Raganorck

[Coldrin]

Bardogon kijkt vol ontzag toe hoe de enorme gestalten de zaal binnendringen. Moeiteloos de pilaren doorbrekend, snel en geluidloos de stenen vloer ruïnerend. De stenen reuzen komen tussen de drie strijders en de Ene God te staan zodat het witte licht niet meer tot hen door dringt. Bardogon weet het niet meer.
Vluchten, schiet het door zijn hoofd. [Hier kunnen we niets meer doen. We moeten vluchten, anders wordt het onze dood.[/i] Dat alles ging door zijn hoofd, maar niets ervan zei hij.

Hij ziet de armen van de reuzen omhoog gaan en snelt tussen hun reusachtige benen door. De reuzen stampen rond om hen te proberen vermorzelen. Steeds weer rent Bardogon langs de reuzen heen en onder ze door. Hoe lang zou hij dit nog vol kunnen houden.
Hij begint weer een gebed te zeggen als hij voor de zoveelste keer onder een reus doorglipt.
Ene, red ons nu van het kwaad.
Ik weet dat uw krachten hier minder zijn,
maar faal nu niet, ik beloof u dat er weer aanbidders zullen zijn als u hier overwonnen hebt. Ieder zal de overwinnaar willen aanbidden.

Hij verzweeg wel dat ook Randragam hier in zekere zin aanwezig was.
Bardogon vloekt eens grondig. Hij denkt weer aan het zwarte kruid dat hij aan Coldrin gegeven had. Heb ik nu echt niets meer, ik had toch meer.

Bardogon begint zijn zakken van zijn gewaad te doorzoeken.
De reuzen zijn vergeten.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, drager van het heilige zwaard Nachtlicht

[Tar ap Tinyan]

Tar komt langzaam bij van zijn energieuitbarsting. Ook hij blijft de Reuzen ontwijken, die door de ruimte gaan...

Hij is uitgeput van de energiestromen die door zijn lichaam zijn gestroomd. Toch blijft hij zijn hersenen afpijnigen naar iets dat hem kan helpen. Diep graaft hij en allerlei pijnlijke herinneringen komen naar boven. Uiteindelijk vind hij, diep weg in een hoekje van zijn geheugen, een stukje training die na al die jaren nooit meer belangrijk had geleken. Woorden begint hij te mompelen, woorden die tegenwoordig totaal betekenisloos zijn, waarvan de druiden van Kir Nadin alleen de betekenis nog weten. Zij onthullen geen geheimen, dus zal de tekst nooit bekend worden. De woorden van zijn leermeester zijn in zijn hoofd geprent. Deze methode kan alleen worden toegepast door degenen die rijn van hart en geweten zijn. Dit kun je niet weten van jezelf, jongen. Alleen door het te doen, weet je of je puur bent. Maar er zit potentie in je, al moet dat je niet verwaand laten worden. Blijf jezelf en red levens. Sajagi an'Dorvah.

Als de Tempelier de woorden van zijn meester weer hoort, weet hij dat er geen andere keus is, dan deze ultieme aanval te doen. Met een grote kracht steekt hij zijn zwaard in de grond, de runen gloeien fel op. HIj knielt ervoor. Dan richt hij zijn gezicht naar boven, terwijl hij zijn handen samenvouwt. Hij spreekt de woorden uit en energie stroomt langzaam naar hem. De kleinere Schaduwen, verliezen hun kracht en lossen op. Dan spreidt Tar zijn handen en komt omhoog, langzaam. Op het punt dat hij volledig is uitgerekt en op de punten van zijn schoeisel staat, komt Tar los van de grond en zweeft. Al het licht wordt naar hem toegezogen.

Een flits volgt en vanuit het binnenste van Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, ontbrandt weer een blauw vuur. Nu echter wordt de gloed steeds groter, tot de hele ruimte erin gevangen is. Met een daverende klap wordt de energie vrijgelaten en Tar valt voor dood neer op de grond, naast zijn zwaard.

((OOC: Sorry dat ik weer ff niet heb gereageerd, ik was bij mijn vriendin ))

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Galliminus]

Door de geweldige explosie van astrale energie worden de reuzen naar achteren geworpen en zij wankelen op hun logge benen. Een van de kolossen tuimelt zijwaarts en valt te pletter op de stenen vloer die nu bezaaid lag met honderden brokstukken steen. De ander weet zijn evenwicht te bewaren en komt even vastberaden op de helden af.

Het had Galliminus veel moeite gekost om de verpletterende aanvallen van de stenen wezens te ontwijken. Al die tijd had hij de astrale krachten die Randragam hem had verleent opgespaard en opgebouwd. Nu hij even tijd had om zijn kracht te bundelen stuwde hij de energie via zijn armen naar Dondertoorn. Er was niets bovennatuurlijks te zien, maar eenieder die dicht bij hem stond voelde een oerkracht radiëren uit het gezegende zwaard. De reus was hen alweer genadert toen Galliminus begon te rennen, hij rende recht op de verpletterende voeten van het de gigant af. Het wezen deed een stap in zijn richting en toen Galliminus bijna bereikt had haalde hij met een sierlijke zwaai van zijn tweehander uit naar de enkel van het wezen. Voor eenieder die toekeek leek het wel of de slag mis was zo snel dat het ging. Galliminus stopte na zijn slag en knielde met de rug naar de stenen reus en zijn kameraden.

Het wezen begon te wankelen op zijn been, en langzaam tuimelde hij voorwaards. Een perfect gladde snijrand was te zien in zijn enkel. Het wezen viel in talloze stukken uit elkaar, het enige wat nog stond was zijn voet die boven de enkel kaarsrecht afgesneden was.

Galliminus richte zijn hoofd op en keek naar de dimmende lichtbron. Hij stond op en liep er op af, klaar om de grote schaduw voor eens en voor altijd te vernietigen.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

Bardogon rechtte zijn rug en zag de twee reuzen verdwijnen. Nog eentje te gaan. Die zou voor hem zijn. Vanuit een van de zakken haalt hij triomfantelijk een zakje te voorschijn. Hij steekt een lont in het zakje en houdt er een vuur aan. Al snel begint de lont te branden. De reus komt dichter bij en Bardogon werpt het zakje voor de voeten van de reus. Het volgende moment weerklinkt er een enorme donderklap en ontstaat er een rookwolk. Als de rook optrekt is er van de reus niets meer te zien. Enkel steunpalen die in de nabije omgeving van de reus waren beginnen te wankelen.
'Een beetje teveel gebruikt,' roept Bardogon. 'Onderuit.'
Hij rent naar Tar en sleept hem en zijn zwaard weg. Met een donderend geraas zakt een gedeelte van de zaal in. Het gedeelte waardoor ze in de zaal geraakt zijn. Er was geen weg terug meer. Als er geen andere uitgang was, dan zouden ze hier sterven. Zoniet door de schaduw, dan wel door honger.

Bardogon stond er niet meer bij stil. Hij liep op de grote duistere gestalte die op de troon zat af. Zijn zwaard gloeide fel.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Drager van het heilige zwaard Nachtlicht

[santetjan]

(ooc: houd even de situatie voor ogen:
we hebben nu een grote scaduw die strijd met een goddelijke vlam;
hij zend zijn kleine schaduwen en aardwezens af op de stervelingen, die zich verweren;
op de troon zit een stenen koning, die is opgestaan en zijn stenen soldaten heeft bevolen op te marcheren, alleen is het niet duidelijk aan welke zijde hij staat)

[Coldrin]

((OOC: de zijde van de stenen koning lijkt me toch al te duidelijk. Het waren toch zijn stenen reuzen die ons wilden vernietigen? Of heb ik het mis. Spreek nu of zwijg voor eeuwig. ))

[Tar ap Tinyan]

ooc: zwijgt nu of spreekt voor eeuwig!
Die reuzen kunnen nix beginnen tegen de schaduwen, al zouden ze het willen, dus doen ze wel wat tegen ons. Enne bedankt Vader, dat je me hebt meegesleept

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Galliminus]

((In het vervolg de zaken iets duidelijker weerleggen Santetjan,...wij hakken op alles in wat vijandelijk lijkt en op ons afkomt ))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[santetjan]

(hihi: waar zou de spanning blijven als jullie wisten aan welke kant iedereen stond? vergeet alleen niet dat we dus te maken hebben met enerzijds aardwezens en anderzijds stenen soldaten... aan jullie de beslissing wie jullie neer gaan houwen)

[Galliminus]

Glliminus ziet hoe Bardogon zich bij hem voegt en hij kijkt om naar de Priester van de Ene God. Hij knikt en een glimlach verschijnt op zijn gelaat.
"De Goden zijn met ons,...en niemand zal ons nog in de weg staan,...de Schaduw is voor ons om te doden."
De drie helden stappen zelfverzekerd naar voren, hun zwaarden geheven en klaar om de onheilige creaturen voor eens en voor altijd te verbannen naar de limbus waar zij thuis horen.
De helden gaan voorwaarts en met hun heilige wapens halen zij uit naar ieder schaduw wezen wat te dichtbij komt. Nu zijn zij niet meer te stoppen.
In ieder opzicht leken zij normale mensen maar nu wist de Duistere Heer zelf ook dat deze drie meer waren dan alleen een mens. De manifistatie van de Ene God leek te verzwakken onder de nederlaag van de vele schaduw wezens maar de drie kwamen naderbij en de goddelijke bijstand straalde van hun af. Zij zullen niet falen.
Een nieuwe golf van hoop en kracht stroomde door de mannen, hun Goden waren met hen.

((k'hoop dat jullie dit niet opvatten als God-Modding,...is in ieder geval niet zo bedoelt))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

Bardogon staat sprakeloos te kijken naar de gestalten die rondom hem vloeien. Hij voelde een rare kracht in zijn lichaam vloeien. Een kracht die hij nooit eerder gevoeld had. Een kracht die hij met moeite kan bedwingen.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Galliminus]

Alsof de Schaduw Wezens de bedreiging van de Drie voelen laten ze de manifistatie van de Ene God even voor wat hij is. Hierdoor begint de verblindende zon weer feller op te lichten. De creaturen komen op de Drie af.

Galliminus laat de kracht des stormen door zijn vertrouwde tweehander Dondertoorn stromen. Net voordat de wezens vaste vorm aannemen om toe te slaan giert Dondertoorn door de lucht en doorkliefd de wezens.
Hij baant zich een weg door de wezens, vastberaden om de Ene God te steunen. Randragam was met hem, en zijn geboden schreven voor om de zwakkeren te beschermen. De manifistatie van de Ene God was aan het verliezen, ook al was het een God, nu was Hij de zwakkere die het af leek te leggen tegen de Schaduw. De Ene God had de steun van Randragam nodig.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

Bardogon loopt vooruit, zijn zwaard geheven. Hij hakt en slaat in op alle schaduwwezens die te dicht bij komen. Hij baant zich een weg naar de Ene.

In zijn gedachten telt hij de uren en dagen die ze onder de grond door gebracht hadden, om zo een tijd te kunnen vormen. Hij vloekt. 'Was het maar gebedsuur. Dan zou Hij meer krachten hebben.'

Bardogon voelt de kracht van de Ene door zich razen als hij naast Hem staat. De wezens blijven komen, er lijkt geen einde aan te komen.

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtlicht

[Tar ap Tinyan]

ooc: ehm... ik ben nog steeds erg verzwakt en doe zeg maar niet echt mee met de laatste confrontatie.

IC: Volledig uitgeput ziet Tar alles gebeuren. Hij is te vroeg geweest met zijn ingreep. Maar één ding weet hij nu wel, hij is puur van geest en hart. Gelaten, als in een roes ziet hij de verwikkelingen om zich heen.

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Coldrin]

Bardogon loopt met geheven zwaard rond. Plots ziet hij een kleine opening, een deur lijkt het, die hij eerder, bij zijn zoektocht niet gezien had. Hij verwijderdt zich van de zijde van de Ene en loopt naar de doorgang. Met goden komt het toch altijd goed.

Hij gaat de deur door en komt in een ruimte terecht die gevuld is met allerhande boeken en geschriften. Schrijfsel van eeuwen, bladeren van dagen en jaren. Bardogon loopt door de gangen, omlijst door boeken, gemaakt door perkament.
Hij neemt een boek uit één van de rekken.
De geschiedenis van de Schaduw staat er. Hij neemt een volgend boek uit de schelven.
De geschiedenis van de Schaduw
Weer een ander boek vertoond dezelfde titel.
Bardogon loopt door de hele ruimte, steeds hier en daar boeken uit rekken nemend, steeds dezelfde titel lezend.

Dan gaan zijn ogen wijd open. Bardogon loopt terug naar de ingang van de ruimte en roept Galliminus en Tar.
'Ik heb de oorsprong van de schaduw gevonden. Hij bevindt zich in deze ruimte.'

Bardogon ~ Hoeder der Zielen, drager van het Heilige zwaard Nachtl

Edited by: Coldrin at: 3/2/02 3:57:04 pm