Raganorck

[red]

De fakkel danst in de frisse lucht die zich hier vermengt met die van het riool. Pup schudt een rat van zijn voet en kijkt over zijn schouder of de ridder en de andere twee hem nog volgen.

Het water , als je het water kunt noeme, werd weer dieper naarmate ze de poel bij de uitgang naderden. Nogmaals keek hij om naar de drie mannen die hem volgden. De ridder van de draak, de gewonde die ook een ridder was maar van de Ene en de man met het verloren gezicht die het niet hoog op had met de Nachtstorms. Pup herinnerde zich een aantal avonden dat Balderick dronken was geweest en ook niet al te lovend over de adelijke familie had gesproken. Arme Ophelia, zei hij dan Ze weet niet welk bloed er in haar aderen vloeit En zo had Pup haar dan ook altijd gezien, een arm meisje dat teveel hooi op haar vork had gekregen. Maar er waren avonden geweest dat hij haar gehuld in een mantel het kasteel had zien verlaten en Pup begon te twijfelen nu hij de woorden van de gepokte in zijn hoofd hoorde herhalen.

Hij stond aan de rand van de poel en stak zijn hand uit naar de gewonde man, de fakkel lag rokend op de grond, een mager zonnetje scheen met weinig warmte. Zijn gedachten ratelden door over wat hij zojuist had meegemaakt.

[Galliminus]

Verontwaardigt draaide Galliminus zich om naar het duistere figuur naast hem. De toon in zijn stem stond hem niet aan om maar te zwijgen van de blik in zijn ogen.
"Hoe kan jij over mijn haat spreken,...Ik heb nimmer haat gevoeld in mijn leven..Haat is er enkel om de zwakkere van geest een oneervol doel te gunnen wat hun miserabele levens regeert. Haat is een emotie die je opvreet van binnen totdat er enkel een huls van ongenoegen en kortzichtigheid overblijft. Ik voel enkel een woede omtrent dit onrecht..Ik wil enkel de waarheid achterhalen. Ik moet het Waarom achterhalen maar geen wraak zoeken,..wraak behoort toe aan de Almachtige Randragam. Jij spreekt met een gespleten tong, mijn beste...Maar als jij mij de waarheid kan laten zien omtrent de Nachtstorms filter ik de waarheid wel tussen je leugens uit. Jij weet ook niet waarom ik hier ben,...Ik ben op de hoogte van het feit dat de stad een Hellegat is onder toezicht van een wrede God. Niets of niemand zal mij meesleuren in een maalstroom,....ook jij niet... " Hij keek de man doordringend aan terwijl hij sprak, zoekend naar een emotie onder de duistere kap die de man droeg.
Dan richt Galliminus zich weer op zijn oude zwaardbroeder die hem nog steeds niet beantwoord had.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[red]

Pup had de paarden terug gevonden, grazend, niet ver van het poeltje. Dondervoet liep zo met hem mee, maar de warmbloed van de ridder dansde even ongemakkleijk heen en weer voordat ze besloot zich ook mee te laten voeren...alleen achterblijven was geen optie voor het kuddedier.

Met een rust die hij alleen in de buurt van paarden kon opbrengen zadelde hij de twee dieren. Mar zijn oren en hoofd waren met andere dingen bezig. Aandachtig luisterde hij naar de woorden van de getekende man. Ook het antwoord van de ridder nam hij in zich op. Hij probeerde alle informatie samen te puzzelen. dingen die Balderick hem verteld had, de woorden van de gepokte, de gewonde ridder en van Galliminus.

Er waren te weinig stukjes om er een goed geheel van te maken, bovendien was hij nooit goed geweest in puzzels.

' Hij, ' Pup wees naar de gewonde ridder, ' kan op Dondervoet, als hij kan zitten. Hij moet naar een dokter of magier.'

[Galliminus]

Na die laatste kortzichtige opmerking kreeg Galliminus even een glimlach op zijn gelaat. 'Vergeef deze verbitterde man Vader, hij weet niet beter.', dacht hij. Hij vroeg zich af of de man überhaubt wel naar zijn woorden had geluistert, 'woorden die hem meer zouden tonen dan dat Galliminus zou denken'...de man deed zo zijn best om Galliminus te bespelen maar hij zou nimmer in het web van deze sluwe vos verstrikt raken. Hij noemde Galliminus zelfingenomen,..een kleine lach en een zucht ontsnapte zijn lippen,...de kalabas verwijt de kruik dat hij vies is...

Galliminus wist al lang dat de Nachtstorms niet geheel koosjer waren, dat hoefde niemand hem uit te leggen. Hij wil enkel de waarheid achterhalen en als deze ,in alle opzichten, gevaarlijke man hem zíjn waarheid wil laten zien haalt Galliminus er de werkelijke waarheid wel uit.
Galliminus ontfermede zich verder over zijn oude zwaardbroeder en gaf hem nog wat water. Uit zijn zadeltas haalde wat brood en pekelvlees en probeerde Rasham wat eten te geven....Zijn oude vriend was zeer verzwakt, er was waarschijnlijk meer nodig dan een dokter om hem terug te halen uit het tweeduister waarin hij zich bevond,..een geestelijk en lichamelijk tweeduister. Hij deed zijn mantel af en maakte het uiteinde een beetje nat om Rasham's gelaat te wassen, hierna sloeg hij zijn mantel om bij Rasham, en begon te bidden.
Hij predikte uit de Codex Draconïum, in een taal die al eonen niet meer gesproken werd,..de taal der draken. Een zangerige stem ontsteeg het woud en de zon op Galliminus' voorhoofd leek licht op te gloeien,..hij smeekte zijn Vader om inzicht,...Hij had de Vrouwe Ophelia zijn trouw beloofd,..al zijn Eer zou hij verliezen wanneer hij haar gezag zou ondermijnen, maar als de Nachtstorms daadwerkelijk duistere geheimen hadden zou zijn onderzoek rechtvaardig zijn. Moest hij de misvormde man volgen of Rasham voor de Vrouwe Ophelia brengen en het rechtstreeks vragen?.....een deerlijke keuze...Zijn Eer of Rechtvaardigheid?....Hij smeekte zijn Vader om een teken.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[red]

Pup schrok van de getekende man zijn woorden, maar schrok nog meer van zijn knipoog. Angstvallig greep hij de teugels van Dondervoet en Inshin en ging dicht tegen het warme lijf van het paard aanstaan.

Hij opende zijn mond om iets te zeggen tegen de vreemde man, maar een zagerige stem vulde de lucht en met open mond keek Pup naar de twee ridders.

[Rasham]

Als de woorden van de Codex in de oude taal weerklinken schuift een uitgemergelde hand omhoog over het vervuilde kleed, drukt diep met de vingertoppen in het stof op de hartstreek, dieper tot de gescheurde nagels volledig in het grauwe linnen verdwijnen.

Voor de ogen van Galliminus lijkt het duister in de oogkassen van zijn vriend te bewegen...niet omdat het daglicht verschuift wanneer Rasham zijn hoofd draait...maar omdat het levend lijkt, zich vastgrijpt aan de randen van de schedel en in zwarte tranen langs de rechte neus naar beneden glijdt om via de mondhoek op de grond lekken in het korte ruwe gras. Het kleurt de bodem met de duistere tint, omhult het magere lichaam, grijpt naar de figuren die er omheen staan en de wereld om hen heen totdat er niets meer rest dan de koele grjze stenen waaraan een enkele bleekwitte kaars een mager licht schenkt. De lange gele vlam toont het gezicht van een man met lange, diepzwarte bijeengebonden haren wiens ernstige blik gericht is op het stuk perkament voor hem. Een houten steel met stalen pennetje doopt hij in een matglazen pot waaromheen verschillende beschreven dokumenten liggen, enkelen bijeengebonden met een lint en een roestbruin zegel waarvan de schrijver de zilveren ring aan zijn handen draagt. Dan kraakt de zware houten deur en werpt een smalle strook bleekgeel de sober ingerichte kamer. De schaduw van een jonge kat wringt zich langs de ontstane opening.

De zittende gedaante richt zijn ogen even op, volgt het pad van de kleine lapjeskater die verdwijnt in de schaduwen van een hoek. Dan lijkt er iets vluchtigs langs de deur te glijden, schakeringen van groen en rood en de kat schiet terug het licht in. Even zweeft de punt van de pen boven het oppervlak, verschijnt een korte glimlach op het gelaat dan buigt de man zich weer over de zinnen die snel worden neergezet...het donker in de kamer lijkt te bewegen, dikker en tastbaarder te worden. Stroken van duisternis beginnen het geschrevene aan te vreten...

Galliminus, geliefde Vriend en Wapenbroeder...

Allereerst, mijn verontschuldigingen voor de lengte en de duistere toon van dit begeleidende schrijven, maar ik moet snel zijn...en er zijn andere ogen die mij volgen...

Het moet twee jaar geleden zijn dat ik je mijn eerste bevindingen schreef en nog steeds heb ik geen antwoord van je mogen ontvangen...zelfs niet toen ik ze verzegeld via het Hoge Hof te Werheim probeerde te sturen. Ik vindt geen tekenen in mijn bezinningen dat de almachtige Randragam je op zijn vleugels draagt en ook weet ik dat je gelijk gereageerd zou hebben als je ze onder ogen had gekregen. Ik weet van krachten die mij hier aan het tegenwerken zijn en dat mijn brieven wellicht daarom nimmer aangekomen zijn...in dat geval is het waarschijnlijk al te laat.

Een jaar geleden heb ik mijn intrek genomen in het kasteel in de hoop enige invloed uit te kunnen oefenen op de raadselachtige gebeurtenissen in handen van duistere elementen die de Nachtstorms in de greep hebben en de verdoemde plaats waarop deze stad gebouwd is.
Ik voelde het toen ik de eerste keer aankwam bij de poorten van de stad en toen ik het kasteel betrad en me aandiende bij de Vrouwe en Heer. Ik vermoed dat het wat te maken heeft met iets wat de Heer Nachtstorm in handen is gevallen. Broeder, tijd is mij niet meer gegeven en ik heb een man in vertrouwen genomen aan wie de kwade krachten die hier heersen volkomen voorbij lijken te zijn gegaan. Flavio Antropiani is zijn naam, een Sterrenwichelaar en de man lijkt een goed hart en een goede geest te hebben...op die punten laat mijn intuïtie mij zelden in de steek...

Het is dan ook dat ik de laatste aantekeningen aan hem toevertrouw en hij is mijn laatste hoop dat ze je zullen bereiken(...)hulp heb ik niet kunnen vinden...en de tijd dringt. Ik heb trouw gezworen aan de Heersers van Raganorck, wiens wijsheid zoveel ouder lijkt te zijn dan de jaren die ze in werkelijkheid bezitten...maar ik vraag me nu ten zeerste af wat een woord van Eer waard is, ik heb dingen gezien die me doen twijfelen aan hun bedoelingen. Was ik zo verkeerd toen ik ze ontmoette? Als ik faal, bid ik dat dit schrijven en de bijlagen je zullen bereiken...of in ieder geval in de juiste handen vallen...

Moge Randragam deze stad bijstaan...

Rasham

Het geschrevene en de man vervagen snel, veranderen in een bewegingloze grauwgrijze wereld, waar bomen en struiken verschrompeld lijken, hun bladeren afgestorven, met hun wortels de grond aftastend, afstervend als ze geen levensbron meer vinden in een schemering die dag noch nacht is, geen helwitte schijf de statische hemel tekent en de Ridder wordt een figuur naast hem gewaar, verschrikkelijk vervormd en amorf waar lijden en kwaad vanaf stralen en alles bijeen lijkt te komen in een intens zwarte cirkel op het voorhoofd. Een extreem krachtige, voelbare energie ontspringt er die pijn brengt, die het hart in zijn borst vastklemt en het eruit wil rukken, hij richt zich op, strijd tegen de onmenselijke kwaadaardigheid als het binnendringt.

Op het moment dat zijn perspectief verschuift ziet Galiminus Rasham overeind komen, een hand op de hartstreek geklemd waarachter kort een zwarte vorm oplicht dat een vuistgroot, vierarmig teken lijkt te vormen, maar even plotseling verdwijnt als het verschenen is en Rasham zinkt weer achterover.

Edited by: Rasham at: 9/27/02 1:18:48 am

[Galliminus]

Galliminus was getuige van de wijsheid die zijn Vader hem gaf,..een gevoel van troost en gemis kwamen over zijn ridderlijke hart. Zijn Vader had gesproken,....Eer was maar een smet op deze stad,...de ware goedhartigen werden hier gestraft om hun goede daden,...het bewijs zat recht voor hem..zijn oude wapenbroeder. Het kruis wat zojuist verscheen op de borst van Rasham was misschien het teken dat zijn ziel nog niet verloren was gegaan in het tweeduister wat deze vervloekte stad in een ijzige greep had... Galliminus was klaar om zijn leven te geven om de werkelijke waarheid te achterhalen,...ook al zou hij tegenover de Vrouwe zelf komen te staan. Hij hoopte dat het nimmer zover zou komen. Hij zou handelen volgens de geboden van zijn Vader, ook wanneer hij zou verdrinken in de maalstroom. de brieven die Rasham had geschreven heeft hij nimmer ontvangen, welke slangen hadden dit noodlot afgedwongen?
Hij fluistert in Rasham's oor, "Het komt goed Rasham,...Vader heeft mij je brieven laten zien...Ik weet het nu."
Galliminus stond op en keek de verbitterde man aan. Hij knikte en een glimlach verscheen om zijn gezicht."Laat mij zien wat u mij wil laten zien en vertel wat u mij wil vertellen mijn beste Heer Antropiani, mijn Vader heeft mijn gebeden verhoort...en ik ben bereid om u te volgen."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Rasham]

In de grauwe, troosteloze wereld waarin Rasham zich bevindt, buigt de amorfe, vervormde figuur van zijn wapenbroeder zich voorover, de cirkel op diens voorhoofd waar eerst die enorme kracht door leek te vloeien, lijkt gedoofd en de hand van de gevangene ontspant zich op de hartstreek als de pijn wegebt. Hij streed ertegen terwijl zijn hand het hart afschermde, toen iets in herinneringen begon te graven waar hij geen toegang meer toe bezat en de wereld een moment door zijn ogen ervoer. Het was de Wil die hem uiteindelijk wegtrok en de duistere energie die van zijn vriend leek te komen, omboog en misleidde.

En toch ontwaakt er iets in hem als zijn wapenbroeder zich voorover buigt en vertelt van brieven die hij heeft gezien. Een zwak gevoel van triomf komt over hem, die kort de mondhoeken van de gevangene omhoogtrekt en de schaduwen in zijn ogen even mindert. Maar de Wil legt de triomf onmiddelijk het zwijgen op, laat de flauwe glimlach die even op het gezicht speelde, verdwijnen en de schaduwen in de ogen lengen weer.

Het eten dat hij toegediend kreeg van Galliminus en zijn zorgen hebben hem goed gedaan, de uitputtende tocht en de strijd van daarnet hebben hem nochtans veel energie gekost en de man sluit zijn ogen.

[Galliminus]

Galliminus pakte Rasham op en liep langs en door de doornenstruiken richting de pantser-strijdros Ishin. "Verteld u mij Heer, hoe heeft u Rasham, in naam van Randragam, gevonden? Wat deed u in de kerkers en de riolen als ik het vragen mag.", hij vroeg dit een monotome zelfverzekerde stem. De haat en de glinsteringen in de ogen van de man bevielenhem nog steeds niet, maar hij was misschien de enige die Galliminus kon laten zien waar hij naar zocht. Er was duidelijk een Kwaad aanwezig in het kasteel,..na de brief van Rasham wist hij het zeker.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Galliminus]

Galliminus plaatst de verzwakte Rasham op Ishin, en houd hem vast terwijl hij zelf Ishin bestijgd, zonder enkel moeite zitten zij allebei op het paard. "Ik weet hoe ik met gewonden om moet gaan, mijn beste...Ik heb in talloze oorlogen gevochten.", zegt hij enigzins geïrriteerd tegen de Gepokte. Het zint hem totaal niet om deze man te volgen maar hij had geen keus. Hij zou Rasham hier ter plekke kunnen genezen door de hand van zijn Vader op hem te leggen, maar zijn zwaardbroeder reageerde al zo intens tijdens de gebeden dat Galliminus' bang was dat het meer schade toe zou brengen dan dat het goed zou doen. Als Rasham naar de Ene vraagt dan is dat de plaats waar hij hem naartoe zal brengen, hoe zeer het ook doet in zijn hart. "Ishin zal ons naar de Ene brengen, Rasham,..ken je Ishin nog, die ondeugende pony?", fluisterde hij zijn oude zwaardbroeder toe, waarna hij zich tot Pup richt.
"Pup, begeleidt jij ons naar de Tempel van de Ene?"

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 10/1/02 4:59:36 pm

[red]

Pup gaf de teugels van de pony aan de Ridder toen hij met zijn gewonde vriend op diens rug zat. Hij slingerde zichzelf op de hoge rug van Dondervoet en stak met tegenzin zijn hand uit naar de Gepokte. Er was iets aan de man wat hem kouode rillingen bezorgde, iets wat niet klopte. Zelfs Dondervoet deed een stap opzij toen de man hem naderde.

Toch had deze man het leven van een ridder gered, en hij scheen nogal wat kennis te hebben van zaken. Pup besloot er niet al te veelbij stil te staan en de man goed in de gaten te houden. Volledig onbewust legde hij zijn hand op het gevest van het geleende zwaard dat nog in zijn broekriem stak en nam met de andere hand de teugels op. Hij zette een rustige draf in richting de stad.

'De Tempel van de Ene staat al een tijdje leeg,' sprak hij over zijn schouder. Hij moest even zijn vilten must vasthouden toen ze onder de poort door reden, ' geen goede plaats om vlak voor de nacht naar toe te gaan.' voegde hij zachtjes toe, maar bleef rechtstreeks naar de Tien Torens rijden die zich nu nog zwart aftekenden tegen de immer duister wordende lucht.

(( Pup=> Tien Torens, het Huis van de Ene))

Edited by: red at: 10/1/02 9:51:14 pm

[Rasham]

Ishin Rasham's ogen sluiten voor het licht van de zon en de schitteringen in het stalen pantser van het paard. Zover moet hij die herinnering halen, te lang en te dicht was de schijnbaar eeuwige duisternis in zijn cel, een uitgemergelde hand waarvan de huid niet meer de lichte tint heeft van een volk van de zon, maar een dof grijs lijkt te zijn geworden bij het lang moeten missen ervan, tast langs de flanken van het paard, de vingertoppen strijken over het staal, maar het is alsof hij de vacht eronder raakt de man lacht zacht tussen zijn gebroken lippen "...dus...dit is de pony van weleer..." hij fluistert tegen het dier, maar de woorden die hij spreekt lijken te zwak en vervormd om hoorbaar te zijn, herinneringen hadden het kunnen wezen als er af en toe een glimlach op zijn gezicht verschijnt. Het lichaam van de gevangene schokt."...ze heeft je hier gebracht...ze zou je hier weg moeten leiden vriend..." hij trekt zijn hand terug en zijn hoofd zakt naar voren waardoor de lange met grijs doorsponnen smerige haren, die eens ravenzwart moeten zijn geweest, voor zijn ogen vallen.

[Uriel]

Twee glimmende ogen keken door het gat dat in de cel gemaakt was. Een klauwachtige hand met lange groene vingers klauwden zich om de gebroken stenen. Iets van het steengruis liet los en dwarrelde op de grond. Zachtjes schuifelend klinkt het geluid van voeten. De deur van de cel wordt piepend opengeduwd. Snel maakt het zich uit de voeten naar de duisternis van de kerker en wacht.... geen geluid. De ogen glimmen weer op. Nieuwsgierig gluren ze om de kerkerdeur de gang in. Niets. Dan scharrelt het naar de overkant, terug de schaduwen in. Vlug schiet het langs de wachten. Een van de wachters keek even op van hun schaakspel. Hij was achterdochtig geworden sinds de gevangene ontsnapt was, zijn maat was aangevallen en de hond was verdwenen. "Bertus, hoorde jie niets?" De ander trok even een wenkbrauw op en schudde kort zijn hoofd. "Pion van b2 naar b4 jij bent." Ondertussen gingen de voeten verder. De gang in, de trappen op en het kasteel in.

Kind van de Koude naar ergens in het kasteel.

Edited by: Uriel at: 5/27/03 11:52:38 am

[Uriel]

Bertus schoof een witte pion naar voren en maakte daardoor een baan vrij voor zijn toren. Janus verschoof een loper en kwam daarmee akelig dichtbij een pion van Bertus. Bertus haalde verongelijkt zijn schouders op, tilde zijn paard een paar centimer van het bord en tikte er Janus zijn koniging mee omver. Janus vloekte en streek zich over zijn ongeschoren bakkes. Vervolgens zette hij de kleine zwarte pion die in de schaduw van zijn loper stond twee vakjes naar voren. Het ding had nog een lange weg te gaan, maar wellicht dat hij zo zijn zwarte koniging terug kon halen. Het spel was nog lang niet voorbij...

Edited by: Uriel at: 9/25/03 4:08 pm

[The Chameleon of Yuzes]

Een wit verkreukeld stuk papier gebonden aan een stuk zeep dwaalt door de buizen en gangenstelsels van het riool. 124de Jaar, 22 atee-ta, 2238, prijs 1 zilverstuk. Het nog maar een paar dagen oude stuk papier had duidelijk al veel meegemaakt, met inkt beschreven wordt het verhaal van Raganorck van 22 atee-ta 2238 verteld.
"Spinelfen roeren zich in de Wilde Wouden", Vergiftiging Lucer Vincero, verdwenen dochter van Mathilde Kraakwater, de moordenaars van de heer Ion, Ingezonden gedicht..
Veel deed de stad doen vertellen, vele letters die dansen op het stuk papier dat nu danst op het stinkende en vieze rioolwater.

"Het Steegnieuws" de Raganorckse krant zou duidelijk te herkennen zijn in de ogen van een bewoner van deze stad. Alleen de herschreven achterkant zou een raadsel blijven...

Een versnelling in het riool laat de geheime boodschap sneller en sneller afwaards stromen, spetters van verzamelde zeepresten, etensresten van de groene vinratten soep dansen door het riool richting een waterval, een stroom die zijn reis lijkt te beïndigen. Uitstromend in een groter geheel..
Opzoek naar de werkelijke bestemming van de in stof gewikkelde krant.
Alsof een wildwaterbaan zijn toppunt zou bereiken van de spanning, afdalend en eindigend met een gigantische spetter door het water in, diep duikend in het natte vloeibaar geheel.

Diep in het meer van ...

((Raganorckse krant met geheime boodschap vanuit de koude kerkers, de keuken afstromend in het meer van Aankele Haaie))
_________________
Yuzes...