Raganorck

[Galliminus]

Galliminus was één met Bardogon,...simultaan draaide hij zich om met hem in de heilige zwaard-dans die zij uitvoerden. Ook zijn oog viel op de strijder die eens hun gelijke was,....er straalt iets in de ogen van Tar wat Galliminus angst in boezemt,....een blik die overeen komt met de kracht die de Grote Schaduw uitstraalde.....was Tar bezeten? Moesten de twee hun eigen vriend doden om Raganorck te redden? Een onmogelijke keuze.....De gedachtes van Bardogon en Galliminus waren één,..wat de een dacht wist de ander.....wat nu?

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[ckeetel]

Scherper worden zijn woorden, duidelijker, krachtiger Isaiah! Rechter wordt zijn rug en de gestalte van Tar Ap ademt, laat de door schaduwen verdichte lucht in zijn longen stromen en door de rode aderen van dit nieuwe lichaam razen, voortgejaagd en rondgestuwd door een kloppend, pompend hart. De met helwitte lijnen omgeven handen van de nachtschout strekken zich, alsof ze naar iets boven hem willen reiken, iets wat verder ligt dan de grenzen van deze oude zaal, hoger dan de stenen gewelven van het levende Labyrinth...ver buiten de vochtige lucht van de Koude Kerkers waar opgesloten zielen met hun eigen schaduwen worstelen...

Hij keert zich af van de nietige indringers die met hun oplichtende zwaardjes zijn schaduwen wegslaan, ze doen uiteenspatten om weer een volgende ervoor in de plaats te vinden, een volgende die donkere klauwen naar ze uitslaat en een waanzinnige dans om hun lichamen voert. De gestalte is ver boven hen verheven, onbetekenend zijn ze voor hem, niet meer dan rimpelingen, tijdelijke kringen aan de oppervlakte van een bodemloos, eeuwig duister water.
Nu richt hij zijn blauwe ogen op de muren van het Labyrinth, zijn duizendjarige gevangenis,die de stenen huid om zijn schaduwlichaam is, maar zijn ogen zien verder, dringen diep door in de tot leven geroepen rotsen en lijken iets daarachter te zien...

Stenen vuisten hebben erop ingeslagen, goddelijke krachten hebben de oeroude met magie doordrongen wand verzwakt, De strijd heeft de levende stenen huid doen barsten...

De gedaante buigt het hoofd achterover, vormt zijn naam op de lippen, een fluistering die ruimte ingedragen wordt, als een flakkerende wind antwoorden de schaduwen, zijn naam prevelend, koesterend dan luider en luider wordend, opzwepend, als een storm die nader komt en meer wordt. Tot de schaduwen krijsend rond de lichten dansen, rond de vlammen die hoger slaan en hun waanzinnige bewegingen scherper maken, hun lichamen langer, verlangender, hun stemmen luider, tot een de storm zijn krachten loslaat, duizendvoudig echoot tegen duister steen, het bulderend geluid van de vuren overstemd, het dreunen van stenen vuisten dempt en zijn naam, alleen zijn naam weerklinkt:
Isssaaayaaaahhhhh!!!

Dan gooit hij zijn armen naar voren waar helwit licht een kort moment om zijn armen heenwervelt, krakend, witter wordend, zo helder dat het het zicht verblindt en het met een verschrikkelijke kracht weggeschoten wordt, ver weg, tot het de wanden bereikt, waar het de scheuren van oude machten opent, uiteenrijt, een deel van de zaal verpulverd in een explosie van licht en steen. De gewelven beven, schudden op hun grondvesten. Het Doolhof stuiptrekt, dondert zijn lijden de aarde in en naar de grond daarboven. Donker kolken de schaduwen om zijn voeten, rijzen op langs zijn lichaam, kronen hem met een verschrikkelijk zwart als de Heerser van het Labyrinth door de gapende wond in de huid van zijn gevangenis gaat....

Edited by: ckeetel at: 4/21/02 9:52:21 am

[Coldrin]

Bardogon wordt op de grond geworpen door de drukgolf die vrijkomt bij het naarbeneden vallen van het plafond. Hij voelt een druk op zijn voet, een pijn trekt door zijn been omhoog.
Bardogon kijkt naar beneden, naar zijn voet.

Een stuk steen in de vorm van een speerpunt steekt uit zijn voet omhoog. Hij probeert deze te bewegen, maar merkt dat die aan de grond vastgepint is.
Bardogon zet zijn tanden knarsend op elkaar en trekt met een snelle beweging de steen uit zijn voet.
Bloed welt op, bereikt de stenen en sijpelt tussen de voegen, de grond in dringend.

'Aaaah,' een kreun ontsnapt aan zijn lippen. Wankelend staat hij terug op.

De Schaduwwezens verdwijnen door de opening in de muur. Bardogon grijpt zijn zwaard Nachtlicht en rent achter de schaduwen aan.

Bij het ingestorte deel van de muur moest hij nog even slag leveren. Het duurde langer dan hij gedacht had. Door zijn bloedende voet had hij een minder goede stabiliteit waardoor zijn slagen minder kracht hadden. Toch raakte hij erdoor heen en kon hij verdwijnen in het gat, achter de Schaduwen aan.
Het Labyrinth in.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, Drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Coldrin]

Fluisteringen in het Duister, licht op het eind.
De opening in de muur gaf toegang tot een lange smalle gang.
Bardogon loopt behoedzaam door deze gang, het goddelijke licht nog altijd over hem en Galliminus uitgespreid.
Dit licht verlicht de gang en de wanden.
Runen staan in de wanden gegrift, oude teksten van verloren rassen. Bardogon schenkt geen aandacht aan al deze wonderen. Het zijn wonderen, daar kan niemand iets tegen inbrengen, maar het is er de tijd niet voor. Later is er tijd genoeg voor, later.

Hij dringt dieper de gang in en merkt dat deze lichtjes stijgt.
In de verte ziet hij nog net de Diepere Duisternis van het wezen waartegen hij en Galliminus gevochten hebben. En Tar, denkt hij opeens. Waar is Tar gebleven? Hij weet het niet. Even heeft hij tijdens het gevecht gedacht dat hij Tar zag, maar dat bleek een ijdele gedachte.

Twee Schaduwen met gele gloeiogen draaiden zich naar hem om. Nachtlicht doorkliefde het duister en doofde één paar ogen. De andere Schaduw draaide rond Bardogon, langzaam dichter bij komend om dan plots uit te vallen.
Bardogon springt opzij, glijd weg op de met zijn eigen bloed bedekte vloer en valt op de grond. Zijn zwaard valt uit zijn handen en glijd rinkelend net buiten zijn handbereik.
Het wezen ziet zijn kans en slaat toe. Het gaat dwars door Bardogon heen en verdwijnt dan als sneeuw voor de zon.
Bardogon lacht: "Waar zijn wij altijd bang voor geweest. Het zijn gewoon wat wij altijd al zijden, Schaduwwezens gemaakt van schaduw, niet minder dan een glimp, niet meer dan een illusie."
Op dat moment voelde hij hoe een kilte zijn hart omsloot, hoe hij moeite kreeg met ademen. Een hand kneep zijn longen leeg, omklemde zijn hart en liet het stoppen met kloppen. Een kilte kouder dan de hevigste koude die hij ooit meegemaakt had.
Het zwaard, kwam in hem op, het zwaard zal terug warmte brengen. Hijgend probeerde hij naar het zwaard te kruipen, greep het vast en de kilte verdween, het wezen verdween.

Bardogon kroop terug overeind, druppels zweet dropen over zijn gezicht naar beneden.
"Nu moet het gedaan zijn, het kan niet langer."
Hij greep zijn zwaard steviger vast, stond op en verbeet de pijn in zijn enkel, longen en hart. Hij ademde een paar keer diep in en uit en rendde dan de gang door.
Stormde naar het Duister Wezen omringd door de Schaduwen.
Bardogon stormde door de Schaduwwezens totdat hij bij het Duistere Wezen kwam.
Nachtlicht zoefde door de lucht, een vurige streep in de duisternis.

Een ontlading van energie was het gevolg. Een rommelend geluid weerklonk. Het plafond van de gang zakte in, omlaag.
Bardogon sprong weg, van instordende muren en plafonds had hij genoeg.
Toen hij terug op zijn benen stond zag hij dat de Schaduwen door het gat in het plafond verdwenen.
Hij hoorde een rumoer van boven. Ontzette uitroepen. Angstige gillen. Bardogon klauterde achter de Schaduwen aan naar boven.

=> De taverne: terug van het gevecht.

[Galliminus]

((even de verwijzing naar de Herberg negeren ))

Galliminus ging achter Bardogon aan,...De priester van de Ene leek wel een bezetene hoe hij de Schaduwen te lijf ging...'Niet verstandig om je zelfbeheersing te verliezen', dacht Galliminus nog. Hij klauterde achter Bardogon aan en de twee kwamen in een gigantische ruimte...Groter dan dat ze voorheen waren geweest. Ze stonden aan de voet van een gigantische brug die over een diepte boog waaronder een stroom van gesmolten steen stroomde.Onder zich hoorde Galliminus de zieke kreten van de schaduwen..'Isssssssaaaaaaahiaaaaaaaaa!!'..De schaduwen zouden spoedig door dit gat in de vloer naar boven komen,...door de kreten van de Schaduwen hoorde hij ook een bulderend geluid..pure energie...het pure Kwaad.

Galliminus keek achter zich en zag een grote poort die was versiert met ontelbare ornamenten. Hij zag beelden van Raganorck uitgehouwen in het steen. Het wapenbeeld van de familie Nachtstorm pronkte als een baken boven de poort. Dit was de doorgang naar Raganorck,..een vergeten doorgang. De schaduwen mochten deze poort niet doorbreken, dan zou het einde zoek zijn. Was dit dan de brug waar Vrouwe Ophelia het over gehad heeft,...De brug uit de Legendes? Moesten zij de heer der Schaduwen over deze brug dwingen?

Aan de andere kant van de brug, tegenover de poort naar Raganorck was een groteske opening te zien,..een doorgang die leek op een gapenden muil van een monsterachtig wezen.

"Bardogon!! We moeten deze poort beschermen en de schaduwen over de brug dwingen,....meer kunnen we niet doen.....en Tar..voor hem kunnen we ook niets meer doen,..hij heeft zijn leven in ieder geval niet tevergeefs gegeven..."

Galliminus keerde zich naar het gat in de grond,..Dondertoorn geheven,..zijn astrale energie was totaal uitgeput...Wonderen doen was uitgesloten. Nu kwam het enkel aan op zijn talent als zwaardvechter,..als ridder...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 5/6/02 3:18:36 pm

[ckeetel]

Het vuur van de aarde stroomt gestaag in zijn oeroude bedding. Deze ader van de wereld was er al voordat de goden een smeekbede van een jonge vrouw verhoorden, de gangen van het Labyrinth om haar weefden en verzegelden, voordat de Schaduw zijn stenen huid kreeg en in de eeuwig veranderende gangen zijn lichaam tegen de ingewanden van zijn gevangenis wierp.

Zachtrood weerkaatst tegen tegen de wanden van de ruimte die beelden in zich dragen als littekens, aangebracht door tijdelijke handen, vereeuwigd in het starre rots. Het verstrooide licht van het vuur koestert hun vormen, iedere rotspunt iedere spleet, ieder litteken in deze ruimte. het raakt zelfs de stenen wond in de bodem waar nu een inkzwart duister uit begint te vloeien, rondtast als talloze zoekende handen en zich vervolgens oplicht, verheft om naar voren te schieten, hun schaduwklauwen op de priesters richtend, uithalend, met scherpe fluisterende stemmen hun meester aanroepend. Achter hun stijgt een dieper zwart op, groeiend, zich over de ruimte uitspreidend, het lichaam van een man kronend wiens handen zich op de rand hebben gezet en hem nu boven het gat uittillen.
Dan weerklinkt ineens een verschrikkelijke onmenselijke geluid, een gruwelijk gillen wanneer de stervende schaduwen in tongen van zwart de lucht vullen, rondkolken, lijden onder de folteringen van het verstrooiende rode licht uit de vuurrivier. Om zich dan als één werveldend lichaam samen te pakken, de brug over te werpen, door de muil heen de bevrijdende gangen van het Labyrinth in. Hun wegstervende kreten geeft het afzichtelijke hellebeest aan de andere kant van de brug een stem, een onaards kreunen dat tegen de wanden van de ruimte kapotslaat.

Slechts één weerstaat het rood, de nachtschout die zijn voeten op de rand van het gat zet en zich opricht, de helblauwe ogen lijken dwars door de man met het zwaar te gaan, richten zich op datgene wat achter hem ligt...zijn doorgang naar Raganorck...

Edited by: ckeetel at: 5/7/02 11:45:30 am

[Galliminus]

Galliminus zag het duister in, zijn energie uitgeput. Enkel zijn moed werd nog gevoed door Randragam. Wat er ook gebeuren zal, hij zou zijn leven geven om de Schaduw over de brug te dwingen,...Tar,...de arme stakker. Galliminus was niet onder de indruk dat Tar nu hun Nemesis was. Het was Tar niet meer, en het doden van de abominatie zou enkel eer schenken aan de nachtschout....om postuum eer te krijgen is de droom van iedere ridder.

Galliminus stapte naar voren, het meesterschap in zijn zwaardkunsten maakte de kleine schaduwen als muggen die iemand wegsloeg op een zwoele zomeravond.....Je kan muggen verjagen maar er zal er altijd wel een doordringen om je bloed te drinken. Enkele malen werd Galliminus dan ook geraakt door een van de schaduwen die veelal door toeval zijn zwaard wisten te ontwijken. Zwarte klauwen scheurde in zijn vlees, maar hij liet zich niet van zijn doel afhouden ondanks de Helse pijnen die hij voelde. Hij smeekte Randragam om hem zijn beheersing te laten behouden...Galliminus baande zich een weg door de zee van schaduwen richten het onheilige wezen wat eens Tar was... Hij wist dat hij de Duistere Heer nooit zou kunnen bedwingen,....hij moest hem enkel over de brug dwingen....was dat maar zo makkelijk....Galliminus benaderde het Duistere Wezen......Het wezen lachtte,....het lachtte de twee Priesters uit....

"blijf vooral lachen,...niet alle stervelingen zijn als was in je hand, demonen gebroed...voel de wraak van Randragam!!!"

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[ckeetel]

De stervenden aan zijn voeten roepen hem aan, strekken hun bloedende armen naar hem uit. De man met de blauwe ogen zinkt weg in hun kreten, hun gebeden om hulp, als hij tegenover de twee schaduwen staat die genadeloos levens afslachten. Mannen, vrouwen en kinderen neerslaan alsof het vliegen zijn. En achter de schaduwen is de weg naar de vrijheid. Waar ze verlangend hun lichamen heenslepen, maar schaduwklauwen op hun weg vinden, vuur in de lucht die hen verbrandt en wegzindert en in hun verschrikkelijke doodsstrijd reiken ze hun handen naar hem, werpen zich op de twee donkere gedaanten voor hem...

Hij geeft niet om de man met het zwaard die nu op hem toe komt lopen, noch lijkt hij enig medeleven te tonen voor de schaduwen die voor hem uit wervelen, hun klauwen woest naar de priesters uitstrekkend, tenonder gaand aan hun zwaarden, aan het rode licht. Zijn helblauwe ogen zijn gericht op de poort en de wereld daarachter. Dan verschijnt een minzame glimlach op zijn gelaat en draait hij zich langzaam om. Helwitte bliksemschichten, diepzwarte lijnen van schaduw schieten om zijn armen en tussen zijn vingers als hij zich tot Bardogon richt en dwars door hem heen lijkt te kijken. Iets op lijkt roepen, datgene wat de goddelijke verzegeling moet verbreken... en onder Bardogon's kleding begint een vorm op te lichten. Lijnen van een drakekop breken door stof heen, een hellebeest gesmeed en gevormd tot een sleutel, gewrocht om doorgang te verkrijgen. Het moment van doorgang is nu aangebroken...

De man met de blauwe ogen strekt een arm naar Bardogon uit. Schaduwbliksems kraken om zijn lichaam, uit zijn ogen begint een blauwe gloed te stromen. En dan...zinkt scherp metaal in het stervelijke lichaam en stoot Dondertoorn zich door zijn borstkas heen, breekt door spierlagen en bloedvaten, doorsnijdt de longen onder het hart. Een kort moment sluit de nachtschout de ogen, vouwen zijn handen zich om de kling die zo diep in het vlees steekt. Roerloos, staart hij naar het leven dat zijn tuniek rood kleurt, naar het ijzer dat hij omvat. En kijken zijn ogen in die van de priester van Randragam. Hij herkent een gezicht in de schaduwvorm voor hem. Hij kent de gedaante waar mannen, vrouwen en kinderen zich nu gillend op storten. Maar hun handen lijken krachtelozer geworden tegen de man die overeind blijft staan en volhardt in de dodelijke slag. Donkere lijnen weven zich om de wonde, maar het staal breekt ze. Galliminus? Het is een vuile truc, een verraderlijke kunst van de schimmen in het Labyrinth.

De nachtschout wil de onschuldigen niet in de steek laten die voor zijn ogen vallen onder het geweld van de schaduwen. Hij verzet zich tegen het naderende einde. Tegen de gestalte die de vorm van Galliminus heeft aangenomen, tegen de donkere gedaante die Bardogon is.
Voor de priesters lijkt de lucht zich ineens te verdichten en te verduisteren, draden van zwart wervelen om de dodelijk gewonde, wanneer de Heer van het Labyrinth zich uitstrekt, het stervende lichaam begint te verlaten en zijn in-zwarte ogen zich op de sleuteldrager richten. Tar-Ap valt naar voren, als een dovende vonk van de schaduwheer is hij tijdens diens vertrek, zijn handen omringt door een krakend donker, uitgestrekt naar zijn aanvaller, in een laatste poging de roependen aan zijn voeten te beschermen...

[Galliminus]

"Bardogon!!!! Hij gaat voor de sleutel!!,..Ik neem Tar mee,..we moeten weg hier,..en snel!!!"
Galliminus gooit moeizaam Tar over zijn schouder en rent richting de priester van de Ene..Schaduwen spelen rond hem heen,..Halen naar hem uit,..verwonden hem..Met Dondertoorn ziet hij wel kans om er enkelen weg te slaan,..hij bezit nauwelijks de kracht om zich te verdedigen,..en het lichaam van Tar wat hij draagt maakt het allemaal niet veel makkelijker.

Hij denkt aan Tar en vind het spijtig dat de beste man misschien zo aan zijn einde zal moeten komen...Galliminus voelt de kracht van Randragam door zich heen stromen....het is niet sterk maar kan voldoende zijn om de Nachtschout in leven te houden totdat zij aan de oppervlakte zijn....Nu had hij er geen tijd voor...er was geen tijd om Tar te helpen.Er waren dringender zaken...ook Bardogon was nu in gevaar.
"Waag het niet te sterven Tar! Randragam zal het je niet vergeven!"

Hij loopt in versnelde pas langs Bardogon en legt het lichaam van Tar bij de poort die hen mogelijk naar vrijheid zou kunnen leiden. De Heer van het Labyrint heeft het op Bardogon voorzien,..althans,..op de sleutel die hij bij zich draagt.

Galliminus is zwaar gewond maar hij moet de confrontatie aan,..Ze moeten de Duistere Heer over de brug dwingen. Hij loopt naar de Priester die inmiddels de confrontatie was aangegaan met de Duistere Heer die op hem af was komen snellen toen hij met zijn onheilige waarneming de verborgen sleutel had gezien.

Galliminus concentreerd zich intens,..Nu moest hij de ervaring die hij had verkregen in de talloze veldslagen waarin hij had gevochten in praktijk brengen zonder de directe bijstand van de DonderGod.....Hij voelde zich steeds zwakker worden door het bloedverlies, maar hij moest doorzetten,..Bardogon en Tar zouden hier buiten geraken,..al was het ten koste van hemzelf,..zo gebood Randragam. Hij vergezelde Bardogon aan zijn zijde en gezamelijk gingen zij de Duistere Heer te lijf...

"Dit is voor Raganorck...en voor Tar Ap Tinyan!!! ...Addergebroed!!! .....BIJ RANDRAGAM!!!!

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 5/11/02 2:30:59 pm

[ckeetel]

Tegen de stalen deuren van de poort waarvan de ijzeren huid dof en donker is geworden onder de werking van eeuwen rood vurig licht, zit een lange man wiens helblauwe ogen langzaam beginnen te doven en overgaan in een menselijk groen. Resten van een duistere vlam die in hem brandde, weven zwakker wordende zwarte draden om zijn wonden. Krachten van een vreemde god, animeren het hart wat steeds trager slaat. Ademend, luchttrekkend, lijkt het lichaam van de tempelier enkel op magie te leven. Alleen zijn geest begint van hemzelf te worden en voor zijn ogen vervormen de gezichten van mannen, vrouwen en kinderen. Schaduwen van fluisterende zielen met waanzinnige harten zijn het, hun uitgestrekte handen niet meer dan scherpe zwarte klauwen, de stervenden verworden tot een wervelend donker rond de man die tot hem kwam. De man die zich uitstrekt, wiens hoofd gekroond wordt door een verblindend zwart en wiens ogen duisterder zijn, ouder, dan welke gang in het Labyrinth ook.
En dan slaat een verschrikkelijke waarheid de nachtschout als hij de twee gestalten voor zijn ogen op ziet lossen en lichter ziet worden. Dan ziet hij, met ogen waarin het licht begint te breken, waar hij tegen in opstand kwam, wat ze werkelijk zijn als hun zwaarden de Schaduwheer vinden...
Onder de blauwe mantel drukken de kouder wordende vingers zich langzaam tot vuisten.

De heilige zwaarden scheuren in de millennia oude duisternis die de Heer van het Labyrinth is als hij boven de twee priesters uittorent, stukken zwart jagen ze uiteen die lijken op te lossen in het rode licht om dan weer te verschijnen, doorzichtiger rond zijn enorme gestalte jagend, wiens in-zwarte ogen zich nog steeds op de nietige sterveling, de onbetekenende vorm aan zijn voeten hebben gericht, op de man die zijn sleutel draagt. Twee schaduwarmen strekken zich en een deel van de ruimte lijkt tastbaar als de nacht op de priesters valt. Dwars door kleren en huid rijt de duisternis om de sleutel die ze willen behouden, bloot te leggen. Maar voor hij het op kan slokken houwt een zwaard, raakt metaal metaal, wordt de sleutel van hem weggeslagen. Een kleine heldere vorm trekt een lichtend spoor door het zwart, doorklieft de rode lucht boven de vuurrivier en weerkaatst de vlammen die zich uitstrekken om het metaal tot de hunne te maken.
Een enorm, lichaam heft zich op, woedend daalt een razende donkere wervelstorm af naar het zinderende steen, brult wanneer het licht van de ader van de wereld hem raakt als hij de gloeiende sleutel uit haar verzengende tongen neemt, hier op deze plaats waar geen schaduw is. Voor de ogen van de priesters, keert de verschrikkelijke duisternis die over de rand in het ravijn verdween terug, door de ruimte kolkend, zijn vorm bijeenhoudend in het vernietigende rood. Zwarte en witte bliksems braakt hij uit, die op de twee mannen afschieten en in ze storten, vol, dwars door hun lichamen krakend tot ze enkel uit licht en schaduw licht lijken te bestaan.

Een gestalte van een man ontstaat in een zee van lijnen die de enorme ruimte overspannen, zijn armen voor zich uit langzaam omhoogheffend en met die beweging gaan ook de twee heilige strijders de lucht in. Wit en zwart weeft zich om hen en door hen heen, hun zielen omvattend, Isaiah's nacht in hen vormend, zijn nieuwe voertuigen voor de wereld buiten. Hun tegenstand is nutteloos tegen de man die nu op hen toekomt, wijsheid is en waanzin en hun bestaan begint te veranderen.
En tijd dringt in vuur dat de Schaduwheer omringt, dat hij trotseerde om wat van hem werd weggeslagen terug te nemen. Terwijl zijn inkzwarte vlam overgedragen wordt, spoelen fijne bliksems rond de sleutel, dragen het naar de deuren van de poort, waar de stenen huid van de beelden grillige schaduwen weerkaatst in het onaardse licht. Dan vind het tot een drakenkop gewrochte metaal de duisternis van het slot en lijkt het oude mechanisme in werking te komen.

Het verbod van de goden is absoluut voor de Heer van het Labyrinth, de enorme ruimte verliest vorm, tijd en kleur onder het geweld die de onechte sleutel veroorzaakt, Een licht dat ver boven het bevattingsvermogen van mensen gaat strijkt door de zielen van de twee priesters, het duistere vuur van de Schaduwheer dat hen omringde en deel van hen begon te worden, terugslaand, de brug over, de muil in, dan verdwijnt de ontstane macht even snel als het gekomen is. Stilte rest, alleen de stromende lava doet de aarde in haar bedding beven in haar rode licht, bij de poort, drie lichamen koesterend, waar leven nauwelijks meer in merkbaar lijkt.
De gangen van het Labyrinth veranderen weer, sluiten het lichaam van de nacht in die over Raganorck zou zijn gevallen als de poort geopend was. Zelfs Isaiah's waanzin bereikt de oppervlakte niet meer, als hij binnenin de levende gevangenis zijn lichaam tegen haar muren werpt.

Edited by: ckeetel at: 5/15/02 1:01:32 pm

[Coldrin]

Occ: Ben een tijd afwezig geweest. Is deze draad nu gedaan?

[Samara Jalaya]

(( Bijna, Ophelia komt er aan om de poort voor jullie te openen... nog een nachtje slapen, morgen zal ik dat stukje schrijven ))

[Samara Jalaya]

((OOC: okee, ik neem mijn woorden terug, ik ben bang dat dit niet gaat lukken. Ckeetel, als je wil mag je Ophelia de helden wel laten bevrijden ))

[Galliminus]

((euhmzz,..volgens mij heeft Bardogon de sleutel om hier buiten te geraken,..daar zit eigenlijk op te wachten))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[ckeetel]

((Neen, Bardogon had een sleutel, maar niet dé sleutel... er kan er maar een de echte zijn... en die komt jullie halen.
't Is goed Samara, ze zullen thuisgebracht worden... studeer ze ))

-> Ehm...met een kleine wijziging dus... zie volgende post... Welkom in Raganorck priesters

Edited by: ckeetel at: 5/18/02 7:18:23 pm