leken er flikkeringen te zijn. In elk geval licht. Een hevig licht. Coldrin liep en liep, hij voelde geen vermoeidheid en het licht kwam dichter...



Een hevige pijnscheut doorkliefde zijn hoofd. Hij opende zijn ogen, maar een felle lichtbron verblindde hem. Tranen liepen uit zijn ogen. Hij voelde zijn benen niet, noch zijn rechterarm. Coldrin wou rechtop gaan zitten, maar een pijnscheut, nog heviger dan de eerste kroop via zijn ruggegraat naar boven.
Hij draaide zijn hoofd zachtjes, de pijn die ontstond negerend. Hij zag lange zwarte haren die tegen zijn schouder lagen. Hij rook de geur van het woud, hij proefde de tranen van Echo.
'Waar ben ik?' vroeg hij met raspende stem.

Edited by: Coldrin at: 2/15/02 4:42:14 pm

[ckeetel]

Banduin schuift zich wat van de groep vandaan. Hij bekijkt ze een voor een. Alsof hij ze op waarde wil schatten. De strijder die zich naast hem als een duivel weerde, het kleine meisje dat overal tegelijkertijd leek te zijn. Dat groepje mensen dat zich als een hechte meute gedroeg...

Met één van hen is iets mis, Banduin heeft het gemerkt en onderweg zijn hoofd erover gebroken. Ze heeft dezelfde tegennatuurlijke uitstraling als een andere man die hij in de taveerne heeft gezien.
Het vreemde is dat de meute haar ondanks dat accepteert, net als de mensen in de taveerne de vreemdeling. Bovendien heeft ze haar waarde in de strijd bewezen. Toch draait zijn instinct overuren en als ze het bos ingaan werpt hij nog een laatste blik op haar, voordat de euforie van de achtervolging hem weer in bezit neemt.

[William]

Toen het gevaar geweken was keek Evelyn rond iedereen in orde was. Ze veegde haar zwaard af met een paar bladeren die ze op de grond vond. Ze had
een hekel aan deze wezens en wou er liever geen souveniers van meenemen.
De groep was er nog goed vanaf gekomen en ze glimlachte naar William. Ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij Amadea zo in bescherming nam; het meisje zag er immers zo breekbaar uit.

Wiliam gaf een schreeuw, beduidend dat ze de ingang van de grot gevonden hadden..
Hij wees naar een duidelijke ingang vol chitine sporen.
"Is dat het?" vroeg hij Caege