Raganorck

[Galliminus]

Galliminus volgt Bardogon naar de ruime bibliotheek. Hij bekijkt de boeken en vind het allemaal maar vreemd. Iets klopt er niet, wie kan deze boeken geschreven hebben? Het is totale onzin. Hij richt zich tot Bardogon met een zeer bedenkelijke blik in zijn ogen, "Hoe kan de Geschiedenis van de Schaduw opgeschreven zijn voordat de Schaduw er was? Dit kan nooit goed zijn mijn beste Bardogon. Dit is te voor de hand liggend, denk je zelf ook niet?"
Direct nadat Galliminus heeft gesproken zwaaien de grote poorten naar de zaal dicht. Alle boekenkasten vallen in mist uit elkaar. In de ruimte kan je nauwelijks een hand voor ogen zien, terwijl de groene mist als giftige dampen op de adem van de mannen ligt.
"Het was een list, en we zijn er met open ogen ingetrapt. Bardogon waar ben je?" Hij hoort de priester van de Ene wat verder schuivelen en loopt op hem af. "Nu, dit is mooi, wij zitten hier en Tar bevind zich tussen het strijdgewoel."
Dan klinkt er een ijzige adem en gesis die door de mist dichte ruimte trekt. Een onaards geluid, maar de mannen weten niet waar het vandaan komt, het lijkt wel overal om hen heen te klinken.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

Bardogon zakt op de grond, half verdoofd door de walmen die in de ruimte hangen.
'Heb je het niet door? De boeken zijn de Schaduw, ze zijn tevens de oorzaak van het bestaan van Raganorck. Van de wisselende straten. Voordat de Schaduw verslagen kan worden, moeten eerst de boeken gelezen worden om zo te weten te komen welk boek er vernietigd moet worden.' zegt hij nog voordat hij zijn bewustzijn verliest en in de duisternis rondwentelt. Alles draait en tolt, zwarte bollen, rode vlekken, beelden van verleden en heden zweven door elkaar.

Bardogon opent zijn ogen, ze zijn zwaar en willen het licht niet aanschouwen. Hij merkt dat hij zich niet kan bewegen. Zijn handen en voeten zijn vastgeketend en hij hangt aan een muur. Zijn gewaad is hem ontdaan, hij draagt enkel nog het linnen ondergoed. Vanuit de schaduwen die het grootste deel van de ruimte beslaan, komen een paar schaduwen naar voren. Hun gele ogen lichten op, op verscheidene plekken waar het gezicht moet zitten trekt het duister even weg zodat het lijkt alsof ze lachen.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Galliminus]

De vertsikkende groene mist doet Galliminus duizelen. Zij oogleden worden zwaar en hij krijgt nauwelijks lucht. Hij voelt dat zijn benen zijn gewicht niet meer kunnen dragen. Hij valt neer in de mist en Bardogon ziet hij ook nergens meer.

Als hij zijn ogen open doet staat hij op een grote richel. Voor hem ligt een oneindig diepe kloof. Aan de overkant denkt hij bekende stemmen te horen, ze schreeuwen. Hij kijkt op en ziet zijn geliefde vrouw Nicolette die hun zoontjes beschermend vast klamt tegen haar lichaam. Schaduwen cirkelen om hen heen. Galliminus loopt naar de rand van de kloof en schreeuwt naar hen, maar ze lijken hem niet te zien noch te horen. De schaduw wezens zien hem wel en zij lachen, althans de schreeuwen van hen lijken op spottend lachen.

Hij beseft zich niet dat het vreemd is dat zijn vrouw en kinderen hier zijn, hij weet niet eens waar hier is. Het enige wat door hem speelt is dat zijn gezin in gevaar is en hij kan ze niet bereiken. Hij schreeuwd het uit maar ze horen hem niet. De tranen stromen over zijn wangen. Onschuldigen werden het slachtoffer van zijn queeste, niet zomaar onschuldigen maar de mensen waar het meest van hield.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

Bardogon kan niets anders dan aan zijn ketenen trekken, maar ze willen niet meegeven. De schaduwen kijken hem nog altijd lachend aan. Meesmuilend. Bardogon richt zijn gedachten op de ketenen, op zoek naar fouten in het metaal, op zoek naar verborgen openingen in het gesmede. Hij ziet Nachtlicht tegen een rots liggen, de kling zachtjes gloeiend.
Hij steekt zijn hand in de richting van het zwaard uit nadat hij de woorden van een oude leermeester herinnerde. Een zwaard hoort bij zijn meester en zal naar zijn meester komen als deze hem roept, zoals een hond naar zijn baas zal komen.

In gedachten roept hij Nachtlicht. De grijnzen op de gezichten van de schaduwen verdwijnen als het zwaard in de lucht zweeft en op Bardogon afvliegt. Hij grijpt het zwaard en met een machtige slag doorklieft hij de boeien. De schaduwen deinzen achteruit, maar zijn te laat. Ze worden door Nachtlicht gekliefd. De weg ligt vrij.

Bardogon loopt door de opening en komt op een grote richel terecht. Hij ziet Galliminus, maar hij lijkt met zijn eigen gedachten te strijden.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[santetjan]

De schaduwen krijsen als het withete licht door hen heen maait, als hun hele bestaan uiteengerukt word door de pure vlammen van het zwaard. Brandend vuur schiet uit het zwaard en de man - brandend, reinigend vuur, dat klieft door schaduw en illusie.
Flinters verschroeid papier dwarrelen door de duistere hal waar de man zich door de schaduwen heen maait, een pad houwend naar zijn compaan. Boekbanden beginnen te roken, het leer door de hitte aangetast. De zware lucht is bezaaid met geblakerd perkament. En de wanden schudden.

De grote zaal is een chaos: vormloze aardwezens zijn door de muren, door de pilaren, en door de troon heen gebroken, hun massieve armen als meukers beuken in op de stenen soldaten die met een verbaasde uitdrukking - verbaasd vanwege het verzet dat hen geboden word - in gruis uiteen vallen. Met zware stem brult de gigant naast zijn troon, en slaat met een stenen moker in op alles wat hem nadert, zijn saffieren ogen gehuld in verstikkend zwart.
Massieve klompen aarde spatten uiteen als de aardwezens zich stap voor stap, niet aflatend, op het felle witte licht storten. Wit brandend vuur snijd door hen heen, maar de massieve aarden ruggen omsingelen het witte vuur, laten het niet om zich heen grijpen.

En in de schaduw van het witte vuur grijpen zwarte tongen om zich heen, waaieren zwarte vlammen op, krioelend en dansend, zingend en krijsend: want in hun midden ligt een gevallen vijand, een verwonde man die het licht behoort.
Temidden van het laaiende vuur dat zwarte schaduwen braakt rijst een enorme wolkende gestalte op, die twee schaduwarmen opzij werpt, en met deze armen gespreid afduikt op de gevallen man.
Met doodsangst in de ogen ziet Tar de grote schaduw naderen.
En om het laaiende vuur dansen ze en krijsen ze: ssssaaaaa-yaaaahhh!

[Coldrin]

Bardogon loopt op Galliminus toe, hij geeft een ruk aan zijn arm en kijkt in zijn ogen. 'We moeten hier weg. Tar is in gevaar.' Vanuit een deuropening komt het gezang van wezens, de ruimte met de kloof indrijven.

Bardogon sleurt Galliminus de deuropening door, naar de grote zaal terug. Hij ziet Schaduwen rond Tar dansen en zingen.
'Kom, we moeten hier weg, met Tar, we kunnen hier niets meer doen. De Schaduw is een onderdeel van Raganorck zoals ook de veranderende stegen dat zijn, we moeten eerst meer te weten komen voordat we meer kunnen doen. Hoe erg het ook klinkt, de poort moet verzegeld worden en een groep van zegelbewaarders aangesteld. Kom, weg nu.'
Bardogon loopt naar Tar, neemt hem op en legt hem op zijn schouder. Met het gewicht van de grote man op zijn schouder wankelt Bardogon naar de plek waar hij de uitgang vermoedde, vergetend dat de plek waar ze binnenkwamen ingestort was.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

---

Er bestaat een land in onze wereld. Geen land of streek waar we ooit met woorden van gehoord hebben. Wonderlijk, mooi, mystiek en vol met magie. Alle wezens die je je kan inbeelden, al de dieren die je in gedachten kan scheppen, al de dingen die je wil zien, maar waarvan je weet dat ze niet bestaan. Dat land bestaat daar waar je wil dat het bestaat. Het is een land van hoop, een land zonder zorgen, angst, honger en dood. Alles kan hier gebeuren, goed dingen, slechte dingen, maar op het einde is alles hetzelfde. Je hebt het land al gevonden. Het is in je hoofd, het wordt verbeelding genoemd, fantasie. Het is je eigen land van beloften en creatie.

[Galliminus]

Wanneer Bardogon Galliminus weg trekt en zijn woorden tot hem doordringen verdwijnt het beeld aan de overkant van de kloof en er zijn enkel nog schaduwwezens te zien. De Kloof word plotseling nog breder,..nee hij word niet breder maar in zijn ogen leek hij smaller. Galliminus had bijna de sprong gewaagd. Dan was hij zeker de kloof ingedoken met het vloeibare vuur op de bodem.

Hij loopt met de priester van de Ene God terug naar de ruimte waar zij Tar hadden achtergelaten. Bardogon helpt Tar op zijn voeten en neemt hem mee naar de ruimte waar zij vandaan kwamen. Galliminus is gefixeerd op het schouwspel wat zich in de grote ruimte afspeelt. Hij draait zich om naar Bardogon.
"Mijn vriend! Onze weg terug is verdwenen,...We zitten hier gevangen, de terugweg is ingestort. Als we niets doen zullen de vlammen van De Schaduw Raganorck verslinden. Als we hier toch niet weg kunnen dan is het beter dat we het ultieme offer maken om alsnog de heer van het Labyrinth proberen te verslaan in plaats van op onze knieën te sterven. We moeten nu niet aan ons eigen denken maar aan de vele onschuldigen boven ons die het slachtoffer zullen worden van de Schaduw als wij hier nu niet iets aan doen."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

'Je hebt gelijk, we kunnen niet weg voordat de Schaduw vernietigd is.' Bardogon legt Tar op de grond, trekt Nachtlicht. Het schittert in de duistere zaal. De schaduwen kijken hem aan.
'Kan je even de wacht houden en de schaduwen van me af houden? Ik moet me even concentreren.'
Bardogon ging in kleermakerszit op de grond zitten. Hij legde zijn hoofd in zijn handen. Hij haalde de woorden van macht terug voor zijn geest, de woorden die hij jaren ervoor voor de eerste keer gebruikt had en sindsdien nooit meer. Langzaam kwamen ze weer in hem op. Hij vormde ze woordeloos, zijn lippen bewogen zonder geluid te produceren.

Dan stond hij op. 'Het is tijd, er is geen weg meer terug voor mij. Neem Tar mee, hij heeft een genezer nodig, maak je om mij geen zorgen, ik zie je buiten wel.' Hij keek Galliminus aan en hoopte dat hij de waarheid in zijn ogen kon lezen.
Bardogon nam Nachtlicht stevig in zijn hand.
'Bij de kracht van de Ene...' riep hij zo hard dat de pilaren daverden. De woorden die eeuwenoud waren kwamen uit hem gestroomd, ze weefden webben van macht rond Bardogons lichaam.
Bardogon stormde op de grote dreigende schaduw af, zich niets aantrekkend van de kleinere schaduwen. De kleinere wezens die in zijn weg stonden, sloeg hij weg als waren het vliegen. Bardogon stormde voort, zich niets aantrekkend van de klauwende schaduwhanden die zijn gewaad verder scheurden, die zijn lichaam deden bloeden.

Steeds dichter kwam de Schaduw, steeds groter werd hij.
De botsing was een grote explosie van licht en duisternis. Bardogon verdween in het lichaam van de schaduw. De duisternis omhulde hem, benam hem het zicht. Toen voelde hij de macht in hem toenemen, bezit van hem nemen, zijn zwaard zwaaide in het rond, vernietiging aanrichtend.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, Drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Galliminus]

Galliminus keek Bardogon aan voordat hij de confrontatie met De Schaduw aanging en wist dat hij meende wat hij zei, maar Galliminus kon hem niet alleen dat offer laten maken en hij wist toch dat er geen weg terug was voor hen. Hij nam Tar onder zijn schouders en bracht hem naar de ruimte gelegen aan deze vervloekte plaats. Hij legde de gewonde en uitgeputte Tar beschut neer en benadrukte zijn spijt jegens hem."Het spijt mij Tar dat ik je in deze verdoemenis heb gebracht maar er is geen weg meer terug,....wij zullen alles moeten geven wat we nog in ons hebben....het spijt me.."

Galliminus nam wederom zijn gezegende tweehander Dondertoorn uit de schede en snelde zich terug naar de ruimte waar hij afscheid had genomen van Bardogon. De Priester van de Ene God zou dit offer niet alleen maken, het was Randragam's wet. Hij riep Randragam aan in het pad wat hij terug nam naar zijn zielsbroeder en hij voelde de oerkracht van de Goddelijke Draak door hem heen razen. Blauw licht als de bliksem omringde Galliminus toen hij de kleinere Schaduw wezens benaderde die hem de weg probeerde te versperren. Ze werden geraakt door de bliksem die als geladen tongen van zijn lichaam af leken te dansen. De Schaduw Wezens vluchtte weg van de Randragam Priester wanneer de bliksem over hun vervloekte lichamen likte.

Hij zag de botsing van goddelijke krachten toen Bardogon de confrontatie aanging met de Schaduw, maar hij liep ongeschonden door, totdat hij ook in de wervelwind van de ultieme confrontatie aankwam. In zijn achterhoofd hoorde hij de goddelijke brul van de Oerdraak Randragam, zijn Vader, en hij liep de lichtbron in.
"Ik laat je niet alleen alle plezier hebben Bardogon,..De Schaduw is ook voor mij!"
En Galliminus' lichaam verdween in de kolkende energie stroom die de ruimte vulde, net zoals Bardogon's lichaam verdween.
De twee Goddelijke strijders werden één, en samen gingen zij de strijd aan met de Heer der Schaduwen, bijgestaan door de Ene God en de oerdraak Randragam....niets kon hen nu nog stoppen.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 3/9/02 2:08:36 am

[santetjan]

Steen slaat op steen; gebundelde aarde spat uiteen onder hamerslagen van puur wit licht; helse vuren laaien hoog op in de verdoemde duisternis, schaduwen uitbrakend: schaduwen, die springen en dansen, zich wikkelen om de combatanten, zich richten op het lichaam van de verslapte man die in de hoek ligt.
Schaduwen die dansen en krijsen, een ritmisch gestamp, een ijl geluid: sssaaa-yaaahhh! sssaaaa-yaaaahhhh!

Duistere gewelven, dreunend van magie en ouderdom; draaiend en schuifelend, vergeven van vlietende schaduwen; zwart beroet door oude vuren, verteerd door de tijd.
Duistere gewelven, uitkomend op dit ene punt, waar de schaduw in het eeuwige vuur brand.

Duistere wolken schaduw, cirkelend en draaiend tussen de massieve stenen pilaren, dansend om de vuren, toeslaand: neerwolkend op de twee dappere mannen in hun midden.
Zij staan temidden van een chaotische wervelwind, draaiend en vlietend, geraakt door wolken massieve schaduw die met onregelmatige tussenpozen uit de draaikolk schieten.
En vóór hen komt de schduw samen, een lage piramide van pulserende afschuw, van duistere, dikke mist, waaruit langzaam een gestalte te voorschijn komt.
Een torso, twee schaduwarmen, en een voortdurend duidelijker worden gezicht. Puur schaduwzwart is de gestalte, en toch kunnen zij de gelaatstrekken zien: de scherpe neus, de strakke lippen, smalle kin, en vooral de diepzwarte ogen, die nooit door de vlietende schaduwen geroerd worden. Schaduwbliksem, oplichtend en verstervend, dondert rond de gestalte, tussen zijn handen flitst fel vuur. Als hij oprijst krijsen de schaduwen harder dan ooit tevoren: ssssaaaaa-yaaaahhh! sssaaa-yaaahhh! Uit de schaduwvingers schiet duister vuur en zwarte bliksem, alles treffend wat in haar weg komt.
En met zijn diepzwarte ogen kijkt de gestalte de mannen aan, kijkt langs hen heen, en richt zijn blik op de gevallen man achter hen; hij richt zich op, en schiet naar voren.

[Coldrin]

Bardogon ziet de echte schaduw in de wervelwind. Hij ziet hoe het wezen menselijke vormen aanneemt en naar Tar achter hem kijkt. Het schenkt geen aandacht aan Bardogon, nog niet.
'Je kan niet voorbij, je zal eerst voorbij mij moeten geraken en dat zal niet voor vandaag zijn,' zegt Bardogon. Hij strekt zijn arm met Nachtlicht. Het zwaard gloeit helder op in de duistere wervelwind van schemering. Bardogon doet een stap naar voren, het zwaard klaar om uit te halen. Vandaag niet.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Galliminus]

Achter hem staat Galliminus die bijna simultaan beweegt met Bardogon. De Goddelijke energie giert door hun lichamen.....de twee bewegen in perfecte harmonie met elkaar. Galliminus hoort en voelt de gedachten van Bardogon en andersom precies hetzelfde. In minder dan een fractie van een seconde delen zij elkaars plannen. Langs twee zijden steken zwaarden uit,...aan de rechterkant het zwaard Nachtlicht, aan de linker Dondertoorn
Zij zouden Tar niet voor de Leeuwen gooien,..De schaduw zal hem niet krijgen. De twee goddelijke krijgers versperren het onheilige creatuur de weg,...de weg naar een snood plan.
" Vandaag niet,...Nooit niet!",..spreken de twee krijgers gelijktijdig in zelfverzekerde stemmen met een bijna onnatuurlijk monotome klank. Zij wachten op één verkeerde beweging van de Schaduw,....één fout maar, een die zijn ondergang zou kunnen betekenen.

Ondertussen begon het hard te regenen boven Raganorck, en in de wolken was een lichtspel te zien,..witte en blauwe lichtflitsen die de donkere wolken op deden gloeien en de stad verlichtte. De Ene God en Randragam stonden hun krijgers bij.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 3/24/02 6:26:18 pm

[ckeetel]

De Schaduw breekt op het licht van de twee door goddelijke krachten bezeten mannen. Als een hoge golf op een starre rots wordt hij teruggeworpen...even maar. Hij keert zich en tilt zichzelf boven hen uit, kleine schaduwen met zich meenemend die zich om hem heen winden en verdichten tot zwarte bliksems tussen zijn handen. Hij groeit, terwijl rond zijn voeten een onderaardse nacht begint te kolken.

De fijnlijnige ertslagen in de wanden weerkaatsen het licht afkomstig van de priesters die alles schijnen te geven. De dunne draden in de zwartberookte rotsen lijken hun kracht dwars door de met onzalig vuur veroorzaakte roetlaag iets terug te winnen. Net genoeg om de grotere schaduwen en de verstikkende, rondkolkende wolken van de wand vandaan te dwingen en ze dichter naar hun Meester te sturen, de Heerser van het Labyrinth, wiens gelaatstrekken en lichaam nu lijken te bestaan uit verdichtende en uitdijende schaduwen, maar wiens ogen de duisternis van een millennium uitspugen.

Alsof alle zwart uit de zaal vacuüm wordt gezogen, spoelen golven van galinkt rond de voeten van de twee verdoemden naar hun bron, kronkelen op hun weg tegen hun benen op, sterven stuiptrekkend in het licht van hun Opoffering. Deze kwijnende donkere rimpels zijn onbetekenend voor de Heerser van dit rijk, maar hun nietige offers bieden hem hun kennis.

Hoog strekt hij zich nu uit boven de heilige mannen. Terwijl de witte vlam van de Ene vecht en lijdt onder de stenen vuisten van de aardwezens, juicht en bruist het zwarte vuur van talloze schaduwen in hem sayaaaaaaaaaa.

Dan valt hij als een dreunende, verslindende golf met vooruitgestoken klauwen op de twee onzaligen onder hem, een diepzwarte bliksem voor zich uitjagend. De rondzoekende duisternis aan zijn voeten vormt talloze armen die naar de wonden van de mannen uithalen. Verlangend om zich erin te storten, het vlees opnieuw te openen en met hun dodelijke fluisteringen te martelen.

---

Ze volgt gangen die niet meer zijn, ruimten die eens rotsen waren. Als een nabeeld en een voorspelling van labyrinten die er niet meer zijn of nog moeten komen, dwaalt de tere schaduw van haar geest door haar onmetelijke gevangenis. Ongehinderd door steen en vlees, geluidloos en ongevoeld, treden haar voeten onzichtbare paden, een hand over haar buik gelegd, haar last dragend tot in de eeuwigheid.

Nu vinden haar voeten een ander pad, schijnbaar doelloos en gericht betreedt ze het, een spoor volgend die sterveling nog onsterfelijke kent...

Edited by: ckeetel at: 3/27/02 2:12:24 pm

[santetjan]

Met felle witte flitsen schieten de zilveren klingen van de heilige zwaarden door de dikke schaduwdraden die hen omgeven: scherp metaal rukt het weefsel uiteen, verspreid de schaduwen over de ruimte - tot hen wederom één geheel word.
En hoog boven de twee gedaanten uit krijsen de schaduwen, dansen hun waanzinnige dans om de gestalte van een lang-gestorven man, wiens felle ogen nog immer alleen datgene zien wat vóór hem ligt. Tussen zijn handen schieten zwarte bliksemschichten, om hem heen worden massieve schaduwvlammen uitgebraakt, zijn lichaam is een kolkende wervelwind van doffe schaduwwalmen.
Dan schiet hij naar voren, óver de twee wit lichtende gestalten heen.

Verloren in een wereld van schaduw, wankelend tussen het bekende Raganorck en de oneindige zalen die hem wachten, loopt de man rond - of nee, hij draait rond, kan niet uit zichzelf bewegen.
Massieve stenen gewelven omgeven hen, en laten duidelijker dan ooit zien wat deze ondergrondse complexen eens waren: zalen die leefden, die ademden, die begeven waren van oude magie. En deze zalen kennen nu nieuwe indringers, in de vorm van twee schaduwgestalten, in wier handen twee onduidelijke klingen flitsen door de stenen zuilen en de lichamen van mannen, vrouwen, kinderen. Hij wil ze tegenhouden, wil zich op hen werpen - tot hij merkt dat hij zelf eveneens geen onderdeel is van de gewelven: zijn lichaam kolkt om hem heen, schaduwen die ooit ledematen waren bewegen zich vrijelijk om zijn gedachten. Alleen zijn ogen blijven, ogen waarmee hij kan zien hoe de twee gedaanten hun strijd voeren, omgeven door een welhaast oneindige massa van lichamen.

Woorden van macht, hoog boven hem. Zinderende lucht, zo statisch dat zelfs de schaduwen waaruit hij bestaat reageren.
En daar komt op hem toe één gestalte: een oude, oude man, een man die échter lijkt dan alles wat hij ooit eerder heeft meegemaakt, een man die meer in de wereld past dan welke sterveling ook - en in zijn ogen is passie, haat, mededogen, het hele scala aan emoties; en in zijn ogen worden zij tot leegte.
Er is geen tijd: momenten worden eeuwen, millennia ogenblikken. Maar toch nadert de man, in wiens handen de krachten van de wereld tesamen komen, van wiens gestalte macht uitgaat, en aan wiens lijf draden gespannen zijn die voeren tot in de lege zalen - draden die aan hem trekken, maar zijn leven is te sterk om genomen te worden, zijn macht te groot. Vóór zijn schaduwlijf staat hij nu, en strekt zijn hand uit, pakt langzaam zijn gestalte beet - en als de schaduwen zich om hen beiden wikkelen worden beide lichamen levend, worden beide lichamen schaduwen - worden beide lichamen macht.

De schaduwwezens krijsen: ssssaaaaa-yaaaaahhh! De stenen molochs beuken in op hun aarden soortgenoten. Twee mannen, gebaad in witzilveren licht, slaan met nimmer eindigende kracht door de schaduwen heen - en voor hen torent een schaduwgestalte op die langzaam meer word dan schaduw.
Tar ap Tinyan staat weer, en tussen zijn handen bulderen bliksemschichten van ijl wit vuur.
Blauwe, blauwe ogen kijken recht door de chaos heen. En van de droge lippen komen aarzelende woorden: ih-sssaa-yaahh... Isaiah!

[Coldrin]

Hakkend, kappend, nimmer aflatend gaat de rondedans van vlammend staal. Glimmend in het duister, oplichtend in de nacht, hervind Bardogon met Nachtlicht in zijn hand nieuwe krachten. De Schaduw voor hem begint vaste vormen aan te nemen, onduidelijk, nog steeds voor het oog.

Schaduwen verdwijnen onder zijn slagen, verschijnen weer aan de rand van zijn gezichtsveld. Dan houdt hij in als hij Tar weer ziet staan, bliksems tussen zijn handen. De man die eens halfdood lag, was herrezen.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht