Raganorck

[Rasham]

Het stinkende water voert een lichaam op haar stromingen mee, roerloos bijna levenloos komt het in aanraking met de beschimmelde stenen wanden van het riool. Op sommige plaatsen is het plafond deels naar beneden gekomen, of zijn er door de werking van het water stukken uit de muur geslagen. De man lijkt nauwelijks de kracht meer te hebben om zijn hoofd boven het water te houden, slikt de smerige vloeistof die op bepaalde momenten een brei wordt. Een enkele keer strekt zijn arm zich in een schijnbare poging een houvast te vinden aan de muur en deze helletocht te eindigen. Maar de onnatuurlijke getijde in dit oude riool is onverbiddelijk en vesnelt haar gang tussen de vergane stenen wanden wanneer grotere tunnels samenkomen en de stromingen kolken en stijgen, al het sediment opwerpend dat al eeuwen op haar bodem lag. Even rijkt een licht van een ingevallen put tot aan het water dat even zwart en dik is geworden als de duisternis waar het weer in verdwijnt.

Dan beukt de donkere massa tegen puin dat de weg verspert, en werpt het lichaam er tegenaan om dan onder donderend geraas de weg te vervolgen in de nauwe stenen bedding. Langzaam, trilllend van de inspannig, hijst de man zich tegen de brokstukken omhoog, zijn schokkende torso ontdoet zich van het vuil dat de longen en de maag is binnengekomen...meer op wil dan op spierkracht tilt hij zichzelf het water uit, zoekt steun tegen de gladde wanden, tast naar een opening waar een tocht doorheen glijdt en rust op het dunne laagje zwarte slib dat zich in deze hogere zijtunnel heeft afgezet.

[Rasham]

Duisternis...zijn tastende vingers vinden slechts groeven tussen gladde afgesleten stenen, zijn hoesten echoot voorwaarts tegen harde wanden om steeds ijler te worden verderop, een brandende scherpe pijn rust diep in zijn longen die het smerige vuile water niet kunnen verdragen. Scherp zijn ook de luchten, dik en bedompt die hem de adem ontnemen, gassen die gevangen hebben gezeten in het slijk dat in jaren de bodem heeft bedekt en is gaan rotten en waar de dampen nu naar boven zijn gebracht. De man zoekt zijn weg tegen de wand voelend met zijn vingertoppen, valt voorover op handen en knieën wanneer zijn uitgeteerde lichaam zijn gewicht niet meer kan dragen.

In deze wereld waarin hij blind lijkt, zijn geluiden van dieren hoorbaar die hier hun heil gezocht hebben, het hoge gepiep verraadt dat het ratten zijn en ze scharrelen links en rechts van hem, van de kolkende stromen vandaan, het razende geluid een eind achter zijn rug. De man drukt zich weer tegen de wand omhoog, tastend en zich in beweging dwingend, hun panische vlucht volgend, hun kreten en hun lichamen die tegen zijn enkels strijken. Wanneer ze over smalle richels gaan of een andere gang inschieten, volgt hij hen, schijnbaar vertrouwend op hun overlevingsinstinct, kniediep in zwart, kleverig slijk reikt hij uit naar de ingang van een nieuwe tunnel met luchten die nog steeds bedompt zijn, maar frisser dan zelfs die van de Kerker waarin hij opgesloten zat. Stromen van boven van de goten langs de straten waar het hemelwater nog steeds naar beneden komt en het vuil van de stad de diepte inwerpt. Geleidelijk lijkt hij controle te verliezen over zijn ledematen, het sterk vermagerde lichaam kan de warmte niet vasthouden die het nodig heeft om te blijven bewegen, toch lijkt de gevangene een innerlijke kracht te bezitten die hem voort laat gaan, de geluiden van de ratten volgend in het duister...

Edited by: Rasham at: 9/16/02 1:48:27 am

[Rasham]

Nog steeds volgt hij hun geluiden voor hem, de groep dieren lijkt langzaam uiteen te vallen, maar nauwelijks lijkt deze verandering tot hem door te dringen, zelfs niet dat de tunnel waardoor hij strompelt makkelijker begaanbaar is geworden, dat het slijk dat eerst tot zijn knieën nu slechts tot zijn enkels reikt en langzaam minder wordt. De kracht om het vuil dat zich vastbijt in zijn longen te verwijderen, bezit hij niet meer, alleen een rauwe hese ademhaling die stokt als het de pijn in zijn borst oplaait. Zijn hand strijkt langs de muur, zonder meer gevoel in de vingertoppen te hebben, alleen de kracht binnenin hem maakt dat hij nog altijd overeind blijft. Maar hij is uitgeput en een vreemd gevoel begint zijn gedachten te overheersen, een trance die de onderkoeling veroorzaakt en als in deze duisternis de ratten die andere aanwezigheid ontwaren, schieten ze instinctief willekeurig de opsplitsende gangen in. Even blijft de gevangene staan steun zoekend tegen de gadde wand van deze tunnel, trachtend de geluiden van één van de groepen op te vangen, dan vervolgt hij zijn weg, onbewust van de figuur met zijn dolk strompelt hij ze achterna recht op de stilstaande man af...

Edited by: Rasham at: 9/16/02 10:10:03 pm

[Rasham]

Zover is de man heen, dat hij nauwelijks beseft wat er op hem afkomt, goed verborgen in de duisternis van de riolen terwijl de geluiden van de vluchtende ratten wegsterven in de verte. Alleen wanneer de muur tegen zijn gezicht en hij het staal van het wapen tegen zijn keel voelt, lijkt de gevangene zich weer bewust te worden van zijn omgeving. Dieper drukt de punt van de dolk zijn vlees in als hij slikt, het enige geluid dat hij voort kan brengen, zijn de schorre klanken uit een keel die rauw en beschadigd is geraakt door het vele hoesten en het vuil wat de man heeft binnengekregen. Te verzwakt is de gevangene om tegenstand te bieden aan zijn onzichtbare belager en lijkt hij te berusten in zijn lot. Aanvankelijk schijnen zijn woorden een krachteloos prevelen te zijn, maar geleidelijk lijkt hij genoeg speeksel te vinden om bij iedere ademtocht te spreken tegen deze onbekende die hem met kracht tegen de muur gedrukt houdt.
"Mijn naam...Rasham...Ridder...Ridder in de Orde..." een ogenblik stokt zijn hese stem, terwijl zijn borst samenkrampt, "ik vraag je...leid me naar de Ene..." weer worden zijn woorden onderbroken door hoesten, dan klinkt hij licht verrast. "Je bent geen cipier, vertel me...wie ben je...welke datum is het...?" het spreken put hem uit, weer krampt zijn lichaam samen, de pijn in zijn borstkas en de onverwachte beweging aan zijn arm, ontlokken een kreun aan zijn gebarsten lippen.

[Rasham]

Nu het mes van zijn keel weggenomen is kan hij weer vrijelijk ademen, uitgeput leunt de gevangene tegen de gladde zwarte muur, zich richtend op de onbekende wiens vorm hij slecht kan onderscheiden, vanuit de schaduwen van zijn diepliggende ogen lijkt hij de gedaante helemaal in zich op te nemen, dan wendt hij zijn blikken af. Zijn stem is vermoeid en komt in horten en stoten,"Mijn hart...behoorde Randragam...ik diende in de Orde van de Draak...maar de bond werd verbroken...Ik heb iets te voltooien...in naam van de Ene...het moet een teken zijn...dat onze paden elkaar kruisen...op deze plaats...op dit tijdstip...je moet inderdaad Zijn gezant zijn...mijn leven is echter van weinig betekenis...het lot van de onschuldigen...is belangrijker...geef mij de kans...de geheiligde grond van de Ene bereiken...leid mij naar de uitgang...dan...ben ik je iets...verschuldigd vreemdeling...op mijn woord...mijn eer als Ridder"

Matter worden de woorden die hij spreekt, zijn lichaam begint te schokken dan lijken zijn benen het te begeven en stort Rasham ineen. "....kracht...", de gevangene grijpt naar zijn borst, waar de pijn in zijn beschadigde longen vlamt en hem lucht dreigt te ontnemen. "de Ene..." mompelt hij gebroken, "leid mij..."

Edited by: Rasham at: 9/19/02 2:58:56 am

[Galliminus]

Galliminus reikte hem zijn pantserhandschoen en hielp Pup de de uitlaat van het riool in. Een glimlach was af te lezen op zijn gezicht.
"Pup, noem me geen meester..Mijn naam is Galliminus..Je mag me pas meester noemen als je bij me in de leer gaat op het Hoge Hof der Stormen te Wehrheim,...talloze mijlen weg van hier over de bergketen die jullie de Zwarte Sikkel noemen..tot die tijd ben ik gewoon Galliminus voor jou,..zoals iedere andere Raganorker mij noemt...Hoe goed kan je met een zwaard om gaan, mijn beste?"

Galliminus reikte Pup de eenhander aan die hij om zijn middel droeg,.het heft van het zwaard was een lange drakenhals en de knop was een Drakenhoofd, het lemmet was gevormt als de bliksem zelf. In vele opzichten leek het zwaard op de tweehander die Galliminus over zijn schouder droeg, de tweehander die Galliminus Dondertoorn noemde,..het heilige zwaard van iedere Randragam priester.

Galliminus hield de toorts voor zich uit en liep de langgerekte vochtige gang in. Er stond een laag water en zo nu en dan hield Galliminus in om de paniekerende ratten hun oversteek te laten doen, hij zou niet wensen dat hij op een van hen zou stappen, de Leer van Randragam gaf immers aan dat ieder levend wezen gelijk was. Langzaam liep hij vooruit op zoek naar zijn vriend die hij zoveel jaren geleden zag vertrekken uit Wehrheim.
Randragam had hem op brute wijze op dit pad gebracht,..een verloren zoon moest terugkeren,..een zoon die buiten de grenzen van bereik lag voor zijn Vader.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 9/19/02 10:17:56 pm

[Rasham]

De gevangene leunt zwaar op het lichaam van de vreemdeling die hem leidt door de donkere gangen waarin het stromen van water nog steeds hoorbaar is. Zoveel sneller lijkt deze reis te gaan dan daarstraks toen hij zich een weg moest banen door lagen slijk en modder, maar die eenzame tocht heeft de uitgemergelde man teveel gekost, alleen de schouders van zijn onbekende gids laten zijn verzwakte benen de ene voet voor de andere zetten, zijn blik vooruit gericht, de duisternis in. Vervormd door een rauwe keel prevelt de man een nauwelijks hoorbare dankbetuiging tegen de man die hem steunt.

Dan schijnt er een licht in de verte waar de tunnel zich buigt en woorden klinken...een dialoog tussen twee nog niet zichtbare personen die oneindig weerkaatst worden tussen de stenen muren. Op het horen van de stemmen lijken de schaduwen van de kassen in het vermagerde gezicht van de gevangene donkerder te worden, onregelmatig bewegend, omdat ook het licht beweegt en naderbij komt, de tunnel verlichtend, de zwarte wanden en de dunne laag slijk die op de bodem ligt. Lang heeft Rasham het licht moeten missen in de eenzaamheid van de Kerkers en hij laat zijn hoofd hangen, te uitgeput om met een hand zijn gevoelige ogen af te schermen.

Edited by: Rasham at: 9/20/02 8:43:14 am

[Galliminus]

Even stond Galliminus stil en hij zweeg plotseling. Hoorde hij daar schuivelende voetstappen in de gang? Het geluid van de flakkerende vlam werkte storend op zijn gehoor. De gang liep met een kromming verder en hier stond wel een laag water en modder die een onaangename geur afgaven. Het licht van de toorts wierp en eigenaardig licht de gang in waardoor de gezichten van Pup en hem een vreemde oranje glans kregen.
Voor de zekerheid trok Galliminus de andere eenhander die aan de schede hing rond zijn middel, identiek aan het zwaard wat Pup vast hield.

"Is daar iemand,...maak jezelf bekent..wij zijn hier met goede bedoelingen..",..het zou beschamend zijn als zou blijken dat Galliminus tegen een kat of de ratten zou spreken...maar zijn voorgevoelens waren meestal juist.."Is daar iemand?....", zijn stem galmde door de tunnel in een hol geluid...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Rasham]

Het lichaam van de gevangene schokt bij het horen van de stem, zijn longen die samentrekken en een krampachtig hoesten dat volgt. Gebarsten lippen die een woord vormen en herhalen, zonder klanken, maar de man lijkt uit alle macht de energie op te roepen die nodig is voor die ene naam, dieper lijken ineens zijn ogen te liggen, alsof het licht ze niet wil raken, maar hij dwingt zijn hoofd omhoog, richt zich naar de bron van het geluid, het licht dat speelt rond twee gezichten die de duistere gang in kijken. Vanuit de diepten waarin zijn ogen verscholen liggen, trekken tranen lijnen van glanzend vocht langs de groeven in zijn gezicht.

Galliminus...

De koudgeworden vingers van zijn handen drukken in de schouders van de vreemdeling die hem nu draagt. Zijn stem is niet meer tot emoties in staat, maar hij blijft de naam herhalen, langzaam de kracht van de fluisteringen verliezend.

[red]

Pup was de ridder gevolgde en het koude rioolwater drong diep door in zijn schoenen. Zijn hand greep het zwaard tot zijn knokkels wit waren. Hij kon alleen maar hopen dat de zwaardlessen die hij vanaf het dak van de stallen stiekem had gevolgde ook werkte tegen levende wezens. De bomen van het woud waren geen bijster goede sparpartners en een tak maakt bij lange na geen zwaard. Zijn hart klopte als een razende en hij hield zijn adem in.

~als een vogeltje~ dreunden zijn gedachten. ~een zwaard houd je vast als een vogeltje...stevig genoeg zodat het niet weg kan vliegen, maar losjes genoeg om het te laten ademen.~

Zijn greep om het gevest werd wat minder...totdat de stem van de ridder door de gangen galmde. Hij stond onmiddelijk stil, hield zijn adem zo mogelijk nog meer in en omklemde het zwaard opnieuw met als zijn kracht, wachtend op een antwoord uit de duisternis, vrezend voor het ergste

[Galliminus]

Hij hoorde een fluisterende stem verderop in de gang, als hij niet dacht dat de vormen van dit bolwerk met het geluid speelden zou hij zweren dat hij zijn naam hoorde. Hij liep verder en voorbij de kromming in het gewelf zag hij twee personen staan. Het licht van de toorts liet enkel hun silhouetten zien. Galliminus kwam dichterbij en meende het gezicht van een van de mannen te herkennen, de ander kon hij niet onderscheiden omdat hij gehuld was in lange gewaden en een kap over zijn hoofd droeg.
In een onzekere en verbijsterde stem sprak hij, "Rasham,..broeder..ben jij het?", de vraag was haast retorisch, Galliminus wist wie hij zag.
"Het spijt me dat ik je niet direct uit de kerker heb gehaald,..ik wist de details niet....maar nu twijfel ik er niet meer aan dat je daar onschuldig zat..De Nachtstorms hebben je een helse behandeling gegeven...Vader heeft mij gestraft om mijn nalatigheid....Ik ben je direct gaan zoeken..Vader liet zien waar je was....Hij kon je waarschijnlijk niet bereiken zo diep in die vervloekte kerkers....maar ik wel...Ik ben nu hier..Vergeef me, mijn broeder...Ik wil je terug brengen naar Randragam, Randragam wil je ook terug onder zijn vleugels..anders had hij mij nooit naar dit vervloekte Hellegat gestuurd.....Rasham..vergeef me.."
Galliminus heeft enkel oog voor zijn oude vriend,...de persoon waar Rasham op steunt stond voorlopig buiten zijn aandacht omdat hij bezeten was met de vondst van zijn zwaardbroeder..

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Rasham]

De vlammen van de toorts omkransen het gezicht van de Priester-Ridder, wiens figuur en dat van zijn metgezel schijnen te groeien als ze zich dieper in deze zwarte, stinkende tunnel begeven, het schittert in de zwaarden die gedragen worden, hun klingen een bijna bovenaardse gloed gevend. Wanneer het licht nadert lijken de ogen van de gevangene vreemd donker te worden, zo donker dat de kassen geen ogen meer lijken te bevatten, maar peilloze diepten zijn geworden, nog intenser dan de dansende schaduwen die het flakkerende vuur op de muren werpt.

Het lichaam van de man schokt in de armen van zijn onbekende begeleider, wanneer een nieuwe pijn de longen van Rasham doen ontvlammen. "Galliminus...Broeder...welke schuld je ook voelt...er treft je geen blaam...de Vader verliet mij...Ik hoorde...Zijn vleugels..." de gevangene strijd om iedere ademtocht waarmee hij de woorden uitbrengt. "Broeder...niet meer...hel, mijn vriend, de stad...nimmer hadden we...mogen komen...Ik hield van de Vader...van mijn vaders...Galiminus...ik had de wereld lief...mijn hart streed voor...diegenen die het noodden...maar ik weet nu...meer...ontstellend veel meer....dit bloed bracht hel...mijn vriend....tot mijn verschrikkelijke spijt...ik heb...iets te voltooien in naam...van de Ene..." de woorden verliezen weer aan kracht en Rasham wendt zich vermoeid van het licht af. "Vreemdeling...breng me...naar de Ene..."

Edited by: Rasham at: 9/22/02 11:11:52 pm

[Galliminus]

Galliminus was verbijstert na de woorden van zijn oude zwaardbroeder,...het was wartaal...bedoelde hij dat Randragam een kwade was? Dat kon niet,..Als er ook maar één godheid was die het beste voor had met zijn volgelingen dan was het zijn Vader wel...wat Galliminus niet kon zeggen van de Ene,..De godheid die er niets aan deed om deze stad van verval te redden,..alleen in het Labyrinth had hij een manifistatie gezien van de Ene, voor de rest leek het wel of de Ene alles wel best vond....een wrede God in Galliminus' ogen.
Galliminus richtte zich tot het mismaakte figuur naast zijn oude vriend; "De toon in je stem staat me niet aan, mijn beste. Er rust te veel haat in je stem,..Haat leid je enkel naar vernietiging,..de vernietiging van ziel en lichaam. Er ligt geen haat in rechtvaardigheid,..ik wil ook weten hoe mijn oude vriend hier terecht is gekomen,..wat zijn misdaad was tegenover de Nachtstorms....en waarom hij de Almachtige Randragam heeft verloochend. Ga opzij, en laat mij hem dragen."
Galliminus deed zijn zwaard terug in de schede waarna hij de toorts aan Pup gaf en vroeg hem om vooruit te lopen naar het open water in de bosrand achter het Kasteel.
Galliminus haalde zijn waterzak van zijn riem en gaf Rasham wat te drinken.." In mijn zadeltas zit eten mijn vriend,..nog even doorzetten en je bent buiten....Ken je Ishin nog,..die kleine ondeugende pony?..Je moet haar nu zien,..buiten wacht ze op ons. Je moet me vertellen hoe je hier terecht bent gekomen en waarom, bij Randragam, je op zoek bent naar de Ene,....Randragam heeft mij gestuurd om je uit dit hol te halen,..hij heeft je nooit verlaten..Ik weet niet welke gespleten tongen tot je gesproken hebben de afgelopen jaren,...maar ze hebben geen gelijk gehad." Galliminus keek argwanend over zijn schouder naar de mismaakte man die meeliep,...en gaf ook hem de waterzak toen Rasham had gedronken.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Rasham]

Water dat zijn gebroken lippen balsemt, het vuil wegspoelt en de brandende pijn in zijn lichaam doet minderen. Het lijkt emoties bij hem los te maken, uitgemergelde vingers reiken trillend naar de vochtig geworden lippen alsof de man het nauwelijks kan geloven. het schenkt hem nieuwe kracht om te spreken, nu zijn keel verzacht is. Voor hen gaat de metgezel van zijn wapenbroeder, de fakkel opgeheven, heviger flakkert het licht als frisse lucht het gezelschap bereikt, de stromingen die van buiten de uitgang van het Oude Riool in glijden. "...ik had het moeten weten...de voorbode...van onheil...duisternis straalde het uit...ik voelde het...ik had het moeten weten...toen ik haar poorten naderde...ik weet het nu..." Rasham staart naar voren zijn blik glijdt over het gitzwarte slijk, maar lijken het niet te zien "...ik heb iets te volbrengen...vriend...je weet niet wat voor bloed je in je draagt...ik smeek je...verlaat deze stad...of we zullen tegenover elkaar komen te staan..."

Dan slaan zijn handen zich voor zijn ogen en als ze het einde van de tunnel naderen, kreunt de gevangene van de pijn terwijl zijn lichaam krampachtig samentrekt, zijn reactie is hevig, heftiger nog dan een man die het daglicht voor een verschrikkelijk lange tijd heeft moeten missen.

[Galliminus]

Galliminus hoorde Rasham, maar hoorde enkel het relaas van een waanzinnige,..tranen rolden over zijn gezicht toen hij de riooluitlaat uitsprong. Hij pakte zijn zwaardbroeder voorzichtig vast en bracht de bevende man naar de waterkant. Hij legde hem daar in schaduw onder een boom en ging er naast zitten. Hij pakte zijn hand vast en knielde naast hem neer. Hij wachtte totdat Rasham rustiger werd, en hield beschermend zijn platte hand bover de wenkbrouwen van Rasham om een dakje te vormen wat het felle licht uit zijn ogen zou houden.
"Rasham,..waar heb je het over? Welke voorbode van het kwaad?....Het bloed wat ik in me draag is mijn Vaders Bloed,...Hij heeft me niet voor niets naar je toe gestuurd, hij is altijd bereid om je terug onder zijn vleugels te nemen......Waarom zouden wij tegenover elkaar komen te staan,..we zijn toch vrienden? Wat is er gebeurt? Praat met me Rasham,..wat is er gebeurt en wat is die missie" Een spervuur van vragen waar waarschijnlijk geen zinnig antwoord op zou komen.

Een woede maaakte zich bijna meester van Galliminus, maar hij schoof het naar de achtergrond,...wat hadden de Nachtstorms zijn vriend aangedaan?...waarom? De woede die hij voelde zou de huidige situatie niet helpen,...hij moest er het fijnere van weten....maar de woorden van Rasham leken wel ontsprongen uit een koortsdroom van een ziek man,..enkel was Rasham wakker...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 9/23/02 9:11:39 pm