Raganorck

[yar anenya]

"De zaken van mij en mijn matron zijn niet aan u besteed, ik kan u wel vertellen dat die niet in dit kasteel zijn. Ik kwam terecht in dit kasteel omdat ik via die elf mischien wel wat meer te weten kon komen over deze oppervlaktewezens."

Yar anenya keek naar roberto. "Zij is geen soortgenoot van mij...." en ze spuugde richting roberto

[Samara Jalaya]

"Ik wil dat je haar vrijlaat," zei Ophelia. "En die ander ook. Laat ze doen wat ze moeten doen buiten het Kasteel." En voordat ze zich omdraaide om de martelkamer te verlaten, siste ze tegen Roberto: "En voortaan wil ik dat je zaken als deze met mij bespreekt. Ik weet dat je mij niet mag, maar ik mag jou helemaal niet." Haar ogen flakkerde gevaarlijk bij die laatste woorden. "Maar van ons twee, maak ik de dienst uit. Nou, vooruit, gooi dat kind eruit. Je hebt nuttiger zaken te regelen dan kleuters plagen in de martelkamer".

[Gashyr]

Roberto neigt zijn hoofd. "Uw wil, vrouwe" zegt hij zacht, bijna fluisterend. Zwijgend wenkt hij zijn mannen, en zwijgend begeleiden ze de duistere elf door nieuwe gangen die zachtjes omhoog lopen. Schaduwen dansen grimmig met het gele licht van fakkels aan de muur over het gelaat van de meester-intrigant. Dan galmen snelle voetstappen door de halfduistere gangen. Roberto draait zich om. Een intrigant haalt hen in, buigt, en stamelt: "Heer! De wachter.. Hemether. Hij heeft het elfenkind laten ontsnappen".
Het bericht verbaast hem geen ogenblik. "De vrouwe is hem gunstig gezind. Maar zulke insubordinatie vraagt om een passende reactie. Geef hem een waarschuwing.. eentje die hem altijd bij zal blijven." Een vals glimlachje verschijnt op zijn gezicht, maar de vlammende fakkels, weerkaatst in zijn ogen, schijnen een woeste stemming uit. De intrigant loopt weer terug.

Eigenhandig pakt hij het duistere elfenkind bij haar kleren en smijt haar uit de kleine poort, de harde straat op. "Verdwijn, duivelin, en zeg tegen je duistere zusters dat ze zich hier nooit mogen vertonen, tenzij ze willen dat ik hun oren boven mijn bed spijker en hun zwarte huid van hun levende lichaam stroop."
De poort sluit zich, totdat ze onzichtbaar is, één met de kasteelmuur. Met roofzuchtige passen beent Schwarzherz weg, en blaft ondertussen de poortwachter, één van zijn mannen, af.

((Roberto verdwijnt weer achter de schermen tot hij elders op moet duiken.))